Ontrouw, hoe verder

Graag vertel ik mijn verhaal op dit forum.

Zo een jaar geleden ben ik vreemdgegaan, ik heb gekust met drie in een zatte bui en met een andere jongen de liefde bedreven.

Zo een 5 weken geleden is mijn vriend dit te weten gekomen via zijn neef, wat ik snap dat heel pijnlijk is. Ik heb meteen alles opgebiecht en heb enorm veel spijt dat ik de kracht niet had om het zelf te vertellen. Het laatste jaar was onze relatie dan ook niet zo goed, ik zat ermee en kon niet meer oprecht zijn tegenover hem. Ik was een jaar ongelukkig, door mijn eigen fout. Hadden amper seks, was vaak vervelend en gefrustreerd. Hoe kon ik de persoon die ik het allerliefste heb, dit aandoen...

Nu zijn we vijf weken verder sinds hij het weet en en heb ik het enorm moeilijk. Hij zei onmiddelijk dat het gedaan was, maar kwam er later op terug dat dit impulsief was en vanuit emoties en hij nu tijd nodig heeft om te kunnen beslissen. We wonen nog samen want zijn verhuisd naar zee omdat hij daar kon werken en ben toen meegegaan. Ik ben meegegaan omdat ik hem onvoorwaardelijk steun. Alles waarvoor ik ben meegegaan is er niet meer. Ik had het moeilijk met hem met rust te laten omdat ik zo'n grote onzekerheid zit en angst heb om hem kwijt te geraken. Die onzekerheid maakt mij letterlijk kapot. Hij weet hoeveel spijt ik heb. Hij heeft het vooral moeilijk met het feit dat ik een jaar gezwegen heb. Ik snap hem volledig en geef hem alle rechten. Ik zou niets liever willen dan verder te gaan met hem (zijn 5 jaar samen geweest). Ik weet dat dit tijd zal vragen en geduld, maar op dit moment breekt het me echt.

Momenteel wil hij dan ook 'vrienden' zijn en hij zegt we zien wel wat er uit komt geen verplichtingen en geen verwachtingen. Er zijn bepaalde zaken waaruit blijkt dat hij toch ook meer wilt en dan soms weer niet. Hij zegt dat hij mij nog heel graag ziet en gehoopt had dat dit nooit was gebeurd. We slapen nog samen en hebben zowat elke dag seks (na een jaar dat zo goed als afwezig zijnde geweest). Ook knuffelt hij mij nog heel veel. Maar zodra ik iets zeg dat diepgaander gaat wordt hij gefrustreerd en zitten we weer in het negatieve. Zo werkt hij in het ziekenhuis en is er een nieuwe assistente die hem redelijk veel stuurt.. Ik zag ze eens samen buiten komen op ons appartement omdat zij naar het toilet moest.. Terwijl het ziekenhuis 5min er van daan is en ze daar van kwamen.. Ze doen namelijk veel utistappen met de collega's en hij reed mee met haar. Ik heb het moeilijk dat hij naar mijn gevoel meer aandacht geeft aan haar dan aan mij... Hij zegt dat het niets is en ik er niets achter moet zoeken. Verder zegt hij dan ook dat het niet zijn probleem is hoe ik mij voel. Als het diepgaande gesprekken zijn zegt hij wel eens vaker, dat is niet langer mijn probleem.

In de laatste 5 weken waarbij ik een weekend jarig was, mijn eerste job ben begonnen, is hij er nooit geweest. Elk weekend keert hij terug naar Antwerpen en gaat hij feesten tot in de vroege uurtjes. Dit doet me ook pijn, maar uiteraard snap ik hem. Hij weet dat ik niets liever zou hebben dan dat ik erbij zou zijn.. Het afgelopen weekend was hij met zijn gezin aan zee en met hun hond, er was een event dat ik toen eens had voorgesteld. Het doet dan ook pijn dat ik op het appartement zit en er niet kan bij zijn. Ik zit hier dan elk weekend helemaal alleen. De laatste 5 weken heb ik hem te hard gepushed door zeer veel te vragen wat wil je nu, hoe gaan we verder, geef mij nog een kans.. Hij weet het op dit moment echt niet en hij heeft nog nooit zoveel twijfels gevoeld in zijn leven. Nu verder, gaan we nog samen uit eten en doen we nog leuke dingen. Als hij gedaan heeft met werken ben ik de eerste wie hij belt, ook als hij leuk nieuws heeft. Ik heb hem altijd onvoorwaardelijk gesteund in alles en ben enorm fier op wat hij al bereikt heeft. Ik weet dat hij mijn steun nodig heeft. Hij zegt ook vaak dat hij niet weet of hij wel zonder mij verder kan. We liggen ook elke avond samen in de zetel tv te kijken en dan komt hij dicht tegen bij mij liggen. We lachen dan ook en het is dan ook echt gezellig en leuk. Hij vraagt soms zelf om te gaan eten ofzo. En als ik zeg dat ik het moeilijk heb omdat ik in die onzekerheid zit en geen bevestiging heb dan zegt hij ja ik kies er toch voor om samen tv te kijken, samen te gaan eten en van die dingen. Hij vindt ook dat ik een tijdje mag afzien, wat ik begrijp. Maar ik weet niet goed of het afzien is omdat hij het wil en erna samen verder of omdat het is om hierna volledig te stoppen. Hij zegt ook dat dit enorme impact zal zijn, samen verder gaan of niet, 5 jaar geef je niet zomaar op.

Ik heb het ook moeilijk dat hij vaak op zijn gsm zit als we praten of dat hij niet echt luistert. Als ik begin over hoe verder of de assistente dan vindt hij dat gezever en negeert hij dat.

Ik weet op dit moment echt niet wat ik moet doen.. Moet ik lief zijn? Moet ik praten met hem? Moet ik juist helemaal niets doen en koel en afstandelijk doen?

Zou iemand mij advies kunnen geven? Ik weet dat ik hem enorm heb gekwetst enorm veel pijn heb gedaan. En ik me niet in de slachtofferrol wil steken, ik wil graag verder met hem maar hoe pak ik dit het beste aan? Als ik eens droog en afstandelijk doe dan zegt hij meteen amai gaan we zo doen. Hij ziet mij nog enorm graag en houdt veel van mij. Het doet mij enorm veel pijn wat ik hem heb aangedaan.

Alvast bedankt!

Trotter schreef: ↑

22-10-2019 11:49

Je hebt zelf ook een keuze hè, je kunt ook zelf besluiten dat je ermee wilt stoppen.

Dat weet ik, maar sinds hij het weet ben ik opgelucht en heb ik zoveel liefde om te delen met hem, die ik niet kan delen..
Ik zou dood graag met hem verder willen.. Mijn grootste fout op dit moment is dat ik hem te veel stuur om te vragen hoe hij het nu ziet. En wanneer ik een crisis krijg thuis wordt hij gelijk ambetant. Maar ik mag toch ook mijn verdriet en pijn verwerken op mijn manier zonder dat hij dat hoeft te oordelen...

Delite_ schreef: ↑

22-10-2019 11:52

Maar dit hou je niet vol meid.
Hij leeft er op los alsof hij single is, dat kun je toch niet aanzien?
Het kan allemaal wel jouw schuld zijn, maar ik zou daarvoor bedanken.
Als relaties na zoiets een doorstart maken, dan komt dat door veel praten, veel huilen, en het samen proberen op te lossen.
Niet door elk weekend te feesten, en te flirten met een collegaatje.

Ja hij wil tijd nu.. Om na te denken omdat hij het niet weet..
Ik weet inderdaad niet hoelang ik dit nog volhoud

Grobbekuiken_ schreef: ↑

22-10-2019 11:57

Waarschijnlijk niet wat je wil horen, maar voor je eigen gemoedsrust, kun je er dan niet beter zelf een punt achter zetten?
Dat doet pijn en niet makkelijk maar dan weet je in tenminste waar je aan toe bent en pijnlijk is het nu ook.

Heb ik ook al aan gedacht, want ik hou het niet vol. Wij wonen nu samen voor een jaar en gaan dan terug naar Antwerpen.
Het zal tot dan zijn dat we samen blijven wonen. Ik ga het een week de tijd nu geven, volledig contact verbreken want door de dag stuurt hij mij, als hij gedaan heeft met werken belt hij me op. En hij is degene die tijd vraagt..
Raad je dan aan om koel en afstandelijk te doen? Of gewoon te praten als hij met me praat (zoals: hoe was je dag en van die vragen)

vivautrecht85 schreef: ↑

22-10-2019 12:00

Ik heb meteen alles opgebiecht

Ehh, nee.

Verder erg veel "ik" in dit verhaal. Ik vind het lastig om in onzekerheid te zitten, ik heb het zwaar, ik push hem.
Jij denkt veel aan jezelf en hij lijkt je te willen straffen. Geen goede combinatie. Wanneer jullie dit patroon van afstoten en aantrekken niet kunnen of willen doorbreken, zou ik er gewoon mee stoppen. En ja, dat kan ook jouw beslissing zijn.

Wat is eigenlijk de reden dat je benoemt dat je voor hem bent verhuisd?

Jullie lijken meer bezig met rekeningen vereffenen dan met echt constructief naar de toekomst kijken.

Hij kon hier beginnen werken in het ziekenhuis als arts in opleiding. Ik heb dan beslist om dat jaar mee te gaan en ook hier te gaan werken. Hij had dit ook niet gedaan zonder mij. Ik heb mijn vrienden en familie achter gelaten in Antwerpen en ik snap dat het mijn schuld allemaal is maar ik kan niet zoals hem is een weekend naar Antwerpen want ik werk ook op zaterdagen. Als gevolg zit ik hier alleen.

Hij kan mij wel vergeven voor wat ik heb gedaan maar hij weet niet of hij het ook kan met eht feit dat ik het niet zelf verteld heb

vivautrecht85 schreef: ↑

22-10-2019 12:04

Het einde is echt zoek als je je verlaagt tot dit soort strategieën of daar zelfs al over nadenkt. Probeer samen dit patroon te doorbreken of als dat niet lukt, te stoppen.

Hij denkt er allemaal niet zo over na als ik.. Hij wil gewoon zien wat de tijd brengt zonder enige verplichtingen of verwachtingen.
Ik wil hem alle tijd geven maar ik vind dat moeilijk omdat ik in die onzekerheid blijf.

Ik denk dat ik me er iets te hard in verdiep en er net te veel over nadenk

Fransje-Noord schreef: ↑

22-10-2019 12:37

Dat maakt de zaak anders. Jullie wonen tijdelijk aan zee, voor een jaar? Wanneer is dat jaar afgelopen? Het lijkt erop alsof hij het jaar "uitzit".
Ik zou zo snel mogelijk op zoek gaan naar een baan in Antwerpen en als je die baan hebt gevonden, tijdelijk lekker bij je familie gaan wonen, totdat je iets voor jezelf hebt gevonden.

Afstand nemen betekent: enkele weken apart leven en wekelijks met elkaar "daten" om te kunnen praten (niet om te ketsen).

Deze periode loopt tot 31 juli, dus nog wel een tijdje. Ik ga vanavond met hem praten, of toch proberen.
Al ben ik er zeker van dat hij zoals hij al 5 weken zegt gaat zeggen dat hij het niet weet en dat hij tijd vraagt..

Ik denk dat ik inderdaad beter maar eens terug naar Antwerpen kan keren