Relaties
alle pijlers
moeite met co-ouderschap
maandag 13 april 2009 om 16:33
Hallo allemaal,
Ik heb sinds enige tijd co-ouderschap. De ene week zijn de kids 15 en 17 bij mij en de andere week bij hun vader.
Iedere keer heb ik weer moeite als de kids weggaan en ik ze met volgeladen tassen op hun fiets zie vertrekken. Ik had, waarschijnlijk net als ieder ander, dit niet voor ogen gehad toen we aan kinderen begonnen. Ik mis toch een deel van hun wereld en ik mis de gezelligheid en drukte die ze meenemen. Zeker nu ik ook nog mijn baan ben kwijtgeraakt duurt een week extra lang.
Ze leven bij hun vader een heel ander leven. Daar mag eigenlijk alles en wordt bijna niks samengedaan en leven ze langs elkaar heen. Ik heb daar moeite mee en probeer juist meer een gezin te vormen als ze bij mij zijn.
Heel voorzichtig praat ik er wel eens over met de kids en de jongste heeft meer moeite met deze vorm van ouderschap dan de oudste. Maar deze heeft al een vriendje en als dan alles van vader mag, is dat mooi meegenomen en wel zo makkelijk.
Met mijn ex praten over de grote verschillen lukt niet, hij voelt zich gelijk aangevallen en wenst niet dat ik mij uitspreek over zijn zorgweek. En als ik aangeef dat de jongste niet lekker in zn vel zit en huilt omdat hij moeite heeft met de situatie wordt dit door vader afgedaan als puber blues.
Wie heeft ervaring met co-ouderschap en heeft tips??
Ik heb sinds enige tijd co-ouderschap. De ene week zijn de kids 15 en 17 bij mij en de andere week bij hun vader.
Iedere keer heb ik weer moeite als de kids weggaan en ik ze met volgeladen tassen op hun fiets zie vertrekken. Ik had, waarschijnlijk net als ieder ander, dit niet voor ogen gehad toen we aan kinderen begonnen. Ik mis toch een deel van hun wereld en ik mis de gezelligheid en drukte die ze meenemen. Zeker nu ik ook nog mijn baan ben kwijtgeraakt duurt een week extra lang.
Ze leven bij hun vader een heel ander leven. Daar mag eigenlijk alles en wordt bijna niks samengedaan en leven ze langs elkaar heen. Ik heb daar moeite mee en probeer juist meer een gezin te vormen als ze bij mij zijn.
Heel voorzichtig praat ik er wel eens over met de kids en de jongste heeft meer moeite met deze vorm van ouderschap dan de oudste. Maar deze heeft al een vriendje en als dan alles van vader mag, is dat mooi meegenomen en wel zo makkelijk.
Met mijn ex praten over de grote verschillen lukt niet, hij voelt zich gelijk aangevallen en wenst niet dat ik mij uitspreek over zijn zorgweek. En als ik aangeef dat de jongste niet lekker in zn vel zit en huilt omdat hij moeite heeft met de situatie wordt dit door vader afgedaan als puber blues.
Wie heeft ervaring met co-ouderschap en heeft tips??
maandag 13 april 2009 om 16:41
ik heb geen co-ouderschap met mijn ex-man( hij is een 1 keer per 2 weken weekend vader die verder nooit iets van zich laat horen..) maar loop zeker tegen dezelfde dingen aan als jij..Een kind gaat voor het grootste deel mee met de flow,zeg maar( ook al hoor ik daar ook de nodige opmerkingen van).De andere twee hebbn duidelijk last van de situatie,maar ook ik loop bij vader met mijn hoofd tegen de muur..als iemand tips heeft hoor ik ze graag!!
maandag 13 april 2009 om 16:46
Hai Noa,
Ik heb sinds 2003 een co-oudersschap. Mijn kinderen zijn nu 20 en 16. De oudste gaat tegenwoordig alleen nog even langs als ze daar zin in heeft. De jongste heeft de problemen die jij aangeeft ook gehad en zo nu en dan nog.
Wat ik je mee kan geven is :
- Dat het heel erg moeilijk is omdat het niet alleen met het co-ouderschap te maken heeft maar ook met het ouder worden van je kinderen en het loslaten. En dat bij elkaar is wel heel erg moeilijk en zwaar hoor!
- Blijf in gesprek met je kinderen, laat ze voelen en weten dat ze met alles bij jouw terecht kunnen! Maarrrr... dat jij hun problemen daar niet voor hen op kan lossen. dat zij zelf in gesprek met hun vader moeten gaan.
- Mocht het voor jou toch te ver gaan wat betreft de vrijheden die vader hen geeft kun je je ex ook eens vertellen dat een co-ouderschap alleen mogelijk is met overleg. Daar is namelijk het co-ouderschap voor bepaald!
Sterkte meid!
Ik heb sinds 2003 een co-oudersschap. Mijn kinderen zijn nu 20 en 16. De oudste gaat tegenwoordig alleen nog even langs als ze daar zin in heeft. De jongste heeft de problemen die jij aangeeft ook gehad en zo nu en dan nog.
Wat ik je mee kan geven is :
- Dat het heel erg moeilijk is omdat het niet alleen met het co-ouderschap te maken heeft maar ook met het ouder worden van je kinderen en het loslaten. En dat bij elkaar is wel heel erg moeilijk en zwaar hoor!
- Blijf in gesprek met je kinderen, laat ze voelen en weten dat ze met alles bij jouw terecht kunnen! Maarrrr... dat jij hun problemen daar niet voor hen op kan lossen. dat zij zelf in gesprek met hun vader moeten gaan.
- Mocht het voor jou toch te ver gaan wat betreft de vrijheden die vader hen geeft kun je je ex ook eens vertellen dat een co-ouderschap alleen mogelijk is met overleg. Daar is namelijk het co-ouderschap voor bepaald!
Sterkte meid!
maandag 13 april 2009 om 16:54
Ik heb geen ervaring met co-ouderschap, maar denk er wel steeds vaker aan. (De reden hiervoor laat ik, i.v.m. eventuele herkenning, even in het midden.)
Met mijn ex (en zijn huidige vriendin, met wie hij overigens sinds niet al te lange tijd zelf een kind heeft) kan ik gelukkig (redelijk) goed overweg, waardoor we - als het zich voordoet - makkelijk over de 'problemen' m.b.t. ons kind kunnen praten.
Problemen is in ons geval eigenlijk een te groot woord, het zijn meer de dingen die hier en daar gebeuren/gehanteerd worden waardoor er wrijving ontstaat. Tussen mij en mijn kind en de situatie hier en daar.
Uiteindelijk leven we allen wel op één lijn en ik denk dat dat uiteindelijk het belangrijkste is. Dat je (met of zonder de partner van de ander) op één lijn zit. Dat het je niet is gelukt om samen te leven en gelukkig te zijn, oké. Maar laat je kind (je kinderen) daar niet het dupe van zijn.
Probeer hoe dan ook tot hem door te dringen. Geloof me, ik weet er alles van. Gedurende onze scheiding heeft het mij ook behoorlijk wat bloed, zweet en tranen gekost, maar uiteindelijk heeft iedereen er profijt van.
Sterkte!
x
PS. Gezien de leeftijdscategorie waar het topic over gaat: ons kind is 4, maar dat neemt niet mijn idee over de gelijke behandeling e.d. hier en daar weg.
Met mijn ex (en zijn huidige vriendin, met wie hij overigens sinds niet al te lange tijd zelf een kind heeft) kan ik gelukkig (redelijk) goed overweg, waardoor we - als het zich voordoet - makkelijk over de 'problemen' m.b.t. ons kind kunnen praten.
Problemen is in ons geval eigenlijk een te groot woord, het zijn meer de dingen die hier en daar gebeuren/gehanteerd worden waardoor er wrijving ontstaat. Tussen mij en mijn kind en de situatie hier en daar.
Uiteindelijk leven we allen wel op één lijn en ik denk dat dat uiteindelijk het belangrijkste is. Dat je (met of zonder de partner van de ander) op één lijn zit. Dat het je niet is gelukt om samen te leven en gelukkig te zijn, oké. Maar laat je kind (je kinderen) daar niet het dupe van zijn.
Probeer hoe dan ook tot hem door te dringen. Geloof me, ik weet er alles van. Gedurende onze scheiding heeft het mij ook behoorlijk wat bloed, zweet en tranen gekost, maar uiteindelijk heeft iedereen er profijt van.
Sterkte!
x
PS. Gezien de leeftijdscategorie waar het topic over gaat: ons kind is 4, maar dat neemt niet mijn idee over de gelijke behandeling e.d. hier en daar weg.
maandag 13 april 2009 om 17:33
Jij hebt moeite met het co-ouderschap, dat moet je niet projecteren op je kinderen. Je zegt dat je het er wel eens zachtjes met de kinderen over hebt: niet doen. Jullie hebben gekozen voor deze leefvorm voor de kinderen en daar zullen ze het mee moeten doen, tenzij er echt dingen falikant fout gaan. Je mag ze niet het gevoel geven een keuze te hebben als ze dat niet hebben. Die keuze hebben ze pas als jij samen met hun vader beslist dat ze zelf mogen kiezen.
Dat dingen bij vader anders gaan dan bij moeder, is nu eenmaal zo. Als ze problemen hebben met hun vader, moeten ze dat met hun vader oplossen en dat is ook de weg die jij ze hoort te wijzen. Het co-ouderschap be-eindigen is geen oplossing voor de huidige problemen, maar zal wel voor een bak nieuwe problemen gaan zorgen.
Dat dingen bij vader anders gaan dan bij moeder, is nu eenmaal zo. Als ze problemen hebben met hun vader, moeten ze dat met hun vader oplossen en dat is ook de weg die jij ze hoort te wijzen. Het co-ouderschap be-eindigen is geen oplossing voor de huidige problemen, maar zal wel voor een bak nieuwe problemen gaan zorgen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 13 april 2009 om 18:08
Het is absoluut niet mijn bedoeling het co ouderschap te beeindigen en ik zie het juist in het belang van de kinderen dat ze een goed contact hebben met hun vader. Ik ben het er ook mee eens dat ze problemen daar met hun vader dienen te bespreken en daar moeten oplossen. Maar wat als vader niet wil luisteren en zegt dat ze niet moeten zeuren? Dochter van 17 heeft daar de moederrol op zich genomen. Ze voelt zich verantwoordelijk voor de sfeer, kookt en moet vader aan tafel roepen. En dan niet een keer, maar wel 3 x en als ze dan boos wordt roept hij dat ze op haar moeder lijkt.
Ze hebben af en toe zelf de behoefte om dingen te vertellen en willen hun ei kwijt. Ik luister, probeer dingen van zijn kant te benaderen, toon begrip daar waar nodig en zeg dat ze samen met hun vader moeten praten. Als ik zeg dat ik er voorzichtig met ze over praat, dan bedoel ik dat zonder dat ik ze ga vertellen dat hun vader dat altijd al deed, een klootzak is etc, naar ze luister. En als ik zie dat mn jongste ergens mee zit dan probeer ik daar met hem een gesprek over aan te gaan. Hij geeft zelf aan makkelijk bij mij te kunnen praten en bij zn vader zn mond houdt omdat hij toch nooit luistert en zegt dat hij niet moet zeuren. Ik kan daar als moeder trots op zijn, maar het gaat me juist erg aan mn hart dat hij bij zn vader niet kan/durft te praten.
Mijn eigen probleem is dat ik ze mis, maar daar kunnen zij niks aan doen en val ze daar ook niet mee lastig. Ik zal dat zelf moeten oplossen.
Ze hebben af en toe zelf de behoefte om dingen te vertellen en willen hun ei kwijt. Ik luister, probeer dingen van zijn kant te benaderen, toon begrip daar waar nodig en zeg dat ze samen met hun vader moeten praten. Als ik zeg dat ik er voorzichtig met ze over praat, dan bedoel ik dat zonder dat ik ze ga vertellen dat hun vader dat altijd al deed, een klootzak is etc, naar ze luister. En als ik zie dat mn jongste ergens mee zit dan probeer ik daar met hem een gesprek over aan te gaan. Hij geeft zelf aan makkelijk bij mij te kunnen praten en bij zn vader zn mond houdt omdat hij toch nooit luistert en zegt dat hij niet moet zeuren. Ik kan daar als moeder trots op zijn, maar het gaat me juist erg aan mn hart dat hij bij zn vader niet kan/durft te praten.
Mijn eigen probleem is dat ik ze mis, maar daar kunnen zij niks aan doen en val ze daar ook niet mee lastig. Ik zal dat zelf moeten oplossen.
maandag 13 april 2009 om 18:32
maandag 13 april 2009 om 18:53
Hallo allemaal,
Ik heb dit topic vooral gelezen vanuit professionele redenen. Ik heb een tip, misschien kunnen jullie er wat mee: stap naar een mediator. Het belang van de kinderen wordt tijdens die gesprekken centraal gesteld. De gesprekken zijn bedoeld om beide ouders zoveel mogelijk op één lijn te krijgen. Eventuele nieuwe partners kunnen er ook bij aanschuiven. Zij zijn dan misschien niet de 'officiële' opvoeders, maar hebben evengoed invloed op de situatie.
Ik zeg niet dat het een wondermiddel is, maar op deze manier is het wellicht wel mogelijk om de situatie te verbeteren.
Verder, voor kinderen bestaat er een heel scala aan trainingen om te leren voor zichzelf op te komen etc. Ik zou zeggen: laat je eens informeren door het maatschappelijk werk bij jou in de buurt...
Succes!
Elessare
Ik heb dit topic vooral gelezen vanuit professionele redenen. Ik heb een tip, misschien kunnen jullie er wat mee: stap naar een mediator. Het belang van de kinderen wordt tijdens die gesprekken centraal gesteld. De gesprekken zijn bedoeld om beide ouders zoveel mogelijk op één lijn te krijgen. Eventuele nieuwe partners kunnen er ook bij aanschuiven. Zij zijn dan misschien niet de 'officiële' opvoeders, maar hebben evengoed invloed op de situatie.
Ik zeg niet dat het een wondermiddel is, maar op deze manier is het wellicht wel mogelijk om de situatie te verbeteren.
Verder, voor kinderen bestaat er een heel scala aan trainingen om te leren voor zichzelf op te komen etc. Ik zou zeggen: laat je eens informeren door het maatschappelijk werk bij jou in de buurt...
Succes!
Elessare
maandag 13 april 2009 om 20:32
Elessare,
Klinkt leuk zo'n mediator, maar dan moeten ze het wél alle2 echt willen! Als de één niet wil is het geld in de plomp gooien! Bij mij heeft dat niets opgeleverd, mijn ex zat gewoon de heleboel bij elkaar te liegen en toen dat uit kwam liep hij boos weg en was dat het einde van de mediation...... Echt zonde van mijn geld want het heeft (helaas!), 0 komma niets opgeleverd voor de kinderen!
Klinkt leuk zo'n mediator, maar dan moeten ze het wél alle2 echt willen! Als de één niet wil is het geld in de plomp gooien! Bij mij heeft dat niets opgeleverd, mijn ex zat gewoon de heleboel bij elkaar te liegen en toen dat uit kwam liep hij boos weg en was dat het einde van de mediation...... Echt zonde van mijn geld want het heeft (helaas!), 0 komma niets opgeleverd voor de kinderen!
maandag 13 april 2009 om 23:42
Uiteraard zal een meditation alleen maar werken indien beide ouders er de noodzaak van inzien. In mijn geval ziet de vader nergens een probleem in en vind zelf dat hij heel open met de kinderen omgaat en zij alles met hem kunnen bespreken. Tja, zijn waarheid dus en hem kennende(29 jaar samen geweest) kan ik me wel voorstellen wat ze bedoelen. Communicatie is nooit zijn beste kant geweest.
Ja Pem, een hele week weg is best moeilijk. Je mist een deel van hun leven en je zult moeten accepteren dat ze er soms zelfs op hun eigen verjaardag of feestdagen niet zijn. Als ik dan hoor dat hij met de jongste met kerst gewoon de hele dag online zit en in de avond een diepvriespizza in de oven zet...... dan heb ik daar moeite mee. Noem me gerust een moedermuts!!
Er zijn vele vormen van omgang met de kinderen en aan alle manieren zullen voor en nadelen kleven. Ik denk dat als de kinderen maar een weekend in de 2 weken bij hun vader zouden komen ze uit elkaar zullen groeien. Maar misschien valt dat mee??
Het schijnt dat maar 15% van de gescheiden ouders co-ouderschap heeft en dat vind ik persoonlijk vrij weinig.
Voordat ik werkeloos raakte werkte ik 4 hele dagen in de week, dan is een "kinderloze" week wel zo voorbij en kan het ook prettig zijn dat je tijd voor jezelf hebt.
Het is een dubbel gevoel.
Ja Pem, een hele week weg is best moeilijk. Je mist een deel van hun leven en je zult moeten accepteren dat ze er soms zelfs op hun eigen verjaardag of feestdagen niet zijn. Als ik dan hoor dat hij met de jongste met kerst gewoon de hele dag online zit en in de avond een diepvriespizza in de oven zet...... dan heb ik daar moeite mee. Noem me gerust een moedermuts!!
Er zijn vele vormen van omgang met de kinderen en aan alle manieren zullen voor en nadelen kleven. Ik denk dat als de kinderen maar een weekend in de 2 weken bij hun vader zouden komen ze uit elkaar zullen groeien. Maar misschien valt dat mee??
Het schijnt dat maar 15% van de gescheiden ouders co-ouderschap heeft en dat vind ik persoonlijk vrij weinig.
Voordat ik werkeloos raakte werkte ik 4 hele dagen in de week, dan is een "kinderloze" week wel zo voorbij en kan het ook prettig zijn dat je tijd voor jezelf hebt.
Het is een dubbel gevoel.
dinsdag 14 april 2009 om 01:57
Wat willen de kinderen zelf. Voor zover ik weet, kunnen kinderen vanaf 12 jaar voor een groot deel zelf bepalen bij wie ze willen wonen en de mogelijkheid van om het weekend zou dus een optie kunnen zijn.
Dit heeft natuurlijk alleen betrekking op de kinderen en niet op jouw gevoel ze te missen als ze er niet zijn. Gewoon in het belang van de kids. Je zou contact met je ex op kunnen nemen en hem de situatie uit kunnen leggen. Hopelijk hebben jullie nog wel dat contact.
Dit heeft natuurlijk alleen betrekking op de kinderen en niet op jouw gevoel ze te missen als ze er niet zijn. Gewoon in het belang van de kids. Je zou contact met je ex op kunnen nemen en hem de situatie uit kunnen leggen. Hopelijk hebben jullie nog wel dat contact.
dinsdag 14 april 2009 om 02:31
Co - ouderschap wordt voor jezelf heel lastig als je controle wil blijven houden op iets wat buiten je terrein valt.
In dit geval het huishouden van je ex wat duidelijk onder zijn verantwoordelijkheid valt.
Daar gaat het anders,anders dan wat jij ideaal zou vinden en soms is dat moeilijk te accepteren.
Het beste is meestal om de denkbeeldige lijn heel strak te houden.
Daar is daar en hier is hier,dan weten je kinderen ook waar ze het neer moeten leggenen raak je minder verwikkeld met zaken daar.
Je kan een luisterend oor bieden als daar even iets niet zo oke ging,maar de lijn blijft zolang de situatie niet ernstig is.
Zeker als ze die leeftijden hebben zullen ze ook moeten leren het zelf op te lossen.
En dat is absoluut niet makkelijk,maar wel te leren voor alle partijen.
Dat je dochter daar een grotere verzorgende rol heeft vind ik niet verkeerd,maar er moeten geen verwijten aan vast komen te zitten.
In het algemeen hoort bij een bepaalde leeftijd een groter deel in het huishouden dat geldt voor dochters èn zonen.
Het luisteren en praten met je kids(wat jij meer doet) is wellicht de normale natuurlijke verdeling die ook binnen een niet gescheiden gezin ontstaat.
Ik durf niet te zeggen of dat een opvallend iets is binnen een co-ouderschap (maar misschien versterkt het een en ander wel daardoor)
Ik ben ook meer van de verzorgende,tuttelende rol,ex is meer een doe-mens.Ik denk als wij bij elkaar waren dat dat niet anders zou zijn en vullen we elkaar nu net zo aan,alleen op afstand.
Mijn dochter wandelt inmiddels meer een beetje door de officiele co heen (is 19) die vrijheid geven we haar ook gewoon.
Ze slaapt dan meestal wel nog op de afgesproken dagen daar ,maar overdag trekt ze tegenwoordig meer hier naartoe,omdat ze hier meer haar stekkie heeft (of voelt)
Maar dat is in de loop van de tijd ook wel andersom geweest,heeft ze een tijd meer daar gezeten (wat ik absoluut niet leuk vond,maarja,dat zijn de blaren van scheiden).
Ik denk dat je gewoon meer moeite hebt met zelf je weg vinden hoe ermee om te gaan,of te accepteren dat een deel van je kids niet meer onder jouw vleugels plaatsvind.
En dat laatste zal vrees ik steeds vaker voorkomen gezien de leeftijden van je kids.
Dat gaat vaak in een rap tempo na ongeveer 16 jaar.
Ze gaan steeds meer hun eigen weg,nemen hun eigen bslissingen en je kan ze zomaar even niet zien omdat ze op vakantie gaan/weekend weg of je ziet ze alleen sávonds pas binnen vallen.
Daar zit ook een stukje loslaten bij,de grip raak je stukje voor stukje kwijt en het laaste stuk...op een dag sta je op,en weg is het.
Misschien is na dit lange verhaal dat wel de tip,dat je denk ik meer moet gaan leren er zelf goed mee om te gaan en het stukje controle laten varen.
Moeilijk,maar wel noodzakelijk.
Je kan wel bespreken met je ex dat jij het nog heel moelijk vindt kan wel wat openheid geven.
Sterkte met alles!
In dit geval het huishouden van je ex wat duidelijk onder zijn verantwoordelijkheid valt.
Daar gaat het anders,anders dan wat jij ideaal zou vinden en soms is dat moeilijk te accepteren.
Het beste is meestal om de denkbeeldige lijn heel strak te houden.
Daar is daar en hier is hier,dan weten je kinderen ook waar ze het neer moeten leggenen raak je minder verwikkeld met zaken daar.
Je kan een luisterend oor bieden als daar even iets niet zo oke ging,maar de lijn blijft zolang de situatie niet ernstig is.
Zeker als ze die leeftijden hebben zullen ze ook moeten leren het zelf op te lossen.
En dat is absoluut niet makkelijk,maar wel te leren voor alle partijen.
Dat je dochter daar een grotere verzorgende rol heeft vind ik niet verkeerd,maar er moeten geen verwijten aan vast komen te zitten.
In het algemeen hoort bij een bepaalde leeftijd een groter deel in het huishouden dat geldt voor dochters èn zonen.
Het luisteren en praten met je kids(wat jij meer doet) is wellicht de normale natuurlijke verdeling die ook binnen een niet gescheiden gezin ontstaat.
Ik durf niet te zeggen of dat een opvallend iets is binnen een co-ouderschap (maar misschien versterkt het een en ander wel daardoor)
Ik ben ook meer van de verzorgende,tuttelende rol,ex is meer een doe-mens.Ik denk als wij bij elkaar waren dat dat niet anders zou zijn en vullen we elkaar nu net zo aan,alleen op afstand.
Mijn dochter wandelt inmiddels meer een beetje door de officiele co heen (is 19) die vrijheid geven we haar ook gewoon.
Ze slaapt dan meestal wel nog op de afgesproken dagen daar ,maar overdag trekt ze tegenwoordig meer hier naartoe,omdat ze hier meer haar stekkie heeft (of voelt)
Maar dat is in de loop van de tijd ook wel andersom geweest,heeft ze een tijd meer daar gezeten (wat ik absoluut niet leuk vond,maarja,dat zijn de blaren van scheiden).
Ik denk dat je gewoon meer moeite hebt met zelf je weg vinden hoe ermee om te gaan,of te accepteren dat een deel van je kids niet meer onder jouw vleugels plaatsvind.
En dat laatste zal vrees ik steeds vaker voorkomen gezien de leeftijden van je kids.
Dat gaat vaak in een rap tempo na ongeveer 16 jaar.
Ze gaan steeds meer hun eigen weg,nemen hun eigen bslissingen en je kan ze zomaar even niet zien omdat ze op vakantie gaan/weekend weg of je ziet ze alleen sávonds pas binnen vallen.
Daar zit ook een stukje loslaten bij,de grip raak je stukje voor stukje kwijt en het laaste stuk...op een dag sta je op,en weg is het.
Misschien is na dit lange verhaal dat wel de tip,dat je denk ik meer moet gaan leren er zelf goed mee om te gaan en het stukje controle laten varen.
Moeilijk,maar wel noodzakelijk.
Je kan wel bespreken met je ex dat jij het nog heel moelijk vindt kan wel wat openheid geven.
Sterkte met alles!
dinsdag 14 april 2009 om 02:35
Wel misschien een idee ,om te zorgen dat ze wat meer spullen ook daar hebben?
Kost je wat dubbele dingen,maar mijn kids vinden het heel fijn dat ze niet met grote tassen hoeven te slepen.
Het is dan ook minder een logeer gevoel?
Voor jou misschien ook wat prettiger.
En mis je zelf niet meer de leegte nu dan dat de kern daadwerkelijk daar ligt?
Kost je wat dubbele dingen,maar mijn kids vinden het heel fijn dat ze niet met grote tassen hoeven te slepen.
Het is dan ook minder een logeer gevoel?
Voor jou misschien ook wat prettiger.
En mis je zelf niet meer de leegte nu dan dat de kern daadwerkelijk daar ligt?
dinsdag 14 april 2009 om 08:59
Ik denk dat je moet uitkijken dat je jou probleem met het Co-ouderschap niet projecteerd op de kinderen. Zoek nieuw werk en leef je eigen leven in de week zonder kinderen. Als jij naar de kids laat merken dat je er moeite mee hebt voelen zij zich schuldig en kweek je dus zelf problemen.
En ik vind dat je ex gelijk heeft: je moet je niet bemoeien met zijn week en hoe hij dat aanpakt. Hij moet zijn eigen weg daarin vinden.
En ik vind dat je ex gelijk heeft: je moet je niet bemoeien met zijn week en hoe hij dat aanpakt. Hij moet zijn eigen weg daarin vinden.
dinsdag 14 april 2009 om 17:34
Dank voor alle reacties tot dusver.
Er liggen idd 2 problemen
nr 1 is dat ik het zelf moeilijk vind dat ze er niet zijn en daar mn weg in zal moeten vinden.
nr 2 is hoe het daar aan toegaat. Ik vind het moeilijk om dat los te laten, maar doe er wel erg mn best voor. Vroeg ik in het begin iedere keer hoe ze het hadden gehad etc, nu vraag ik alleen nog of ze een goede week hebben gehad en laat ze blijken dat ik het fijn vindt ze weer te zien.
Gezien de leeftijd van mijn kids waarop ze steeds zelfstandiger worden valt het idd ook samen met het co-ouderschap.
Je moet dus eigenlijk nog eerder dan gepland sommige zaken loslaten. En dat............. is dus iets waar ik grote moeite mee heb. Nooit geweten trouwens hoor, dacht dat ik altijd heel makkelijk in het leven stond.
Niet dus
Het is trouwens wel heel lastig om als de kids met verhalen thuiskkomen om je daar emotioneel niet door te laten raken. Sommige dingen wil je ook niet weten terwijl aan de andere kant je alles wel wil weten. Verwarrend soms.
Er liggen idd 2 problemen
nr 1 is dat ik het zelf moeilijk vind dat ze er niet zijn en daar mn weg in zal moeten vinden.
nr 2 is hoe het daar aan toegaat. Ik vind het moeilijk om dat los te laten, maar doe er wel erg mn best voor. Vroeg ik in het begin iedere keer hoe ze het hadden gehad etc, nu vraag ik alleen nog of ze een goede week hebben gehad en laat ze blijken dat ik het fijn vindt ze weer te zien.
Gezien de leeftijd van mijn kids waarop ze steeds zelfstandiger worden valt het idd ook samen met het co-ouderschap.
Je moet dus eigenlijk nog eerder dan gepland sommige zaken loslaten. En dat............. is dus iets waar ik grote moeite mee heb. Nooit geweten trouwens hoor, dacht dat ik altijd heel makkelijk in het leven stond.
Niet dus
Het is trouwens wel heel lastig om als de kids met verhalen thuiskkomen om je daar emotioneel niet door te laten raken. Sommige dingen wil je ook niet weten terwijl aan de andere kant je alles wel wil weten. Verwarrend soms.
