Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 21:47
Je hoeft niet veel te begrijpen opdat "laffe zak" aankomt.Rooss4.0 schreef: ↑29-12-2019 21:38Als je het niet kunt plaatsen, hoe kan het dan hard aankomen?
Ik kan je niet uitleggen hoe jouw geschreven uitspraken jezelf in de slachtofferrol brengen, die code kraak je of je doet het niet. Men heeft jou de rug toegekeerd omdat je niet het lef hebt knopen door te hakken en beslissingen te nemen dus dat je alleen zit met kerst en je moeder van het lekkere weer geniet is niet aan hen te wijten maar aan jezelf. Jij bent verantwoordelijk voor jouw eigen daden maar ook voor het evt rotgevoel dat je overhoudt omdat men je uitgekotst heeft. En als je dat niet snapt dan wordt het eens tijd om met iemand te gaan praten die die code wél gekraakt heeft.
Duh.
Ik begrijip ook nog altijd niet hoe ik ook maar enige verantwoordelijkheid heb voor het feit dat mijn moeder per se én weg wil zijn én van me wil horen dat ze me niet alleen gelaten heeft.
Uitkotsen is ook wat anderen doen. Ik heb ze daar niet toe gedwongen, andere mogelijkheden zat.
Dus nee, daar neem ik ook geen verwantwoordelijkheid voor.
Hoe kunnen anderen trouwens weten wat er aan de hand is? Ik heb ze alleszins niks gezegd. Ik vond dat ik mijn man discretie verschuldigd was.
zondag 29 december 2019 om 21:48
zondag 29 december 2019 om 21:48
Elise509 schreef: ↑29-12-2019 21:42Ach.
Het is wat het is.
We gaan scheiden, hopelijk in goed overleg.
Mijn vriend is er voor me.
Ik weet dat we een toekomst hebben samen, want geen mens die dit doorstaat zonder stevige grond onder de voeten en een goede kijk op wat belangrijk is en wat niet. We begrijpen elkaar daar volkomen in.
Maar ik vind het jammer. Ik heb hem niet ingeruild voor iemand anders. Zo ziet het er misschien uit, maar dat is het echt niet. En ik wil niet dat dit is wat hij zichzelf vertelt.
Ik wil niet dat hij zich in de steek gelaten en alleen voelt. Ik zou nog zo meteen een brandend huis voor hem binnen springen. Er is nog zoveel dat ik voor hem wil doen en betekenen. Ik wil gewoon graag dat hij dat weet, gelooft.
Dat vind ik toch echt wel. Je werd verliefd op een andere man die je niet los wilde laten.
She was brave and strong and broken, all at once.
zondag 29 december 2019 om 21:49
Hij gelooft het niet, want het is niet waar. Jij wil niet dat hij zich in de steek gelaten voelt omdat jij je dan schuldig voelt.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 21:42Ach.
Het is wat het is.
We gaan scheiden, hopelijk in goed overleg.
Mijn vriend is er voor me.
Ik weet dat we een toekomst hebben samen, want geen mens die dit doorstaat zonder stevige grond onder de voeten en een goede kijk op wat belangrijk is en wat niet. We begrijpen elkaar daar volkomen in.
Maar ik vind het jammer. Ik heb hem niet ingeruild voor iemand anders. Zo ziet het er misschien uit, maar dat is het echt niet. En ik wil niet dat dit is wat hij zichzelf vertelt.
Ik wil niet dat hij zich in de steek gelaten en alleen voelt. Ik zou nog zo meteen een brandend huis voor hem binnen springen. Er is nog zoveel dat ik voor hem wil doen en betekenen. Ik wil gewoon graag dat hij dat weet, gelooft.
Je hebt hem laten bungelen. Hem feitelijk gedwongen om te kiezen tussen twee kwaden omdat je het zelf vertikte.
Je bent niet alleen in een relatie. Niet alleen op de wereld. En keuzes of een gebrek daaraan hebben gevolgen.
Maar nu mag je man zich ook nog niet in de steek gelaten voelen. Verliefdheid maakt blind. En verminderd toerekeningsvatbaar.
zondag 29 december 2019 om 21:52
Is dit serieus? Ik doe lekker wat ik wil en arme ik kan er ook niets aan doen dat anderen mij dat kwalijk nemen. Nee, daar kan je niets aan doen, maar je veroorzaakt het wel zelf.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 21:47Je hoeft niet veel te begrijpen opdat "laffe zak" aankomt.
Duh.
Ik begrijip ook nog altijd niet hoe ik ook maar enige verantwoordelijkheid heb voor het feit dat mijn moeder per se én weg wil zijn én van me wil horen dat ze me niet alleen gelaten heeft.
Op dezelfde manier waarop jij per se én twee mannen wil, én wil dat jouw man zich niet in de steek gelaten voelt.
Uitkotsen is ook wat anderen doen. Ik heb ze daar niet toe gedwongen, andere mogelijkheden zat.
Dus nee, daar neem ik ook geen verwantwoordelijkheid voor.
Hoe kunnen anderen trouwens weten wat er aan de hand is? Ik heb ze alleszins niks gezegd. Ik vond dat ik mijn man discretie verschuldigd was.
zondag 29 december 2019 om 21:55
Jij schijnt te denken dat jouw moeder op vakantie gaat om je te treiteren? Om je expres alleen te laten? Of zal ze op vakantie zijn gegaan omdat ze zin had om lekker op vakantie te gaan? Ik denk dat laatste.
En als zij jou belt om van je te horen dat het goed met je gaat en jij zegt dat het kut gaat en zij voelt zich daar rot over, kijk dát is dan weer haar probleem. Snap je? Jouw gevoelens, gedachten en daden horen bij jou en die van haar bij haar. Zo lastig is het niet hoor.
Niet kiezen en wel janken vind ik laf ja. Maar dat was ondertussen wel duidelijk toch?
Als jij ervoor kiest om niet te kiezen, prima. Maar wees daar dan ook standvastig en non jankerig in. Nu gedraag je je alsof de hele wereld tegen je is. En zo manoeuvreer je jezelf dus prachtig in de slachtofferrol.
.
zondag 29 december 2019 om 21:56
Technisch gezien heb je gelijk. Jij hebt niet gekozen. Je hebt de hele handel op scherp gezet en hem laten kiezen. Nu kan je ook nog zeggen dat JIJ niet wilde scheiden maar hij. Onredelijk dus. Heel heel heel erg naar ook.
zondag 29 december 2019 om 21:57
dat is goedpraten van je eigen wangedrag.
puntje bij paaltje is dat je niet durft te kiezen omdat je bang bent voor afwijzing en nu heb je afwijzing, steeds weer. Dus je krijgt wat je geeft
zondag 29 december 2019 om 21:58
You can't always get what you want
But if you try sometimes
You just might find
You get what you need.
zondag 29 december 2019 om 22:00
Nee dus.
Maar goed dat je het beter weet dan ik.
Nee. Omdat het niet waar is. Ik ben er nog altijd. Ik wil horen wat hij van me nodig heeft, en ik durf wedden dat ik een hoop daarvan kan geven. Dat is wat ik al jaren doe. Het verschil tussen nu en toen is verrassend klein., in de feiten.
Hij mag zich in de steek gelaten voelen. Dat begrijp ik ook best.YagaBaba schreef: ↑29-12-2019 21:49Je hebt hem laten bungelen. Hem feitelijk gedwongen om te kiezen tussen twee kwaden omdat je het zelf vertikte.
Je bent niet alleen in een relatie. Niet alleen op de wereld. En keuzes of een gebrek daaraan hebben gevolgen.
Maar nu mag je man zich ook nog niet in de steek gelaten voelen.
Maar voor een stuk kiest hij daar ook voor. Hij wil alles of niks. Dat zijn mijn regels niet, dat zijn de zijne.
Wat heeft dat er in hemelsnaam mee te maken?
zondag 29 december 2019 om 22:02
omdat het zo is, je begon een affaire, jij weigerde te kiezen, dus toen heeft je man, (wat kon hij anders) zelf gekozen. En nu denk jij dat je kan zeggen dat het niks te maken had met je ontrouw. Het had er alles mee te maken, jij wilde je vriend en je dacht je man zo te kunnen manipuleren dat je niet zelf het huwelijk hoefde te verbreken. Mooi weer spelen naar buiten, en slachtoffer spelen naar buiten want ach ach ach eenzame kerst en je moeder is ook al zo vervelend. Je krijgt wat je geeft, in dit geval: niets
zondag 29 december 2019 om 22:05
Persoonlijk ga ik er altijd van uit dat ik niet kan oordelen van buiten uit hoe het binnen in een relatie toe gaat. Als er problemen zijn binnen een koppel, dan neem ik bewust een steunende houding aan naar beiden toe. "Hey, ik weet dat het niet goed loopt tussen jullie. Maar weet dat ik je waardeer om wie je bent los van de ander en jullie relatie. Je kan bij me terecht. En dat geldt trouwens ook voor de ander. Ik hoop dat je dat begrijpt."
zondag 29 december 2019 om 22:06
Dat je werkelijk weigert om te zien dat wat jij wil voor beide mannen, maar in ieder geval voor jouw man niet acceptabel is. Gewoon NIET . Hoe mooi je ook lukt.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 22:00Nee dus.
Maar goed dat je het beter weet dan ik.
Nee. Omdat het niet waar is. Ik ben er nog altijd. Ik wil horen wat hij van me nodig heeft, en ik durf wedden dat ik een hoop daarvan kan geven. Dat is wat ik al jaren doe. Het verschil tussen nu en toen is verrassend klein., in de feiten.
Maar dat ene wat hij echt van je vraagt wil je niet geven. Voor hem is dat een dealbreaker. De rest wordt dan minder waardevol voor hem blijkbaar.
Hij mag zich in de steek gelaten voelen. Dat begrijp ik ook best.
Maar voor een stuk kiest hij daar ook voor. Hij wil alles of niks. Dat zijn mijn regels niet, dat zijn de zijne.
Gelukkig ben jij heel flexibel in de jouwe. Ik heb twee mannen en je vreet het maar.
Wat heeft dat er in hemelsnaam mee te maken?
Je verwijt hem dat hij zijn regels afdwingt. Jij doet precies hetzelfde. En als hij niet akkoord wil gaan kan jij daar niets aan doen.
Ik ben niet eens voor strikte monogamie, begrijp het best dat je meer mannen in je leven kan hebben. Maar laat je man dan los en zoek iemand die het wel accepteert.
zondag 29 december 2019 om 22:09
Ik begrijp niet wat deze reactie te maken hebt met mijn post die je hier quote. dus nee, ik begrijp echt niet waarom dit je antwoord is.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 22:05Persoonlijk ga ik er altijd van uit dat ik niet kan oordelen van buiten uit hoe het binnen in een relatie toe gaat. Als er problemen zijn binnen een koppel, dan neem ik bewust een steunende houding aan naar beiden toe. "Hey, ik weet dat het niet goed loopt tussen jullie. Maar weet dat ik je waardeer om wie je bent los van de ander en jullie relatie. Je kan bij me terecht. En dat geldt trouwens ook voor de ander. Ik hoop dat je dat begrijpt."
zondag 29 december 2019 om 22:09
Mmm.S-Meds schreef: ↑29-12-2019 22:02omdat het zo is, je begon een affaire, jij weigerde te kiezen, dus toen heeft je man, (wat kon hij anders) zelf gekozen. En nu denk jij dat je kan zeggen dat het niks te maken had met je ontrouw. Het had er alles mee te maken, jij wilde je vriend en je dacht je man zo te kunnen manipuleren dat je niet zelf het huwelijk hoefde te verbreken. Mooi weer spelen naar buiten, en slachtoffer spelen naar buiten want ach ach ach eenzame kerst en je moeder is ook al zo vervelend. Je krijgt wat je geeft, in dit geval: niets
Dus je gaat ervan uit dat ik zomaar vanuit het niets verliefd werd op een ander?
Dat ik vervolgens niet gedurende jaren geprobeerd heb een uitweg te vinden?
Dat het allemaal mijn schuld is, met andere woorden?
En ik ben de laatste die mooi weer speelde naar buiten, laat staan slachtoffer. (Dat is altijd gemakkelijker voor degene die naar een ander kan wijzen, toch?)
En ik heb mijn moeder gerustgesteld en het gevoel gegeven dat er niks mis was met het feit dat ik de kerstdagen alleen door diende te brengen (dat was ook het enige wat ze wilde toen ze me belde).
zondag 29 december 2019 om 22:12
Elise509 schreef: ↑29-12-2019 22:09Mmm.
Dus je gaat ervan uit dat ik zomaar vanuit het niets verliefd werd op een ander?
Dat ik vervolgens niet gedurende jaren geprobeerd heb een uitweg te vinden?
Dat het allemaal mijn schuld is, met andere woorden?
ja. dat je verliefd wordt dat kan, maar het is een keuze om er iets mee te doen. Die verantwoordelijkheid ligt voor 100% bij jou. Ik denk dat de meeste mensen dit zo zien.
En ik ben de laatste die mooi weer speelde naar buiten, laat staan slachtoffer. (Dat is altijd gemakkelijker voor degene die naar een ander kan wijzen, toch?) Je speelt hier nog steeds slachtoffer hoor. Je ademt slachtoffer. Natuurlijk speel je mooi weer, hoe mooier het weer hoe beter het contrasteert met jouw slachtofferschap.
En ik heb mijn moeder gerustgesteld en het gevoel gegeven dat er niks mis was met het feit dat ik de kerstdagen alleen door diende te brengen (dat was ook het enige wat ze wilde toen ze me belde).
zondag 29 december 2019 om 22:12
Ik haal het recht om te zeggen wat IK denk. Maar het feit dat je op zo'n agressieve manier reageert zegt voor mij al genoeg. Je hebt het zelfreflecterende vermogen van een pepernoot.
zondag 29 december 2019 om 22:12
Wat voor complex is dat precies?
"Delusions of grandeur" klinkt wel goed, nee?
