Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 22:14
Mooi samengevat, ik vind zulk gedrag echt doodeng. Hoe kun je jezelf ZO ver boven de ander plaatsen nadat je diegene zo keihard hebt gekwetst? En dan nog zelf slachtoffer spelen?S-Meds schreef: ↑29-12-2019 22:02omdat het zo is, je begon een affaire, jij weigerde te kiezen, dus toen heeft je man, (wat kon hij anders) zelf gekozen. En nu denk jij dat je kan zeggen dat het niks te maken had met je ontrouw. Het had er alles mee te maken, jij wilde je vriend en je dacht je man zo te kunnen manipuleren dat je niet zelf het huwelijk hoefde te verbreken. Mooi weer spelen naar buiten, en slachtoffer spelen naar buiten want ach ach ach eenzame kerst en je moeder is ook al zo vervelend. Je krijgt wat je geeft, in dit geval: niets
zondag 29 december 2019 om 22:15
Dat is wat ik ervaar.
Mensen tegenover wie ik me al meerdere decennia liefhebbend en zorgzaam gedraag, doen nu alsof ik niet meer besta.
Schoonfamilie.
Vrienden, die vinden dat man er zo ongelukkig uit zie (en ik blijkbaar niet ongelukkig genoeg.).
zondag 29 december 2019 om 22:15
Als ik je berichtje goed lees, ga je morgen weer werken en is dit je laatste vrije avond voor een nieuwe werkweek en na een vakantie die niet is verlopen zoals je wilde.
Is het wel verstandig om nu op dit forum oude koeien uit de sloot te halen, en in allemaal discussies verwikkeld te raken? Gewoon zomaar een vraag natuurlijk.
Is het wel verstandig om nu op dit forum oude koeien uit de sloot te halen, en in allemaal discussies verwikkeld te raken? Gewoon zomaar een vraag natuurlijk.
Wat eten we vanavond?
zondag 29 december 2019 om 22:16
ik vroeg niet wie je uitkotste ik vroeg waarom jij denkt dat ze dit doen.
zondag 29 december 2019 om 22:17
Dat is een treffende vraag.makreel schreef: ↑29-12-2019 21:48De grote vraag is: waarom doe jij dit? Je bent nu al drie jaar bezig met het gedraai en gedoe en geduw en getrek met deze twee mannen. Waarom? Is er iets anders waar je nu geen aandacht aan hoeft te besteden om dat dit (zelfgecreëerde) drama al je energie opslurpt?
Daar denk ik over na.
Ik zie ook wel hoe ongelofelijk futiel dit grote drama uiteindelijk is.
Hoeveel energie het vergt van mensen die me dierbaar zijn, en voor wat?
Ik ben geen onmens.
zondag 29 december 2019 om 22:19
Ik ben zo eerlijk, want ik kies gewoon niet als ik niet wil kiezen. En dat is heel moeilijk, gewoon niet kiezen.
Ik dwing anderen om de keuze voor mij te maken, maar dat is niet erg want ze kunnen ook gewoon doen wat ik wil: niet kiezen. Dus het is eigenlijk allemaal hun schuld. Als zij niet kiezen dan had ik het nu gewoon makkelijk.
Ik ben het slachtoffer van de anderen, die niet gewoon niet kunnen kiezen maar mij dwingen te leven met hún keuze.
Als jij niet ziet hoe enorm jij jezelf voor de gek houdt en hoe oneerlijk je daarmee de mensen van wie jij zegt te houden behandeld dan liegen de mensen die zeggen dat jij goed bent in zelfreflectie.
Ik dwing anderen om de keuze voor mij te maken, maar dat is niet erg want ze kunnen ook gewoon doen wat ik wil: niet kiezen. Dus het is eigenlijk allemaal hun schuld. Als zij niet kiezen dan had ik het nu gewoon makkelijk.
Ik ben het slachtoffer van de anderen, die niet gewoon niet kunnen kiezen maar mij dwingen te leven met hún keuze.
Als jij niet ziet hoe enorm jij jezelf voor de gek houdt en hoe oneerlijk je daarmee de mensen van wie jij zegt te houden behandeld dan liegen de mensen die zeggen dat jij goed bent in zelfreflectie.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 29 december 2019 om 22:20
of je hoort wat je graag wilt horenfeow schreef: ↑29-12-2019 22:19Ik ben zo eerlijk, want ik kies gewoon niet als ik niet wil kiezen. En dat is heel moeilijk, gewoon niet kiezen.
Ik dwing anderen om de keuze voor mij te maken, maar dat is niet erg want ze kunnen ook gewoon doen wat ik wil: niet kiezen. Dus het is eigenlijk allemaal hun schuld. Als zij niet kiezen dan had ik het nu gewoon makkelijk.
Ik ben het slachtoffer van de anderen, die niet gewoon niet kunnen kiezen maar mij dwingen te leven met hún keuze.
Als jij niet ziet hoe enorm jij jezelf voor de gek houdt en hoe oneerlijk je daarmee de mensen van wie jij zegt te houden behandeld dan liegen de mensen die zeggen dat jij goed bent in zelfreflectie.
zondag 29 december 2019 om 22:21
Ik wilde helemaal geen discussies.makreel schreef: ↑29-12-2019 22:15Als ik je berichtje goed lees, ga je morgen weer werken en is dit je laatste vrije avond voor een nieuwe werkweek en na een vakantie die niet is verlopen zoals je wilde.
Is het wel verstandig om nu op dit forum oude koeien uit de sloot te halen, en in allemaal discussies verwikkeld te raken? Gewoon zomaar een vraag natuurlijk.
Ik wilde gewoon er even over praten omdat er niet meteen iemand anders is.
En zoals ik aangaf, had ik wel kunnen weten dat dit was wat zou volgen.
Ik ben goed in hopen
zondag 29 december 2019 om 22:26
Ik verdien alles wat ik krijg!
Sta me toe om te vinden dat de basis waarop ze dit doen nogal dunnetjes is.
De informatie die ze hebben is per definitie nogal eenzijdig of minstens beperkt.
Zou zelf nooit zo reageren. Reageer zelf nooit zo. Ik ga er altijd van uit dat het erg moeilijk is een oordeel te hebben in dit soort situaties. Ik denk ook altijd aan wat die personen voor mij persoonlijk betekenen/doen, en vind dan dat ik ze niet kan afrekenen op hun gedrag in een relatie waar ik het fijne niet van weet.
zondag 29 december 2019 om 22:27
Vier uur geleden zei je dit:
Ik weet niet wat ik hiermee wil, misschien nodig ik jullie onbewust uit om me allemaal nog een keer bestraffend toe te spreken, is het dat wat ik nodig heb.
Jouw feestje hoor. Je hebt je aandacht iig gekregen hier.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 29 december 2019 om 22:27
je ontwijkt het antwoordElise509 schreef: ↑29-12-2019 22:26Ik verdien alles wat ik krijg!
Sta me toe om te vinden dat de basis waarop ze dit doen nogal dunnetjes is.
De informatie die ze hebben is per definitie nogal eenzijdig of minstens beperkt.
Zou zelf nooit zo reageren. Reageer zelf nooit zo. Ik ga er altijd van uit dat het erg moeilijk is een oordeel te hebben in dit soort situaties. Ik denk ook altijd aan wat die personen voor mij persoonlijk betekenen/doen, en vind dan dat ik ze niet kan afrekenen op hun gedrag in een relatie waar ik het fijne niet van weet.
het is zo dat je je man, aan wie je trouw in voor en tegenspoed hebt beloofd, onrecht hebt gedaan?
ja of nee?
zondag 29 december 2019 om 22:28
Dat is me door een psycholooog of vier uitdrukkelijk bevestigd.
Ook een steeds terugkerend advies: verloochen jezelf niet door een keuze te maken als je eigenlijke keuze is om dat niet te doen.
Maar ik wil me zeker niet achter de peuten verschuilen.
Gewoon een waarschuwing voor iedereen die in een gelijkaardige situatie terecht zou komen, aan deze of gene kant: dat is het advies dat telkens opnieuw gegeven wordt.
zondag 29 december 2019 om 22:29
Ja natuurlijk.
Al moet gezegd dat ik vanaf dag 1 eerlijk ben geweest en het allemaal met zijn toestemming is begonnen.
Maar dan nog: ja natuurlijk. Ik heb hem pjn gedaan en dat spijt me erg.
zondag 29 december 2019 om 22:31
Dat advies wordt gegeven aan mensen die geen verantwoordelijkheid voor anderen kunnen dragen.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 22:28Dat is me door een psycholooog of vier uitdrukkelijk bevestigd.
Ook een steeds terugkerend advies: verloochen jezelf niet door een keuze te maken als je eigenlijke keuze is om dat niet te doen.
Maar ik wil me zeker niet achter de peuten verschuilen.
Gewoon een waarschuwing voor iedereen die in een gelijkaardige situatie terecht zou komen, aan deze of gene kant: dat is het advies dat telkens opnieuw gegeven wordt.
Ik zou het heeeel erg vinden als ik, of iemand die ik liefheb, dát advies zou krijgen.
Dat heb je echt hele grote problemen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 29 december 2019 om 22:31
Je hebt jezelf niet verloochend. Wat heeft dat je gebracht?Elise509 schreef: ↑29-12-2019 22:28Dat is me door een psycholooog of vier uitdrukkelijk bevestigd.
Ook een steeds terugkerend advies: verloochen jezelf niet door een keuze te maken als je eigenlijke keuze is om dat niet te doen.
Maar ik wil me zeker niet achter de peuten verschuilen.
Gewoon een waarschuwing voor iedereen die in een gelijkaardige situatie terecht zou komen, aan deze of gene kant: dat is het advies dat telkens opnieuw gegeven wordt.
zondag 29 december 2019 om 22:31
Ik ga eerder voor: angst voor verlies, “kiezen is verliezen”. Angst voor verlies is vaak een grotere drijfveer dan de kans op ‘winst’. Het helpt je als een toekomstvisie hebt en daar naartoe beweegt. Nu draai je in cirkels en kom je geen stap verder. Je staat onnodig stil en je had allang kunnen profiteren van een keuze. Jouw keuze. Wat verlamt jou zo, wat maakt jou zo passief?
zondag 29 december 2019 om 22:32
Volgens mij heb je 3 jaar geleden patent gevraagd op "kokervisie" en "kijken vanuit een eenzijdig perspectief". Je praat je eigen straatje schoon, weigert door de bril van je man te kijken, maar stampvoet als een peuter dat het your way or the highway is.
Kanonnen, ik zou doodmoe worden van je getwijfel. Weet je, als je niet bij 1 van hen écht gelukkig bent, met die ene persoon dus, dan zijn ze geen van twee de ware. Laat ze los en laat ze een eigen vrouw zoeken die wel genoegen neemt met hun pakketje.
Ik vind het denigrerend en infantiel van je.
Kanonnen, ik zou doodmoe worden van je getwijfel. Weet je, als je niet bij 1 van hen écht gelukkig bent, met die ene persoon dus, dan zijn ze geen van twee de ware. Laat ze los en laat ze een eigen vrouw zoeken die wel genoegen neemt met hun pakketje.
Ik vind het denigrerend en infantiel van je.
zondag 29 december 2019 om 22:33
Het gevoel dat ik de luxe van het kiezen niet heb.Mermedina schreef: ↑29-12-2019 22:31Ik ga eerder voor: angst voor verlies, “kiezen is verliezen”. Angst voor verlies is vaak een grotere drijfveer dan de kans op ‘winst’. Het helpt je als een toekomstvisie hebt en daar naartoe beweegt. Nu draai je in cirkels en kom je geen stap verder. Je staat onnodig stil en je had allang kunnen profiteren van een keuze. Jouw keuze. Wat verlamt jou zo, wat maakt jou zo passief?
Dat ik me simpelweg niet kan permitteren mensen te verliezen waar ik van hou.
Simpel.
zondag 29 december 2019 om 22:36
Mij is verteld dat verantwoordelijkheid dragen voor kinderen OK is, maar dat je dat vooral niet voor volwassenen moet willen doen.
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 29-12-2019 22:37
0.12% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 22:37
Wat ironisch, want dat lijkt nu net te gebeuren door wat je doet.
Dus waar je zo bang voor bent, veroorzaak je nu zelf door jouw angst.
Hmmmz, hier zou een levensles in verborgen kunnen zitten.
Wat eten we vanavond?
zondag 29 december 2019 om 22:37
natuurlijk kan je kiezen maar je wilde de hele winkel want je nam geen genoegen met het speelgoed dat je al had.
jij wilde wat je niet had, dus hoezo zou je bang moeten zijn omdat te verliezen.
