Zwanger
alle pijlers
Dysmatuur en onbegrip omgeving
zaterdag 4 januari 2020 om 07:12
We hebben onlangs te horen gekregen dat ons tweede kindje net als de eerste achterloopt in de groei. Ik heb het allemaal dus al eens eerder meegemaakt en het is helemaal goed gekomen met de oudste. Maar het blijft enorm naar.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.
Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
zaterdag 4 januari 2020 om 07:17
Hoezo “mag” je niet zeggen dat oudste dysmatuur was? Dysmatuur is toch gewoon de benaming?
Ik herken het verder niet. Mijn 2 kinderen waren beiden dysmatuur (bij oudste kwam dit pas bij geboorte aan het licht, niet opgemerkt tijdens de vele echo’s) en bij jongste daarom behoorlijk wat groeiecho’s gehad. Ook hier werd steeds bekeken of er een inleiding nodig was. Geen taboe gemerkt in mijn omgeving hierover. Wel opmerkingen dat het vast goed zou komen etc maar die kwamen voort uit goede intenties dus daar geen naar gevoel over gehad.
Ik herken het verder niet. Mijn 2 kinderen waren beiden dysmatuur (bij oudste kwam dit pas bij geboorte aan het licht, niet opgemerkt tijdens de vele echo’s) en bij jongste daarom behoorlijk wat groeiecho’s gehad. Ook hier werd steeds bekeken of er een inleiding nodig was. Geen taboe gemerkt in mijn omgeving hierover. Wel opmerkingen dat het vast goed zou komen etc maar die kwamen voort uit goede intenties dus daar geen naar gevoel over gehad.
zaterdag 4 januari 2020 om 07:17
Het is het onvermogen van mensen om om te gaan met vervelende dingen.
Zeggen 'het komt wel goed' is een manier om het onheil af te wenden.
Heel vervelend, maar ook heel herkenbaar voor iedereen die iets naars heeft meegemaakt.
Wel zou ik van mijn partner verwachten dat hij daar anders mee omgaat, maar dat zul je hem dus (herhaaldelijk) moeten vertellen.
En ga in de loop van de tijd op zoek naar mensen die wel weten hoe je mee kunt leven, want die zijn er zeker.
Zeggen 'het komt wel goed' is een manier om het onheil af te wenden.
Heel vervelend, maar ook heel herkenbaar voor iedereen die iets naars heeft meegemaakt.
Wel zou ik van mijn partner verwachten dat hij daar anders mee omgaat, maar dat zul je hem dus (herhaaldelijk) moeten vertellen.
En ga in de loop van de tijd op zoek naar mensen die wel weten hoe je mee kunt leven, want die zijn er zeker.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zaterdag 4 januari 2020 om 07:19
Dysmaturiteit is natuurlijk niet fijn, maar maak jij het niet heel groot met je uitspraak ‘niet perfecte baby’s’?
Hoe ver ben je nu in de zwangerschap?
En waarom wil je zo graag nog over de oudste uitspreken dat ze dysmatuur was, hoe oud is ze nu?
Is er een reden gevonden waardoor jouw baby’s slecht groeien in de buik?
Hoe ver ben je nu in de zwangerschap?
En waarom wil je zo graag nog over de oudste uitspreken dat ze dysmatuur was, hoe oud is ze nu?
Is er een reden gevonden waardoor jouw baby’s slecht groeien in de buik?
zaterdag 4 januari 2020 om 07:24
Ik krijg hier ook een beetje de kriebels van, dysmatuur is gewoon de benaming voor kleine baby’s voor hun termijn. Daardoor is je baby niet minder OK.. mijn dochter was ook dysmatuur en daardoor krijg ik nu bij de tweede ook meer groei echo’s de laatste weken, maar dat bepaalt alleen of ik eerder ingeleid wordt of niet, veel spannender is het ook niet.
Krijg de indruk dat je het wat groter maakt dan het is. Anyway, sterkte met de laatste loodjes!
Krijg de indruk dat je het wat groter maakt dan het is. Anyway, sterkte met de laatste loodjes!
zaterdag 4 januari 2020 om 07:30
zaterdag 4 januari 2020 om 07:37
Ik herken je gevoel wel. Heb het zelf ook zo ervaren, maar dan in een andere situatie. Bij ons werd er een mogelijke afwijking in de darmpjes gezien bij de 20 weken echo. Er waren verschillende scenario’s mogelijk, ook dat het niks zou zijn.
Ik kreeg vanuit de omgeving ook met name goed bedoelde reacties als “het komt wel goed”, “maak je niet zo druk”. Hele begrijpelijke goed bedoelde reacties, maar miste daardoor ook wel de erkenning voor mijn zorgen en verdriet.
Ik kreeg vanuit de omgeving ook met name goed bedoelde reacties als “het komt wel goed”, “maak je niet zo druk”. Hele begrijpelijke goed bedoelde reacties, maar miste daardoor ook wel de erkenning voor mijn zorgen en verdriet.
zaterdag 4 januari 2020 om 07:46
Dat ligt er maar aan hoe ernstig de groeiachterstand is, dit kan echt wel zorgwekkend zijn.airballoon88 schreef: ↑04-01-2020 07:24Ik krijg hier ook een beetje de kriebels van, dysmatuur is gewoon de benaming voor kleine baby’s voor hun termijn. Daardoor is je baby niet minder OK.. mijn dochter was ook dysmatuur en daardoor krijg ik nu bij de tweede ook meer groei echo’s de laatste weken, maar dat bepaalt alleen of ik eerder ingeleid wordt of niet, veel spannender is het ook niet.
Krijg de indruk dat je het wat groter maakt dan het is. Anyway, sterkte met de laatste loodjes!
zaterdag 4 januari 2020 om 07:51
Ik snap dat je het gevoel hebt dat je angst niet serieus genomen wordt door de 'opbeurende' reacties. Dat is iets dat je vaker hoort, ook mbt andere onderwerpen. Heel verdrietig als het juist de mensen in je directe omgeving zijn die dit doen.
Wat je vriend betreft, zou ik toch even vragen hoe hij er nou precies in staat en aangeven wat jij zelf nodig hebt. Ik krijg de indruk dat je nu zelf invult dat het voor hem te confronterend is en er een taboe rust op praten over kindjes waar iets mee is. Wie weet denkt hij wel iets heel anders. Zat mensen die onzekere situaties waar je geen invloed op hebt, niet teveel aandacht willen geven. Dan is er geen sprake van een taboe, maar wil men niet bij voorbaat al te bang en verdrietig zijn over iets waarvan de afloop misschien wel reuze mee kan vallen.
Praat met elkaar, zodat je begrijpt hoe de ander ermee omgaat en accepteer dat je er beiden anders mee om kan gaan.
Wat je vriend betreft, zou ik toch even vragen hoe hij er nou precies in staat en aangeven wat jij zelf nodig hebt. Ik krijg de indruk dat je nu zelf invult dat het voor hem te confronterend is en er een taboe rust op praten over kindjes waar iets mee is. Wie weet denkt hij wel iets heel anders. Zat mensen die onzekere situaties waar je geen invloed op hebt, niet teveel aandacht willen geven. Dan is er geen sprake van een taboe, maar wil men niet bij voorbaat al te bang en verdrietig zijn over iets waarvan de afloop misschien wel reuze mee kan vallen.
Praat met elkaar, zodat je begrijpt hoe de ander ermee omgaat en accepteer dat je er beiden anders mee om kan gaan.
zaterdag 4 januari 2020 om 08:02
Als het met de eerste helemaal goed is gekomen zoals je zelf zegt, waarom doe je dan zo negatief? Je doet negatief en dramatisch en mensen reageren positief
met als doel om je te steunen. Hartstikke fijn toch?
Ik vind dat je het onnodig opblaast allemaal met je benaming niet-perfecte baby’s. Je doet net alsof ze zwaar gehandicapt zijn. Heb je zelf niet door dat je wel erg overdreven reageert op doodnormale reacties?
Klagen over je vriend die het niet wil hebben over de oudste die achterliep in groei. Ik snap wel dat je vriend daar niet over wil praten, want waar is het in hemelsnaam goed voor? Als alles nu goed is, waarom ben je dan zo bezig met wat is geweest? Je kunt dat verleden niet veranderen. Het is wat het nu is. Je maakt het jezelf moeilijk door drama te creëren daar waar het niet is.
Als mensen met je waren gaan meejanken, dan was het vast ook niet goed geweest. En daar heb en had je niets aan.
met als doel om je te steunen. Hartstikke fijn toch?
Ik vind dat je het onnodig opblaast allemaal met je benaming niet-perfecte baby’s. Je doet net alsof ze zwaar gehandicapt zijn. Heb je zelf niet door dat je wel erg overdreven reageert op doodnormale reacties?
Klagen over je vriend die het niet wil hebben over de oudste die achterliep in groei. Ik snap wel dat je vriend daar niet over wil praten, want waar is het in hemelsnaam goed voor? Als alles nu goed is, waarom ben je dan zo bezig met wat is geweest? Je kunt dat verleden niet veranderen. Het is wat het nu is. Je maakt het jezelf moeilijk door drama te creëren daar waar het niet is.
Als mensen met je waren gaan meejanken, dan was het vast ook niet goed geweest. En daar heb en had je niets aan.
zaterdag 4 januari 2020 om 08:16
Ik weet niet hoe ernstig dit groeiprobleem is maar het lijkt me dat je er misschien iets te dramatisch over doet. Je praat erover alsof je kinderen allebei iets heel ernstigs mankeren. Niet perfecte baby’s, kinderen waar iets mis mee is.
Mijn beide baby’s werden extra in de gaten gehouden, de eerste omdat hij te klein zou zijn (en ja hij was iets aan de kleine/lichte kant maar niet enorm, bleek bij de geboorte) en de tweede juist omdat ze te groot zou zijn (zij bleek heel normaal bij de geboorte). Daar heb ik bij allebei nooit erg veel moeite mee gehad. Ik zag dit niet als een ‘niet perfecte baby’ of een ‘kind waar iets mis mee is’.
Nou heb ik wel een kind waar ‘iets mis mee is’, maar dat was niet te zien op echo’s. Dat bleek pas toen hij ouder was. En dat is inderdaad verdrietig en de buitenwereld snapt daar ook niet veel van. Dat is soms heel moeilijk.
Mijn beide baby’s werden extra in de gaten gehouden, de eerste omdat hij te klein zou zijn (en ja hij was iets aan de kleine/lichte kant maar niet enorm, bleek bij de geboorte) en de tweede juist omdat ze te groot zou zijn (zij bleek heel normaal bij de geboorte). Daar heb ik bij allebei nooit erg veel moeite mee gehad. Ik zag dit niet als een ‘niet perfecte baby’ of een ‘kind waar iets mis mee is’.
Nou heb ik wel een kind waar ‘iets mis mee is’, maar dat was niet te zien op echo’s. Dat bleek pas toen hij ouder was. En dat is inderdaad verdrietig en de buitenwereld snapt daar ook niet veel van. Dat is soms heel moeilijk.
zaterdag 4 januari 2020 om 08:32
Ook hier herkenning voor onbegrip uit je omgeving. Andere context. Kind waar na de geboorte niet alles perfect mee bleek (verstandelijk beperkt). Ik heb hiervan geleerd vooral niet van iedereen begrip te verwachten. Een paar mensen kon ik goed mee praten, dat deed ik dan ook veel. De rest bleef me maar geruststellen, ook toen het steeds erger bleek te zijn dan verwacht. Veel mensen kunnen gewoon echt niet goed omgaan met slecht nieuws, het is niet anders...
Overigens snap ik goed dat je je zorgen maakt en dat alles bepaald niet volgens het boekje loopt, maar het lijkt obv je verhaal of het inderdaad wel goed kan komen? Dat hoop ik van harte voor jullie! En praat met je vriend, dat jullie elkaar begrijpen (dus jij hem ook) is wel echt belangrijk!
Overigens snap ik goed dat je je zorgen maakt en dat alles bepaald niet volgens het boekje loopt, maar het lijkt obv je verhaal of het inderdaad wel goed kan komen? Dat hoop ik van harte voor jullie! En praat met je vriend, dat jullie elkaar begrijpen (dus jij hem ook) is wel echt belangrijk!
zaterdag 4 januari 2020 om 08:46
Dan wordt ze ballerina. Die moeten tenger zijn.
Sorry ik weet niet hoe de perfecte reactie moet zijn. Moet ik zeggen: wat erg? Het zal wel. Ik probeer me zo goed mogelijk het probleem voor te stellen (hoe zou het zijn als..) maar iedereen heeft al zijn eigen sores, wat zou betekenen dat ik constant de sores van anderen bij mijn eigen sores zou moeten optellen.
Ik denk dat je mensen overvraagt.
Sorry ik weet niet hoe de perfecte reactie moet zijn. Moet ik zeggen: wat erg? Het zal wel. Ik probeer me zo goed mogelijk het probleem voor te stellen (hoe zou het zijn als..) maar iedereen heeft al zijn eigen sores, wat zou betekenen dat ik constant de sores van anderen bij mijn eigen sores zou moeten optellen.
Ik denk dat je mensen overvraagt.
retrostar wijzigde dit bericht op 04-01-2020 08:47
0.25% gewijzigd
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 4 januari 2020 om 08:47
Nou inderdaad zeg.Rhododendron schreef: ↑04-01-2020 08:16Nou TO, je krijgt wel een boel mooie voorbeelden hier van wat je zegt.
Waarom zeggen dat iemand zich aanstelt terwijl je niet weet hoe ernstig het is?
Richt je energie op je man, maak hem duidelijk dat je zijn steun nodig hebt. Neem niet zomaar aan wat er achter zijn gedrag zit, vráág ernaar en leg uit waar jij behoefte aan hebt. Wat kan hij voor je betekenen?
zaterdag 4 januari 2020 om 08:50
Het is nooit zo benoemd maar mijn oudste was ook dysmatuur, nooit bij stil gestaan.
Bij de middelste werd er getwijfeld en kreeg uk nog een groei echo...maar die was prima op gewicht..en de jongste maakten ze zich door medicatie druk om kreeg veel groeiecho's maar die was het zwaarst van allen.
Hier lag de emotie overigens niet in de zorgen om het gewicht bij mij, want ik voelde bij de laatste dat het goed zat, maar ik was op van de continue ziekenhuisbezoeken.
Zelf ben ik ook dysmatuur geboren.
Ik zie het in mijn geval maar ook het geval van mijn oudste niet meer als een benaming.
Waarin ligt jouw verdriet??
Bij de middelste werd er getwijfeld en kreeg uk nog een groei echo...maar die was prima op gewicht..en de jongste maakten ze zich door medicatie druk om kreeg veel groeiecho's maar die was het zwaarst van allen.
Hier lag de emotie overigens niet in de zorgen om het gewicht bij mij, want ik voelde bij de laatste dat het goed zat, maar ik was op van de continue ziekenhuisbezoeken.
Zelf ben ik ook dysmatuur geboren.
Ik zie het in mijn geval maar ook het geval van mijn oudste niet meer als een benaming.
Waarin ligt jouw verdriet??
yourlocalhero wijzigde dit bericht op 04-01-2020 08:52
15.95% gewijzigd
zaterdag 4 januari 2020 om 08:50
Je maakt het ook wel een beetje érg groot hè? Ik heb 2 dysmature koters gebaard, waarvan ik er van 1 geen punt van maakte en bij de ander alleen omdat ie met 30 weken en flink dysmatuur geboren is. Dan wordt het wel een soort van penibel, als je baby evenveel weegt als een pak suiker.
Maar een (bijna) voldragen baby die te licht is? Daar is toch niet ‘iets mee’? Ze groeien vanzelf. Soms heb je wat opstartproblemen maar dat was het dan wel. Dus ja, spannend, en ik snap dat je wat bezorgd bent, maar tenzij je 28 weken zwanger bent en de baby moet nu al gehaald worden zie ik het probleem ook niet zo.
Maar een (bijna) voldragen baby die te licht is? Daar is toch niet ‘iets mee’? Ze groeien vanzelf. Soms heb je wat opstartproblemen maar dat was het dan wel. Dus ja, spannend, en ik snap dat je wat bezorgd bent, maar tenzij je 28 weken zwanger bent en de baby moet nu al gehaald worden zie ik het probleem ook niet zo.
zaterdag 4 januari 2020 om 08:51
Omdat velen er in dit geval anders mee om zouden gaan. Een mens lijdt het meest, door het lijden dat men vreest. Het is jammer dat men daarbij uit het oog verliest dat TO er weinig aan kan doen dat ze zich nu zo'n zorgen maakt en gewoon troost nodig heeft. Je kan ook proberen iemands gevoel te accepteren zonder er direct een oordeel over te vellen.Rhododendron schreef: ↑04-01-2020 08:16Nou TO, je krijgt wel een boel mooie voorbeelden hier van wat je zegt.
Waarom zeggen dat iemand zich aanstelt terwijl je niet weet hoe ernstig het is?
Maar goed, datzelfde blijkt ook voor TO lastig: zij vult in dat haar vriend er eigenlijk vreselijk mee zit, maar de confrontatie niet aan kan.
zaterdag 4 januari 2020 om 08:56
Hoi TO,
Helaas herkenbaar. Mensen proberen met de beste bedoelingen is te draaien naar het positieve. Maar ik hield van mijn kind de seconde dat ik wist dat ik zwanger was, en had wel degelijk verdriet en zorgen als iets niet goed bleek. Dat iets uiteindelijk goed komt wil ook niet zeggen dat er geen zorgen zijn.
Mijn diepte punt was toen ik met bedrust probeerde mijn kind naar een fatsoenlijke termijn te krijgen, om haar zo goed mogelijke start te geven. Toen zei een vriendin: premature kindjes zijn zo leuk en schattig klein, kunnen ze lekker lang kleine maatjes aan. De eerste keer was ik te verbaast om te reageren. Maar kreeg iets soort gelijks nog een keer. Toen boos gezegd dat het me niets kom schelen of ze schattig was, als haar longen maar klaar waren om te ademen. Dat werd me niet in dank afgenomen, zwangeren zijn zo hormonaal. Al een tijdje niet meer zwanger en vind het nog achterlijk. En het zou kunnen dat toen de gelegenheid zich voordeed ik gezegd heb dat haar gebroken arm pijn deed maar dat niet erg was, gips is er in van die leuke kleuren tegenwoordig. Staat heel hip. (Hehe)
Denk dat je moet proberen om een standaard antwoord klaar te hebben voor mensen. “ ik hoop ook dat het goed komt en de gynaecoloog doet wat hij kan. Maar dit komt niet altijd goed en daarom heb ik nu zorgen. ‘Dat zou de buitenwereld moeten afhandelen.
Denk je zelf dat je gevoel reeel is nu? In verhouding met de wat de gynaecoloog zegt? Weet ook dat je ook niet reeel mag zijn. Ben je aan het doemdenken? Nemen het je gedachten het over? Bel dan met je gynaecoloog en geef het aan. Het mag en kan even niet goed zijn. De alle factoren voor verdriet zijn er: iets kleins en kwetsbaars wat heel veel voor je betekend. Een totaal onvermogen om de uitkomst te beïnvloeden en de wetenschap dat een kind waarmee het niet goed gaat een levenslang verdriet zal zijn. En als je pech hebt nog schuldgevoel dat dit in jou lichaam gebeurd. En dan een hoop hormonen. Vraag ook hulp als het wel in verhouding staat met de afwijkingen maar het je leven toch te veel beïnvloed.
Ook lijkt het me dat je steun van je partner mag vragen. Bespreek dat voor jou het het gevoel van onmacht vergroot door het zo onbespreekbaar te laten zijn en vraag zijn hulp. Van degene die ook al van het kind houdt. Wie weet heeft hij niet door dat het ernstig kan zijn omdat het bij de vorige los liep? En er blind vanuit gaat dat dat nu ook zo is? Hij houdt van jou en van jullie kind, geef hem de kans.
Heel veel sterkte! Doe je hier nog een berichtje hoe het verder loopt? Zou het graag lezen.
Helaas herkenbaar. Mensen proberen met de beste bedoelingen is te draaien naar het positieve. Maar ik hield van mijn kind de seconde dat ik wist dat ik zwanger was, en had wel degelijk verdriet en zorgen als iets niet goed bleek. Dat iets uiteindelijk goed komt wil ook niet zeggen dat er geen zorgen zijn.
Mijn diepte punt was toen ik met bedrust probeerde mijn kind naar een fatsoenlijke termijn te krijgen, om haar zo goed mogelijke start te geven. Toen zei een vriendin: premature kindjes zijn zo leuk en schattig klein, kunnen ze lekker lang kleine maatjes aan. De eerste keer was ik te verbaast om te reageren. Maar kreeg iets soort gelijks nog een keer. Toen boos gezegd dat het me niets kom schelen of ze schattig was, als haar longen maar klaar waren om te ademen. Dat werd me niet in dank afgenomen, zwangeren zijn zo hormonaal. Al een tijdje niet meer zwanger en vind het nog achterlijk. En het zou kunnen dat toen de gelegenheid zich voordeed ik gezegd heb dat haar gebroken arm pijn deed maar dat niet erg was, gips is er in van die leuke kleuren tegenwoordig. Staat heel hip. (Hehe)
Denk dat je moet proberen om een standaard antwoord klaar te hebben voor mensen. “ ik hoop ook dat het goed komt en de gynaecoloog doet wat hij kan. Maar dit komt niet altijd goed en daarom heb ik nu zorgen. ‘Dat zou de buitenwereld moeten afhandelen.
Denk je zelf dat je gevoel reeel is nu? In verhouding met de wat de gynaecoloog zegt? Weet ook dat je ook niet reeel mag zijn. Ben je aan het doemdenken? Nemen het je gedachten het over? Bel dan met je gynaecoloog en geef het aan. Het mag en kan even niet goed zijn. De alle factoren voor verdriet zijn er: iets kleins en kwetsbaars wat heel veel voor je betekend. Een totaal onvermogen om de uitkomst te beïnvloeden en de wetenschap dat een kind waarmee het niet goed gaat een levenslang verdriet zal zijn. En als je pech hebt nog schuldgevoel dat dit in jou lichaam gebeurd. En dan een hoop hormonen. Vraag ook hulp als het wel in verhouding staat met de afwijkingen maar het je leven toch te veel beïnvloed.
Ook lijkt het me dat je steun van je partner mag vragen. Bespreek dat voor jou het het gevoel van onmacht vergroot door het zo onbespreekbaar te laten zijn en vraag zijn hulp. Van degene die ook al van het kind houdt. Wie weet heeft hij niet door dat het ernstig kan zijn omdat het bij de vorige los liep? En er blind vanuit gaat dat dat nu ook zo is? Hij houdt van jou en van jullie kind, geef hem de kans.
Heel veel sterkte! Doe je hier nog een berichtje hoe het verder loopt? Zou het graag lezen.
zaterdag 4 januari 2020 om 08:56
Dat mensen altijd alles goed willen praten herken ik wel. Ik heb een ernstig meervoudig gehandicapt kind waarbij alles zo'n beetje is misgegaan en zelfs dan nog proberen mensen dingen goed te praten. Zelfs mensen die heel dicht bij ons staan en echt wel weten wat hij en wij allemaal hebben meegemaakt. Ik heb geaccepteerd dat het menseigen is en dat mensen met wie je er echt een fijn en open gesprek over kan voeren heel bijzonder zijn.
En natuurlijk snap ik ook je verdriet en dat je je niet gekend voelt. Ik ben al ruim 8 jaar onderweg en voel dat ook nog steeds af en toe. Maar ik heb ook geleerd om te relativeren. Dat heeft mij erg geholpen.
Jij zit nu vol in de zwangerschapshormonen en maakt je zorgen. Rationeel gezien weet je dat het goed kan aflopen net als met je eerste kindje maar je kent ook de verhalen waar het niet goed kwam. En je had zo graag deze keer wel een onbezorgde zwangerschap gehad.
Sterkte!
En natuurlijk snap ik ook je verdriet en dat je je niet gekend voelt. Ik ben al ruim 8 jaar onderweg en voel dat ook nog steeds af en toe. Maar ik heb ook geleerd om te relativeren. Dat heeft mij erg geholpen.
Jij zit nu vol in de zwangerschapshormonen en maakt je zorgen. Rationeel gezien weet je dat het goed kan aflopen net als met je eerste kindje maar je kent ook de verhalen waar het niet goed kwam. En je had zo graag deze keer wel een onbezorgde zwangerschap gehad.
Sterkte!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
zaterdag 4 januari 2020 om 08:59
airballoon88 schreef: ↑04-01-2020 07:24Ik krijg hier ook een beetje de kriebels van, dysmatuur is gewoon de benaming voor kleine baby’s voor hun termijn. Daardoor is je baby niet minder OK.. mijn dochter was ook dysmatuur en daardoor krijg ik nu bij de tweede ook meer groei echo’s de laatste weken, maar dat bepaalt alleen of ik eerder ingeleid wordt of niet, veel spannender is het ook niet.
Krijg de indruk dat je het wat groter maakt dan het is. Anyway, sterkte met de laatste loodjes!
Dit idd. Ik had persoonlijk liever een dysmature baby dan een kind met een aandoening voor de rest van z’n leven (hebben wij). Natuurlijk wil je het liefst dat alles goed is, maar dit is niet iets onoverkomelijks. Daarbij heb je eerder met dit bijltje gehakt. Met de oudste is het toch ook goed gekomen?
zaterdag 4 januari 2020 om 09:14
Welja. TO maakt zich zorgen. Neem dat alsjeblieft serieus. Het maakt voor haar vast geen enkel verschil om te beseffen dat het allemaal erger kan. Als andermans leed zou bepalen of je aandacht mag vragen voor je verdriet, ken ik er nog wel een paar.Ghost79 schreef: ↑04-01-2020 08:59Dit idd. Ik had persoonlijk liever een dysmature baby dan een kind met een aandoening voor de rest van z’n leven (hebben wij). Natuurlijk wil je het liefst dat alles goed is, maar dit is niet iets onoverkomelijks. Daarbij heb je eerder met dit bijltje gehakt. Met de oudste is het toch ook goed gekomen?
Het enige dat kan helpen om TO gerust te stellen, is als ze hoort dat de vitale organen van haar kindje zich goed ontwikkelen.
zaterdag 4 januari 2020 om 09:17
Bij elk probleem wat je hebt zal je zien dat ieder anders leven gewoon doorgaat: jij bent gek van de pijn, je toekomst ligt aan scherven, maar de rest van de wereld danst, zingt, en gaat gewoon door.
Natuurlijk zijn er dan wel een of twee in je omgeving die er belang bij hebben dat jij gelukkig bent en die het ook persoonlijk voelen als jij niet blij en vrolijk bent. Meestal je moeder en als je geluk hebt je man, maar voor anderen staat het veel verder weg.
Met je man heb je wat pech, maar misschien ben jij iemand die altijd al teleurgesteld is geweest in zijn reacties en als iemand altijd en eeuwig ontevreden is over iets wat je niet in je macht hebt dan word je dat moe. Misschien is dat er wel aan de hand.
Maar veel sterkte TO. Ik hoop niet dat baby's voelen dat mama ongelukkig is want zoveel stress is misschien niet goed voor zijn ontwikkeling.
Natuurlijk zijn er dan wel een of twee in je omgeving die er belang bij hebben dat jij gelukkig bent en die het ook persoonlijk voelen als jij niet blij en vrolijk bent. Meestal je moeder en als je geluk hebt je man, maar voor anderen staat het veel verder weg.
Met je man heb je wat pech, maar misschien ben jij iemand die altijd al teleurgesteld is geweest in zijn reacties en als iemand altijd en eeuwig ontevreden is over iets wat je niet in je macht hebt dan word je dat moe. Misschien is dat er wel aan de hand.
Maar veel sterkte TO. Ik hoop niet dat baby's voelen dat mama ongelukkig is want zoveel stress is misschien niet goed voor zijn ontwikkeling.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
