Zwanger
alle pijlers
Dysmatuur en onbegrip omgeving
zaterdag 4 januari 2020 om 07:12
We hebben onlangs te horen gekregen dat ons tweede kindje net als de eerste achterloopt in de groei. Ik heb het allemaal dus al eens eerder meegemaakt en het is helemaal goed gekomen met de oudste. Maar het blijft enorm naar.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.
Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:43
Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
Ik begrijp weinig van dit stukje, kun je het wat verduidelijken? Wat is de reden dat je nu nog zou willen benoemen dat je oudste dysmatuur was? Zijn er nog grote gevolgen, nee toch? Je zei immers dat alles goed gekomen is. Heb je nog een behoefte om te bespreken hoe het destijds voor je was en waar komt dat vandaan?
Dat taboe begrijp ik ook niet. Wat is er mis met jouw kindje dan? Alles is goedgekomen dus wat is er niet-perfect aan? Als je zo naar je kind kijkt vind ik dat wel vreemd. Waarom zou je man zich moeten schamen voor zijn kind?
zaterdag 4 januari 2020 om 10:45
Je vult dingen in die TO niet schrijft. Ze maakt zich zorgen omdat haar is verteld dat er iets mis is met de groei van haar kindje. In hoeverre dat een tijdelijk probleem is, of dat het zal leiden tot blijvende schade, is onduidelijk. Ik lees nergens dat ze minder van haar kindje zou houden als het inderdaad goed mis blijkt te zijn.Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 10:29Precies! En het idee dat ik minder van mijn dysmature jongste kindje zou kunnen houden, of me ervoor zou kunnen schamen is zelfs niet bij me opgekomen. Net als dat ik er niet aan gedacht heb dat ze minder perfect zou zijn dan mn andere twee. Ik vind dat echt ver gaan hoor.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:47
Mijn eerste was dysmatuur. Pas gezien bij geboorte. Tweede is eerder gehaald (exact op 37 weken. De koek was letterlijk en figuurlijk op ) en derde geen probleem, die hield het lang genoeg uit. . Ik heb last van placenta insufficiëntie (erfelijke variant ) en dat wisten we pas weken na de geboorte van 1e. Gevaarlijk want je kind krijgt niet genoeg voeding en in de placenta zitten infarcten. Was in mijn geval echt link.
Ik maakte er niet zo’n ding van. De eerste was echt heel klein dus dat viel op. Ik vragen legde ik het uit. Niemand deed er raar over. Zelf deed ik er ook niet moeilijk over. We wisten na onderzoek wat er mis ging dus konden ze erop anticiperen , dat maakte het voor mij ook minder spannend. Ik kreeg veel echo’s en onderzoeken of de bloedtoevoer naar het kindje nog goed was, veel ctg’s. En bij zorgen extra echo. En zo hielden ze vinger aan de pols.
To als jij er zo ingewikkeld over doet, doet de omgeving het ook. Het wordt in de gaten gehouden en daarmee is de kous af. Ik lees uit je verhaal dat er verder niets mis is met je kind , dus maak het niet erger dan nodig.
Ik maakte er niet zo’n ding van. De eerste was echt heel klein dus dat viel op. Ik vragen legde ik het uit. Niemand deed er raar over. Zelf deed ik er ook niet moeilijk over. We wisten na onderzoek wat er mis ging dus konden ze erop anticiperen , dat maakte het voor mij ook minder spannend. Ik kreeg veel echo’s en onderzoeken of de bloedtoevoer naar het kindje nog goed was, veel ctg’s. En bij zorgen extra echo. En zo hielden ze vinger aan de pols.
To als jij er zo ingewikkeld over doet, doet de omgeving het ook. Het wordt in de gaten gehouden en daarmee is de kous af. Ik lees uit je verhaal dat er verder niets mis is met je kind , dus maak het niet erger dan nodig.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:48
Ja, mijn dochter had gelijk een goede Apgarscore ondanks dat hele lage gewicht. Ze was wel veel kleiner dan de gynaecoloog op basis van de echo's had geschat, overigens. We wisten dat ze klein zou zijn maar zo klein was voor iedereen een schrik. Wellicht scheelde het dat er een hele duidelijke oorzaak bekend was waardoor haar groei achter liep, de zorgen gingen om mij, niet om haar. Zij deed het eigenlijk zowel in de buik als daarbuiten prima, maar omdat het met mij niet prima ging groeide ze niet genoeg en moest ze er uiteindelijk uit.nausicaa schreef: ↑04-01-2020 10:40Dysmatuur voor een meisje is met 40 weken onder de 2601 gram (bij het eerste kind). Maar dat betekent inderdaad niet meer of minder dan ‘ Hoort tot de kleinste 3%’ van de kinderen die geboren worden’. En zelfs bij 100 perfect gezond geboren babies, moeten er drie de kleinste zijn natuurlijk, zonder dat er meteen iets mee is. Het is alleen reden om even te controleren óf er verder niks is.
Of ze er na de geboorte veel mee doen en wanneer kind naar huis mag hangt van veel meer af. 1000 gram is reden tot zorg, 2400 gram maar goede spierspanning, alert, goede apgarscores en goed drinkend is dat niet.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 10:49
Maak je het niet te groot? Natuurlijk proberen mensen je op te beuren, wat wil je dan? dat ze mee gaan huilen? Kruip niet zo in die slachtofferrol.
Vroeger... waren er helemaal geen echo's, zag je pas bij de geboorte wat het was en hoe groot het was. Het is een jongen, maar wel wat klein. Klaar, niks geen problemen.
Vroeger... waren er helemaal geen echo's, zag je pas bij de geboorte wat het was en hoe groot het was. Het is een jongen, maar wel wat klein. Klaar, niks geen problemen.
ik geef mn bek ook maar een douw
zaterdag 4 januari 2020 om 10:49
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed.
Ik vind het normaal om je zorgen te maken als je verteld wordt dat je kind dysmatuur is en ik vind het ook normaal dat je die zorgen af en toe kwijt wil, ik hoop dat je daar toch mee terecht kunt bij iemand. Het meest normale vind ik dat je dat met je eigen man kunt delen dus dat dat spaak loopt vind ik wat zorgelijk.
Zou jij echter bij mij spreken over de dingen uit je laatste alinea dan zou ik toch ook eerder komen met iets als 'komt wel goed' of 'waarom voel je dat zo' dan met 'goh wat naar dat je je zo'n zorgen maakt'.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:55
Ik zou met vriend eens om de tafel gaan zitten. Je schrijft dat hij het ook moeilijk heeft. Wat de rest roept, lekker zo laten zou ik zeggen. Belangrijkste is dat je als gezin elkaar een arm om de schouder of juist een schop onder de reet kunt geven.
Mijn man maakte (en maakt) zich ook sneller zorgen. Die man heeft luiers staan wegen om te bepalen hoeveel vocht zoon binnen kreeg. Complete curves zitten tekenen. Het CB wist niet wat ze overkwam die eerste checkup. Ik nam zijn bezorgdheid wel serieus maar deelde niet diezelfde zorg. Ja zoon was mini maar wij als ouders drukken het nationale gemiddelde ook serieus. Dus ik had niet anders verwacht dan een benedengemiddelde baby. En ik had serieus net de 38.0 gehaald, dan verwacht je geen kind dat bijna de vijf kg aantikt. Kind is nog steeds mini negen jaar later maar hij volgt zijn eigen lijntje.
Mijn man maakte (en maakt) zich ook sneller zorgen. Die man heeft luiers staan wegen om te bepalen hoeveel vocht zoon binnen kreeg. Complete curves zitten tekenen. Het CB wist niet wat ze overkwam die eerste checkup. Ik nam zijn bezorgdheid wel serieus maar deelde niet diezelfde zorg. Ja zoon was mini maar wij als ouders drukken het nationale gemiddelde ook serieus. Dus ik had niet anders verwacht dan een benedengemiddelde baby. En ik had serieus net de 38.0 gehaald, dan verwacht je geen kind dat bijna de vijf kg aantikt. Kind is nog steeds mini negen jaar later maar hij volgt zijn eigen lijntje.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:56
Waarin zit jouw grootste zorg?
Ik denk dat de buitenwereld zo reageert omdat het geen uitzondering is dat jouw baby achter loopt in de groei en, (zoals je ook ziet bij je dochter) dat het gros van deze babies hier niets aan over houdt.
Ik heb zelf ook lichte babies gekregen, vooral de jongste (2300 gram bij 40 weken) maar alledrie hebben daar niets aan overgehouden. De jongste is nu net 15 (jonge leerling). Hij is 1.82m en zit in 4 gymnasium.
Het zegt niets dus stop je baby de stempel te geven van niet perfect en je dochter dysmatuur te noemen.
Ik denk dat de buitenwereld zo reageert omdat het geen uitzondering is dat jouw baby achter loopt in de groei en, (zoals je ook ziet bij je dochter) dat het gros van deze babies hier niets aan over houdt.
Ik heb zelf ook lichte babies gekregen, vooral de jongste (2300 gram bij 40 weken) maar alledrie hebben daar niets aan overgehouden. De jongste is nu net 15 (jonge leerling). Hij is 1.82m en zit in 4 gymnasium.
Het zegt niets dus stop je baby de stempel te geven van niet perfect en je dochter dysmatuur te noemen.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:01
Wat ik bedoel is: In haar laatste alinea schrijft ze dat ze zich niet schaamt voor haar " niet perfecte babies " en dat ze er niet minder van zal houden. Dat die gedachte überhaupt als mogelijkheid bij haar opkomt, vind ik apart. Ook de gedachte dat die kinderen niet perfect zijn vind ik bijzonder.yette schreef: ↑04-01-2020 10:45Je vult dingen in die TO niet schrijft. Ze maakt zich zorgen omdat haar is verteld dat er iets mis is met de groei van haar kindje. In hoeverre dat een tijdelijk probleem is, of dat het zal leiden tot blijvende schade, is onduidelijk. Ik lees nergens dat ze minder van haar kindje zou houden als het inderdaad goed mis blijkt te zijn.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:04
Is er niemand in je omgeving die goed kan luisteren, waarbij je echt al je zorgen kwijt kan? Of iemand die dat kan doen als jij aangeeft dat je geen advies wil en niet wil horen dat het goed komt, dat je juist al je angsten en zorgen wil spuien? Wil je dat? Wil je juist bezig zijn met de slechtste scenario’s? En zo ja, waarom dan? Denk je dat het dan minder erg voelt als het echt gebeurt? Wil je overal controle op houden? Waar heb je behoefte aan nu?
zaterdag 4 januari 2020 om 11:04
Zo herkenbaar dit, mijn zoontje is prematuur. Ik vond het heel vervelend als mensen te makkelijk zeiden dat het wel goed kwam zonder naar de realiteit te kijken. Zelf toen hij doodziek was zeiden mensen te makkelijk (ja t komt wel goed), mijn reactie was altijd 'dat weet jij niet', en daar heb ik niks aan.
Maar ik heb daar me er destijds bij neergelegd dat er mensen zijn die (gelukkig voor hen) niet beter weten.
Heel veel sterkte TO.
Maar ik heb daar me er destijds bij neergelegd dat er mensen zijn die (gelukkig voor hen) niet beter weten.
Heel veel sterkte TO.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:07
Wellicht is TO iemand die snel begint te malen, al dan niet veroorzaakt door de hormonen? Wie weet welke scenario's ze bedenkt en hoe ze zichzelf daartegen probeert te beschermen.Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 11:01Wat ik bedoel is: In haar laatste alinea schrijft ze dat ze zich niet schaamt voor haar " niet perfecte babies " en dat ze er niet minder van zal houden. Dat die gedachte überhaupt als mogelijkheid bij haar opkomt, vind ik apart. Ook de gedachte dat die kinderen niet perfect zijn vind ik bijzonder.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:10
Maar prematuur is ook iets heel anders dan dysmatuur. Ik begreep in het ziekenhuis dat men het sowieso ook anders noemt als er naast een te laag geboortegewicht ook andere afwijkingen zijn. Dysmatuur betekent dus echt alleen "te laag geboortegewicht". Tenminste, dat was in mijn ziekenhuis zo.Frederika-Jael schreef: ↑04-01-2020 11:04Zo herkenbaar dit, mijn zoontje is prematuur. Ik vond het heel vervelend als mensen te makkelijk zeiden dat het wel goed kwam zonder naar de realiteit te kijken. Zelf toen hij doodziek was zeiden mensen te makkelijk (ja t komt wel goed), mijn reactie was altijd 'dat weet jij niet', en daar heb ik niks aan.
Maar ik heb daar me er destijds bij neergelegd dat er mensen zijn die (gelukkig voor hen) niet beter weten.
Heel veel sterkte TO.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 11:13
Ze spreekt in meervoud dus dit gaat dus ook over haar oudste kind, waar alles mee goed gekomen is. Ik vind dat een vreemde kijk op een kind waar niks aan mankeert. Uiteraard maakt ze zich zorgen over haar tweede, dat vind ik ook niet zo raar. Ik vind alleen die laatste opmerkingen nogal vreemd.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:16
Eens .Ammiedammie schreef: ↑04-01-2020 08:02Als het met de eerste helemaal goed is gekomen zoals je zelf zegt, waarom doe je dan zo negatief? Je doet negatief en dramatisch en mensen reageren positief
met als doel om je te steunen. Hartstikke fijn toch?
Ik vind dat je het onnodig opblaast allemaal met je benaming niet-perfecte baby’s. Je doet net alsof ze zwaar gehandicapt zijn. Heb je zelf niet door dat je wel erg overdreven reageert op doodnormale reacties?
Klagen over je vriend die het niet wil hebben over de oudste die achterliep in groei. Ik snap wel dat je vriend daar niet over wil praten, want waar is het in hemelsnaam goed voor? Als alles nu goed is, waarom ben je dan zo bezig met wat is geweest? Je kunt dat verleden niet veranderen. Het is wat het nu is. Je maakt het jezelf moeilijk door drama te creëren daar waar het niet is.
Als mensen met je waren gaan meejanken, dan was het vast ook niet goed geweest. En daar heb en had je niets aan.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:21
Het lijkt me verstandig als TO een vragenlijstje opstelt voor haar gynaecoloog om erachter te komen in hoeverre ze zich zorgen moet maken.fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 11:10Maar prematuur is ook iets heel anders dan dysmatuur. Ik begreep in het ziekenhuis dat men het sowieso ook anders noemt als er naast een te laag geboortegewicht ook andere afwijkingen zijn. Dysmatuur betekent dus echt alleen "te laag geboortegewicht". Tenminste, dat was in mijn ziekenhuis zo.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:25
Goed advies.
Ik realiseerde me net ook dat we nog helemaal niet weten of er ook andere afwijkingen zijn want TO heeft niks meer gezegd. Maar ik ging in mijn reacties dus uit van alleen dysmatuur en de ervaring met mijn eigen kind(eren).
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 11:26
Dit dus.Ammiedammie schreef: ↑04-01-2020 08:02Als het met de eerste helemaal goed is gekomen zoals je zelf zegt, waarom doe je dan zo negatief? Je doet negatief en dramatisch en mensen reageren positief
met als doel om je te steunen. Hartstikke fijn toch?
Ik vind dat je het onnodig opblaast allemaal met je benaming niet-perfecte baby’s. Je doet net alsof ze zwaar gehandicapt zijn. Heb je zelf niet door dat je wel erg overdreven reageert op doodnormale reacties?
Klagen over je vriend die het niet wil hebben over de oudste die achterliep in groei. Ik snap wel dat je vriend daar niet over wil praten, want waar is het in hemelsnaam goed voor? Als alles nu goed is, waarom ben je dan zo bezig met wat is geweest? Je kunt dat verleden niet veranderen. Het is wat het nu is. Je maakt het jezelf moeilijk door drama te creëren daar waar het niet is.
Als mensen met je waren gaan meejanken, dan was het vast ook niet goed geweest. En daar heb en had je niets aan.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:26
Nou ja daar kunnen wel allerlei zaken bij komen kijken, een dysmatuur kind. Maar doorgaans geen levensbedreigende toestanden. Maar ik vond mijn oudste 2 weken achter moeten laten in het ziekenhuis en sondevoeding en infusen enzo niet echt prettig. Ik had geen zorgen over of het wel goed kwam, dat zeker niet, maar leuk is anders. 13 jaar geleden mocht je ook nog niet bij je kind blijven. Ik was na 2 dagen thuis.fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 11:10Maar prematuur is ook iets heel anders dan dysmatuur. Ik begreep in het ziekenhuis dat men het sowieso ook anders noemt als er naast een te laag geboortegewicht ook andere afwijkingen zijn. Dysmatuur betekent dus echt alleen "te laag geboortegewicht". Tenminste, dat was in mijn ziekenhuis zo.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:27
Het is vast gerusstellend bedoeld, maar ik weet niet of TO nu geholpen is met iemand die er nog even lekker wat extra schuldgevoel bovenop gooit. Deze reactie is eigenlijk de overtreffende trap van waar TO sowieso tegenaan loopt bij de mensen in haar omgeving.retrostar schreef: ↑04-01-2020 09:17Bij elk probleem wat je hebt zal je zien dat ieder anders leven gewoon doorgaat: jij bent gek van de pijn, je toekomst ligt aan scherven, maar de rest van de wereld danst, zingt, en gaat gewoon door.
Natuurlijk zijn er dan wel een of twee in je omgeving die er belang bij hebben dat jij gelukkig bent en die het ook persoonlijk voelen als jij niet blij en vrolijk bent. Meestal je moeder en als je geluk hebt je man, maar voor anderen staat het veel verder weg.
Met je man heb je wat pech, maar misschien ben jij iemand die altijd al teleurgesteld is geweest in zijn reacties en als iemand altijd en eeuwig ontevreden is over iets wat je niet in je macht hebt dan word je dat moe. Misschien is dat er wel aan de hand.
Maar veel sterkte TO. Ik hoop niet dat baby's voelen dat mama ongelukkig is want zoveel stress is misschien niet goed voor zijn ontwikkeling.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:27
Ik herken het wel een beetje, onze baby liep ook achter in groei en iedereen om me heen wuifde mijn zorgen ook weg. En dat is goed bedoeld want het heeft totaal geen zin om je er druk om te maken want je kunt er toch niets aan veranderen, maar het is een vervelend gevoel als iedereen je gevoelens bagatelliseert. Hormonen helpen dan ook niet echt...
Wat mij toen heeft geholpen is om me vooral te blijven bedenken dat iedereen het goed bedoelt, en dat iedereen net zo erg als ik hoopt dat alles goed is met de baby. Ik heb geprobeerd me er zo min mogelijk zorgen over te maken, dat lukte maar matig maar afleiding hielp wel.
Uiteindelijk is mijn dochter met bijna 42 weken geboren en was 3 kilo. Licht voor de draagduur maar gezond. Ik hoop dat alles goed komt met je baby, probeer je af te sluiten van de goedbedoelde opmerkingen en richt je op je kinderen!
Wat mij toen heeft geholpen is om me vooral te blijven bedenken dat iedereen het goed bedoelt, en dat iedereen net zo erg als ik hoopt dat alles goed is met de baby. Ik heb geprobeerd me er zo min mogelijk zorgen over te maken, dat lukte maar matig maar afleiding hielp wel.
Uiteindelijk is mijn dochter met bijna 42 weken geboren en was 3 kilo. Licht voor de draagduur maar gezond. Ik hoop dat alles goed komt met je baby, probeer je af te sluiten van de goedbedoelde opmerkingen en richt je op je kinderen!
Wow, wat zie jij er vandaag geweldig uit!
zaterdag 4 januari 2020 om 11:29
Maar iedereen geeft toch recht op haar eigen problemen en zorgen en dan is het toch fijn als iemand naar je luistert ipv dat alles wordt weggewuift?fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 11:10Maar prematuur is ook iets heel anders dan dysmatuur. Ik begreep in het ziekenhuis dat men het sowieso ook anders noemt als er naast een te laag geboortegewicht ook andere afwijkingen zijn. Dysmatuur betekent dus echt alleen "te laag geboortegewicht". Tenminste, dat was in mijn ziekenhuis zo.
Soms maak je je zorgen om je kindjes, bij mij was het prematuriteit, bij haar dysmaturiteit en bij een ander de angst dat ze geen goede moeder kunnen zijn.
Hoe groot of hoe klein je probleem ook, het is fijn als iemand luistert en je begrijpt.
En ja er zijn altijd mensen die het erger hebben, maar dat neemt je zorgen en verdriet niet weg. Jouw verdriet, jouw zorgen. Mijn verdriet, mijn zorgen.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:29
Dan heb ik mazzel gehad. Ik mocht 5 dagen blijven 12 jaar geleden. Er was toevallig plek toen dus dat maakte dat het kon.Malinois schreef: ↑04-01-2020 11:26Nou ja daar kunnen wel allerlei zaken bij komen kijken, een dysmatuur kind. Maar doorgaans geen levensbedreigende toestanden. Maar ik vond mijn oudste 2 weken achter moeten laten in het ziekenhuis en sondevoeding en infusen enzo niet echt prettig. Ik had geen zorgen over of het wel goed kwam, dat zeker niet, maar leuk is anders. 13 jaar geleden mocht je ook nog niet bij je kind blijven. Ik was na 2 dagen thuis.
Beide kinderen overigens geen achterstand oid. Wel allebei nog altijd klein en tenger qua bouw.
