Zwanger
alle pijlers
Dysmatuur en onbegrip omgeving
zaterdag 4 januari 2020 om 07:12
We hebben onlangs te horen gekregen dat ons tweede kindje net als de eerste achterloopt in de groei. Ik heb het allemaal dus al eens eerder meegemaakt en het is helemaal goed gekomen met de oudste. Maar het blijft enorm naar.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.
Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:32
Ja, dat had ik ook. Ik mocht naar huis maar baby niet en inderdaad aan de sondevoeding en infusen. Ik was zelf ook nog eens behoorlijk gehavend uit de bevalling gekomen en mijn ex liet me ook behoorlijk in de steek, dus ik vond die periode best wel zwaar. Ging ik weer moederziel alleen met mijn 8 miljoen hechtingen zelf rijden naar het ziekenhuis om te kolven, echt niet leuk.Malinois schreef: ↑04-01-2020 11:26Nou ja daar kunnen wel allerlei zaken bij komen kijken, een dysmatuur kind. Maar doorgaans geen levensbedreigende toestanden. Maar ik vond mijn oudste 2 weken achter moeten laten in het ziekenhuis en sondevoeding en infusen enzo niet echt prettig. Ik had geen zorgen over of het wel goed kwam, dat zeker niet, maar leuk is anders. 13 jaar geleden mocht je ook nog niet bij je kind blijven. Ik was na 2 dagen thuis.
Maar zorgen over mijn kind zelf heb ik echt nooit gehad. Misschien is dat ook wel gewoon een vorm van kop in het zand, hoor, het kwam serieus niet eens bij me op dat er iets niet goed zou kunnen zijn of niet goed zou kunnen komen.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 11:34
Onze kinderartsen en gynaecoloog die we toen dagelijks spraken waren zelf ook erg nuchter en geruststellend hierin. Dat maakte wel dat ik me niet heel veel zorgen maakte over later of wat als.fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 11:32Ja, dat had ik ook. Ik mocht naar huis maar baby niet en inderdaad aan de sondevoeding en infusen. Ik was zelf ook nog eens behoorlijk gehavend uit de bevalling gekomen en mijn ex liet me ook behoorlijk in de steek, dus ik vond die periode best wel zwaar. Ging ik weer moederziel alleen met mijn 8 miljoen hechtingen zelf rijden naar het ziekenhuis om te kolven, echt niet leuk.
Maar zorgen over mijn kind zelf heb ik echt nooit gehad. Misschien is dat ook wel gewoon een vorm van kop in het zand, hoor, het kwam serieus niet eens bij me op dat er iets niet goed zou kunnen zijn of niet goed zou kunnen komen.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:36
Dat ben ik op zich wel met je eens, maar ik vind het serieus echt niet goed om te doen alsof kinderen ernstig ziek zijn als ze dat niet zijn. Ik weet niet, dat voelt ook een beetje als de goden verzoeken en onheil over je kinderen afroepen ofzo. Ik vind dat je zeker met jonge baby's vooral dankbaar moet zijn met wat er allemaal wel goed gaat, ook omdat ik geloof dat baby's nog zo ontvankelijk voor energie en sfeer zijn dat je ze er anders echt ziek mee kunt denken.Frederika-Jael schreef: ↑04-01-2020 11:29Maar iedereen geeft toch recht op haar eigen problemen en zorgen en dan is het toch fijn als iemand naar je luistert ipv dat alles wordt weggewuift?
Soms maak je je zorgen om je kindjes, bij mij was het prematuriteit, bij haar dysmaturiteit en bij een ander de angst dat ze geen goede moeder kunnen zijn.
Hoe groot of hoe klein je probleem ook, het is fijn als iemand luistert en je begrijpt.
En ja er zijn altijd mensen die het erger hebben, maar dat neemt je zorgen en verdriet niet weg. Jouw verdriet, jouw zorgen. Mijn verdriet, mijn zorgen.
Dat is heel zweverig, I know, maar ik geloof daar heilig in dus het geeft me echt bijna fysiek ongemak als ik iemand zo achteloos zie schrijven over "niet-perfecte kindjes waar iets mis mee is" terwijl er met het betreffende kindje misschien helemaal niks mis is.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 11:37
zaterdag 4 januari 2020 om 11:39
Ja, bij mij ook, de hele zwangerschap al. De zorgen gingen echt altijd alleen maar over mij en ze waren altijd heel erg duidelijk dat alle zorg voor baby erop gericht was om een goede situatie juist zo goed te houden, niet om een slechte situatie te verbeteren.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 11:40
Helemaal mee eens!Frederika-Jael schreef: ↑04-01-2020 11:29Maar iedereen geeft toch recht op haar eigen problemen en zorgen en dan is het toch fijn als iemand naar je luistert ipv dat alles wordt weggewuift?
Soms maak je je zorgen om je kindjes, bij mij was het prematuriteit, bij haar dysmaturiteit en bij een ander de angst dat ze geen goede moeder kunnen zijn.
Hoe groot of hoe klein je probleem ook, het is fijn als iemand luistert en je begrijpt.
En ja er zijn altijd mensen die het erger hebben, maar dat neemt je zorgen en verdriet niet weg. Jouw verdriet, jouw zorgen. Mijn verdriet, mijn zorgen.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:43
Nee en met het oudste kindje ìs niks mis schrijft ze. Maar vervolgens heeft ze het over niet perfecte babies (meervoud) waar ze zich niet voor schaamt en niet minder van houdt. Dat vind ik dus een ongezonde houding tov een kind waar niets aan mankeert. Ik ben niet zweverig, maar ben therapeut van beroep en ouders geven hun kinderen bewust en onbewust allerlei boodschappen mee die bepalend kunnen zijn in de ontwikkeling. Welke boodschap ga je een gezond kind geven als je het beschouwt als een kind waar iets mee mis is maar waarvoor je toch de goedheid hebt gevonden om er nèt zoveel van te kunnen houden....Mij lijkt dit ongezondfashionvictim schreef: ↑04-01-2020 11:36Dat ben ik op zich wel met je eens, maar ik vind het serieus echt niet goed om te doen alsof kinderen ernstig ziek zijn als ze dat niet zijn. Ik weet niet, dat voelt ook een beetje als de goden verzoeken en onheil over je kinderen afroepen ofzo. Ik vind dat je zeker met jonge baby's vooral dankbaar moet zijn met wat er allemaal wel goed gaat, ook omdat ik geloof dat baby's nog zo ontvankelijk voor energie en sfeer zijn dat je ze er anders echt ziek mee kunt denken.
Dat is heel zweverig, I know, maar ik geloof daar heilig in dus het geeft me echt bijna fysiek ongemak als ik iemand zo achteloos zie schrijven over "niet-perfecte kindjes waar iets mis mee is" terwijl er met het betreffende kindje misschien helemaal niks mis is.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:47
Eens.Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 11:43Nee en met het oudste kindje ìs niks mis schrijft ze. Maar vervolgens heeft ze het over niet perfecte babies (meervoud) waar ze zich niet voor schaamt en niet minder van houdt. Dat vind ik dus een ongezonde houding tov een kind waar niets aan mankeert. Ik ben niet zweverig, maar ben therapeut van beroep en ouders geven hun kinderen bewust en onbewust allerlei boodschappen mee die bepalend kunnen zijn in de ontwikkeling. Welke boodschap ga je een gezond kind geven als je het beschouwt als een kind waar iets mee mis is maar waarvoor je toch de goedheid hebt gevonden om er nèt zoveel van te kunnen houden....Mij lijkt dit ongezond
zaterdag 4 januari 2020 om 11:49
Ja, dat bedoel ik denk ik ook ongeveer. Een baby'tje of dreumes dat je behandelt alsof het ernstig ziek is of iets mis mee is zal volgens mij ook niet gezond ontwikkelen, ook als je dat onbewust doet. Zulke jonge kinderen pikken dat op en worden daar o.a. onzeker van.Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 11:43Nee en met het oudste kindje ìs niks mis schrijft ze. Maar vervolgens heeft ze het over niet perfecte babies (meervoud) waar ze zich niet voor schaamt en niet minder van houdt. Dat vind ik dus een ongezonde houding tov een kind waar niets aan mankeert. Ik ben niet zweverig, maar ben therapeut van beroep en ouders geven hun kinderen bewust en onbewust allerlei boodschappen mee die bepalend kunnen zijn in de ontwikkeling. Welke boodschap ga je een gezond kind geven als je het beschouwt als een kind waar iets mee mis is maar waarvoor je toch de goedheid hebt gevonden om er nèt zoveel van te kunnen houden....Mij lijkt dit ongezond
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 11:52
Probleem hier is niet dat ze denkt dat haar kindjes ernstig ziek zijn, maar dat ze haar verhaal nergens kwijt kan. Ze heeft een knuffel nodig en iemand die naar baar zorgen luistert. Want als je zulk nieuws krijgt is dat voor een seconde het einde van de wereld, tot je hebt kunnen laten bezinken en een plekje hebt kunnen geven. Nee het is niet het einde van de wereld, maar voor haar heel even wel. Maar als niemand wil luisteren dan heb je soms niet de mogelijkheid om te relativeren omdat je die 'ziekte' moet verdedigen.fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 11:36Dat ben ik op zich wel met je eens, maar ik vind het serieus echt niet goed om te doen alsof kinderen ernstig ziek zijn als ze dat niet zijn. Ik weet niet, dat voelt ook een beetje als de goden verzoeken en onheil over je kinderen afroepen ofzo. Ik vind dat je zeker met jonge baby's vooral dankbaar moet zijn met wat er allemaal wel goed gaat, ook omdat ik geloof dat baby's nog zo ontvankelijk voor energie en sfeer zijn dat je ze er anders echt ziek mee kunt denken.
Dat is heel zweverig, I know, maar ik geloof daar heilig in dus het geeft me echt bijna fysiek ongemak als ik iemand zo achteloos zie schrijven over "niet-perfecte kindjes waar iets mis mee is" terwijl er met het betreffende kindje misschien helemaal niks mis is.
zaterdag 4 januari 2020 om 11:53
Nou ja, haar oudste is natuurlijk al lang niet meer dysmatuur maar daarvan denkt ze zelfs dat de vader het een taboe vindt! Dus dat heel even duurt inmiddels wel wat lang als je alweer opnieuw zwanger bent en je kind misschien al richting school gaat.Frederika-Jael schreef: ↑04-01-2020 11:52Probleem hier is niet dat ze denkt dat haar kindjes ernstig ziek zijn, maar dat ze haar verhaal nergens kwijt kan. Ze heeft een knuffel nodig en iemand die naar baar zorgen luistert. Want als je zulk nieuws krijgt is dat voor een seconde het einde van de wereld, tot je hebt kunnen laten bezinken en een plekje hebt kunnen geven. Nee het is niet het einde van de wereld, maar voor haar heel even wel. Maar als niemand wil luisteren dan heb je soms niet de mogelijkheid om te relativeren omdat je die 'ziekte' moet verdedigen.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 11:58
Volgens mij bedoelen we inderdaad ongeveer hetzelfde, je draagt dat soort ideeën onbewust over en dat kan inderdaad gevolgen hebben voor iemands latere zelfbeeld.fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 11:49Ja, dat bedoel ik denk ik ook ongeveer. Een baby'tje of dreumes dat je behandelt alsof het ernstig ziek is of iets mis mee is zal volgens mij ook niet gezond ontwikkelen, ook als je dat onbewust doet. Zulke jonge kinderen pikken dat op en worden daar o.a. onzeker van.
zaterdag 4 januari 2020 om 12:01
Maar die gevoelens komen toch weer naar boven als je er midden in zit?fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 11:53Nou ja, haar oudste is natuurlijk al lang niet meer dysmatuur maar daarvan denkt ze zelfs dat de vader het een taboe vindt! Dus dat heel even duurt inmiddels wel wat lang als je alweer opnieuw zwanger bent en je kind misschien al richting school gaat.
Taboe betekend hier toch dat er niet over gesproken mag worden. Iedereen gaat er anders mee om toch?
zaterdag 4 januari 2020 om 12:07
Ook voor de ouders zelf, vind ik het een ongezonde houding om van het ergste uit te gaan. Toen onze oudste met 5 maanden een heftige diagnose kreeg, hebben we ons erin verdiept wat dat in zou houden voor de rest van zijn leven. Maar in plaats van te vrezen voor wat de toekomst zou brengen, hebben we onze verwachtingen aangepast en zijn we de dagen gaan plukken. Dat doen we nu al 22 jaar. Uiteraard beseft hij dat onze jongere kinderen (ook die van 14) hem voorbij zijn gegroeid, maar het is een trotse, fijne knul met dromen voor de toekomst. Ik denk echt dat dat komt door hoe we er samen in staan.Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 11:43Nee en met het oudste kindje ìs niks mis schrijft ze. Maar vervolgens heeft ze het over niet perfecte babies (meervoud) waar ze zich niet voor schaamt en niet minder van houdt. Dat vind ik dus een ongezonde houding tov een kind waar niets aan mankeert. Ik ben niet zweverig, maar ben therapeut van beroep en ouders geven hun kinderen bewust en onbewust allerlei boodschappen mee die bepalend kunnen zijn in de ontwikkeling. Welke boodschap ga je een gezond kind geven als je het beschouwt als een kind waar iets mee mis is maar waarvoor je toch de goedheid hebt gevonden om er nèt zoveel van te kunnen houden....Mij lijkt dit ongezond
zaterdag 4 januari 2020 om 12:09
Ik vraag me af in welke kringen to verkeert, maar in mijn omgeving heb ik nooit gemerkt dat er een taboe rust op dysmature kindjes. (Tenzij de moeder heel de zwangerschap heeft doorgepaft ofzo, dan kan ik me voorstellen dat je schaamte voelt ) Maar in alle andere gevallen niet.Frederika-Jael schreef: ↑04-01-2020 12:01Maar die gevoelens komen toch weer naar boven als je er midden in zit?
Taboe betekend hier toch dat er niet over gesproken mag worden. Iedereen gaat er anders mee om toch?
zaterdag 4 januari 2020 om 12:13
Jeetje Yette..wat heftig! En wat fijn dat je zoon zulke sterke ouders heeft die het positieve blijven zien. Ik denk ook dat jullie op die manier flink bijdragen aan zijn positieve blik op de toekomstyette schreef: ↑04-01-2020 12:07Ook voor de ouders zelf, vind ik het een ongezonde houding om van het ergste uit te gaan. Toen onze oudste met 5 maanden een heftige diagnose kreeg, hebben we ons erin verdiept wat dat in zou houden voor de rest van zijn leven. Maar in plaats van te vrezen voor wat de toekomst zou brengen, hebben we onze verwachtingen aangepast en zijn we de dagen gaan plukken. Dat doen we nu al 22 jaar. Uiteraard beseft hij dat onze jongere kinderen (ook die van 14) hem voorbij zijn gegroeid, maar het is een trotse, fijne knul met dromen voor de toekomst. Ik denk echt dat dat komt door hoe we er samen in staan.
zaterdag 4 januari 2020 om 12:40
Volgens mij is wat TO over taboes schrijft, hoe zijzelf de houding van haar vriend ziet. Het zijn haar woorden. Zo denkt ze ook dat het voor hem te confronterend is om te praten over het lage geboortegewicht van hun gezonde oudste. Terwijl je, gezien de reacties van andere ervaringsdeskundigen hier, ook zou kunnen redeneren dat hij er wellicht het nut niet van in ziet om mee te gaan in TO's doemscenario's. Persoonlijk zie ik dat nut ook niet zo. Maar het zou voor TO wel fijn zijn als hij in elk geval laat merken dat hij snapt dat zij het moeilijk heeft.Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 12:09Ik vraag me af in welke kringen to verkeert, maar in mijn omgeving heb ik nooit gemerkt dat er een taboe rust op dysmature kindjes. (Tenzij de moeder heel de zwangerschap heeft doorgepaft ofzo, dan kan ik me voorstellen dat je schaamte voelt ) Maar in alle andere gevallen niet.
zaterdag 4 januari 2020 om 13:10
Zeker, maar ze schrijft ook " er rust zo'n taboe op kindjes waar iets mee is, het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert" dus het lijkt toch alsof ze een soort maatschappelijk taboe ervaart en dit projecteert op haar vriend. Of precies andersom, dat is denk ik meer wat jij bedoelt. Moeilijk te zeggen. Het zou ook kunnen dat het vermeende taboe zich vooral in haar eigen hoofd afspeelt. (Dat is wat ik denk) Ben het met je eens dat het belangrijk is dat ze het er met hem over gaat hebben. Ik zou me kunnen voorstellen dat hij best begrip wil hebben voor haar bezorgdheid, maar inderdaad niet mee wil gaan in allerlei manieren van doemdenken. Maar het is natuurlijk niet fijn als zij met het idee rondloopt dat hij zich schaamt, wat mss helemaal niet zo is, maar mss is hij er klaar mee om zijn oudste te zien als "kind waar iets mee is". Dan is het wel belangrijk dat ze elkaar wat beter gaan begrijpen.
zaterdag 4 januari 2020 om 13:32
Sorry.. maar dit topic begint me tegen te staan. Ik lees hier veel lieve en bemoedigende woorden van ouders die iets soortgelijk hebben meegemaakt, of zelfs veel heftigere diagnoses te verduren hebben gekregen.
Respons van to is zero!
Maar wat is ze toch flink en liefdevol naar haar niet perfecte, dysmature baby's.
Ik zal mijzelf nu vast ongelukkig uitdrukken.. maar hier kan ik dus echt slecht tegen! Hoe haal je het in je hoofd te spreken over je bloedeigen kinderen alszijnde 'niet perfect'?
Bestaat dat dan? volmaaktheid?
Schaamte? ben je zwanger van een kip met 6 poten??
Je schoonvader verwijten dat hij te euforisch reageert?? Wat had hij dan moeten zeggen??: "ik zal ook van al mijn 'niet perfecte kleinkinderen houden?'
Respons van to is zero!
Maar wat is ze toch flink en liefdevol naar haar niet perfecte, dysmature baby's.
Ik zal mijzelf nu vast ongelukkig uitdrukken.. maar hier kan ik dus echt slecht tegen! Hoe haal je het in je hoofd te spreken over je bloedeigen kinderen alszijnde 'niet perfect'?
Bestaat dat dan? volmaaktheid?
Schaamte? ben je zwanger van een kip met 6 poten??
Je schoonvader verwijten dat hij te euforisch reageert?? Wat had hij dan moeten zeggen??: "ik zal ook van al mijn 'niet perfecte kleinkinderen houden?'
zaterdag 4 januari 2020 om 14:23
Nou dat ook nog ja, dat waren nog eens andere tijden...Madeliefjees schreef: ↑04-01-2020 10:49Maak je het niet te groot? Natuurlijk proberen mensen je op te beuren, wat wil je dan? dat ze mee gaan huilen? Kruip niet zo in die slachtofferrol.
Vroeger... waren er helemaal geen echo's, zag je pas bij de geboorte wat het was en hoe groot het was. Het is een jongen, maar wel wat klein. Klaar, niks geen problemen.
Mijn moeder is in de jaren '50 na 30 weken zwangerschap geboren, met een gewicht van 1500 gram. En niet in het ziekenhuis, gewoon thuis. De dokter zei toen tegen mijn oma: "Legt u er maar een paar extra kruiken bij, mevrouw". En dat was het dan.
Maar gelukkig wordt mijn moeder niet nu nog prematuur genoemd door mijn oma.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
zaterdag 4 januari 2020 om 15:20
fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 10:21Mijn dochter mocht zelfs met 2 kilo mee naar huis. Criterium was dat ze zelf een voeding moest kunnen drinken en boven haar geboortegewicht moest zitten en dat was bij 2 kilo het geval.
Hier ook. Dochter was 41.3 en woog 4 pond, lag in couveuse . Mocht mee naar huis als ze goed dronk en op gewicht was. Op dag van ontslag net te licht. Voeding erin. Natte luier en naar huis
. Kinderarts vond het thuis beter dan in ziekenhuis en kind dronk. Ze is altijd klein gebleven. Wel goed en vlot ontwikkeld Liep voor op leeftijdsgenoten en is rete slim.
Ik vond het zelf overigens niet eng of naar dat ze zo klein was. Het was echt een poppetje. Zo lief en klein.
zaterdag 4 januari 2020 om 15:28
Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 11:43Nee en met het oudste kindje ìs niks mis schrijft ze. Maar vervolgens heeft ze het over niet perfecte babies (meervoud) waar ze zich niet voor schaamt en niet minder van houdt. Dat vind ik dus een ongezonde houding tov een kind waar niets aan mankeert. Ik ben niet zweverig, maar ben therapeut van beroep en ouders geven hun kinderen bewust en onbewust allerlei boodschappen mee die bepalend kunnen zijn in de ontwikkeling. Welke boodschap ga je een gezond kind geven als je het beschouwt als een kind waar iets mee mis is maar waarvoor je toch de goedheid hebt gevonden om er nèt zoveel van te kunnen houden....Mij lijkt dit ongezond
Eens.
Ze maakt het zoveel groter dan nodig
En eerst geeft ze aan dat het bekend terrein is en daarna drama. ..
zaterdag 4 januari 2020 om 15:35
poldervrouw schreef: ↑04-01-2020 15:28Eens.
Ze maakt het zoveel groter dan nodig
En eerst geeft ze aan dat het bekend terrein is en daarna drama. ..
Lees de overige reacties van to...
zaterdag 4 januari 2020 om 17:37
Tja, ik denk dat veel kinderen van 30 weken dan zouden overlijden. Die van mij heeft met 30 weken een week aan de beademing gelegen bijvoorbeeld. Die had een gewone bevalling niet eens overleefd, vandaar een keizersnede. Dus dit verhaal zal vast waar zijn, maar het is niet voor niets dat de babysterfte bij die generatie véél hoger was dan tegenwoordig. Mijn slungel van 1.65 en 12 jaar was er niet meer geweest iig.flipje2 schreef: ↑04-01-2020 14:23Nou dat ook nog ja, dat waren nog eens andere tijden...
Mijn moeder is in de jaren '50 na 30 weken zwangerschap geboren, met een gewicht van 1500 gram. En niet in het ziekenhuis, gewoon thuis. De dokter zei toen tegen mijn oma: "Legt u er maar een paar extra kruiken bij, mevrouw". En dat was het dan.
Maar gelukkig wordt mijn moeder niet nu nog prematuur genoemd door mijn oma.
