In slaap voeden

Ik deed t ook altijd en t is echt helemaal vanzelf over gegaan. Vanaf 13 maanden zelfs helemaal geen flessen meer hoeven geven. Verschilt vast enorm per kind, maar hier was het totaal geen probleem!

Maak je geen zorgen is mijn eerste gedachte, ik heb t ook altijd gedaan. Ik gaf borstvoeding en beide kinderen dronken lang 's avonds, ik gaf me er aan over. Overgang naar fles ging zonder problemen. Melk voor t slapen zolang ze wilden, maar ze hadden t rond 1 jaar (14 mnd denk ik) niet meer nodig. Toen was een slokje water voldoende. Tip is vooral, doe wat je baby nodig heeft en wat goed voelt voor jou/jullie

Ik deed het bij de eerste en ben toen met 1,5 begonnen met in slaap laten vallen als we erbij liggen. Tot ruim 2 nog wel met speen trouwens maar nu gewoon bij ons en is bijna 3.

Baby is 11 maanden en voed ik in slaap of man wiebelt hem in slaap (baby zit dan op schoot en man is an het wiebelen met zijn benen. Zo zenuwachtig wiebelen zeg maar).

Hier ook gewoon gedaan tot een week of 12, toen werd ze steeds nieuwsgieriger en bleef ze steeds langer wakker als ik haar in een kamer voedde waar het licht aan was en heel veel te zien was voor een baby’tje (dus elke kamer..).

Vanaf toen legde ik haar gewoon in bed in een donkere, stille kamer en dat ging prima.

Niet met borstvoeding, wel met wiegeb. Dit duurde tot een maand of vijf...toen sliep ze zelf in...

Bij mijn oudste deed ik het en nu met mijn babydochter doe ik het ook.
De mensheid doet het al miljoenen jaren zo.

Duinpieper schreef: ↑

04-02-2020 11:23

Bedankt voor je reactie. Ik geef BV. Dat houdt voor mij dus ik dat ik er elk slaapje even een kwartiertje naast lig om kind een slokje melk te geven. Zij sukkelt dan naar dromenland en ik kan rustig wegsluipen.

Is dat herkenbaar of dronk jouw kind zelf het flesje leeg?

Toen ze nog geen vast voedsel at, gaf ik nog gedeeltelijk bv. Voor elk slaapje dronk ze de borst of een flesje. Toen ze meer vast voedsel ging eten, viel er steeds een flesje af, ze had het gewoon niet meer nodig en gaf dat zelf aan door het niet meer op te drinken en gewoon te gaan slapen. Ging hier dus echt heel natuurlijk en vanzelf.

Duinpieper schreef: ↑

04-02-2020 11:28

Herkenbaar! Baby is hier ook steeds nieuwsgieriger! Beneden voeden waar de hond rondtrippelt is eigenlijk geen doen meer. Constant loslaten en om haar heen kijken. Ik voed nu vaak boven op mijn slaapkamer. Lekker rustig plekje

Dat deden wij op gegeven moment ook. Toen moesten we op gegeven moment het licht in de slaapkamer dimmen omdat ze nog teveel afleiding vond. De stap naar na het voeden gewoon in bed leggen werd zo steeds kleiner.

Ik deed het ook altijd, er is een natuurlijke reden dat baby's in slaap vallen aan de borst. Hormonen enzo. Dochter is 8 maanden en valt al een paar weken/maanden prima in slaap zonder borst. Maar ik bied hem ook vaak genoeg wel aan als ik wil dat ze even een relax momentje pakt. Dus slaapassociaties, nee wat ons betreft onzin. Maar dat geldt wel voor meer dingen hier, geen kind volgens de angst zaai boekjes.

Hoi, ik zie je topic nu pas maar vind het wel leuk nog even te reageren. Ik heb in het begin ook heel erg getwijfeld wat nou ‘de goeie aanpak’ was, want wat je ook doet, het heeft altijd gevolgen.

Ik heb mijn dochter na voedingsproblemen eerst tweeënhalve maand afgekolfde melk gegeven, toen moest ze dus eigenlijk zelf in slaap vallen. Dit gaf wat problemen natuurlijk, en ik twijfelde over of ‘even laten huilen’ de goeie aanpak was (mijn omgeving zei van wel maar mijn gevoel zei van niet). Ik heb het ongeveer drie weken wel gedaan, maar ging dan na vijf minuten naar haar toe. (Ik heb hier verschrikkelijke spijt van).

Vervolgens was het me uiteindelijk gelukt om haar ‘live’ te voeden. Hierbij viel ze dus ook aan de borst in slaap. Wat een verademing! Wat een rust. M’n kind sliep, zonder problemen. Dit was voor mij echt een openbaring en dit ben ik dus blijven doen.
In de tussentijd ook meer zelfvertrouwen gekregen, dat ik mijn eigen weg mocht volgen als moeder en dat het juist heel goed was om m’n kind geborgenheid en nabijheid te geven.

Dit betekende wel dat ik elke twee, drie of soms vier uur moest voeden, dus ook ‘s nachts. Maar met kolven was ik soms anderhalf uur bezig, en nu hoefde ik alleen maar een beetje te liggen en te voeden en kon daarna verder slapen.

Dit is een hele tijd zo doorgegaan, het ging heel goed met m’n dochter. Ze was supervrolijk en ondernemend. Als ze troost nodig had kwam ze aan de borst. (In het begin had ik moeite met buitenshuis voeden, maar m’n moedergevoel won het van m’n schaamte).

Alles bleef goed gaan met m’n dochter, ik merkte hoeveel het voor haar betekende om een ‘open tap’ van liefde, troost en veiligheid te hebben, die gewoon altijd bereikbaar was voor haar. (Ik werkte toen tweeënhalve dag, ze ging 1 dag naar de crèche).

Dus de vraag rees: wanneer ga ik stoppen? Nou, nu nog niet in ieder geval, dacht ik de hele tijd. Mijn omgeving begon wel een bepaalde druk uit te oefenen maar ondanks dat ik er wel onzeker van werd, en best wel aan mezelf ging twijfelen, was m’n gevoel toch sterker. Ik ‘wist’ gewoon dat het essentieel was voor het veiligheidsgevoel van m’n dochter. Ze hield er zo van om bij me te drinken. Ze werd dus wel nog steeds elke drie uur wakker, wat erg vermoeiend was. Ze was ondertussen tweeënhalf, drie jaar.

Mijn man was in het eerste jaar ook een beetje ‘tegen’ het borstvoeden. Hij dacht dat het te zwaar voor me was. Maar na een jaar of iets, kwam hij ook steeds meer erachter dat het toch wel ideaal was. Elk pijntje, moeheid of lange reis of iets dergelijks wat zwaar is voor een kind, kon ’bestreden’ worden met de borst. Vijf minuutjes ‘tanken’ en ze kon er weer helemaal tegenaan. En met dit extraatje voorhanden, bleef ze ook een supermakkelijk, avontuurlijk en vrolijk kind. Dus mijn man was ook helemaal om.

Nou, tegen de tijd dat ze bijna vier(!) werd, begonnen m’n vriendinnen wel weer dat dit echt niet kon en dat ik echt moest stoppen. Ze dronk toen alleen nog bij het slapen gaan en als ze ‘s nachts (nog steeds elke nacht 1 of heel soms 2 keer) wakker werd. Maar nog steeds voelde ik hoe natuurlijk het voor haar was dat zij bij mij(n borst) terecht kon. Ik wilde haar graag zelf laten stoppen. Als zij eraan toe was. Ik wist gewoon dat dat moest kunnen. Maar iedereen probeerde mij ervan te overtuigen dat dat niet ging gebeuren en dat dit tegennatuurlijk was.

Nou, gelukkig, het is vanzelf overgegaan. Toen ze 4,5 was. Ze begon voedingen over te slaan en na een maand of zo vroeg ze er helemaal niet meer naar.

En nu is ze zes en superrelaxed, blij, vrolijk, avontuurlijk, zeurt nooit, heeft nooit woedeaanvallen, is heel empatisch. Echt gewoon een superkind, al zeg ik het zelf

Ik wilde je deze ervaring nog even meegeven..