Kinderen
alle pijlers
Geen derde kindje meer.. :(
zondag 2 februari 2020 om 21:45
Ik weet niet zeker of dit de juiste categorie is voor mijn onderwerp maar ik wil graag even mijn hart luchten..
Ik ben 36 en mama van twee heerlijke jongens van 2 en 3,5.
Ik was van beide snel zwanger.
Voor mijn eerste goede zwangerschap had ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij er 1 eileider is verwijderd.
Onze jongens waren beide huilbaby's waarvan de jongste de ergste. De eerste drie maanden bijna continu gehuild. Heftige koemelkallergie.
Toch wilden we heel graag nog een derde kindje.
We hebben ruim een jaar geprobeerd zonder resultaat deze keer helaas.
We hadden al wel besloten dat we niet de medische molen in wilden, en we hadden een soort grens gesteld waar we zouden stoppen met proberen omdat onze twee jongens qua leeftijd dicht op elkaar zitten, en nu zou de jongste alweer bijna 3 zijn op het moment dat er dan nog één bij zou komen.
Dat, in combinatie met mijn leeftijd maakt dat ik nu de pil weer slik en het bij twee gaat blijven.
Ik vind het erg moeilijk dat het nu zo definitief is. Heb altijd gedroomd van 3 kinderen, kom zelf uit een gezellig druk gezin met 4 kinderen.
Dus moet nu accepteren dat het toekomstbeeld dat ik had anders is geworden.
Ik ben echt gezegend met twee lieve jongens en ik zie ook zeker de voordelen. Financieel is het makkelijker, alle aandacht voor ze, en we zijn al een eind op scheut, zometeen geen middagslaapjes meer, steeds meer leuke dingen kunnen gaan doen samen etc.
Maar ik heb er ook echt wel verdriet van. Het voelt alsof het nu niet helemaal compleet is.
Mijn vriend vindt het allemaal makkelijker en denkt gewoon "zo is het ook goed".
Dus erover praten met hem helpt me niet echt.
Ik voel dat het echt wel goed gaat komen en dat het wat tijd nodig zal hebben.
Maar wilde het graag even van me afschrijven.
Iemand in hetzelfde schuitje (gezeten)?
Ik ben 36 en mama van twee heerlijke jongens van 2 en 3,5.
Ik was van beide snel zwanger.
Voor mijn eerste goede zwangerschap had ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij er 1 eileider is verwijderd.
Onze jongens waren beide huilbaby's waarvan de jongste de ergste. De eerste drie maanden bijna continu gehuild. Heftige koemelkallergie.
Toch wilden we heel graag nog een derde kindje.
We hebben ruim een jaar geprobeerd zonder resultaat deze keer helaas.
We hadden al wel besloten dat we niet de medische molen in wilden, en we hadden een soort grens gesteld waar we zouden stoppen met proberen omdat onze twee jongens qua leeftijd dicht op elkaar zitten, en nu zou de jongste alweer bijna 3 zijn op het moment dat er dan nog één bij zou komen.
Dat, in combinatie met mijn leeftijd maakt dat ik nu de pil weer slik en het bij twee gaat blijven.
Ik vind het erg moeilijk dat het nu zo definitief is. Heb altijd gedroomd van 3 kinderen, kom zelf uit een gezellig druk gezin met 4 kinderen.
Dus moet nu accepteren dat het toekomstbeeld dat ik had anders is geworden.
Ik ben echt gezegend met twee lieve jongens en ik zie ook zeker de voordelen. Financieel is het makkelijker, alle aandacht voor ze, en we zijn al een eind op scheut, zometeen geen middagslaapjes meer, steeds meer leuke dingen kunnen gaan doen samen etc.
Maar ik heb er ook echt wel verdriet van. Het voelt alsof het nu niet helemaal compleet is.
Mijn vriend vindt het allemaal makkelijker en denkt gewoon "zo is het ook goed".
Dus erover praten met hem helpt me niet echt.
Ik voel dat het echt wel goed gaat komen en dat het wat tijd nodig zal hebben.
Maar wilde het graag even van me afschrijven.
Iemand in hetzelfde schuitje (gezeten)?
zondag 2 februari 2020 om 21:51
Ik snap je helemaal. Ik ben bijna 37 en hier hetzelfde verhaal. Tenminste, man wilde sowieso niet, ik wel. Maar ik kan en wil hem geen kind opdringen. Nu met de verhuizing voor de deur alle babyspullen weggedaan. En het is goed zo, maar ik heb toch ook wel een soort verdriet.
Heb er 2 jaar geleden hier een topic over geopend maar niet alle reacties waren ervaringen, kreeg ook veel te horen dat ik een egoïst was etc. Bij voorbaat: trek je dat niet aan.
Het zal vast ook slijten, zeggen ze. Ik kan nog steeds wel verdrietig worden wanneer ik zie dat anderen (wel) een derde kindje krijgen.
Heb er 2 jaar geleden hier een topic over geopend maar niet alle reacties waren ervaringen, kreeg ook veel te horen dat ik een egoïst was etc. Bij voorbaat: trek je dat niet aan.
Het zal vast ook slijten, zeggen ze. Ik kan nog steeds wel verdrietig worden wanneer ik zie dat anderen (wel) een derde kindje krijgen.
zondag 2 februari 2020 om 21:53
Ik ben 36 wilde er ook 3. De eerste is met ICSI geboren, tweede kwam spontaan.Nu al 2,5 jaar niet meer aan de pil met de gedachte als t komt dan komt het en als t niet komt dan niet. En t is niet gekomen. Medische molen willen we niet meer. We hebben een knul en een meid, beiden gezond, deze kunnen we sowieso betalen dus tellen we onze zegeningen. Over een maand gaat man naar de knip knip. Dan staat er definitief een streep onder.
zondag 2 februari 2020 om 21:56
Wat naar dat afscheid van je wens voor een derde.
Hier ook gehad.
Meerdere miskramen gehad maar ook een zoon van nu 7.5 en een dochter van bijna 4.
Toen mijn dochter 13 maanden was werd ik zwanger van een 3e kindje.
Helaas werd dit weer een miskraam met 9 weken.
Ivm met meerdere curretages en risico op vroeggeboorte en omdat ik een miskraam niet nogmaals zou trekken, besloten om het bij twee kindjes te houden.
Het was moeilijk, maar de beslissing gaf ook rust, want duidelijkheid dat het bij 2 kinderen zou blijven.
Nu 3 jaar later ben ik er niet zoveel meer mee bezig en tevreden met wat ik heb en het grote verdriet is over.
Soms wel weer eens de kriebels als iemand zwanger is. (Vooral van de 3e).
Maar ik zie nu echt ook wel de voordelen van het hebben van 2 kinderen (weer wat meer tijd voor mezelf nu ze wat groter zijn).
Sterkte hoor, het is een heel proces .
Hier ook gehad.
Meerdere miskramen gehad maar ook een zoon van nu 7.5 en een dochter van bijna 4.
Toen mijn dochter 13 maanden was werd ik zwanger van een 3e kindje.
Helaas werd dit weer een miskraam met 9 weken.
Ivm met meerdere curretages en risico op vroeggeboorte en omdat ik een miskraam niet nogmaals zou trekken, besloten om het bij twee kindjes te houden.
Het was moeilijk, maar de beslissing gaf ook rust, want duidelijkheid dat het bij 2 kinderen zou blijven.
Nu 3 jaar later ben ik er niet zoveel meer mee bezig en tevreden met wat ik heb en het grote verdriet is over.
Soms wel weer eens de kriebels als iemand zwanger is. (Vooral van de 3e).
Maar ik zie nu echt ook wel de voordelen van het hebben van 2 kinderen (weer wat meer tijd voor mezelf nu ze wat groter zijn).
Sterkte hoor, het is een heel proces .
zondag 2 februari 2020 om 22:00
Dat is denk ik heel verschillend hoe je daarin kan staan. Ik heb het gevoel dat het de andere twee dan meer gaat ophouden. Zij worden steeds zelfstandiger en je kan met hen dan weer andere dingen ondernemen. Als je er dan ruime tijd later opnieuw een baby bij krijgt zit je weer drie jaar daarop aan (middag) slaapjes vast.Madeliefjees schreef: ↑02-02-2020 21:52Wat geeft het als tussen nr. 2 en 3 meer dan 3 jaar zit? Al zit er 5 jaar tussen...
En mijn leeftijd speelt ook een rol.
Daarnaast is het lange tijd proberen en steeds weer teleurstelling ook wel stressvol vind ik..
zondag 2 februari 2020 om 22:00
Dat snap ik ook niet. Tussen mijn broer en mijn zusje zit 9 jaar. Mijn moeder was 40 toen ze haar derde kind kreeg.Madeliefjees schreef: ↑02-02-2020 21:52Wat geeft het als tussen nr. 2 en 3 meer dan 3 jaar zit? Al zit er 5 jaar tussen...
zondag 2 februari 2020 om 22:06
zondag 2 februari 2020 om 22:11
Hier ook helaas geen derde meer. Ben gewoon niet zo goed in zwanger zijn, maar al helemaal niet in ontzwangeren, na beide zwangerschappen belande ik in een lange, donkere periode (depressies).
De wens tot een derde is (was) volop aanwezig. Maar vanwege bovenstaande reden hebben we besloten het niet te laten gebeuren. En dat doet pijn.
Sinds een jaar gaat het weer goed met mij, ik slik medicijnen en kan weer genieten van het leven. Maar ons gezin voelt nog steeds niet compleet.
De jongste gaat inmiddels naar de basisschool, en ik heb tijd voor mijzelf. Maar het raakt mij altijd weer als ik gezinnen met drie jonge kinderen zie...
De wens tot een derde is (was) volop aanwezig. Maar vanwege bovenstaande reden hebben we besloten het niet te laten gebeuren. En dat doet pijn.
Sinds een jaar gaat het weer goed met mij, ik slik medicijnen en kan weer genieten van het leven. Maar ons gezin voelt nog steeds niet compleet.
De jongste gaat inmiddels naar de basisschool, en ik heb tijd voor mijzelf. Maar het raakt mij altijd weer als ik gezinnen met drie jonge kinderen zie...
zondag 2 februari 2020 om 22:11
Ik ben het met je eens!Loes32 schreef: ↑02-02-2020 22:00Dat is denk ik heel verschillend hoe je daarin kan staan. Ik heb het gevoel dat het de andere twee dan meer gaat ophouden. Zij worden steeds zelfstandiger en je kan met hen dan weer andere dingen ondernemen. Als je er dan ruime tijd later opnieuw een baby bij krijgt zit je weer drie jaar daarop aan (middag) slaapjes vast.
En mijn leeftijd speelt ook een rol.
Daarnaast is het lange tijd proberen en steeds weer teleurstelling ook wel stressvol vind ik..
Nu de kinderen 4 en 7.5 zijn en ik 37, ga ik er ook niet meer aan beginnen.
(Niet de enige reden, maar telt wel mee)
Maar dat is persoonlijk.
zondag 2 februari 2020 om 22:12
Hier is de wens voor een tweede groot maar partner ziet dat waarschijnlijk toch niet meer zitten.. dat heeft me ook wel ff gekost om dat te accepteren. Maar heel erg verdrietig wil ik er eigenlijk niet om zijn, ik ben moeder. Van een heel mooi kind. Ik heb wat ik wilde.. een tweede zou een bonus zijn maar hier heb ik wel echt genoeg aan.
Het is verwachtingen bijstellen, koesteren wat je wel hebt... je vindt daar wel een weg in.. maar het is lastig om afscheid te nemen van hetgeen wat je wenst.
Het is verwachtingen bijstellen, koesteren wat je wel hebt... je vindt daar wel een weg in.. maar het is lastig om afscheid te nemen van hetgeen wat je wenst.
zondag 2 februari 2020 om 22:13
Hier ook. 37 was voor mij de maximale leeftijd. Ik zie mezelf op mijn 40e niet meer met een dreumes lopen.
zondag 2 februari 2020 om 22:38
Gatekeeper* schreef: ↑02-02-2020 22:13Hier ook. 37 was voor mij de maximale leeftijd. Ik zie mezelf op mijn 40e niet meer met een dreumes lopen.
Bij mij was dat op mijn 39e, dat ik dacht: "nu gaat dat boek dicht"
Ik ken vrouwen die op hun 45e nog zwanger raakte, maar ik zou dat persoonlijk niet willen. Teveel risico's en op mijn 50e aan het hek van de kleuterschool staan vind ik ook niet echt wat...
Maar ik weet dat dit makkelijk praten is omdat ik al kinderen had.
zondag 2 februari 2020 om 23:16
Hier ook herkenning. Ik heb twee heerlijke zoons, bijna 6 en bijna 3. Onze eerste was een huilbaby, dus mijn man wilde eigenlijk geen tweede kind. Hij was bang voor de babytijd. Gelukkig is hij bijgedraaid, maar hij heeft ook altijd gezegd dat hij echt geen derde wilde. Ik had dat wel gewild.
Hij is gelukkig met onze jongens en is bang dat een derde hem te veel wordt, want we hebben behoorlijk wat stress gehad in de afgelopen jaren (niet door de kinderen, door een aantal gebeurtenissen in onze nabije omgeving en bij onszelf). En dat begrijp ik ook. Het leven is nu wat rustiger en we hebben het fijn, zo met zijn vieren.
Inmiddels ben ik 40 geworden en hiermee is voor mij een derde kind ook definitief afgesloten. En ik heb daar vrede mee, hoor. Het gevoel is gesleten. Maar als ik eraan denk dat ik nooit meer zwanger zal zijn, nooit meer zo'n heerlijk babietje voor mezelf zal hebben... Poeh. En als ik gezinnen met drie kinderen zie, denk ik er ook wel eens aan. Vooral als het drie jongens zijn, want dat was mijn stiekeme droom. Maar als mijn jongste een heftige peuterwoedeaanval heeft, ben ik ook weer blij dat de peuterpuberteit binnenkort voorbij is en dat we daar met een derde niet nog een keer doorheen hoeven
.
Overigens heb ik verschillende vriendinnen die nu, op hun 39e of 40e, nog zwanger zijn. Dus daar zou ik me in jouw geval niet door laten tegenhouden. Zelf was ik 37 toen mijn tweede kwam. Maar goed, dat is natuurlijk persoonlijk. Ik hoop voor jou dat het gevoel ook steeds verder zal slijten. Maar het blijft misschien altijd een klein verlangen . Althans, zo ervaar ik het. Een heel klein, blijvend verlangen op de achtergrond. Gelukkig nooit dominant aanwezig.
Sterke. Allen hier die afscheid moeten nemen van hun wens.
Hij is gelukkig met onze jongens en is bang dat een derde hem te veel wordt, want we hebben behoorlijk wat stress gehad in de afgelopen jaren (niet door de kinderen, door een aantal gebeurtenissen in onze nabije omgeving en bij onszelf). En dat begrijp ik ook. Het leven is nu wat rustiger en we hebben het fijn, zo met zijn vieren.
Inmiddels ben ik 40 geworden en hiermee is voor mij een derde kind ook definitief afgesloten. En ik heb daar vrede mee, hoor. Het gevoel is gesleten. Maar als ik eraan denk dat ik nooit meer zwanger zal zijn, nooit meer zo'n heerlijk babietje voor mezelf zal hebben... Poeh. En als ik gezinnen met drie kinderen zie, denk ik er ook wel eens aan. Vooral als het drie jongens zijn, want dat was mijn stiekeme droom. Maar als mijn jongste een heftige peuterwoedeaanval heeft, ben ik ook weer blij dat de peuterpuberteit binnenkort voorbij is en dat we daar met een derde niet nog een keer doorheen hoeven
.Overigens heb ik verschillende vriendinnen die nu, op hun 39e of 40e, nog zwanger zijn. Dus daar zou ik me in jouw geval niet door laten tegenhouden. Zelf was ik 37 toen mijn tweede kwam. Maar goed, dat is natuurlijk persoonlijk. Ik hoop voor jou dat het gevoel ook steeds verder zal slijten. Maar het blijft misschien altijd een klein verlangen . Althans, zo ervaar ik het. Een heel klein, blijvend verlangen op de achtergrond. Gelukkig nooit dominant aanwezig.
Sterke. Allen hier die afscheid moeten nemen van hun wens.
maandag 3 februari 2020 om 08:37
Man en ik hebben samen 2 kinderen en voor man is het nu genoeg. Bij mij kriebelt het nog wel. Aangezien ik bijna 30 ben is mijn leeftijd nog geen reden om het niet te doen. Maar zelf ben ik derde na 2 jongens en vond dat vroeger niet leuk dus dat speelt wel mee.
Man gaat zich laten steriliseren maar dat mag van mij nog wle even worden uitgesteld. Zo definitief.
Man gaat zich laten steriliseren maar dat mag van mij nog wle even worden uitgesteld. Zo definitief.
maandag 3 februari 2020 om 10:09
Degene die niet wil bepaalt inderdaad of er nog een kind komt of niet. En dat is meestal de man, maar dat hoeft natuurlijk niet.Pindakaasjes schreef: ↑03-02-2020 10:03Het lijkt er wel op dat de mannen dus bepalen hoeveel kinderen hun vrouw mag krijgen?!
Ik heb het mijn eigen man stilletjes nog wel eens kwalijk genomen hoor!..
Ik vind dat niet zo vreemd, wel of geen kind is niet iets waarover je een compromis sluit. Er moet unanimiteit over zijn.
maandag 3 februari 2020 om 10:44
Dat weet ik niet. Mijn man twijfelde ook over een tweede, maar is meegegaan in mijn wens. Natuurlijk is hij dolgelukkig met onze twee kinderen en ik heb hem er nooit meer over gehoord dat hij dit niet wilde. Maar als ik het gesprek niet was blijven aanzwengelen, was onze tweede er niet geweest.Pindakaasjes schreef: ↑03-02-2020 10:03Het lijkt er wel op dat de mannen dus bepalen hoeveel kinderen hun vrouw mag krijgen?!
Ik heb het mijn eigen man stilletjes nog wel eens kwalijk genomen hoor!..
Hetzelfde geldt voor een derde. Als ik had doorgezet, had het waarschijnlijk gekund. Maar man geeft aan dat het voor hem echt genoeg is en ik begrijp hem. Wie is dan degene die bepaalt?
Ik denk dat het allemaal niet zo zwart-wit ligt. Maar feit blijft dat je een kind niet kunt afdwingen. Ik ken ook genoeg gevallen waarin de vrouw niet meer wil.
maandag 3 februari 2020 om 11:02
Ik vind wel dat je het er als man en vrouw beiden over eens moet zijn om kinderen te krijgen. Mijn moeder wilde graag een derde, mijn vader niet. Ze vond echter dat ze er beiden achter moesten staan om voor nog een kindje te gaan, dus het is bij twee kinderen gebleven. Wel was ze verbijsterd dat er verschillende vrouwen hadden gezegd dat ze altijd nog expres "de pil kon vergeten". Voor haar echt een no-go. Ze had er na een paar jaar vrede mee dat het bij twee kinderen zou blijven en mijn vader is na een tijdje gesteriliseerd.
Mijn man en ik hebben (nog) geen kinderen. Wel hopen we ze ooit te krijgen. Ik denk zelf dat mijn man juist degene zal zijn die drie kinderen zal willen, en ik het bij een of twee zou willen laten (als het ons gegund is om kinderen te krijgen). We gaan het zien.
Aan de dames die om wat voor reden dan ook moeten omgaan met een onvervulde kinderwens: sterkte.
Mijn man en ik hebben (nog) geen kinderen. Wel hopen we ze ooit te krijgen. Ik denk zelf dat mijn man juist degene zal zijn die drie kinderen zal willen, en ik het bij een of twee zou willen laten (als het ons gegund is om kinderen te krijgen). We gaan het zien.
Aan de dames die om wat voor reden dan ook moeten omgaan met een onvervulde kinderwens: sterkte.
maandag 3 februari 2020 om 12:06
Nee hoor. Bij kennis wil zij niet meer en hij nog wel.Pindakaasjes schreef: ↑03-02-2020 10:03Het lijkt er wel op dat de mannen dus bepalen hoeveel kinderen hun vrouw mag krijgen?!
Ik heb het mijn eigen man stilletjes nog wel eens kwalijk genomen hoor!..
maandag 3 februari 2020 om 12:59
Onze kinderen zijn bijna 6 en bijna 4 en hier komt er ook geen derde meer. Met allebei de kinderen een behoorlijk pittige babytijd gehad en vooral mijn man is bang dat zijn aandacht over drie kinderen verdelen te veel voor hem/ons wordt. Gezien mijn leeftijd hebben we nog wel even, maar ik ben blij dat we een beslissing hebben genomen. Ik ben er verdrietig om geweest (want ik had altijd wel het plaatje van 3 kinderen in mijn hoofd), maar inmiddels kan ik ook wel heel erg genieten van de voordelen van 2 kinderen: zoveel dingen worden makkelijker nu ze ouder zijn en er komt weer veel meer ruimte voor mij om mijn eigen dingen te gaan doen. En dat is ook erg fijn. Dus als ik nu onverwacht zwanger zou raken van een derde zou ik echt flink moeten schakelen.
woensdag 5 februari 2020 om 18:08
Veel verhalen hier zijn herkenbaar, hoewel het bij ons nog geen helemaal definitief ‘nee’ is.
Hoewel mijn man 1,5 jaar geleden nog wel openstond voor het idee van een derde, ziet hij het sinds de geboorte van de jongste (nu bijna 1 jaar) echt niet meer zitten. Hij heeft het gevoel dat hij twee kinderen net aan kan handelen en ook financieel is het best een uitdaging (we betalen ons blauw aan kinderopvang).
Rationeel gezien kan ik best bedenken dat het bij twee kinderen houden inderdaad makkelijker is en ik prijs me gelukkig met ons gezin op dit moment, maar toch blijft het knagen. Stiekem droom ik nog wel van een eettafel vol kinderen later en het idee dat ik de kinderwagen en kleertjes van de jongste straks misschien echt weg moet doen, voelt toch heel raar.
Voor nu laat ik het maar even rusten, maar ik blijf toch hopen dat m’n man ooit nog bijdraait
Hoewel mijn man 1,5 jaar geleden nog wel openstond voor het idee van een derde, ziet hij het sinds de geboorte van de jongste (nu bijna 1 jaar) echt niet meer zitten. Hij heeft het gevoel dat hij twee kinderen net aan kan handelen en ook financieel is het best een uitdaging (we betalen ons blauw aan kinderopvang).
Rationeel gezien kan ik best bedenken dat het bij twee kinderen houden inderdaad makkelijker is en ik prijs me gelukkig met ons gezin op dit moment, maar toch blijft het knagen. Stiekem droom ik nog wel van een eettafel vol kinderen later en het idee dat ik de kinderwagen en kleertjes van de jongste straks misschien echt weg moet doen, voelt toch heel raar.
Voor nu laat ik het maar even rusten, maar ik blijf toch hopen dat m’n man ooit nog bijdraait
donderdag 6 februari 2020 om 00:09
Hier net zo. We hebben een meid die een half jaar lang continu huilde, en een supermakkelijk jongetje.
De zwangerschappen waren zwaar, de eerste bevalling een hel waardoor ik eigenlijk niet nog een 2e wilde, vervolgens 2x een depressie.
Het is goed, ik ben klaar. Maar mijn man had best nog wel een 3e of zelfs 4e kind gewild.
