Kinderen
alle pijlers
Zoon (10) down ivm niet uitblinken in iets
zaterdag 8 februari 2020 om 17:54
Hallo
Ik zit met een situatie waar ik graag advies over wil.
Ik heb een leuke zoon van 10 jaar die down is omdat hij nergens in uitblinkt (vindt hij).
Op school hoort hij niet bij de besten in de klas, maar ook niet bij de slechtsten, gewoon een gemiddelde leerling.
Hij wil zo graag de beste zijn, maar gemiddelde cijfers is het meest haalbare voor hem. Ik geef regelmatig aan dat ik trots ben op zijn cijfers. Toch vergelijkt hij zich continu met de besten van de klas en voelt zich 'minder'.
Met sporten (voetbal) ook weer van dat, dan baalt hij er weer van dat hij niet uitblinkt of opvalt. Als ik hem op het veld zie spelen, zie ik een jongen die inderdaad niet elke wedstrijd de sterren van de hemel speelt, en soms juist weer wel, maar mij gaat het meer om zijn conditie en het spelen in een team. Hij is boos op de trainer dat hij niet op waarde wordt geschat, dat de trainer hem vaak aan de kant zet. Dat terwijl ik het soms logisch vind dat hij eruit moet gezien zijn bijdrage aan de wedstrijd op dat moment. Hij zegt zenuwachtig te worden van de trainer omdat hij bang is tijdens de wedstrijd er elk ogenblik weer uit te worden gezet.
Ik vind het moeilijk om hem hier feedback over te geven en laat dit toch aan de trainer over. Hij rent te langzaam is het vlg de trainer en ik ben het ermee eens. Maar hij is woedend, het ligt niet aan hem, hij krijgt de kans niet om zich te bewijzen, wil een andere club etc. Voetbal blijft zijn lust en zijn leven. Een andere sport is onbespreekbaar. Hij speelt trouwens wel in het beste team van de amateurclub (er is een A en een B team en hij speelt bij de A groep, de betere spelers).
Vandaag was hij weer down terug gekomen van de wedstrijd. Weer een paar keer aan de kant gezet. Het zou weer niet aan hem liggen maar aan de trainer die hem in de verdediging zet, terwijl hij een spits hoort te zijn etc etc. (hij speelt inderdaad veel beter in de spits dan in de verdediging, maar waarschijnlijk niet goed genoeg waardoor hij toch weer in de verdediging wordt gezet, maar ik hou me afzijdig).
Hij denkt dat hij in het voetbal gaat doorbreken en als ik voorzichtig aangeef dat dat maar voor heel weinig is weggelegd reageert hij daar best emotioneel op.
Hoe kan ik hiermee omgaan?
(ps zijn vader woont aan de andere kant van het land en ziet hij nauwelijks)
Ik zit met een situatie waar ik graag advies over wil.
Ik heb een leuke zoon van 10 jaar die down is omdat hij nergens in uitblinkt (vindt hij).
Op school hoort hij niet bij de besten in de klas, maar ook niet bij de slechtsten, gewoon een gemiddelde leerling.
Hij wil zo graag de beste zijn, maar gemiddelde cijfers is het meest haalbare voor hem. Ik geef regelmatig aan dat ik trots ben op zijn cijfers. Toch vergelijkt hij zich continu met de besten van de klas en voelt zich 'minder'.
Met sporten (voetbal) ook weer van dat, dan baalt hij er weer van dat hij niet uitblinkt of opvalt. Als ik hem op het veld zie spelen, zie ik een jongen die inderdaad niet elke wedstrijd de sterren van de hemel speelt, en soms juist weer wel, maar mij gaat het meer om zijn conditie en het spelen in een team. Hij is boos op de trainer dat hij niet op waarde wordt geschat, dat de trainer hem vaak aan de kant zet. Dat terwijl ik het soms logisch vind dat hij eruit moet gezien zijn bijdrage aan de wedstrijd op dat moment. Hij zegt zenuwachtig te worden van de trainer omdat hij bang is tijdens de wedstrijd er elk ogenblik weer uit te worden gezet.
Ik vind het moeilijk om hem hier feedback over te geven en laat dit toch aan de trainer over. Hij rent te langzaam is het vlg de trainer en ik ben het ermee eens. Maar hij is woedend, het ligt niet aan hem, hij krijgt de kans niet om zich te bewijzen, wil een andere club etc. Voetbal blijft zijn lust en zijn leven. Een andere sport is onbespreekbaar. Hij speelt trouwens wel in het beste team van de amateurclub (er is een A en een B team en hij speelt bij de A groep, de betere spelers).
Vandaag was hij weer down terug gekomen van de wedstrijd. Weer een paar keer aan de kant gezet. Het zou weer niet aan hem liggen maar aan de trainer die hem in de verdediging zet, terwijl hij een spits hoort te zijn etc etc. (hij speelt inderdaad veel beter in de spits dan in de verdediging, maar waarschijnlijk niet goed genoeg waardoor hij toch weer in de verdediging wordt gezet, maar ik hou me afzijdig).
Hij denkt dat hij in het voetbal gaat doorbreken en als ik voorzichtig aangeef dat dat maar voor heel weinig is weggelegd reageert hij daar best emotioneel op.
Hoe kan ik hiermee omgaan?
(ps zijn vader woont aan de andere kant van het land en ziet hij nauwelijks)
anoniem_387991 wijzigde dit bericht op 08-02-2020 18:00
8.44% gewijzigd
zaterdag 8 februari 2020 om 20:10
Niet.. hij zal moeten leren dat de trainer het aanspreekpunt is en niet jij. Jij bent slecht moeder en toeschouwer..
zaterdag 8 februari 2020 om 21:17
Vandaag was ik er toevallig niet bij, maar ik ben er heel regelmatig wel bij.Tia.Dalma schreef: ↑08-02-2020 18:21Dus jij was er niet bij? Kom je verder wel bij wedstrijden? Kon er even zo snel niet uitmaken of je alleen op trainingen er (wel eens) bent of ook de wedstrijd.
Als hij niet door zijn vader wordt gezien, en zijn moeder of een andere juicher is er ook niet bij, is het wel wat eenzaam misschien als je wel gezien wilt worden. Wat elk kind van die leeftijd wil.
Van de 4 wedstrijden per maand ben ik er bij minstens 3 zeker bij.
Ik zie hem, ben trots aan het juichen voor het team en voor hem, maar als hij aan de kant gezet wordt dan hoor ik het weer heel de terugweg. Boos op de trainer, die zag zijn goede voorzet/dribbel/panna etc niet...
Ik weet echt niet hoe daar nou op te reageren. Eerst erkende ik zijn boosheid mbt tot die wedstrijd, nu trekt hij het al door naar willen spelen bij een topclub...
zaterdag 8 februari 2020 om 21:21
Dit vertelde ik hem net!lisa_ schreef: ↑08-02-2020 18:40Ik zie dit gedrag vaker bij kinderen uit een eerste team. Vaak ook bang dat ze naar het tweede moeten.
Als je vijf spitsen hebt dan zet je doorgaans degene die van die vijf spitsen het best achter kan, achter neer. Je zoon zou het dus ook als een compliment kunnen zien.
Verder moet je in een eerste team (als je iets ouder bent) in principe overal kunnen spelen, hij heeft er dus profijt van om overal te kunnen staan.
Wellicht als hij zich daarvan bewust is dat hij het beter kan handelen?
Dat het een mooie kans is om in verschillende posities te kunnen spelen en ervaring op te doen. Het leek binnen te komen.
zaterdag 8 februari 2020 om 21:26
Hij wil nu deelnemen aan een testdag bij een profclub. Ik weet nu al dat hij er niet doorkomt, er is zoveel talent aanwezig op zo een dag en hij is niet de beste bij zijn huidige club (wat hij moeilijk aanvaard).
Ik weet niet of deelname aan zo een testdag bij een profclub een goed idee is, want ik heb geen idee wat voor impact een afwijzing gaat hebben bij hem (zijn droom aan diggelen). Ik voorzie drama en tranen en nergens nog gemotiveerd voor willen zijn want het is toch niet goed genoeg.
Ik weet niet of ik dat trek.
Ik weet niet of deelname aan zo een testdag bij een profclub een goed idee is, want ik heb geen idee wat voor impact een afwijzing gaat hebben bij hem (zijn droom aan diggelen). Ik voorzie drama en tranen en nergens nog gemotiveerd voor willen zijn want het is toch niet goed genoeg.
Ik weet niet of ik dat trek.
zaterdag 8 februari 2020 om 21:40
Tja. Je kunt hem ervoor behoeden of je kunt hem erin begeleiden.Elisa00 schreef: ↑08-02-2020 21:26Hij wil nu deelnemen aan een testdag bij een profclub. Ik weet nu al dat hij er niet doorkomt, er is zoveel talent aanwezig op zo een dag en hij is niet de beste bij zijn huidige club (wat hij moeilijk aanvaard).
Ik weet niet of deelname aan zo een testdag bij een profclub een goed idee is, want ik heb geen idee wat voor impact een afwijzing gaat hebben bij hem (zijn droom aan diggelen). Ik voorzie drama en tranen en nergens nog gemotiveerd voor willen zijn want het is toch niet goed genoeg.
Ik weet niet of ik dat trek.
zaterdag 8 februari 2020 om 21:45
Omdat ik het in mijn eentje moet oplossen. Geen overleg, geen klankbord, geen uitlaatklep. Zijn vader houdt zich hier niet mee bezig en ik vind dit een heel lastig iets.
zaterdag 8 februari 2020 om 21:50
Lastig! Voor jullie allebei. Ik zou denken dat het misschien wel goed is, als hij wel meedoet aan die testdag. Het zal denk ik aan hem vreten als hij het niet probeert, 'had ik maar...' is een vervelend gevoel.
Hij zal waarschijnlijk inderdaad boos en verdrietig zijn als hij wordt afgewezen. Maar misschien kunnen jullie daar van te voren een plan voor maken. Wat ga je doen als je het haalt? En ook: 'wat ga je doen als het niet lukt?' Wat voel je dan en hoe kun je die gevoelens verminderen? Als hij zichzelf verliest in z'n emoties kun je terugkomen op dat plan...
Hij zal waarschijnlijk inderdaad boos en verdrietig zijn als hij wordt afgewezen. Maar misschien kunnen jullie daar van te voren een plan voor maken. Wat ga je doen als je het haalt? En ook: 'wat ga je doen als het niet lukt?' Wat voel je dan en hoe kun je die gevoelens verminderen? Als hij zichzelf verliest in z'n emoties kun je terugkomen op dat plan...
zaterdag 8 februari 2020 om 21:53
Als die profclub in de buurt is en niet op 100 km rijden zou ik hem een eerlijke kans geven.Elisa00 schreef: ↑08-02-2020 21:26Hij wil nu deelnemen aan een testdag bij een profclub. Ik weet nu al dat hij er niet doorkomt, er is zoveel talent aanwezig op zo een dag en hij is niet de beste bij zijn huidige club (wat hij moeilijk aanvaard).
Ik weet niet of deelname aan zo een testdag bij een profclub een goed idee is, want ik heb geen idee wat voor impact een afwijzing gaat hebben bij hem (zijn droom aan diggelen). Ik voorzie drama en tranen en nergens nog gemotiveerd voor willen zijn want het is toch niet goed genoeg.
Ik weet niet of ik dat trek.
Laat maar proberen.
Wordt het niks dan kan hij je later nooit verwijten dat jij hem hebt tegengehouden.
En zelfs als ie afgewezen wordt ...
Een andere trainer die eens heeft meegekeken, andere tips, andere sfeer, ...
Het hoeft niet persé hélemaal negatief te zijn.
En wie weet kunnen ze nog een gratis kaartje voor de 1ste ploeg scoren
.
zaterdag 8 februari 2020 om 22:03
Sommige kinderen zijn gewoon veel competitiever van zichzelf dan anderen: het kan gewoon in je karakter zitten.
Soms is het ook om een reden dat ze willen uitblinken. Juist omdat je zelf beschrijft dat zijn vader zo uit beeld is vraag ik me af of jouw zoon op deze manier (met voetbal) graag “gezien” wil worden, en misschien wel hoopt dat uitblinken aandacht van vader zal opleveren? Dat is een totaal andere motivatie dan wanneer het gewoon in je karakter zit. Kijk of je kan ontdekken wat de verwachting van je zoon is. Dan kan je hulp zoeken of zelf adequaat reageren op wat hij eigenlijk zoekt.
Soms is het ook om een reden dat ze willen uitblinken. Juist omdat je zelf beschrijft dat zijn vader zo uit beeld is vraag ik me af of jouw zoon op deze manier (met voetbal) graag “gezien” wil worden, en misschien wel hoopt dat uitblinken aandacht van vader zal opleveren? Dat is een totaal andere motivatie dan wanneer het gewoon in je karakter zit. Kijk of je kan ontdekken wat de verwachting van je zoon is. Dan kan je hulp zoeken of zelf adequaat reageren op wat hij eigenlijk zoekt.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 08-02-2020 22:08
3.77% gewijzigd
zaterdag 8 februari 2020 om 22:06
Hmmm dat klinkt niet verkeerd. Op voorhand de verschillende uitkomsten bespreken, wat het met hem zou doen als hij wel/niet slaagt en hoe hij daarna bij een evt afwijzing tov voetbal denkt te staan.
Ik heb totaal geen idee wat er allemaal bij zo een testdag komt kijken. Zou mooi zijn als hij goede feedback eb tips krijgt. Niet bij stilgestaan dat het niet alleen maar afwijzing hoeft te zijn op zo dag.
Ik zou niet willen dat hij later roept dat ik zijn kans om prof te worden heb afgenomen. Dat zit erin als ik hem niet laat deelnemen aan een test.
Dan maar (hopelijk) korte pijn?
Ik heb totaal geen idee wat er allemaal bij zo een testdag komt kijken. Zou mooi zijn als hij goede feedback eb tips krijgt. Niet bij stilgestaan dat het niet alleen maar afwijzing hoeft te zijn op zo dag.
Ik zou niet willen dat hij later roept dat ik zijn kans om prof te worden heb afgenomen. Dat zit erin als ik hem niet laat deelnemen aan een test.
Dan maar (hopelijk) korte pijn?
zaterdag 8 februari 2020 om 22:07
Dit valt mij ook erg op. Je lijkt wel bang voor negatieve emoties.
Die horen bij het leven en je kind kan beter van jou leren hoe het daarmee om moet gaan en getroost worden dan straks als hij ouder is er ineens alleen mee moeten dealen omdat jij het vermeden hebt. Je moet hem wel handvatten geven om emoties te reguleren. Dat is ook opvoeden.
zaterdag 8 februari 2020 om 22:09
blijmetmij schreef: ↑08-02-2020 22:03Sommige kinderen zijn gewoon veel competitiever van zichzelf dan anderen: het kan gewoon in je karakter zitten.
Soms is het ook om een reden dat ze willen uitblinken. Juist omdat je zelf beschrijft dat zijn vader zo uit beeld is vraag ik me af of jouw zoon op deze manier (met voetbal) graag “gezien” wil worden, en misschien wel hoopt dat uitblinken aandacht van vader zal opleveren? Dat is een totaal andere motivatie; kijk of je kan ontdekken wat de verwachting van je zoon is. Dan kan je hulp zoeken of zelf adequaat reageren op wat hij eigenlijk zoekt.
Hij weet bv dat er een aantal voetballers opgegroeid is zonder vader (oa Van Dijk geloof ik?) en dat toen ze doorbraken de vaders smekend aan hun voeten lagen.
Als ik voetbal met hem kijk, weet hij ook precies te zeggen om welke voetballers het gaat.
zaterdag 8 februari 2020 om 22:14
Dan lijkt het me best wel belangrijk om hem te leren dat hij moet kiezen om dingen voor zichzelf te doen; dat daar al de beloning in zit.
Er is geen uitgestelde beloning die een ander hem gaat geven. Dus focus op wat er leuk was aan een training, wat hij misschien geleerd heeft, wat hij ev wil verbeteren. Maar vooral wanneer voelt hij zich lekker als hij voetbalt: daar moet hij het voor doen. Dat hoeft niet per se tot grote dingen in de toekomst te leiden... Hij is al goed zoals hij is!
Bevestig je zoon vooral dat hij goed genoeg is, en dat iemand die hem nu niet ziet staan zelf niet goed kijkt. Je zoon kan en hoeft daar niets aan te veranderen.
Misschien kan een psycholoog helpen dit gevoel echt een plekje te geven, want dat gemis kan best heftig zijn.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 08-02-2020 22:20
14.54% gewijzigd
zaterdag 8 februari 2020 om 22:14
Dan heb je dar toch je antwoord? Hij wil zijn vader terug.
'Happiness is only real when shared'.
zaterdag 8 februari 2020 om 22:24
Vader meer dan een paar keer per jaar in zijn leven zal niet gaan gebeuren jammergenoeg. Vader is tevreden met hoe zijn leven nu is en zal door carrière drukte en nieuwe liefde niet meer op brengen.
Hij is geen voetbalfan en heeft nog nooit een wedstrijd van hem bijgewoond.
Hij is geen voetbalfan en heeft nog nooit een wedstrijd van hem bijgewoond.
anoniem_387991 wijzigde dit bericht op 08-02-2020 22:26
16.03% gewijzigd
zaterdag 8 februari 2020 om 22:25
Nog even op mijn eigen reactie reageren;
“Iemand die hem nu niet ziet staan kijkt zelf niet goed genoeg” geldt natuurlijk vooral voor een vaderfiguur. Verwar dat niet met de trainer die hem nu niet kiest op basis van functionele overwegingen. Misschien zit hem daar wel iets dwars als hij over de trainer klaagt; voor hem zijn het allemaal afwijzingen. Een trainer wijst hem niet af om wie hij is, maar omdat hij praktische keuzes moet maken. Help je zoon die dingen te onderscheiden, dat maakt het minder zwaar.
“Iemand die hem nu niet ziet staan kijkt zelf niet goed genoeg” geldt natuurlijk vooral voor een vaderfiguur. Verwar dat niet met de trainer die hem nu niet kiest op basis van functionele overwegingen. Misschien zit hem daar wel iets dwars als hij over de trainer klaagt; voor hem zijn het allemaal afwijzingen. Een trainer wijst hem niet af om wie hij is, maar omdat hij praktische keuzes moet maken. Help je zoon die dingen te onderscheiden, dat maakt het minder zwaar.
zaterdag 8 februari 2020 om 22:29
Dat onderscheid ziet hij niet. Dat de trainer logische praktische keuzes maakt en dat het echt niet persoonlijk is. Hij vindt continu dat anderen meer kansen krijgen om zich te bewijzen en hij niet. Maar ik zie strategisch keuzes. Het dringt niet echt door bij hem.blijmetmij schreef: ↑08-02-2020 22:25Nog even op mijn eigen reactie reageren;
“Iemand die hem nu niet ziet staan kijkt zelf niet goed genoeg” geldt natuurlijk vooral voor een vaderfiguur. Verwar dat niet met de trainer die hem nu niet kiest op basis van functionele overwegingen. Misschien zit hem daar wel iets dwars als hij over de trainer klaagt; voor hem zijn het allemaal afwijzingen. Een trainer wijst hem niet af om wie hij is, maar omdat hij praktische keuzes moet maken. Help je zoon die dingen te onderscheiden, dat maakt het minder zwaar.
Misschien is het ook wel de leeftijd en zal hij later de keuzes van de trainer beter begrijpen en hopelijk daar zelf zijn conclusies uit trekken.
zaterdag 8 februari 2020 om 22:30
Nee, dat bedoel ik ook niet, ik bedoel dat je niet moet gaan focussen op dat voetbal en presteren, maar dat hij leert om te gaan dat papa er niet is. Ga met hem in gesprek daar over, zoek hulp als het je niet alleen lukt. Het is iets heel heftigs dat papa er niet is, en daar zal hij een manier in moeten vinden om mee om te gaan.Elisa00 schreef: ↑08-02-2020 22:24Vader meer dan een paar keer per jaar in zijn leven zal niet gaan gebeuren jammergenoeg. Vader is tevreden met hoe zijn leven nu is en zal door carrière drukte en nieuwe liefde niet meer op brengen.
Hij is geen voetbalfan en heeft nog nooit een wedstrijd van hem bijgewoond.
'Happiness is only real when shared'.
zaterdag 8 februari 2020 om 23:26
Het is juist goed om met eigen ogen te zien dat die anderen die bij de profclub willen véél talentvoller zijn dan het niveau van zijn huidige clubje. Dat geeft wellicht een wat realistischer beeld voor hem.Elisa00 schreef: ↑08-02-2020 21:26Hij wil nu deelnemen aan een testdag bij een profclub. Ik weet nu al dat hij er niet doorkomt, er is zoveel talent aanwezig op zo een dag en hij is niet de beste bij zijn huidige club (wat hij moeilijk aanvaard).
Ik weet niet of deelname aan zo een testdag bij een profclub een goed idee is, want ik heb geen idee wat voor impact een afwijzing gaat hebben bij hem (zijn droom aan diggelen). Ik voorzie drama en tranen en nergens nog gemotiveerd voor willen zijn want het is toch niet goed genoeg.
Ik weet niet of ik dat trek.
zaterdag 8 februari 2020 om 23:55
Het gaat helemaal niet om het voetballen. Het gaat erom dat hij zijn vader mist en dat hij zich afgewezen voelt door zijn vader. Hij heeft begeleiding nodig om het feit dat zijn vader het laat afweten een plekje te geven. Ik zou als ik jou was echt hulp voor hem zoeken hiervoor.Elisa00 schreef: ↑08-02-2020 22:29Dat onderscheid ziet hij niet. Dat de trainer logische praktische keuzes maakt en dat het echt niet persoonlijk is. Hij vindt continu dat anderen meer kansen krijgen om zich te bewijzen en hij niet. Maar ik zie strategisch keuzes. Het dringt niet echt door bij hem.
Misschien is het ook wel de leeftijd en zal hij later de keuzes van de trainer beter begrijpen en hopelijk daar zelf zijn conclusies uit trekken.
zondag 9 februari 2020 om 00:08
Prees je hem altijd de lucht in voor alles of alleen als het echt goed was, blij juichen als ie een beetje lafjes voetbalt is dan overdreven en geeft hem misschien het verkeerde signaal, als mijn dochter begon met tekenen en na een mooi poppetje een paar krasjes maken dan ging ik daar niet ook voor applaudisseren, wel voor dingen waar erg dr best op was gedaan of mooi was en de rest vond ik leuk of prima.Elisa00 schreef: ↑08-02-2020 21:17Vandaag was ik er toevallig niet bij, maar ik ben er heel regelmatig wel bij.
Van de 4 wedstrijden per maand ben ik er bij minstens 3 zeker bij.
Ik zie hem, ben trots aan het juichen voor het team en voor hem, maar als hij aan de kant gezet wordt dan hoor ik het weer heel de terugweg. Boos op de trainer, die zag zijn goede voorzet/dribbel/panna etc niet...
Ik weet echt niet hoe daar nou op te reageren. Eerst erkende ik zijn boosheid mbt tot die wedstrijd, nu trekt hij het al door naar willen spelen bij een topclub...
Als hij in de auto vervelend wordt en zich gaat afreageren op jou dan zou ik hem waarschuwen, als je doorgaat met klagen dan speel je komende week niet, en dat ook echt doorzetten, en dat net zolang tot het stopt.
Hij klinkt verwend.
zondag 9 februari 2020 om 00:53
Dat is voor een tienjarige echt zo gek niet hoor.Elisa00 schreef: ↑08-02-2020 22:29Dat onderscheid ziet hij niet. Dat de trainer logische praktische keuzes maakt en dat het echt niet persoonlijk is. Hij vindt continu dat anderen meer kansen krijgen om zich te bewijzen en hij niet. Maar ik zie strategisch keuzes. Het dringt niet echt door bij hem.
Misschien is het ook wel de leeftijd en zal hij later de keuzes van de trainer beter begrijpen en hopelijk daar zelf zijn conclusies uit trekken.
Het knvb beleid is de laatste jaren er steeds meer op gericht geworden dat jonge kinderen lol in het spel moeten hebben, en niet te jong bezig moeten zijn met selecties en presteren. Bij kinderen van 10 begint dat er heel langzaam wel een beetje in te komen, maar het is echt heel normaal als ze strategische keuzes dan nog niet heel erg overzien - en het is ook heel normaal als een trainer/coach nog gewoon alle kinderen even vaak wisselt.
zondag 9 februari 2020 om 01:08
Je blijft maar bezig met zachte heelmeester spelen.
Elke keer verzacht je de pijn door maar op de positieve puntjes te wijzen, en zo ben jij een enorme krabpaal om tegenaan te schoppen.
Elk argumentje van jou kan hij wegklagen en zo kan hij zich wentelen in zijn zelfmedelijden. Want jij zegt toch nooit 'en nou is het afgelopen met dat geweeklaag, ik breng je niet meer naar voetbal'.
Hij kan maar doorklagen en doorjammeren, en zich lekker zielig voelen. Weet je waarom hij dat bij jou doet en niet bij zijn team?
Omdat zijn team hem een schop onder zijn kont zal verkopen, en jij niet. Jij luistert naar het geklaag, en je gaat er inhoudelijk op in alsof het terecht is.
Je denkt dat je zijn pijn aan het verzachten bent, maar je helpt hem hier totaal niet mee.
Kijk naar je eigen woorden. Het begint al met dat jij zonder enige gedachte aanneemt dat jij iets moet oplossen.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
zondag 9 februari 2020 om 01:19
.SteunEndeToeverlaet schreef: ↑09-02-2020 01:08Je blijft maar bezig met zachte heelmeester spelen.
Elke keer verzacht je de pijn door maar op de positieve puntjes te wijzen, en zo ben jij een enorme krabpaal om tegenaan te schoppen.
Elk argumentje van jou kan hij wegklagen en zo kan hij zich wentelen in zijn zelfmedelijden. Want jij zegt toch nooit 'en nou is het afgelopen met dat geweeklaag, ik breng je niet meer naar voetbal'.
Hij kan maar doorklagen en doorjammeren, en zich lekker zielig voelen. Weet je waarom hij dat bij jou doet en niet bij zijn team?
Omdat zijn team hem een schop onder zijn kont zal verkopen, en jij niet. Jij luistert naar het geklaag, en je gaat er inhoudelijk op in alsof het terecht is.
Je denkt dat je zijn pijn aan het verzachten bent, maar je helpt hem hier totaal niet mee.
Kijk naar je eigen woorden. Het begint al met dat jij zonder enige gedachte aanneemt dat jij iets moet oplossen.
Zo, wat een oordeel. En ja, ze moet iets oplossen, ze ontwijkt het, maar haar zoon heeft problemen. Zijn vader is vertrokken en zijn moeder emotioneel onbereikbaar, en hij is 10. Wil je hem nog steeds een schop onder zijn kont geven?
wij slapen nooit.
