Relaties
alle pijlers
24 & samenwonend, maar verlangen naar het vrije leven..
woensdag 1 juli 2020 00:20
Beste Viva Forummertjes,
Als eerst wil ik zeggen dat dit de eerste keer is dat ik op een forum zit, laat staan dat ik hier om advies kom vragen. Maar dit is iets wat ik niet 123 met vriendinnen/vrienden/familie kan bespreken, en daarom heb ik jullie eerlijke advies nodig. Ik ken jullie niet en jullie mij niet, maar om dit toch een beeld te geven, hier mijn verhaal:
Ik ben Soepkip, net 24 jaar en al 5 hele jaren samen met mijn (eerste) vriend. Ik heb mijn vriend ontmoet toen ik net in Amsterdam woonde en we werden al snel erg verliefd en wilde graag en veel bij elkaar zijn. Mijn vriend en ik verschillen 6,5 jaar in leeftijd. Toen ik in Amsterdam woonde (net 1 jaar) was ik dus veel samen met mijn vriend (toen 25 en ik 19) op dat moment waren wij stapelgek op elkaar en waren wij dus altijd samen op en neer aan het pendelen tussen zijn woonplaats en die van mij in A’dam. Eigenlijk heb ik vanaf dat moment steeds meer afstand genomen van mijn leventje met uitgaan/vriendinnen etc. Toen hij op een gegeven moment na 5 maanden tegen mij zei dat hij een appartement wilde kopen, was het voor mij meer dan logisch om erbij te gaan wonen omdat we toch al hele tijd bij elkaar waren. Na 1 jaar zijn we samen opzoek gegaan naar een nieuw koophuis en hebben we dit samen gekocht en verbouwd. Ondertussen hebben we ook al 2 honden, en recent ons huis weer verkocht en weer samen een nieuw (groter) huis gekocht. Super burgerlijk dus.
In al die tijd van samen zijn heb ik mijn vrienden/vriendinnen lichtelijk verwaarloosd. Ik heb wel met ze afgesproken maar ik heb niet meer veel gefeest/uitgegaan etc. Ook was ik druk met mijn studie en vond ik dit behalen belangrijk. Ik heb nooit echt last gehad dat mijn leven gewoon anders was dan mijn leeftijdsgenoten/vrienden (welke nu allemaal in Amsterdam wonen) want ik ben/was gelukkig. Althans, dat dacht ik.
Nu ik afgestudeerd ben, en daar niet meer ook druk mee ben naast mijn relatie, mis ik ineens ontzettend mijn vrienden en mijn vrije leven. Ik merk dat mijn vriendengroepen langzaam zonder mij verder gaan en het vooral lastig vinden dat ik nu ook in zo’n gesetteld leven zit in een andere woonplaats. Ook als ik nu meer probeer af te spreken. Ik krijg ineens een walm van onzekerheid/ levensvragen over mij heen; leef ik nu het leven wat ik wil? Waarom woon ik niet in de stad/heb ik een studentenleven? Waar mijn vrienden en de gezelligheid is? Heb ik de afgelopen jaren weggegooid? Heb ik mij teveel laten opzuigen in mijn (1e) relatie? Ik kan hier niet met mijn vriend over praten want je begrijpt dat deze natuurlijk woest wordt, hij is 30 en ziet mij wel als iemand om een leven mee te delen waarmee hij kinderen gaat krijgen binnen niet al te lange tijd etc. En we hebben nu een koophuis? En 2 honden? Hoe kan ik dit leven combineren met wat ik wil? Ik heb maar 1 leven en krijg ik spijt dat ik niet het leven heb kunnen leiden van een gewone 24 jarige? Terwijl ik wel ontzettend veel van mijn vriend hou, en ik het ook fijn met hem vind? En een tijdelijke break ook niet past in het plaatje? En ik hem wel als vader van mijn toekomstige kind zie? Stel ik mij aan en komen mijn vriendinnen vanzelf weer mijn kant op waar ik nu woon, en moet ik het maar doen met af en toe naar vrienden in Amsterdam? HELP, ik weet het echt niet meer en heb dringend jullie advies/eigen verhalen/ wat je maar wilt reageren nodig. Misschien stel ik me aan, want ik heb al zowat alles op mijn 24e? Duizend maal dank Xsoepkip
Als eerst wil ik zeggen dat dit de eerste keer is dat ik op een forum zit, laat staan dat ik hier om advies kom vragen. Maar dit is iets wat ik niet 123 met vriendinnen/vrienden/familie kan bespreken, en daarom heb ik jullie eerlijke advies nodig. Ik ken jullie niet en jullie mij niet, maar om dit toch een beeld te geven, hier mijn verhaal:
Ik ben Soepkip, net 24 jaar en al 5 hele jaren samen met mijn (eerste) vriend. Ik heb mijn vriend ontmoet toen ik net in Amsterdam woonde en we werden al snel erg verliefd en wilde graag en veel bij elkaar zijn. Mijn vriend en ik verschillen 6,5 jaar in leeftijd. Toen ik in Amsterdam woonde (net 1 jaar) was ik dus veel samen met mijn vriend (toen 25 en ik 19) op dat moment waren wij stapelgek op elkaar en waren wij dus altijd samen op en neer aan het pendelen tussen zijn woonplaats en die van mij in A’dam. Eigenlijk heb ik vanaf dat moment steeds meer afstand genomen van mijn leventje met uitgaan/vriendinnen etc. Toen hij op een gegeven moment na 5 maanden tegen mij zei dat hij een appartement wilde kopen, was het voor mij meer dan logisch om erbij te gaan wonen omdat we toch al hele tijd bij elkaar waren. Na 1 jaar zijn we samen opzoek gegaan naar een nieuw koophuis en hebben we dit samen gekocht en verbouwd. Ondertussen hebben we ook al 2 honden, en recent ons huis weer verkocht en weer samen een nieuw (groter) huis gekocht. Super burgerlijk dus.
In al die tijd van samen zijn heb ik mijn vrienden/vriendinnen lichtelijk verwaarloosd. Ik heb wel met ze afgesproken maar ik heb niet meer veel gefeest/uitgegaan etc. Ook was ik druk met mijn studie en vond ik dit behalen belangrijk. Ik heb nooit echt last gehad dat mijn leven gewoon anders was dan mijn leeftijdsgenoten/vrienden (welke nu allemaal in Amsterdam wonen) want ik ben/was gelukkig. Althans, dat dacht ik.
Nu ik afgestudeerd ben, en daar niet meer ook druk mee ben naast mijn relatie, mis ik ineens ontzettend mijn vrienden en mijn vrije leven. Ik merk dat mijn vriendengroepen langzaam zonder mij verder gaan en het vooral lastig vinden dat ik nu ook in zo’n gesetteld leven zit in een andere woonplaats. Ook als ik nu meer probeer af te spreken. Ik krijg ineens een walm van onzekerheid/ levensvragen over mij heen; leef ik nu het leven wat ik wil? Waarom woon ik niet in de stad/heb ik een studentenleven? Waar mijn vrienden en de gezelligheid is? Heb ik de afgelopen jaren weggegooid? Heb ik mij teveel laten opzuigen in mijn (1e) relatie? Ik kan hier niet met mijn vriend over praten want je begrijpt dat deze natuurlijk woest wordt, hij is 30 en ziet mij wel als iemand om een leven mee te delen waarmee hij kinderen gaat krijgen binnen niet al te lange tijd etc. En we hebben nu een koophuis? En 2 honden? Hoe kan ik dit leven combineren met wat ik wil? Ik heb maar 1 leven en krijg ik spijt dat ik niet het leven heb kunnen leiden van een gewone 24 jarige? Terwijl ik wel ontzettend veel van mijn vriend hou, en ik het ook fijn met hem vind? En een tijdelijke break ook niet past in het plaatje? En ik hem wel als vader van mijn toekomstige kind zie? Stel ik mij aan en komen mijn vriendinnen vanzelf weer mijn kant op waar ik nu woon, en moet ik het maar doen met af en toe naar vrienden in Amsterdam? HELP, ik weet het echt niet meer en heb dringend jullie advies/eigen verhalen/ wat je maar wilt reageren nodig. Misschien stel ik me aan, want ik heb al zowat alles op mijn 24e? Duizend maal dank Xsoepkip
woensdag 1 juli 2020 09:00
Waarom kan je dit niet gewoon bespreken met je vriend? Je geeft aan dat je veel van hem houdt dus daar zit het hem niet in. Misschien heeft hij goede ideeën?
Ken je twijfels wel hoor, jouw situatie is bijna hetzelfde als die van mij. Heb alleen 1 hond minder
Hier combineer ik het gewoon meer, ik ga stappen en woon samen met m'n vent. Als ie echt van je houdt, gunt ie je dit gewoon!
Ken je twijfels wel hoor, jouw situatie is bijna hetzelfde als die van mij. Heb alleen 1 hond minder
Hier combineer ik het gewoon meer, ik ga stappen en woon samen met m'n vent. Als ie echt van je houdt, gunt ie je dit gewoon!
Joe.
woensdag 1 juli 2020 09:06
Denk dat ik wel snap wat je bedoeld. Je hebt een heel ander leven dan je vriendinnen/ leeftijdsgenoten en daardoor mis je daar contact mee. Dat ken ik. Ik werd moeder op mijn 18e en op mijn 24e had ik 3 kinderen. Had wel contacten van eigen leeftijd maar er miste áltijd draagvlak. Ik had een heel ander leven.
Wat mij hielp was accepteren dat ik al iets verder was qua leven dan degenen van mijn leeftijd. En nieuwe vriendinnen gezocht die wél soort van zelfde stadium zaten. Leeftijd maakt weinig uit.
Als je zo'n fijne relatie hebt kun je aangeven bij je vriend dat je dolblij met hem bent en jullie huis en leven maar dat er méér is en dat je meer tijd wilt om daar in te stappen voor jezelf..
Wat mij hielp was accepteren dat ik al iets verder was qua leven dan degenen van mijn leeftijd. En nieuwe vriendinnen gezocht die wél soort van zelfde stadium zaten. Leeftijd maakt weinig uit.
Als je zo'n fijne relatie hebt kun je aangeven bij je vriend dat je dolblij met hem bent en jullie huis en leven maar dat er méér is en dat je meer tijd wilt om daar in te stappen voor jezelf..
woensdag 1 juli 2020 09:10
woensdag 1 juli 2020 09:13
Paar dingen:
1. Het is heel normaal om rond je 25 overvallen te worden door een vlaag van 'is dit het nou'. Het kan ook gewoon zijn dat het antwoord 'ja' is. Het feit dat je vriendinnen een ander soort leven hebben dan jij wil niet zeggen dat jij dat moet hebben. Probeer er achter te komen wat je wil, waar je blij van wordt, en niet van wat volgens hen hoort. Sommige mensen krijgen helemaal geen spijt van hun niet-wilde studentenleven.
2. Als je meer vrijheid wil: neem meer vrijheid. Ga lekker in je eentje op vakantie, of met vriendinnen. Ga meer uit als je wil. Jullie hebben nu (nog) geen kinderen, nu kan het. Als je dat wil: geniet er van.
3. Het is niet 'natuurlijk' dat je vriend woest wordt als je dingen waar jij mee worstelt met hem bespreekt. Zie 1: het is heel normaal. Ik zou het niet meteen brengen alsof je bij hem weg wil, maar ruimte in een relatie is ook normaal. Als hij daar woest over wordt is het geen leuke vriend.
1. Het is heel normaal om rond je 25 overvallen te worden door een vlaag van 'is dit het nou'. Het kan ook gewoon zijn dat het antwoord 'ja' is. Het feit dat je vriendinnen een ander soort leven hebben dan jij wil niet zeggen dat jij dat moet hebben. Probeer er achter te komen wat je wil, waar je blij van wordt, en niet van wat volgens hen hoort. Sommige mensen krijgen helemaal geen spijt van hun niet-wilde studentenleven.
2. Als je meer vrijheid wil: neem meer vrijheid. Ga lekker in je eentje op vakantie, of met vriendinnen. Ga meer uit als je wil. Jullie hebben nu (nog) geen kinderen, nu kan het. Als je dat wil: geniet er van.
3. Het is niet 'natuurlijk' dat je vriend woest wordt als je dingen waar jij mee worstelt met hem bespreekt. Zie 1: het is heel normaal. Ik zou het niet meteen brengen alsof je bij hem weg wil, maar ruimte in een relatie is ook normaal. Als hij daar woest over wordt is het geen leuke vriend.
woensdag 1 juli 2020 09:25
Hou er rekening mee dat dat leuke studentenleven voor iedereen anders wordt zodra ze afgestudeerd zijn. Mensen vinden een baan in en andere stad, of moeten de volgende ochtend om half 9 op hun werk zijn zodat er van feesten door de week al meteen niet veel meer komt.
Dus de verschillen lopen straks in snel tempo terug. Laat je niet gek maken. Investeer vast wat in nieuwe contacten en misschien kun je je situatie zelfs tot een voordeel maken voor je huidige vrienden, door ze eens vaker bij jullie uit te nodigen om bv te komen barbecueën in je nieuwe huis waar vast ook een tuin bij zit die zij allemaal niet hebben.
Dus de verschillen lopen straks in snel tempo terug. Laat je niet gek maken. Investeer vast wat in nieuwe contacten en misschien kun je je situatie zelfs tot een voordeel maken voor je huidige vrienden, door ze eens vaker bij jullie uit te nodigen om bv te komen barbecueën in je nieuwe huis waar vast ook een tuin bij zit die zij allemaal niet hebben.
óu sont les neiges d'antan
woensdag 1 juli 2020 09:40
Hoi TO!
Het lijkt me dat dit alles niet zo zwart-wit is toch?
Je kan best met je vriend samenzijn met alles wat je nu hebt en tegelijkertijd uitgaan en op vakanties gaan met vrienden bijvoorbeeld? En het lijkt me het beste als je hier met zowel je vriend als je vrienden open over praat. Het lijkt me sterk dat je vriend 'woest' wordt, als jullie een goede relatie hebben. En je kunt dit ook allemaal aan je vrienden vertellen en als het goede vrienden zijn zullen ze best begrip voor je hebben?
Ik ben van jouw leeftijd en heb een vriendin die al getrouwd is, maar zij heeft zich echt overduidelijk teruggetrokken uit onze vriendschap sindsdien wat ik erg jammer vind aangezien ze mijn oudste jeugdvriendin is. Ik neem het haar niet kwalijk, het is haar eigen leven, maar als zij nu toenadering zou zoeken na nu zo'n twee jaar van meer afstand zou ik haar met open armen ontvangen!
Bovendien heb je het allemaal heel goed voor elkaar, knap gedaan!
Succes!!
Het lijkt me dat dit alles niet zo zwart-wit is toch?
Je kan best met je vriend samenzijn met alles wat je nu hebt en tegelijkertijd uitgaan en op vakanties gaan met vrienden bijvoorbeeld? En het lijkt me het beste als je hier met zowel je vriend als je vrienden open over praat. Het lijkt me sterk dat je vriend 'woest' wordt, als jullie een goede relatie hebben. En je kunt dit ook allemaal aan je vrienden vertellen en als het goede vrienden zijn zullen ze best begrip voor je hebben?
Ik ben van jouw leeftijd en heb een vriendin die al getrouwd is, maar zij heeft zich echt overduidelijk teruggetrokken uit onze vriendschap sindsdien wat ik erg jammer vind aangezien ze mijn oudste jeugdvriendin is. Ik neem het haar niet kwalijk, het is haar eigen leven, maar als zij nu toenadering zou zoeken na nu zo'n twee jaar van meer afstand zou ik haar met open armen ontvangen!
Bovendien heb je het allemaal heel goed voor elkaar, knap gedaan!
Succes!!
woensdag 1 juli 2020 09:52
Volgens mij is het heel normaal dat je leven verandert na je afstuderen (en dat je je af en toe afvraagt of je nog wel gelukkig bent). Spijt dat je in je studententijd niet meer bent gaan stappen is niet zo nuttig. Je kunt dat niet meer terugdraaien.
Je kunt wel keuzes maken voor nu. Ook nu kun je nog gaan stappen, reizen of wat dan ook. Met of zonder je vriend. Zelfs met kinderen kan dat nog. Dan is wel wat onhandiger, dus ik zou het nu (ook) doen.
Je kunt wel keuzes maken voor nu. Ook nu kun je nog gaan stappen, reizen of wat dan ook. Met of zonder je vriend. Zelfs met kinderen kan dat nog. Dan is wel wat onhandiger, dus ik zou het nu (ook) doen.
woensdag 1 juli 2020 09:54
Ja helemaal eens.
Als hij woest zou worden dan zou ik snel alleen in Amsterdam gaan wonen.
woensdag 1 juli 2020 10:24
Ik snap het niet.
Als je samenwoont, kun je er geen eigen sociaal leven meer op na houden?
Ik ben getrouwd, kinderen, koophuis. Maar ga wekelijks borrelen met een vriendin, thee drinken met een andere, ga naar festivals (pre-corona) en vermaak mij.
Mijn man idem dito. We spreken af of er plannen zijn en gunnen elkaar een leuk leven, samen en apart.
Mijn man zegt tegen mij: veel plezier, de groeten aan ... en voorzichtig als je weer naar huis komt. En ik andersom net zo.
Je leven is niet opeens voorbij als je met een man samen in een huis woont ofzo hoor. Wat in mijn beleving niet meer kan is flirten met andere mannen. Maar dat heb ik ook niet nodig.
Als je samenwoont, kun je er geen eigen sociaal leven meer op na houden?
Ik ben getrouwd, kinderen, koophuis. Maar ga wekelijks borrelen met een vriendin, thee drinken met een andere, ga naar festivals (pre-corona) en vermaak mij.
Mijn man idem dito. We spreken af of er plannen zijn en gunnen elkaar een leuk leven, samen en apart.
Mijn man zegt tegen mij: veel plezier, de groeten aan ... en voorzichtig als je weer naar huis komt. En ik andersom net zo.
Je leven is niet opeens voorbij als je met een man samen in een huis woont ofzo hoor. Wat in mijn beleving niet meer kan is flirten met andere mannen. Maar dat heb ik ook niet nodig.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 1 juli 2020 10:24
Hoezo ‘heb je al zowat alles op je 24e’? Wat een vreemde, competitieve insteek. Je ervaart nu zelf dat dat ‘alles’ je ook niet per se gelukkig maakt (ik neem aan dat je met ‘alles’ relatie en koophuis (op naam vriend?) bedoelt?), dus neem de tijd om te onderzoeken wat je echt belangrijk vindt.
Verder klinkt een vriend die hierover woest wordt echt niet leuk. Vergis je niet; de meeste mensen krijgen vroeg of laat wel een relatie en zijn dan samen in de gelegenheid een huis te kopen. Daar gaat het niet om, het is in feite bijzaak. Daarom moet je ook een relatie met een leuke vent hebben en zelf tevreden zijn met je leven. Daar heb je veel meer aan dan je vergelijken met vriendinnen en een soort lijst bijhouden van wat je hebt.
Verder klinkt een vriend die hierover woest wordt echt niet leuk. Vergis je niet; de meeste mensen krijgen vroeg of laat wel een relatie en zijn dan samen in de gelegenheid een huis te kopen. Daar gaat het niet om, het is in feite bijzaak. Daarom moet je ook een relatie met een leuke vent hebben en zelf tevreden zijn met je leven. Daar heb je veel meer aan dan je vergelijken met vriendinnen en een soort lijst bijhouden van wat je hebt.
anoniem_6368c0de068c3 wijzigde dit bericht op 01-07-2020 10:42
6.88% gewijzigd
woensdag 1 juli 2020 10:39
Wat ik vooral apart vind is dat je alles wijt aan het hebben van een relatie.
Ik heb mijn man tijdens mijn/onze studententijd ontmoet, toen hij afgestudeerd was studeerde ik zelfs nog. Dat heeft verder nooit invloed gehad op mijn vriendschappen,uitgaansleven,werk,sport en of studie.
Toen wij voor het eerst samenwoonden zat ik in mijn afstudeerfase.
Nu een huwelijk en een kind later hebben we buiten corona om gewoon een sociaal leven. Sterker nog kind kwam zes jaar na het samenwonen en we hebben heerlijk genoten van onze vrijmibo's,reizen,vrienden & baan.
Dit heeft vooral met jou te maken en de keuzes die jij hebt gemaakt.
Heeft vriendlief ook geen sociaal leven?
Ik denk echt dat een mens vriendschappen nodig heeft .De definitie van"alles hebben" is uiteraard subjectief, ik adviseer je toch daar nog even over na te denken.
Ben je religieus?
Ik heb mijn man tijdens mijn/onze studententijd ontmoet, toen hij afgestudeerd was studeerde ik zelfs nog. Dat heeft verder nooit invloed gehad op mijn vriendschappen,uitgaansleven,werk,sport en of studie.
Toen wij voor het eerst samenwoonden zat ik in mijn afstudeerfase.
Nu een huwelijk en een kind later hebben we buiten corona om gewoon een sociaal leven. Sterker nog kind kwam zes jaar na het samenwonen en we hebben heerlijk genoten van onze vrijmibo's,reizen,vrienden & baan.
Dit heeft vooral met jou te maken en de keuzes die jij hebt gemaakt.
Heeft vriendlief ook geen sociaal leven?
Ik denk echt dat een mens vriendschappen nodig heeft .De definitie van"alles hebben" is uiteraard subjectief, ik adviseer je toch daar nog even over na te denken.
Ben je religieus?
woensdag 1 juli 2020 11:10
TO ik snap jou wel. Natuurlijk kun je nog van alles doen als je samenwoont maar je moet toch rekening houden met een ander. Bovendien is samenwonen echt niet altijd alleen maar leuk en sommige mensen (waaronder ik) hebben nou eenmaal ruimte voor zichzelf nodig.
Ik heb in het verleden samengewoond, nu woon ik alweer jaren alleen en heb sinds een paar maanden weer een latrelatie.
Om eerlijk te zijn, ik vind alleen wonen heel erg fijn.
TO waarom leg je het je vriend niet uit en ga je latten met hem? Samenwonen is niet verplicht hoor... (en als hij daar slecht op reageert is dat idd niet normaal....
Ik heb in het verleden samengewoond, nu woon ik alweer jaren alleen en heb sinds een paar maanden weer een latrelatie.
Om eerlijk te zijn, ik vind alleen wonen heel erg fijn.
TO waarom leg je het je vriend niet uit en ga je latten met hem? Samenwonen is niet verplicht hoor... (en als hij daar slecht op reageert is dat idd niet normaal....
anoniem_386798 wijzigde dit bericht op 01-07-2020 11:13
5.60% gewijzigd
woensdag 1 juli 2020 11:12
Wat een onzin...Madeliefjees schreef: ↑01-07-2020 10:09Je klinkt verwend en ondankbaar. Ga stappen in Amsterdam, zoek je vrienden op, en zeur niet.
The impossible just takes a little longer.
woensdag 1 juli 2020 11:15
Beste allemaal,
Ten eerste bedankt voor al jullie reacties. Ik probeer er zo goed mogelijk op te reageren.
Als eerste wil ik zeggen dat ik het totaal niet verwend wil over komen en het niet competitief zie dat ik ‘alles al heb’ en de rest niet. Echt totaal niet. Het was meer voor mijzelf een gedachten van ik heb al zoveel voor elkaar, moet ik dan wel zeuren?
Daarnaast zie ik veel mensen reageren over dat het niet ok is dat mijn vriend ‘woest’ wordt als ik hierover begin, dit was eigenlijk een verkeerde woordkeuze, maar hij wordt wel echt boos. Zo zijn er meer dingen in de relatie waar ik mij aan stoor of voor mij niet prettig zijn en anders zou willen zien maar dit eindigt altijd in een ruzie en draait hij het zo om dat ik A. Zeur en me aanstel B. Hij het niet begrijpt en begint over stoppen van de relatie etc en dan ruzie. Daarom ontwijk ik dit soort dingen omdat ik mij dan toch niet begrepen voel en dan begin te twijfelen over of ik niet gewoon maar wat zeur. Ik heb al eerder een keer het gesprek geopend dat ik het miste om in Amsterdam te wonen en dicht bij mijn vrienden te zijn, maar dit schoot toen ook in een verkeerd keelgat en zag het meer als dat ik de relatie wilde stoppen, super irritant dus ook niet meer over gehad.
Ook bedoel ik niet echt dat ik het uitgaan en feesten alleen maar mis maar vooral eigenlijk de vrijheid om gewoon m’n deur uit te stappen en een drankje te gaan drinken/koffie/thee met mijn vriendinnen zonder dat ik een uur moet reizen en rekening moet houden met vriend/hond etc. Maar misschien is dit inderdaad gewoon het volwassen leven en hoort dat er nu eenmaal bij. Het gaat ook om mijn vriendengroepen van vroeger en nee ik heb geen nieuwe vrienden gemaakt in Amsterdam, want ik heb er maar super kort gewoond dus. Het gaat mij eigenlijk gewoon meer om het gevoel wat mij bekruipt van “is dit het nou?’’ Omdat ik natuurlijk al 4,5 jaar en sinds mijn 19e (wat ik relatief jong vind) samen woon.
Al met al vind ik inderdaad dat jullie gelijk hebben wat betreft mijn vriendinnen. Want misschien heeft het wel gewoon aan mijzelf gelegen en had ik hier meer in kunnen doen. En dat ga ik nu ook doen en zorgen dat ik meer leuke dingen doe en ze inderdaad ook bij mij uitnodig (als het huis eindelijk klaar is) en misschien waait dit gevoel dan wel gewoon over. Ik ga wel proberen meer voor mijzelf te kiezen en ook zelf zonder mijn vriend leuke dingen te doen, maar ik moet dan alsnog wel het gesprek aangaan... wat dus dan wel weer erg moeilijk blijkt. Maar het gevoel blijft dat ik denk is dit het leven wat ik op dit moment nu al wil, wat ook gek is want ik zit hier al 4,5 jaar zo in.
@ardni: ik snap wat jij zegt, en ik leg niet alles in mijn relatie, maar bij jou is het denk ik toch anders geweest doordat jullie samen ook nog studeerde en samen waarschijnlijk ook nog in een stad woonde (of niet samenwonend) waar jullie studeerde. Toen ik mijn vriend ontmoet startte ik net met studeren en was hij al druk bezig met zijn eigen bedrijf etc. Ik ben dus voor hem uit de stad gegaan en bij hem samen gaan wonen in zijn gekochte appartement. Als wij samen waren gebleven in mijn woning in amsterdam was de situatie waarschijnlijk ook heeeeel anders geweest en had ik beter contact gehad met mijn vrienden omdat die ook zich in de directe omgeving bevonden en niet op 1uur reizen afstand. En NEE hahaha ik ben echt totaal niet religieus!
Hopelijk is het zo iets meer duidelijk... X soepkip
Ten eerste bedankt voor al jullie reacties. Ik probeer er zo goed mogelijk op te reageren.
Als eerste wil ik zeggen dat ik het totaal niet verwend wil over komen en het niet competitief zie dat ik ‘alles al heb’ en de rest niet. Echt totaal niet. Het was meer voor mijzelf een gedachten van ik heb al zoveel voor elkaar, moet ik dan wel zeuren?
Daarnaast zie ik veel mensen reageren over dat het niet ok is dat mijn vriend ‘woest’ wordt als ik hierover begin, dit was eigenlijk een verkeerde woordkeuze, maar hij wordt wel echt boos. Zo zijn er meer dingen in de relatie waar ik mij aan stoor of voor mij niet prettig zijn en anders zou willen zien maar dit eindigt altijd in een ruzie en draait hij het zo om dat ik A. Zeur en me aanstel B. Hij het niet begrijpt en begint over stoppen van de relatie etc en dan ruzie. Daarom ontwijk ik dit soort dingen omdat ik mij dan toch niet begrepen voel en dan begin te twijfelen over of ik niet gewoon maar wat zeur. Ik heb al eerder een keer het gesprek geopend dat ik het miste om in Amsterdam te wonen en dicht bij mijn vrienden te zijn, maar dit schoot toen ook in een verkeerd keelgat en zag het meer als dat ik de relatie wilde stoppen, super irritant dus ook niet meer over gehad.
Ook bedoel ik niet echt dat ik het uitgaan en feesten alleen maar mis maar vooral eigenlijk de vrijheid om gewoon m’n deur uit te stappen en een drankje te gaan drinken/koffie/thee met mijn vriendinnen zonder dat ik een uur moet reizen en rekening moet houden met vriend/hond etc. Maar misschien is dit inderdaad gewoon het volwassen leven en hoort dat er nu eenmaal bij. Het gaat ook om mijn vriendengroepen van vroeger en nee ik heb geen nieuwe vrienden gemaakt in Amsterdam, want ik heb er maar super kort gewoond dus. Het gaat mij eigenlijk gewoon meer om het gevoel wat mij bekruipt van “is dit het nou?’’ Omdat ik natuurlijk al 4,5 jaar en sinds mijn 19e (wat ik relatief jong vind) samen woon.
Al met al vind ik inderdaad dat jullie gelijk hebben wat betreft mijn vriendinnen. Want misschien heeft het wel gewoon aan mijzelf gelegen en had ik hier meer in kunnen doen. En dat ga ik nu ook doen en zorgen dat ik meer leuke dingen doe en ze inderdaad ook bij mij uitnodig (als het huis eindelijk klaar is) en misschien waait dit gevoel dan wel gewoon over. Ik ga wel proberen meer voor mijzelf te kiezen en ook zelf zonder mijn vriend leuke dingen te doen, maar ik moet dan alsnog wel het gesprek aangaan... wat dus dan wel weer erg moeilijk blijkt. Maar het gevoel blijft dat ik denk is dit het leven wat ik op dit moment nu al wil, wat ook gek is want ik zit hier al 4,5 jaar zo in.
@ardni: ik snap wat jij zegt, en ik leg niet alles in mijn relatie, maar bij jou is het denk ik toch anders geweest doordat jullie samen ook nog studeerde en samen waarschijnlijk ook nog in een stad woonde (of niet samenwonend) waar jullie studeerde. Toen ik mijn vriend ontmoet startte ik net met studeren en was hij al druk bezig met zijn eigen bedrijf etc. Ik ben dus voor hem uit de stad gegaan en bij hem samen gaan wonen in zijn gekochte appartement. Als wij samen waren gebleven in mijn woning in amsterdam was de situatie waarschijnlijk ook heeeeel anders geweest en had ik beter contact gehad met mijn vrienden omdat die ook zich in de directe omgeving bevonden en niet op 1uur reizen afstand. En NEE hahaha ik ben echt totaal niet religieus!
Hopelijk is het zo iets meer duidelijk... X soepkip
woensdag 1 juli 2020 11:17
TO, ik herken je verhaal tot op zekere hoogte wel. Ik woonde ook samen toen ik 19 was met iemand die 5 jaar ouder was. Wel in Amsterdam, maar achteraf vind ik dat ik daardoor veel van het studentenleven heb gemist. Bij mij ging de relatie na 5 jaar sowieso uit, maar toen was ik zelf ook net afgestudeerd en werd het bij iedereen om me heen wat serieuzer.
Je kunt alleen voor jezelf bepalen wat je nu het beste kunt doen. Misschien los je het prima op door jezelf meer vrijheden te gunnen binnen je relatie, misschien is dat niet genoeg. In ieder geval hoef je echt niet door te gaan met dit leven omdat je daar nou eenmaal voor gekozen hebt. Het is geen gevangenis.
Je kunt alleen voor jezelf bepalen wat je nu het beste kunt doen. Misschien los je het prima op door jezelf meer vrijheden te gunnen binnen je relatie, misschien is dat niet genoeg. In ieder geval hoef je echt niet door te gaan met dit leven omdat je daar nou eenmaal voor gekozen hebt. Het is geen gevangenis.
The impossible just takes a little longer.
