En wat als het niet lukt met kinderen krijgen!!!!

Ik impliceerde niets Fleurtje, ik vroeg het me gewoon af. Overigens dacht ik daarbij alleen aan de wel/niet kinderwens en niet het zaaddonorverhaal. Dat een man geen zaaddonor wil kan ik heel goed begrijpen.

Ah ok, sorry!

Ik ben nog aan het nadenken welke wens zwaarder weegt en of er een wens zwaarder mág wensen. Tot gisteravond had ik hier nog niet over nagedacht omdat het bij ons nooit aan de orde is geweest. Mijn vraag was dus een oprechte vraag, geen implicatie

quote:elninjoo schreef op 03 mei 2009 @ 21:46:



Hij heeft al niet zoveel behoefte aan 'n kind en als het hem niet lukt jou te bezwangeren dan wil je een kind dat biologisch niet van hem is?



Nou ja, hij had ieg behoefte genoeg om met TO drie jaar lang bezig te zijn, inclusief het medische circuit, met spuiten en weet ik het. Ik vind zelf dat als je al zover bent gegaan met zijn tweeen, je toch minstens over andere mogelijkheden na zou kunnen denken, ook al heb je er in eerste instantie moeite mee.



Persoonlijk was ik niet aan behandelingen begonnen, dat hadden ex en ik ook zo afgesproken. Kinderen zijn m.i. haske leuk, maar niet noodzakelijk voor een fijn/ goed/ bevredigend/ gelukkig/ enz bestaan.

Mijn eerste reactie is dat alle wensen altijd even zwaar moeten wegen. Maar als ik dan verder nadenk: niet in het geval van kinderen. Denk ik.

Ik denk dat het geen kwestie van wensen is maar van willen.. We willen graag een kindje, daarbij komt dat de wens erg groot is.. Ik denk dat het verstandig is om vooral af te spreken tot hoever we willen gaan. Wij hebben van te voren gezegd of een kindje van ons zelf of niet. Ook wij hebben een intake voor donorzaad gehad, maar ik vind wel dat je heel goed naar het gevoel van je man moet luisteren. Ondanks je eigen wil naar een kindje. Mijn man had zoiets laten we het maar doen, voor mij wilde hij dat doen. Dat was voor mij een reden om het niet te doen. Hij moet er namelijk wel 100% achterstaan. Wat heb ik eraan als hij na een aantal jaar aangegeeft er toch niet mee om te kunnen gaan er er vandoor gaat?



Sandra ook ik zou denk ik toch die laatste icsi proberen. Ik weet hoe zwaar het is, maar tussen mijn 3e icsi en mijn 4e icsi zat 14 maanden. Neem je rust en leef naar een evt. volgende poging toe..

Weet je de echte reden waarom je man geen donor of adoptie zou willen?



Winterdip je moet idd sterk in je schoenen staan om dit traject in te gaan. Je krijgt idd erg veel voor je kiezen.. Maar blijf met elkaar praten. Maak de ander deel van jouw verdriet, van jouw gevoel. En dat is ook niet even makkelijk.

En zoals je zelf ook al schrijft is je vriend al over zijn eigen grens heen gestapt. Misschien zit zijn wens toch dieper dan gedacht..



Groetjes Merel

quote:merel29 schreef op 05 mei 2009 @ 07:38:

Ook wij hebben een intake voor donorzaad gehad, maar ik vind wel dat je heel goed naar het gevoel van je man moet luisteren. Ondanks je eigen wil naar een kindje. Mijn man had zoiets laten we het maar doen, voor mij wilde hij dat doen. Dat was voor mij een reden om het niet te doen. Hij moet er namelijk wel 100% achterstaan. Wat heb ik eraan als hij na een aantal jaar aangeeft er toch niet mee om te kunnen gaan er er vandoor gaat?Merel, dat vind ik zo ongelooflijk knap en verstandig van je! Je gevoel zegt waarschijnlijk: ik wil hoe dan ook een kind! (dat zou iig mijn gevoel zijn). Maar je hebt er idd niets aan als je man er uiteindelijk niet mee om kan gaan.

Mee eens Merel. Je moet er beiden achter staan.

Ik zou zelf ook niet veel voelen voor donorzaad denk ik dus daar zouden wij het wel over eens zijn. Wel bijzonder dat jouw man het voor jou wel wilde doen.



Vriend en ik staan er verschillend in. In die zin, hij is er wel mee bezig maar meer voor zichzelf. Ik laat hem maar een beetje. Ik weet dat hij zich nogal "gepusht" kan voelen als ik het er teveel over heb. Hij is bang dat ik er "te geobsedeerd" mee omga. Dus ik snijd het onderwerp zeker niet dagelijks aan. Beiden op ons eigen manier. En als het zover komt dat we hulp nodig hebben zien we dan wel wat de opties zijn en tot hoe ver we daarin willen gaan. Mijn vriend is daarin altijd wat trager dan ik. Die heeft altijd iets meer tijd nodig.

Er zijn een paar dingen die je jezelf af moet vragen.

1.hoe sterk is mijn kinderwens. Heel sterk? dan kun je overwegen om ..bij je partner weg te gaan. Klinkt hard, maar dat is een optie

2.als ik blijf, hoe ga ik dan mijn leven inrichten? tja. dat is voor iedereen verschillend. De een begint een carrière, de tweede gaat studeren, de derde vrijwilligerswerk, noem maar op. Ik ben nu ruim 2.1/5 jaar verder in mijn rouwproces. ik ben ongewenst kinderloos. het gaat met vallen en opstaan. dagen dat je de hele wereld aan kan, dagen dat elke dikke buik er eentje te veel is. Ik zou daarop willen zeggen: zoek lotgenoten, praat erover. er zijn sites te vinden die voor UITbehandelde paren/vrouwen fora kennen. Fora voor vrouwen die nog steeds behandelen,zou ik je niet aanraden. elke gelukte zwangerschap kan je dagen terugwerpen.

geef het de tijd, dit kan je niet verwerken in een jaar, twee, drie of 20. Het zal altijd deel van jezelf uitmaken, hoe oud je ook wordt. Gelukkig ben je meer dan alleen kinderloos: je bent ook nog mens. En dat is misschien nog wel belangrijker. Mensen hebben hun lot (deels) in eigen hand. maak het beste, van wat het leven je biedt. Vergeet ook niet, dat je kansen màg laten liggen. niet alles hoef je te grijpen. wij hebben geen behandelingen ondergaan. Dat betekent niet dat ik geen recht heb op verdriet, of dat mijn verdriet minder is.Ik heb alleen mijn leven in eigen hand genomen. En daardoor ook mijn verdriet.

sterkte met je beslissingen en nogmaals: zoek lotgenoten.