Kinderen
alle pijlers
En wat als het niet lukt met kinderen krijgen!!!!
zaterdag 2 mei 2009 om 00:36
Hallo,
Ik ben sandra en ben 32 jaar.
Ik ben in 2006 met mijn man getrouwd.Wij dachten toen aan kinderen te kunnen beginnen.
Nu bijna 3 jaar later, ivf behandelingen gehad, en nog steeds geen kinderen.Het probleem ligt bij mijn man, maar hij wil verder geen adoptie, of een zaaddonor. Dus wat nu??
Leven zonder kinderen, kan ik dat??
Het zal wel moeten. En dan?? Hoe moet ik mijn leven nu verder invullen??
Is er iemand die er ook over wilt praten??
Groetjes Sandra.
Ik ben sandra en ben 32 jaar.
Ik ben in 2006 met mijn man getrouwd.Wij dachten toen aan kinderen te kunnen beginnen.
Nu bijna 3 jaar later, ivf behandelingen gehad, en nog steeds geen kinderen.Het probleem ligt bij mijn man, maar hij wil verder geen adoptie, of een zaaddonor. Dus wat nu??
Leven zonder kinderen, kan ik dat??
Het zal wel moeten. En dan?? Hoe moet ik mijn leven nu verder invullen??
Is er iemand die er ook over wilt praten??
Groetjes Sandra.
zaterdag 2 mei 2009 om 00:43
Ik zit niet in dezelfde situatie. Maar ik ben ook 32 en wij sinds sinds augustus 2007 bezig met kinderen krijgen. Tevergeefs tot nu toe. (Wel in mei 2007 een vroege miskraam gehad dus in feite zou het "moeten kunnen" maar daarna dus niks meer).
Mijn vriend gaat binnenkort zijn zaad laten testen. Want we vinden het nu wel heel erg lang duren. En hier ben ik heel blij mee want als het aan mij lag had hij dat al eerder laten doen. Hij heeft altijd al gezegd: "Ik wil graag kinderen, maar niet ten kosten van alles. Als het niet lukt, dan niet. Ik ga geen onderzoeksmolen in enz. enz.. Dus in die zin ben ik al wel heel blij dat hij de boel toch laat onderzoeken (maar, eerst zien!)
Alleen ik weet wel, als er een oorzaak bij hem ligt, adopteren of donorzaad, daar is hij faliekant tegen. Zou hij nooit aan mee werken.
We zijn dus (nog) niet zo ver als jullie. En ik hoop ook dat het ons alsnog wel lukt. Maar aangezien het nu al zo lang duurt (ik heb wel elke maand een positieve ovulatietest), begin ik nu toch wel angstig te worden dat er iets niet helemaal in orde is. En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
Nouja, aan mijn reactie heb je niet zoveel maar ik kan me een beetje inleven in jouw situatie en leef zeker met je mee.
Hoe zie jij je leven voor je zonder kinderen? Hebben jullie dat wel eens besproken? Hebben jullie ruzies hierover omdat jij misschien wel adoptie of donorzaad zou overwegen? Of ga je wel met hem mee in deze?
Mijn vriend gaat binnenkort zijn zaad laten testen. Want we vinden het nu wel heel erg lang duren. En hier ben ik heel blij mee want als het aan mij lag had hij dat al eerder laten doen. Hij heeft altijd al gezegd: "Ik wil graag kinderen, maar niet ten kosten van alles. Als het niet lukt, dan niet. Ik ga geen onderzoeksmolen in enz. enz.. Dus in die zin ben ik al wel heel blij dat hij de boel toch laat onderzoeken (maar, eerst zien!)
Alleen ik weet wel, als er een oorzaak bij hem ligt, adopteren of donorzaad, daar is hij faliekant tegen. Zou hij nooit aan mee werken.
We zijn dus (nog) niet zo ver als jullie. En ik hoop ook dat het ons alsnog wel lukt. Maar aangezien het nu al zo lang duurt (ik heb wel elke maand een positieve ovulatietest), begin ik nu toch wel angstig te worden dat er iets niet helemaal in orde is. En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
Nouja, aan mijn reactie heb je niet zoveel maar ik kan me een beetje inleven in jouw situatie en leef zeker met je mee.
Hoe zie jij je leven voor je zonder kinderen? Hebben jullie dat wel eens besproken? Hebben jullie ruzies hierover omdat jij misschien wel adoptie of donorzaad zou overwegen? Of ga je wel met hem mee in deze?
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 2 mei 2009 om 01:02
wij zijn kinderloos en ik kan wel vertellen waarom ik het kinderloze bestaan nu heerlijk vind maar dat is iets waar je langzaam naartoe groeit. ikzelf ben erg nuchter en haal overal in het leven een hoop lol uit maar een ander heeft dat misschien niet en valt in een zwaar diep dal omdat een leven zonder kinderen onmogelijk lijkt.
ik heb kinderen erg leuk gevonden en wilde ze graag. dat lukte maar niet en juist daarom werd die drang steeds groter om ze wel te willen. als ik er achteraf op terugkijk was de drang om iets te willen wat niet lukt groter dan dat de kinderwens geweest was. alles stond in het teken van de kinderwens en zag alles in een grote roze wolk. nu kan ik beter relativeren (ook niet meer bevangen door de hormonen) en vind ik het heerlijk om ze niet te hebben. ik kan gaan en staan waar ik wil zonder rekening te houden met slaapjes, voedingen, geld besparen, tafelmanieren leren, en noem maar op. geen verantwoordelijkheidsgevoel naar je kind toe geeft me een hoop vrijheid. ik vind kinderen nog steeds leuk maar ik vind er tegenwoordig een hoop ook helemaal niet leuk. lijkt me ook erg moeilijk om in deze tijd een kind groot te brengen. ikzelf ben erg slecht in regelmaat en kan om 12 uur snachts nog besluiten om ergens wat te gaan drinken. erg impulsief ook. ik vind dat een kind toch enigzins regelmaat nodig heeft en ik kan dat niet bieden. als het zou moeten wel maar dan zou ik mezelf daarin wegcijferen. ooit had ik dat er allemaal voor over maar nu ik kindeloos blijf vind ik dat ik ook een heerlijk leven heb.
dat je zegt dat je niet weet hoe je je leven nu moet invullen vind ik horen bij de verwerking. het geeft aan dat jij je leven al had ingesteld op in dienstbaar zijn voor je kind. dat heb ik ook gehad en daar groei je wel overheen. er is veel meer leuk dan alleen een kind opvoeden maar dat zie je nu allemaal nog niet.
ik neem aan dat je ook een leuk leven had voordat je aan kinderen begon te denken.
ik heb kinderen erg leuk gevonden en wilde ze graag. dat lukte maar niet en juist daarom werd die drang steeds groter om ze wel te willen. als ik er achteraf op terugkijk was de drang om iets te willen wat niet lukt groter dan dat de kinderwens geweest was. alles stond in het teken van de kinderwens en zag alles in een grote roze wolk. nu kan ik beter relativeren (ook niet meer bevangen door de hormonen) en vind ik het heerlijk om ze niet te hebben. ik kan gaan en staan waar ik wil zonder rekening te houden met slaapjes, voedingen, geld besparen, tafelmanieren leren, en noem maar op. geen verantwoordelijkheidsgevoel naar je kind toe geeft me een hoop vrijheid. ik vind kinderen nog steeds leuk maar ik vind er tegenwoordig een hoop ook helemaal niet leuk. lijkt me ook erg moeilijk om in deze tijd een kind groot te brengen. ikzelf ben erg slecht in regelmaat en kan om 12 uur snachts nog besluiten om ergens wat te gaan drinken. erg impulsief ook. ik vind dat een kind toch enigzins regelmaat nodig heeft en ik kan dat niet bieden. als het zou moeten wel maar dan zou ik mezelf daarin wegcijferen. ooit had ik dat er allemaal voor over maar nu ik kindeloos blijf vind ik dat ik ook een heerlijk leven heb.
dat je zegt dat je niet weet hoe je je leven nu moet invullen vind ik horen bij de verwerking. het geeft aan dat jij je leven al had ingesteld op in dienstbaar zijn voor je kind. dat heb ik ook gehad en daar groei je wel overheen. er is veel meer leuk dan alleen een kind opvoeden maar dat zie je nu allemaal nog niet.
ik neem aan dat je ook een leuk leven had voordat je aan kinderen begon te denken.
zaterdag 2 mei 2009 om 09:17
[quote]Winterdip schreef op 02 mei 2009 @ 00:43:
En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
quote]
M.a.w. als het aan je vriend ligt, ga je er vandoor.
Zie je hem nu alleen als zaaddonor?
Als het aan jou blijkt te liggen, vind je het dan ook begrijpelijk
als jouw vriend jou direct 'dumpt' voor een vrouw waarmee hij wel kinderen kan krijgen?
En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
quote]
M.a.w. als het aan je vriend ligt, ga je er vandoor.
Zie je hem nu alleen als zaaddonor?
Als het aan jou blijkt te liggen, vind je het dan ook begrijpelijk
als jouw vriend jou direct 'dumpt' voor een vrouw waarmee hij wel kinderen kan krijgen?
zaterdag 2 mei 2009 om 09:20
quote:sandra1523 schreef op 02 mei 2009 @ 00:36:
En dan?? Hoe moet ik mijn leven nu verder invullen??
Ik ben bewust kindvrij, maar daar heb ik mede voor gekozen door de grote voordelen: je hebt veel meer vrijheid te gaan en staan waar je wil en om grote verre reizen te kunnen maken. Blijf dus niet hangen in wat je niet hebt, maar geniet van alles wat je hierdoor wel kunt hebben.
En dan?? Hoe moet ik mijn leven nu verder invullen??
Ik ben bewust kindvrij, maar daar heb ik mede voor gekozen door de grote voordelen: je hebt veel meer vrijheid te gaan en staan waar je wil en om grote verre reizen te kunnen maken. Blijf dus niet hangen in wat je niet hebt, maar geniet van alles wat je hierdoor wel kunt hebben.
zaterdag 2 mei 2009 om 09:32
Mijn vriend en ik zijn 2,5 jaar bezig geweest om zwanger te worden. Ik wilde po een gegeven moment niet meer doorgaan met hormonen slikken, ziekenhuis op en af rijden enz. Toen we ons op de aankomende bruiloft richten en een verhuizing hadden was ik ineens zwanger.
Echter hebben wij het er wel over gehad om evt te adopteren, het probleem lag niet bij mijn vriend, maar aan mijn lichaam. Mijn vriend stond ook niet te springen bij adoptie, maar ik heb nooit het gevoel gehad hem daarvoor te verlaten. Ik denk dat je voor jezelf moet uitmaken of je genoeg van je man houd om bij hem te blijven ook zonder kinderen....
Echter hebben wij het er wel over gehad om evt te adopteren, het probleem lag niet bij mijn vriend, maar aan mijn lichaam. Mijn vriend stond ook niet te springen bij adoptie, maar ik heb nooit het gevoel gehad hem daarvoor te verlaten. Ik denk dat je voor jezelf moet uitmaken of je genoeg van je man houd om bij hem te blijven ook zonder kinderen....
zaterdag 2 mei 2009 om 09:35
quote:emmenn schreef op 02 mei 2009 @ 09:17:
[quote]Winterdip schreef op 02 mei 2009 @ 00:43:
En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
quote]
M.a.w. als het aan je vriend ligt, ga je er vandoor.
Zie je hem nu alleen als zaaddonor?
Als het aan jou blijkt te liggen, vind je het dan ook begrijpelijk
als jouw vriend jou direct 'dumpt' voor een vrouw waarmee hij wel kinderen kan krijgen?Volgens mij bedoelt Winterdip dat helemaal niet, ik lees het dat het kinderen krijgen dan ophoudt...
[quote]Winterdip schreef op 02 mei 2009 @ 00:43:
En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
quote]
M.a.w. als het aan je vriend ligt, ga je er vandoor.
Zie je hem nu alleen als zaaddonor?
Als het aan jou blijkt te liggen, vind je het dan ook begrijpelijk
als jouw vriend jou direct 'dumpt' voor een vrouw waarmee hij wel kinderen kan krijgen?Volgens mij bedoelt Winterdip dat helemaal niet, ik lees het dat het kinderen krijgen dan ophoudt...
zaterdag 2 mei 2009 om 09:36
quote:emmenn schreef op 02 mei 2009 @ 09:17:
[quote]Winterdip schreef op 02 mei 2009 @ 00:43:
En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
quote]
M.a.w. als het aan je vriend ligt, ga je er vandoor.
Zie je hem nu alleen als zaaddonor?
Als het aan jou blijkt te liggen, vind je het dan ook begrijpelijk
als jouw vriend jou direct 'dumpt' voor een vrouw waarmee hij wel kinderen kan krijgen?Ik denk dat je het verkeerd leest, ik denk dat Winterdip bedoelt dat het krijgen van kinderen daar ophoudt.
[quote]Winterdip schreef op 02 mei 2009 @ 00:43:
En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
quote]
M.a.w. als het aan je vriend ligt, ga je er vandoor.
Zie je hem nu alleen als zaaddonor?
Als het aan jou blijkt te liggen, vind je het dan ook begrijpelijk
als jouw vriend jou direct 'dumpt' voor een vrouw waarmee hij wel kinderen kan krijgen?Ik denk dat je het verkeerd leest, ik denk dat Winterdip bedoelt dat het krijgen van kinderen daar ophoudt.
zaterdag 2 mei 2009 om 09:41
Wij hebben in januari (na 4 jaar behandelen) gehoord dat we uitbehandeld zijn.
Ik ben onvruchtbaar verklaard en mijn man sterk verminderd vruchtbaar.
Ook hadden wij al een afgebroken adoptieprocedure achter de rug
Het is zwaar voor me en in eerste instantie viel heel mijn toekomst weg.
Het is echt een soort van rouwproces waar je doorheen moet maar nu na zo'n 3 maanden zie ik ook in dat wij een mooie toekomst met ons 2en kunnen hebben.
Dat het leven niet alleen bestaat uit kinderen hebben.
Wij zijn nu op het punt dat we na aan het denken zijn over alle leuke dingen die we gaan doen. Hoe we onze toekomst zien.
Ik heb daar professionele hulp bij.
Ik ben onvruchtbaar verklaard en mijn man sterk verminderd vruchtbaar.
Ook hadden wij al een afgebroken adoptieprocedure achter de rug
Het is zwaar voor me en in eerste instantie viel heel mijn toekomst weg.
Het is echt een soort van rouwproces waar je doorheen moet maar nu na zo'n 3 maanden zie ik ook in dat wij een mooie toekomst met ons 2en kunnen hebben.
Dat het leven niet alleen bestaat uit kinderen hebben.
Wij zijn nu op het punt dat we na aan het denken zijn over alle leuke dingen die we gaan doen. Hoe we onze toekomst zien.
Ik heb daar professionele hulp bij.
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
zaterdag 2 mei 2009 om 13:06
quote:emmenn schreef op 02 mei 2009 @ 09:17:
[quote]Winterdip schreef op 02 mei 2009 @ 00:43:
En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
quote]
M.a.w. als het aan je vriend ligt, ga je er vandoor.
Zie je hem nu alleen als zaaddonor?
Als het aan jou blijkt te liggen, vind je het dan ook begrijpelijk
als jouw vriend jou direct 'dumpt' voor een vrouw waarmee hij wel kinderen kan krijgen?WOW!!!! Aannames, aannames. Nee, wat ik bedoelde te zeggen is dat als het aan mijn vriend ligt, dat het krijgen van kinderen voor ons ophoudt. Omdat hij zich niet zal inlaten met adoptieprocedures/zaaddonorschap.
[quote]Winterdip schreef op 02 mei 2009 @ 00:43:
En als dat dus aan hem zou liggen, dan heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het daar ook ophoudt voor ons. Ik houd mijn hart dus vast.
quote]
M.a.w. als het aan je vriend ligt, ga je er vandoor.
Zie je hem nu alleen als zaaddonor?
Als het aan jou blijkt te liggen, vind je het dan ook begrijpelijk
als jouw vriend jou direct 'dumpt' voor een vrouw waarmee hij wel kinderen kan krijgen?WOW!!!! Aannames, aannames. Nee, wat ik bedoelde te zeggen is dat als het aan mijn vriend ligt, dat het krijgen van kinderen voor ons ophoudt. Omdat hij zich niet zal inlaten met adoptieprocedures/zaaddonorschap.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 3 mei 2009 om 00:54
Hallo allemaal,
hartelijk bedankt voor al jullie reacties!!
Ik weet ook wel dat ik met mijn man samen een leuk leven zou kunnen hebben. Wij hebben een huis gekocht nu, en we kunnen er begin september in. Ik ga dus wel verder met m`n leven, maar meer omdat ik gewoon geen andere keus heb.
Het is misschien waar dat je door een ``soort`` rouwproces heen moet, en ik zal het in ieder geval moeten verwerken.
Mijn man heeft inderdaad ook zoiets van, zonder kinderen vindt ik het ook goed.En ik was er inderdaad helemaal op ingesteld dat het toch wel een keer zou moeten lukken.
Ik weet niet of ik mijn man ervoor zou verlaten. Ik hou veel van hem, maar ik heb altijd kinderen gewild. En ik wil gewoon een zaaddonor vinden als het zo niet lukt. Ik moet denk ik een keer serieus met mijn man gaan zitten en het erover hebben.
Ik vindt dat hij niet van mij kan verwachten dat ik alles zomaar opgeef, omdat hij dat allemaal niet wilt. Ik heb ook rechten in onze relatie, en hij kan dat niet zo alleen beslissen.
Als ik niet gelukkig ben in het leven dat wij leiden, is dat ook niet oke.
icsi hebben wij geprobeerd. 2 behandelingen en toen zijn we gestopt. Ik wilde niet verder, dacht niet dat het met de 3e en laatste behandeling wel zou gaan lukken. Dus nu geen opties meer.
hartelijk bedankt voor al jullie reacties!!
Ik weet ook wel dat ik met mijn man samen een leuk leven zou kunnen hebben. Wij hebben een huis gekocht nu, en we kunnen er begin september in. Ik ga dus wel verder met m`n leven, maar meer omdat ik gewoon geen andere keus heb.
Het is misschien waar dat je door een ``soort`` rouwproces heen moet, en ik zal het in ieder geval moeten verwerken.
Mijn man heeft inderdaad ook zoiets van, zonder kinderen vindt ik het ook goed.En ik was er inderdaad helemaal op ingesteld dat het toch wel een keer zou moeten lukken.
Ik weet niet of ik mijn man ervoor zou verlaten. Ik hou veel van hem, maar ik heb altijd kinderen gewild. En ik wil gewoon een zaaddonor vinden als het zo niet lukt. Ik moet denk ik een keer serieus met mijn man gaan zitten en het erover hebben.
Ik vindt dat hij niet van mij kan verwachten dat ik alles zomaar opgeef, omdat hij dat allemaal niet wilt. Ik heb ook rechten in onze relatie, en hij kan dat niet zo alleen beslissen.
Als ik niet gelukkig ben in het leven dat wij leiden, is dat ook niet oke.
icsi hebben wij geprobeerd. 2 behandelingen en toen zijn we gestopt. Ik wilde niet verder, dacht niet dat het met de 3e en laatste behandeling wel zou gaan lukken. Dus nu geen opties meer.
zondag 3 mei 2009 om 01:14
Mag ik vragen waarom je een derde poging toch niet geprobeerd hebt? Vond je het te belastend? Of werden jullie kansen zo gering ingeschat? Aan de andere kant, als de kansen nihil zijn zullen artsen sowieso niet aan icsi beginnen denk ik. Of zie ik het verkeerd? En feit dat jullie icsi hebben gedaan betekent dat jouw man verminderd vruchtbaar is, niet volledig onvruchtbaar. Of heb ik dat niet juist? (Zoveel verstand heb ik er niet van).
Waren er buiten icsi geen andere mogelijkheden voor jullie?
Ergens kan ik me wel voorstellen hoor, dat een man grote moeite heeft met donorzaad.
Ik vraag me toch af waarom je de derde icsi geen kans meer hebt gegeven. Als ik heel eerlijk ben vind ik het namelijk een beetje vreemd over komen. Je zegt dat je zelf geen icsi meer wilde (maar je had nog wel een kans), en dat je het liefst donorzaad wil proberen. Ik kan me, zoals gezegd, voorstellen dat een man daar moeite mee heeft. Daarom vind ik het nogal vreemd overkomen dat je je laatste icsi kans niet benut maar wel wat voor donorzaad voelt en daarbij opmerkt dat je man niet van je mag verwachten dat je "zomaar" alles opgeeft. Dan denk ik bij mezelf: "Waarom dan niet jullie laatste poging om SAMEN nog een kindje te krijgen benutten, voordat eventueel over een donor verder praat."
Het lijkt mij dat je eerst alle opties voor jullie samen benut en dat een evt. donor pas weer een stap verder is.
Vraag ik me af.
Waren er buiten icsi geen andere mogelijkheden voor jullie?
Ergens kan ik me wel voorstellen hoor, dat een man grote moeite heeft met donorzaad.
Ik vraag me toch af waarom je de derde icsi geen kans meer hebt gegeven. Als ik heel eerlijk ben vind ik het namelijk een beetje vreemd over komen. Je zegt dat je zelf geen icsi meer wilde (maar je had nog wel een kans), en dat je het liefst donorzaad wil proberen. Ik kan me, zoals gezegd, voorstellen dat een man daar moeite mee heeft. Daarom vind ik het nogal vreemd overkomen dat je je laatste icsi kans niet benut maar wel wat voor donorzaad voelt en daarbij opmerkt dat je man niet van je mag verwachten dat je "zomaar" alles opgeeft. Dan denk ik bij mezelf: "Waarom dan niet jullie laatste poging om SAMEN nog een kindje te krijgen benutten, voordat eventueel over een donor verder praat."
Het lijkt mij dat je eerst alle opties voor jullie samen benut en dat een evt. donor pas weer een stap verder is.
Vraag ik me af.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 3 mei 2009 om 08:07
Hey meiden, wij hebben nog 2 cryo behandelingen in zicht maar als die niet lukken gaan wij ook verder zonder kinderen..
Wij zijn begonnen in april 2004.. In mei 2005 zijn we naar de huisarts gegaan. Zaad is onderzocht en dat bleek niet goed te zijn. 6 weken later weer gestest, deze keer was het nog slechter.. In november 2005 zijn we getrouwd en een week na de bruiloft kregen we te horen dat we zonder ivf niet zwanger werden. We zijn naar een ziekenhuis gegaan die gespecialiseerd zijn in fertiliteitsproblemen. Daar bleek dat we toch in aanmerking kwamen voor iui. In juni 2006 zijn we daarmee begonnen en in november 2006 was de laatste poging. Geen resultaat. In april 2007 begonnen met ivf. In juni starte poging 2 en in september was onze 1e icsi. Deze mislukte in november ook.
Daarna zijn we gaan kijken naar andere optie. Bovendien zijn we samen naar een maatschappelijkwerkster gegaan die aan het ziekenhuis verbonden was.
We hadden in januri een afspraak staan voor een gesprek met de kliniek waar ze donoren gebruiken. Daar werden we zo ontzettend beroerd geholpen dat we besloten nog een keer te gaan praten met onze ivf-arts. Die was er zo van overtuigd dat het ons samen zou lukken dat we besloten het nog 1 keer te proberen maar niet gelijk. We hadden eerst rust nodig. We zijn toen ook echt door een diep dal gegaan, relatie bijna kapot. Ik heb de hulp van een psycholoog ingeschakelt voor mezelf, man wilde niet. In januari 2009 zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis en hebben de 4e en laatste icsi in gang gezet. 23 maart een terugplaatsting en 1 april al weer ongesteld. De 1e 3 behandelingen hadden we matige tot redelijke embryo's. Nu hadden we een toppertje terug.. En nog 4 embryo's in de vrieser..
Ik was er heel erg aan toe om in april te weten waar we aan toe waren. Wel of niet zwanger.. Nu hebben we de cryo's nog en wordt het antwoord van deze vraag vooruit geschoven.
Ik ben natuurlijk super blij dat we ze hebben maar ik heb zo'n verwerkingsproces achter de rug dat het tijd wordt (gevoelsmatig) dat we een toekomst kunnen gaan plannen..
Ook wij gaan niet voor adoptie of een donor. Wij hebben altijd gezegd of samen of niet. Nu is het wel zo dat hoe verder je bij de eindstreep komt hoe makkelijker je over je eigen grensen heen kan gaan.. Bovendien staat man er niet voor 100% achter dus dat is voor mij geen optie om het toch te willen. Ik vind mijn relatie met hem veel belangrijker.. Ook als blijkt dat het niet mag lukken zie ik een toekomst met man..
Geef jezelf de tijd om het proces te verwerken.. Geef elkaar wat ruimte maar blijf praten. Maar praat ook met andere..
Winterdip ik kan natuurlijk niet voor Sandra spreken maar een icsi behandeling (net als een ivf behandeling) is emotioneel en lichamelijk erg zwaar.
Je begint eerst met de pil. Deze slik je een maand. Na de 3e week dat je de pil slikt ga je het 1e hormoon spuiten, en ik weet van mezelf dat ik daar echt mega op reageerde. Was letterlijk een draak.Na 1.5 week komt het 2e hormoon erbij. En weer een week later start je met naar het ziekenhuis gaan vor controle echo's.Dan ligt het eraan hoe hard alles groeit maar gemiddeld een week later is de punctie. Deze was voor mij de 2e en 3e keer letterlijk een hel! De 4e keer is dit dan ook gebeurd met een sterk slaapmiddel op de Ok. Zodra de punctie is geweest moet je beginnen met hormoonbolletjes.. 3 keer daags 2 inbrengen via de vagina. Vervolgens moet je wachten tot er gebeld wordt of je bevruchtigen hebt. Als je die hebt word(en) deze teruggeplaatst en dan beginnen de 2 langste weken die er bestaan..
Wij hadden bij de 2 ivf helemaal geen bevruchtigen.. Kan ook een reden zijn waarom men niet door wil gaan. Misschien worden er wel te weinig eiblaasjes aangemaakt..
Het is een heel verhaal geworden, misschien heb je er wat aan misschien ook niet. Maar ik wilde jullie even sterkte wensen..
Groetjes Merel
Wij zijn begonnen in april 2004.. In mei 2005 zijn we naar de huisarts gegaan. Zaad is onderzocht en dat bleek niet goed te zijn. 6 weken later weer gestest, deze keer was het nog slechter.. In november 2005 zijn we getrouwd en een week na de bruiloft kregen we te horen dat we zonder ivf niet zwanger werden. We zijn naar een ziekenhuis gegaan die gespecialiseerd zijn in fertiliteitsproblemen. Daar bleek dat we toch in aanmerking kwamen voor iui. In juni 2006 zijn we daarmee begonnen en in november 2006 was de laatste poging. Geen resultaat. In april 2007 begonnen met ivf. In juni starte poging 2 en in september was onze 1e icsi. Deze mislukte in november ook.
Daarna zijn we gaan kijken naar andere optie. Bovendien zijn we samen naar een maatschappelijkwerkster gegaan die aan het ziekenhuis verbonden was.
We hadden in januri een afspraak staan voor een gesprek met de kliniek waar ze donoren gebruiken. Daar werden we zo ontzettend beroerd geholpen dat we besloten nog een keer te gaan praten met onze ivf-arts. Die was er zo van overtuigd dat het ons samen zou lukken dat we besloten het nog 1 keer te proberen maar niet gelijk. We hadden eerst rust nodig. We zijn toen ook echt door een diep dal gegaan, relatie bijna kapot. Ik heb de hulp van een psycholoog ingeschakelt voor mezelf, man wilde niet. In januari 2009 zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis en hebben de 4e en laatste icsi in gang gezet. 23 maart een terugplaatsting en 1 april al weer ongesteld. De 1e 3 behandelingen hadden we matige tot redelijke embryo's. Nu hadden we een toppertje terug.. En nog 4 embryo's in de vrieser..
Ik was er heel erg aan toe om in april te weten waar we aan toe waren. Wel of niet zwanger.. Nu hebben we de cryo's nog en wordt het antwoord van deze vraag vooruit geschoven.
Ik ben natuurlijk super blij dat we ze hebben maar ik heb zo'n verwerkingsproces achter de rug dat het tijd wordt (gevoelsmatig) dat we een toekomst kunnen gaan plannen..
Ook wij gaan niet voor adoptie of een donor. Wij hebben altijd gezegd of samen of niet. Nu is het wel zo dat hoe verder je bij de eindstreep komt hoe makkelijker je over je eigen grensen heen kan gaan.. Bovendien staat man er niet voor 100% achter dus dat is voor mij geen optie om het toch te willen. Ik vind mijn relatie met hem veel belangrijker.. Ook als blijkt dat het niet mag lukken zie ik een toekomst met man..
Geef jezelf de tijd om het proces te verwerken.. Geef elkaar wat ruimte maar blijf praten. Maar praat ook met andere..
Winterdip ik kan natuurlijk niet voor Sandra spreken maar een icsi behandeling (net als een ivf behandeling) is emotioneel en lichamelijk erg zwaar.
Je begint eerst met de pil. Deze slik je een maand. Na de 3e week dat je de pil slikt ga je het 1e hormoon spuiten, en ik weet van mezelf dat ik daar echt mega op reageerde. Was letterlijk een draak.Na 1.5 week komt het 2e hormoon erbij. En weer een week later start je met naar het ziekenhuis gaan vor controle echo's.Dan ligt het eraan hoe hard alles groeit maar gemiddeld een week later is de punctie. Deze was voor mij de 2e en 3e keer letterlijk een hel! De 4e keer is dit dan ook gebeurd met een sterk slaapmiddel op de Ok. Zodra de punctie is geweest moet je beginnen met hormoonbolletjes.. 3 keer daags 2 inbrengen via de vagina. Vervolgens moet je wachten tot er gebeld wordt of je bevruchtigen hebt. Als je die hebt word(en) deze teruggeplaatst en dan beginnen de 2 langste weken die er bestaan..
Wij hadden bij de 2 ivf helemaal geen bevruchtigen.. Kan ook een reden zijn waarom men niet door wil gaan. Misschien worden er wel te weinig eiblaasjes aangemaakt..
Het is een heel verhaal geworden, misschien heb je er wat aan misschien ook niet. Maar ik wilde jullie even sterkte wensen..
Groetjes Merel
zondag 3 mei 2009 om 09:49
Ik denk dat het heel erg moeilijk is om te accepteren dat er echt, echt, echt geen kinderen komen. Zeker als jezelf het idee hebt dat het met een donor wel mogelijk is maar je man dit tegen houdt. Ik stond met 1 been in dit parket en heb anderen meegemaakt die ook behoorlijk ver de medische molen in geweest zijn. Toch heb ik mezelf ook afgevraagd hoe ga ik mijn leven invulling geven als er geen kinderen komen?
Mijn antwoord was idd genieten van wat je wel hebt! Dus idd je huis opleuken, leuk werk hebben, leuke vakanties nemen, op andermans kinderen passen. Voor mij hoorde daar ander werk bij waar ik me op gestort heb. Heel veel energie in de relatie steken, want die had er door de medische behandelingen behoorlijk onder te lijden gehad. Kortom het (proberen) van me af te zetten en me vastbijten in iets anders.
Mijn antwoord was idd genieten van wat je wel hebt! Dus idd je huis opleuken, leuk werk hebben, leuke vakanties nemen, op andermans kinderen passen. Voor mij hoorde daar ander werk bij waar ik me op gestort heb. Heel veel energie in de relatie steken, want die had er door de medische behandelingen behoorlijk onder te lijden gehad. Kortom het (proberen) van me af te zetten en me vastbijten in iets anders.
zondag 3 mei 2009 om 11:20
Jemig Merel, wat een traject hebben jullie al afgelegd zeg. Dat moet belastend zijn (geweest). Als het bij ons zover komt dat we het medische circuit instappen dan zie ik dat er allemaal niet van komen. Wat ik al aangaf, omdat mijn vriend altijd duidelijk heeft gezegd niet ten koste van alles kinderen te willen. Maar aan de andere kant geloof ik ook wat je zegt, dat als je eenmaal de eerste stappen in de molen hebt gezet dat je steeds wat makkelijker over een grens gaat.
Hier zijn de eerste grenzen ook al overschreden, namelijk dat we op de (ovulatietest-) klok vrijen en dat mijn vriend zijn zaad gaat laten onderzoeken. Daar zou hij nooit aan beginnen, zei hij een jaar geleden nog.
Ik geloof dat zo'n traject een behoorlijke wissel op je relatie trekt. Je moet wel sterk samen zijn hoor. En je krijgt het dubbel voor je kiezen, eerst je eigen wens die je in rook ziet opgaan, maar vervolgens ook nog eens de stress die dat in je relatie meebrengt. Goed dat jullie samen hetzelfde uitgangspunt hebben: "samen of niet". Dat hebben wij ook. Alleen valt er nog wel te bediscussieren hoe ver we gaan om dat "samen" te realiseren.
Maar dat is nu nog niet aan de orde. En ik hoop dat dat niet aan de orde komt.
Bedankt voor je verhaal! En jij ook Floortje, in iets minder woorden maar wel dezelfde strekking. Volgens mij is het samen geen kinderen kunnen krijgen de ultieme relatietest. Blij dat jullie hem beiden doorstaan hebben!
Liefs,
Winterdip
Hier zijn de eerste grenzen ook al overschreden, namelijk dat we op de (ovulatietest-) klok vrijen en dat mijn vriend zijn zaad gaat laten onderzoeken. Daar zou hij nooit aan beginnen, zei hij een jaar geleden nog.
Ik geloof dat zo'n traject een behoorlijke wissel op je relatie trekt. Je moet wel sterk samen zijn hoor. En je krijgt het dubbel voor je kiezen, eerst je eigen wens die je in rook ziet opgaan, maar vervolgens ook nog eens de stress die dat in je relatie meebrengt. Goed dat jullie samen hetzelfde uitgangspunt hebben: "samen of niet". Dat hebben wij ook. Alleen valt er nog wel te bediscussieren hoe ver we gaan om dat "samen" te realiseren.
Maar dat is nu nog niet aan de orde. En ik hoop dat dat niet aan de orde komt.
Bedankt voor je verhaal! En jij ook Floortje, in iets minder woorden maar wel dezelfde strekking. Volgens mij is het samen geen kinderen kunnen krijgen de ultieme relatietest. Blij dat jullie hem beiden doorstaan hebben!
Liefs,
Winterdip
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 3 mei 2009 om 21:38
hallo winterdip,
de 3e poging van ici heb ik niet willen doen, omdat het voor mij inderdaad te belastend was naar mijn mening.
Al dat spuiten, en ziekenhuis in, ziekenhuis uit. En dan wachten tot je weet ja of nee dat is nog het ergste. En op een gegeven moment wil je ook een keer rust. Als het niet lukt wil je inderdaad op een gegeven moment verder aan je toekomst werken. Want zolang als je met ici bezig bent, kun je verder geen andere plannen maken. En 1 ici behandeling van begin tot eind duurt zo`n 2 maanden. Dus best een lange tijd.
Ik kan inderdaad begrijpen waarom mijn man er moeite mee heeft met een zaaddonor. Maar geen kinderen vindt ik heel moeilijk.
de 3e poging van ici heb ik niet willen doen, omdat het voor mij inderdaad te belastend was naar mijn mening.
Al dat spuiten, en ziekenhuis in, ziekenhuis uit. En dan wachten tot je weet ja of nee dat is nog het ergste. En op een gegeven moment wil je ook een keer rust. Als het niet lukt wil je inderdaad op een gegeven moment verder aan je toekomst werken. Want zolang als je met ici bezig bent, kun je verder geen andere plannen maken. En 1 ici behandeling van begin tot eind duurt zo`n 2 maanden. Dus best een lange tijd.
Ik kan inderdaad begrijpen waarom mijn man er moeite mee heeft met een zaaddonor. Maar geen kinderen vindt ik heel moeilijk.
zondag 3 mei 2009 om 21:43
quote:sandra1523 schreef op 03 mei 2009 @ 21:38:
Ik kan inderdaad begrijpen waarom mijn man er moeite mee heeft met een zaaddonor. Maar geen kinderen vindt ik heel moeilijk.Geen kinderen lijkt mij ook erg moeilijk. Misschien kan je die 3e en laatste poging alsnog een keer doen, als je eraan toe bent. Misschien nu eerst nog even alles op een rijtje zetten en rust nemen en er dan voor de aller-aller-laatste keer voor gaan. Dan kan je het daarna ook echt afsluiten. Nou ja, 't is maar een ideetje. Misschien werkt dat voor jou heel anders. Maar het lijkt me zo dat je dan iig weet dat je er zelf echt alles aan gedaan hebt en dat je het dus maar moet accepteren. Een hele dikke voor jou!
Ik kan inderdaad begrijpen waarom mijn man er moeite mee heeft met een zaaddonor. Maar geen kinderen vindt ik heel moeilijk.Geen kinderen lijkt mij ook erg moeilijk. Misschien kan je die 3e en laatste poging alsnog een keer doen, als je eraan toe bent. Misschien nu eerst nog even alles op een rijtje zetten en rust nemen en er dan voor de aller-aller-laatste keer voor gaan. Dan kan je het daarna ook echt afsluiten. Nou ja, 't is maar een ideetje. Misschien werkt dat voor jou heel anders. Maar het lijkt me zo dat je dan iig weet dat je er zelf echt alles aan gedaan hebt en dat je het dus maar moet accepteren. Een hele dikke voor jou!
zondag 3 mei 2009 om 21:46
quote:sandra1523 schreef op 03 mei 2009 @ 21:38:
Ik kan inderdaad begrijpen waarom mijn man er moeite mee heeft met een zaaddonor. Maar geen kinderen vindt ik heel moeilijk.Hij heeft al niet zoveel behoefte aan 'n kind en als het hem niet lukt jou te bezwangeren dan wil je een kind dat biologisch niet van hem is? Lijkt me een doodsteek voor je relatie, of je moet wel 'n heel meegaande man hebben.
Ik kan inderdaad begrijpen waarom mijn man er moeite mee heeft met een zaaddonor. Maar geen kinderen vindt ik heel moeilijk.Hij heeft al niet zoveel behoefte aan 'n kind en als het hem niet lukt jou te bezwangeren dan wil je een kind dat biologisch niet van hem is? Lijkt me een doodsteek voor je relatie, of je moet wel 'n heel meegaande man hebben.
maandag 4 mei 2009 om 00:21
Vind je dat heel raar?
Ik zou het vreemd vinden wanneer een man die niet per se kinderen wil, zich verplicht moet voelen het ok te vinden dat zijn vrouw zwanger wordt van andermans zaad. Waar gaat het dan nog om? Moet die vrouw dan koste wat kost haar zin doordrijven, alsof het haar recht is?
Maar die vraag die jij stelde, of zijn wens zwaarder weegt dan de hare... (waarmee je voor mij impliceerde dat háár wens zwaarder of tenminste evenveel, moest wegen). Zie je dat ook zo als ZIJ wel en HIJ geen kinderen wil? Weegt haar wens dan ook zwaarder?
Ik zou het vreemd vinden wanneer een man die niet per se kinderen wil, zich verplicht moet voelen het ok te vinden dat zijn vrouw zwanger wordt van andermans zaad. Waar gaat het dan nog om? Moet die vrouw dan koste wat kost haar zin doordrijven, alsof het haar recht is?
Maar die vraag die jij stelde, of zijn wens zwaarder weegt dan de hare... (waarmee je voor mij impliceerde dat háár wens zwaarder of tenminste evenveel, moest wegen). Zie je dat ook zo als ZIJ wel en HIJ geen kinderen wil? Weegt haar wens dan ook zwaarder?
