Relaties
alle pijlers
Ben ik raar dat ik eigenlijk geen relatie wil?
donderdag 7 mei 2009 om 09:19
Hallo medeforummers...
Heel simpel gezegd denk ik er zo vaak over na dat ik het even van me af moet schrijven en eigenlijk forummers zoek die hetzelfde idee hebben en hoe jullie daar dan mee om gaan.
Nee maar even serieus, ik denk dat ik gelukkiger zou zijn als ik geen relatie heb. Ik ben nog geen 30, heb een kind en vriend en huis maar ik voel me zo in mijn vrijheid beperkt.
Als ik zo terugdenk is het altijd al zo geweest en toch is het gekke dat ik nooit langer dan een jaar vrijgezel ben geweest.
Bij mijn eerste vriend ging ik vreemd ( weet ie overigens tot de dag van vandaag niet ) en nu denk ik; jeetje, wat voegt een relatie eigenlijk toe aan mijn leven? ik heb het gevoel dat ik me teveel moet aanpassen, teveel rekening moet houden..
Wie ook? Meld je aub!!
Heel simpel gezegd denk ik er zo vaak over na dat ik het even van me af moet schrijven en eigenlijk forummers zoek die hetzelfde idee hebben en hoe jullie daar dan mee om gaan.
Nee maar even serieus, ik denk dat ik gelukkiger zou zijn als ik geen relatie heb. Ik ben nog geen 30, heb een kind en vriend en huis maar ik voel me zo in mijn vrijheid beperkt.
Als ik zo terugdenk is het altijd al zo geweest en toch is het gekke dat ik nooit langer dan een jaar vrijgezel ben geweest.
Bij mijn eerste vriend ging ik vreemd ( weet ie overigens tot de dag van vandaag niet ) en nu denk ik; jeetje, wat voegt een relatie eigenlijk toe aan mijn leven? ik heb het gevoel dat ik me teveel moet aanpassen, teveel rekening moet houden..
Wie ook? Meld je aub!!
vrijdag 8 mei 2009 om 08:42
quote:djay schreef op 08 mei 2009 @ 08:03:
Elninjoo dat denk ik dus ook...10.45 is toch niet heel vroeg? Als ik nou om 07.00 uur zou zeggen: "Schat, ik ben weg" dan kan ik me er nog iets bij voorstellen.
Maar dan nog. Ik ben 'n typisch ochtendmens en kan 't als ik nog heel erg verliefd ben, best redden om tot 8 uur tegen m'n slapende geliefde aan te kijken, maar dan ga ik er toch echt uit en gewoon m'n eigen dingen doen. Lijkt me dat als je 'n relatie hebt toch ook gewoon je eigen gang moet kunnen gaan. Hij kan gewoon doorslapen als jij om 7 uur weg zou willen gaan tenslotte. Beetje rekening houden dat je niet teveel lawaai maakt en klaar hoor.
Overigens vind ik dat Soundpost ook wel 'n heel goed punt heeft met deze reply.
quote:Ik heb het idee dat je de onvrede over je leven op hem projecteert, maar ik vrees dat zonder hem verder gaan niet de oplossing is en je tegen dezelfde problemen aanloopt. Als je alleen met je kind zou leven ben je ook niet vrij, maar omdat hij er nu bij is krijgt hij de 'schuld' van een deel van die onvrijheid. Tenminste, zo komt het nu op mij over.
Maakt hij ook dingen mogelijk? Dat je op bepaalde fronten juist vrijer bent omdat hij er is? Had je anders bijvoorbeeld überhaupt naar die schoonheidsspecialist kunnen gaan zonder van alles te moeten regelen kwa oppas en weet ik veel wat? Of dat hij ook rekening met jou houdt? Of doet hij dat helemaal niet?Verkijk je niet op je vermeende vrijheid als je je relatie opgeeft, want je zult het ongetwijfeld juist drukker krijgen als je er alleen voor staat.
Elninjoo dat denk ik dus ook...10.45 is toch niet heel vroeg? Als ik nou om 07.00 uur zou zeggen: "Schat, ik ben weg" dan kan ik me er nog iets bij voorstellen.
Maar dan nog. Ik ben 'n typisch ochtendmens en kan 't als ik nog heel erg verliefd ben, best redden om tot 8 uur tegen m'n slapende geliefde aan te kijken, maar dan ga ik er toch echt uit en gewoon m'n eigen dingen doen. Lijkt me dat als je 'n relatie hebt toch ook gewoon je eigen gang moet kunnen gaan. Hij kan gewoon doorslapen als jij om 7 uur weg zou willen gaan tenslotte. Beetje rekening houden dat je niet teveel lawaai maakt en klaar hoor.
Overigens vind ik dat Soundpost ook wel 'n heel goed punt heeft met deze reply.
quote:Ik heb het idee dat je de onvrede over je leven op hem projecteert, maar ik vrees dat zonder hem verder gaan niet de oplossing is en je tegen dezelfde problemen aanloopt. Als je alleen met je kind zou leven ben je ook niet vrij, maar omdat hij er nu bij is krijgt hij de 'schuld' van een deel van die onvrijheid. Tenminste, zo komt het nu op mij over.
Maakt hij ook dingen mogelijk? Dat je op bepaalde fronten juist vrijer bent omdat hij er is? Had je anders bijvoorbeeld überhaupt naar die schoonheidsspecialist kunnen gaan zonder van alles te moeten regelen kwa oppas en weet ik veel wat? Of dat hij ook rekening met jou houdt? Of doet hij dat helemaal niet?Verkijk je niet op je vermeende vrijheid als je je relatie opgeeft, want je zult het ongetwijfeld juist drukker krijgen als je er alleen voor staat.
vrijdag 8 mei 2009 om 10:22
@ elninjoo, ik denk dat het 'niet kunnen uitslapen' er mee te maken heeft dat ze samen een kind hebben, dus als Djay om 7 uur weg zou gaan, moet haar man wel eruit om voor het kind te zorgen.
Maar daar reageerde ik niet om.
Djay, ik schrijf misschien dingen die andere posters al geschreven hebben, maar hopelijk kun je ook nog wat nieuws uit mijn reactie halen.
Ik ben ervan overtuigd dat wat je beschrijft heel diep bij je zit en dat je het (even?) heel moeilijk hebt. Zoals je echter de situatie nu beschrijft, heb ik het gevoel dat jullie beiden je enigszins kinderachtig gedragen en al heel erg stelling hebben genomen zo van 'ja maar jij...'.
Vooral voor je kind denk ik dat je moet proberen deze relatie te laten werken (en ok, ik geef het toe, ík kan me niet voorstellen echt de rest van mijn leven zonder relatie te zitten en ik denk stiekem dat iedereen gelukkiger is mét een relatie, maar dat uiteraard geheel terzijde... )
Volgens mij las ik ergens dat je het in het begin wel leuk had in deze relatie, dus zou je niet kunnen bedenken wat je allemaal wél leuk vond, wat er wél werkte en wat voor een dingen voor jou wél aantrekkelijk zijn binnen een relatie? En als dat één keer per jaar een week alleen op vakantie is, dan regel je dat toch met je man?
Ik weet natuurlijk niet hoe jullie hebben afgesproken dat jij halve dagen zou gaan werken, maar als je meer wilt werken, dan kun je toch overleggen dat hij minder gaat werken?
Enzovoort.
Dit zijn overigens puur praktische zaken, ik denk dat je ook goed moet kijken naar je gevoelens (ook dat schreef je zelf al ergens) maar vooral naar wat je nog over hebt voor elkaar. Zo op het oog lijkt het me nogal kinderachtig van je man om jou niet te gunnen dat je naar de schoonheidsspecialist gaat, maar misschien gunnen jullie elkaar inmiddels sowieso wel erg weinig? En daar wordt je beiden niet gelukkiger van natuurlijk!
Nou, dit is niet helemaal een antwoord op je vragen, maar ik hoop dat je er toch wat aan hebt!
Maar daar reageerde ik niet om.
Djay, ik schrijf misschien dingen die andere posters al geschreven hebben, maar hopelijk kun je ook nog wat nieuws uit mijn reactie halen.
Ik ben ervan overtuigd dat wat je beschrijft heel diep bij je zit en dat je het (even?) heel moeilijk hebt. Zoals je echter de situatie nu beschrijft, heb ik het gevoel dat jullie beiden je enigszins kinderachtig gedragen en al heel erg stelling hebben genomen zo van 'ja maar jij...'.
Vooral voor je kind denk ik dat je moet proberen deze relatie te laten werken (en ok, ik geef het toe, ík kan me niet voorstellen echt de rest van mijn leven zonder relatie te zitten en ik denk stiekem dat iedereen gelukkiger is mét een relatie, maar dat uiteraard geheel terzijde... )
Volgens mij las ik ergens dat je het in het begin wel leuk had in deze relatie, dus zou je niet kunnen bedenken wat je allemaal wél leuk vond, wat er wél werkte en wat voor een dingen voor jou wél aantrekkelijk zijn binnen een relatie? En als dat één keer per jaar een week alleen op vakantie is, dan regel je dat toch met je man?
Ik weet natuurlijk niet hoe jullie hebben afgesproken dat jij halve dagen zou gaan werken, maar als je meer wilt werken, dan kun je toch overleggen dat hij minder gaat werken?
Enzovoort.
Dit zijn overigens puur praktische zaken, ik denk dat je ook goed moet kijken naar je gevoelens (ook dat schreef je zelf al ergens) maar vooral naar wat je nog over hebt voor elkaar. Zo op het oog lijkt het me nogal kinderachtig van je man om jou niet te gunnen dat je naar de schoonheidsspecialist gaat, maar misschien gunnen jullie elkaar inmiddels sowieso wel erg weinig? En daar wordt je beiden niet gelukkiger van natuurlijk!
Nou, dit is niet helemaal een antwoord op je vragen, maar ik hoop dat je er toch wat aan hebt!
vrijdag 8 mei 2009 om 11:59
hoi tammetuk,
daarom heb ik dit 'dilemma' ook gepost..omdat je eigen gevoel zo kan overheersen dat je het misschien niet helemaal duidelijk ziet en dat je het niet meer kunt relativeren.
Het is soms idd kinderachtig, niet alleen van zijn kant maar ook van mijn kant. het is begonnen toen hij ineens riep dat hij zo hard werkt om te zorgen dat we een dak boven ons hoofd hebben dat ik dacht; ja, maar ho 's even, hoe zie jij mij dan?
Als een nietsnut die niks bijdraagt aan onze gezinssituatie?
Ik ben daardoor heel recalcitrant van geworden en dan krijg je idd ; ja, maar ik, ja maar ik...
Weet je, ik sta altijd open voor dingen die hij doet. Ik heb hem gisteren gezegd dat ik wil dat hij meer zelf onderneemt. Waarop hij antwoord: ja, maar ik dacht dat jij dat vervelend zou vinden!!
Terwijl ik hem nooit bel als hij ergens is, ik reageer naar mijn mening ook nooit negatief als hij ergens naartoe wilt.
maar dat vind ik, blijkbaar ervaart hij dat anders.
Het was in het begin inderdaad leuk maar in de tussentijd hebben we een kleine gekregen en dan weet je gewoon dat je minder tijd hebt voor jezelf en elkaar.
Als ik dit normaal met hem zou kunnen bespreken zou het voor allebei misschien duidelijker worden maar ja, als iemand zich zo snel beledigt voelt, dan ontwijk je dergelijke gesprekken.
Misschien is het gewoon een typisch geval van miscommunicatie.
In mijn vorige relatie ging ik gewoon weg. Niks aan de hand....maar ja, met die mannen had ik geen kind.
Ik MOET een manier vinden om hierover te praten zonder dat hij zich beledigt voelt...
tips anyone?
daarom heb ik dit 'dilemma' ook gepost..omdat je eigen gevoel zo kan overheersen dat je het misschien niet helemaal duidelijk ziet en dat je het niet meer kunt relativeren.
Het is soms idd kinderachtig, niet alleen van zijn kant maar ook van mijn kant. het is begonnen toen hij ineens riep dat hij zo hard werkt om te zorgen dat we een dak boven ons hoofd hebben dat ik dacht; ja, maar ho 's even, hoe zie jij mij dan?
Als een nietsnut die niks bijdraagt aan onze gezinssituatie?
Ik ben daardoor heel recalcitrant van geworden en dan krijg je idd ; ja, maar ik, ja maar ik...
Weet je, ik sta altijd open voor dingen die hij doet. Ik heb hem gisteren gezegd dat ik wil dat hij meer zelf onderneemt. Waarop hij antwoord: ja, maar ik dacht dat jij dat vervelend zou vinden!!
Terwijl ik hem nooit bel als hij ergens is, ik reageer naar mijn mening ook nooit negatief als hij ergens naartoe wilt.
maar dat vind ik, blijkbaar ervaart hij dat anders.
Het was in het begin inderdaad leuk maar in de tussentijd hebben we een kleine gekregen en dan weet je gewoon dat je minder tijd hebt voor jezelf en elkaar.
Als ik dit normaal met hem zou kunnen bespreken zou het voor allebei misschien duidelijker worden maar ja, als iemand zich zo snel beledigt voelt, dan ontwijk je dergelijke gesprekken.
Misschien is het gewoon een typisch geval van miscommunicatie.
In mijn vorige relatie ging ik gewoon weg. Niks aan de hand....maar ja, met die mannen had ik geen kind.
Ik MOET een manier vinden om hierover te praten zonder dat hij zich beledigt voelt...
tips anyone?
vrijdag 8 mei 2009 om 14:42
Djay!
Nou, het lijkt me dat dit topic je nu in ieder geval helpt helderder te krijgen wat je probleem nu écht is en wat je eventueel écht wil, dat lijkt me fijn voor je!
En samen praten... Eerlijk gezegd kan ik dan alleen maar komen met de 'algemene regels voor feedback'... Houd het bij jezelf! Leg hem uit hoe jíj je voelt en wat jij graag anders zou willen doen/zien om samen weer gelukkig te worden. Vraag aan hem wat hij mist/kwijt geraakt is en kijk hoe je dat samen terug kunt vinden (dit klinkt wel heel wollig he??).
Kan het niet alleen een oplossing zijn om gewoon weer eens écht tijd te hebben samen? Ik weet niet hoe oud jullie kind is, maar al ga je maar eens in de twee, drie weken eens lekker uit eten (als je daar tenminste van houdt). Dan moet je wel praten, al is het maar over de andere uitgebluste stellen om je heen... En dat is dan gelijk weer een mooi bruggetje naar jullie eigen relatie...
En moet je de dingen die jij graag wilt doen écht per se in je eentje doen, of zou je die ook mét hem kunnen doen? Dan heb je én tijd samen én doe je iets fijns voor jezelf.
Nou, het lijkt me dat dit topic je nu in ieder geval helpt helderder te krijgen wat je probleem nu écht is en wat je eventueel écht wil, dat lijkt me fijn voor je!
En samen praten... Eerlijk gezegd kan ik dan alleen maar komen met de 'algemene regels voor feedback'... Houd het bij jezelf! Leg hem uit hoe jíj je voelt en wat jij graag anders zou willen doen/zien om samen weer gelukkig te worden. Vraag aan hem wat hij mist/kwijt geraakt is en kijk hoe je dat samen terug kunt vinden (dit klinkt wel heel wollig he??).
Kan het niet alleen een oplossing zijn om gewoon weer eens écht tijd te hebben samen? Ik weet niet hoe oud jullie kind is, maar al ga je maar eens in de twee, drie weken eens lekker uit eten (als je daar tenminste van houdt). Dan moet je wel praten, al is het maar over de andere uitgebluste stellen om je heen... En dat is dan gelijk weer een mooi bruggetje naar jullie eigen relatie...
En moet je de dingen die jij graag wilt doen écht per se in je eentje doen, of zou je die ook mét hem kunnen doen? Dan heb je én tijd samen én doe je iets fijns voor jezelf.
vrijdag 8 mei 2009 om 18:46
quote:quattro35 schreef op 08 mei 2009 @ 00:18:
@Solemio, Superstar, Discus en Zamirah: bedoelen jullie nou niet (meer) willen samenwonen, of echt helemaal geen enkele relatie (in wat voor vorm dan ook) met een man? (Dus ook geen liefde, intimiteit e.d.?)
Er zijn nu (gelukkig) zoveel vormen/mogelijkheden en verschillende soorten relaties, er moet er toch eentje bij zitten die "past" zou je zeggen.Het gaat niet om de vorm. Het hele begrip 'relatie' past niet bij mij. Ik ben een einzelgänger. Ik vind het leuk om af en toe iets samen te doen, maar de meeste dingen doe ik liever alleen. Inclusief het opvoeden van mijn kinderen.
@Solemio, Superstar, Discus en Zamirah: bedoelen jullie nou niet (meer) willen samenwonen, of echt helemaal geen enkele relatie (in wat voor vorm dan ook) met een man? (Dus ook geen liefde, intimiteit e.d.?)
Er zijn nu (gelukkig) zoveel vormen/mogelijkheden en verschillende soorten relaties, er moet er toch eentje bij zitten die "past" zou je zeggen.Het gaat niet om de vorm. Het hele begrip 'relatie' past niet bij mij. Ik ben een einzelgänger. Ik vind het leuk om af en toe iets samen te doen, maar de meeste dingen doe ik liever alleen. Inclusief het opvoeden van mijn kinderen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
