Relaties
alle pijlers
Relatie over, moeilijk!!!! ppfff...
donderdag 14 mei 2009 om 14:57
Hoi,
Ik lees al een hele tijd mee maar ik las bij veel meiden dat ze er toch wel wat aan hebben als ze hun eigen verhaal opschreven en het van zich af konden schrijven..
En ik vond de reacties vaak erg goed..
Mijn relatie van ruim 5 jaar is nu sinds 2 maanden over..
Ons eerste jaar was super leuk en gezellig, deden alleen maar leuke dingen en ik was echt zo gek op die jongen..
Na een jaar bleek ik zwanger, dat was een grote verrassing voor ons..
We gingen ervoor, gingen samenwonen en kregen ons kleine mannetje, nu inmiddels 3 jaar...
Het begin was zwaar, leerden elkaar echt kennen en hadden een grote verantwoordelijkheid..
Hij is iemand die graag zijn eigen ding wilt doen en moest dus ook best wat opgeven..je moet rekening houden met elkaar en was soms moeilijk...
Verder ging het goed!! En we hadden t leuk samen, al wel met de nodige irritaties en strubbelingen...maar ja hoort erbij dacht ik..
Vorige jaar heb ik een moeilijk jaar gehad, ik ben toen ik 10 jaar (nu inmiddels 30jr) erg ziek geweest, schildklierkanker, waarvan genezen maar wel aan de medicijnen (thyrax).
Vorig jaar was ik veel moe en snel geiriteerd door verkeerde instelling van medicijnen bleek achteraf...
Heb me erg slecht gevoeld en had t erg moeilijk met mezelf..
Hoerdoor kon ik mijn ex vriend niet alles geven wat hij wilde, niet de aandacht die hij graag wilde...
Het voelde voor mij een beetje als overleven, ik moest snel weer beter worden en was bang dat ik weer ziek zou worden..
Hij had daar weinig begrip voor en zei altijd; het komt wel goed, maak je niet zo druk...
Ik voelde me vaak alleen en niet gesteund..
Heb hulp gezocht bij een psycholoog om beter met mijn ziekte verleden om te gaan..
Dacht dat we hier samen wel uit zouden komen...
Afgelopen jan. gaf hij aan dat hij het thuis niet leuk meer vond en dat hij niet meer gelukkig was..ik voelde zelf ook wel dat t niet goed liep maar dacht dat wel weer goed zou komen...
In maart heeft hij er defentitief een punt achter gezet..hij was niet meer gelukkig en wilde er mee stoppen...
Aaah mij wereld stortte in!!!! Vond het zo erg....en ons kleine mannetje dan...
Hij wilde nog even blijven om ons goed achter te laten...nou echt niet dus..wil geen man die mij niet meer wi!!
Hij is naar zijn ouders gegaan en hebben veel ge smst, waren alletwee zo verdrietig maar hij zag geen toekomst meer.....
Heb me de eerst maand zo ellendig en verdrietig gevoeld...
Hebben elkaar nog wel veel gesproken, ook natuurlijk vanwege kindje.
Deden zo normaal mogeljk tegen elkaar en als hij weg ging gaf hij me nog altijd kus op mijn mond..
Ik had het zo graag nog willen proberen en het een kans gegeven, maar halaas hij wilde niet meer!!!! En vechten in je eentje heeft geen zin!!
Na een maand ging er een knop bij mij om dat ik dacht ik moet nu verder met mijn leven, ook voor mijn mannetje..
Ik deed wat afstandelijker tegen hem en alleen zakelijk, dat vond hij erg moeilijk en zei hij ook vaak..maar ja ik kan niet wachten op iets wat er niet is..
Ik weet dat wij erg veel verschillen van karakter, hij altijd erg onrustig en dat we elkaar vaak niet begrijpen maar toch mis ik hem nog steeds en denk zo veel aan hem..
Mijn gezinnetje dat ineens uiteen valt......
Het voelt soms ook als een kat en muis spelletje..als ik koel tegen hem doe vind hij dat weer moeilijk..
Van de week weer ruzie gehad een later krijg ik een sms dat ik zo lang zijn grote liefde ben geweest en dat hij me niet ineens kan haten....
Ppppff waarom is het zo moelijk?!?!?
Groetjes nemo
Ik lees al een hele tijd mee maar ik las bij veel meiden dat ze er toch wel wat aan hebben als ze hun eigen verhaal opschreven en het van zich af konden schrijven..
En ik vond de reacties vaak erg goed..
Mijn relatie van ruim 5 jaar is nu sinds 2 maanden over..
Ons eerste jaar was super leuk en gezellig, deden alleen maar leuke dingen en ik was echt zo gek op die jongen..
Na een jaar bleek ik zwanger, dat was een grote verrassing voor ons..
We gingen ervoor, gingen samenwonen en kregen ons kleine mannetje, nu inmiddels 3 jaar...
Het begin was zwaar, leerden elkaar echt kennen en hadden een grote verantwoordelijkheid..
Hij is iemand die graag zijn eigen ding wilt doen en moest dus ook best wat opgeven..je moet rekening houden met elkaar en was soms moeilijk...
Verder ging het goed!! En we hadden t leuk samen, al wel met de nodige irritaties en strubbelingen...maar ja hoort erbij dacht ik..
Vorige jaar heb ik een moeilijk jaar gehad, ik ben toen ik 10 jaar (nu inmiddels 30jr) erg ziek geweest, schildklierkanker, waarvan genezen maar wel aan de medicijnen (thyrax).
Vorig jaar was ik veel moe en snel geiriteerd door verkeerde instelling van medicijnen bleek achteraf...
Heb me erg slecht gevoeld en had t erg moeilijk met mezelf..
Hoerdoor kon ik mijn ex vriend niet alles geven wat hij wilde, niet de aandacht die hij graag wilde...
Het voelde voor mij een beetje als overleven, ik moest snel weer beter worden en was bang dat ik weer ziek zou worden..
Hij had daar weinig begrip voor en zei altijd; het komt wel goed, maak je niet zo druk...
Ik voelde me vaak alleen en niet gesteund..
Heb hulp gezocht bij een psycholoog om beter met mijn ziekte verleden om te gaan..
Dacht dat we hier samen wel uit zouden komen...
Afgelopen jan. gaf hij aan dat hij het thuis niet leuk meer vond en dat hij niet meer gelukkig was..ik voelde zelf ook wel dat t niet goed liep maar dacht dat wel weer goed zou komen...
In maart heeft hij er defentitief een punt achter gezet..hij was niet meer gelukkig en wilde er mee stoppen...
Aaah mij wereld stortte in!!!! Vond het zo erg....en ons kleine mannetje dan...
Hij wilde nog even blijven om ons goed achter te laten...nou echt niet dus..wil geen man die mij niet meer wi!!
Hij is naar zijn ouders gegaan en hebben veel ge smst, waren alletwee zo verdrietig maar hij zag geen toekomst meer.....
Heb me de eerst maand zo ellendig en verdrietig gevoeld...
Hebben elkaar nog wel veel gesproken, ook natuurlijk vanwege kindje.
Deden zo normaal mogeljk tegen elkaar en als hij weg ging gaf hij me nog altijd kus op mijn mond..
Ik had het zo graag nog willen proberen en het een kans gegeven, maar halaas hij wilde niet meer!!!! En vechten in je eentje heeft geen zin!!
Na een maand ging er een knop bij mij om dat ik dacht ik moet nu verder met mijn leven, ook voor mijn mannetje..
Ik deed wat afstandelijker tegen hem en alleen zakelijk, dat vond hij erg moeilijk en zei hij ook vaak..maar ja ik kan niet wachten op iets wat er niet is..
Ik weet dat wij erg veel verschillen van karakter, hij altijd erg onrustig en dat we elkaar vaak niet begrijpen maar toch mis ik hem nog steeds en denk zo veel aan hem..
Mijn gezinnetje dat ineens uiteen valt......
Het voelt soms ook als een kat en muis spelletje..als ik koel tegen hem doe vind hij dat weer moeilijk..
Van de week weer ruzie gehad een later krijg ik een sms dat ik zo lang zijn grote liefde ben geweest en dat hij me niet ineens kan haten....
Ppppff waarom is het zo moelijk?!?!?
Groetjes nemo
donderdag 14 mei 2009 om 20:13
Ik denk dat ik iemand mis...iemand die er voor je is en waar je de gewone dingentjes mee kunt delen...Het samen dingen doen mis ik ook.
Gewoon het zijn van een stel!!!!!!
Ik denk niet dat ik perse HEM ims, maar gewoon iemand waar je alles mee kan delen..
Vanavond was hij er weer even voor ons zoontje en dan gaat vraagt hij; Heb je nog hoop??
Als ik dan Nee zeg (de hoop heb ik in t begin wel gehad maar nu niet meer) dan zegt hij oke gelukkig!!
Hij vroeg ook; je zou me niet meer terug willen he ook al ga ik op mijn knieen voor je..ik zie weer Nee.....
Ook uit zelfbescherming.....wat heb ik eraan om er op in te gaan, want hij wil t toch niet meer..
Maar waarom stelt hij dat soort vragen dan????
groetjes!!
Gewoon het zijn van een stel!!!!!!
Ik denk niet dat ik perse HEM ims, maar gewoon iemand waar je alles mee kan delen..
Vanavond was hij er weer even voor ons zoontje en dan gaat vraagt hij; Heb je nog hoop??
Als ik dan Nee zeg (de hoop heb ik in t begin wel gehad maar nu niet meer) dan zegt hij oke gelukkig!!
Hij vroeg ook; je zou me niet meer terug willen he ook al ga ik op mijn knieen voor je..ik zie weer Nee.....
Ook uit zelfbescherming.....wat heb ik eraan om er op in te gaan, want hij wil t toch niet meer..
Maar waarom stelt hij dat soort vragen dan????
groetjes!!
donderdag 14 mei 2009 om 23:29
Tja, ik weet niet waarom hij die vragen stelt. Kan twee kanten op gaan: of hij wil zeker weten dat jij geen verwachtingen meer hebt zodat hij zich daarover niet druk hoeft te maken of hij probeert te polsen of er nog een mogelijkheid is om samen verder te gaan. Lastig om als buitenstaander te bepalen om welke van de twee het gaat.
Maar goed, als het je niet om hém te doen is dan zou ik me echt richten op de toekomst, die van jou en je zoontje. Er wat van maken. Zorgen dat jullie het goed hebben samen en niet je energie verspillen aan een man van wie je misschien toch niet echt houdt, van wie je weet dat hij de verantwoordelijkheid van een kind eigenlijk niet wil aangaan en die jou bij je ziekte niet steunt omdat het hem niet past.
Sorry. Ik stel het vrij bout, maar ik denk serieus dat je voor jezelf en je zoontje moet kiezen en dat je in de toekomst echt wel een man tegen het lijf loopt die wél de moeite waard is, die er wél voor jou en je zoon wil zijn.
Snap natuurlijk ook dat het heel moeilijk is nu en dat je een arm om je heen, lijf om tegenaan te slapen, iemand om mee te praten e.d. erg mist.
Stel dat jullie weer bij elkaar zouden komen. Denk je dat hij kan veranderen? Dat hij je wél tot steun kan zijn als je ziek bent en dat hij wel de verantwoordelijkheden van een kind en een gezin aankan? Zou hij iemand kunnen zijn van wie je blij wordt, van wie je een boost krijgt, met wie je alles kunt delen en met wie je verder wilt en komt? (Vragen zijn niet lullig bedoeld, maar ter overweging voor jou.)
Maar goed, als het je niet om hém te doen is dan zou ik me echt richten op de toekomst, die van jou en je zoontje. Er wat van maken. Zorgen dat jullie het goed hebben samen en niet je energie verspillen aan een man van wie je misschien toch niet echt houdt, van wie je weet dat hij de verantwoordelijkheid van een kind eigenlijk niet wil aangaan en die jou bij je ziekte niet steunt omdat het hem niet past.
Sorry. Ik stel het vrij bout, maar ik denk serieus dat je voor jezelf en je zoontje moet kiezen en dat je in de toekomst echt wel een man tegen het lijf loopt die wél de moeite waard is, die er wél voor jou en je zoon wil zijn.
Snap natuurlijk ook dat het heel moeilijk is nu en dat je een arm om je heen, lijf om tegenaan te slapen, iemand om mee te praten e.d. erg mist.
Stel dat jullie weer bij elkaar zouden komen. Denk je dat hij kan veranderen? Dat hij je wél tot steun kan zijn als je ziek bent en dat hij wel de verantwoordelijkheden van een kind en een gezin aankan? Zou hij iemand kunnen zijn van wie je blij wordt, van wie je een boost krijgt, met wie je alles kunt delen en met wie je verder wilt en komt? (Vragen zijn niet lullig bedoeld, maar ter overweging voor jou.)
