burn-out wie ook??

hallo allemaal!

ik kom hier weer eens posten. Moet nog 2 weken werken, en dan eindelijk vakantie en daarna bij mn nieuwe werkgever beginnen.

Maar mn burn-out is nog lang niet over. Ik moet ook enorm veel werken nog, nu weer 10 dagen achter elkaar. Ik moet nog dit, ik moet nog dat. Ik heb daardoor iets vervelends. Ik ben continu benauwd/misselijk/duizelig omdat ik verkeerd adem haal. Als ik mij ergens druk om maak dan is het zelfs nóg erger. Ik weet dat ik het doe, maar weet ook gewoon niet meer hoe ik dit goed krijg..



Hebben jullie daar ook last van?

teamleidster belde me trouwens ook vorige week op of ik de vrijdag wilde overwerken savonds (moest al overdag werken). Heb ja gezegd. Werd ik paar uur later gebeld of ik ook de zondag extra wilde werken. Met veel moeite gezegd dat ik eigenlijk al plannen had. En nu werd ik dus gebeld of ik vandaag extra wilde werken. dus ook overdag en savonds. Heb gezegd dat mij dat te veel was.



Vind het wel raar hoor. Teamleidster weet toch dat ik net een burn-out gehad heb?? Of denkt ze soms dat het nep was!

Heyjij, jij werkt vast in de gezondheidszorg (alleen laatste pagina gelezen). Maarre een kenmerk van burnout is dat je vaak de neiging hebt om ja te zeggen en over je grenzen heen te gaan. Volgens mij is je burn-out niet over. De klachten die je noemt wijzen op hyperventilatie daar kan een Mensendiecktherapeut je mee helpen.

Mijn advies is om op extra werk nee te zeggen en/of je ziek te melden en arbeidstherapeutisch na een tijdje aan de slag te gaan. Wel goede begeleiding vragen van een bedrijfspsycholoog/-arts.

Je teamleidster denkt vast niet dat je klachten nep zijn. Maar de enige die kan inschatten wat jij kan ben jij en het ziet er naar uit dat je dat niet goed kunt...nog.

Waarom ga je eigenlijk extra werken als je net ziek bent(geweest)?

helluuu,



ik ben de 'topic opener'(heb andere naam...)

ben al meer dan een jaar genezen van mijn burnout

en ben door de burnout in positieve zin ontzettend veranderd.

1 ding die bij burnout hoort is dat je ontzettend vergeetachtig wordt. weet niet of iemand dit herkent, maar goed waar het mij omgaat is dat ik al lang weer 'beter' ben, alleen die vergeet achtigheid die blijft. heeft voordelen (irritante opmerkingen e.d en blunders van jezelf onthoud je niet )

alleen ik vergeet echt alles... herkent iemand dit?? en is er een oplossing voor??

@leonixie: Het is weer zo herkenbaar. Volgens mij is ons verloop redelijk hetzelfde en zitten we een beetje in dezelfde fase. Een tijdje terug zag ik overal tegenop, nu gaat dit gelukkig al veel beter, alleen die gesprekken met mijn werkgever blijf ik zo tegenopzien steeds. Ik kan dan ook heel onzeker zijn, over alles. Normaal (voor burnout) was ik nooit onzeker, zo raar. Ik weet ook totaal niet hoe ik daarmee om moet gaan. Ik kan de gesprekken van te voren al tig keer in mijn hoofd laten afspelen, met allerlei scenario's. Ik maak mezelf er helemaal gek mee. A.s. woensdag heb ik weer een gesprek en ik ben er al de hele tijd mee bezig. Ik denk ook heel vaak voor mijn werkgever. Dat moet ik ook echt niet doen, maarja toch blijft het terugkomen. Vaak vallen de gesprekken uiteindelijk wel mee. Deze week moet ik echter een praktisch onderwerp aansnijden, waarvan ik weet dat de kans groot is dat we er niet direct uitkomen. (kan even geen details geven ivm herkenbaarheid). Ik moet in feite gaan onderhandelen, maar dat vind ik nu zo lastig. En ik merk dat ik er ook alles aan wil doen om haar te pleasen. Normaal heb ik dat minder, maar ik denk dat het toch te maken heeft ook met onzekerheid over de toekomst. Wil mijn werkgever me straks nog wel terug in mijn functie? Heeft ze er wel vertrouwen in dat ik het straks weer kan. Is ze me niet liever kwijt? Wil niet op mijn strepen gaan staan aan de ene kant, maar wil natuurlijk ook niet over me heen laten lopen. Lastig. Maar goed, dit is dan even eenmalige issue. Maar sowieso heb ik er steeds zo'n moeite mee om te vertellen dat het nog niet zo goed gaat. Ik wil niet dat ze teleurgesteld is in de vooruitgang. Aan de andere kant wil ik wel een realistisch beeld scheppen, niet dat ze denkt dat het goed gaat, als dit niet zo is. Ik begin daar wel aardig een balans in te vinden. Ze dan bijvoorbeeld: Het gaat nog steeds erg moeizaam, het is zwaar en ik heb veel klachten. Maar mijn herstel gaat wel goed en ik ben er heel trots op dat ik nu al x aantal uren kan werken. Ik vind het ook belangrijk om reële verwachtingen te scheppen en liever zelfs lagere verwachtingen te scheppen dan ik zelf heb. Dan is de kans toch groter dat je aan de verwachtingen voldoet. Dat maakt het wel makkelijker. Misschien ook een tip.



De angsten die jij hebt zijn ook herkenbaar. Het gaat bij mij al veel beter, maar het kan zomaar ineens terugkomen en dan overvalt het me gewoon. Ik slik ook geen medicijnen, is wel een keer aangekaart door psycholoog / arbo-arts, maar ik wil het liever niet. Ik leer er liever zelf mee dealen. Had toen wel zoiets, dat als het niet beter zou gaan, dat ik er dan wel aan zou gaan. Maar gelukkig gaat het alwel wat beter.

Angsten / tegen dingen op zien ligt dicht bij elkaar. Wat mij in ieder geval geholpen heeft. Als ik tegen dingen op zie of er angstig voor ben, dan toch die dingen gaan doen. Volgens mij is dat het enige dat helpt, maar ik probeer de activiteit dan wel in kleinere stukjes te hakken tot een portie wat ik aankan. Dan zul je zien dat je een positieve ervaring opdoet en dat geeft veel vertrouwen en van daaruit kun je het langzaam gaan opbouwen. Door succes te ervaren voel je je ook direct veel beter, kun je trots zijn op jezelf. Een voorbeeld: Winkelen wilde ik graag maar durfde ik niet echt, veel herrie, veel impulsen, veel mensen, verkopers die je aanspreken, parkeren etc. Nu ben ik een paar weken terug begonnen met 1 keer per week even naar een winkel te gaan op een rustig tijdstip, hier bij mij in de buurt. Ben lopend gegaan, winkel ingelopen 1 ding gekocht en weer terug. De weken daarna eens een keer een paar dingetjes gehaald, keertje met de auto gegaan, een keer naar een andere winkel. Ik merk dat mijn angst nu al eigenlijk volledig weg is. Ik zou nog niet zomaar met een vriendin gaan shoppen, maar even een boodschapje halen is geen probleem. Ik weet wat ik aankan en bouw het in kleine stapjes op, net zo lang tot ik lekker kan gaan shoppen. Daar heb ik trouwens zo'n zin in! Wil zo graag nieuwe kleren!

Leonixie, misschien heb je er iets aan. In ieder geval sterkte met het overwinnen van je angsten. Ik zou je anders ook gewoon even laten voorlichten / adviseren over medicijngebruik, dan kun je daarna altijd nog bepalen of je het wilt of niet.

Ha Rosalie,



Wat een fijn bericht! En inderdaad volgens mij gaat het bij ons hetzelfde op. Ik ben vandaag een beetje ingestort, voelde me al een week somber en raar. Vandaag had ik voor het werk een externe afspraak en toen een tijd in de file gestaan. Dat is voor mij een van de grootste struikelblokken. Ik moet dan zo mijn best doen om niet te gaan flippen. Uiteindelijk hou ik mezelf aardig in bedwang maar het kost me heel veel moeite en energie. Na die afspraak had ik ook zulke hoofdpijn en last van mijn kaken dat ik naar huis ben gegaan.



Ik ben gewoon weer even terug bij af terwijl het best wel goed ging. Bij mij mis ik juist de evaluatiemomenten. De start leek heel goed maar voel me eigenlijk alsof ik helemaal alleen erin sta en niemand mij begeleid. Nu was het plan om een soort schema te maken qua uren maar dat legt zoveel druk op mij dat ik bijna verval in mijn oude gedrag. Altijd stapje harder willen lopen en mezelf wegcijferen en dat is waar ik nu keihard tegenaan loop. Voel me zo moe, en moedeloos.



Ook ik heb een puntje met mijn werk. Denk ik vergelijkbaar met de jouwe.. Wat is het toch allemaalm oeilijk



Maar ik kijk het zeker nog even aan. Ben wel aan het rondkijken qua sporten want dat is iets wat ik zeker op moet gaan pakken om de dingen beter aan te kunnen. Ben zo geneigd om gewoon binnen te gaan zitten en me zielig te voelen. Wat betreft de medicijnen, wil ik er eigenlijk ook niet aan. Maar het lijkt soms zo makkelijk als ik gewoon een pil erin gooi en me niet meer zo voel. Alhoewel dat natuurlijk ook niets oplost maar goed.



Bedankt voor je berichtje, doet me goed!

@ Leoniexie:

Dat van die druk bij een opbouwschema was ik ook bang voor. Ik heb twee weken een gesprek gehad met een vrij hoge leidinggevende (mijn eigen viel er tussenuit i.v.m. ziekte) en die wilde me ook het liefst zo snel mogelijk weer aan het werk hebben, en begon ook met opbouwschema's e.d.

Ik heb aangegeven dat dat voor mij de drempel erg hoog maakte, en dat ik meer gebaat zou zijn bij iets meer vrijblijvendheid. Gelukkig ging hij hiermee akkoord, en heb ik nu zelf de hand in wanneer ik hoeveel uur wil komen.

Scheelt m.i. een hoop hoor.



Op dat moment werkte ik 2 uur per week op therapeutische basis, deze week 4, en het was goed om er even tussenuit te zijn.

Volgende week wil ik 2 keer 4 uurtjes proberen, en als het niet wil, kan ik zo weer bijschroeven naar beneden.



Wat medicatie betreft, herken ik je gevoel zo goed..... Ik wilde er in eerste instantie ook niet aan, maar op een gegeven moment merkte ik dat ik weer aan het wegzakken was. Ik was sinds eind vorig jaar al van zover weg gekomen,en ik zag het niet zitten om weer opnieuw dat hele stuk te moeten knokken, vandaar dat ik wel gekozen heb voor medicatie. Op een ander forum omschreef iemand het heel mooi:



Een depressie is als midden in het zwembad niet meer weten hoe je moet zwemmen. Door medicatie komt de bodem van het zwembad omhoog, zodat je in ieder geval niet kopje onder gaat, een therapeut leert je weer opnieuw te zwemmen.



Ben druk op zoek naar zwembandjes die matchen bij mijn bikini.

; )

Ik heb gelukkig een tussenweg kunnen vinden met het opbouwen. Ik heb wel een opbouwschema, maar ik heb er wel veel invloed op. Ik moet wekelijks opbouwen van de arbo-arts, maar het mag wel in kleine stapjes. Ik had eerder heel veel moeite met het opbouwen, ik zag er steeds als een berg tegenop en zag het niet zitten. Voelde ook de druk. Heb een goed gesprek met de arbo-arts gehad, waar ik veel aan had. Misschien hebben jullie er ook iets aan. Hij heeft uitgelegd dat uit onderzocht is dat consequent in kleine stappen opbouwen, los van je klachten het beste werkt. Je herstelt dan het snelt. Je kunt opbouwen als je er aan toe bent. Nadeel is dan, dat je erg gericht bent op je klachten. Je denkt bijvoorbeeld: Ik heb hoofdpijn, dus het is te zwaar. Doordat je meer op je klachten gericht bent, heb je ook meer klachten. Daarnaast moet je steeds een afweging maken of je ergens aan toe bent, ook dat brengt twijfels, zorgen en onzekerheid met zich mee.

Het heeft mij enorm geholpen. Ik bouw nu wekelijks op en ik zie nu niet meer op tegen het opbouwen. Privé moet ik het van de arboarts hetzelfde aanpakken, dus iets plannen en ook al voel ik me minder toch gewoon gaan. Hierdoor kan ik nu meer genieten als ik bij iemand langsga. Voorheen zat ik toch de hele tijd te twijfelen of het niet te zwaar was. En ja, dan heb je ook echt meer klachten. Ik vind het ook erg fijn dat ik nu wel continue vooruitgang zie. Het zijn echt super kleine stapjes, maar het is toch een kwartiertje langer werken en ook thuis bijv. 5 minuten langer wandelen of een kwartier langer bij iemand langsgaan.

Het is natuurlijk wel belangrijk om wel in de gaten te houden dat je niet over je grenzen heen gaat. Ik weet nu zelf inmiddels wel hoe lang ik dingen kan volhouden en dan doe ik er steeds een klein stapje bij.

Wat wel van groot belang is, dat ik wel invloed heb op de stappen. Als de stappen te groot zijn, moet je wel de mogelijkheid hebben die te verkleinen, want als je kosten wat het kost moet doorgaan met een schema terwijl je het niet aankan, dan is dat natuurlijk niet goed.

Leonixie, ik zou dat wel aankaarten op je werk. Heb je zelf ook invloed gehad op het schema of is het voor je opgesteld?

quote:Jane1970 schreef op 18 mei 2009 @ 04:26:



Waarom ga je eigenlijk extra werken als je net ziek bent(geweest)?omdat ik een teamleidster heeft die roosters maakt en als ze klaar zijn heb je het maar te accepteren. Sta je 10 dagen achter elkaar ingepland? Jammer dan. het staat al vast. Maar goed, ik werk er dus nog 2 weken. Tanden op elkaar. En dan ben ik daar weg. Lekker op vakantie en daarna ergens anders beginnen.

@Heyjij: Heftig hoor, dat je het maar gewoon te accepteren hebt dat je 2 weken achter elkaar moet werken. Fijn dat het bijna voorbij is. Goed dat je daar weggaat. Heel veel sterkte met de laatste loodjes, probeer het zo rustig mogelijk te doen hè!? Al zal dat niet meevallen in de zorg (was werk in de zorg toch??)



@Phoebe: Vergeetachtigheid is heel herkenbaar. Ik zit alleen nog midden in mijn burnout, dus kan er verder niets over zeggen of het overgaat. Vond het wel heftig om te lezen dat je daar nog steeds last van hebt. Hopelijk slijt dit nog langzaam. En goed dat je er ook de voordelen van inziet.



@ Leonixie: Was ik nog vergeten te zeggen: Ik las dat je naar een externe afspraak bent geweest, nou dat alleen vind ik al hartstikke knap dat je dat kunt. Zou ik echt nog niet kunnen / durven, vanwege zowel het autorijden als het contact met de klant. Trek je er dan ook extra tijd voor uit, zodat je op je gemak kunt rijden en als het wat langer rijden is, stop je dan onderweg even voor 10 minuten pauze (muziek luisteren, tijdschrijft meenemen). Dat zou ik zeker doen. Ik merk zelf dat angsten eerder de kop op steken als je wat meer vermoeid bent of als je op al op je tenen loopt.



Slaapproblemen (zucht... zie tijdstip bericht).

Het ging zo veel beter en ineens is het weer helemaal terug. De 4e nacht op rij. Doodmoe en niet kunnen slapen.

Komt omdat er afgelopen weekend iets heftigs is gebeurd. Ik was (terecht) boos op mijn vriend over iets, alleen ineens sloegen de stoppen compleet door. Ik werd heel erg agressief, begon hier zo ongeveer de boel te slopen. Keihard met een deur slaan, meerdere keren achter elkaar, het kalk kwam van de muur. Vervolgens keihard huilend op bed gestort, helemaal overstuur. Had het gevoel geen controle over mezelf te hebben. Mijn vriend kwam niet naar me toe en toen had ik het helemaal niet meer, ben naar beneden gegaan, heb mijn autosleutels gepakt en ben weggegaan. Totaal onverantwoord, was echt niet in staat om veilig auto te rijden. Als een kip zonder kop rondgereden, ook bijna tegen een andere auto aangereden. Ik wilde eigenlijk terug naar huis, maar was ergens ook bang voor mezelf, dat ik mijn vriend iets aan zou doen ofzo. Heb toen de auto ergens geparkeerd en ben een tijdje blijven staan. Toen ik weer een beetje was afgekoeld naar huis gereden. Hele heftige ervaring, was er zo verdrietig van. Daarnaast schrik ik hier zo van. Totaal geen controle hebben, voel me hier verschrikkelijk over. Ook bang dat dit nog een keer gebeurd. Mijn vers opgebouwde kleine beetje zelfvertrouwen lijkt hierdoor ineens ook te verdwijnen. Wie herkend dit????



Ik heb er niet eerder over gelezen hier volgens mij. 's avonds was ik dus totaal onrustig en kon ik niet slapen. En nu dus alweer de 4e nacht drama hier. Ga er wel vanuit dat het de komende dagen langzaam weg-ebt. Ik heb het zo gehad met het niet slapen. Gisteravond alles aan gedaan om te ontspannen, was ook echt compleet ontspannen toen ik naar bed ging. Lig nog geen seconde in bed en ja hoor piekeren... De hele film van wat er gebeurd is, hoe bij mij de stoppen doorsloegen, speelde zich weer af in mijn hoofd. En dan weet je al, dit wordt een lange nacht.

slaapproblemen heb ik toen ik nog burnout was ook last van gehad. mijn psych heeft me toen iets aangeraden wat heel erg geholpen heeft bij mij: namelijk echt op vaste tijden naar bed/opstaan. bij mij heeft dat heel erg goed geholpen.

ik was uiteraard heel erg moe dus had ik de neiging om om half10 al naar bed te gaan waardoor ik nog uren naar het plafond lag te staren. hij heeft toen geadviseerd: 23 u naar bed, 7 u eruit zodat je echt 8 uur slaapt. (of 24 u erin, 8u eruit enz.)

tegenwoordig heb ik van piekeren helemaal geen last meer.van wakker liggen ook niet. ik lig erin en voor ik het weet lig ik te knorren...komt ook door de antidepressiva,dat ik niet meer pieker, maar nu ben ik aan het afbouwen en het gaat nog prima.



die kleine stapjes is idd heel erg wennen maar op een gegeven moment zit het helemaal in je systeem. het begin van mijn burnout vond ik echt verschrikkelijk. je hoofd wil van alles alleen je lijf werkt totaal niet mee. dat moet je accepteren en das niet makkelijk. afleren jezelf met anderen te vergelijken vond ik ook vreselijk moeilijk. maar goed, ik ben eruit gekomen dus dat lukt jullie ook



grtz DH (voorheen Phoebe )

Mede dankzij dit forum heb ik vandaag een dapper besluit genomen (zie ook mijn bericht van 14 mei jl.). Gisteren heb ik een gesprek met de HA gehad en vandaag met de psycholoog. Ik heb mijn leidinggevende gebeld en afgesproken dat ik voorlopig niet op mijn werk kom. Mijn LG vond het een hele goede beslissing en heeft alle begrip. Ik heb nu een raar gevoel, omdat ik het werk nu echt loslaat.

Ha rosalie en fenix,



Dank voor jullie reactie. Ik wilde nog even reageren op jouw verhaal rosalie. Ik heb het ook eens meegemaakt dat bij mij alle stoppen doorsloegen. Ik ben geen dingen gaan stuk slaan maar lag in bed en moest zo hard huilen dat ik dacht dat ik gek werd. Mijn vriend wilde mij kalmeren en ik werd alleen maar gekker daarvan. Dus ik ging gillen en om me heen slaan. Daarna lukt het wel om rustig te worden maar heb daar nog dagen verwonderd aan terug gedacht. Mijn vriend was natuurlijk ook geschrokken en pas na een paar dagen hebben we het nog eens erover gehad. Ik heb het later nog eens met mijn therapeut besproken en zij zei ook dat het gewoon een ontlading was. Ik mocht zo weinig van mezelf, niet huilen doordeweeks, niet instorten, doorgaan doorgaan en vanaf vrijdag mocht ik weer moeilijk doen van mezelf. Uiteindelijk gaat dat natuurlijk niet meer. Ik zou zeggen don't worry, schrik er niet teveel van. Waarschijnlijk had je het even nodig.



Qua werk heb ik me deze week ziek gemeld dus ben niet meer geweest. Voelde goed en opgelucht. Maar merk nu na een paar dagen dat ik toch weer somber wakker wordt. Ben maar weer gaan schrijven. Ik kan het heel moeilijk herleiden wat er nou eigenlijk aan de hand is dat ik me zo voel. Heb best goede stappen gezet deze week. Tegen werk gezegd dat ik gek word van het schema. En heb zelf herkend dat mijn gedrag terugvalt en dat ik wat moet doen. viel niet mee maar is eigenlijk best goed. Alleen zie ik zoveel nu zo somber in. Hoort dit bij een terugval? Hebben jullie dit ook gehad? Het is een soort vicieuze cirkel lijkt het wel. Want hierdoor ga ik me weer meer zorgen maken, komt het ooit wel goed. Wat als ik echt depressief blijk te zijn en er nooit meer uitkom?

Terwijl ik toch echt in een stijgende lijn zat, kon best weer genieten van dingen. Hm.. hoop op jullie ervaringen en de herkenning x



@Lentezon, supergoed van je! begrijp hoe moeilijk het is, heeft bij mij ook maanden geduurd maar het is zo fijn om eindelijk eens aan jezelf toe te komen. Het zal nog wel even duren voordat je het werk echt los kunt laten maar daarna is het zo fijn! Hoop dat het je goed doet.

Dag, gaat u a.u.b bloed onderzoek doen bij vitamine B12.

http://www.stichtingb12tekort.nl/



Met groet,

Ana

...hormonen spelen ook een groot rol in.

De waarde van B12 moet tussen 250 en 700 zijn.Wat onder 250 is geeft problemen.Ik krijg nu B12 injectie en ik heb een plant ontdekt die mijn hormonen in balans gebracht had. Ik neem deze plant vanaf februarie en samen met vit B12.

Als ik ietes nog kan doen hoor ik.

Leonixie, bedankt voor je reactie. Vervelend dat jij dit ook weleens hebt meegemaakt, maar voor mij fijn voor de herkenning. Het was heftig, was aardig van slag. Een hele week slecht geslapen, maar daarna ging het weer beter. Ik heb het ook met mijn psycholoog besproken, die relativeerde het ook. Zei dat ik terecht kwaad was en dat ik nog veel erger had kunnen reageren. Zij legde ook, dat een kind heel puur reageert op emoties, later leer je je emoties in toom te houden, zodat jij zelf en vooral je omgeving er minder last van hebben. Maar als een burn-out hebt, dan heb je zo weinig energie dat je niet meer je emoties in toomt kunt houden, je reageert heel puur. En inderdaad, dat is vervelend, maar geen ramp. Je gooit er uit, wat er waarschijnlijk even uit moest. Voordeel is dat mijn vriend nu echt niet meer zal vergeten rekening met mij te houden! Al vind ik het wel vervelend dat ik zooo heftig op hem reageerde.



Leonixie, hoe is het nu met je? Zit je nog in je terugval of gaat het alweer iets beter? Goed hoor, dat je geluisterd hebt naar de signalen van je lichaam en actie hebt ondernomen. Tja, dat sombere gevoel. Is wel herkenbaar dat dit steeds bij terugkomen. Dat is wel normaal denk ik, maar je moet een manier zien te vinden om er weer uit te komen. Dat kan heel erg moeilijk zijn, maar je komt er zeker weer uit en mijn ervaring dat is dat je na een terugval er sterker uit komt! Wat doe je nu zoal op een dag? Mijn therapeut zegt altijd tegen mij, soms moet je eerst wat doen om je beter te gaan voelen. En daar heeft ze gelijk in. Dus probeer wat kleine dingetjes te ondernemen, een wandelingetje, wat kleine huishoudelijke klusjes, een vriendin bellen, beetje in de tuin rommelen, je hebt er misschien geen zin in, maar naderhand voel je je misschien wel beter. Kies wel iets wat zeker niet te zwaar is en het liefst iets wat je leuk vind en waar je zin in hebt.

Hopelijk lukt het je om op het werk nieuwe afspraken te maken. Ik heb het gevoel dat je je misschien wel beter gaat voelen als je hiervoor nieuwe afspraken kunt maken, waar je je wel in kan vinden. Ik weet niet precies wat hetgeen is, dat het werkt zwaar maakt voor je. Lijkt mij dat je vooral wat flexibiliteit moet krijgen om het werk aan te passen als je mindere dagen hebt ofwel is het werk sowieso te zwaar en zul je dit moeten aanpassen. Voor mij is het erg belangrijk dat ik andere werkzaamheden kan doen, als ik me slecht kan concentreren en dat ik extra pauzes kan nemen. Ik word daar ook makkelijker in, neem nu veel meer pauzes, zonder me schuldig te voelen of het idee te hebben dat ik iets illegaals doe en ik merk nu dat het daardoor veel beter gaat. Ik krijg minstens evenveel werk af, dan wanneer ik minder pauzes neem. Maar dan wel de ruimte voor zijn en je moet je niet bezwaard voelen om dit ook echt de doen. Misschien kun je iets terug gaan in uren en van daaruit weer langzaam verder gaan opbouwen. Ik probeer mee te denken, weet niet of je er iets aan hebt. Ben benieuwd hoe de situatie nu is of je bijv. deze week alweer op het werk bent geweest. Heel veel sterke in ieder geval en vertrouw echt op jezelf. Je bent al zover, je kan vast al veel meer dan je denkt! Denk klein en geniet van kleine dingen! Het komt weer goed, echt!

@lentezon - goed dat je een beslissing hebt genomen om even alles los te laten. Hoe ga je nu je dagen invullen? Heel veel sterkte in ieder geval met je herstel!! En blijf hier schrijven als je daar behoefte aan hebt. Het kan zo fijn zijn om dingen te delen en vooral herkenning te vinden.

Bedankt voor jullie lieve reacties. Nu ik hele dagen thuis zit ben ik alleen maar moe en nog eens moe. Volgens mij het signaal dat ik er al een hele tijd tegen geknokt heb. Ik heb mij voorgenomen er voorlopig aan toe te geven en te gaan slapen wanneer ik er behoefte aan heb. Ondanks de vermoeidheid wil ik nog graag werken. Ik heb hele lieve collega's die ook aangeven dat ik goed moet uitrusten en mij LG zegt dat ik de tijd moet nemen. Gisteren ben ik nog meegegaan met het afdelingsuitje en ik voel mijzelf dan zo'n kneus. Ik heb net anderhalf uur bezoek gehad van vrienden. Dit was lang genoeg en ik ga weer lekker naar bed. Vanmiddag bezoek ik de Bedrijfsmaatschappelijk werker. Tot gauw.

Hoe is het met jullie allemaal?

Ik ben afgelopen weekend een weekendje weggeweest naar een bungalowpark met mijn schoonfamilie. Ik had er vantevoren wel zin in, maar vond het ook wel een beetje spannend hoe het zou gegaan. Maar het is echt bovenverwachting gegaan en ik heb er enorm van genoten! Vandaag weer gewerkt, 5 uur en ook dat ging goed. Voor het eerst ging ik zonder hoofdpijn naar huis! Ik heb echt het idee dat ik ineens sinds 2 weken met een sprongetje vooruit ben gegaan.

Ik ben dus heel erg blij. Ik dacht, laat het even weten, een positief bericht is ook wel eens fijn.

He Rosalie,



Wat lekker dat je zo hebt kunnen genieten van je weekendje weg, en dat het verder zo goed met je gaat. En net wat je zegt, een positief bericht is zeker fijn om te lezen. (f)



Met mij gaat het nog niet echt de goede richting op. Morgenvroeg moet ik weer naar de huisarts om mijn medicatie te evalueren, en zal ik hoogstwaarschijnlijk doorverwezen worden naar de psychiater. Ben benieuwd wat dat me gaat brengen, maar ik wacht eerst morgen maar eens af.



Hoe gaat met met de rest van jullie?

Hi allemaal,



Ook weer even een berichtje van mijn kant. Wat goed Rosalie dat je zulke stappen maakt, heerlijk! Ik ben dit weekend naar parijs geweest. Ik had er erg naar uitgekeken maar het bleek een pittige beproeving. De drukte in zo'n stad is ontzettend moeilijk. Het heeft me 3 dagen gekost om er aan te wennen en toen gingen we bijna naar huis Verder merk ik dat mijn angsten erg zijn toegenomen en dit weekend bewees voor mij dat ik het niet in de hand heb. Ik heb daarom ook besloten toch aan de medicijnen te gaan beginnen. Ben nu 3 dagen bezig en moet zeggen dat de bijwerkingen tot op heden meevallen. Ik voel me opgelucht en kijk uit naar een wat stabielere ik. Ben trots op mezelf dat ik het zo heb opgelost!



Groetjes

Leonie

Hoi meiden,

Ik kom even inbreken.. Ik weet niet of ik een burnout heb maar ik zit er in ieder geval flink doorheen. Weet niet zo goed wat te doen. Om eerlijk te zijn heb ik al jaren lichamelijke klachten, vage dan. Maar nu kan ik echt niet meer.

Ik slaap heel slecht (vaak pas om 4 uur), ben zo moe, beetje somber. Sleep me voort. Vind het zo rot om me ziek te melden, pffff

@Leonixie: Ik hoop echt voor je dat de medicijnen snel aanslaan. Wanneer je angsten minder worden, zul je vast ook veel beter kunnen herstellen.

Al moet ik wel zeggen ik het niet gek vind dat een weekend Parijs te zwaar bleek te zijn. Het gaat best lekker met mij op het moment, maar ik zou het zelf nog niet in mijn hoofd halen om een weekend naar Parijs te gaan, dat zou echt veel te zwaar zijn en veel te druk. En dan had ik waarschijnlijk ook in paniek geraakt. Alleen bij het idee dat ik naar Parijs zou "moeten" krijg ik het al benauwd. Dus til er niet te zwaar aan dat het weekend moeizaam ging, je bent gewoon nog niet zo ver. Kijk vooral naar de dingen die je wel kunt en die wel goed gaan. Dat is echt belangrijk.

Leonixie, zorg goed voor jezelf en doe leuke prettige dingen, waarvan je weet dat je ze aankan en dan gaat het vast binnenkort weer beter! Veel sterkte ermee!



@ Lizett, wat vervelend dat je al zo lang vage klachten hebt. Ik zou als ik jou was nu voor mezelf kiezen en er iets aan gaan doen. Langer wachten betekent misschien dat het erger wordt en dan gaat het ook alleen maar langer duren voordat het weer beter gaat. Ga naar je huisarts voor advies / doorverwijzing. Veel sterkte ermee!

@ Fenix: Hoe gaat het nu met je? Hoe was het bij de huisarts? Hopelijk kan je verder worden geholpen, zodat je je weer een klein beetje beter gaat voelen.

-