burn-out wie ook??

Laura,



Ik heb op dat gebied ook van alles geprobeerd. Ik vond dat ik te weinig discipline had en te weinig deed en dus mee moest doen. Heb zelfs met een dagschema (structuur) gewerkt. Uiteindelijk ben ik daar keihard van teruggekomen want ik ging er helemaal aan stuk.



Er werkt voor mij maar een ding en dat is luisteren naar mijn gevoel. Als ik rust wil neem ik rust. Als ik me verveel of lamlendig voel is het weer tijd voor actie. Af en toe zet ik er wat lichte dwang achter bij een leuke activiteit en sport omdat ik weet dat ik ervan opknap.



Maar verder ben ik nog in mijn herstelfase: en dus pak ik rust/rust en rust zodra ik daar behoefte aan heb.

Hallo,



Ik kom even weer wat van mij laten horen.



Heb een hele tijd niet meer meegeschreven omdat ik steeds bang was dat het herkent werd en meegelezen door bekenden dus.



Ik voel mij momenteel echt stukken beter. Maar dat komt ook omdat ik zelf het aangepakt heb.



Contact met teamleidster blijft een drama. Heb nu alweer 5 weken niets van haar gehoord. Binnen een maand werd ik alweer volledig ingezet qua werken. Tis gewoon enorm druk,ze komen mensen te kort. Ik werk dus nu alweer full time. Met mn tanden op elkaar, want ik vind het gewoon niet leuk meer. Er is geen moer veranderd. Ik werk nog steeds 6 dagen per week, binnenkort zelfs 10.



Mijn bedrijfsarts heb ik geen ruk aan. Maken we een afspraak en komt ze gewoon niet opdagen. Wil ik zelf een afspraak verzetten kan ik wel 5 x bellen en voicemail inspreken maar krijg ik geen reactie.



Ondertussen ook contact met een psycholoog. Ze begreep volkomen waarom ik een burn out heb gekregen. Ik gaf zelf aan dat het mij het beste leek een andere baan te nemen en ze was het daar wel mee eens. In het begin had ik helemaal geen zin in die gesprekken met de psycholoog. Het leek me niet meer nodig. Maar nu ik er een aantal gehad heb ben ik er toch wel heel blij mee.



En...ik heb een andere baan! Wel in de zorg, wat ik het leukste vind. Maar gewoon 4 dagen per week, en ik mag examens doen om een stapje hoger te komen. Ook eerlijk gezegd dat ik best wel flexibel ben, maar dat het niet zo moet zijn dat ik continu alle feestdagen moet werken en overuren draaien. Nou dat begrepen ze volkomen en zoiets zou bij hun nooit voor komen.



Over 7 weken mag ik er beginnen. Dus nog even doorzetten.



Vanmiddag een gesprek nog met de bedrijfsarts en dan moet ik nog maar even acteren. Aangezien ze alles door kletst aan de teamleidster. En volgende week vertel ik teamleidster dat ik ontslag neem.



Ik voel me zo opgelucht! Ik voel me sowieso niet meer zenuwachtig/paniekerig. Ik kan gewoon weer tv kijken en boeken lezen.

Hoi meiden,



ik heb de hele tijd meegelezen, maar schrijf niet meer. Eerlijk gezegd bevalt me dat goed, het is vrijblijvender (ik "moet" niet meer schrijven, ik voelde dat echt als een druk). Maar ik wil even laten weten dat ik wel aan jullie denk. Veel van de nieuwe garde ken ik niet meer, maar bollo, hiltje, heyjij, liselotte natuurlijk wel.



Het is heel herkenbaar, wat jullie schrijven. Kleine of grotere terugvallen, en hoe je daarmee omgaat. Ik heb geen "grote" terugvallen, maar wel momenten dat ik merk dat ik teveel wil. Of momenten dat ik gek word van de interne gesprekken die ik voer (dat zei liselotte ergens ook). Maar ik signaleer het steeds sneller, en kan er wel wat mee.



En structuur (waar hiltje het ook vooral over had), in hoeverre moet je jezelf dwingen om wel actief te zijn... Ik rende een half jaar geleden heel fanatiek hard, was in training voor de marathon. En ik heb het opgegeven. Ik vond het niet leuk meer, mezelf voortdurend ergens doorheen duwen. Het gaat me gewoon niet lukken dus, ik ren veel langzamer, veel korter én veel lekkerder dan een half jaartje terug. Ik kan het niet. Een marathon. Goh, wat een opluchting.



Wat hiltje zegt, hooguit lichte dwang. Niet tegen heug en meug door de regen rennen met een te hoge hartslag. Hiltje, je klinkt al een stuk verder, veel bewuster bezig met je lichaam, en minder bezig om je schema vol te kunnen houden.



Heyjij, gefeliciteerd met je nieuwe baan!



Goed, ik vond het leuk jullie toch even een kleine update te geven. Ik blijf meelezen... Liefs!

@hiltje: dank voor je reactie. Tja, dat met sport... zou eigenlijk goed moeten doen, maar het kost me momenteel erg veel moeite. Het is ook 15 a 20 minuten fietsen en op de terugweg breekt me dat zo op! Heel raar, want eerder had ik daar niet zo'n last van. Vraag me dan af of ik toch moet doorzetten omdat sport juist goed zou moeten zijn. Maar bah, voelde me even zo ellendig...



Wel goed hoor, hoe iedereen hier ermee bezig is (voor zover ik gelezen heb, ik neem aan dat jullie snappen dat ik geen 94 pagina's gelezen heb )

kies een sport die je leuk vind! of ga elke dag een halfuurtje wandelen, met je mp3speler op.

hey hiltje,



wat vervelend voor Josefien. Hoop dat ze snel weer beter wordt.

Goed dat je weet waar de pijn vandaan komt. En alles op zijn tijd.



Hoi Laura, welkom. Ik zou je willen adviseren eerst eens met je huisarts te spreken. Die weet wel wat er moet gebeuren. Veel mensen hier op het topic, en ook een vriendin van me, hebben veel baat gehad bij een haptonoom. Dat is iemand die je helpt met je energiebalans en met je gevoelens om te gaan.

Heb er zelf geen ervaring mee, misschien kan iemand van dit topic nadere info geven?



Hoe bedoel je dat je prikkelgoevelig bent? Geldt dat voor prikkels uit je omgeving (beeld, geluid) of om dingen die je meemaakt en die een reactie bij je los maken (conflicten ofzo)..



ben hier zelf heerlijk van de zon aan het genieten. Heerlijk een dagje vrij. Merk wel dat ik echt moe ben, dus doe het rustig aan vandaag. Zo maar eens op de fiets stappen om wat kleine dingetjes te doen.



Besefte me laatst dat het een jaar geleden was dat ik ben ingestort en afgevoerd. Wel bijzonder.

het is fijn al deze verhaaltjes te lezen.

Ik ben zelf 19 jaar en heb in mijn leven al meerder 'burn-outs' gehad, denk ik.

In ieder geval zo'n moment dat je het allemaal niet meer aan kan. Ben dan ook echt overgevoelig heb ik het idee.

Ik heb dan zelf niet het gevoel dat ik heel moe ben, maar ik ga dan vooral veel in mijn hoofd zitten.

Ik krijg last van angsten, depressies. Eerst had ik last van hypochondrie, maar nu is het meer angst voor, ja voor wat eigenlijk. Angst voor angst eigenlijk.

Maar ik denk dat het vooral ligt aan slechte zelfvertrouwen en wat ik ook las hier, dat je graag iets in 1 keer goed wilt doen.

Ik wil geen fouten maken, eigenlijk faalangst.

Mijn ouders zijn er op tegen bij een psych langs te gaan.

Dus dat is wel lastig.

Denken jullie ook niet soms, dat je de enige bent die dat zo heeft?

Ik denk altijd, er zijn niet veel mensen die zich zo voelen. Dus dan krijg ik weer extra veel medelijden met mezelf, waardoor het eigenlijk nog erger wordt...

jaja, soms is het leven we lastig, maar enige troost: je leert ervan:)

vanaf je 18e bepaal je toch zelf wat je wilt? Dus ik zou wel naar een psych gaan, hebben je ouders weinig over te zeggen. En je hoeft ze perse ook niet op de hoogte te stellen dat je daarheen gaat.

dat klopt. Maar ik kan me voorstellen dat dat moeilijk is omdat je dan tegen je ouders in gaat. En jessica geeft al aan niet zoveel zelf vertrouwen te hebben.



Wat hebben je ouders tegen een¨psych jessica?



Leuk trouwens om weer wat oude bekenden terug te zien. Heyjij, wat ontzettend goed van je dat je een nieuwe baan hebt! Ongeloofelijk knap. Heb echt bewondering voor je. Je hebt het goed gedaan. Neem je wel nog even vrij tussen de banen door? Is lekker om bij te komen.



En muziekmeisje, leuk dat je af en toe weer wat van je laat horen. Fijn dat het goed met je gaat.



Heeft iedereen een beetje zin in pasen? Het staat wel symbool voor een nieuw begin. Nieuw leven.

Want ze denken als je de juiste boeken lees, je het zelf kunt oplossen.

En dat de psychologen eerder op de klok kijken en jou je verhaal laten doen dat ze er echt iets mee doen..

Klinkt raar als ik het zo zeg, ze zullen dat toch niet allemaal zo doen toch?

Ja ik heb nog 2 weken vakantie ertussen en ga lekker ook op vakantie. Heerlijk!



Jessica, ik vond eerst een psycholoog ook niks voor mij. Ik vroeg me af wat ik er te zoeken had. Maar vanaf de 1e keer dat ik heen ging vond ik het erg fijn. Eerste keer was kennis maken, en stelt ze je wat vragen. Ze zei wat ze er aan ondervond en vroeg wat mijn doel was. En ze zei dat ze het daar mee eens was en noemde wat dingen op wat ze wil aan pakken. De keer er op een wat diepgaander gesprek en tips en advies gekregen. En de keer er op assertiviteit aanpakken.



Bij veel tips en advies wist ik het eigenlijk wel, maar het is toch heel erg fijn dat je ten eerste je verhaal kan doen bij een ander zonder te denken dat je de ander tot last bent en ze je een zeur vinden. Ten tweede als een ander persoon zegt hoe ze het ziet waarvan je weet dat ze er voor geleerd heeft, voel je je veel zekerder om iets te doen met die adviezen en tips.



En op de klok kijkt ze niet echt. Het kan gerust 10 a 15 minuten uit lopen. Het kan natuurlijk niet uren uitlopen en dat is logisch want er komt natuurlijk ook weer iemand na mij.

Hoi meiden, hier een berichtje van een ex-burnout patient. Vorig jaar schreef ik nog actief mee maar ben nu al een tijd niet meer "aanwezig"geweest.

Eerst een opmerking; elke herstel gaat echt met ups en downs, schrik niet te veel van de downs.

Ik merk nu dat ik, na mijn burnout, me in mijn werk wat minder snel druk maak, meer los kan laten waardoor het minder energie kost en ook nog eens beter loopt. Ik herken bij mijn collega's gedrag wat ik voorheen ook had. Overdreven precies zijn, of je enorm druk maken over dingen die al die energie niet waard zijn. Ik heb zelf veel baat gehad van de haptonomie en van tai chi. En nog steeds maak ik daar gebruik van. Ik merkte dat ik de laatste tijd prive wat te veel zat te piekeren en daardoor weer hyperventilatie kreeg. Mijn lichaam waarschuwt me als het niet goed met me gaat, dat heb ik ook van de burnout geleerd. Daarom besloot ik weer contact op te nemen met de hapto om wat dingen weer op een rijtje te zetten en daar ben ik nu weer mee bezig De intense moeheid is eigenlijk helemaal weg, ik gebruik geen medicatie en werk weer mijn voledige uren. Ik ben niet meer de gene wie ik was voor de burnout. Ik denk zelfs dat ik voor mijn omgeving en ook voor mezelf een prettiger mens ben geworden.

Ik hoop dat jullie een beetje hoop uit mijn stukje kunnen putten.

Wees lief voor jezelf en geniet van de zon dit weekend!

Leuk om eens te lezen hoe het iemand anders is vergaan en hoe het nu gaat. Geeft weer moed voor de toekomst. Met mij gaat alles wel aardig. Heb een pittige week achter de rug, veel mensen geconfronteerd maar het voelde wel goed om eht even te zeggen. Normaal hield ik alles bji me en ik voel nu de behoefte om het uit te spreken. Daardoor merk ik dat ik behoorlijk moe ben. Vandaag dus maar rustig aan, net stuk gewandeld en dan is het klaar.



Gisteren bij werk langs geweest. wat ben ik blij daarvan geworden. Zulke goede gesprekken. We gaan over 1,5 week starten met twee ochtenden in de week. Dit zullen we 3 weken voortzetten en dan daarna starten met 4 ochtenden in de week. Ook bieden ze me een zakelijke coach aan die me gaat helpen in het niet alles aantrekken maar ook hoe ik de zaken beter aan kan gaan pakken. Dat is een persoonlijke coach dus daar ben ik superblij mee. Had zowaar zelfs weer een beetje zin om te beginnen. Ik heb zulke lieve collega's.



Ook het zonnetje doet natuurlijk goed. Verder heb ik de korrels van de homeopaat genomen. Of het nu daadwerkelijk iets doet, ik weet het niet. Voel me wel sterk deze week. En merk dat ik wat stabieler ben maar tja.. we zullen het wel zien.



@Jessica, als ik jou was zou ik zeker naar een psycholoog gaan. Die is er voor jou en al vertel je alleen maar wat je dwars zit is dat zo fijn! Ik vind het heel apart dat je ouders er zo in staan richting jou.



Fijne dag allemaal vandaag!



x

Hey allemaal,



Ook ik steek mijn neus weer eens om de deur. Heb een poosje geen zin gehad om langs te komen, had het druk met van alles en nog wat.

Hoop dat het met iedereen weer wat beter gaat!

Hier op zich weinig verandering. Steeds als ik denk dat het even wat beter lijkt te gaan, krijg ik toch weer een deksel op mijn neus, en lang niet altijd omdat ik teveel hooi op mijn vork heb genomen...

Word er af en toe zo moedeloos van, maar ik probeer het vol te houden.

Ook ga ik deze week voor het eerst weer een paar uurtjes werken, om te kijken hoe dat gaat. Ben nog wel erg moe, maar word zo gek van dat thuiszitten, dat ik er gewoon uit móet.

Ben benieuwd....

@Liselotte: dank voor je reactie. Haptonoom ben ik ooit wel eens geweest, maar met een andere 'hulpvraag' geloof ik, dus wie weet. Als dit inderdaad aanhoudt ga ik naar de huisarts. Ik dacht dat het wel weer wat beter ging (en dat het dus toch door een 'overzichtelijkere' oorzaak kwam), maar wilde vandaag oefenen met zingen en dat wilde weer totaal niet. Oke, dat zegt op zich niet zoveel, maar ik voelde me weer helemaal slap. Ik zie het nog wel even en anders is huisarts inderdaad waarschijnlijk een goede eerste stap. Bij mijn werk zijn ze er toevallig ook mee bezig om burn-outs preventief aan te pakken zeg maar, dus dat komt wel goed uit (al is dat altijd weer wat 'simpeler' dan het voor mensen zelf is volgens mij).



Prikkelgevoelig is vooral voor geluiden, licht etc uit de omgeving. Maar ook voor situaties. Ik heb eigenlijk altijd al te weinig energie, dus na een werkdag ben ik vaak ook echt wel op en dan in de trein kan ik weinig aan prikkels verdragen. Maar ben er sowieso erg gevoelig voor. Doet soms bijna pijn.

de angst om ontslag te krijgen wegens de crisis heb ik tot nu toe aardig van me af kunnen schuiven, maar het begint nu toch een beetje door te sijpelen. Heb weinig te doen op het werk, en dat kan toch ook niet lang doorgaan.... Dit is weer niet goed voor de stress; en het ging juist zo veel beter...

Bij een van jullie op het werk ook ontslagen plaatsgevonden?

Hallo allemaal,



Ik heb dit forum een hele tijd niet gelezen.

Het verhaal Eranma is heel herkenbaar. Gedrag van collega's herken ik mezelf ook.......van bijna een jaar geleden. Nu niet meer. Ik ben veranderd. Ik had al tijden (jaar of twee) een zoemend gevoel in mijn hoofd. Dacht dat het me hoorde. Nu is het weg. Mijn hoofd is leeg. Ik kan weer relativeren en dingen van me afzetten. Werk is maar werk. Mijn lichaam geeft me signalen, die ik nu herken als "niet goed." Dan neem ik afstand, voorheen liet ik het over me heenkomen. Natuurlijk zit er wel eens een dag tussen dat het iets minder gaat. Deze dagen accepteer ik. Ik doe het dan rustig aan en de volgende dag zijn er weer nieuwe dingen en nieuwe kansen. Dit houdt me op de been.



Een "terugval" is niet erg. Hier leer je alleen maar van. Je leert je lichaam kennen, wat je wel en niet wilt doen.



Ik ben op aanraden van de BA naar een psycholoog gegaan. Had eerst ook zoiets: "Wat moet ik daar eigenlijk doen." Maar na de eerste keer was het al een 'uitstapje' voor me. Ik kreeg er handvatten om mijn dagen weer op orde te krijgen (niet alleen op de bank hangen voor de tv en in bed liggen, maar weer dingen gaan ondernemen.) De woorden 'leuke dingen doen' wilde ik toen niet horen. Daar had ik helemaal geen zin in. Hoe kon iemand het uberhaupt zeggen. Nu weet ik dat dingen ondernemen het begin is van het herstelproces. Ga een half uur of uur wandelen of fietsen, lees een tijdschrift. Doe iets!



Ik strafte mezelf heel erg om het feit dat ik het had laten gebeuren om ziek te worden. Daarom mocht ik van mezelf geen tijdschrift kopen of even naar buiten. Ik was immers ziek. Op een gegeven moment is bij mij het kwartje gevallen dat ik toch dingen moest gaan doen die ik leuk vond. Ik liet mezelf toe om weer te genieten. Dat is voor mij echt een verrijking geweest.



Op den duur had ik weer dagelijkse bezigheden. De bezoeken aan de psycholoog waren zo nu en dan zwaar. De dagen dat ik naar haar toe ging plande ik helemaal niets. Ik ging 's ochtends heen en had de rest van de dag nodig om te herstellen. Ik ga nu nog steeds naar de psycholoog toe en op deze dagen werk ik niet. Die tijd heb ik nodig om bij te komen. Ookal gaat het nu steeds makkelijker er zijn de 'huilbuien' er niet meer.



Inmiddels ben ik aan het re-integreren en zit op de helft van mijn uren.Mijn werk geeft me inmiddels weer energie en dat is een fijn gevoel. Als ik terug kijk op de maanden na sept 2008, dan ben ik van heel ver gekomen. Ik kon toen letterlijk mijn bed niet meer uitkomen. Kan me nu niet voorstellen dat ik zo was. Ik ben vanaf okt. 2008 een dagboek bij gaan houden. Soms hele verhalen en som een paar regels. Zo nu en dan lees ik het weer terug en herken mezelf er helemaal niet in. Gek is dat he! Dat geeft mij wel de kracht om weer door te gaan. Want ik weet dat ik er nog lang niet ben, maar ik ben wel op de goede weg.



Wat ik wil meegeven aan iedereen die dit overkomt:

1. Geeft je over aan datgene wat je overkomt en accepteer dat je een burn-out hebt. Straf jezelf niet, omdat je ziek bent geworden.

2. Zorg dat je na een aantal weken rust weer een dagindeling krijgt. Wissel inspannende en ontspannende activiteiten af. Je zult zien dat inspannende act. (bijv sporten) na een tijdje ontspannende worden.

3. Neem de tijd en maak je eigen plan voor herstel/re-integratie. Zet dit ook duidelijk op papier. Dit geeft jezelf een stukje houvast en je hebt richting je BA en LG een praatstuk. Zij zien ook dat jij zelf ook bezig bent om terug te komen en zullen je sneller de ruimte geven tot herstel als je er goed mee bezig bent.

4. Begin langzaam met re-integreren. Eerst twee uur (paar weken), dan drie uur (paar weken) etc.

5. Ga er niet vanuit, dat als je gaat re-integreren, je binnen een maand weer volledig aan het werk bent. Neem de tijd!

6. Leer "Nee" zeggen en stel je eigen grenzen. Dit is heel moeilijk voor iemand die heel sociaal is en alles voor een ander wil doen. Het mooie hiervan is: In het verleden wist je niet dat je je grenzen niet stelde. Nu wel! Je lichaam reageert wel. Je voelt spanning. Je denkt: "Dit overkomt me niet weer."

7. De terugweg is lang en gaat met vallen en opstaan.

8. JE KOMT WEER TERUG BIJ DEGENE DIE JE OOIT WAS!

9. LUISTER NAAR JE EIGEN LICHAAM



Voor iedereen die nu ziek of aan het herstellen zijn: Heel veel sterkte!

@ Elledriver: Wow wat een verhaal, dit is echt een goede oppepper. Zo herkenbaar en voor mij bevestiging dat ik goed bezig ben op dit moment. en dat het uiteindelijk ook echt goed gaat komen. Het grootste deel van de tijd ben ik hier ook wel van overtuigd, maar af en toe dan zie ik het ineens niet meer zitten en denk ik dat het nooit meer goed komt en dan raak ik helemaal in paniek. Wat dan direct een trigger is om een terugval te krijgen en dan zit je direct in een negatieve spiraal.



Lees al een hele tijd mee, maar heb nu besloten ook even iets te posten. Heb een burn-out sinds juni 2008. Ben ook aan het reïntegreren, werk nu 3 x 3 uur en ben thuis activiteiten aan het opbouwen in kleine stapjes. Sporten, wandelen, fietsen, iedere keer iets langer of iets intensiever. Daarnaast sociale contacten, iets wat bij mij lange tijd erg moeizaam is gegaan. Heb een paar maanden zelfs helemaal niet gebeld, nam de telefoon ook niet op. In het begin ging het steeds mis met afspreken, dan bleef ik toch weer te lang. Door steeds slechte ervaringen, ging ik er steeds meer tegen opzien. Toen echt begonnen met een uurtje afspreken en daarna steeds iets langer. Gisteravond voor het eerst een avondje naar vrienden geweest van 8 tot 11. En het is goedgegaan, ben ik zo blij mee!

Voor me nu eindelijk weer een beetje "mens" , al weet ik ook dat ik er nog lang niet ben.



Meiden, allemaal veel sterkte. Wellicht dat ik vanaf nu vaker iets ga posten. Heb er in ieder geval heel veel aan gehad om mee te lezen. Bedankt voor al jullie verhalen en tips!

@Elledriver: wat ontzettend fijn om jouw verhaal eens te lezen. Je benoemt ook precies dingen waar ik in mijn hoofd toch ook nog mee bezig ben. Ik zit inmiddels twee maanden thuis waarvan ik de eerste 4 weken echt uitgeput op de bank lag. Ik was zo somber en moe. Ik merk nu echt wel een verandering bij mezelf. Ik word opgewekter wakker en heb meer energie. Toevallig onlangs bij de therapeut vergelijken. Toen ik bij haar voor het eerst langs kwam gaf ik een 2 voor mijn energie en nu kan ik het wel een 6 geven. Toch een vooruitgang.



Verder zal ik volgende week voor het eerst weer gaan starten op het werk. We hebben afgesproken te beginnen met 2 ochtenden van 10 uur tot 13 uur waar binnen ik ook ga lunchen. Dus op zich klinkt dat goed. We zullen dit 3 weken zo volhouden en dan uitbouwen naar 4 ochtenden onder voorbehoud natuurlijk allemaal. Ook krijg ik een coach die me gaat begeleiden op zakelijk vlak.



Ik moet zeggen dat ik het spannend vind maar ook wel leuk. Afgelopen vrijdag even koffie wezen drinken daar en alle collega's gezien. Was eigenlijk allemaal heel positief. Er was 1 collega die gelijk naar me toe kwam rennen omdat ze me 'nodig' had. Dus of ik even wat telefoonnummers kon opzoeken?? Ik merkte wel meteen dat ik er anders naar keek en haar ook zei dat ik daarvoor nu niet kwam. Maakte me wel weer trots en gaf me weer een beetje vertrouwen. Paar maanden terug had ik dat heel anders aangepakt.



Wel merk soms wisselvallige gevoelens. Vanochtend was ik heel erg van slag en kan het dan niet plaatsen. Ben onrustig en weet niet wat ik met mezelf aanmoet. Ruzie gemaakt met liefje maar goed die weet het soms ook niet met me. Uiteindelijk zakt het wel en voel ik me de rest van de dag beter. Maar dat maakt me soms zo verdrietig/boos. Maar als ik het dan lees bij jullie is dit allemaal heel normaal. Ik hoop zo dat ik ooit weer sterk ben en weet wat ik wil en waar mijn grenzen liggen!



@Rosalie: fijn dat je zo'n goede avond hebt gehad! Kan me voorstellen dat dat je weer een beetje oppept!

Wat is het stil hier....



Hoe is het met jullie? Met mij gaat het lekker op dit moment. Ik heb wel het idee dat het lekkere weer hier een erg grote rol bij speelt. Genieten jullie daar ook zo van?



Zijn er hier nog meiden die hun burnout al overwonnen hebben? Ben erg benieuwd hoe het gaat als je hersteld bent en vooral hoe je er voor zorgt dat het goed blijft gaan. Maak ik me zelf weleens zorgen over, dat ik straks als ik helemaal weer hersteld bent weer terugval. Ik las laatst dat 10 % binnen een jaar weer een burnout krijgt en dat is natuurlijk het laatste wat je wil. Tips / ervaringen?

Hai ladies,



Met mij gaat het nog steeds beter.



Ik ga komende week weer werk hervatten. Gelukkig laten werkgever en arbo arts mij in mijn eigen tempo. Ik heb gekozen voor eerste week 2 keer 2 uur.

En 2 e week 3 keer 4 uur. En daarna weer evalueren met arbo arts.



Ik was deze week koffiedrinken en het voelde goed. Na anderhalf uur kletsen wel moe en beetje aangedaan maar dat verdween weer na even een terrasje pakken en weer op adem komen.



Ik blijf onder begeleiding van coach en psych en hoop mijn grenzen beter aan te gaan voelen.

Ook ga ik cursus mindfullness doen.



Het is nog arbeidstherapeutisch dus ik begin met een beetje rommelen

Ha hiltje,



Ik ben ook deze week begonnen met werken voor het eerst. Bij mij is de afspraak 2x ochtend van 10-13 inclusief meelunchen. Ik moet zeggen was behoorlijk gespannen de eerste keer en het was best pittig. Daarna was ik gevloerd voor 2 dagen. Donderdag was stukje beter en was gelukkig ook minder moe daarna. Maar al met al behoorlijk zwaar. Het rare is dat ik sindsdien me zo somber voel en slecht. Terwijl het op het werk eigenlijk best goed was, het voelde goed om daar te zijn en ik doe eigenlijk nog helemaal niets.



Iedereen heeft me gewaarschuwd dat je even uit balans zou zijn maar ik heb het gevoel dat ik weer een paar stappen terug doe en dat maakt me zo verdrietig. MIjn emoties gaan weer alle kanten op. Het ene moment kan ik in huilen uitbarsten en het andere moment zie ik het wel weer positief in. Zo moeilijk maar goed.



Ik hoop dat het goed gaat voor je deze week en ben benieuwd naar je ervaringen. Zijn er andere mensen die al werken en de eerste week ook zo ervaren? Ik zou het zo fijn vinden als dit 'normaal' is en erbij hoort.



Hoop van jullie te horen!

Hoi allemaal,

Ben ook een hele tijd niet geweest, maar wil toch ook even mijn "vorderingen" (pfff haha, hmmm nu niet cynisch worden) laten weten.

@Hiltje: voordat ik het vergeet: is van 2x2 uur naar 3x4 uur gaan niet een beetje rap? Vooral als je na 1.5 uur koffiedrinken weer even tot jezelf moet komen? Nouja, je het zelf besloten, maar ik vind de overgang wel redelijk groot!



Hoe gaat het nu met mij. Nog wel wisselend, als ik een weekje wat beter in mijn vel zit, krijg ik ineens lichamelijke klachten (rugpijn op alle mogelijk plekken...) maargoed, de manueel therapeut helpt mij daar redelijk snel overheen.

ALs de rugpijn weer weg is, voel ik me snel weer lekkerder, ook in mijn hoofd. Merk, dat ik steeds vaker opsta met een 'best wel goed gevoel'. Aan de andere kant nog wel verdrietige buien maar dat laat ik gewoon gaan. Ik weet ook beter hoe mijn depressie in elkaar zit. Ik ben boos op mezelf dat ik qua loopbaan niet op de plek ben waar ik had kunnen zijn, alhoewel dat niet helemaal aan mezelf te wijten was. Ik probeer mezelf er niet voor te straffen en begin gewoon opnieuw: wil in sept gaan studeren en als ik met mijn studiekeuze bezig ben of mijn toekomstideeën, dan ga ik me echt beter voelen. Dat het heus nog wel kan, een goede baan krijgen en een wat comfortabeler leven/huis. Dat wil ik graag, naast geestelijk uitdagend werk.

Ik val terug in depressie door het contact met mijn stiefmoeder. Vorig jaar is mijn vader overleden, waar ik een goede band mee had, alhoewel stiefmoeder hem jarenlang een lelijk beeld over mij heeft gegeven. Nu hij dood is, en haar het totale beheer over de spullen en de poen heeft gegeven (in goed vertrouwen, dat zij mij net zo zou behandelen als hij zelf deed, NOT!!!) neemt zij haar grandioze wraak. Ik krijg niets wat ook maar met mijn vader te maken heeft, geen spulletjes, geen foto's, en natuurlijk al helemaal geen geld. Dit is heel zwaar en soms word ik nog boos/machteloos wakker. Er moeten nog dingen afgehandeld worden en dus moet ik af en toe contact met haar hebben. Daar word ik depressief van omdat het me teruggooit in mijn machteloosheid en ik geconfronteerd wordt met haar luxeleventje (ook voor mijn vaders dood, maar nu helemaal). Puur vanuit mijn gevoel heeft zij (o, en mijn jongere halfbroer, haar zoon) alles gratis en voor niks gekregen waar ik nog lang voor zal moeten knokken. Ik kan hier het beste mee dealen als ik het negeer, en mezelf vergelijk met alle andere mensen die ook hard voor hun hachie moeten werken. Dus bezig ben met mezelf en mijn toekomst. En dat gaat redelijk (ik denk dat het nog beter gaat als ik mijn studiekeuze heb gemaakt...!)

Dat ik nu niks heb van mijn vader, en waarschijnlijk ook nooit zal krijgen, blijft vreselijk. Helaas hecht ik nogal aan materiële dingetjes en herinneringen (en stiefmoeder weet dat) maar ik probeer mezelf voor te houden dat het geestelijke het belangrijkst is en dat stiefmoeder mijn herinneringen aan mijn vader niet af kan pakken. Maar het blijft bitter, hoor.

Verder ben ik nog behoorlijk passief, doe echt weinig (spreek af en toe af). Maar ik voel heel langzaam de zin terugkomen (om huis eens flink uit te mesten, om naar de sportschool te gaan, wat ook echt moet voor mijn rug!).

Dus ik ben zeker voorbij het dieptepunt. Dat wilde ik even laten weten!

Succes allemaal.

Nog even een korte vraag aan jullie: hoe heeft jullie menstruatie invloed op hoe je je voelt?

Ik heb nl. een heel slecht weekend met enorm veel hoofdpijn maar begin me nu af te vragen of dit niet van invloed is aangezien ik dit weekend mijn menstruatie heb.



Ik hoop van jullie te horen!

Nou, ik sta sinds 2 weken weer helemaal beter gemeld bij mn huidige werkgever.. en ik trek het gewoon niet meer. Ik heb de eerste volledige week alweer 7 dagen gewerkt en deze week moet ik er 6. Volgende week 5 en de week er op weer 6.

Ik ben zó moe, dat als ik thuis kom steeds mn bed in ga. Ook probeert de werkgever nog stééds van mij te profiteren. Over 4 weken zou ik dan 2 weken vakantie nemen en dan ben ik klaar bij de organisatie. Ik zou vanaf zaterdag verlof krijgen. Nu heeft ze mij die zaterdag nog even ingeplant voor 12 uur werk en gaat mn verlof dus pas vanaf zondag in...

Ik ben er zó klaar mee. Maar ik zet mn tanden op elkaar en ga nog even 4 weken aan de gang.. en dan eindelijk ben ik van deze #$%$% organisatie af.