Relaties
alle pijlers
Wel een echte vreemdganger
maandag 18 mei 2009 om 10:07
Hallo,
Ik moet even m'n verhaal kwijt want ik ontplof bijna. Mijn zoontje is nu 9 maanden. Toen ik hoogzwanger van hem was (een week voor de uitgerekende datam) kwam ik er op een hele suffe manier achter dat m'n vriend vreemdging met een collega. Ik had die week pas bij messenger ingesteld dat de geschiedenis van chatberichten werden opgeslagen bij m'n vriend, niet uit achterdocht maar uit nieuwsgierigheid. Zat in m'n verlof hele dagen thuis en kon weinig dus uit verveling ging ik die geschiedenisberichtjes lezen. Ik wist dat hij ook wel 's met collega's chatte maar dat was altijd zo oninteressant dat ik die eigenlijk altijd oversloeg. Tot die bewuste dag, ik opende een chatsessie met een collega en het begon eerst weer heel saai, tot het er ineens overging dat ze bijna waren betrapt op het werk, dat het zo lekker was etc. Het drong nog niet eens tot me door, ik dacht eerst, waar gaat dit nou weer over. Maar de realiteit kwam heel hard binnen. Daar zat ik met een dikke buik. M'n oudste dochter lag godzijdank te slapen want ik ging uiteraard uit m'n dak. Heb m'n vriend gebeld en geeist dat hij meteen naar huis kwam, dat ik wist van hem en zijn collega. Uiteraard duurde die autorit eindeloos en daar zat ik dan. M'n gedachten gingen alle kanten op. Bij thuiskomst kon hij alleen maar janken en sorry zeggen. Het bleek dat ze al eerder wat geflikflooit hadden, geen seks maar wel bijna al het andere. Het begon met chatten wat steeds pikanter werd. Uiteindelijk hebben ze dus ook op het werk gerotzooid. Ik voelde niks en van alles en dat is nu eigenlijk nog steeds. Bijna 2 weken nadat ik erachter kwam, werd m'n zoontje geboren dus werd al m'n tijd in geslag genomen door hem en zijn verzorging. Al met al heb ik de afgelopen 9 maanden geen tijd gehad en genomen om dit te verwerken maar het knaagt nog steeds aan me. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en wil dit niet voor mijn kinderen maar dat maakt m'n vriend wel heel erg moeilijk. Na m'n eerste zwangerschap kostte het me ook een jaar voordat ik weer mezelf was en dus ook weer gevoelens voor hem en onze relatie kreeg. Daarvoor stond alles in het teken van het kind. Dat was/is niet anders bij de 2e alleen komt dit vreemdgaan er ook nog bij. Ik vind het irritant als hij me wilt knuffelen, als hij loopt te klagen over de kinderen (wees blij dat we er nog zijn, ik had ook weg kunnen gaan) etc.
Komt dit nog wel goed? M'n oudste is ruim 2,5 jaar en heeft het heus wel in de gaten, dat papa en mama niet altijd even leuk zijn tegen elkaar.
Ik weet niet hoe ik dit moet verwerken zonder dat het ten kostte van mezelf en de kinderen gaat.
Wat moet ik nou?
Ik moet even m'n verhaal kwijt want ik ontplof bijna. Mijn zoontje is nu 9 maanden. Toen ik hoogzwanger van hem was (een week voor de uitgerekende datam) kwam ik er op een hele suffe manier achter dat m'n vriend vreemdging met een collega. Ik had die week pas bij messenger ingesteld dat de geschiedenis van chatberichten werden opgeslagen bij m'n vriend, niet uit achterdocht maar uit nieuwsgierigheid. Zat in m'n verlof hele dagen thuis en kon weinig dus uit verveling ging ik die geschiedenisberichtjes lezen. Ik wist dat hij ook wel 's met collega's chatte maar dat was altijd zo oninteressant dat ik die eigenlijk altijd oversloeg. Tot die bewuste dag, ik opende een chatsessie met een collega en het begon eerst weer heel saai, tot het er ineens overging dat ze bijna waren betrapt op het werk, dat het zo lekker was etc. Het drong nog niet eens tot me door, ik dacht eerst, waar gaat dit nou weer over. Maar de realiteit kwam heel hard binnen. Daar zat ik met een dikke buik. M'n oudste dochter lag godzijdank te slapen want ik ging uiteraard uit m'n dak. Heb m'n vriend gebeld en geeist dat hij meteen naar huis kwam, dat ik wist van hem en zijn collega. Uiteraard duurde die autorit eindeloos en daar zat ik dan. M'n gedachten gingen alle kanten op. Bij thuiskomst kon hij alleen maar janken en sorry zeggen. Het bleek dat ze al eerder wat geflikflooit hadden, geen seks maar wel bijna al het andere. Het begon met chatten wat steeds pikanter werd. Uiteindelijk hebben ze dus ook op het werk gerotzooid. Ik voelde niks en van alles en dat is nu eigenlijk nog steeds. Bijna 2 weken nadat ik erachter kwam, werd m'n zoontje geboren dus werd al m'n tijd in geslag genomen door hem en zijn verzorging. Al met al heb ik de afgelopen 9 maanden geen tijd gehad en genomen om dit te verwerken maar het knaagt nog steeds aan me. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en wil dit niet voor mijn kinderen maar dat maakt m'n vriend wel heel erg moeilijk. Na m'n eerste zwangerschap kostte het me ook een jaar voordat ik weer mezelf was en dus ook weer gevoelens voor hem en onze relatie kreeg. Daarvoor stond alles in het teken van het kind. Dat was/is niet anders bij de 2e alleen komt dit vreemdgaan er ook nog bij. Ik vind het irritant als hij me wilt knuffelen, als hij loopt te klagen over de kinderen (wees blij dat we er nog zijn, ik had ook weg kunnen gaan) etc.
Komt dit nog wel goed? M'n oudste is ruim 2,5 jaar en heeft het heus wel in de gaten, dat papa en mama niet altijd even leuk zijn tegen elkaar.
Ik weet niet hoe ik dit moet verwerken zonder dat het ten kostte van mezelf en de kinderen gaat.
Wat moet ik nou?
maandag 18 mei 2009 om 10:17
Hij doet z'n best, heeft meteen alle contact met die collega afgebroken en snapt zelf ook niet hoe dit is gebeurd. Hij heeft spijt tot op het bot maar wat koop ik daarvoor. Het is wel gebeurd en niet één keer maar meer keer en over een behoorlijke periode. Ik vind chatten over seks hebben en hoe ze het zouden doen en vinden ook vreemdgaan. Het is zo klassiek, zwanger en een vreemdgaande man/vriend. Ja, we hadden geen seks omdat ik zwanger was, misselijk, moe, buik in de weg etc. Maar nog geen reden om het buiten de deur te zoeken.
Ik wil dat dit nooit gebeurd was, dat ik m'n kinderen een gezin kan geven met een vader en moeder samen die elkaar ook nog lief, leuk en aardig vinden. Alles wat ik niet had. En ik dacht dit echt in hem gevonden te hebben, ik had hem vertrouwd op een onbewoond eiland met 10 lekkere wijven, mijn vriend zou dat nooit doen.
Het moet goedkomen, voor m'n kinderen en voor ons maar hoe. Hoe doen we dat?
Ik wil dat dit nooit gebeurd was, dat ik m'n kinderen een gezin kan geven met een vader en moeder samen die elkaar ook nog lief, leuk en aardig vinden. Alles wat ik niet had. En ik dacht dit echt in hem gevonden te hebben, ik had hem vertrouwd op een onbewoond eiland met 10 lekkere wijven, mijn vriend zou dat nooit doen.
Het moet goedkomen, voor m'n kinderen en voor ons maar hoe. Hoe doen we dat?
maandag 18 mei 2009 om 10:22
Draakje, wat vervelend zeg! Is het niet een idee om relatietherapie te gaan oid? Je geeft namelijk heel duidelijk aan dat je wilt voorkomen dat je kinderen opgroeien in een gebroken gezin, maar eigenlijk kun je het je vriend gewoon niet vergeven. Ik denk dat als jullie zo verder blijven gaan, dit tussen jullie in blijft staan. Misschien dat het met wat hulp van een therapeut lukt om beter om te gaan met alles wat gebeurd is, om het een plekje te geven, om samen verder te gaan met jullie leven zonder dat dit steeds tussen jullie in blijft staan.
maandag 18 mei 2009 om 10:23
Zoek hulp. ga eens met ee thearpeut praten. Samen in relatie-therapie, of in ieder geval jij voor jezelf. je schrijft dat je na je eerste zwangerschap ook een jaar duurde voordat je weer gevoelens voor je man en je relatie had? Had je een post-partum-depressie? Hormonen kunnen rare dingen met je doen. Voor je man/vriend was dat natuurlijk ook een zware periode, misschien is dat gechat met cokllega begonnen omdat ie van jou geen aandacht kreeg. Daarmee wil ik zijn vreemdgaan niet goedpraten. Volgens mij is vreemmdgaan echter meestal niet de oorzaak van een relatieprobleem, maar het gevolg van het zoeken nar een "oplossing" buiten de relatie.
Overigens is het voor kinderen, zeker als ze klein zijn beter om wel uitelkaar te gaan dan om ze het voorbeeld te geven van een slechte relatie. Kinderen voelen de spanningen heus wel, en zonder goed voorbeeld van een liefdevolle warme relatie kunnen ze daar als volwassene grote moeite mee krijgen.
Overigens is het voor kinderen, zeker als ze klein zijn beter om wel uitelkaar te gaan dan om ze het voorbeeld te geven van een slechte relatie. Kinderen voelen de spanningen heus wel, en zonder goed voorbeeld van een liefdevolle warme relatie kunnen ze daar als volwassene grote moeite mee krijgen.
maandag 18 mei 2009 om 10:25
Nou, niks moet hoor....het moet ook nog eens kúnnen. Als het vertrouwen wat jou betreft kapot is en je kunt hem niet vergeven (wat begrijpelijk is) dan houdt het eigenlijk wel op. Je bent nu 9 maanden verder en je ergert je aan je vriend, je vindt dat hij zijn kruis moet dragen en niet moet zeuren, terwijl het leven toch ook gewoon verder gaat, vreemdgegaan of niet.
Ga eens samen met een derde praten, met een therapeut bijvoorbeeld. Kijken of jullie weer een brug naar elkaar toe kunnen bouwen. Kijken of je zijn bedrog meer uit je systeem kunt krijgen en zien wat er nog wél allemaal leuk is tussen jou en hem.
Samen komen jullie er waarschijnlijk niet echt uit want er moet nu toch al wel een heel eind gesleten zijn zou je zeggen. Niet dat het óver moet zijn maar wel zou er weer gebouwd moeten worden nu in plaats van het knagen wat je er nu op doet.
Hoe sta je tegenover therapie samen?
Ga eens samen met een derde praten, met een therapeut bijvoorbeeld. Kijken of jullie weer een brug naar elkaar toe kunnen bouwen. Kijken of je zijn bedrog meer uit je systeem kunt krijgen en zien wat er nog wél allemaal leuk is tussen jou en hem.
Samen komen jullie er waarschijnlijk niet echt uit want er moet nu toch al wel een heel eind gesleten zijn zou je zeggen. Niet dat het óver moet zijn maar wel zou er weer gebouwd moeten worden nu in plaats van het knagen wat je er nu op doet.
Hoe sta je tegenover therapie samen?
maandag 18 mei 2009 om 10:28
ik denk idd ook dat relatietherapie best een mogelijkheid voor jullie is. zolang jij boos blijft van binnen zal het er niet beter op worden. En als manlief er alles voor over heeft gaat ie gerust mee.
Ik begrijp wel dat je je kinderen in een echt gezin op wil laten groeien.Ik kom zelf ook uit een gebroken gezin en mijn streven is het ook net als jou. maar als een kind zijn jeugd moet doorbrengen in een gespannen gezin lijkt mij dat ook niet het beste.
De therapeut zal hem echt wel confronteren met zijn daad en zo kom je er ook achter wat hem daartoe bewoog. Vaak is er meer mis in een relatie dan een tijdje geen sex. sterkte! dikke knuf
Ik begrijp wel dat je je kinderen in een echt gezin op wil laten groeien.Ik kom zelf ook uit een gebroken gezin en mijn streven is het ook net als jou. maar als een kind zijn jeugd moet doorbrengen in een gespannen gezin lijkt mij dat ook niet het beste.
De therapeut zal hem echt wel confronteren met zijn daad en zo kom je er ook achter wat hem daartoe bewoog. Vaak is er meer mis in een relatie dan een tijdje geen sex. sterkte! dikke knuf
maandag 18 mei 2009 om 11:52
Na m'n eerste zwangerschap kostte het me ook een jaar voordat ik weer mezelf was en dus ook weer gevoelens voor hem en onze relatie kreeg. Daarvoor stond alles in het teken van het kind. Dat was/is niet anders bij de 2e alleen komt dit vreemdgaan er ook nog bij. Ik vind het irritant als hij me wilt knuffelen, als hij loopt te klagen over de kinderen (wees blij dat we er nog zijn, ik had ook weg kunnen gaan) etc.
Nou, dat is nogal wat. Als je bedenkt dat je vriend meer dan een jaar met een vrouw leeft die hem duidelijk afwijst, kan ik me voorstellen dat hij daar wanhopig van wordt. Dan is het duidelijk dat hij gevoelig wordt voor aandacht van anderen als hij thuis helemaal niet meer mee lijkt te tellen.
Daarmee wil ik zijn vreemdgaan niet goedpraten.
Daar zal je samen met hem eens goed over moeten praten.
Nou, dat is nogal wat. Als je bedenkt dat je vriend meer dan een jaar met een vrouw leeft die hem duidelijk afwijst, kan ik me voorstellen dat hij daar wanhopig van wordt. Dan is het duidelijk dat hij gevoelig wordt voor aandacht van anderen als hij thuis helemaal niet meer mee lijkt te tellen.
Daarmee wil ik zijn vreemdgaan niet goedpraten.
Daar zal je samen met hem eens goed over moeten praten.
maandag 18 mei 2009 om 18:04
Misschien ben je door bevalling, ontzwangeren en het verzorgen van 2 kleintjes nog niet aan het verwerken van je boosheid en teleurstelling toe gekomen?
Of ben je op het moment dat je hem 1000% nodig had (2 weken voor je bevalling) zo op jezelf teruggeworpen dat je een muurtje om je heen gemetseld hebt?
Of ben je op het moment dat je hem 1000% nodig had (2 weken voor je bevalling) zo op jezelf teruggeworpen dat je een muurtje om je heen gemetseld hebt?
maandag 18 mei 2009 om 20:11
Doriane, zo voelt het inderdaad. Ben superteleurgesteld in hem maar heb toen al meteen gezegd dat ik hier geen tijd voor heb. M'n zoontje is ook nog een aardige handenbinder dus we/ik zijn nog volop met hem bezig en nauwelijks tijd voor ons zelf, laat staan voor ons samen.
En misschien heb ik wel een muur gebouwd, wat moest ik anders op dat moment. De bevalling kon elk moment gebeuren, iets speciaals wat je met z'n tweeen deelt en wat nooit meer terugkomt. Als ik het niet had weggedrukt dan was ik boos en teleurgesteld aan de bevalling begonnen. Er ging iets fantastisch gebeuren, iets van ons samen. Geen tijd hiervoor.
Het voelt allemaal ook erg dubbel, is dit mij nou echt overkomen. Nu hoor ik bij de 'club' van bedrogen vrouwen, iets wat ik nooit verwacht had, ik vertrouwde hem echt 1000%. En ik blijf ook nog. Er zijn zat vrouwen die weg zijn gegaan of weg zouden gaan. Ben ik dan een enorme loser? Verdient hij het wel dat ik blijf?
En misschien heb ik wel een muur gebouwd, wat moest ik anders op dat moment. De bevalling kon elk moment gebeuren, iets speciaals wat je met z'n tweeen deelt en wat nooit meer terugkomt. Als ik het niet had weggedrukt dan was ik boos en teleurgesteld aan de bevalling begonnen. Er ging iets fantastisch gebeuren, iets van ons samen. Geen tijd hiervoor.
Het voelt allemaal ook erg dubbel, is dit mij nou echt overkomen. Nu hoor ik bij de 'club' van bedrogen vrouwen, iets wat ik nooit verwacht had, ik vertrouwde hem echt 1000%. En ik blijf ook nog. Er zijn zat vrouwen die weg zijn gegaan of weg zouden gaan. Ben ik dan een enorme loser? Verdient hij het wel dat ik blijf?
maandag 18 mei 2009 om 20:31
Met iemand praten, of ik alleen of wij samen, dat lijkt me ook de beste oplossing aangezien we/ik hier niet zelf uit gaan komen. Dan wordt het (weer) een kwestie van ver weg stoppen maar het moet er dan toch een keer uitkomen en wie weet wat voor schade het dan aanricht of al aangericht heeft. Dat verdienen mijn kinderen niet.
Ergens vind ik die stap ook wel eng, dan is het echt toegeven aan het feit dat het niet goed zit tussen ons.
Ergens vind ik die stap ook wel eng, dan is het echt toegeven aan het feit dat het niet goed zit tussen ons.
dinsdag 19 mei 2009 om 08:56
met iemand praten lijkt me wel het beste draakje..
vooral als jullie er zelf niet uit kunnen komen.
mijn man is en heeft ook eenmalig het bed met iemand gedeelt,dus helaas ik behoor ook tot de groep bedrogen..
het is bij ons nu 9 maanden geleden.
en ja je hebt moeilijke momenten,maar je moet op een gegeven moment ook weer door..en beginnen met opbouwen.
wij weten donders goed hoe het allemaal is gekomen..veel met elkaar gesproken...ruzzies,huilen,kwaadheid,maar alles is er wel mooi uit gekomen..
en dan ga je weer door..ik gooi het hem nu ook niet steeds voor de voeten,maar pak mijn ding weer op..
door je zwangerschap,bevalling en wennen aan alle nieuwe dingen die zo'n kleine met zich meebrengen,heb je het gewoon nog niet verwerkt..
praat met je partner..zeg tegen hem wat het met je heeft gedaan,hoe jij je nu voelt enz enz..
ga je huilen prima...kwaadheid en verdriet heb je dan eenmaal,je bent immers gekwetst..
zo geef je aan jezelf en hem gelijk toe,dat het idd niet goed zit tussen jullie,en jullie weer moeten proberen de boel op de rit te krijgen..
sterkte..heaven
vooral als jullie er zelf niet uit kunnen komen.
mijn man is en heeft ook eenmalig het bed met iemand gedeelt,dus helaas ik behoor ook tot de groep bedrogen..
het is bij ons nu 9 maanden geleden.
en ja je hebt moeilijke momenten,maar je moet op een gegeven moment ook weer door..en beginnen met opbouwen.
wij weten donders goed hoe het allemaal is gekomen..veel met elkaar gesproken...ruzzies,huilen,kwaadheid,maar alles is er wel mooi uit gekomen..
en dan ga je weer door..ik gooi het hem nu ook niet steeds voor de voeten,maar pak mijn ding weer op..
door je zwangerschap,bevalling en wennen aan alle nieuwe dingen die zo'n kleine met zich meebrengen,heb je het gewoon nog niet verwerkt..
praat met je partner..zeg tegen hem wat het met je heeft gedaan,hoe jij je nu voelt enz enz..
ga je huilen prima...kwaadheid en verdriet heb je dan eenmaal,je bent immers gekwetst..
zo geef je aan jezelf en hem gelijk toe,dat het idd niet goed zit tussen jullie,en jullie weer moeten proberen de boel op de rit te krijgen..
sterkte..heaven
dinsdag 19 mei 2009 om 09:37
quote:draakje12 schreef op 18 mei 2009 @ 20:31:
Met iemand praten, of ik alleen of wij samen, dat lijkt me ook de beste oplossing aangezien we/ik hier niet zelf uit gaan komen. Dan wordt het (weer) een kwestie van ver weg stoppen maar het moet er dan toch een keer uitkomen en wie weet wat voor schade het dan aanricht of al aangericht heeft. Dat verdienen mijn kinderen niet.
Ergens vind ik die stap ook wel eng, dan is het echt toegeven aan het feit dat het niet goed zit tussen ons.
Moet je horen meid, dat er iets niet goed zit, daar zul je aan moeten. Niks aan te doen. Maar pas op voor de valkuil die schuldgevoel heet. Het feit dat je man met een ander naar bed gaat hoeft niet jouw schuld te zijn of zo. Híj nam de beslissing om dat te doen. Dat hoef jij niet naar je toe te trekken.
Misschien was het allemaal heel leuk en fijn en goed tussen jullie en nam hij tóch die beslissing. Gewoon omdat hij dat wilde, omdat hij het spannend vond, omdat hij zich een hele piet voelde, omdat hij vond dat hij het kon maken, omdat hij dacht dat niemand er achter zou komen, omdat hij geil was, omdat, omdat, omdat.....
Er zijn wel 1000 redenen te noemen en die hebben lang niet allemaal met jou te maken. Je piemel in je broek houden is niet iets waar je een prijs mee kunt winnen of zo hoor. Het is geen verdienste als iemand níet vreemdgaat. Niet vreemdgaan, binnen een monogame relatie, waarbij de partners samen hebben afgesproken elkaar niet te bedriegen met iemand anders, is doodnormaal. Naar bed gaan met een ander is in zo'n relatie níet normaal.
Maar na negen maanden zou je doordrongen moeten zijn van de redenen waarom jullie nog samenzijn. Snap je wat ik bedoel? Er is een reden dat je nog bij elkaar bent en dat zijn vast niet alleen de kinderen. Of wel?
Misschien moet je die vraag eens beantwoord zien te krijgen. Bij elkaar blijven voor de kinderen is mooi en nobel, maar je mag ook zelf gelukkig zijn en ik denk dat het zaak is om uit te zoeken of er geluk voor jou mogelijk is met je man er bij. Daarom is samen in therapie de beste optie (volgens mij), want dat is je vraag. Is er nog een leven samen mogelijk zónder dat zijn bedrog zo'n grote rol speelt. Is er basis voor het herbouwen van het fundament?
Dat is zwaar en dat is moeilijk en er zullen veel dingen naar boven komen waarop je misschien helemaal niet gerekend hebt. Maar zie dat als een investering en zie het ook als iets waardoor je óf verder kunt gaan, óf uit elkaar kunt gaan zonder al te grote ruzies en ellende. Je moet van je verbittering en je woede af. Je moet uit de slachtofferrol en weer sterk worden. Met of zonder je man.
Heb je je man al eens gevraagd hoe hij tegenover therapie staat?
Met iemand praten, of ik alleen of wij samen, dat lijkt me ook de beste oplossing aangezien we/ik hier niet zelf uit gaan komen. Dan wordt het (weer) een kwestie van ver weg stoppen maar het moet er dan toch een keer uitkomen en wie weet wat voor schade het dan aanricht of al aangericht heeft. Dat verdienen mijn kinderen niet.
Ergens vind ik die stap ook wel eng, dan is het echt toegeven aan het feit dat het niet goed zit tussen ons.
Moet je horen meid, dat er iets niet goed zit, daar zul je aan moeten. Niks aan te doen. Maar pas op voor de valkuil die schuldgevoel heet. Het feit dat je man met een ander naar bed gaat hoeft niet jouw schuld te zijn of zo. Híj nam de beslissing om dat te doen. Dat hoef jij niet naar je toe te trekken.
Misschien was het allemaal heel leuk en fijn en goed tussen jullie en nam hij tóch die beslissing. Gewoon omdat hij dat wilde, omdat hij het spannend vond, omdat hij zich een hele piet voelde, omdat hij vond dat hij het kon maken, omdat hij dacht dat niemand er achter zou komen, omdat hij geil was, omdat, omdat, omdat.....
Er zijn wel 1000 redenen te noemen en die hebben lang niet allemaal met jou te maken. Je piemel in je broek houden is niet iets waar je een prijs mee kunt winnen of zo hoor. Het is geen verdienste als iemand níet vreemdgaat. Niet vreemdgaan, binnen een monogame relatie, waarbij de partners samen hebben afgesproken elkaar niet te bedriegen met iemand anders, is doodnormaal. Naar bed gaan met een ander is in zo'n relatie níet normaal.
Maar na negen maanden zou je doordrongen moeten zijn van de redenen waarom jullie nog samenzijn. Snap je wat ik bedoel? Er is een reden dat je nog bij elkaar bent en dat zijn vast niet alleen de kinderen. Of wel?
Misschien moet je die vraag eens beantwoord zien te krijgen. Bij elkaar blijven voor de kinderen is mooi en nobel, maar je mag ook zelf gelukkig zijn en ik denk dat het zaak is om uit te zoeken of er geluk voor jou mogelijk is met je man er bij. Daarom is samen in therapie de beste optie (volgens mij), want dat is je vraag. Is er nog een leven samen mogelijk zónder dat zijn bedrog zo'n grote rol speelt. Is er basis voor het herbouwen van het fundament?
Dat is zwaar en dat is moeilijk en er zullen veel dingen naar boven komen waarop je misschien helemaal niet gerekend hebt. Maar zie dat als een investering en zie het ook als iets waardoor je óf verder kunt gaan, óf uit elkaar kunt gaan zonder al te grote ruzies en ellende. Je moet van je verbittering en je woede af. Je moet uit de slachtofferrol en weer sterk worden. Met of zonder je man.
Heb je je man al eens gevraagd hoe hij tegenover therapie staat?
