Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 2
maandag 18 mei 2009 om 18:46
Ja, het heeft bij mij de barieres om te praten weggenomen, geleerd mijzelf serieus te nemen. Loyaliteit die onterecht was los te laten. Het was wel schrikken hoe wrang het eigenlijk was, wat ik te vertellen had.
Ik heb er 2 dingen uit kunnen halen die erg belangrijk bleken naderhand: allereerst dus vrijuit praten over wrange dingen. Het andere was dat ik leerde dat ik een eigen vorm aan therapie kon geven. Het hielp mij de regie in mijn eigen proces te nemen. Dat het niet erg was als dingen bij mij nét anders gingen. Als ik er maar over na had gedacht.
Wat ik niet geleerd heb is lol in bewegen hebben. Onmogelijk doel bij mij
Ik heb er 2 dingen uit kunnen halen die erg belangrijk bleken naderhand: allereerst dus vrijuit praten over wrange dingen. Het andere was dat ik leerde dat ik een eigen vorm aan therapie kon geven. Het hielp mij de regie in mijn eigen proces te nemen. Dat het niet erg was als dingen bij mij nét anders gingen. Als ik er maar over na had gedacht.
Wat ik niet geleerd heb is lol in bewegen hebben. Onmogelijk doel bij mij
maandag 18 mei 2009 om 19:30
Haaaai!
Zal binnenkort even de hyves bijlezen, volgens mij heb ik veel gemist.
Hanke, schaam je je nu nog voor je lijf? Tot hoeverre uit zich dat? Gewoon interesse hoor. Omdat je ook een sauna fanaat bent.
Enne, zullen we dan een keertje los gaan in de kroeg?
EV, ik begrijp precies wat je bedoeld. Je weet dat je niet zo moet denken, maar draai dat maar eens om.. Vind je dapper.
Later meer.
Veel liefs
Zal binnenkort even de hyves bijlezen, volgens mij heb ik veel gemist.
Hanke, schaam je je nu nog voor je lijf? Tot hoeverre uit zich dat? Gewoon interesse hoor. Omdat je ook een sauna fanaat bent.
Enne, zullen we dan een keertje los gaan in de kroeg?
EV, ik begrijp precies wat je bedoeld. Je weet dat je niet zo moet denken, maar draai dat maar eens om.. Vind je dapper.
Later meer.
Veel liefs
maandag 18 mei 2009 om 20:18
maandag 18 mei 2009 om 20:23
Hey Lieverds!
EV ook ik vind het dapper dat je PMT doet. Ik heb er zelf heel veel aan gehad en nog steeds. Maar het is absoluut erg confronterend, vooral in het begin.
Voor alle anderen ook een dikke knuf...
Ik ben te moe en te druk in mijn hoofd om op iedereen te reageren maar das geen nieuws
Hopelijk krijg ik binnenkort weer eens wat meer energie voor jullie maar ook voor de mensen om me heen irl.
EV ook ik vind het dapper dat je PMT doet. Ik heb er zelf heel veel aan gehad en nog steeds. Maar het is absoluut erg confronterend, vooral in het begin.
Voor alle anderen ook een dikke knuf...
Ik ben te moe en te druk in mijn hoofd om op iedereen te reageren maar das geen nieuws
Hopelijk krijg ik binnenkort weer eens wat meer energie voor jullie maar ook voor de mensen om me heen irl.
maandag 18 mei 2009 om 20:35
Hoi lieverds.
Pmt wordt door iedereen weer anders ervaren lees ik.
In mijn geval was het gewoon een ontspannende afleiding binnen mijn intensieve therapie.
Even lekker los in de gymzaal,meer heeft het mij ook niet gebracht.
Ik heb geen moeite met bewegen hoewel ik een zeer ongezonde verhouding met mijn lichaam heb.
Juist door flink te bewegen raak ik minder bewust van mijn lijf.
Ik ga dan zo op in het spel,word altijd heerlijk fanatiek en lach mij suf.
Daarin tegen had ik niets met de rustige oefeningen,daar word ik dan weer onrustig en nerveus van.
Niet voor mij dat rustig liggen op een matje,of yoga ofzo.
Dat maakt mij dan wel weer pijnlijk bewust van mijzelf en mijn gedachte slaan dan flink op hol.
Daar deed ik dan nooit aan mee.
Ev,alleen pmt lijkt mij ook heel lastig hoor,zou mij dan meer een entertainer voelen dan dat ik het voor mijzelf doe.
Al met al deed pmt mij helemaal niets,behalve lol trappen.
Ik geloof dat de therapeuten dat dan weer minder lollig vonden.
Pmt wordt door iedereen weer anders ervaren lees ik.
In mijn geval was het gewoon een ontspannende afleiding binnen mijn intensieve therapie.
Even lekker los in de gymzaal,meer heeft het mij ook niet gebracht.
Ik heb geen moeite met bewegen hoewel ik een zeer ongezonde verhouding met mijn lichaam heb.
Juist door flink te bewegen raak ik minder bewust van mijn lijf.
Ik ga dan zo op in het spel,word altijd heerlijk fanatiek en lach mij suf.
Daarin tegen had ik niets met de rustige oefeningen,daar word ik dan weer onrustig en nerveus van.
Niet voor mij dat rustig liggen op een matje,of yoga ofzo.
Dat maakt mij dan wel weer pijnlijk bewust van mijzelf en mijn gedachte slaan dan flink op hol.
Daar deed ik dan nooit aan mee.
Ev,alleen pmt lijkt mij ook heel lastig hoor,zou mij dan meer een entertainer voelen dan dat ik het voor mijzelf doe.
Al met al deed pmt mij helemaal niets,behalve lol trappen.
Ik geloof dat de therapeuten dat dan weer minder lollig vonden.
maandag 18 mei 2009 om 21:32
Heej Ster,
Klopt ik heb dat niet voor niets gedaan maar ik had gehoopt dat ik het af en toe weer op zou kunnen pakken. Af en toe wél reageren. Maar op de één of andere manier komt mijn energie maar niet terug. Ook voor de mensen om me heen irl voel ik me tekort schieten.
Lief dat je mij daar even weer aan herinnert
Ik weet ook wel dat ik voor een goed doel bezig ben en dat dat nu eenmaal energie vreet. Gevoelsmatig is het een heul ander verhaal maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen
PMT is:
Wat is psychomotorische therapie ?
Psychomotorische therapie (PMT) is een behandelvorm voor mensen met psychische klachten. Het is een vorm van therapie waarbij praktisch gewerkt wordt met allerlei lichaamsoefeningen . Het doel van PMT is een bijdrage te leveren aan het verminderen of verdwijnen van de psychische klachten. In de behandeling worden verbanden gelegd tussen het lichamelijk bewegen (“ Motorisch ”) en de gedachten of gevoelens hierbij ( “Psyche”). Tevens is het mogelijk om lichamelijke klachten die sterk onder invloed staan van psychische factoren met PMT te behandelen. Het gaat er daarbij om het totale welbevinden te verbeteren.
Voor wie?
Psychomotorische therapie is geschikt wanneer u:
* meer in contact wilt komen met uw lichaam
* zich psychisch en lichamelijk overbelast voelt; hierin uw grenzen niet goed kunt voelen (bijvoorbeeld bij burn-outverschijnselen)
* lichamelijke klachten hebt die niet of niet alleen terug te voeren zijn op een medische oorzaak, zoals (spannings)hoofdpijn en kaakklemmen.
* neigt tot overmatig denken en rationaliseren en daardoor moeilijk contact kunt maken met uw emoties
* klachten heeft op het gebied van angst , onrust en/of hyperventilatie.
* problemen heeft met het accepteren van uw lichaam en/of eetproblemen heeft.
* problemen ervaart in het contact met anderen.
* wilt leren omgaan met klachten ten gevolge van (seksueel) geweld
* problemen heeft op het gebied van assertiviteit.
* de ervaring heeft dat alleen praten over uw probleem onvoldoende helpt.
Werkwijze
Bij PMT wordt gepraat, maar vooral gedaan. Voorbeelden hiervan zijn: oefeningen en bewegingen, maar ook bijvoorbeeld het leren concentreren op wat u kunt voelen in uw lichaam. De signalen van uw lichaam kunnen u meer duidelijkheid geven over uzelf, over uw gedachten en gevoelens.
Ontspanningsoefeningen en ademtherapie kunnen bij de behandeling horen. Ook haptonomie (= de leer van het voelen) kan een onderdeel zijn: het (leren) voelen van de eigen reacties krijgt dan extra aandacht.
Verwijzing
Verwijzing naar een psychomotorisch therapeut vindt plaats door uw huisarts of medisch specialist wanneer deze van mening is dat PMT een zinvolle bijdrage aan uw herstel zou kunnen betekenen.
Klopt ik heb dat niet voor niets gedaan maar ik had gehoopt dat ik het af en toe weer op zou kunnen pakken. Af en toe wél reageren. Maar op de één of andere manier komt mijn energie maar niet terug. Ook voor de mensen om me heen irl voel ik me tekort schieten.
Lief dat je mij daar even weer aan herinnert
Ik weet ook wel dat ik voor een goed doel bezig ben en dat dat nu eenmaal energie vreet. Gevoelsmatig is het een heul ander verhaal maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen
PMT is:
Wat is psychomotorische therapie ?
Psychomotorische therapie (PMT) is een behandelvorm voor mensen met psychische klachten. Het is een vorm van therapie waarbij praktisch gewerkt wordt met allerlei lichaamsoefeningen . Het doel van PMT is een bijdrage te leveren aan het verminderen of verdwijnen van de psychische klachten. In de behandeling worden verbanden gelegd tussen het lichamelijk bewegen (“ Motorisch ”) en de gedachten of gevoelens hierbij ( “Psyche”). Tevens is het mogelijk om lichamelijke klachten die sterk onder invloed staan van psychische factoren met PMT te behandelen. Het gaat er daarbij om het totale welbevinden te verbeteren.
Voor wie?
Psychomotorische therapie is geschikt wanneer u:
* meer in contact wilt komen met uw lichaam
* zich psychisch en lichamelijk overbelast voelt; hierin uw grenzen niet goed kunt voelen (bijvoorbeeld bij burn-outverschijnselen)
* lichamelijke klachten hebt die niet of niet alleen terug te voeren zijn op een medische oorzaak, zoals (spannings)hoofdpijn en kaakklemmen.
* neigt tot overmatig denken en rationaliseren en daardoor moeilijk contact kunt maken met uw emoties
* klachten heeft op het gebied van angst , onrust en/of hyperventilatie.
* problemen heeft met het accepteren van uw lichaam en/of eetproblemen heeft.
* problemen ervaart in het contact met anderen.
* wilt leren omgaan met klachten ten gevolge van (seksueel) geweld
* problemen heeft op het gebied van assertiviteit.
* de ervaring heeft dat alleen praten over uw probleem onvoldoende helpt.
Werkwijze
Bij PMT wordt gepraat, maar vooral gedaan. Voorbeelden hiervan zijn: oefeningen en bewegingen, maar ook bijvoorbeeld het leren concentreren op wat u kunt voelen in uw lichaam. De signalen van uw lichaam kunnen u meer duidelijkheid geven over uzelf, over uw gedachten en gevoelens.
Ontspanningsoefeningen en ademtherapie kunnen bij de behandeling horen. Ook haptonomie (= de leer van het voelen) kan een onderdeel zijn: het (leren) voelen van de eigen reacties krijgt dan extra aandacht.
Verwijzing
Verwijzing naar een psychomotorisch therapeut vindt plaats door uw huisarts of medisch specialist wanneer deze van mening is dat PMT een zinvolle bijdrage aan uw herstel zou kunnen betekenen.
dinsdag 19 mei 2009 om 00:13
quote:hanke321 schreef op 18 mei 2009 @ 16:57:
He EV, ik heb ook ervaring met PMT en ook ik had ontzettend last van dat soort gedachtes. Omdat er geen meubels stonden had ik niks om me achter te verstoppen en dat vond ik ook heel moeilijk. Ik schaam(de) me voor mijn lijf. Zelf dingen bepalen en verzinnen om te doen en niemand om rekening mee te houden was ook iets wat ik helemaal niet kende. Dat de 'peut zich dan heel neutraal hield vond ik ontzettend frustrerend. Zeg dan wat ik moet doen! Maar dat deed hij niet.
Het liefst had ik het hele uur verstoppertje gespeeld...
Zo ontzettend herkenbaar dit...
Ik blokkeerde echt verschrikkelijk en schaamde me voor alles wat ik zei, niet zei, deed en niet deed.
En hoe neutraler die peut (een grote vlotte man), hoe meer ik blokkeerde. Van zelf dingen bedenken kwam het dan ook niet, want verder dan 'ik weet het niet' *kijk naar schoenen* *schuifel* *blijft staan* kwam ik niet.
Ja, serieus. tot meerder keren toe een half uur.
Voel het, maak het bespreekbaar, en ze begrijpen het wèl waarschijnlijk. Maar hun houding is om jou 'uit te dagen' toch wat te doen/zeggen etc.
He EV, ik heb ook ervaring met PMT en ook ik had ontzettend last van dat soort gedachtes. Omdat er geen meubels stonden had ik niks om me achter te verstoppen en dat vond ik ook heel moeilijk. Ik schaam(de) me voor mijn lijf. Zelf dingen bepalen en verzinnen om te doen en niemand om rekening mee te houden was ook iets wat ik helemaal niet kende. Dat de 'peut zich dan heel neutraal hield vond ik ontzettend frustrerend. Zeg dan wat ik moet doen! Maar dat deed hij niet.
Het liefst had ik het hele uur verstoppertje gespeeld...
Zo ontzettend herkenbaar dit...
Ik blokkeerde echt verschrikkelijk en schaamde me voor alles wat ik zei, niet zei, deed en niet deed.
En hoe neutraler die peut (een grote vlotte man), hoe meer ik blokkeerde. Van zelf dingen bedenken kwam het dan ook niet, want verder dan 'ik weet het niet' *kijk naar schoenen* *schuifel* *blijft staan* kwam ik niet.
Ja, serieus. tot meerder keren toe een half uur.
Voel het, maak het bespreekbaar, en ze begrijpen het wèl waarschijnlijk. Maar hun houding is om jou 'uit te dagen' toch wat te doen/zeggen etc.
dinsdag 19 mei 2009 om 00:26
Mijn therapeute gebruikte ook dit soort oefeningen met mij. En hoe verschrikkelijk ik ze ook vond, ze hebben wel het meest effect gehad. Uiteindelijk ben ik gaan benoemen hoe belachelijk ik me voelde en dat hielp een beetje. Het gevoel wat er bij me opgeroepen werd, dat moest ik van haar steeds benoemen, dat was heel waardevol. Zo heb ik mijn woede leren kennen, en die gebruik ik nu, kan hem voelen, kan hem pakken en kan hem in de plaats zetten voor de angst.
Maar my god, wat ellendig om daar te staan en dan niet te weten wat er van je verwacht wordt. Ik vond het afschuwelijk. Gelukkig konden we er ook wel om lachen af en toe en dat hielp.
Het was bij mij wel een combi van zitten en praten en oefeningen en ik was steeds heeeeeel erg blij als ik weer gewoon mocht gaan zitten.
Maar my god, wat ellendig om daar te staan en dan niet te weten wat er van je verwacht wordt. Ik vond het afschuwelijk. Gelukkig konden we er ook wel om lachen af en toe en dat hielp.
Het was bij mij wel een combi van zitten en praten en oefeningen en ik was steeds heeeeeel erg blij als ik weer gewoon mocht gaan zitten.
dinsdag 19 mei 2009 om 01:25
Oeh wat anders allemaal zeg.....
Geeft wel weer aan wat een controlfreak ik ben.
Voor mij gold juist....ik regel het wel even (schaam).
Ben dan juist erg aanwezig en vooral de lolbroek uit hangen.
Spel doen? ik was haantje de voorste en dan ook niet willen stoppen(ook wel met mijn bewegingsdrang toen te maken).
Vond het vreselijk als ik weer een niet genoeg aangekomen was dat ik aan de kant moest blijven zitten.
Maar goed,ik ken het alleen in groepsverband,alleen lijkt mij ook heel moeilijk.
Ik denk dat ik dat ook niet zou kunnen.Nogmaals , zou mij dan meer een entertainer voelen..ik het aapje en de therapeuten het publiek.
Geeft wel weer aan wat een controlfreak ik ben.
Voor mij gold juist....ik regel het wel even (schaam).
Ben dan juist erg aanwezig en vooral de lolbroek uit hangen.
Spel doen? ik was haantje de voorste en dan ook niet willen stoppen(ook wel met mijn bewegingsdrang toen te maken).
Vond het vreselijk als ik weer een niet genoeg aangekomen was dat ik aan de kant moest blijven zitten.
Maar goed,ik ken het alleen in groepsverband,alleen lijkt mij ook heel moeilijk.
Ik denk dat ik dat ook niet zou kunnen.Nogmaals , zou mij dan meer een entertainer voelen..ik het aapje en de therapeuten het publiek.
dinsdag 19 mei 2009 om 09:46
Dan deed jij het waarschijnlijk in een groep, of niet, Iry? Oh ja, nu zie ik dat staan. In een groep zou ik denk ik helemaal 'verdwijnen', vanwege mijn verstop-neigingen.
Ik ben zo blij dat jullie herkenbare ervaringen hebben. Vond mezelf alweer zo'n sukkel, en nog meer omdat ik, iemand die jaren en jaren ouder is dan zij, daar dan sta en dit nodig heb en dingen die voor anderen vanzelfsprekend zijn moet leren van twee zulke jonge meiden.
De laatste tijd voel ik mijn leeftijd zoooo zwaar wegen. Lijkt wel een soort rouwproces. Alsof ik ineens zie waar ik sta, en al die tijden zie die voorbij zijn en waarin ik alleen maar aan het overleven was. Het lijkt net of er nog maar weinig tijd is, iets wat natuurlijk nergens op slaat. Alsof iedereen die ik tegenkom jonger is dan ik, en nog een heel leven met vele mogelijkheden vóór zich heeft. Ik wou dat ik in mijn twintiger jaren was geweest waar ik nu ben. Het is alsof ik me tegelijkertijd van binnen een naief kind voel, én een ehm.. oudere vrouw, met het lijf van een dertiger. Lekker verwarrend.
Ik ben zo blij dat jullie herkenbare ervaringen hebben. Vond mezelf alweer zo'n sukkel, en nog meer omdat ik, iemand die jaren en jaren ouder is dan zij, daar dan sta en dit nodig heb en dingen die voor anderen vanzelfsprekend zijn moet leren van twee zulke jonge meiden.
De laatste tijd voel ik mijn leeftijd zoooo zwaar wegen. Lijkt wel een soort rouwproces. Alsof ik ineens zie waar ik sta, en al die tijden zie die voorbij zijn en waarin ik alleen maar aan het overleven was. Het lijkt net of er nog maar weinig tijd is, iets wat natuurlijk nergens op slaat. Alsof iedereen die ik tegenkom jonger is dan ik, en nog een heel leven met vele mogelijkheden vóór zich heeft. Ik wou dat ik in mijn twintiger jaren was geweest waar ik nu ben. Het is alsof ik me tegelijkertijd van binnen een naief kind voel, én een ehm.. oudere vrouw, met het lijf van een dertiger. Lekker verwarrend.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 19 mei 2009 om 09:53
Oeh...Ev,
Dat laatste stukje van je .zoooooo herkenbaar.
Hoewel we dan wel een andere leeftijd hebben,ik voel mij daarin precies hetzelfde.
Toevallig gisteren nog met wurm over gehad.
Dat ik zo graag terug zou willen..en alles opnieuw zou willen doen met wat ik nu weet.
Toen zat ik namelijk totaal niet op te letten en ging alles maar aan mijn neus voorbij.......Ik zou zo graag wel mijn mannetje willen staan en pakken wat ik had gewild.
En helaas..pijnlijk als het is doe ik nog steeds hetzelfde om dat ik nog altijd maar achterom blijf kijken...ik let nog steeds niet op nu.
Dat laatste stukje van je .zoooooo herkenbaar.
Hoewel we dan wel een andere leeftijd hebben,ik voel mij daarin precies hetzelfde.
Toevallig gisteren nog met wurm over gehad.
Dat ik zo graag terug zou willen..en alles opnieuw zou willen doen met wat ik nu weet.
Toen zat ik namelijk totaal niet op te letten en ging alles maar aan mijn neus voorbij.......Ik zou zo graag wel mijn mannetje willen staan en pakken wat ik had gewild.
En helaas..pijnlijk als het is doe ik nog steeds hetzelfde om dat ik nog altijd maar achterom blijf kijken...ik let nog steeds niet op nu.
dinsdag 19 mei 2009 om 10:06
Nou, ik let wel op het nu, ik ben wel steeds meer 'echt aanwezig', zeg maar. Als ik erover nadenk, lijkt het wel of ik aan het afscheid nemen ben van mijn 'oude leven' wat niet meer past (en eigenlijk nooit paste, maar ik probeerde me erin te wurmen). Dat is dan wel een goed teken, want dat zegt me ook dat ik nu met echte veranderingen bezig ben en niet alleen maar wat oppervlakkig gerommel zoals eerder.
Iry, weet jij al iets over wanneer jouw therapie begint?
Iry, weet jij al iets over wanneer jouw therapie begint?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 19 mei 2009 om 10:26
Is zeker een goed teken Ev!!
Tsja..ik weet niet hoe dat nou werkt bij mij...ik wil mijn verloren tijd graag terug..maar dat kan gewoon niet.En daar wil ik kennelijk nog steeds niet aan geloven.
Helaas nog steeds niets van gehoord over mijn therapie.
En eigenlijk gaat het zeer slecht met mij.....ik denk dat ik zelf eens wat moet gaan doen dan stil in een hoekje afwachten.
Mijn gewicht stijgt naar ongekende hoogtes en maakt mij doodongelukkig(over oppervlakkig gesproken.....maar dat zit zo vast in mijn hoofd)
Tsja..ik weet niet hoe dat nou werkt bij mij...ik wil mijn verloren tijd graag terug..maar dat kan gewoon niet.En daar wil ik kennelijk nog steeds niet aan geloven.
Helaas nog steeds niets van gehoord over mijn therapie.
En eigenlijk gaat het zeer slecht met mij.....ik denk dat ik zelf eens wat moet gaan doen dan stil in een hoekje afwachten.
Mijn gewicht stijgt naar ongekende hoogtes en maakt mij doodongelukkig(over oppervlakkig gesproken.....maar dat zit zo vast in mijn hoofd)
dinsdag 19 mei 2009 om 10:52
Lieve Iry, wat rot om te lezen dat het nu zo slecht gaat met je. En dat het zo lang duurt met die therapie! Heb je geen zicht op een begindatum, kunnen ze daar niets over zeggen?
Ik zal ermee moeten leren leven dat die verloren tijd nooit terugkomt. En dat is soms verd*** pijnlijk. Mijn tijd met de kinderen lijkt wel een droom. Mijn jeugd, kindertijd, dat is er niet echt geweest, in de zin van dat ik het beleefd heb. En dat zijn pijnlijke constateringen. Maar toch denk ik dat het niet verkeerd is om dat nu ook te voelen, want het is de realiteit.
Ik kan alleen maar kiezen om de rest van mijn tijd wél aanwezig te zijn, mezelf te zijn, en ja, die ontembare aan het stuur te zetten. Niet meer een slachtoffer van het verleden te zijn, maar NU te kijken wat ik wil en nodig heb.
Kun jij zoiets ook voelen, over de tijd die vóór je ligt, of helemaal niet?
(En ik vlucht echt ook nog wel uit het heden hoor, in boeken lezen, dat soort dingen. Dan vind ik het NU soms ook ondraaglijk pijnlijk. Maar als je het nu niet wilt beleven, mis je ook al het moois wat er wél om je heen is! En bij jou is dat volgens mij heel veel, mensen die echt van je houden etc.)
Ik zal ermee moeten leren leven dat die verloren tijd nooit terugkomt. En dat is soms verd*** pijnlijk. Mijn tijd met de kinderen lijkt wel een droom. Mijn jeugd, kindertijd, dat is er niet echt geweest, in de zin van dat ik het beleefd heb. En dat zijn pijnlijke constateringen. Maar toch denk ik dat het niet verkeerd is om dat nu ook te voelen, want het is de realiteit.
Ik kan alleen maar kiezen om de rest van mijn tijd wél aanwezig te zijn, mezelf te zijn, en ja, die ontembare aan het stuur te zetten. Niet meer een slachtoffer van het verleden te zijn, maar NU te kijken wat ik wil en nodig heb.
Kun jij zoiets ook voelen, over de tijd die vóór je ligt, of helemaal niet?
(En ik vlucht echt ook nog wel uit het heden hoor, in boeken lezen, dat soort dingen. Dan vind ik het NU soms ook ondraaglijk pijnlijk. Maar als je het nu niet wilt beleven, mis je ook al het moois wat er wél om je heen is! En bij jou is dat volgens mij heel veel, mensen die echt van je houden etc.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 19 mei 2009 om 11:54
Lieve EV en Iry, ik lees jullie, maar weet even niet hoe te reageren.
Ben vol mijn bezoekje aan psych en wil daar graag even wat over schrijven. Maar ik denk wel aan jullie.
Bezoek aan psych was fijn, geeft weer wat helderheid in mijn hoofd, wat houvast.
Psych maakt zich beetje zorgen. Het woord depressie had ze al wel vaker genoemd, maar dat wilde ik nooit horen.
En medicatie wilde ik al helemaal niets van weten.
Maar de afgelopen week heb ik daar zelf al over nagedacht, twijfelde nog wel. Vandaag ben ik tot de conclusie gekomen dat ik medicatie wil proberen, want dit wil ik niet langer.
Het is niet even een dipje, zoals ik het zelf graag noem, dat duurt geen weken.
Dus ik heb net meteen de huisarts gebeld en een afspraak voor morgenochtend gemaakt.
Mijn weerstand moet ik maar eens laten varen, omdat het me zo beperkt en niet veel verder brengt.
Psych heeft me wel weer laten inzien wat ik al bereikt heb.
Kan weer even zien wat er wel goed is gegaan, wat ik geleerd heb.
Ik heb weer een opdracht meegekregen, moet een soort van depressie preventieplan proberen te schrijven.
En dat vooral richten op gedrag, wat ik daarin kan veranderen, maar ook de signalen van het in zo'n depressie schieten opschrijven.
En ja, ook nu weer het advies om echt mijn omgeving in te schakelen, hulp durven vragen.
Ik blijk nog 2 sessie vergoed te krijgen hier. Die gaan we afmaken. Komende weken ga ik zelf goed rondkijken naar wat ik zou willen aan verdere hulpverlening. Zij vindt het een goed idee daarnaar te kijken en wil me ook ondersteunen in die zoektocht, maar liefst niet teveel voorkauwen en de keus bij mij laten. Een goede psychotherapeut schijnt er bij mij in de stad niet te zijn vertelde ze. Helaas.
Maar misschien toch kijken naar iets bij het Riagg.
Over 3 weken heb ik weer een afspraak en dan gaan we dit verder bekijken.
Spannend en ook wel eng allemaal, maar het geeft me wel een oppepper om weer ergens mee bezig te zijn, wat doelen te hebben.
Ben vol mijn bezoekje aan psych en wil daar graag even wat over schrijven. Maar ik denk wel aan jullie.
Bezoek aan psych was fijn, geeft weer wat helderheid in mijn hoofd, wat houvast.
Psych maakt zich beetje zorgen. Het woord depressie had ze al wel vaker genoemd, maar dat wilde ik nooit horen.
En medicatie wilde ik al helemaal niets van weten.
Maar de afgelopen week heb ik daar zelf al over nagedacht, twijfelde nog wel. Vandaag ben ik tot de conclusie gekomen dat ik medicatie wil proberen, want dit wil ik niet langer.
Het is niet even een dipje, zoals ik het zelf graag noem, dat duurt geen weken.
Dus ik heb net meteen de huisarts gebeld en een afspraak voor morgenochtend gemaakt.
Mijn weerstand moet ik maar eens laten varen, omdat het me zo beperkt en niet veel verder brengt.
Psych heeft me wel weer laten inzien wat ik al bereikt heb.
Kan weer even zien wat er wel goed is gegaan, wat ik geleerd heb.
Ik heb weer een opdracht meegekregen, moet een soort van depressie preventieplan proberen te schrijven.
En dat vooral richten op gedrag, wat ik daarin kan veranderen, maar ook de signalen van het in zo'n depressie schieten opschrijven.
En ja, ook nu weer het advies om echt mijn omgeving in te schakelen, hulp durven vragen.
Ik blijk nog 2 sessie vergoed te krijgen hier. Die gaan we afmaken. Komende weken ga ik zelf goed rondkijken naar wat ik zou willen aan verdere hulpverlening. Zij vindt het een goed idee daarnaar te kijken en wil me ook ondersteunen in die zoektocht, maar liefst niet teveel voorkauwen en de keus bij mij laten. Een goede psychotherapeut schijnt er bij mij in de stad niet te zijn vertelde ze. Helaas.
Maar misschien toch kijken naar iets bij het Riagg.
Over 3 weken heb ik weer een afspraak en dan gaan we dit verder bekijken.
Spannend en ook wel eng allemaal, maar het geeft me wel een oppepper om weer ergens mee bezig te zijn, wat doelen te hebben.
dinsdag 19 mei 2009 om 12:09
Lieve Saar.
Even vast een kort berichtje.
Wat fijn dat het gesprek zo prettig was en nuttig ook lees ik.
Je maakt keuzes...wellicht niet allemaal zoals je zelf ooit had gewild,maar wel nodig denk ik.
En dat gun ik je zo...wat rust in je koppie.
Ik hoop dat medicatie dat kan geven (wat ik zeker denk).
Zie het als een steuntje in de rug,niets mis mee toch?
Voor flinke hoofdpijn pak je een pijnstiller en voor depressie/neerslachtig bestaan gelukkig ook bestrijders.
Goed hoor meid! je zal ervaren dat het de mist wat laat optrekken en alles net even wat makkelijker gaat.
Het kost al energie genoeg toch?
Erkenning is de beste stap naar verandering!!!
Veel liefs!!!
(ik vind je een prachtmeid!!
Even vast een kort berichtje.
Wat fijn dat het gesprek zo prettig was en nuttig ook lees ik.
Je maakt keuzes...wellicht niet allemaal zoals je zelf ooit had gewild,maar wel nodig denk ik.
En dat gun ik je zo...wat rust in je koppie.
Ik hoop dat medicatie dat kan geven (wat ik zeker denk).
Zie het als een steuntje in de rug,niets mis mee toch?
Voor flinke hoofdpijn pak je een pijnstiller en voor depressie/neerslachtig bestaan gelukkig ook bestrijders.
Goed hoor meid! je zal ervaren dat het de mist wat laat optrekken en alles net even wat makkelijker gaat.
Het kost al energie genoeg toch?
Erkenning is de beste stap naar verandering!!!
Veel liefs!!!
(ik vind je een prachtmeid!!
dinsdag 19 mei 2009 om 12:26
dinsdag 19 mei 2009 om 17:27
Ha Saartje. Fijn dat de sessie bij de psych meeviel, én natuurlijk dat je er echt iets aan hebt gehad. Goed om knopen door te hakken (en je kunt er wat van zeg, als je eenmaal iets helder hebt! dan handel je ook! Dáár kan ik nog wat van leren.)
En ik ben ook blij voor je, dat je psych je heeft laten zien wat je al allemaal hebt bereikt tot nu toe. Dat kunnen wij hier wel zeggen, maar als iemand het irl zegt, maakt het toch méér indruk.
Ik ben blij voor je. En ik vind je ook een dappere meid. Zo!
En ik ben ook blij voor je, dat je psych je heeft laten zien wat je al allemaal hebt bereikt tot nu toe. Dat kunnen wij hier wel zeggen, maar als iemand het irl zegt, maakt het toch méér indruk.
Ik ben blij voor je. En ik vind je ook een dappere meid. Zo!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 19 mei 2009 om 19:59
lieve Saar,
Fijn voor je dat het gesprek met psych goed verlopen is. Beginnen aan medicatie is een hele stap. Ik kan erover meepraten. Ik kreeg dat advies al vrij snel. Het heeft lang geduurd voor ik zelf in zag dat het nodig was. Toen ik ben begonnen met de AD, had ik al vrij snel zoiets van: ja, het is wel oke.
Succes morgen bij de dokter.
En Ier, wat kun jij alles toch altijd mooi beschrijven... ben er jaloers op! IK wil dat ooooooooook kunnen!!
Fijn voor je dat het gesprek met psych goed verlopen is. Beginnen aan medicatie is een hele stap. Ik kan erover meepraten. Ik kreeg dat advies al vrij snel. Het heeft lang geduurd voor ik zelf in zag dat het nodig was. Toen ik ben begonnen met de AD, had ik al vrij snel zoiets van: ja, het is wel oke.
Succes morgen bij de dokter.
En Ier, wat kun jij alles toch altijd mooi beschrijven... ben er jaloers op! IK wil dat ooooooooook kunnen!!
