help mijn dochter is onuitstaanbaar !!

Vader inschakelen ?

Hoi Diray,



ik herken het niet, want ik heb zelf(nog) geen kinderen, maar ik ben hulpverlener van beroep dus misschien dat ik je wat tips kan geven. Ik kan me voorstellen dat je bezorgd bent, omdat je dochter blijkbaar iets dwars zit. Het klinkt een beetje, alsof ze zich tegen over de buiten wereld gedraagd, dit haar heel veel energie kost en ze zich thuis afreageert. Thuis is voor kinderen veilig, dus laten ze daar vaak ander gedrag zien dan ergens anders.



Heb je wel eens gedacht aan een training om haar wat meer zelfvertrouwen te geven? Bijvoorbeeld leert ze dan hoe ze in sommige situaties moet reageren.



Gaat het op school goed met haar? Merkt de juf bijvoorbeeld iets aan haar, dat ze bijvoorbeeld faalangstig is, of wordt gepest?



en hoe beginnen de ruzies? Gaan ze over dingen die ze wel/niet mag?

Ik heb dit probleem ook in mijn huis. Mede door mijn eigen enorm heftige reacties.

Als eerste: een dag op haar kamer? Da's nogal lang. Ik zou een dame van deze leeftijd voor een minuutje of tien uit de situatie halen, dan weer terug laten komen, beetje overleggen of ze nu de juiste oplossing had gekozen voor haar woede of dat ze nog een andere weet en dan weer verder.

Tik op de billen levert uiteraard ook niks op want daar wordt ze alleen woedender van. Waar je op uit moet zien te komen is dat ze best boos mag zijn, flink boos zelfs, maar dat er duidelijke grenzen zijn aan hoe ze dit uit, en dat je samen met haar denkt over andere manieren om met die woede om te gaan.

Consequent direct uit de ongewenste situatie halen. Deur slaan, op de gang en afkoelen, Schreeuwen, op de gang en afkoelen. Brutaliteit zou je nog in eerste instantie kunnen afdoen met 'ik wil niet dat je op deze manier met me praat, stop daar nu mee'.

is het iets om op het moment dat ze zo'n woede aanval krijgt heel rustig te blijven (jaja makkelijker gezegd dan gedaan) en eerst te vragen waarom ze zo boos/verdrietig/hysterisch doet. Als ze door raast haar te vertellen dat ze een 'time out' krijgt om rustig te worden en haar dus ergens neer te zetten (vaste plek) om nadat ze wel voor rede vatbaar is direct met haar (proberen) te praten.



Probeer er achter te komen waarom ze onzeker is?

Hoe is de aandacht verdeling van jullie als ouders naar haar toe.

Wil ze mss meer quality time??

Mss een schriftje maken waar ze elke avond haar gevoelens/activiteiten van die dag kan inschrijven die jullie dan voor het slapengaan doornemen. Om zo echt to the point te praten?



Mss heb je er wat aan?

Sterkte iig!

Het lijkt me voor haar wel belangrijk te weten dat, hoe boos ze ook is en hoe naar ze misschien ook heeft gedaan, papa en mama haar toch altijd lief vinden en an haar houden, ook al doet ze misschien iets wat niet door de beugel kan.



Omdat het me opvalt dat ze zo kan omslaan van heel boos naar heel verdietig en verontschuldigend, omdat ze zo boos was. In combinatie met haar onzekerheid.



Vroeger kon ik ook héél boos worden. En spartelen en weglopen. Vooral om te controleren of mijn ouders me wel zouden vasthouden, en wel achterna zouden komen.



Qua opvoedkundige tips en trucs verwijs ik je oor naar medeforummers, want daar heb ik geen ervaring mee



Verkeerde dingen ben ik nooit gaan doen trouwens, mocht dat je gerust stellen

Mijn 7 jarige dochter is ook zo ik ook dus ik herken het...heb haar dat ook uitgelegt dat ik het snap..en dat ze boos mag zijn maar dat ze dat moet doseren....ik ben begonnen met haar een dagboek te geven waarin ze kan schrijven wat haar dwars zit ( ze is geen makkelijke prater) en zo zijn we uiteindelijk op een schriftje gekomen waarin zij schrijft waarom ze boos is en ik schrijf dan wat terug.....

Het gaat een stuk beter met haar...natuurlijk flipt ze nog wel maar veel minder...nu zegt ze vaak wij lijken op elkaar he?

En ja dat is zo....



Succes.....

Wat een goed idee Lilith

Dat ga ik onhouden voor als mijn toekomstige dochter op mij lijkt

Misschien moet je haar gewoon accepteren met buien en al. Geen kindertherapeut of beloningssystemen. Je legt dan alleen maar nadruk op een negatief aspect van haar karakter. Daarnaast, je weet waar die buien vandaan komen, ze doet het niet alleen om dwars te zijn.

Ik herken veel in je verhaal, ik heb ook zo'n pittig ding (bijna 6) hier rondlopen. Zij gaat zo reageren als ze gespannen is of moe (zelfvertrouwen heeft ze meer dan genoeg). Ze is een denkertje en er gaat een hoop in dat koppie om. Als ze flipt zet ik haar zonder pardon op haar kamer en dan mag ze daar fijn even uitrazen. Ik ga een paar keer vragen of ze klaar is, zo niet, ben ik weer weg. Als ze weer gekalmeerd is, praten we erover, zegt ze sorry en zand erover. Meestal is ze na zo'n sessie haar spanning kwijt en is ze weer haar lieve zelf.

Dat schrift vind ik ook een heel goed idee. Zeker inclusief het terugschrijven.

hahahaa Nostradame....had mijn moeder dat ook maar gedaan hadden we het vast leuker gehad.

Ja weet je het is juist goed heb ik ontdekt met mijn dochter dat je je eigen minpunten best mag delen met je kind als ze zo het zelfde zijn ik merkte aan haar dat dat juist een goed effect had zo van mama geeft toe dat ze ook niet perfect is en dat ik dat ook niet hoef te zijn.....want dat is het bij haar eigenlijk ze wil alles goed doen op school bij vriendinnetjes noem maar op dat thuis de ontlading komt.....heb ik na een drukke werk dag ook.



En eerlijk is eerlijk ze houdt me een spiegel voor dat is niet te kort...dus ik leer er ook van hoor....

Jammer dat mijn dochter nog niet kan schrijven

Heel herkenbaar. (helaas) Mijn dochter (nu 7) heeft die buien ook regelmatig. Maar ik zou dus niks kunnen met de manier waarop Pammie het aanpakt, mijn dochter zou de deur van haar kamer er half uittrappen als ze daar 'uit moet razen', die accepteert dat écht niet. En ik accepteer écht geen geschop tegen deuren, dus dan zit je weer in hetzelfde riedeltje.



Lastig dus. Ik heb geen advies voor je, sterkte ermee!

Misschien heel drastisch hoor, maar wat zou er gebeuren als je eens een dag of drie alle negatieve dingen volledig negeert? Dus er echt totaal niet op reageren (tenzij ze haar zusje pijn gaat doen natuurlijk of letterlijk dingen gaat slopen). Mijn jongste is twee en ook een ontzettende driftkikker. Ik heb ook alles geprobeerd, van rustig blijven tot boos worden en alles ertussen in, maar uiteindelijk heeft negeren het beste geholpen. Van 20 uitbarstingen per dag heeft ze er nu een stuk of vier, die max 5 minuten duren. En die negeer ik ook. Alleen als ze een soort van terechte uitbarsting heeft (broertje pakt iets af ofzo) benoem ik dat het inderdaad vervelend is en dat ze boos mag zijn. Overigens, ik probeer wel heel hard mijn dochter alleen op haar gedrag op dat moment aan te spreken, de woorden 'altijd' en 'nooit' niet te gebruiken, niet te zeggen 'jij bent', maar 'wat je nu doet'.



Nu is die van mij nog maar 2,5 jaar natuurlijk. Ik snap dat dat wat anders is dan zes. Maar het klinkt alsof je in een volledig neerwaartse spiraal bent terecht gekomen, waar jullie beiden niet meer uitkomen. Wellicht heeft je huisarts ideeën voor bepaalde therapieën waarin je dochter leert omgaan met haar emoties en waardoor ze meer eigenwaarde krijgt?

Kijk ook eens naar je eigen gedrag hierin.



Video therapie ed.

@ diray, ik ben jeugdhulpverlener van beroep (opvoedingsondersteuning) en misschien kan ik je wat algemene tips geven. Ik heb de wijsheid niet in pacht natuurlijk en misschien stel ik dingen wat cru maar ik kom dit soort problemen in de dagelijkse praktijk veel tegen.

Het is voor mij wel lastig om heel gericht op jouw situatie te reageren omdat ik daarvoor te weinig van jullie weet. Ik heb ook nog wel wat vragen.



quote:om de dochter van 6 gaat het verhaal

al vanaf haar geboorte is het een dametje met pit



vanaf wanneer zijn de problemen echt ontstaan met haar gedrag? Ontstond het geleidelijk of vertoonde ze van de ene op de andere dag dit negatieve gedrag?



quote:maar ze heeft ook een kant die echt niet zo leuk is

bijna dagelijks hebben wij wel ruzie met elkaar

ze is super brutaal, schreeuwt , slaan met deuren noem maar op

alles wat wij zeggen is niet goed op zo een moment

en daar wordt ze dan ook weer heel erg verdrietig van



je noemt ruzie hebben met elkaar waarbij je dochter zich dus grenzeloos gedraagt. Het lijkt erop alsof je dochter zich op jouw niveau probeert te zetten, jullie zitten in een machtstrijd verwikkeld met elkaar.

Bedenk je dat jij de 'macht' eigenlijk altijd al hebt. Jij bent namelijk de ouder en zij het kind.

Ruzie heb je over het algemeen met mensen die op hetzelfde niveau staan. Beide partijen kunnen dan in principe 'winnen'. Bij een ouder-kind relatie is dit in de regel niet zo.

Je kind heeft natuurlijk inspraak maar jij bepaalt uiteindelijk wat goed is en wat fout, wat mag en wat niet.

Het is belangrijk dat je kind dus leert dat het geen zin heeft om dit gedrag te vertonen omdat ze daarmee de machtstrijd niet gaat winnen. Ze moet gaan ervaren dat ze meer bereikt met positief gedrag.

Daarnaast is het belangrijk dat er inderdaad, zoals hier eerder al werd aangegeven, wel ruimte is voor haar gevoel en frustratie, dat komt toch ook ergens vandaan lijkt me? Alleen dan wel binnen de door jou gestelde grenzen.



Mag ik vragen hoe zo'n ruzie begint?

Vraagt zij iets aan jou of eist ze iets?

Vraag jij iets aan haar en weigert ze?

hoe verloopt zo'n ruzie en hoe reageer je dan op je dochter?



quote:ze kan binnen 1 seconden kompleet omslaan van super boos naar o sorry en heel hard huilen



Je dochter heeft hier dus duidelijk last van. Dit is niet goed voor haar zelfbeeld en zelfvertrouwen. Het gaat iedere keer mis maar zij kan deze situatie in haar eentje niet stoppen, daar heeft ze jou en haar vader toch echt voor nodig. Vaak leggen ouders de 'schuld' dus de verantwoordelijkheid bij het kind waardoor ze steeds onzekerder worden en helaas ook steeds meer gaan afreageren met negatief gedrag. Ik weet natuurlijk niet of dit bij jullie het geval is.



quote:ik heb alle weetjes al geprobeerd stickertjes met lief zijn tot een kinder therapeut .zei kwam er achter dat ze erg onzeker is tja dat wisten wij ook wel helaas heeft deze conclusie mij 800,- gekost maar ja een oplossing kwam er niet



Het is voor mij erg lastig in te schatten hoe jullie met de stickertjes en de kindertherapeut aan de slag zijn gegaan. De voorbeelden die je noemt zijn middelen en dus geen kant en klare oplossingen. Soms ligt het gewoon aan de manier waarop je met bijv. een beloningssysteem omgaat. Bijvoorbeeld niet lang geoeg geprobeerd, niet consequent of op de verkeerde manier uitgevoerd. Vaak werkt het niet omdat het doel van een beloningssysteem (positieve aandacht) niet wordt behaald omdat ouder en kind toch blijven steken in negativiteit.



quote:ik zit er best wel mee in mijn maag ik vind het heel erg om boos op haar te zijn maar ze drijft me soms echt tot het uiterste

en een tik op de billen is dan weer het gevolg of een dag in haar kamer noem maar op ( niks ergs hoor !!! )



Het is goed dat je je hier bewust van bent, het feit dat jij eigenlijk geen andere oplossing meer ziet is wel een alarmsignaal dat je serieus moet nemen.



quote:ze is nu 6 en nog best te mannen maar wat als ze straks 14 is ik ben echt bang dat ze dan verkeerde dingen gaat doen of zo wat je wel eens hoortAls je er nu mee aan de slag gaat, hoeft het echt niet uit de hand te lopen. Het kan ook een fase zijn waar jullie even doorheen moeten. met de juiste aanpak trekt het misschien veel sneller weer bij dan je nu denkt.

Maar wát zou de juiste stap dan kunnen zijn, Bowie? (fijn dat je als deskundige je licht hierop laat schijnen voor Diray...)

En zoiets als een training. Net als Rots en Water (hoe leer ik standvastig te zijn, mezelf -Rots- en toch leuk mee te doen met anderen, sociaal -water) Misschien even op googleen. Wordt in Dordt gegeven, Ik weet niet of je daar in de buurt woont maar misschien kom je wel op iedeen waar je verder op kunt zoeken.

@ bambi, zoals ik al zei vind ik het lastig om gericht een advies te geven voor diray en haar dochter. Als ik iets meer weet dan kan ik ook wat meer tips geven. Iedere situatie is weer anders.....



tja, en ik verwijs eigenlijk vaak door naar ambulante hulp. Dat kun je een beetje zien als een soort 'nanny' van tv maar dan versimpel ik het wel een beetje. Deze hulp vind in de thuissituatie plaats en is gericht op het aanleren van (opvoed) vaardigheden aan zowel ouders als kind. Ouders leren beter op te voeden en het kind leert hoe zij zich 'laat opvoeden' .



Ouders moeten zich dan eerst aanmelden bij Bureau Jeugdzorg. Bureau Jeugdzorg verzorgt de aanvraag voor de hulpverlening Ook kan er dan gekeken worden naar bijvoorbeeld een training voor het kind.



Een stap daarvoor zou bijvoorbeeld het opvoedsteunpunt in de wijk zijn of de schoolmaatschappelijk werkster op de school van de dochter van Diray.



Diray. Uit je verhaal lees ik dat je je je enorm inspant om het probleem met je dochter op te lossen. Je hebt zelf al hulp gezocht bij een kinderpsycholoog, maar helaas heeft dit (nog) niet voldoende opgeleverd. Zijn jullie al lang bezig hiermee?

Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar jouw idee hierover: waarom denk jij dat de hulp v/d psycholoog niet werkt bij jullie dochter?