Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie
donderdag 18 maart 2021 om 20:49
Zoontje is nu bijna 9 maanden oud en ik voel me vanaf de bevalling al niet ok. Vandaag bij de huisarts tot de conclusie gekomen dat ik een postnatale depressie heb. Hier ben ik natuurlijk niet blij mee. Ik wil zo graag genieten van ons zoontje en heb dit voor mijn gevoel te weinig nog kunnen doen. Hier heb ik het erg moeilijk mee. Ik heb me zo'n drie maanden na de bevalling al aangegeven bij de huisarts maar niet echt serieus genomen. En dit terwijl de Poh van de huisarts toen al zei dat ze dacht aan een depressie. Echter de huisarts vond toen dat ik te goed was. Ik baal er dus van dat ik het zo lang heb laten doorsudderen.
Naja de eerste stappen zijn gezet, maar ik ben op zoek naar vrouwen die helaas hier ervaring mee hebben. Ik zou graag willen weten hoe jullie aan je herstel hebben gewerkt? Ben je (deels) blijven werken of ben je de ziektewet ingegaan? Ben je aan de medicatie gegaan en wat zijn de ervaringen daar mee? Ik merk dat ik die beslissingen moeilijk kan nemen. Dus zou graag wat ervaringen lezen
Naja de eerste stappen zijn gezet, maar ik ben op zoek naar vrouwen die helaas hier ervaring mee hebben. Ik zou graag willen weten hoe jullie aan je herstel hebben gewerkt? Ben je (deels) blijven werken of ben je de ziektewet ingegaan? Ben je aan de medicatie gegaan en wat zijn de ervaringen daar mee? Ik merk dat ik die beslissingen moeilijk kan nemen. Dus zou graag wat ervaringen lezen
donderdag 18 maart 2021 om 21:02
Al gedaan toen ik nog verlof had. Toen al mijn twijfels aangegeven maar toch besloten grotendeels te gaan werken voor meer structuur en even onder de andere mensen. Omdat ik voor een klein deel niet werkte heeft mijn werkgever mij vorige maand deels ziekgemeld.viva-amber schreef: ↑18-03-2021 20:51Wanneer je nog werkt, maak dan een preventieve afspraak met de bedrijfsarts.
donderdag 18 maart 2021 om 21:06
@sterrenstof hoelang zit zij nu al thuis? En hoe functioneert zij met de medicatie? Merkt zij verbetering?
@jasmijn ik heb op thuisarts.nl gekeken en herkende me in veel symptomen. laatste weken werd het steeds erger, voelde me nog sneller prikkelbaar en ongeduldig. Haal weinig plezier uit dingen. M'n hele lichaam doet pijn, ik kom met moeite de trap op. Ik had het al meerdere keren bij de huisarts aangegeven, maar is nooit doorgepakt. Nu ga ik wel eerst bloedprikken om te kijken of er medisch niks is. En anders toch medicatie overwegen.
@jasmijn ik heb op thuisarts.nl gekeken en herkende me in veel symptomen. laatste weken werd het steeds erger, voelde me nog sneller prikkelbaar en ongeduldig. Haal weinig plezier uit dingen. M'n hele lichaam doet pijn, ik kom met moeite de trap op. Ik had het al meerdere keren bij de huisarts aangegeven, maar is nooit doorgepakt. Nu ga ik wel eerst bloedprikken om te kijken of er medisch niks is. En anders toch medicatie overwegen.
donderdag 18 maart 2021 om 21:31
Ik heb toen zoon zo’n 3 maanden was bij de huisarts aan de bel getrokken. Daar zijn toen meteen alle registers opengetrokken, had ik het idee. Zat op het randje van depressie of overspannenheid. Hulp van een psycholoog, stappen zetten thuis. Ik had sowieso verlof tot zoon 6 maanden was, maar ik vond het een bevrijding toen ik weer mocht werken.
donderdag 18 maart 2021 om 21:32
Als eerst 
Balen dat je niet eerder gehoord bent maar goed dat je nu wel hulp gaat krijgen.
Ik heb het ook gehad. Gelukkig was ik er dus heel snel bij en Hebben gesprekken met de POH mij goed geholpen, dus was het niet een hele zware pnd maar het was het wel.
Ik had heel veel aan de tips van de poh en het omdenken. Medicatie wel overwogen maar niet gedaan uiteindelijk.
Ik had half oktober weer moeten starten met werk maar ben in januari langzaam gaan opbouwen en vanaf half februari weer volledig.
Sterkte zeg.....het gaat echt weer goed komen...!
Balen dat je niet eerder gehoord bent maar goed dat je nu wel hulp gaat krijgen.
Ik heb het ook gehad. Gelukkig was ik er dus heel snel bij en Hebben gesprekken met de POH mij goed geholpen, dus was het niet een hele zware pnd maar het was het wel.
Ik had heel veel aan de tips van de poh en het omdenken. Medicatie wel overwogen maar niet gedaan uiteindelijk.
Ik had half oktober weer moeten starten met werk maar ben in januari langzaam gaan opbouwen en vanaf half februari weer volledig.
Sterkte zeg.....het gaat echt weer goed komen...!
Tralalalala
donderdag 18 maart 2021 om 21:34
Ik had al vrij snel het gevoel dat het niet klopte hoe ik mij voelde. Ben toen gestopt met bv een aan de pil gegaan in de hoop dat het met de hormonen te maken had. Helaas, dat hielp niet. Toen dacht ik als ik weer aan het werk ben dan heb ik ook eens wat anders om handen, maar ook dat hielp niet en ben toen weer een paar weken de ziektewet ingegaan.
Ik heb contact gezocht met de huisarts en die heeft mij gekoppeld aan de poh. Zij probeerde bij mij de oplossingsgerichte methode toe te passen, maar ik had echt sturing nodig en uiteindelijk ook medicatie om uit de pieken en dalen te komen. Toen ik met behulp van medicatie wat stabieler was heb ik kunnen werken aan herstel. Elke ochtend, middag, avond een activiteit hoe klein ook. Mijn man heeft ook veel geholpen die trok mij van de bank en leidde mij af zodat ik niet ging zitten piekeren en zwelgen in verdriet. Bij mij kwam het voornamelijk op neer dat ik graag controle heb en ja een baby is niet te voorspellen of in een schema te stoppen en daar had ik heel veel spanning en stress van. Rationeel wist ik het ook allemaal wel, maar mijn gevoel ging met mij aan de haal. Spanning in mijn lijf, zodra ze een kick gaf een hartslag van hier tot Tokio, al voordat we uit bed waren stressen over hoe de dag zou gaan, enz.
Uiteindelijk ben ik na een jaar gaan afbouwen met de medicatie en gaat het goed met mij. Ik merkte wel dat ik een lichte terugslag had in het begin van de corona crisis.
Ook al lijkt het nu misschien niet zo, maar het komt goed! Zo knap dat je de eerste stap al hebt gezet!
Ik heb contact gezocht met de huisarts en die heeft mij gekoppeld aan de poh. Zij probeerde bij mij de oplossingsgerichte methode toe te passen, maar ik had echt sturing nodig en uiteindelijk ook medicatie om uit de pieken en dalen te komen. Toen ik met behulp van medicatie wat stabieler was heb ik kunnen werken aan herstel. Elke ochtend, middag, avond een activiteit hoe klein ook. Mijn man heeft ook veel geholpen die trok mij van de bank en leidde mij af zodat ik niet ging zitten piekeren en zwelgen in verdriet. Bij mij kwam het voornamelijk op neer dat ik graag controle heb en ja een baby is niet te voorspellen of in een schema te stoppen en daar had ik heel veel spanning en stress van. Rationeel wist ik het ook allemaal wel, maar mijn gevoel ging met mij aan de haal. Spanning in mijn lijf, zodra ze een kick gaf een hartslag van hier tot Tokio, al voordat we uit bed waren stressen over hoe de dag zou gaan, enz.
Uiteindelijk ben ik na een jaar gaan afbouwen met de medicatie en gaat het goed met mij. Ik merkte wel dat ik een lichte terugslag had in het begin van de corona crisis.
Ook al lijkt het nu misschien niet zo, maar het komt goed! Zo knap dat je de eerste stap al hebt gezet!
anoniem_64c6c4c645fab wijzigde dit bericht op 18-03-2021 21:36
0.26% gewijzigd
donderdag 18 maart 2021 om 21:56
Wat rot! Veel sterkte. Ik heb depressies gehad (na geboorte kind niet gelukkig) en bij mij werkte therapie icm pillen het beste. Kon toen niet werken, maar iets qua dagbesteding kan wel heel fijn zijn. Zou je zeker door laten verwijzen naar een specialist als je medicatie wilt! Huisarts is geen specialist in opbouw en afbouw en kiezen van antidepressiva. Sterkte!
vrijdag 19 maart 2021 om 09:11
Hier ook zo. De pil maakt geen verschil. De gesprekken met poh zijn fijn maar zetten ook geen zoden aan de dijk. En rationeel weet ik het allemaal wel, maar gevoel werkt niet mee. Dus vandaar de overweging om medicatie te gaan nemen. Hoe ervaarde jij de medicatie?Lavendel_12 schreef: ↑18-03-2021 21:34Ik had al vrij snel het gevoel dat het niet klopte hoe ik mij voelde. Ben toen gestopt met bv een aan de pil gegaan in de hoop dat het met de hormonen te maken had. Helaas, dat hielp niet. Toen dacht ik als ik weer aan het werk ben dan heb ik ook eens wat anders om handen, maar ook dat hielp niet en ben toen weer een paar weken de ziektewet ingegaan.
Ik heb contact gezocht met de huisarts en die heeft mij gekoppeld aan de poh. Zij probeerde bij mij de oplossingsgerichte methode toe te passen, maar ik had echt sturing nodig en uiteindelijk ook medicatie om uit de pieken en dalen te komen. Toen ik met behulp van medicatie wat stabieler was heb ik kunnen werken aan herstel. Elke ochtend, middag, avond een activiteit hoe klein ook. Mijn man heeft ook veel geholpen die trok mij van de bank en leidde mij af zodat ik niet ging zitten piekeren en zwelgen in verdriet. Bij mij kwam het voornamelijk op neer dat ik graag controle heb en ja een baby is niet te voorspellen of in een schema te stoppen en daar had ik heel veel spanning en stress van. Rationeel wist ik het ook allemaal wel, maar mijn gevoel ging met mij aan de haal. Spanning in mijn lijf, zodra ze een kick gaf een hartslag van hier tot Tokio, al voordat we uit bed waren stressen over hoe de dag zou gaan, enz.
Verder herken ik ook wat je schrijft. Aan het begin van de dag al in een soort van paniek over de rest van de dag. Ook ik wil graag controle hebben.
vrijdag 19 maart 2021 om 19:38
Ik heb het eerste geprobeerd met kalmerende middelen, maar dit hielp mij niet voldoende. Daarna heb ik toch besloten antidepressiva te gaan gebruiken. Het heeft mij veel geholpen omdat ik niet meer van die enorme pieken en dalen had. Voor mijn gevoel werd ik weer een beetje mezelf, maar van mijn omgeving heb ik wel gehoord dat ik wat vlakker was. Dit heb ik niet zo ervaren.Aardbei_86 schreef: ↑19-03-2021 09:11Hier ook zo. De pil maakt geen verschil. De gesprekken met poh zijn fijn maar zetten ook geen zoden aan de dijk. En rationeel weet ik het allemaal wel, maar gevoel werkt niet mee. Dus vandaar de overweging om medicatie te gaan nemen. Hoe ervaarde jij de medicatie?
Verder herken ik ook wat je schrijft. Aan het begin van de dag al in een soort van paniek over de rest van de dag. Ook ik wil graag controle hebben.
Aanvulling: ik heb de eerste weken nog wel bij de poh gelopen.
Uiteindelijk heb ik dit ongeveer een jaar gebruikt en daarna ben ik in overleg gaan afbouwen. Daar had ik de meeste angst voor en dat al mijn klachten terug zouden komen, maar dit is mij enorm meegevallen. Dit kan natuurlijk voor iedereen anders zijn, maar ik ben blij dat ik toch die stap heb genomen. Inmiddels is mijn dochter net 4 geworden en ben ik al meer dan 2 jaar van de medicatie af en gaat het goed!
zondag 21 maart 2021 om 08:31
Ja, hier helaas ook ervaring. Na de geboorte van eerste kind al aan de bel getrokken, maar werd door mijn omgeving genegeerd. Er werd tegen mij gezegd dat ‘vermoeidhei en kraamtranen’ er bij horen. Nou, dat station was ik allang gepasseerd, verschrikkelijk voelde ik me. Ik draaide echt door. Na een jaar door de HA doorverwezen naar een psych. Daar alsnog de officiele diagnose gekregen. Initieel aan de slag gegaan met psychotherapie, had matig effect.
Na de geboorte van de tweede, midden in de coronacrisis, kwam het keihard terug. Toen meteen aan de medicatie gegaan. Nu een hlf jaar later ben ik er nog lang niet. Medicatie helpt wel om angsten te onder drukken waardoor ik minder gespannen ben. Maar het blijft een strijd.
Ik ben altijd 32u blijven werken. Ik word juist gillend gek als ik de hele dag thuis zit met een huilende baby, hoe veel ik ook van ‘m houd. Werken is voor mij een uitje, het geeft positieve afleiding en voelt als een momentje voor mezelf.
Sterkte. X
Na de geboorte van de tweede, midden in de coronacrisis, kwam het keihard terug. Toen meteen aan de medicatie gegaan. Nu een hlf jaar later ben ik er nog lang niet. Medicatie helpt wel om angsten te onder drukken waardoor ik minder gespannen ben. Maar het blijft een strijd.
Ik ben altijd 32u blijven werken. Ik word juist gillend gek als ik de hele dag thuis zit met een huilende baby, hoe veel ik ook van ‘m houd. Werken is voor mij een uitje, het geeft positieve afleiding en voelt als een momentje voor mezelf.
Sterkte. X
