Werk & Studie
alle pijlers
Wat is de gekste reden waarom jij ooit bent afgewezen?
maandag 26 juli 2021 om 22:00
Een paar jaar geleden werd ik na een sollicitatiegesprek voor een stageplaats afgewezen vanwege gebrek aan ervaring. Dat vond ik toch vrij apart, omdat een stage meestal bedoeld is om ervaring op te doen.
Tijdens een ander sollicitatiegesprek liet de tweede interviewer een glas water vallen over de laptop van de eerste interviewer. En dat had misschien niet de beste gevolgen voor mijzelf want het gesprek verliep daarna totaal chaotisch. Ik ben toen ook nooit meer teruggebeld.
Wat is jullie vreemdste ervaring met afwijzingen?
Tijdens een ander sollicitatiegesprek liet de tweede interviewer een glas water vallen over de laptop van de eerste interviewer. En dat had misschien niet de beste gevolgen voor mijzelf want het gesprek verliep daarna totaal chaotisch. Ik ben toen ook nooit meer teruggebeld.
Wat is jullie vreemdste ervaring met afwijzingen?
dinsdag 3 augustus 2021 om 18:21
Oooooooooh! Serieus? Dat heb ik nog nooit iemand zo horen zeggen.
dinsdag 3 augustus 2021 om 18:58
Dan komt je vast niet uit de buurt van Rotterdam?Kaascracker schreef: ↑03-08-2021 18:21Oooooooooh! Serieus? Dat heb ik nog nooit iemand zo horen zeggen.
Ontopic (of toch redelijk....):
De gekste reden waarom iemand is aangenomen: ze heeft zo'n leuke kleur lipstick!
Onze afdeling van 6 personen, alleen vrouwen, moest zelf de sollicitatieprocedure regelen. Alle cv's hebben we met z'n allen bekeken en bepaald wie er op gesprek mocht komen en wie niet. De gesprekken werden gedaan door een delegatie van 2 personen. Zij kozen iemand uit, waarvan ze echt alleen maar de kleur lipstick konden noemen als pré boven de andere zes die ze gesproken hadden...
dinsdag 3 augustus 2021 om 19:51
Ik vond het wel vreemd. Ik kende diegene (manager) goed, dus in het echt. Mijn diploma’s, werkervaring en dergelijke was allemaal al wel bekend. Ik werd benaderd met de vraag of ik wilde solliciteren want er kwam een vacature. En vervolgens niet eens uitgenodigd.
Het was niet zo dat ik van internet geplukt ben of dat het recruiters betrof.
Geloof niet alles wat je denkt.
dinsdag 3 augustus 2021 om 20:00
Nee, ik snapte dat het niet via de een recruiter was hoor. Dan waren er waarschijnlijk anderen dan alleen jouw contact die er ook wat over te zeggen hadden. Soms wordt zoiets dan aan een team voorgelegd. Evengoed vervelend natuurlijk.La-Gamine schreef: ↑03-08-2021 19:51Ik vond het wel vreemd. Ik kende diegene (manager) goed, dus in het echt. Mijn diploma’s, werkervaring en dergelijke was allemaal al wel bekend. Ik werd benaderd met de vraag of ik wilde solliciteren want er kwam een vacature. En vervolgens niet eens uitgenodigd.
Het was niet zo dat ik van internet geplukt ben of dat het recruiters betrof.
dinsdag 3 augustus 2021 om 22:35
Tsja, een heel ‘ouderwets’ bedrijf. Ze hebben ook nooit een vrouw aangenomen (om te poetsen ja). Gelukkig maar, het is nog steeds geen leuk bedrijf heb ik gehoord.Lady*Voldemort schreef: ↑03-08-2021 17:13Dat ze dan die mannen eruit gooien die blijkbaar zo'n willoze prooi zijn van hun testosteron dat ze meteen niks meer kunnen uitrichten als er een vrouw langskomt. Wat vreselijk sneu zeg.
Daarna alleen nog maar bij ruimdenkende bedrijven gewerkt op basis van mijn kunde en niet het feit dat ik vrouw ben…. (niet uitzonderlijk knap of lelijk, gewoon ik). Nu werk ik alweer 10 jaar in de grafische sector.
woensdag 4 augustus 2021 om 08:31
Na 15 jaar werken leek een nieuwe uitdaging wel leuk en besloot me bij een reorganisatie te laten ontslaan, zodat ik langer vrij zou zijn en zou kunnen reizen. Tussen de einde werk en de reis had ik tijdelijk ww, dus moest solliciteren.
In mijn werkveld was een tekort dus hoe slecht mijn brief ook was, met mijn opleiding en ervaring werd ik doorlopend uitgenodigd.
Vaak zei ik dan aan de telefoon, bij de uitnoding al dat ik wel wilde maar eerst een half jaar ging reizen.
Toen een week voor vertrek zat ik bij een vriendin in de auto, ik werd gebeld voor een uitnodiging voor een gesprek. Dus ik draai mijn riedeltje af dat ik wel wil maar na een week in het vliegtuig zou zitten, voor een half jaar reizen. Het kwartje viel laat aan de andere kant, ze wilden me wel heel graag hebben, maar uiteindelijk besloten ze mijn cv te bewaren voor als ik terug was.
Ik hang de telefoon op, eerste reactie van die vriendin, en die was bloedserieus: "dus je wilt niet werken. Mooi is dat...."
In mijn werkveld was een tekort dus hoe slecht mijn brief ook was, met mijn opleiding en ervaring werd ik doorlopend uitgenodigd.
Vaak zei ik dan aan de telefoon, bij de uitnoding al dat ik wel wilde maar eerst een half jaar ging reizen.
Toen een week voor vertrek zat ik bij een vriendin in de auto, ik werd gebeld voor een uitnodiging voor een gesprek. Dus ik draai mijn riedeltje af dat ik wel wil maar na een week in het vliegtuig zou zitten, voor een half jaar reizen. Het kwartje viel laat aan de andere kant, ze wilden me wel heel graag hebben, maar uiteindelijk besloten ze mijn cv te bewaren voor als ik terug was.
Ik hang de telefoon op, eerste reactie van die vriendin, en die was bloedserieus: "dus je wilt niet werken. Mooi is dat...."
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 4 augustus 2021 om 08:34
La-Gamine schreef: ↑03-08-2021 19:51Ik vond het wel vreemd. Ik kende diegene (manager) goed, dus in het echt. Mijn diploma’s, werkervaring en dergelijke was allemaal al wel bekend. Ik werd benaderd met de vraag of ik wilde solliciteren want er kwam een vacature. En vervolgens niet eens uitgenodigd.
Het was niet zo dat ik van internet geplukt ben of dat het recruiters betrof.
Ik vind dat ook gek. Als je iemand zelf benadert met het verzoek om te solliciteren, dan houd je minstens een gesprek. Iemand doet moeite voor jou en dat verdient wel wat respect.
woensdag 4 augustus 2021 om 08:44
Ik snap haar reactie wel, maar de jouwe ook. Soms is het systeem een beetje gek.
Zo heb ik een goede vriend die een poos in twee fulltime banen werkte. Beide banen waren in wisselende diensten, en door de manier waarop hij daar terecht was gekomen, had hij alle vrijheid om de tweede baan goed af te stemmen op de eerste.
Maar toen raakte hij de tweede baan kwijt en “moest” WW aanvragen (er was sprake van een faillissement dus het toenmalige arbeidsbureau kwam naar het bedrijf toe om alle werknemers tegelijk in 1x in te schrijven). En bij die WW hoorde natuurlijk ook de sollicitatieplicht.
Maar welk bedrijf wil er nu een werknemer die in wisseldiensten werkt bij een ander bedrijf en daarmee zo inflexibel als wat is? Dat is natuurlijk totaal niet realistisch!
Wat volgde was een periode van verplicht (toen nog) brieven schrijven terwijl hij wist dat het nergens toe zou leiden. Om dat nog een beetje leuk te maken, werd het een sport om de brieven zo grappig mogelijk te maken, en dat ging van kwaad tot erger. Alles om maar die felbegeerde afwijzing te ontvangen, die je destijds nog als bewijs moest overleggen.
En tot zijn grote verrassing werd hij nog best vaak uitgenodigd voor een gesprek, en dan niet omdat ze echt werk voor hem hadden maar omdat de lezers dan vooral nieuwsgierig waren naar wat voor een idioot er achter die brief schuil ging.
woensdag 4 augustus 2021 om 08:46
Ooit eens gesolliciteerd op een baan die ik al heel lang wilde. Dus dolblij dat ik uitgenodigd werd. Ik had al op een voorliggende functie gesolliciteerd maar toen afgewezen want te weinig uitdaging en te saai en onder m’n niveau.
Dus ik was dolenthousiast.
Die functie is er in 2 varianten, 1 met nadruk op meer bureauwerk en de ander veel dynamischer. Mijn voorkeur had duidelijk de laatste en dat was ook degene uit de advertentie.
Bleek tijdens het gesprek dat het tóch om de eerste variant ging. Dus dat was even slikken, maar vooruit, is ook hartstikke leuk.
Ik solliciteerde rond die tijd vaak en ik was er goed in, ben niet zenuwachtig of gespannen en klets met iedereen een eind weg.
Het gesprek was met 3 mensen die denk ik ruzie hadden onderling ofzo. Ze katten elkaar en mij af, stelden beroerde vragen en zaten te vissen naar antwoorden in plaats van open vragen te stellen. De sfeer was Niet Best en het gesprek ging mega stroef. Ze werden ook bozig op mij omdat er verwarring ontstond over de functie. Mijn fout volgens hen. Hun vacaturetekst voorgelegd en oh ja toch iets misgegaan.
Uiteindelijk afgewezen want ik was niet enthousiast genoeg……
Dus ik was dolenthousiast.
Die functie is er in 2 varianten, 1 met nadruk op meer bureauwerk en de ander veel dynamischer. Mijn voorkeur had duidelijk de laatste en dat was ook degene uit de advertentie.
Bleek tijdens het gesprek dat het tóch om de eerste variant ging. Dus dat was even slikken, maar vooruit, is ook hartstikke leuk.
Ik solliciteerde rond die tijd vaak en ik was er goed in, ben niet zenuwachtig of gespannen en klets met iedereen een eind weg.
Het gesprek was met 3 mensen die denk ik ruzie hadden onderling ofzo. Ze katten elkaar en mij af, stelden beroerde vragen en zaten te vissen naar antwoorden in plaats van open vragen te stellen. De sfeer was Niet Best en het gesprek ging mega stroef. Ze werden ook bozig op mij omdat er verwarring ontstond over de functie. Mijn fout volgens hen. Hun vacaturetekst voorgelegd en oh ja toch iets misgegaan.
Uiteindelijk afgewezen want ik was niet enthousiast genoeg……
woensdag 4 augustus 2021 om 08:51
Ooit ergens gesolliciteerd en dat was een hele avond solliciteren met een groep. van 30 man.
Eerst een soort intro, groepsgesprekken, afzonderlijke gesprekken, wat opdrachten enz. Best een investering. Hbo werk.
Alle rondes glansrijk doorlopen en de mensen waren mega enthousiast over mij. Zo enthousiast dat ik het een beetje ongemakkelijk vond. Aan het eind kreeg ik al te horen dat ze dolgraag wilden dat ik bij ze kwam werken. Van verschillende mensen.
Besproken hoe en wat enz. Ik zou de volgende dag een uitnodiging krijgen voor een arbeidsvoorwaardengesprek.
Nooit meer iets van gehoord.
Nog gecheckt of ze al m’n gegevens zeker weten hadden, die hadden ze (je kunt een cv kwijtraken maar verschillende mails, aanmeldformulieren enz niet). Nog een keer gebeld paar dagen later, geen gehoor. En dat was het. Besloten dat ik voor een bedrijf dat dingen zo doet sowieso niet wil werken dus geen moeite meer gedaan.
Eerst een soort intro, groepsgesprekken, afzonderlijke gesprekken, wat opdrachten enz. Best een investering. Hbo werk.
Alle rondes glansrijk doorlopen en de mensen waren mega enthousiast over mij. Zo enthousiast dat ik het een beetje ongemakkelijk vond. Aan het eind kreeg ik al te horen dat ze dolgraag wilden dat ik bij ze kwam werken. Van verschillende mensen.
Besproken hoe en wat enz. Ik zou de volgende dag een uitnodiging krijgen voor een arbeidsvoorwaardengesprek.
Nooit meer iets van gehoord.
Nog gecheckt of ze al m’n gegevens zeker weten hadden, die hadden ze (je kunt een cv kwijtraken maar verschillende mails, aanmeldformulieren enz niet). Nog een keer gebeld paar dagen later, geen gehoor. En dat was het. Besloten dat ik voor een bedrijf dat dingen zo doet sowieso niet wil werken dus geen moeite meer gedaan.
woensdag 4 augustus 2021 om 08:51
Ja, ik snapte haar reactie wel, maar op dat moment viel die wel verkeerd. Was zolang bezig geweest dit te plannen en goed te regelen, ook volgens de regeltjes enzo, zonder ergens misbruikt van te maken.Nummer*Zoveel schreef: ↑04-08-2021 08:44Ik snap haar reactie wel, maar de jouwe ook. Soms is het systeem een beetje gek.
Gelukkig stonden de eerste gesprekken al gepland voor ik in het vliegtuig terug zat en kon ik meteen ergens als invaller werken. Dus tegendeel was toen wel bewezen
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 4 augustus 2021 om 08:51
Ik heb ooit een keer een rare sollicitatie ervaring gehad bij een (groot) bedrijf waar ik al intern was. Ik solliciteerde op een betere functie.
Het eerste gesprek liep naar mijn idee wel prima, maar ook niet super ofzo. Na week 1 hoorde ik niets, na week 2 ook niet. Na 2,5 week besloot ik eens een mail eraan te wagen. Het antwoord van de interviewer ''Bel me om 15:00 maar''. Dus ik bellen, krijg ik te horen : We vonden jou niet heel assertief overkomen. Wij zijn op zoek naar een Ferrari, en we vinden jou een volvo. Het verbaast ons eigenlijk dat jij nu toch zelf initiatief neemt en contact met ons opneemt, dat had ik niet van jou verwacht.''
Nou toen was voor mij wel duidelijk waar dit naartoe ging. Maar ik dacht wel van : hee, hallo. Volgens mij zijn jullie hier de ''lakse'' kant, want volgens mij is het toch echt aan de interviewer om even netjes de uitkomst van het gesprek te delen, al dan niet via een mailtje. En nu moet/ga ik er zelf achteraan, dus wie is hier nu laks?
Het vreemde was dat die interviewer zei dat ze -omdat ik toch intern was- nog wel een keer een feedback gesprek wilde houden met een soort spel waarin je persoonlijkheid wordt uitgelegd. Zodat ik toch nog iets aan de sollicitatie zou hebben. Ik dacht : je wordt er nooit slechter van, dus zo gezegd, zo gedaan.
Twee weken later heel vroeg in de ochtend afgesproken op het hoofdkantoor, blijkt de ruimte waarin we hadden afgesproken te worden verbouwd. Dus ik stuur een berichtje naar de interviewer dat we misschien beter op plek X kunnen afspreken. Krijg ik wéér een soortgelijk antwoord : ''Zo assertief had ik jou niet ingeschat''. Daarna eenmaal aangekomen bij het ''feedback gesprek'', was het een soort spel met kaarten die ik op volgorde moest leggen wat betreft eigenschappen die goed bij je passen en minder goed, en daar zei de ander dan hoeverre ze het daarmee eens was. Achteraf was het totaal niet helpvol en was het eigenlijk nog een trap na. In haar ogen had ik geen humor, was ik niet ''doortastend'' genoeg en nog allemaal dingen. En dit allemaal op basis van een sollicitatiegesprek van drie kwartier hé?! Dacht die persoon (zelf ook totaal geen HR medewerker of psycholoog ofzo) mij even helemaal te kunnen psycho analyseren.
Ik kan echt wel tegen kritiek, maar wel gefundeerd. Een gesprek kan een keer niet zo goed boteren, geen probleem, maar achteraf heb ik echt met het idee gelopen een klacht tegen die persoon in te dienen wegens het onheus bejegenen van personen, want ik wens niet door iemand met een diploma bedrijfseconomie helemaal ge psyhco-analyseerd te worden en half de grond in getrapt te worden op basis van een sollicitatie gesprek van drie kwariter en het spelen van een of ander raar kaartspel over persoonlijkheden 's ochtends om half acht.
Het eerste gesprek liep naar mijn idee wel prima, maar ook niet super ofzo. Na week 1 hoorde ik niets, na week 2 ook niet. Na 2,5 week besloot ik eens een mail eraan te wagen. Het antwoord van de interviewer ''Bel me om 15:00 maar''. Dus ik bellen, krijg ik te horen : We vonden jou niet heel assertief overkomen. Wij zijn op zoek naar een Ferrari, en we vinden jou een volvo. Het verbaast ons eigenlijk dat jij nu toch zelf initiatief neemt en contact met ons opneemt, dat had ik niet van jou verwacht.''
Nou toen was voor mij wel duidelijk waar dit naartoe ging. Maar ik dacht wel van : hee, hallo. Volgens mij zijn jullie hier de ''lakse'' kant, want volgens mij is het toch echt aan de interviewer om even netjes de uitkomst van het gesprek te delen, al dan niet via een mailtje. En nu moet/ga ik er zelf achteraan, dus wie is hier nu laks?
Het vreemde was dat die interviewer zei dat ze -omdat ik toch intern was- nog wel een keer een feedback gesprek wilde houden met een soort spel waarin je persoonlijkheid wordt uitgelegd. Zodat ik toch nog iets aan de sollicitatie zou hebben. Ik dacht : je wordt er nooit slechter van, dus zo gezegd, zo gedaan.
Twee weken later heel vroeg in de ochtend afgesproken op het hoofdkantoor, blijkt de ruimte waarin we hadden afgesproken te worden verbouwd. Dus ik stuur een berichtje naar de interviewer dat we misschien beter op plek X kunnen afspreken. Krijg ik wéér een soortgelijk antwoord : ''Zo assertief had ik jou niet ingeschat''. Daarna eenmaal aangekomen bij het ''feedback gesprek'', was het een soort spel met kaarten die ik op volgorde moest leggen wat betreft eigenschappen die goed bij je passen en minder goed, en daar zei de ander dan hoeverre ze het daarmee eens was. Achteraf was het totaal niet helpvol en was het eigenlijk nog een trap na. In haar ogen had ik geen humor, was ik niet ''doortastend'' genoeg en nog allemaal dingen. En dit allemaal op basis van een sollicitatiegesprek van drie kwartier hé?! Dacht die persoon (zelf ook totaal geen HR medewerker of psycholoog ofzo) mij even helemaal te kunnen psycho analyseren.
Ik kan echt wel tegen kritiek, maar wel gefundeerd. Een gesprek kan een keer niet zo goed boteren, geen probleem, maar achteraf heb ik echt met het idee gelopen een klacht tegen die persoon in te dienen wegens het onheus bejegenen van personen, want ik wens niet door iemand met een diploma bedrijfseconomie helemaal ge psyhco-analyseerd te worden en half de grond in getrapt te worden op basis van een sollicitatie gesprek van drie kwariter en het spelen van een of ander raar kaartspel over persoonlijkheden 's ochtends om half acht.
woensdag 4 augustus 2021 om 08:54
Dat is tamelijk bizarRitmodelanoche schreef: ↑04-08-2021 08:51Ik heb ooit een keer een rare sollicitatie ervaring gehad bij een (groot) bedrijf waar ik al intern was. Ik solliciteerde op een betere functie.
Het eerste gesprek liep naar mijn idee wel prima, maar ook niet super ofzo. Na week 1 hoorde ik niets, na week 2 ook niet. Na 2,5 week besloot ik eens een mail eraan te wagen. Het antwoord van de interviewer ''Bel me om 15:00 maar''. Dus ik bellen, krijg ik te horen : We vonden jou niet heel assertief overkomen. Wij zijn op zoek naar een Ferrari, en we vinden jou een volvo. Het verbaast ons eigenlijk dat jij nu toch zelf initiatief neemt en contact met ons opneemt, dat had ik niet van jou verwacht.''
Nou toen was voor mij wel duidelijk waar dit naartoe ging. Maar ik dacht wel van : hee, hallo. Volgens mij zijn jullie hier de ''lakse'' kant, want volgens mij is het toch echt aan de interviewer om even netjes de uitkomst van het gesprek te delen, al dan niet via een mailtje. En nu moet/ga ik er zelf achteraan, dus wie is hier nu laks?
Het vreemde was dat die interviewer zei dat ze -omdat ik toch intern was- nog wel een keer een feedback gesprek wilde houden met een soort spel waarin je persoonlijkheid wordt uitgelegd. Zodat ik toch nog iets aan de sollicitatie zou hebben. Ik dacht : je wordt er nooit slechter van, dus zo gezegd, zo gedaan.
Twee weken later heel vroeg in de ochtend afgesproken op het hoofdkantoor, blijkt de ruimte waarin we hadden afgesproken te worden verbouwd. Dus ik stuur een berichtje naar de interviewer dat we misschien beter op plek X kunnen afspreken. Krijg ik wéér een soortgelijk antwoord : ''Zo assertief had ik jou niet ingeschat''. Daarna eenmaal aangekomen bij het ''feedback gesprek'', was het een soort spel met kaarten die ik op volgorde moest leggen wat betreft eigenschappen die goed bij je passen en minder goed, en daar zei de ander dan hoeverre ze het daarmee eens was. Achteraf was het totaal niet helpvol en was het eigenlijk nog een trap na. In haar ogen had ik geen humor, was ik niet ''doortastend'' genoeg en nog allemaal dingen. En dit allemaal op basis van een sollicitatiegesprek van drie kwartier hé?! Dacht die persoon (zelf ook totaal geen HR medewerker of psycholoog ofzo) mij even helemaal te kunnen psycho analyseren.
Ik kan echt wel tegen kritiek, maar wel gefundeerd. Een gesprek kan een keer niet zo goed boteren, geen probleem, maar achteraf heb ik echt met het idee gelopen een klacht tegen die persoon in te dienen wegens het onheus bejegenen van personen, want ik wens niet door iemand met een diploma bedrijfseconomie helemaal ge psyhco-analyseerd te worden en half de grond in getrapt te worden op basis van een sollicitatie gesprek van drie kwariter en het spelen van een of ander raar kaartspel over persoonlijkheden 's ochtends om half acht.
woensdag 4 augustus 2021 om 08:55
HowmayIhelpyou schreef: ↑26-07-2021 23:09Ik ben ooit afgewezen bij een bijbaantje bij een notenkraam omdat ik te dun was.
Ik ben als 17-jarige ook afgewezen bij een bijbaantje bij een snackbar omdat ik te dun was. Mensen zouden dan denken dat het eten daar niet lekker was.
Ik was 17 en nog niet zo heel mondig, nu had ik ze wat anders verteld, toen wist ik dus niks meer te zeggen...
woensdag 4 augustus 2021 om 08:55
Nummer*Zoveel schreef: ↑04-08-2021 08:44
Wat volgde was een periode van verplicht (toen nog) brieven schrijven terwijl hij wist dat het nergens toe zou leiden. Om dat nog een beetje leuk te maken, werd het een sport om de brieven zo grappig mogelijk te maken, en dat ging van kwaad tot erger. Alles om maar die felbegeerde afwijzing te ontvangen, die je destijds nog als bewijs moest overleggen.
En tot zijn grote verrassing werd hij nog best vaak uitgenodigd voor een gesprek, en dan niet omdat ze echt werk voor hem hadden maar omdat de lezers dan vooral nieuwsgierig waren naar wat voor een idioot er achter die brief schuil ging.
zoiets ja, voor drie maanden best leuk toch, in mijn geval ging het op drie maanden.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 4 augustus 2021 om 08:57
Ritmodelanoche schreef: ↑04-08-2021 08:51Ik heb ooit een keer een rare sollicitatie ervaring gehad bij een (groot) bedrijf waar ik al intern was. Ik solliciteerde op een betere functie.
Het eerste gesprek liep naar mijn idee wel prima, maar ook niet super ofzo. Na week 1 hoorde ik niets, na week 2 ook niet. Na 2,5 week besloot ik eens een mail eraan te wagen. Het antwoord van de interviewer ''Bel me om 15:00 maar''. Dus ik bellen, krijg ik te horen : We vonden jou niet heel assertief overkomen. Wij zijn op zoek naar een Ferrari, en we vinden jou een volvo. Het verbaast ons eigenlijk dat jij nu toch zelf initiatief neemt en contact met ons opneemt, dat had ik niet van jou verwacht.''
Nou toen was voor mij wel duidelijk waar dit naartoe ging. Maar ik dacht wel van : hee, hallo. Volgens mij zijn jullie hier de ''lakse'' kant, want volgens mij is het toch echt aan de interviewer om even netjes de uitkomst van het gesprek te delen, al dan niet via een mailtje. En nu moet/ga ik er zelf achteraan, dus wie is hier nu laks?
Het vreemde was dat die interviewer zei dat ze -omdat ik toch intern was- nog wel een keer een feedback gesprek wilde houden met een soort spel waarin je persoonlijkheid wordt uitgelegd. Zodat ik toch nog iets aan de sollicitatie zou hebben. Ik dacht : je wordt er nooit slechter van, dus zo gezegd, zo gedaan.
Twee weken later heel vroeg in de ochtend afgesproken op het hoofdkantoor, blijkt de ruimte waarin we hadden afgesproken te worden verbouwd. Dus ik stuur een berichtje naar de interviewer dat we misschien beter op plek X kunnen afspreken. Krijg ik wéér een soortgelijk antwoord : ''Zo assertief had ik jou niet ingeschat''. Daarna eenmaal aangekomen bij het ''feedback gesprek'', was het een soort spel met kaarten die ik op volgorde moest leggen wat betreft eigenschappen die goed bij je passen en minder goed, en daar zei de ander dan hoeverre ze het daarmee eens was. Achteraf was het totaal niet helpvol en was het eigenlijk nog een trap na. In haar ogen had ik geen humor, was ik niet ''doortastend'' genoeg en nog allemaal dingen. En dit allemaal op basis van een sollicitatiegesprek van drie kwartier hé?! Dacht die persoon (zelf ook totaal geen HR medewerker of psycholoog ofzo) mij even helemaal te kunnen psycho analyseren.
Ik kan echt wel tegen kritiek, maar wel gefundeerd. Een gesprek kan een keer niet zo goed boteren, geen probleem, maar achteraf heb ik echt met het idee gelopen een klacht tegen die persoon in te dienen wegens het onheus bejegenen van personen, want ik wens niet door iemand met een diploma bedrijfseconomie helemaal ge psyhco-analyseerd te worden en half de grond in getrapt te worden op basis van een sollicitatie gesprek van drie kwariter en het spelen van een of ander raar kaartspel over persoonlijkheden 's ochtends om half acht.
woensdag 4 augustus 2021 om 09:00
Bizar dit. Heb je hier iets van gezegd tegen die mensen?Solveig schreef: ↑04-08-2021 08:46Ooit eens gesolliciteerd op een baan die ik al heel lang wilde. Dus dolblij dat ik uitgenodigd werd. Ik had al op een voorliggende functie gesolliciteerd maar toen afgewezen want te weinig uitdaging en te saai en onder m’n niveau.
Dus ik was dolenthousiast.
Die functie is er in 2 varianten, 1 met nadruk op meer bureauwerk en de ander veel dynamischer. Mijn voorkeur had duidelijk de laatste en dat was ook degene uit de advertentie.
Bleek tijdens het gesprek dat het tóch om de eerste variant ging. Dus dat was even slikken, maar vooruit, is ook hartstikke leuk.
Ik solliciteerde rond die tijd vaak en ik was er goed in, ben niet zenuwachtig of gespannen en klets met iedereen een eind weg.
Het gesprek was met 3 mensen die denk ik ruzie hadden onderling ofzo. Ze katten elkaar en mij af, stelden beroerde vragen en zaten te vissen naar antwoorden in plaats van open vragen te stellen. De sfeer was Niet Best en het gesprek ging mega stroef. Ze werden ook bozig op mij omdat er verwarring ontstond over de functie. Mijn fout volgens hen. Hun vacaturetekst voorgelegd en oh ja toch iets misgegaan.
Uiteindelijk afgewezen want ik was niet enthousiast genoeg……
woensdag 4 augustus 2021 om 09:15
Soms botert het gewoon niet met elkaar. Of is het een kwestie van van welke kant je het bekijkt.Ritmodelanoche schreef: ↑04-08-2021 08:51Ik heb ooit een keer een rare sollicitatie ervaring gehad bij een (groot) bedrijf waar ik al intern was. Ik solliciteerde op een betere functie.
Het eerste gesprek liep naar mijn idee wel prima, maar ook niet super ofzo. Na week 1 hoorde ik niets, na week 2 ook niet. Na 2,5 week besloot ik eens een mail eraan te wagen. Het antwoord van de interviewer ''Bel me om 15:00 maar''. Dus ik bellen, krijg ik te horen : We vonden jou niet heel assertief overkomen. Wij zijn op zoek naar een Ferrari, en we vinden jou een volvo. Het verbaast ons eigenlijk dat jij nu toch zelf initiatief neemt en contact met ons opneemt, dat had ik niet van jou verwacht.''
Nou toen was voor mij wel duidelijk waar dit naartoe ging. Maar ik dacht wel van : hee, hallo. Volgens mij zijn jullie hier de ''lakse'' kant, want volgens mij is het toch echt aan de interviewer om even netjes de uitkomst van het gesprek te delen, al dan niet via een mailtje. En nu moet/ga ik er zelf achteraan, dus wie is hier nu laks?
Het vreemde was dat die interviewer zei dat ze -omdat ik toch intern was- nog wel een keer een feedback gesprek wilde houden met een soort spel waarin je persoonlijkheid wordt uitgelegd. Zodat ik toch nog iets aan de sollicitatie zou hebben. Ik dacht : je wordt er nooit slechter van, dus zo gezegd, zo gedaan.
Twee weken later heel vroeg in de ochtend afgesproken op het hoofdkantoor, blijkt de ruimte waarin we hadden afgesproken te worden verbouwd. Dus ik stuur een berichtje naar de interviewer dat we misschien beter op plek X kunnen afspreken. Krijg ik wéér een soortgelijk antwoord : ''Zo assertief had ik jou niet ingeschat''. Daarna eenmaal aangekomen bij het ''feedback gesprek'', was het een soort spel met kaarten die ik op volgorde moest leggen wat betreft eigenschappen die goed bij je passen en minder goed, en daar zei de ander dan hoeverre ze het daarmee eens was. Achteraf was het totaal niet helpvol en was het eigenlijk nog een trap na. In haar ogen had ik geen humor, was ik niet ''doortastend'' genoeg en nog allemaal dingen. En dit allemaal op basis van een sollicitatiegesprek van drie kwartier hé?! Dacht die persoon (zelf ook totaal geen HR medewerker of psycholoog ofzo) mij even helemaal te kunnen psycho analyseren.
Ik kan echt wel tegen kritiek, maar wel gefundeerd. Een gesprek kan een keer niet zo goed boteren, geen probleem, maar achteraf heb ik echt met het idee gelopen een klacht tegen die persoon in te dienen wegens het onheus bejegenen van personen, want ik wens niet door iemand met een diploma bedrijfseconomie helemaal ge psyhco-analyseerd te worden en half de grond in getrapt te worden op basis van een sollicitatie gesprek van drie kwariter en het spelen van een of ander raar kaartspel over persoonlijkheden 's ochtends om half acht.
In mijn studententijd deed ik veel vrijwilligerswerk, waaronder op campings in het activiteitenteam werken. Het eerste jaar zou ik met een meisje op een vrij kleine camping gaan werken. Het leek ons leuk om voor het werk af te spreken dus besloten bij elkaar te gaan logeren. Ik dan bij haar (en haar ouders) want zij durfde niet zo ver van huis.
Eenmaal daar bleek zij niet goed te zijn in besluiten nemen. Een vraag als wil je water of limonade leverde al stress op geloof ik. Wij zouden koken dus naar de supermarkt, dus ik vraag wat ze wil maken en noem een paar opties. Zij noemde na 10 minuten nog niet echt iets dus vroeg ik, zullen we dan dit maar doen? Of wil je dat?
Zo waren er nog tientallen van die momenten dat ik haar alle ruimte gaf, maar zij geen besluit nam, dus ik dan maar de knoop doorhakte, na proberen te overleggen, maar er kwam gewoon niets uit.
De dag dat we naar de camping gingen werd ze gebracht door haar ouders, ze kwam huilend aan en is de auto niet uitgeweest. Haar moeder zei dat het meisje mij veel te dominant vond en niet met mij wilde werken.
De organisatie via wie wij uitgezonden werden heeft toen voor mij een andere collega gestuurd, omdat zij zich met deze reden had afgemeld.
Dat ik dominant zou zijn heeft me daar nog jaren achtervolgd, wat ik in dit geval behoorlijk oneerlijk vond.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 4 augustus 2021 om 09:26
Klopt, maar precies jouw voorbeeld is waarom je niet te snel mensen moet labelen. Dat meisje klinkt als iemand die heel veilig is opgegroeid en dan is iemand zoals jij al snel intimiderend, terwijl jij gewoon feitelijk probeert een status quo te doorbreken omdat je anders een kwartier lang voor het melkschap staat besluiteloos te zijn.Lambchop schreef: ↑04-08-2021 09:15Soms botert het gewoon niet met elkaar. Of is het een kwestie van van welke kant je het bekijkt.
In mijn studententijd deed ik veel vrijwilligerswerk, waaronder op campings in het activiteitenteam werken. Het eerste jaar zou ik met een meisje op een vrij kleine camping gaan werken. Het leek ons leuk om voor het werk af te spreken dus besloten bij elkaar te gaan logeren. Ik dan bij haar (en haar ouders) want zij durfde niet zo ver van huis.
Eenmaal daar bleek zij niet goed te zijn in besluiten nemen. Een vraag als wil je water of limonade leverde al stress op geloof ik. Wij zouden koken dus naar de supermarkt, dus ik vraag wat ze wil maken en noem een paar opties. Zij noemde na 10 minuten nog niet echt iets dus vroeg ik, zullen we dan dit maar doen? Of wil je dat?
Zo waren er nog tientallen van die momenten dat ik haar alle ruimte gaf, maar zij geen besluit nam, dus ik dan maar de knoop doorhakte, na proberen te overleggen, maar er kwam gewoon niets uit.
De dag dat we naar de camping gingen werd ze gebracht door haar ouders, ze kwam huilend aan en is de auto niet uitgeweest. Haar moeder zei dat het meisje mij veel te dominant vond en niet met mij wilde werken.
De organisatie via wie wij uitgezonden werden heeft toen voor mij een andere collega gestuurd, omdat zij zich met deze reden had afgemeld.
Dat ik dominant zou zijn heeft me daar nog jaren achtervolgd, wat ik in dit geval behoorlijk oneerlijk vond.
In mijn geval geef ik mensen ook het volste recht mij af te wijzen, maar deze persoon waarmee ik het gesprek had deed uitlatingen die je pas kan doen naar een diepe psycho-analyse van een persoon, niet na een sollicitatiegesprek van drie kwartier. Plus achteraf vraag ik me ook af : ik moest om half 8 op het hoofdkantoor verschijnen dat midden in een drukke stad is gelegen. Die persoon zelf begon altijd vroeg, maar ik woonde er 30 km vandaan. Achteraf had ik me gewoon niet voor dat karretje moeten laten spannen.
woensdag 4 augustus 2021 om 09:26
Ik vraag me bij dit soort gevallen dan af hoe het dan verder gaat met zo'n meisje, wat voor werk ze gaat doen en of ze altijd zo passief blijft en zo.Lambchop schreef: ↑04-08-2021 09:15Soms botert het gewoon niet met elkaar. Of is het een kwestie van van welke kant je het bekijkt.
In mijn studententijd deed ik veel vrijwilligerswerk, waaronder op campings in het activiteitenteam werken. Het eerste jaar zou ik met een meisje op een vrij kleine camping gaan werken. Het leek ons leuk om voor het werk af te spreken dus besloten bij elkaar te gaan logeren. Ik dan bij haar (en haar ouders) want zij durfde niet zo ver van huis.
Eenmaal daar bleek zij niet goed te zijn in besluiten nemen. Een vraag als wil je water of limonade leverde al stress op geloof ik. Wij zouden koken dus naar de supermarkt, dus ik vraag wat ze wil maken en noem een paar opties. Zij noemde na 10 minuten nog niet echt iets dus vroeg ik, zullen we dan dit maar doen? Of wil je dat?
Zo waren er nog tientallen van die momenten dat ik haar alle ruimte gaf, maar zij geen besluit nam, dus ik dan maar de knoop doorhakte, na proberen te overleggen, maar er kwam gewoon niets uit.
De dag dat we naar de camping gingen werd ze gebracht door haar ouders, ze kwam huilend aan en is de auto niet uitgeweest. Haar moeder zei dat het meisje mij veel te dominant vond en niet met mij wilde werken.
De organisatie via wie wij uitgezonden werden heeft toen voor mij een andere collega gestuurd, omdat zij zich met deze reden had afgemeld.
Dat ik dominant zou zijn heeft me daar nog jaren achtervolgd, wat ik in dit geval behoorlijk oneerlijk vond.
woensdag 4 augustus 2021 om 09:33
Ja, dat vraag ik mezelf ook nog weleens af. Hoop dat ze het wel geleerd heeft ondertussen want het was echt een leuke meid verder..
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 4 augustus 2021 om 09:39
Al dik een half jaar ingevallen op een christelijke basisschool als juf. Er kwam in het nieuwe schooljaar een baan vrij, dus gesolliciteerd. Tijdens het gesprek ging de directeur enorm door op het feit dat ik op een openbare middelbare school gezeten had en waarom ik niet voor de christelijke middelbare school gekozen had 26 km verderop... euhm... ik was 12, dat bepaalden mijn ouders toch echt. Vervolgens werd ik afgewezen omdat ik aangesloten ben bij een te vrije kerk.
Bij een andere basisschool, notabene de basisschool waar ik zelf als kind op gezeten heb,ook afgewezen om dezelfde reden, te vrije kerk en daarom kon ik niet met de kinderen daar op school omgaan. Zeer bizar
Nu werk ik gelukkig al 6 jaar op een heel leuke christelijke basisschool waar er respect is voor alle kerken/geloven.
Bij een andere basisschool, notabene de basisschool waar ik zelf als kind op gezeten heb,ook afgewezen om dezelfde reden, te vrije kerk en daarom kon ik niet met de kinderen daar op school omgaan. Zeer bizar
Nu werk ik gelukkig al 6 jaar op een heel leuke christelijke basisschool waar er respect is voor alle kerken/geloven.
woensdag 4 augustus 2021 om 13:24
Toen ik nog achter in de 20 was ben ik een keer afgewezen voor een opdracht. Ik kwam keurig en representatief op gesprek. Geen overdreven make up, haar netjes opgestoken. Rok over de knie. Geen paalhakken Geen decolete. En geen strakke blouse. Maar ik werd het niet want ‘ik zou de voornamelijk uit mannen bestaande IT afdeling afleiden van hun werk’.
Echt, ik heb daarna een tijd lang bewust mijn haar kort gehouden. Wat een kul eigenlijk he. Gelukkig is de IT wereld nu niet meer zo en zijn er niet meer alleen maar mannen in de tak van sport. Daarbij ben ik nu op een enorm niet interessante leeftijd ook.
Echt, ik heb daarna een tijd lang bewust mijn haar kort gehouden. Wat een kul eigenlijk he. Gelukkig is de IT wereld nu niet meer zo en zijn er niet meer alleen maar mannen in de tak van sport. Daarbij ben ik nu op een enorm niet interessante leeftijd ook.
woensdag 4 augustus 2021 om 14:09
Ik vergeet nog een paar hele mooie.
Een vacature voor manusje van alles. Voor meer info kon je bellen. Ik had nog wat serieuze vragen dus ik belde … en werd nog voordat ik iets kón vragen afgewezen om het feit dat ik belde. Ik had uit de vacature af moeten leiden hoe druk ze waren en dat ze voor telefoon geen tijd hadden. Dat ik dat totaal niet had aangevoeld, zei genoeg over mij.
En ik heb een keer samen met een kennis een brief geschreven om haar collega te worden. Kei leuk! Zij adviseerde me om de brief heel informeel te houden, want de sfeer was zeer gemoedelijk daar.
Vervolgens werd ik gebeld door haar leidinggevende: hoe ik het in mijn hoofd haalde om een brief te beginnen met ‘beste’ ipv hoogachtend en zo nog wat formaliteiten, dat ik mijn diploma niet waard was. Ik werd compleet afgekafferd, bedreigd en ze heeft me op een zwarte lijst gezet – ze was iets belangrijks bij een vereniging voor ondernemers in de regio. Ik ben er nooit achter gekomen of dat ook daadwerkelijk gebeurd is, maar ik kreeg door diverse nare gebeurtenissen de indruk van wel. Ze heeft sowieso haar beklag gedaan bij mijn opleiding.
Met praktisch dezelfde brief werd ik uitgenodigd op drie andere plekken (‘zo’n fijn leesbare brief, complimenten’).
(Die leidinggevende is heel jong gestorven en werd toen in regionale kranten bejubeld omdat ze zo’n fijn mens was en veel deed voor de maatschappij. En die kennis die me geholpen had, is daar nog dezelfde dag ontslagen. Ik heb het idee dat ik daar onbedoeld in een soort ruzie beland ben. )
Een vacature voor manusje van alles. Voor meer info kon je bellen. Ik had nog wat serieuze vragen dus ik belde … en werd nog voordat ik iets kón vragen afgewezen om het feit dat ik belde. Ik had uit de vacature af moeten leiden hoe druk ze waren en dat ze voor telefoon geen tijd hadden. Dat ik dat totaal niet had aangevoeld, zei genoeg over mij.
En ik heb een keer samen met een kennis een brief geschreven om haar collega te worden. Kei leuk! Zij adviseerde me om de brief heel informeel te houden, want de sfeer was zeer gemoedelijk daar.
Vervolgens werd ik gebeld door haar leidinggevende: hoe ik het in mijn hoofd haalde om een brief te beginnen met ‘beste’ ipv hoogachtend en zo nog wat formaliteiten, dat ik mijn diploma niet waard was. Ik werd compleet afgekafferd, bedreigd en ze heeft me op een zwarte lijst gezet – ze was iets belangrijks bij een vereniging voor ondernemers in de regio. Ik ben er nooit achter gekomen of dat ook daadwerkelijk gebeurd is, maar ik kreeg door diverse nare gebeurtenissen de indruk van wel. Ze heeft sowieso haar beklag gedaan bij mijn opleiding.
Met praktisch dezelfde brief werd ik uitgenodigd op drie andere plekken (‘zo’n fijn leesbare brief, complimenten’).
(Die leidinggevende is heel jong gestorven en werd toen in regionale kranten bejubeld omdat ze zo’n fijn mens was en veel deed voor de maatschappij. En die kennis die me geholpen had, is daar nog dezelfde dag ontslagen. Ik heb het idee dat ik daar onbedoeld in een soort ruzie beland ben. )
anoniem_64beb7c5f08e2 wijzigde dit bericht op 04-08-2021 14:14
2.30% gewijzigd
woensdag 4 augustus 2021 om 14:14
Ken het zijn dat ik jouw kan?Irma3110 schreef: ↑03-08-2021 18:58Dan komt je vast niet uit de buurt van Rotterdam?
Ontopic (of toch redelijk....):
De gekste reden waarom iemand is aangenomen: ze heeft zo'n leuke kleur lipstick!
Onze afdeling van 6 personen, alleen vrouwen, moest zelf de sollicitatieprocedure regelen. Alle cv's hebben we met z'n allen bekeken en bepaald wie er op gesprek mocht komen en wie niet. De gesprekken werden gedaan door een delegatie van 2 personen. Zij kozen iemand uit, waarvan ze echt alleen maar de kleur lipstick konden noemen als pré boven de andere zes die ze gesproken hadden...
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
