Relaties
alle pijlers
Afsluiten
zaterdag 13 juni 2009 om 16:07
Een paar maanden geleden ben ik een man tegengekomen. We waren elkaars complete tegenpool, en dan bedoel ik ook echt tegenpool. Maar als het bestaat, dan was dit liefde op het eerste gezicht. Ik was in het begin erg terughoudend, ik heb hem uiteindelijk ook weinig gezien (hij woont niet in hetzelfde land). Maar op een gegeven moment ben ik er voor gegaan en hij niet.
En toen ben ik raar gaan doen. Ik kon er niet tegen. Ik zat hem veel te dicht op de huid, bleef maar bellen, mailen, praten. En nu is het helemaal voorbij. Ik ben stom geweest. Ik heb enorme spijt. Ik heb mezelf voor mijn kop geslagen dat ik me zo stom gedragen heb.
Nu moet ik op de blaren zitten. Hij is nu nog verder weg, ik weet dat ik niet meer 'mag' bellen, mailen, praten. Ik weet dat als het ooit nog een kans wil krijgen, hij die stap zal moeten zetten en ik het ondertussen los moet laten. Dat wist ik allemaal al. En toch viel het kwartje weer eens te laat.
En nu moet ik weer door. Ik heb mijn excuses aangeboden en ben nu aan het bewijzen dat ik ze meen. Ik doe nu twee dingen tegelijk. Ik ben geen contact aan het zoeken om hem de kans te geven mij te missen. Tegelijk neem ik afstand van hem om door te kunnen gaan.
Eigenlijk is het allemaal zo simpel. Maar ik mis hem, die man die totaal niet bij mij paste maar voor wie ik zulke sterke gevoelens (positief en negatief) had. Ik wilde de afstand niet, hoopte hem te overtuigen dat hij een fout maakte. En ondertussen heb ik hem daarmee heel hard weggeduwd. Een enorme afstand gecreeerd, misschien wel onoverbrugbaar.
Ik wilde hier mijn verhaal kwijt. Het afsluiten.
En toen ben ik raar gaan doen. Ik kon er niet tegen. Ik zat hem veel te dicht op de huid, bleef maar bellen, mailen, praten. En nu is het helemaal voorbij. Ik ben stom geweest. Ik heb enorme spijt. Ik heb mezelf voor mijn kop geslagen dat ik me zo stom gedragen heb.
Nu moet ik op de blaren zitten. Hij is nu nog verder weg, ik weet dat ik niet meer 'mag' bellen, mailen, praten. Ik weet dat als het ooit nog een kans wil krijgen, hij die stap zal moeten zetten en ik het ondertussen los moet laten. Dat wist ik allemaal al. En toch viel het kwartje weer eens te laat.
En nu moet ik weer door. Ik heb mijn excuses aangeboden en ben nu aan het bewijzen dat ik ze meen. Ik doe nu twee dingen tegelijk. Ik ben geen contact aan het zoeken om hem de kans te geven mij te missen. Tegelijk neem ik afstand van hem om door te kunnen gaan.
Eigenlijk is het allemaal zo simpel. Maar ik mis hem, die man die totaal niet bij mij paste maar voor wie ik zulke sterke gevoelens (positief en negatief) had. Ik wilde de afstand niet, hoopte hem te overtuigen dat hij een fout maakte. En ondertussen heb ik hem daarmee heel hard weggeduwd. Een enorme afstand gecreeerd, misschien wel onoverbrugbaar.
Ik wilde hier mijn verhaal kwijt. Het afsluiten.
zaterdag 13 juni 2009 om 16:20
Vervelend dat dit gebeurt is. Als ik het goed begrijp heb je iets dergelijks al een keer eerder gedaan, omdat je schrijft: "En toch viel het kwartje weer eens te laat."
Als dat inderdaad het geval is, dus dat je een ander al eerder bent kwijtgeraakt doordat jij de neiging hebt iemand te claimen, dan is het wellicht een goed idee om hulp te zoeken om dat af te leren. En inzicht te krijgen waarom je dat doet.
Sterkte, want ongeacht je aandeel erin, het is niet leuk als het uit is! (f)
Als dat inderdaad het geval is, dus dat je een ander al eerder bent kwijtgeraakt doordat jij de neiging hebt iemand te claimen, dan is het wellicht een goed idee om hulp te zoeken om dat af te leren. En inzicht te krijgen waarom je dat doet.
Sterkte, want ongeacht je aandeel erin, het is niet leuk als het uit is! (f)
zaterdag 13 juni 2009 om 17:00
quote:ansip schreef op 13 juni 2009 @ 16:07:
Een paar maanden geleden ben ik een man tegengekomen. We waren elkaars complete tegenpool, en dan bedoel ik ook echt tegenpool. Maar als het bestaat, dan was dit liefde op het eerste gezicht. Ik was in het begin erg terughoudend, ik heb hem uiteindelijk ook weinig gezien (hij woont niet in hetzelfde land). Maar op een gegeven moment ben ik er voor gegaan en hij niet.
En toen ben ik raar gaan doen. Ik kon er niet tegen. Ik zat hem veel te dicht op de huid, bleef maar bellen, mailen, praten. En nu is het helemaal voorbij. Ik ben stom geweest. Ik heb enorme spijt. Ik heb mezelf voor mijn kop geslagen dat ik me zo stom gedragen heb.
Nu moet ik op de blaren zitten. Hij is nu nog verder weg, ik weet dat ik niet meer 'mag' bellen, mailen, praten. Ik weet dat als het ooit nog een kans wil krijgen, hij die stap zal moeten zetten en ik het ondertussen los moet laten. Dat wist ik allemaal al. En toch viel het kwartje weer eens te laat.
En nu moet ik weer door. Ik heb mijn excuses aangeboden en ben nu aan het bewijzen dat ik ze meen. Ik doe nu twee dingen tegelijk. Ik ben geen contact aan het zoeken om hem de kans te geven mij te missen. Tegelijk neem ik afstand van hem om door te kunnen gaan.
Eigenlijk is het allemaal zo simpel. Maar ik mis hem, die man die totaal niet bij mij paste maar voor wie ik zulke sterke gevoelens (positief en negatief) had. Ik wilde de afstand niet, hoopte hem te overtuigen dat hij een fout maakte. En ondertussen heb ik hem daarmee heel hard weggeduwd. Een enorme afstand gecreeerd, misschien wel onoverbrugbaar.
Ik wilde hier mijn verhaal kwijt. Het afsluiten.
Zie je hoe tegenstrijdig dit klinkt? Liefde is niet claimen, te dicht op zijn huid zitten.
Claimen en te dicht op de huid zitten is verliefd zijn op de aandacht en die niet kwijt willen. Onzekerheid. Angst. De ander om het geluk vragen waar je zelf niet voor zorgt. De ander om liefde vragen die je jezelf niet kunt geven. Gruwelijk vervelend voor een ander.
En een kwartje dat weer te laat viel, is een kwartje dat niet is gevallen. Je had er niets van geleerd, dus moet je zorgen dat je dat wel hebt gedaan voordat je je met een ander in zee laat. Voor je eigen bestwil.
Dus wees blij dat het over is, nu kun je je weer op jezelf richten en je weer als een emotioneel volwassen mens gedragen.
Een paar maanden geleden ben ik een man tegengekomen. We waren elkaars complete tegenpool, en dan bedoel ik ook echt tegenpool. Maar als het bestaat, dan was dit liefde op het eerste gezicht. Ik was in het begin erg terughoudend, ik heb hem uiteindelijk ook weinig gezien (hij woont niet in hetzelfde land). Maar op een gegeven moment ben ik er voor gegaan en hij niet.
En toen ben ik raar gaan doen. Ik kon er niet tegen. Ik zat hem veel te dicht op de huid, bleef maar bellen, mailen, praten. En nu is het helemaal voorbij. Ik ben stom geweest. Ik heb enorme spijt. Ik heb mezelf voor mijn kop geslagen dat ik me zo stom gedragen heb.
Nu moet ik op de blaren zitten. Hij is nu nog verder weg, ik weet dat ik niet meer 'mag' bellen, mailen, praten. Ik weet dat als het ooit nog een kans wil krijgen, hij die stap zal moeten zetten en ik het ondertussen los moet laten. Dat wist ik allemaal al. En toch viel het kwartje weer eens te laat.
En nu moet ik weer door. Ik heb mijn excuses aangeboden en ben nu aan het bewijzen dat ik ze meen. Ik doe nu twee dingen tegelijk. Ik ben geen contact aan het zoeken om hem de kans te geven mij te missen. Tegelijk neem ik afstand van hem om door te kunnen gaan.
Eigenlijk is het allemaal zo simpel. Maar ik mis hem, die man die totaal niet bij mij paste maar voor wie ik zulke sterke gevoelens (positief en negatief) had. Ik wilde de afstand niet, hoopte hem te overtuigen dat hij een fout maakte. En ondertussen heb ik hem daarmee heel hard weggeduwd. Een enorme afstand gecreeerd, misschien wel onoverbrugbaar.
Ik wilde hier mijn verhaal kwijt. Het afsluiten.
Zie je hoe tegenstrijdig dit klinkt? Liefde is niet claimen, te dicht op zijn huid zitten.
Claimen en te dicht op de huid zitten is verliefd zijn op de aandacht en die niet kwijt willen. Onzekerheid. Angst. De ander om het geluk vragen waar je zelf niet voor zorgt. De ander om liefde vragen die je jezelf niet kunt geven. Gruwelijk vervelend voor een ander.
En een kwartje dat weer te laat viel, is een kwartje dat niet is gevallen. Je had er niets van geleerd, dus moet je zorgen dat je dat wel hebt gedaan voordat je je met een ander in zee laat. Voor je eigen bestwil.
Dus wees blij dat het over is, nu kun je je weer op jezelf richten en je weer als een emotioneel volwassen mens gedragen.
zaterdag 13 juni 2009 om 17:14
Madhe, het doet me pijn te lezen wat je schrijft, maar je hebt gelijk. Daar ben ik mij pijnlijk van bewust.
Het afsluiten is voor mij ook het gedrag afsluiten. Ik wil dat niet meer doen.
Ik heb het overigens 1x eerder gedaan. Meestal gaat het wel goed gelukkig. De keren dat het mis ging waren de keren dat ik veel voor de ander voelde. Misschien dat dat mij onzeker maakte.
Het afsluiten is voor mij ook het gedrag afsluiten. Ik wil dat niet meer doen.
Ik heb het overigens 1x eerder gedaan. Meestal gaat het wel goed gelukkig. De keren dat het mis ging waren de keren dat ik veel voor de ander voelde. Misschien dat dat mij onzeker maakte.
zaterdag 13 juni 2009 om 21:00
als het goed is voel je dat, en hoef je iemand niet achterna te jagen, want dan is die persoon er gewoon voor je. Dit gedrag komt volgens mij tot uiting omdat je niet krijgt wat je wilt, het beantwoorden van je liefde. als je verliefd bent, wil je iemand zo vaak mogelijk zien, ook al sms je diegene tig keer per dag. Zo zie ik het tenminste.
zondag 14 juni 2009 om 14:02
Cate, ik zou hem om die reden niet achterna moeten jagen. Als hij echt voelt wat ik denk dat hij voelt, dan zou en zal hij mij wel benaderen.
Ik ben verder niet ongelukkig, heb niet iemand anders nodig om mij gelukkig te maken. Ik heb zelfs het idee dat de periodes in mijn leven dat ik alleen was, gelukkiger waren dan de periodes dat ik samen met iemand was.
Maar verliefd ben ik zeker, nog steeds.
Ik ben verder niet ongelukkig, heb niet iemand anders nodig om mij gelukkig te maken. Ik heb zelfs het idee dat de periodes in mijn leven dat ik alleen was, gelukkiger waren dan de periodes dat ik samen met iemand was.
Maar verliefd ben ik zeker, nog steeds.
