Relaties
alle pijlers
puber..en de relatie met jezelf pffff
woensdag 24 juni 2009 om 19:22
woensdag 24 juni 2009 om 20:49
Oke
Ik ben een meid van 16. Maakte me vroeger al om kleine dingetjes zorgen. Ik had vreselijk heimwee.. terwijl andere kinderen daar geen moeite mee hadden.. voelde me dus altijd toch een beetje anders. Ook was ik altijd bang om misselijk te zijn.. dus ik at niks.. als kind van 8 jaar!! ..dat hoort toch niet? en ook nu in de puberteit denk ik dieper na dan andere, ik denk dat dat komt omdat ik in mijn jeugd ook al wat ernstiger was.. ik kan dingen niet makkelijk loslaten en nu maak ik me dus beetje zorgen om de toekomst. Ik kom bij andere mensen over als de grappenmaken en ik ben altijd wel in voor een feestje..maar s'avonds in bed kan ik echt piekeren.
Ik ben een meid van 16. Maakte me vroeger al om kleine dingetjes zorgen. Ik had vreselijk heimwee.. terwijl andere kinderen daar geen moeite mee hadden.. voelde me dus altijd toch een beetje anders. Ook was ik altijd bang om misselijk te zijn.. dus ik at niks.. als kind van 8 jaar!! ..dat hoort toch niet? en ook nu in de puberteit denk ik dieper na dan andere, ik denk dat dat komt omdat ik in mijn jeugd ook al wat ernstiger was.. ik kan dingen niet makkelijk loslaten en nu maak ik me dus beetje zorgen om de toekomst. Ik kom bij andere mensen over als de grappenmaken en ik ben altijd wel in voor een feestje..maar s'avonds in bed kan ik echt piekeren.
woensdag 24 juni 2009 om 20:51
Nou ik vind de reactie van TO niet dusdanig fel, dat geconcludeerd kan worden dat zij niet normaal reageert.
TO komt met een legitieme vraag en een aantal dames die zichzelf niet herkennen in de vraagstelling doen het af met, dat TO niet zo moet zeuren want zij kent nog geen verantwoordelijkheden en dus alleen maar moet genieten. Ik zou ook een beetje verongelijkt zijn en het idee hebben dat men mij niet serieus neemt.
@TO ik heb denk ik wel een idee hoe je je voelt. Ik was ook een denkertje tijdens mijn pubertijd. In mijn geval wist iedereen mij te vertellen, dat ik een universitaire studie moest volgen, daarna zou een man volgen, huisje, kids, de hele rataplan. Gek werd ik ervan! Ik moest zoveel en het zou allemaal goed komen, maar wist zelf niet wat ik nou eigenlijk wilde en kreeg/nam ook niet de kans om hierover na te denken. Maar aan de andere kant kan je op jouw leeftijd wel goed oriënteren wat je wilt? Ik kan mij herinneren dat ik mij vooral bezig hield met het maken van de juiste keuzes. Niet alleen voor de toekomst als studie of werk, maar ook banale dingen als welke spijkerbroek is nu hip, val ik niet uit de toon, etc. Wat betreft keuzes voor de toekomst, wat kon ik jaloers zijn op die paar personen die een passie voor iets hadden. Waarom had ik dat nou niet? Keuzes maken zou dan zo veel makkelijker zijn .
Ik word binnenkort 32 jaar en ik heb nu enigszins een idee wat ik met mijn leven wil. Ik heb overigens nog steeds niet mijn passie ontdekt . Het enige waar ik spijt van heb is, dat ik door te veel nadenken niet heb kunnen genieten van de leuke dingen in mijn studententijd en de periode daarvoor, dat ik geen vriendschappen heb opgebouwd (bijvoorbeeld door lid te worden van een studentenvereniging, ipv mij als een kluizenaartje terug te trekken op mijn studentenkamer). Ik haal het nu allemaal ruimschoots in, alleen merk ik dat ik niet meer de energie heb als in mijn tiener- en twintigerjaren .
Als ik je een tip zou mogen geven is, trek je nooit wat van een ander aan, wordt nooit afhankelijk van anderen in het maken van beslissingen en ga met alles voor de volle 100%. Ik realiseer mij dat het een rukadvies is. Als ik het toentertijd zou hebben gekregen, dan zou mijn eerste vraag zijn "Ja maar hoe doe ik dat?". Ik heb de vraag ook meerdere malen gesteld, maar niemand die mij antwoord kon geven. Doen is voor iedereen anders.
Ik hoop voor je dat het nadenken over alles minder beslag op je leven gaat nemen dan bij mij en ik hoop dat je het je geruststelt dat meer mensen hier mee te kampen hebben (gehad). Ik weet nog dat ik mijzelf abnormaal vond en dacht dat ik de enige was die zoveel nadacht. Achteraf vind ik het jammer dat ik het toen alleen maar voor mijzelf hield en niet deelde met anderen. Had in mijn geval een hoop gescheeld .Ik vind het knap van je om het bespreekbaar te maken, was ik maar zo proactief geweest.
TO komt met een legitieme vraag en een aantal dames die zichzelf niet herkennen in de vraagstelling doen het af met, dat TO niet zo moet zeuren want zij kent nog geen verantwoordelijkheden en dus alleen maar moet genieten. Ik zou ook een beetje verongelijkt zijn en het idee hebben dat men mij niet serieus neemt.
@TO ik heb denk ik wel een idee hoe je je voelt. Ik was ook een denkertje tijdens mijn pubertijd. In mijn geval wist iedereen mij te vertellen, dat ik een universitaire studie moest volgen, daarna zou een man volgen, huisje, kids, de hele rataplan. Gek werd ik ervan! Ik moest zoveel en het zou allemaal goed komen, maar wist zelf niet wat ik nou eigenlijk wilde en kreeg/nam ook niet de kans om hierover na te denken. Maar aan de andere kant kan je op jouw leeftijd wel goed oriënteren wat je wilt? Ik kan mij herinneren dat ik mij vooral bezig hield met het maken van de juiste keuzes. Niet alleen voor de toekomst als studie of werk, maar ook banale dingen als welke spijkerbroek is nu hip, val ik niet uit de toon, etc. Wat betreft keuzes voor de toekomst, wat kon ik jaloers zijn op die paar personen die een passie voor iets hadden. Waarom had ik dat nou niet? Keuzes maken zou dan zo veel makkelijker zijn .
Ik word binnenkort 32 jaar en ik heb nu enigszins een idee wat ik met mijn leven wil. Ik heb overigens nog steeds niet mijn passie ontdekt . Het enige waar ik spijt van heb is, dat ik door te veel nadenken niet heb kunnen genieten van de leuke dingen in mijn studententijd en de periode daarvoor, dat ik geen vriendschappen heb opgebouwd (bijvoorbeeld door lid te worden van een studentenvereniging, ipv mij als een kluizenaartje terug te trekken op mijn studentenkamer). Ik haal het nu allemaal ruimschoots in, alleen merk ik dat ik niet meer de energie heb als in mijn tiener- en twintigerjaren .
Als ik je een tip zou mogen geven is, trek je nooit wat van een ander aan, wordt nooit afhankelijk van anderen in het maken van beslissingen en ga met alles voor de volle 100%. Ik realiseer mij dat het een rukadvies is. Als ik het toentertijd zou hebben gekregen, dan zou mijn eerste vraag zijn "Ja maar hoe doe ik dat?". Ik heb de vraag ook meerdere malen gesteld, maar niemand die mij antwoord kon geven. Doen is voor iedereen anders.
Ik hoop voor je dat het nadenken over alles minder beslag op je leven gaat nemen dan bij mij en ik hoop dat je het je geruststelt dat meer mensen hier mee te kampen hebben (gehad). Ik weet nog dat ik mijzelf abnormaal vond en dacht dat ik de enige was die zoveel nadacht. Achteraf vind ik het jammer dat ik het toen alleen maar voor mijzelf hield en niet deelde met anderen. Had in mijn geval een hoop gescheeld .Ik vind het knap van je om het bespreekbaar te maken, was ik maar zo proactief geweest.
woensdag 24 juni 2009 om 20:53
Ik kan me voorstellen dat je daar soms (of vaak) over nadenkt. Ik vind het normale vragen. Ik kan je niet geruststellen, geen idee of je uiteindelijk medicijnen gaat studeren en slaagt. Geen idee of je een leuke vriend gaat vinden (of meerdere door de jaren heen ).
Nou geloof ik dat de meeste mensen er wel in slagen om 1 of meerdere relaties te krijgen. Dus ik vermoed dat dat wel goed komt. En die studie, als dat is waar je hart ligt, dan lukt dat wrs ook wel. En anders, als het het toch niet is, bedenk je wat anders. En dan nog, je kunt er na een aantal jaar achterkomen dat je eigenlijk toch heel wat anders wil doen. En ook dat kan.
Je hoeft het nu niet precies te weten of te overzien. Sommige dingen wijzen zich vanzelf tegen de tijd dat het belangrijk wordt/is. En bij andere rommel je wat aan. En dan wordt het op een gegeven moment helderder. Wat dat betreft sta ik er net zo in als HPL, we klooien vaak maar wat aan. En als je geluk hebt word je daar steeds beter in. En eindigt je geklooi in een leuk leven, niet altijd zoals je gedacht of gepland had maar toch, wel jouw leven .
Nou geloof ik dat de meeste mensen er wel in slagen om 1 of meerdere relaties te krijgen. Dus ik vermoed dat dat wel goed komt. En die studie, als dat is waar je hart ligt, dan lukt dat wrs ook wel. En anders, als het het toch niet is, bedenk je wat anders. En dan nog, je kunt er na een aantal jaar achterkomen dat je eigenlijk toch heel wat anders wil doen. En ook dat kan.
Je hoeft het nu niet precies te weten of te overzien. Sommige dingen wijzen zich vanzelf tegen de tijd dat het belangrijk wordt/is. En bij andere rommel je wat aan. En dan wordt het op een gegeven moment helderder. Wat dat betreft sta ik er net zo in als HPL, we klooien vaak maar wat aan. En als je geluk hebt word je daar steeds beter in. En eindigt je geklooi in een leuk leven, niet altijd zoals je gedacht of gepland had maar toch, wel jouw leven .
woensdag 24 juni 2009 om 20:57
O nog ff over die kindertelefoon, ik zie nu pas hoe het er staat. Datwas tegen MissC, zij kende geen pubers die hier over nadenken. Dus ik dacht 'kijk eens bij de Kindertelefoon daar vind je ze vast'.
Niet dat de TO maar naar de kindertelefoon moest vertrekken, sorry.
Niet dat de TO maar naar de kindertelefoon moest vertrekken, sorry.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 24 juni 2009 om 21:02
quote:korenwolf schreef op 24 juni 2009 @ 20:48:
[...]
Ja, wat wil je dan? Moet ik zeggen: "foei, MissChicken?" Wil ik best hoor: "Foei, MissChicken. Dikke foei."
nee dat hoef je niet te zeggen. ik vind het gewoon sneu voor TO, ze komt hier met een vraag, dan krijgt ze een nare reactie en dan moet zij dat relativeren, dat vind ik de omgekeerde wereld
maar goed inmiddels zijn er mensen die wel serieus op TO reageren, dus is het wel prima zo.
[...]
Ja, wat wil je dan? Moet ik zeggen: "foei, MissChicken?" Wil ik best hoor: "Foei, MissChicken. Dikke foei."
nee dat hoef je niet te zeggen. ik vind het gewoon sneu voor TO, ze komt hier met een vraag, dan krijgt ze een nare reactie en dan moet zij dat relativeren, dat vind ik de omgekeerde wereld
maar goed inmiddels zijn er mensen die wel serieus op TO reageren, dus is het wel prima zo.
woensdag 24 juni 2009 om 21:05
In elk geval hoef je niet zoals de rest te zijn. Ik weet niet of iedereen onzeker is geweest of hij/zij wel okee was of zich aan moest passen, ik zelf wel. Nu kan ik er prima vrede mee hebben dat ik anders ben dan meneer of mevrouw doorsnee en ja, dat zou fijn zijn geweest als ik dat ook zo had gevoeld tijdens mijn pubertijd (of vroeg volwassenheid, wat mij betreft een grotere hel dan de pubertijd).
Probeer je gepieker richting te geven, of stop het als het nergens naartoe gaat. Train jezelf in schaapjes tellen of zo, klinkt stom, maar met een beetje oefening, en volhouden, kun je daarmee echt gepieker doorbreken en in slaap vallen.
De belangrijkste vragen: wat wil jij? Heb je alternatieven klaar als plan A niet lukt? Heb je er al over nagedacht of je op jezelf zou willen wonen tijdens de studie? (erg leuk, maar wat voorbereiding hierbij helpt wel)
Lukt het je om je zorgen te bespreken met die ouwetjes van je? Hoewel het inherent is aan ouwetjes om te proberen jou te behoeden voor fouten die ze zelf hebben gemaakt, zijn het wel de mensen die graag willen meedenken met je, die jou kunnen helpen als je laat weten wat er in je omgaat. Die ook kunnen inschatten of jouw angsten 'normaal' zijn of dat je nu of later baat hebt bij hulp van een therapeute of zo.
Probeer je gepieker richting te geven, of stop het als het nergens naartoe gaat. Train jezelf in schaapjes tellen of zo, klinkt stom, maar met een beetje oefening, en volhouden, kun je daarmee echt gepieker doorbreken en in slaap vallen.
De belangrijkste vragen: wat wil jij? Heb je alternatieven klaar als plan A niet lukt? Heb je er al over nagedacht of je op jezelf zou willen wonen tijdens de studie? (erg leuk, maar wat voorbereiding hierbij helpt wel)
Lukt het je om je zorgen te bespreken met die ouwetjes van je? Hoewel het inherent is aan ouwetjes om te proberen jou te behoeden voor fouten die ze zelf hebben gemaakt, zijn het wel de mensen die graag willen meedenken met je, die jou kunnen helpen als je laat weten wat er in je omgaat. Die ook kunnen inschatten of jouw angsten 'normaal' zijn of dat je nu of later baat hebt bij hulp van een therapeute of zo.
woensdag 24 juni 2009 om 21:22
woensdag 24 juni 2009 om 22:07
Fijn dat je er wat aan hebt . Ik was trouwens vrij zwaar op de hand als puber door dingen die ik had meegemaakt en dacht daardoor vanzelf over andere dingen na. Het is dan deel van je referentiekader en voor andere jonge mensen kan dat heel onbekend gebied zijn. Dan voel je je al snel een beetje raar of anders. Ik had het geluk dat ik in mijn puberteit een paar goede vrienden kreeg die vergelijkbare ervaringen hadden met wie ik wel echt kon praten. Dat was heel fijn naast gewoon lol trappen en uitgaan samen. Dus ik begrijp je verlangen naar je hart een beetje luchten. Is belangrijk.
Maar wat ik wou zeggen was vooral: jij bent jij. Het belangrijkste is dat jij je ok voelt met jezelf, jezelf een leuk mens vindt wat er wezen mag. Naarmate je ouder wordt, wordt dit ook makkelijker. Anderen maken ook dingen mee, gaan bepaalde dingen beter begrijpen, veroordelen minder snel. Het wordt ruimer en individueler.
Het lastige met dit soort dingen is, is dat wanneer je er middenin zit, je je er niet zoveel bij kunt voorstellen dat het anders wordt. Ik weet nog goed dat een nicht tegen mij zei toen ik 15 was: het wordt echt beter. Ik geloofde er geen bal van. Bleek ze later toch gelijk te hebben .
Maar wat ik wou zeggen was vooral: jij bent jij. Het belangrijkste is dat jij je ok voelt met jezelf, jezelf een leuk mens vindt wat er wezen mag. Naarmate je ouder wordt, wordt dit ook makkelijker. Anderen maken ook dingen mee, gaan bepaalde dingen beter begrijpen, veroordelen minder snel. Het wordt ruimer en individueler.
Het lastige met dit soort dingen is, is dat wanneer je er middenin zit, je je er niet zoveel bij kunt voorstellen dat het anders wordt. Ik weet nog goed dat een nicht tegen mij zei toen ik 15 was: het wordt echt beter. Ik geloofde er geen bal van. Bleek ze later toch gelijk te hebben .
woensdag 24 juni 2009 om 22:45
oeoeh... ik heb een flashback!
ik was 14 in het midden van de koude oorlog, toen de dreiging van een kernoorlog heel reeel was.
wat heb ik me daar druk om gemaakt, nachten lag ik wakker.
en dan mijn eigen leven nog om me zorgen over te maken.
dat 99% procent van de mensen maar wat aanklooit, had ik toen graag geweten....
geloof me, al die verantwoordelijkheden daar groei je vanzelf in, als de tijd (en jij) er klaar voor is/bent.
ik klooi nu ook maar wat aan eigenlijk; ben toch niet die wereldberoemde mode-ontwerper geworden, heb de kunstacademie niet afgemaakt, ben niet een heel belangrijk iemand in the grander scale of things.....
maar heb wel de leukste baan ter wereld, de leukste man, het leukste huis met de mooiste tuin en een erg fijn leven....
ik was 14 in het midden van de koude oorlog, toen de dreiging van een kernoorlog heel reeel was.
wat heb ik me daar druk om gemaakt, nachten lag ik wakker.
en dan mijn eigen leven nog om me zorgen over te maken.
dat 99% procent van de mensen maar wat aanklooit, had ik toen graag geweten....
geloof me, al die verantwoordelijkheden daar groei je vanzelf in, als de tijd (en jij) er klaar voor is/bent.
ik klooi nu ook maar wat aan eigenlijk; ben toch niet die wereldberoemde mode-ontwerper geworden, heb de kunstacademie niet afgemaakt, ben niet een heel belangrijk iemand in the grander scale of things.....
maar heb wel de leukste baan ter wereld, de leukste man, het leukste huis met de mooiste tuin en een erg fijn leven....
