Werk & Studie
alle pijlers
Reïntegreren na burn out, ervaar zoveel spanning.
zaterdag 18 februari 2023 om 16:28
Ik ben er een paar maanden uit geweest vanwege een burn out. Sinds afgelopen week moet ik weer voorzichtig beginnen vd arbo. Zelf had ik helemaal nog niet het gevoel al zover te zijn, maar het was echt de bedoeling.
Ik begin met 2x2 uurtjes. Hierbij kan ik weglopen uit de klas als het me niet lukt.
Mijn hartslag zat boven de 160 de eerste keer. Na een uur was ik al volledig overprikkeld, ondanks regelmatig even de rust opzoeken. De 2e keer ging iets beter.
Maar de dag(en) voordat ik weer "moet" ervaar ik zoveel stressklachten.
Vooral maag - en buikpijn.
Ik wil echt niet meteen afhaken, maar ik vind het toch wel heel vervelend. Eindelijk kwam er iets van rust over me heen en nu ik weer moet sputtert mijn lijf tegen.
De afgelopen periode heb ik veel lichamelijke klachten gehad, net of het toen kon in een periode van rust zeg maar.
En nu gaat dat vrolijk verder, alleen moet ik er nu steeds weer iets meer bij gaan werken.
Iemand met een soortgelijke ervaring? Slijt dat spannende gevoel ook weer? Hoort het erbij? Ik maak mezelf ook aardig gek zo.
Ik begin met 2x2 uurtjes. Hierbij kan ik weglopen uit de klas als het me niet lukt.
Mijn hartslag zat boven de 160 de eerste keer. Na een uur was ik al volledig overprikkeld, ondanks regelmatig even de rust opzoeken. De 2e keer ging iets beter.
Maar de dag(en) voordat ik weer "moet" ervaar ik zoveel stressklachten.
Vooral maag - en buikpijn.
Ik wil echt niet meteen afhaken, maar ik vind het toch wel heel vervelend. Eindelijk kwam er iets van rust over me heen en nu ik weer moet sputtert mijn lijf tegen.
De afgelopen periode heb ik veel lichamelijke klachten gehad, net of het toen kon in een periode van rust zeg maar.
En nu gaat dat vrolijk verder, alleen moet ik er nu steeds weer iets meer bij gaan werken.
Iemand met een soortgelijke ervaring? Slijt dat spannende gevoel ook weer? Hoort het erbij? Ik maak mezelf ook aardig gek zo.
zaterdag 18 februari 2023 om 20:00
Luister naar je lijf to. Ik heb na 1,5 poging revalideren toen ook gezegd dit gaat nog niet. Uiteindelijk toen 4 maanden later pas weer begonnen met reïntegreren.
Terug als docent lijkt me echt een flinke stap als je nog zo ver van herstel bent. Is het mogelijk om te beginnen met het administratieve deel?
Ik had zelf veel aan het boek Van Burnout naar Levenszin.
Terug als docent lijkt me echt een flinke stap als je nog zo ver van herstel bent. Is het mogelijk om te beginnen met het administratieve deel?
Ik had zelf veel aan het boek Van Burnout naar Levenszin.
zaterdag 18 februari 2023 om 20:11
Ik sta zeker niet voor de klas. Dat is nog hele ver weg van mijn bed show.Banananaa schreef: ↑18-02-2023 20:00Luister naar je lijf to. Ik heb na 1,5 poging revalideren toen ook gezegd dit gaat nog niet. Uiteindelijk toen 4 maanden later pas weer begonnen met reïntegreren.
Terug als docent lijkt me echt een flinke stap als je nog zo ver van herstel bent. Is het mogelijk om te beginnen met het administratieve deel?
Ik had zelf veel aan het boek Van Burnout naar Levenszin.
Ik heb de eerste keer idd een beetje gekeken en wat administratie geprobeerd te doen.
Dat ging me de 2e keer al beter af.
Ik waag mijzelf voorlopig echt nog niet in mijn functie. Dat gaat gewoon nog niet.
Ik ga je boekentip opzoeken. Merci.
snellie wijzigde dit bericht op 18-02-2023 20:51
2.48% gewijzigd
zaterdag 18 februari 2023 om 20:50
Sterkte ook voor jou!Monique1818 schreef: ↑18-02-2023 16:47Zit in hetzelfde schuitje als jij. Lig er ook een aantal maanden uit, en ben ook aan het reïntegreren.
Als het teveel is/voelt, mag je ook een tussenstap nemen.. Zelf begin ik nu met wat administratiefs 1x in de week, en mag stoppen wanneer het niet meer lukt. Afgelopen week was de computer aan uit en 1 mail versturen meer dan genoeg.
Ik merk juist door aan te geven wat kan, ik me sterker ga voelen. Juist weer grenzen aan leren geven. We zijn niet voor niets in een burn out terecht gekomen (:
Maar ik ben ook benieuwd naar de rest van de reactie/ervaringen. A la meelezer.
zondag 19 februari 2023 om 10:47
maandag 20 februari 2023 om 10:46
Ik voel met je mee, het is ontzettend herkenbaar. Ik startte destijds ook met 2x2 uur en het zoog me helemaal leeg(geen onderwijs overigens). Hoge hartslag, torenhoog in de stressgevoelens. Ik heb wel doorgezet, maar dat betekende wel dat ik af en toe een dag niet kwam omdat ik het niet trok.
Uiteindelijk heb ik de conclusie moeten trekken dat terug in de oude functie niet haalbaar was en ik wilde het ook niet meer. De passie en het gevoel waren weg.
Inmiddels ben ik gedeeltelijk afgekeurd en mijn baan ben ik dus kwijt.
Onderzoek wat je wil(voorzichtig en zonder haast). Ik heb me heel lang vast gehouden aan de gedachte dat ik vond dat ik terug moest naar mijn oude functie en de gedachte dat anderen dat ook van mij verwachtten.
Met name omdat het gat wat zou ontstaan als ik niet zou reïntegreren zo zwart zou zijn(dacht ik), dat ik geen idee had, wat ik dan met mijn leven zou moeten.
In dat gat zit ik nu. Maar het is niet zo zwart als ik had gedacht. Er is rust en meer ruimte voor verder herstel. Doel is om uiteindelijk weer aan het werk te gaan uiteraard, maar hoe en wat ligt volledig open en dat is prima.
Vaak is acceptatie, ook van wat er (nog) niet is,de eerste stap naar herstel.
Maar het kost tijd, bloed, zweet en tranen. Wees mild voor jezelf en ga op ontdekkingsreis als je er aan toe bent.
Uiteindelijk heb ik de conclusie moeten trekken dat terug in de oude functie niet haalbaar was en ik wilde het ook niet meer. De passie en het gevoel waren weg.
Inmiddels ben ik gedeeltelijk afgekeurd en mijn baan ben ik dus kwijt.
Onderzoek wat je wil(voorzichtig en zonder haast). Ik heb me heel lang vast gehouden aan de gedachte dat ik vond dat ik terug moest naar mijn oude functie en de gedachte dat anderen dat ook van mij verwachtten.
Met name omdat het gat wat zou ontstaan als ik niet zou reïntegreren zo zwart zou zijn(dacht ik), dat ik geen idee had, wat ik dan met mijn leven zou moeten.
In dat gat zit ik nu. Maar het is niet zo zwart als ik had gedacht. Er is rust en meer ruimte voor verder herstel. Doel is om uiteindelijk weer aan het werk te gaan uiteraard, maar hoe en wat ligt volledig open en dat is prima.
Vaak is acceptatie, ook van wat er (nog) niet is,de eerste stap naar herstel.
Maar het kost tijd, bloed, zweet en tranen. Wees mild voor jezelf en ga op ontdekkingsreis als je er aan toe bent.
woensdag 22 februari 2023 om 09:57
Ik heb geen ervaring met een burnout maar ik begrijp van anderen altijd wel dat je rustig moet opbouwen en goed naar je lichaam moet luisteren. Geef aan de arbo arts duidelijk aan hoe je het voelt. Wellicht kan hij tips geven waarmee het wel lukt of besluiten dat het beter is om het nog even uit te stellen.
woensdag 22 februari 2023 om 11:00
Wat anderen ook al zeiden, wil je wel reïntegreren in je eigen werk? Je mag ook het tweede spoor op, dan krijg je hulp om uit te zoeken wat wel bij je past.
Wij hebben nu zo iemand die aan het reintegreren is. Het lukt niet. Het is vreselijk voor de collega en ook voor ons, want wij mogen de rotzooi opruimen en opletten dat hij het niet verprutst. Niet uit onwil, maar omdat hij het gewoon niet kán. Als je jezelf die lijdensweg kunt besparen door tijdig te bedenken dat iets anders beter voor je is… Doe het vooral.
Wij hebben nu zo iemand die aan het reintegreren is. Het lukt niet. Het is vreselijk voor de collega en ook voor ons, want wij mogen de rotzooi opruimen en opletten dat hij het niet verprutst. Niet uit onwil, maar omdat hij het gewoon niet kán. Als je jezelf die lijdensweg kunt besparen door tijdig te bedenken dat iets anders beter voor je is… Doe het vooral.
woensdag 22 februari 2023 om 12:06
Ik denk niet dat deze manier van verwoorden helpend is voor TO. Ik zit zelf op het moment ook thuis met een burnout en ben juist als de dood dat ik bij het opbouwen straks iedereen in de weg loop en niemand me meer wil of moet. En het is onrealistisch dat ik dat mezelf aan praat.oneenietweer schreef: ↑22-02-2023 11:00Wat anderen ook al zeiden, wil je wel reïntegreren in je eigen werk? Je mag ook het tweede spoor op, dan krijg je hulp om uit te zoeken wat wel bij je past.
Wij hebben nu zo iemand die aan het reintegreren is. Het lukt niet. Het is vreselijk voor de collega en ook voor ons, want wij mogen de rotzooi opruimen en opletten dat hij het niet verprutst. Niet uit onwil, maar omdat hij het gewoon niet kán. Als je jezelf die lijdensweg kunt besparen door tijdig te bedenken dat iets anders beter voor je is… Doe het vooral.
Er zijn zat mensen die wel gewoon terug kunnen keren in hun oude functie. Bij een hoop speelt vooral de combinatie met privé mee, en/of een gigantische controledrang of perfectionisme waardoor je te veel hooi op je vork neemt en op werk te hard gaat. Als je dat leert remmen na je rustperiode kan je echt wel terugkeren.
Ik snap je punt hoor, dat re-integreren pas moet als je eraan toe bent, en dan nog in hele kleine stapjes. Maar de manier waarop jij over je collega praat vind ik.. ja, naar. Denk dat velen met een burnout die dit lezen er juist angst van krijgen.
En er zijn ook mensen die inderdaad niet kunnen terugkeren in hun oude functie omdat ze in die functie in hun valkuilen blijven vallen. En dat is okay. Maar dat hoeft niet altijd zo te zijn en niet zoals jij beschrijft.
woensdag 22 februari 2023 om 12:15
Jammer dan voor jullie.oneenietweer schreef: ↑22-02-2023 11:00Wat anderen ook al zeiden, wil je wel reïntegreren in je eigen werk? Je mag ook het tweede spoor op, dan krijg je hulp om uit te zoeken wat wel bij je past.
Wij hebben nu zo iemand die aan het reintegreren is. Het lukt niet. Het is vreselijk voor de collega en ook voor ons, want wij mogen de rotzooi opruimen en opletten dat hij het niet verprutst. Niet uit onwil, maar omdat hij het gewoon niet kán. Als je jezelf die lijdensweg kunt besparen door tijdig te bedenken dat iets anders beter voor je is… Doe het vooral.
Ik vind je reactie hier niet passend. Als je er last van hebt, ga je maar klagen bij je leidinggevende.
En misschien heeft TO die "lijdensweg " wel nodig om weer op te kunnen klimmen.
Wie ben jij, vraag ik me af.
Goddank is dat niet hoe ik mijn vruchteloze poging tot reïntegratie heb mogen ervaren, maar was het een warm bad van collega's.
woensdag 22 februari 2023 om 22:09
Lief dat je het vraagt. Het ging best goed de afgelopen keer. Heb duidelijk aangegeven wat me wel en niet gaat lukken bij de collega die ik ga ondersteunen.
Dat lukte toen ook.
Maar wat ik nu doe is het meest haalbare. Dat ga ik ook benoemen.
Maar de hulp die ik kan bieden wordt erg gewaardeerd. Ik heb gelukkig niet het gevoel dat ik iemand in de weg loop
En met jou?
woensdag 22 februari 2023 om 22:12
Snellie schreef: ↑22-02-2023 22:09Lief dat je het vraagt. Het ging best goed de afgelopen keer. Heb duidelijk aangegeven wat me wel en niet gaat lukken bij de collega die ik ga ondersteunen.
Dat lukte toen ook.
Maar wat ik nu doe is het meest haalbare. Dat ga ik ook benoemen. De spanning in mijn lijf blijft heel hoog met vervelende klachten.
Maar de hulp die ik kan bieden wordt erg gewaardeerd. Ik heb gelukkig niet het gevoel dat ik iemand in de weg loop
En met jou?
vrijdag 24 februari 2023 om 13:55
Wat fijn zeg! Ook minder last van stress klachten en dergelijk? En het gevoel dat je het aankan?Snellie schreef: ↑22-02-2023 22:09Lief dat je het vraagt. Het ging best goed de afgelopen keer. Heb duidelijk aangegeven wat me wel en niet gaat lukken bij de collega die ik ga ondersteunen.
Dat lukte toen ook.
Maar wat ik nu doe is het meest haalbare. Dat ga ik ook benoemen.
Maar de hulp die ik kan bieden wordt erg gewaardeerd. Ik heb gelukkig niet het gevoel dat ik iemand in de weg loop
En met jou?
Met mij gaat het wisselvallig. Meestal de ene helft van de week redelijk (dat ik naar mijn werk kan, halfuurtje aanwezig ben), en soms weer wat minder.
Erg zoeken naar grenzen, wat zijn mijn energie gevers en lekken.
Als het goed gaat, heb ik het gevoel, wauw, we gaan echt de goede kant op. Terwijl als het minder gaat, zoals afgelopen 2 dagen, denk ik, gaat dit ooit over?. Herkennen mensen dit?
Gelukkig gaan we richting de zomer
vrijdag 24 februari 2023 om 16:32
Ik heb je een privébericht gestuurd.Monique1818 schreef: ↑24-02-2023 13:55Wat fijn zeg! Ook minder last van stress klachten en dergelijk? En het gevoel dat je het aankan?
Met mij gaat het wisselvallig. Meestal de ene helft van de week redelijk (dat ik naar mijn werk kan, halfuurtje aanwezig ben), en soms weer wat minder.
Erg zoeken naar grenzen, wat zijn mijn energie gevers en lekken.
Als het goed gaat, heb ik het gevoel, wauw, we gaan echt de goede kant op. Terwijl als het minder gaat, zoals afgelopen 2 dagen, denk ik, gaat dit ooit over?. Herkennen mensen dit?
Gelukkig gaan we richting de zomer
zaterdag 25 februari 2023 om 15:20
Ja! Heel erg. Als het goed gaat denk ik ‘Nou, valt wel weer mee allemaal! Kan al hartstikke veel!’ En dan voel ik me haast schuldig dat ik nog niet op werk sta (terwijl de arbo dat donderdag nog nadrukkelijk heeft gezegd dat ik in april mag opbouwen míts het dan ook beter gaat). En als ik me dan een dag later slecht voel denk ik pff.. Wandelingetje van 10 minuten en ik ben kapot, hoe ga ik ooit herstellen? Worstel dan ook met een soort ‘opluchting’ dat ik me na 2 dagen goed voelen toch weer slecht voel, alsof ik mezelf dan pas serieus kan nemen.Monique1818 schreef: ↑24-02-2023 13:55Wat fijn zeg! Ook minder last van stress klachten en dergelijk? En het gevoel dat je het aankan?
Met mij gaat het wisselvallig. Meestal de ene helft van de week redelijk (dat ik naar mijn werk kan, halfuurtje aanwezig ben), en soms weer wat minder.
Erg zoeken naar grenzen, wat zijn mijn energie gevers en lekken.
Als het goed gaat, heb ik het gevoel, wauw, we gaan echt de goede kant op. Terwijl als het minder gaat, zoals afgelopen 2 dagen, denk ik, gaat dit ooit over?. Herkennen mensen dit?
Gelukkig gaan we richting de zomer
zaterdag 25 februari 2023 om 15:28
Heel herkenbaar, maar de momenten dat je je langer achter elkaar goed voelt gaan komen, mAr echt als je naar jezelf luistert en doet.Monique1818 schreef: ↑24-02-2023 13:55Wat fijn zeg! Ook minder last van stress klachten en dergelijk? En het gevoel dat je het aankan?
Met mij gaat het wisselvallig. Meestal de ene helft van de week redelijk (dat ik naar mijn werk kan, halfuurtje aanwezig ben), en soms weer wat minder.
Erg zoeken naar grenzen, wat zijn mijn energie gevers en lekken.
Als het goed gaat, heb ik het gevoel, wauw, we gaan echt de goede kant op. Terwijl als het minder gaat, zoals afgelopen 2 dagen, denk ik, gaat dit ooit over?. Herkennen mensen dit?
Gelukkig gaan we richting de zomer
Een terugval is altijd heftiger dan vooruit gaan. Ik merkte dat een goede dag ervoor zorgde dat ik snel de slechte dagen vergat en daar dus erg van schrok! Nu zie ik de slechtere dagen als een opmars naar weer betere dagen!
zaterdag 25 februari 2023 om 15:35
Haha, ja heel herkenbaar.
Het slecht voelen, heb ik gelukkig nu wel achter me gelaten. Het hielp mij om te noteren hoeveel energie ik per dag had. Voor een realistischer beeld naar mezelf.
Op het werk vind ik nog wel zoeken naar een houding. Wat laat je zien, wat vertel je over jezelf en welke positie neem je in.
Je was natuurlijk eerst volledig collega, en nu is het gemeenschappelijke onderdeel soort van weg.
Het slecht voelen, heb ik gelukkig nu wel achter me gelaten. Het hielp mij om te noteren hoeveel energie ik per dag had. Voor een realistischer beeld naar mezelf.
Op het werk vind ik nog wel zoeken naar een houding. Wat laat je zien, wat vertel je over jezelf en welke positie neem je in.
Je was natuurlijk eerst volledig collega, en nu is het gemeenschappelijke onderdeel soort van weg.
zaterdag 25 februari 2023 om 17:16
Dat laatste wat je schrijft is heel herkenbaar.Monique1818 schreef: ↑25-02-2023 15:35Haha, ja heel herkenbaar.
Het slecht voelen, heb ik gelukkig nu wel achter me gelaten. Het hielp mij om te noteren hoeveel energie ik per dag had. Voor een realistischer beeld naar mezelf.
Op het werk vind ik nog wel zoeken naar een houding. Wat laat je zien, wat vertel je over jezelf en welke positie neem je in.
Je was natuurlijk eerst volledig collega, en nu is het gemeenschappelijke onderdeel soort van weg.
woensdag 1 maart 2023 om 20:54
Ik heb een baan waarbij er dooien kunnen vallen. Dat proberen we uit alle macht te voorkomen. Als wij dat niet meer trekken is dat niet jammer voor ons, maar voor de patiënten.Flipflop schreef: ↑22-02-2023 12:15Jammer dan voor jullie.
Ik vind je reactie hier niet passend. Als je er last van hebt, ga je maar klagen bij je leidinggevende.
En misschien heeft TO die "lijdensweg " wel nodig om weer op te kunnen klimmen.
Wie ben jij, vraag ik me af.
Goddank is dat niet hoe ik mijn vruchteloze poging tot reïntegratie heb mogen ervaren, maar was het een warm bad van collega's.
woensdag 1 maart 2023 om 22:53
Als dat is hoe de vlag er bij hangt, heeft degene die de collega met burnout taken heeft toe bedeeld stom gehandeld en de situatie volledig verkeerd ingeschat. Idem voor jullie zelf, als je daarover dus niet aan de bel trekt bij een leidinggevende. Degene met de burnout moet tegen zichzelf beschermd worden. Die kan blijkbaar nog geen grenzen bewaken.oneenietweer schreef: ↑01-03-2023 20:54Ik heb een baan waarbij er dooien kunnen vallen. Dat proberen we uit alle macht te voorkomen. Als wij dat niet meer trekken is dat niet jammer voor ons, maar voor de patiënten.
En als je collega met burnout volledig thuis zit, ben je dus eigenlijk nog steeds met te weinig mensen. Wat gaat de organisatie daar aan doen?
donderdag 2 maart 2023 om 11:10
We zijn vooralsnog verplicht om hem te laten reintegreren in zijn eigen werk; daar zijn heel strenge regels voor. Doe je het niet, kun je een loonsanctie krijgen. Wij zien dat het niet lukt, alle tijd dat hij op de afdeling aanwezig is staat er iemand 1 op 1 naast. De bedrijfsarts weet dit, maar is ook gebonden aan de regels. Dus onze collega wordt zeker beschermd, maar het kost heel veel tijd en energie. En de organisatie (in dit geval, het ziekenhuis) kan ook niet even een blik gespecialiseerd personeel opentrekken.Flipflop schreef: ↑01-03-2023 22:53Als dat is hoe de vlag er bij hangt, heeft degene die de collega met burnout taken heeft toe bedeeld stom gehandeld en de situatie volledig verkeerd ingeschat. Idem voor jullie zelf, als je daarover dus niet aan de bel trekt bij een leidinggevende. Degene met de burnout moet tegen zichzelf beschermd worden. Die kan blijkbaar nog geen grenzen bewaken.
En als je collega met burnout volledig thuis zit, ben je dus eigenlijk nog steeds met te weinig mensen. Wat gaat de organisatie daar aan doen?
Maar jullie hebben wel gelijk dat het niet zo handig was om deze ervaring in dit topic te delen. Ik wilde alleen aangeven dat verplicht reintegreren terwijl je er niet aan toe bent voor iedereen mogelijk meer kwaad dan goed doet.
donderdag 2 maart 2023 om 11:26
Wel eerlijk van je om toe te geven dat het niet handig is om dat hier te verkondigen.
En misschien zit er wel wat in het stukje, reïntegreren als het niet lukt, heeft niemand wat aan.
Maar het is voor mij nieuw dat de regels zo streng zijn. In mijn sector (onderwijs) mag ik prima eerst andere taken uitvoeren, omdat ik nog niet klaar ben voor de oude functie.
En misschien zit er wel wat in het stukje, reïntegreren als het niet lukt, heeft niemand wat aan.
Maar het is voor mij nieuw dat de regels zo streng zijn. In mijn sector (onderwijs) mag ik prima eerst andere taken uitvoeren, omdat ik nog niet klaar ben voor de oude functie.
donderdag 2 maart 2023 om 12:00
Een loonsanctie kan alleen worden opgelegd als de werkgever aantoonbaar te weinig heeft gedaan aan de reïntegratie van de werknemer. Een loonsanctie heeft betrekking op het doorbetalen van salaris na 2 jaar ziekte. Er moet dan nog maximaal een jaar extra salaris worden betaald. Die maatregel kan worden opgelegd door het UWV.oneenietweer schreef: ↑02-03-2023 11:10We zijn vooralsnog verplicht om hem te laten reintegreren in zijn eigen werk; daar zijn heel strenge regels voor. Doe je het niet, kun je een loonsanctie krijgen. Wij zien dat het niet lukt, alle tijd dat hij op de afdeling aanwezig is staat er iemand 1 op 1 naast. De bedrijfsarts weet dit, maar is ook gebonden aan de regels. Dus onze collega wordt zeker beschermd, maar het kost heel veel tijd en energie. En de organisatie (in dit geval, het ziekenhuis) kan ook niet even een blik gespecialiseerd personeel opentrekken.
Maar jullie hebben wel gelijk dat het niet zo handig was om deze ervaring in dit topic te delen. Ik wilde alleen aangeven dat verplicht reintegreren terwijl je er niet aan toe bent voor iedereen mogelijk meer kwaad dan goed doet.
Dat staat volledig los van wat een werknemer wel of niet aan kan. Mijn eigen reïntegratie is "mislukt ", maar mijn werkgever heeft zich voldoende ingespannen om mij te kunnen laten reïntegreren. Zij hebben dus geen loonsanctie opgelegd gekregen. En zijn we in goed overleg uit elkaar gegaan na mijn tweede ziekte jaar.
Die strenge regels vallen dus wel mee.
Daar komt nog bij dat er op een zeker moment een spoor 2 traject opgestart dient te worden (welke ook naast reïntegreren in eigen functie kan lopen). Dan wordt er gekeken naar de mogelijkheden buiten de huidige werkgever.
Het is echt onzin dat een medewerker gedwongen wordt te reïntegraten in eigen functie ook als het de medewerker echt niet lukt of zelfs ten koste van zijn of haar gezondheid gaat.
De bedrijfsarts is niet "gebonden aan regels ". Ik heb alle tijd en ruimte gekregen, ik had zelf de regie. Er werd geen druk uit geoefend. Dat zou overigens ook contraproductief zijn geweest.
Dus dat jouw collega gedwongen wordt om volgens zogenaamde "regels " te reïntegreren, omdat het moet, vind ik echt een hele vreemde zaak.
Als het niet gaat,dan gaat het gewoon niet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
