Relaties
alle pijlers
Ik wil weer leven
maandag 29 juni 2009 om 11:01
Ik had het eerst op psyche gezet, maar merk dat het grootste ding op dit moment toch weer die relatie is(of nou ja, de relatie die er niet meer is).
snelle facts
ik 25
ex 23
samengeweest ruim anderhalf jaar
samengewoond anderhalf jaar
hij brits, ik nederlands.
hij nu in spanje ik nog steeds hier.
Ik vind het fijn om toch alles weer even op te schrijven, om het weer op een rijtje te zetten.
Ben waar aan de jank, en beetje schrijven maakt me altijd rustig.
Ik ben er van de week achtergekomen dat mijn ex er ook een relatie op nahield naast mij. Ik wist het altijd wel, maar hij ontkende. Met dat meisje gaat hij nu samenwonen in het buitenland. En ik snap niet waarom ik het verdriet nu weer niet kan accepteren, maar gewoon weer hysterisch ga huilen. Ik weet rationeel dat hij het niet waard is.
Maar ik vind het zo pijnlijk dat ik hier op hem zat te wachten nachtenlang, en hij kennelijk bij haar was. Dat hij gilde dat ik paranoide was maar dat was kennelijk niet zo. en ik heb me op het einde zo afgevraagd wat ik verkeerd gedaan had, waarom hij me opeens niet wilde zien, maar hij was natuurljik bij haar.
En dat ik er zelf met wat denkwerk achter moest komen dat zijn nieuwe vriendin gewoon dat meisje is, en dat hij nu met haar gaat samenwonen. En ik wil heel graag het verdriet accepteren, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik dan verder? Hoe moet ik dat dan aanpakken?
Want op de een of andere manier denk ik nu vooral dat hij het met haar veel leuker heeft, dat zij beter in bed is, knapper is, veel gezelliger om mee om te gaan. Dat hij nu denkt: Ja dit is wat een relatie zou moeten zijn, en met YL was het echt niets.
En wederom weet ik dat ik mezelf gek maak , en gewoon normaal moet doen. Maar hoe krijg ik die gevoelens danuit mijn systeem?
Ik heb gepoogd wat te mediteren, maar dat werkt niet zo goed...
En hij zit nu zielgelukkig met haar in Spanje
Sorry ik weet dat er veel topic over gaan, maar ik dacht ik schrijf toch mijn gevoel op.
Ik wil namelijk echt dat het ophoudt, dat het klaar is. En ik snap eigenlijk ook dat IK dat moet doen, maar het luktt me niet op de een of andere manier. Ik blijf maar huilie doen
snelle facts
ik 25
ex 23
samengeweest ruim anderhalf jaar
samengewoond anderhalf jaar
hij brits, ik nederlands.
hij nu in spanje ik nog steeds hier.
Ik vind het fijn om toch alles weer even op te schrijven, om het weer op een rijtje te zetten.
Ben waar aan de jank, en beetje schrijven maakt me altijd rustig.
Ik ben er van de week achtergekomen dat mijn ex er ook een relatie op nahield naast mij. Ik wist het altijd wel, maar hij ontkende. Met dat meisje gaat hij nu samenwonen in het buitenland. En ik snap niet waarom ik het verdriet nu weer niet kan accepteren, maar gewoon weer hysterisch ga huilen. Ik weet rationeel dat hij het niet waard is.
Maar ik vind het zo pijnlijk dat ik hier op hem zat te wachten nachtenlang, en hij kennelijk bij haar was. Dat hij gilde dat ik paranoide was maar dat was kennelijk niet zo. en ik heb me op het einde zo afgevraagd wat ik verkeerd gedaan had, waarom hij me opeens niet wilde zien, maar hij was natuurljik bij haar.
En dat ik er zelf met wat denkwerk achter moest komen dat zijn nieuwe vriendin gewoon dat meisje is, en dat hij nu met haar gaat samenwonen. En ik wil heel graag het verdriet accepteren, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik dan verder? Hoe moet ik dat dan aanpakken?
Want op de een of andere manier denk ik nu vooral dat hij het met haar veel leuker heeft, dat zij beter in bed is, knapper is, veel gezelliger om mee om te gaan. Dat hij nu denkt: Ja dit is wat een relatie zou moeten zijn, en met YL was het echt niets.
En wederom weet ik dat ik mezelf gek maak , en gewoon normaal moet doen. Maar hoe krijg ik die gevoelens danuit mijn systeem?
Ik heb gepoogd wat te mediteren, maar dat werkt niet zo goed...
En hij zit nu zielgelukkig met haar in Spanje
Sorry ik weet dat er veel topic over gaan, maar ik dacht ik schrijf toch mijn gevoel op.
Ik wil namelijk echt dat het ophoudt, dat het klaar is. En ik snap eigenlijk ook dat IK dat moet doen, maar het luktt me niet op de een of andere manier. Ik blijf maar huilie doen
maandag 29 juni 2009 om 11:18
Wees blij dat je niet in de schoenen van zijn nieuwe vriendin staat. Blijkbaar is hij iemand die niet eerlijk kan zijn. Blij dat je daar vanaf bent.
En jij bent leuk, lief, gezellig en verdient een kerel die je beter behandelt dan dit.
Het doet pijn omdat je vertrouwen is beschadigd. Dat doet pijn en met elke huilbui wordt dat minder. Laat die tranen maar even gaan. Dat is goed. Geef het wat tijd om te helen.
En vraag je af of je hem echt terug zou willen. Zou je een relatie willen met iemand die tegen je heeft gelogen?
Je verdient beter, doe leuke dingen, zorg dat je het alleen leuk hebt en de rest komt vanzelf!
Suc6
En jij bent leuk, lief, gezellig en verdient een kerel die je beter behandelt dan dit.
Het doet pijn omdat je vertrouwen is beschadigd. Dat doet pijn en met elke huilbui wordt dat minder. Laat die tranen maar even gaan. Dat is goed. Geef het wat tijd om te helen.
En vraag je af of je hem echt terug zou willen. Zou je een relatie willen met iemand die tegen je heeft gelogen?
Je verdient beter, doe leuke dingen, zorg dat je het alleen leuk hebt en de rest komt vanzelf!
Suc6
maandag 29 juni 2009 om 11:32
Je blijft maar huilie doen? Sorry, je bent 25?? Misschien ben ik heel hard, dat zij dan maar zo. Grow up! Je hebt iemand gehad die van je heeft geprofiteerd, hij kreeg bij jou onderdak en ging gewoon met een ander iemand de nachten doorbrengen? Nu gaat ie met haar samenwonen en jij blijft huilen. Misschien moet je eens nadenken over hoe je jezelf ziet. Daar voel je je toch veel te goed voor???!!!
maandag 29 juni 2009 om 11:33
Dat is dus het sneue, ja ik wil hem terug.
Ik snap niet waarom, het is te triest voor woorden, en tegen ieder ander zou ik zeggen: nee dat denk je maar.
Je DENKT dat je het wilt, je wilt gewoon weer die vastigheid en niet alleen zijn, niemand wil zo'n relatie.
Maar ik blijf weer lekker hangen in het vroege verleden, toen we wel gelukkig waren. Dat mis ik zo. En hoe lang gaat dat janken nog duren dan?Ik kan er echt niet meer tegen.
Mijn gevoel en verstand gaan allebei de andere kant op en ik voel me echt een beetje verscheurd daardoor(ik zie allemaal prachtige metaforen voor me, ik op een kruispunt uiteengerukt met naar links mijn gevoel, en naar rechts mijn verstand haha)
Ik wil gewoon weer leven, en weer blij zijn, en weer gelukkig zijn. En niet meer aan hem denken, want eerlijk is eerlijk, dat doe hij ook niet aan mij.
Ik belde hem om te vragen of ik gelijk had wat betreft zijn nieuwe vriendin. Hij zei ja. Ik vroeg waarom hij dat niet verteld had toen ik het vroeg. "cuz i just didnt" .
Owkee.......En dan voel ik me weer rot omdat het zo respectloos is, en waarom behandelt hij me zo? Waarom kan het niet normaal? Ik wil godverdomme een keer die sorry horen van hem, sorry dat hij me zoveel pijn gedaan heeft, sorry dat hij het zo kut heeft aangepakt.
Maar die ga ik niet krijgen, en dus moet ik weer aan het accepteren, accepteren.
Ik snap niet waarom, het is te triest voor woorden, en tegen ieder ander zou ik zeggen: nee dat denk je maar.
Je DENKT dat je het wilt, je wilt gewoon weer die vastigheid en niet alleen zijn, niemand wil zo'n relatie.
Maar ik blijf weer lekker hangen in het vroege verleden, toen we wel gelukkig waren. Dat mis ik zo. En hoe lang gaat dat janken nog duren dan?Ik kan er echt niet meer tegen.
Mijn gevoel en verstand gaan allebei de andere kant op en ik voel me echt een beetje verscheurd daardoor(ik zie allemaal prachtige metaforen voor me, ik op een kruispunt uiteengerukt met naar links mijn gevoel, en naar rechts mijn verstand haha)
Ik wil gewoon weer leven, en weer blij zijn, en weer gelukkig zijn. En niet meer aan hem denken, want eerlijk is eerlijk, dat doe hij ook niet aan mij.
Ik belde hem om te vragen of ik gelijk had wat betreft zijn nieuwe vriendin. Hij zei ja. Ik vroeg waarom hij dat niet verteld had toen ik het vroeg. "cuz i just didnt" .
Owkee.......En dan voel ik me weer rot omdat het zo respectloos is, en waarom behandelt hij me zo? Waarom kan het niet normaal? Ik wil godverdomme een keer die sorry horen van hem, sorry dat hij me zoveel pijn gedaan heeft, sorry dat hij het zo kut heeft aangepakt.
Maar die ga ik niet krijgen, en dus moet ik weer aan het accepteren, accepteren.
maandag 29 juni 2009 om 11:35
Lieve Yellowlove,
Ik kan je vertellen dat de keuze die hij heeft gemaakt voor een leven zonder jou, en met iemand anders (sorry als dit woord voor woord steekt) niet zegt dat jij niet leuk bent.
Het is zijn keuze. Hij wil iets anders in zijn leven. Dat zegt niet dat jij minder bent, maar gewoon anders.
Maar dat is heel moeilijk om te geloven, om het zo te voelen, als je hier midden in zit.
Ik begrijp je gevoel heel goed. Het gevoel van eigenwaarde loopt na iedere verbroken relatie, denk ik, een deuk op. En soms niet alleen een deuk, waar relatief goed bovenop te krabbelen is.
Misschien stond je al niet zo sterk in je schoenen? Was je al onzeker? Het feit dat deze man je heel leuk vond hief de onzekerheid op, gaf je het gevoel dat je écht leefde, dat je mooi was, en gewild en sexy.
Als je in de basis onzeker bent over jezelf, val je heel hard als diezelfde man zijn handen van je aftrekt. Want het zelfvertrouwen dat je met zijn aandacht had opgebouwd, spat uit elkaar, in je gezicht. 'Zie je wel, ik ben tóch niets waard.' Dat geloof je nu misschien nog sterker?
Hier komt het idee dat het belangrijk is om bij jezelf een basis te voelen, in jezelf te geloven, vandaan. Ik zeg idee, want voor sommige mensen is dat in de praktijk brengen, en vóelen, heel lastig. Waaronder ikzelf.
Het is heel gevaarlijk als je voor het gevoel dat je er mag zijn, dat je stevig in je schoenen staat en gelooft in jezelf, afhankelijk bent van anderen. Want dat kan weg vallen. En waar blijf je dan?
Ik heb zelf het ook zo gevoeld. Compleet met kapotmakende gedachten over hem en andere meisjes. Moedeloos en depressief werd ik ervan. Ik heb moeten opkrabbelen. Ben in therapie gegaan. Cognitieve gedragstherapie tegen depressie. Leerde dat ik mezelf met die vreselijke visualisaties en gedachten moedeloos hield. Eerst was er de gedachte, daarna het gevoel. Ik leerde dat uit elkaar te trekken. Er andere, meer realistische of constructieve gedachten er voor in de plaats te zetten. Dat hielp. Mijn moedeloosheid verdween.
Ik weet nog dat ik op een dag door het park fietste, en me vrij voelde. En in mezelf geloofde, dat ik een plek had op deze wereld, dat ik het zou redden. Dat voelde goed!! Een hele nieuwe ervaring. Ik moest hier 32 jaar voor worden.
Je bent hier niet alleen in. Ik zou zeggen: probeer je leven een nieuwe impuls te geven. Ga dingen doen die jij leuk vindt. En ga aan de slag met die nare gedachten.
Bedenk dat het feit dat jij met jezelf aan het werk bent ook een hele mooie taak is, en samenhangt met het leven zelf.
Ik kan je vertellen dat de keuze die hij heeft gemaakt voor een leven zonder jou, en met iemand anders (sorry als dit woord voor woord steekt) niet zegt dat jij niet leuk bent.
Het is zijn keuze. Hij wil iets anders in zijn leven. Dat zegt niet dat jij minder bent, maar gewoon anders.
Maar dat is heel moeilijk om te geloven, om het zo te voelen, als je hier midden in zit.
Ik begrijp je gevoel heel goed. Het gevoel van eigenwaarde loopt na iedere verbroken relatie, denk ik, een deuk op. En soms niet alleen een deuk, waar relatief goed bovenop te krabbelen is.
Misschien stond je al niet zo sterk in je schoenen? Was je al onzeker? Het feit dat deze man je heel leuk vond hief de onzekerheid op, gaf je het gevoel dat je écht leefde, dat je mooi was, en gewild en sexy.
Als je in de basis onzeker bent over jezelf, val je heel hard als diezelfde man zijn handen van je aftrekt. Want het zelfvertrouwen dat je met zijn aandacht had opgebouwd, spat uit elkaar, in je gezicht. 'Zie je wel, ik ben tóch niets waard.' Dat geloof je nu misschien nog sterker?
Hier komt het idee dat het belangrijk is om bij jezelf een basis te voelen, in jezelf te geloven, vandaan. Ik zeg idee, want voor sommige mensen is dat in de praktijk brengen, en vóelen, heel lastig. Waaronder ikzelf.
Het is heel gevaarlijk als je voor het gevoel dat je er mag zijn, dat je stevig in je schoenen staat en gelooft in jezelf, afhankelijk bent van anderen. Want dat kan weg vallen. En waar blijf je dan?
Ik heb zelf het ook zo gevoeld. Compleet met kapotmakende gedachten over hem en andere meisjes. Moedeloos en depressief werd ik ervan. Ik heb moeten opkrabbelen. Ben in therapie gegaan. Cognitieve gedragstherapie tegen depressie. Leerde dat ik mezelf met die vreselijke visualisaties en gedachten moedeloos hield. Eerst was er de gedachte, daarna het gevoel. Ik leerde dat uit elkaar te trekken. Er andere, meer realistische of constructieve gedachten er voor in de plaats te zetten. Dat hielp. Mijn moedeloosheid verdween.
Ik weet nog dat ik op een dag door het park fietste, en me vrij voelde. En in mezelf geloofde, dat ik een plek had op deze wereld, dat ik het zou redden. Dat voelde goed!! Een hele nieuwe ervaring. Ik moest hier 32 jaar voor worden.
Je bent hier niet alleen in. Ik zou zeggen: probeer je leven een nieuwe impuls te geven. Ga dingen doen die jij leuk vindt. En ga aan de slag met die nare gedachten.
Bedenk dat het feit dat jij met jezelf aan het werk bent ook een hele mooie taak is, en samenhangt met het leven zelf.
maandag 29 juni 2009 om 11:37
Ik poogde mn topic te verplaatsen, maarn u zijn er 2. Dus om dan maar hier even te reageren
Newstylista: Yellowlove wat moet dat wederom een klap voor je zijn. Moet heel naar zijn om er achter te komen dat je ex tijdens jullie relatie vreemd ging!
mag ik opmerken dat ik vind dat je erg bezig bent met het accepteren van je verdriet, het lijkt haast wel moeten. Dit is een proces, het is er niet van de één op andere dag.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je hier verdriet van hebt, waarom niet accepteren, dat de dingen komen zoals ze komen. het is helemaal niet erg dat je hysterisch zit te huilen!
waarom zou je normaal moeten doen? Ik vind het normale vragen die jij jezelf stelt, heel logisch dat het je onzeker maakt.
Op bepaalde vragen krijg je helaas geen antwoord, maar weet wel, dat jij vele malen leuker bent dat dat meisje! zij heeft bewust een relatie stuk gemaakt, dat getuigd niet van fatsoen van haar kant!
en denk jij nu ook niet een relatie met hem is niks en ik verdien een leuke man? of is het daar nog te vroeg voor?
Ik weet het ook niet, ik denk dat ik accepteren als het nieuwe sleutelwoord zag, waardoor alles beter zou gaan. Maar ook dat duurt dan nog een tijd. Ik zou wel een nieuwe relatie willen denk ik, maar ik ben bang dat de armen jongen of meid dan een soort van mijn redder moet gaan spelen, en mijn zelfvertrouwen opvijzelen, dus ik gok dat dat niet helemaal gaat werken. @ Sarah Het huilie was een grapje, in een poging om niet helemaal dramatisch te gaan doen. Ik weet ook wel dat ik ergens mezelf niet als volwaardig zie of zoiets, want waarom zou je anders in godesnaam zo iemand willen hebben. En toch voelt het zo. Dat isdenk ik het probleem, het voelt anders dan het zou moeten zijn.
Newstylista: Yellowlove wat moet dat wederom een klap voor je zijn. Moet heel naar zijn om er achter te komen dat je ex tijdens jullie relatie vreemd ging!
mag ik opmerken dat ik vind dat je erg bezig bent met het accepteren van je verdriet, het lijkt haast wel moeten. Dit is een proces, het is er niet van de één op andere dag.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je hier verdriet van hebt, waarom niet accepteren, dat de dingen komen zoals ze komen. het is helemaal niet erg dat je hysterisch zit te huilen!
waarom zou je normaal moeten doen? Ik vind het normale vragen die jij jezelf stelt, heel logisch dat het je onzeker maakt.
Op bepaalde vragen krijg je helaas geen antwoord, maar weet wel, dat jij vele malen leuker bent dat dat meisje! zij heeft bewust een relatie stuk gemaakt, dat getuigd niet van fatsoen van haar kant!
en denk jij nu ook niet een relatie met hem is niks en ik verdien een leuke man? of is het daar nog te vroeg voor?
Ik weet het ook niet, ik denk dat ik accepteren als het nieuwe sleutelwoord zag, waardoor alles beter zou gaan. Maar ook dat duurt dan nog een tijd. Ik zou wel een nieuwe relatie willen denk ik, maar ik ben bang dat de armen jongen of meid dan een soort van mijn redder moet gaan spelen, en mijn zelfvertrouwen opvijzelen, dus ik gok dat dat niet helemaal gaat werken. @ Sarah Het huilie was een grapje, in een poging om niet helemaal dramatisch te gaan doen. Ik weet ook wel dat ik ergens mezelf niet als volwaardig zie of zoiets, want waarom zou je anders in godesnaam zo iemand willen hebben. En toch voelt het zo. Dat isdenk ik het probleem, het voelt anders dan het zou moeten zijn.
maandag 29 juni 2009 om 11:41
@ windows . Fijn om te horen dat het wél kán.
het is idd hard om te lezen, maar het is zo...Ik weet dat het zo is.
Ik heb me afhankelijk van hem opgesteld, voelde me idd niet zoveel waard, en toen was hij daar, en toen dacht ik : wow, ik ben wel leuk, ik ben het wel waard. En nu denk ik ; oh nee toch niet, zodra hij even geoefend had op mij koos hij iemand anders uit die leuker was. Ik heb gewoon wat dat betreft wel al een achtergrond met psychiaters(voor rouwverwerking) en ik heb tot nu toe nog niet echt het gevoel dat ik er overall echt iets aan heb gehad, of dat ik er echt beter van geworden ben. Misschien is het toch tijd voor een nieuwe poging.
het is idd hard om te lezen, maar het is zo...Ik weet dat het zo is.
Ik heb me afhankelijk van hem opgesteld, voelde me idd niet zoveel waard, en toen was hij daar, en toen dacht ik : wow, ik ben wel leuk, ik ben het wel waard. En nu denk ik ; oh nee toch niet, zodra hij even geoefend had op mij koos hij iemand anders uit die leuker was. Ik heb gewoon wat dat betreft wel al een achtergrond met psychiaters(voor rouwverwerking) en ik heb tot nu toe nog niet echt het gevoel dat ik er overall echt iets aan heb gehad, of dat ik er echt beter van geworden ben. Misschien is het toch tijd voor een nieuwe poging.
maandag 29 juni 2009 om 11:43
quote:yellowlove schreef op 29 juni 2009 @ 11:37:
@ Sarah Het huilie was een grapje, in een poging om niet helemaal dramatisch te gaan doen. Ik weet ook wel dat ik ergens mezelf niet als volwaardig zie of zoiets, want waarom zou je anders in godesnaam zo iemand willen hebben. En toch voelt het zo. Dat isdenk ik het probleem, het voelt anders dan het zou moeten zijn.Als je dan écht van je gevoel af wilt en als je dus echt weer wilt léven: dan is mijn advies dat je aan jezelf moet werken! Verstandelijk weet je het blijkbaar wel, zorg dan dat je jezelf goed genoeg acht voor iemand die voor de volle 200% voor jou gaat. Met minder neem je toch geen genoegen??
@ Sarah Het huilie was een grapje, in een poging om niet helemaal dramatisch te gaan doen. Ik weet ook wel dat ik ergens mezelf niet als volwaardig zie of zoiets, want waarom zou je anders in godesnaam zo iemand willen hebben. En toch voelt het zo. Dat isdenk ik het probleem, het voelt anders dan het zou moeten zijn.Als je dan écht van je gevoel af wilt en als je dus echt weer wilt léven: dan is mijn advies dat je aan jezelf moet werken! Verstandelijk weet je het blijkbaar wel, zorg dan dat je jezelf goed genoeg acht voor iemand die voor de volle 200% voor jou gaat. Met minder neem je toch geen genoegen??
maandag 29 juni 2009 om 11:52
maandag 29 juni 2009 om 12:09
Lieve Yellow, we kennen elkaar nog uit de tijd dat ik nog goes heette hier....
Lieve schat, jij bent 25, hij nog maar 23... hij is hartstikke onvolwassen, in tegenstelling tot jou! Met jou is helemaal niks mis, en dat weet je best. (Hij is degene die een steekje los heeft door jou te bedonderen en je vervolgens te dumpen, sukkel!!!)
NewStylista schreef dat je niet zover moet denken dat je gaat visualiseren, helemaal mee eens! Want het helpt je niet.
En hij zit nu zielsgelukkig met haar in Spanje?
Zielsgelukkig??? Kom op, dat geloof je zelf niet!
En weet je, al was het zo dan moet je toch dat idee los gaan laten. Je weet dat helemaal niet, en wat heb jij daaraan! Je voelt ja alleen nog maar kutter dan kut!
Jij bent hier, en jij moet verder!
Je weet, ik hen ook bedonderd en gedumpt en ik heb kinderen met hem samen en wordt daardoor wekelijks geconfronteerd met hem en zijn nieuwe neukertje waarmee hij inmiddels al samenwoont in ons oude huis, hier een kilometer vandaan.
Dus wat dat betreft zou ik blij zijn dat jouw ex meer dan duizend kilometer van je af is. Je ziet hem niet meer, komt hem niet meer tegen, alleen maar in je hoofd. En daar ben jij toch echt eigen baas, over je gedachten, gooi hem uit je hoofd, kick hem eruit!
Loslaten is het toverwoord!
Loslaten en doorgaan met je eigen leven!
Je hebt niks meer met hem, je hoeft niks meer van hem.
Laat hem los, ban iedere gedachte aan hem uit je hoofd.
Merk je dat je gaat malen, zoek alfeiding. Ga fietsen wandelen of zet keihard muziek op waardoor je je beter gaat voelen.
Ga op Zumba of Salsa les, dans je frustratie van je af (ik noem maar even wat hoor...)
Echt hoor YL, je bent veel beter af alleen dan met een onvolwassen bedrieger aan je zij, die bovendien zo stom is geweest jou niet op waarde te kunnen schatten..
Jij bent nu vrij, vrij om te doen wat jij wilt, ga je vrijheid benutten, kijk lekker rond, er zijn vast veel leukere mannen die wel betrouwbaar zijn en die je wel op waarde weten te schatten...
Je hebt volgens mij al genoeg huilie gedaan, stop ermee.
Spreek jezelf streng toe en kijk vooruit, met al dat achterom kijken zie je je nieuwe toekomst niet eens!
Meid, dit is even een schop onder je kont hoor, ik lees het zelf ook nog maar eens door want ik kan 'm ook nog wel gebruiken hoor...
Lieve schat, jij bent 25, hij nog maar 23... hij is hartstikke onvolwassen, in tegenstelling tot jou! Met jou is helemaal niks mis, en dat weet je best. (Hij is degene die een steekje los heeft door jou te bedonderen en je vervolgens te dumpen, sukkel!!!)
NewStylista schreef dat je niet zover moet denken dat je gaat visualiseren, helemaal mee eens! Want het helpt je niet.
En hij zit nu zielsgelukkig met haar in Spanje?
Zielsgelukkig??? Kom op, dat geloof je zelf niet!
En weet je, al was het zo dan moet je toch dat idee los gaan laten. Je weet dat helemaal niet, en wat heb jij daaraan! Je voelt ja alleen nog maar kutter dan kut!
Jij bent hier, en jij moet verder!
Je weet, ik hen ook bedonderd en gedumpt en ik heb kinderen met hem samen en wordt daardoor wekelijks geconfronteerd met hem en zijn nieuwe neukertje waarmee hij inmiddels al samenwoont in ons oude huis, hier een kilometer vandaan.
Dus wat dat betreft zou ik blij zijn dat jouw ex meer dan duizend kilometer van je af is. Je ziet hem niet meer, komt hem niet meer tegen, alleen maar in je hoofd. En daar ben jij toch echt eigen baas, over je gedachten, gooi hem uit je hoofd, kick hem eruit!
Loslaten is het toverwoord!
Loslaten en doorgaan met je eigen leven!
Je hebt niks meer met hem, je hoeft niks meer van hem.
Laat hem los, ban iedere gedachte aan hem uit je hoofd.
Merk je dat je gaat malen, zoek alfeiding. Ga fietsen wandelen of zet keihard muziek op waardoor je je beter gaat voelen.
Ga op Zumba of Salsa les, dans je frustratie van je af (ik noem maar even wat hoor...)
Echt hoor YL, je bent veel beter af alleen dan met een onvolwassen bedrieger aan je zij, die bovendien zo stom is geweest jou niet op waarde te kunnen schatten..
Jij bent nu vrij, vrij om te doen wat jij wilt, ga je vrijheid benutten, kijk lekker rond, er zijn vast veel leukere mannen die wel betrouwbaar zijn en die je wel op waarde weten te schatten...
Je hebt volgens mij al genoeg huilie gedaan, stop ermee.
Spreek jezelf streng toe en kijk vooruit, met al dat achterom kijken zie je je nieuwe toekomst niet eens!
Meid, dit is even een schop onder je kont hoor, ik lees het zelf ook nog maar eens door want ik kan 'm ook nog wel gebruiken hoor...
maandag 29 juni 2009 om 12:15
Hey New Woman,
ik had je topic gelezen, maar omdat je aangaf dat je even forum moe was, dacht ik ik reageer eventjes niet.
Ik las dat je al veel verder was gekomen, heel goed van je. Alles goed met Goesje en Broer?(voor zover dat gaat natuurlijk nu in deze moeilijke tijden)
Ja ik weet het, ik moet het zelf doen, ik moet ermee kappen met dat gemaal. Soms lukt het gewoon even niet, en dan zit ik vast in mijn eigen kutgedachtes.
Deze zin trof me erg, dit wordt mijn nieuwe ochtend mantra om 100 x tegen mezelf te zeggen in de spiegel:
Je ziet hem niet meer, komt hem niet meer tegen, alleen maar in je hoofd. En daar ben jij toch echt eigen baas, over je gedachten, gooi hem uit je hoofd, kick hem eruit!
Het kwam denk ik ook doordat hij nu 3 maanden geleden weg is gegaan, en hij zei: binnen 3 maanden ben ik terug, ik hou van je.
Nu weet ik dat toen hij dat zei huilend in mijn keuken hij net uit haar bed gerold kwam. Maar op de een of andere manier heb ik het de afgelopen 3 maanden best goed gehad, zelfs met iemand gezoend, omdat ik hoopte dat hij toch terug kwam. En dan het liefst als geheel ander mens, met nieuwe normen en waarden e.d. Echt, het slaat nergens op. Hoe erg kun je jezelf voor de gek houden? Nou, heel erg dus. Kennelijk.
ik had je topic gelezen, maar omdat je aangaf dat je even forum moe was, dacht ik ik reageer eventjes niet.
Ik las dat je al veel verder was gekomen, heel goed van je. Alles goed met Goesje en Broer?(voor zover dat gaat natuurlijk nu in deze moeilijke tijden)
Ja ik weet het, ik moet het zelf doen, ik moet ermee kappen met dat gemaal. Soms lukt het gewoon even niet, en dan zit ik vast in mijn eigen kutgedachtes.
Deze zin trof me erg, dit wordt mijn nieuwe ochtend mantra om 100 x tegen mezelf te zeggen in de spiegel:
Je ziet hem niet meer, komt hem niet meer tegen, alleen maar in je hoofd. En daar ben jij toch echt eigen baas, over je gedachten, gooi hem uit je hoofd, kick hem eruit!
Het kwam denk ik ook doordat hij nu 3 maanden geleden weg is gegaan, en hij zei: binnen 3 maanden ben ik terug, ik hou van je.
Nu weet ik dat toen hij dat zei huilend in mijn keuken hij net uit haar bed gerold kwam. Maar op de een of andere manier heb ik het de afgelopen 3 maanden best goed gehad, zelfs met iemand gezoend, omdat ik hoopte dat hij toch terug kwam. En dan het liefst als geheel ander mens, met nieuwe normen en waarden e.d. Echt, het slaat nergens op. Hoe erg kun je jezelf voor de gek houden? Nou, heel erg dus. Kennelijk.
maandag 29 juni 2009 om 12:17
maandag 29 juni 2009 om 12:33
3,5 maand geleden. en toen is hij dus weer vertrokken na 2 weken naar Engeland.(daar komt hij vandaan. Nu blijkt dat hij zn spullen daar neergezet heet, en meteen naar spanje is gevlogen naar zijn nieuwe vriendin voor een week) Daarvoor is het echter eind augustus 2008 ook uitgeweest. Hij maakte het toen onverwachts uit, en bleek toen ook een meisje in het spel te zijn. Nadat hij toen een ongeluk kreeg heb ik hem verzorgd, en zijn we toen weer naar elkaar toegegroeid. Of nouja, dat dacht ik dan. Rationeel gezien weet ik ergens wel dat het voor hem heel handig was dat hij bij mij thuis in een bed kon liggen(hij is weggegaan toen, en had letterlijk niets meer, sliep bij vrienden op de bank), en herstellen. Zodra hij hersteld had begon het alcohol/drugs verhaal eigenlijk weer van voor af aan. Dit gaat echt nergens over. hoe meer ik het opschrijf en teruglees denk ik, wat is dat voor gast?
Maar het is zo pijnlijk omdat ik wel echt oprecht van hem hield, en dan is dat niet geheel wederzijds geweest(alhoewel ik wel geloof dat dat het zo is geweest, maar dat toen het de eerste keer uit ging, dat het toen klaar was voor hem en zijn gevoel)
Maar het is zo pijnlijk omdat ik wel echt oprecht van hem hield, en dan is dat niet geheel wederzijds geweest(alhoewel ik wel geloof dat dat het zo is geweest, maar dat toen het de eerste keer uit ging, dat het toen klaar was voor hem en zijn gevoel)
maandag 29 juni 2009 om 12:44
OngeloFelijk? Even in de verdegingsmodus. het probleem is volgens mij dat ik het wel degelijk inzie, maar dat mijn gevoel niet opeens daardoor weg is. Ik snap dat hij een loser is, en het allemaal wel makkelijk vond in hotel YL, maar dat betekent niet dat IK geen gevoelens voor hem heb gekoesterd.
Bij mij werkt het dus niet zo dat mijn gevoelens en verstand geheel aan elkaar gekoppeld zijn.
Bij mij werkt het dus niet zo dat mijn gevoelens en verstand geheel aan elkaar gekoppeld zijn.
maandag 29 juni 2009 om 13:10
quote:yellowlove schreef op 29 juni 2009 @ 12:44:
OngeloFelijk? Even in de verdegingsmodus. het probleem is volgens mij dat ik het wel degelijk inzie, maar dat mijn gevoel niet opeens daardoor weg is. Ik snap dat hij een loser is, en het allemaal wel makkelijk vond in hotel YL, maar dat betekent niet dat IK geen gevoelens voor hem heb gekoesterd.
Bij mij werkt het dus niet zo dat mijn gevoelens en verstand geheel aan elkaar gekoppeld zijn.Nee, natuurlijk niet! Dat werkt bij niemand zo. Je voelt je nu klote en zo zul je je ook nog wel even voelen. Gelukkig wéét je dat hij je niet waard is. Op een gegeven moment ga je dat ook zo voelen. Nu nog niet, maar dat is logisch, dat komt later pas.
OngeloFelijk? Even in de verdegingsmodus. het probleem is volgens mij dat ik het wel degelijk inzie, maar dat mijn gevoel niet opeens daardoor weg is. Ik snap dat hij een loser is, en het allemaal wel makkelijk vond in hotel YL, maar dat betekent niet dat IK geen gevoelens voor hem heb gekoesterd.
Bij mij werkt het dus niet zo dat mijn gevoelens en verstand geheel aan elkaar gekoppeld zijn.Nee, natuurlijk niet! Dat werkt bij niemand zo. Je voelt je nu klote en zo zul je je ook nog wel even voelen. Gelukkig wéét je dat hij je niet waard is. Op een gegeven moment ga je dat ook zo voelen. Nu nog niet, maar dat is logisch, dat komt later pas.
maandag 29 juni 2009 om 13:17
De langste weg die een mens af kan leggen die van je verstand naar je gevoel.....
Natuurlijk weet je het wel met je verstand, maar je gevoel zegt nog andere dingen he.... Heel lastig en helaas heb je geen knop om je gevoel uit te schakelen.
Maar je weet het best wel, hoe het zit. Jij bent echt wel meer waard dan als een handig hotelletje te worden behandeld.
Zet maar op een rijtje hoe leuk het nou eigenlijk was, en daarmee bedoel ik dus niet de leuke dingen maar de drank/drugs, de onbetrouwbaarheid, het liegen en bedriegen...
En zoals ik het begrijp uit wat je schrijft is het intussen weer 'aan' geweest maar het resultaat is dat je aan het lijntje bent gehouden.
Jij kan wel 'houden van'... hij niet. Hij heeft je gebruikt. En dat is ook zo lastig want omdat jij wel in staat bent om lief te hebben moet dat gevoel bij jou slijten..... En hoe lullig ook, dat kost tijd. Die tijd zou je volledig moeten benutten, en echt meis, wees blij dat hij zo ver weg zit...
Natuurlijk weet je het wel met je verstand, maar je gevoel zegt nog andere dingen he.... Heel lastig en helaas heb je geen knop om je gevoel uit te schakelen.
Maar je weet het best wel, hoe het zit. Jij bent echt wel meer waard dan als een handig hotelletje te worden behandeld.
Zet maar op een rijtje hoe leuk het nou eigenlijk was, en daarmee bedoel ik dus niet de leuke dingen maar de drank/drugs, de onbetrouwbaarheid, het liegen en bedriegen...
En zoals ik het begrijp uit wat je schrijft is het intussen weer 'aan' geweest maar het resultaat is dat je aan het lijntje bent gehouden.
Jij kan wel 'houden van'... hij niet. Hij heeft je gebruikt. En dat is ook zo lastig want omdat jij wel in staat bent om lief te hebben moet dat gevoel bij jou slijten..... En hoe lullig ook, dat kost tijd. Die tijd zou je volledig moeten benutten, en echt meis, wees blij dat hij zo ver weg zit...
maandag 29 juni 2009 om 14:01
quote:Luna1986 schreef op 29 juni 2009 @ 13:10:
Gelukkig wéét je dat hij je niet waard is. Op een gegeven moment ga je dat ook zo voelen. Nu nog niet, maar dat is logisch, dat komt later pas.
Het klinkt misschien heel stom, maar ik heb echt altijd gedacht dat ik gek was. Dat ik wel iets rationeel bedacht, maar het niet voelde. En je weet niet half hoe het oplucht dat het kennelijk logisch is.
En idd misschien moet het gewoon slijten. Maar ik wil er vanaf. Ik doe wel leuke dingen, en heb best een paar lieve vrienden die voor me klaar staan. Maar dan stond ik gisteren lekker uit te gaan en dan komen opeens de tranen weer. En overal waar je bent ben je met hem geweest. Huis, supermarkt, uitgaan. Maar het komt vast wel , ik ga ook wel door hoor. Maar ik heb het gewoon moeilijk met mezelf op het moment, ook om te accepteren dat ik mezelf zo heb laten bedonderen. Maar dat dat dan niet betekent dat ik niets waard ben, alleen omdat hij dat vindt.
Gelukkig wéét je dat hij je niet waard is. Op een gegeven moment ga je dat ook zo voelen. Nu nog niet, maar dat is logisch, dat komt later pas.
Het klinkt misschien heel stom, maar ik heb echt altijd gedacht dat ik gek was. Dat ik wel iets rationeel bedacht, maar het niet voelde. En je weet niet half hoe het oplucht dat het kennelijk logisch is.
En idd misschien moet het gewoon slijten. Maar ik wil er vanaf. Ik doe wel leuke dingen, en heb best een paar lieve vrienden die voor me klaar staan. Maar dan stond ik gisteren lekker uit te gaan en dan komen opeens de tranen weer. En overal waar je bent ben je met hem geweest. Huis, supermarkt, uitgaan. Maar het komt vast wel , ik ga ook wel door hoor. Maar ik heb het gewoon moeilijk met mezelf op het moment, ook om te accepteren dat ik mezelf zo heb laten bedonderen. Maar dat dat dan niet betekent dat ik niets waard ben, alleen omdat hij dat vindt.
maandag 29 juni 2009 om 15:08
quote:yellowlove schreef op 29 juni 2009 @ 14:01:
[...]
Het klinkt misschien heel stom, maar ik heb echt altijd gedacht dat ik gek was. Dat ik wel iets rationeel bedacht, maar het niet voelde. En je weet niet half hoe het oplucht dat het kennelijk logisch is.
En idd misschien moet het gewoon slijten. Maar ik wil er vanaf. Ik doe wel leuke dingen, en heb best een paar lieve vrienden die voor me klaar staan. Maar dan stond ik gisteren lekker uit te gaan en dan komen opeens de tranen weer. En overal waar je bent ben je met hem geweest. Huis, supermarkt, uitgaan. Maar het komt vast wel , ik ga ook wel door hoor. Maar ik heb het gewoon moeilijk met mezelf op het moment, ook om te accepteren dat ik mezelf zo heb laten bedonderen. Maar dat dat dan niet betekent dat ik niets waard ben, alleen omdat hij dat vindt.Nee, misschien juist wel niet. Iemand die vreemd gaat heeft andere overtuigingen dan iemand die wel werkt aan een relatie.
Als een relatie uit gaat is het altijd klote, je gaat een soort van rouw in. Misschien kun je dit eens doorlezen, krijg je nog meer bevestiging dat je niet gek bent
Rouwverwerking in fasen.
[...]
Het klinkt misschien heel stom, maar ik heb echt altijd gedacht dat ik gek was. Dat ik wel iets rationeel bedacht, maar het niet voelde. En je weet niet half hoe het oplucht dat het kennelijk logisch is.
En idd misschien moet het gewoon slijten. Maar ik wil er vanaf. Ik doe wel leuke dingen, en heb best een paar lieve vrienden die voor me klaar staan. Maar dan stond ik gisteren lekker uit te gaan en dan komen opeens de tranen weer. En overal waar je bent ben je met hem geweest. Huis, supermarkt, uitgaan. Maar het komt vast wel , ik ga ook wel door hoor. Maar ik heb het gewoon moeilijk met mezelf op het moment, ook om te accepteren dat ik mezelf zo heb laten bedonderen. Maar dat dat dan niet betekent dat ik niets waard ben, alleen omdat hij dat vindt.Nee, misschien juist wel niet. Iemand die vreemd gaat heeft andere overtuigingen dan iemand die wel werkt aan een relatie.
Als een relatie uit gaat is het altijd klote, je gaat een soort van rouw in. Misschien kun je dit eens doorlezen, krijg je nog meer bevestiging dat je niet gek bent
Rouwverwerking in fasen.
maandag 29 juni 2009 om 15:34
Ik geloof dat ik nog ergens bij woede ook zit.
ben ook zo boos dat hij zijn rekeningen hier achter heeft gelaten. mailde dat hij geld over zou maken, en ik heb niets gehad. Toen ik ernaar vroeg kreeg ik te horen dat ik maar die playstation moest verkopen. Dit ben ik trouwens uit wanhoop echt aan het proberen, dus als iemand nog een playstation 3 wil..
kreng was voor hem, kostte me 500 euro, maar ik gok dat ik er nu een jaar later niet meer zoveel voor krijg.
Maar hij kon wel zodra hij hier weg was een vlucht naar Barcelona boeken, maar niet je rekeningen betalen die bij je ex binnenkomen. En daarna een beetje werken in je KUTGEHUCHT in Engeland om te sparen om naar je vriendin te gaan. En ik zit hier terwijl ik niet eens de fokkin HUUR betaald heb van mijn huis.
KLOOTZAK
Voor de rest klinkt fase 4 de depressie ook erg bekend. Dus ik ben er bijna....
ben ook zo boos dat hij zijn rekeningen hier achter heeft gelaten. mailde dat hij geld over zou maken, en ik heb niets gehad. Toen ik ernaar vroeg kreeg ik te horen dat ik maar die playstation moest verkopen. Dit ben ik trouwens uit wanhoop echt aan het proberen, dus als iemand nog een playstation 3 wil..
kreng was voor hem, kostte me 500 euro, maar ik gok dat ik er nu een jaar later niet meer zoveel voor krijg.
Maar hij kon wel zodra hij hier weg was een vlucht naar Barcelona boeken, maar niet je rekeningen betalen die bij je ex binnenkomen. En daarna een beetje werken in je KUTGEHUCHT in Engeland om te sparen om naar je vriendin te gaan. En ik zit hier terwijl ik niet eens de fokkin HUUR betaald heb van mijn huis.
KLOOTZAK
Voor de rest klinkt fase 4 de depressie ook erg bekend. Dus ik ben er bijna....
maandag 29 juni 2009 om 20:51
Grrrrr heb ik een heel stuk getikt, is krijg ik weer die *^%%$ melding!!! En ik had het kunnen weten!
@ Yellowlove
Wat je schrijft is herkenbaar. Ik heb een soort gelijke situatie gezeten. Ik had ook een buitenlands vriendje. Hij had (naar mijn weten) geen ander vriendinnetje maar belazerde me wel gigantisch. Ik heb er een eind aan gemaakt ,maar bleef wel achter met boosheid, een zooi rekeningen en een deuk in mn ego.
Het is nu 4 maanden geleden en de boosheid (met name naar mezelf) en het verdriet zijn aan het zakken. Ik ben erg blij dat mn leven weer van mij is (knipoogt gelijk even naar New Woman) en ik zou het nooit meer terug willen draaien.
Toch herken ik wat je schrijft. Ik heb ook echt mn momenten gehad dat ik hem onwijs miste en zat te janken. Ook al is het een zakkenwasser, je hebt toch leuke tijden met elkaar gehad en van iemand gehouden. Helaas heb je daar geen aan-/uit knopje voor, was dat maar zo!
Als advies kan ik je geven, gewoon accepteren. Je moet jezelf geen schop onder je kont geven voor wat je gevoelens betreft, die zijn er nou eenmaal en er boos om worden helpt niet.
Accepteer ze, sta jezelf toe er verdrietig om te zijn en laat ze gaan. Zelf zette ik regelmatig (het wordt nu steeds minder) een bepaald liedje op. Tijdens dat liedje kwamen alle gevoelens boven, de teleurstelling, de boosheid, het gemis, het waarom nou? en jankte ik de ogen uit mn kop. Na dat liedje stond ik op, liet ik het los en ging ik verder waar ik mee bezig was. Misschien klinkt het heel raar maar mij hielp het enorm!
Voor wat betreft de depressieve gevoelens die erbij kwamen kijken, heb ik mezelf wel een schop onder mn kont gegeven (nog steeds). Ik moet sporten, naar familie en mn vrienden ook al voel ik me nog zo rot. Ik merk dat ik in het begin er tegen aan zit te hikken, maar uiteindelijk ben ik dolbij dat ik ben gegaan. Ook heb ik een reis naar Thailand geboekt (dat is echt voor mij de ultieme depressiekiller
Voor wat dat andere meisje betreft, achteraf zul je zien dat jij hier de gelukkige bent en niet zij! Want ten eerste heeft hij haar net zo goed belazerd en ten tweede zal hij dat gewoon blijven doen. Wees blij dat dat jouw toekomst niet is!!
Yellowlove ik wens je veel sterkte. Het komt goed! Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik het verhaal een beetje op mezelf betrokken heb, maar omdat het herkenbaar is, hoop ik dat je er iets aan hebt!
@ Yellowlove
Wat je schrijft is herkenbaar. Ik heb een soort gelijke situatie gezeten. Ik had ook een buitenlands vriendje. Hij had (naar mijn weten) geen ander vriendinnetje maar belazerde me wel gigantisch. Ik heb er een eind aan gemaakt ,maar bleef wel achter met boosheid, een zooi rekeningen en een deuk in mn ego.
Het is nu 4 maanden geleden en de boosheid (met name naar mezelf) en het verdriet zijn aan het zakken. Ik ben erg blij dat mn leven weer van mij is (knipoogt gelijk even naar New Woman) en ik zou het nooit meer terug willen draaien.
Toch herken ik wat je schrijft. Ik heb ook echt mn momenten gehad dat ik hem onwijs miste en zat te janken. Ook al is het een zakkenwasser, je hebt toch leuke tijden met elkaar gehad en van iemand gehouden. Helaas heb je daar geen aan-/uit knopje voor, was dat maar zo!
Als advies kan ik je geven, gewoon accepteren. Je moet jezelf geen schop onder je kont geven voor wat je gevoelens betreft, die zijn er nou eenmaal en er boos om worden helpt niet.
Accepteer ze, sta jezelf toe er verdrietig om te zijn en laat ze gaan. Zelf zette ik regelmatig (het wordt nu steeds minder) een bepaald liedje op. Tijdens dat liedje kwamen alle gevoelens boven, de teleurstelling, de boosheid, het gemis, het waarom nou? en jankte ik de ogen uit mn kop. Na dat liedje stond ik op, liet ik het los en ging ik verder waar ik mee bezig was. Misschien klinkt het heel raar maar mij hielp het enorm!
Voor wat betreft de depressieve gevoelens die erbij kwamen kijken, heb ik mezelf wel een schop onder mn kont gegeven (nog steeds). Ik moet sporten, naar familie en mn vrienden ook al voel ik me nog zo rot. Ik merk dat ik in het begin er tegen aan zit te hikken, maar uiteindelijk ben ik dolbij dat ik ben gegaan. Ook heb ik een reis naar Thailand geboekt (dat is echt voor mij de ultieme depressiekiller
Voor wat dat andere meisje betreft, achteraf zul je zien dat jij hier de gelukkige bent en niet zij! Want ten eerste heeft hij haar net zo goed belazerd en ten tweede zal hij dat gewoon blijven doen. Wees blij dat dat jouw toekomst niet is!!
Yellowlove ik wens je veel sterkte. Het komt goed! Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik het verhaal een beetje op mezelf betrokken heb, maar omdat het herkenbaar is, hoop ik dat je er iets aan hebt!
maandag 29 juni 2009 om 23:49
Natuurlijk vind ik dat niet erg.
Ik vind het fijn om te horen dat er licht is ana het eind vd tunnell enzo(hoewel dat rot klinkt, want ik had liever gewild dat je in een gelukkige relatie zat, nouja je snapt het wel)
Ik kom er wel, en jij ook.
Het is gewoon af en toe ontzettend zwaar, en dan vind ik het fijn om even mn gedachtes op te schrijven.
Ik heb ook zo'n liedje, wat hij altijd voor me speelde op de gitaar. Dat luister ik wel eens, maar dan word ik echt keidepri, dus dat probeer ik toch maar te vermijden, anders blijf ik zo zwelgen.
Ga je dan in je eentje op reis? Lijkt me doodeng.
Ik vind het fijn om te horen dat er licht is ana het eind vd tunnell enzo(hoewel dat rot klinkt, want ik had liever gewild dat je in een gelukkige relatie zat, nouja je snapt het wel)
Ik kom er wel, en jij ook.
Het is gewoon af en toe ontzettend zwaar, en dan vind ik het fijn om even mn gedachtes op te schrijven.
Ik heb ook zo'n liedje, wat hij altijd voor me speelde op de gitaar. Dat luister ik wel eens, maar dan word ik echt keidepri, dus dat probeer ik toch maar te vermijden, anders blijf ik zo zwelgen.
Ga je dan in je eentje op reis? Lijkt me doodeng.
