Psyche
alle pijlers
Zelfreflectie en ego
vrijdag 26 juni 2009 om 16:14
Waarom zijn maar zo weinig mensen in staat tot zelfreflectie? Ik heb mensen in mijn omgeving die totaal niet in staat zijn zichzelf van een afstandje te beschouwen en dat leidt soms tot nare situaties. Want alles vatten ze persoonlijk op, ze kunnen hun ego niet van hun emoties scheiden, ze geven altijd anderen de schuld van alles wat fout gaat enz.
Ik snap wel dat het heel confronterend kan zijn om kritisch naar jezelf te kijken, maar mijn ervaring is dat als je jezelf beter kunt 'lezen', je duidelijker en opener kunt zijn naar anderen toe, je jezelf minder in de weg staat enz.
Hoe kan ik de mensen in mijn omgeving een beetje proberen te stimuleren tot wat meer zelfbespiegeling?
Ik snap wel dat het heel confronterend kan zijn om kritisch naar jezelf te kijken, maar mijn ervaring is dat als je jezelf beter kunt 'lezen', je duidelijker en opener kunt zijn naar anderen toe, je jezelf minder in de weg staat enz.
Hoe kan ik de mensen in mijn omgeving een beetje proberen te stimuleren tot wat meer zelfbespiegeling?
dinsdag 30 juni 2009 om 11:49
quote:Feliciaatje schreef op 30 juni 2009 @ 11:39:
Wat mij helpt is dan weer spiegelen. In de tijd dat jij je een slachtoffer van het leven voelde, had het toendertijd geholpen als iemand die "het licht" had gezien jou had verteld dat het toch echt je eigen verantwoordelijkheid is?
Je hebt helemaal gelijk, dat had ik op dat moment helemaal niet willen horen. Wie zich in de slachtofferrol wentelt, wil alleen maar horen dat iedereen haar gelijk geeft dat ze zo zielig is en de rest van de wereld zo gemeen.
Ik had het laatst met mijn moeder, heel letterlijk zo'n situatie. Ik zei: ik denk niet dat je dit wilt horen, maar wees eens heel eerlijk: wat is jouw eigen rol hierin? Jij hebt het ook maar laten gebeuren. Het is niet eerlijk alleen die ander hiervan de schuld te geven. Jij had ook tegengas kunnen geven, of weg kunnen gaan.
Nou, dat vond ze dus inderdaad niet leuk om te horen Maar ik merk wel dat het haar aan het denken heeft gezet. Maar goed, dat is m'n moeder, die staat wel open voor dat soort dingen. Die andere geliefden over wie ik het in eerdere postings had, staan er absoluut niet voor open.
En ja, daar moet ik me dus ook in zien te vinden. Dat is mijn eigen leermomentje. Ik sta er overigens wel voor open als anderen mij erop wijzen, ik vind 't tegenwoordig zelfs prettig.
Wat mij helpt is dan weer spiegelen. In de tijd dat jij je een slachtoffer van het leven voelde, had het toendertijd geholpen als iemand die "het licht" had gezien jou had verteld dat het toch echt je eigen verantwoordelijkheid is?
Je hebt helemaal gelijk, dat had ik op dat moment helemaal niet willen horen. Wie zich in de slachtofferrol wentelt, wil alleen maar horen dat iedereen haar gelijk geeft dat ze zo zielig is en de rest van de wereld zo gemeen.
Ik had het laatst met mijn moeder, heel letterlijk zo'n situatie. Ik zei: ik denk niet dat je dit wilt horen, maar wees eens heel eerlijk: wat is jouw eigen rol hierin? Jij hebt het ook maar laten gebeuren. Het is niet eerlijk alleen die ander hiervan de schuld te geven. Jij had ook tegengas kunnen geven, of weg kunnen gaan.
Nou, dat vond ze dus inderdaad niet leuk om te horen Maar ik merk wel dat het haar aan het denken heeft gezet. Maar goed, dat is m'n moeder, die staat wel open voor dat soort dingen. Die andere geliefden over wie ik het in eerdere postings had, staan er absoluut niet voor open.
En ja, daar moet ik me dus ook in zien te vinden. Dat is mijn eigen leermomentje. Ik sta er overigens wel voor open als anderen mij erop wijzen, ik vind 't tegenwoordig zelfs prettig.
dinsdag 30 juni 2009 om 12:12
Er is iets wat ik je nog wil schrijven, ik zit even na te denken hoe dat te verwoorden. Ik begrijp uit je postings dat je bezig bent met een spiritueel proces. Iets wat ik zelf ben gaan begrijpen door de jaren heen is dat veel spirituele stromingen compenserend zijn. Ik bedoel daarmee dat ze bescheidenheid propageren maar ondertussen onderhuids arrogant zijn.
Dat kan heel verleidelijk zijn. Het is fijn om je goed te voelen over jezelf met ergens in je achterhoofd dat je beter, wijzer, inzichtelijker, weet ik veel wat meer bent dan anderen. Het rechtvaardigt je plek. Als je daar behoefte aan hebt is dat een valstrik.
De belangrijkste sleutel is naar mijn idee nederigheid. En dan echte. Te beseffen dat ik inzicht kan hebben maar dat een ander dat op zijn tijd ook heeft. En dat die ander dingen weet die ik nog niet weet. En ik dat niet zie omdat ik daar niet mee bezig ben. En nog veel belangrijker, dat kennis niet het toegangskaartje inhoudt. Fijn voor mijzelf, belangrijk voor mijzelf, maar dus ook persoonlijk. Een ander kan en mag dat anders ervaren. Respect voor anderen, acceptatie van anderen, dat zijn wezenlijke dingen.
Zen en Boeddhisme zijn wat dat betreft voor mij hele kalme, heldere bronnen. De simpelheid van alles. Hoe eenvoudiger, hoe "waarder". Loslaten wordt makkelijker, aan controle heb je dan bijzonder weinig. Ik geloof in het leerproces van de mens, van de ziel. Maar dat impliceert voor mij automatisch dat ik dat leerproces ook moet respecteren. De weg gaat vaak door pijn. Het is niet aan mij om dat weg te nemen voor een ander of het tempo te bepalen. Met besef van zelfverantwoordelijkheid moet ook respect komen voor de zelfverantwoordelijkheid van anderen (ook als je je afvraagt wat ze in godsnaam aan het doen zijn en dat mag je natuurlijk zeggen maar verwacht niet dat die ander dan doet wat jij wil).
Heel persoonlijk dit. Misschien kun je er wat mee, misschien niet.
(f)
Dat kan heel verleidelijk zijn. Het is fijn om je goed te voelen over jezelf met ergens in je achterhoofd dat je beter, wijzer, inzichtelijker, weet ik veel wat meer bent dan anderen. Het rechtvaardigt je plek. Als je daar behoefte aan hebt is dat een valstrik.
De belangrijkste sleutel is naar mijn idee nederigheid. En dan echte. Te beseffen dat ik inzicht kan hebben maar dat een ander dat op zijn tijd ook heeft. En dat die ander dingen weet die ik nog niet weet. En ik dat niet zie omdat ik daar niet mee bezig ben. En nog veel belangrijker, dat kennis niet het toegangskaartje inhoudt. Fijn voor mijzelf, belangrijk voor mijzelf, maar dus ook persoonlijk. Een ander kan en mag dat anders ervaren. Respect voor anderen, acceptatie van anderen, dat zijn wezenlijke dingen.
Zen en Boeddhisme zijn wat dat betreft voor mij hele kalme, heldere bronnen. De simpelheid van alles. Hoe eenvoudiger, hoe "waarder". Loslaten wordt makkelijker, aan controle heb je dan bijzonder weinig. Ik geloof in het leerproces van de mens, van de ziel. Maar dat impliceert voor mij automatisch dat ik dat leerproces ook moet respecteren. De weg gaat vaak door pijn. Het is niet aan mij om dat weg te nemen voor een ander of het tempo te bepalen. Met besef van zelfverantwoordelijkheid moet ook respect komen voor de zelfverantwoordelijkheid van anderen (ook als je je afvraagt wat ze in godsnaam aan het doen zijn en dat mag je natuurlijk zeggen maar verwacht niet dat die ander dan doet wat jij wil).
Heel persoonlijk dit. Misschien kun je er wat mee, misschien niet.
(f)
dinsdag 30 juni 2009 om 12:49
quote:Feliciaatje schreef op 30 juni 2009 @ 12:12:
Er is iets wat ik je nog wil schrijven, ik zit even na te denken hoe dat te verwoorden. Ik begrijp uit je postings dat je bezig bent met een spiritueel proces. Iets wat ik zelf ben gaan begrijpen door de jaren heen is dat veel spirituele stromingen compenserend zijn. Ik bedoel daarmee dat ze bescheidenheid propageren maar ondertussen onderhuids arrogant zijn.
Dat kan heel verleidelijk zijn. Het is fijn om je goed te voelen over jezelf met ergens in je achterhoofd dat je beter, wijzer, inzichtelijker, weet ik veel wat meer bent dan anderen. Het rechtvaardigt je plek. Als je daar behoefte aan hebt is dat een valstrik.
De belangrijkste sleutel is naar mijn idee nederigheid. En dan echte. Te beseffen dat ik inzicht kan hebben maar dat een ander dat op zijn tijd ook heeft. En dat die ander dingen weet die ik nog niet weet. En ik dat niet zie omdat ik daar niet mee bezig ben. En nog veel belangrijker, dat kennis niet het toegangskaartje inhoudt. Fijn voor mijzelf, belangrijk voor mijzelf, maar dus ook persoonlijk. Een ander kan en mag dat anders ervaren. Respect voor anderen, acceptatie van anderen, dat zijn wezenlijke dingen.
Zen en Boeddhisme zijn wat dat betreft voor mij hele kalme, heldere bronnen. De simpelheid van alles. Hoe eenvoudiger, hoe "waarder". Loslaten wordt makkelijker, aan controle heb je dan bijzonder weinig. Ik geloof in het leerproces van de mens, van de ziel. Maar dat impliceert voor mij automatisch dat ik dat leerproces ook moet respecteren. De weg gaat vaak door pijn. Het is niet aan mij om dat weg te nemen voor een ander of het tempo te bepalen. Met besef van zelfverantwoordelijkheid moet ook respect komen voor de zelfverantwoordelijkheid van anderen (ook als je je afvraagt wat ze in godsnaam aan het doen zijn en dat mag je natuurlijk zeggen maar verwacht niet dat die ander dan doet wat jij wil).
Heel persoonlijk dit. Misschien kun je er wat mee, misschien niet.
(f)Feliciaatje, wat zeg je het toch altijd weer mooi. Wou ik gewoon even zeggen.
Er is iets wat ik je nog wil schrijven, ik zit even na te denken hoe dat te verwoorden. Ik begrijp uit je postings dat je bezig bent met een spiritueel proces. Iets wat ik zelf ben gaan begrijpen door de jaren heen is dat veel spirituele stromingen compenserend zijn. Ik bedoel daarmee dat ze bescheidenheid propageren maar ondertussen onderhuids arrogant zijn.
Dat kan heel verleidelijk zijn. Het is fijn om je goed te voelen over jezelf met ergens in je achterhoofd dat je beter, wijzer, inzichtelijker, weet ik veel wat meer bent dan anderen. Het rechtvaardigt je plek. Als je daar behoefte aan hebt is dat een valstrik.
De belangrijkste sleutel is naar mijn idee nederigheid. En dan echte. Te beseffen dat ik inzicht kan hebben maar dat een ander dat op zijn tijd ook heeft. En dat die ander dingen weet die ik nog niet weet. En ik dat niet zie omdat ik daar niet mee bezig ben. En nog veel belangrijker, dat kennis niet het toegangskaartje inhoudt. Fijn voor mijzelf, belangrijk voor mijzelf, maar dus ook persoonlijk. Een ander kan en mag dat anders ervaren. Respect voor anderen, acceptatie van anderen, dat zijn wezenlijke dingen.
Zen en Boeddhisme zijn wat dat betreft voor mij hele kalme, heldere bronnen. De simpelheid van alles. Hoe eenvoudiger, hoe "waarder". Loslaten wordt makkelijker, aan controle heb je dan bijzonder weinig. Ik geloof in het leerproces van de mens, van de ziel. Maar dat impliceert voor mij automatisch dat ik dat leerproces ook moet respecteren. De weg gaat vaak door pijn. Het is niet aan mij om dat weg te nemen voor een ander of het tempo te bepalen. Met besef van zelfverantwoordelijkheid moet ook respect komen voor de zelfverantwoordelijkheid van anderen (ook als je je afvraagt wat ze in godsnaam aan het doen zijn en dat mag je natuurlijk zeggen maar verwacht niet dat die ander dan doet wat jij wil).
Heel persoonlijk dit. Misschien kun je er wat mee, misschien niet.
(f)Feliciaatje, wat zeg je het toch altijd weer mooi. Wou ik gewoon even zeggen.
dinsdag 30 juni 2009 om 22:54
quote:Feliciaatje schreef op 30 juni 2009 @ 12:12:
De belangrijkste sleutel is naar mijn idee nederigheid. En dan echte. Te beseffen dat ik inzicht kan hebben maar dat een ander dat op zijn tijd ook heeft. En dat die ander dingen weet die ik nog niet weet. En ik dat niet zie omdat ik daar niet mee bezig ben. En nog veel belangrijker, dat kennis niet het toegangskaartje inhoudt. Fijn voor mijzelf, belangrijk voor mijzelf, maar dus ook persoonlijk. Een ander kan en mag dat anders ervaren. Respect voor anderen, acceptatie van anderen, dat zijn wezenlijke dingen.
Zen en Boeddhisme zijn wat dat betreft voor mij hele kalme, heldere bronnen. De simpelheid van alles. Hoe eenvoudiger, hoe "waarder". Loslaten wordt makkelijker, aan controle heb je dan bijzonder weinig. Ik geloof in het leerproces van de mens, van de ziel. Maar dat impliceert voor mij automatisch dat ik dat leerproces ook moet respecteren. De weg gaat vaak door pijn. Het is niet aan mij om dat weg te nemen voor een ander of het tempo te bepalen. Met besef van zelfverantwoordelijkheid moet ook respect komen voor de zelfverantwoordelijkheid van anderen (ook als je je afvraagt wat ze in godsnaam aan het doen zijn en dat mag je natuurlijk zeggen maar verwacht niet dat die ander dan doet wat jij wil).
Heel persoonlijk dit. Misschien kun je er wat mee, misschien niet.
(f)
Het klinkt zo logisch en simpel, maar dit is ook mijn valkuil...:S Kan hier wel wat mee!
De belangrijkste sleutel is naar mijn idee nederigheid. En dan echte. Te beseffen dat ik inzicht kan hebben maar dat een ander dat op zijn tijd ook heeft. En dat die ander dingen weet die ik nog niet weet. En ik dat niet zie omdat ik daar niet mee bezig ben. En nog veel belangrijker, dat kennis niet het toegangskaartje inhoudt. Fijn voor mijzelf, belangrijk voor mijzelf, maar dus ook persoonlijk. Een ander kan en mag dat anders ervaren. Respect voor anderen, acceptatie van anderen, dat zijn wezenlijke dingen.
Zen en Boeddhisme zijn wat dat betreft voor mij hele kalme, heldere bronnen. De simpelheid van alles. Hoe eenvoudiger, hoe "waarder". Loslaten wordt makkelijker, aan controle heb je dan bijzonder weinig. Ik geloof in het leerproces van de mens, van de ziel. Maar dat impliceert voor mij automatisch dat ik dat leerproces ook moet respecteren. De weg gaat vaak door pijn. Het is niet aan mij om dat weg te nemen voor een ander of het tempo te bepalen. Met besef van zelfverantwoordelijkheid moet ook respect komen voor de zelfverantwoordelijkheid van anderen (ook als je je afvraagt wat ze in godsnaam aan het doen zijn en dat mag je natuurlijk zeggen maar verwacht niet dat die ander dan doet wat jij wil).
Heel persoonlijk dit. Misschien kun je er wat mee, misschien niet.
(f)
Het klinkt zo logisch en simpel, maar dit is ook mijn valkuil...:S Kan hier wel wat mee!
woensdag 1 juli 2009 om 12:13
Felicia, ik begrijp precies wat jij bedoelt en dat is ook waar mijn valkuil een beetje zit. Ik ben vaak zó naarstig op zoek naar harmonie dat ik uit het oog verlies dat evenwicht een balans is tussen 'goed' en 'kwaad'. Zonder Yin geen Yang. Zonder boven geen onder. Zonder leven geen dood.
Die ultieme balans zal er uiteindelijk wel komen, maar dat is het moment dat iedereen verlicht is en dat moment is nog ver weg en het is weggegooide energie om mensen te pushen naar die verlichting/verlossing toe te werken. Ieder doet dat op zijn/haar eigen tempo en het is inderdaad nogal aanmatigend om jezelf boven een ander te plaatsen wanneer je weer een stukje innerlijke groei hebt doorgemaakt dat de ander nog niet heeft.
Het is de disbalans echter die mij van m'n stuk maakt. De energie die uit mij weglekt als ik als ik loslaat, voor m'n gevoel vrijwel machteloos moet toekijken hoe iemand zichzelf en haar omgeving kapotmaakt. (Mij incluis)
Neemt niet weg dat het me gewoon pijn doet als ik naar die naasten kijk die zó blind zijn voor hun eigen tekortkomingen en zelfs mij pijn doen met hun denkwijze en gedrag.
Inderdaad moet ik dit leren loslaten, maar dat is moeilijk zeg. Accepteer wat je niet veranderen kunt en verander wat je niet accepteren kunt. Een ander kun je niet veranderen, alleen de manier waarop je ergens mee om gaat.
Kan ik die anderen dáár dan niet in sturen? Hun manier waarop zij ermee omgaan een tikje bijsturen zonder ze meteen te willen veranderen? Ik moet hen de les niet gaan lezen, dan voer ik ze met mijn woorden en andermans woorden komen nooit zo duidelijk aan als een gedachte die iemand zelf heeft gevormd.
Maar ik kan hen wel open vragen stellen, het op henzelf richten, hen vragen over zichzelf na te denken, over wat ze nou willen en in hoeverre ze denken daar zelf in te kunnen participeren. Dat ze er zelf achter komen dat ze helemaal niet zo machteloos zijn als ze wel denken.
Mijn ervaring is dat mensen die niet goed weten wat ze willen, zich al snel nogal fatalistisch opstellen. Op het moment dat je weet wat je wilt, gaat dat bewust en onbewust je beslissingen sturen en maak je steeds vaker keuzes die in het verlengde van jouw persoonlijke ideaal liggen. Waardoor je dus steeds prettiger in je leven komt te steken.
Ik geef eerlijk toe dat het ook gewoon een stuk eigenbelang is om die personen uit hun klaaghoekje te krijgen. Ik kan namelijk nauwelijks iets tegen hen zeggen of het wordt in het persoonlijke getrokken en dat bemoeilijkt de communicatie enorm. Niets meer zeggen zorgt natuurlijk alleen maar voor nog meer verwijdering.
Die ultieme balans zal er uiteindelijk wel komen, maar dat is het moment dat iedereen verlicht is en dat moment is nog ver weg en het is weggegooide energie om mensen te pushen naar die verlichting/verlossing toe te werken. Ieder doet dat op zijn/haar eigen tempo en het is inderdaad nogal aanmatigend om jezelf boven een ander te plaatsen wanneer je weer een stukje innerlijke groei hebt doorgemaakt dat de ander nog niet heeft.
Het is de disbalans echter die mij van m'n stuk maakt. De energie die uit mij weglekt als ik als ik loslaat, voor m'n gevoel vrijwel machteloos moet toekijken hoe iemand zichzelf en haar omgeving kapotmaakt. (Mij incluis)
Neemt niet weg dat het me gewoon pijn doet als ik naar die naasten kijk die zó blind zijn voor hun eigen tekortkomingen en zelfs mij pijn doen met hun denkwijze en gedrag.
Inderdaad moet ik dit leren loslaten, maar dat is moeilijk zeg. Accepteer wat je niet veranderen kunt en verander wat je niet accepteren kunt. Een ander kun je niet veranderen, alleen de manier waarop je ergens mee om gaat.
Kan ik die anderen dáár dan niet in sturen? Hun manier waarop zij ermee omgaan een tikje bijsturen zonder ze meteen te willen veranderen? Ik moet hen de les niet gaan lezen, dan voer ik ze met mijn woorden en andermans woorden komen nooit zo duidelijk aan als een gedachte die iemand zelf heeft gevormd.
Maar ik kan hen wel open vragen stellen, het op henzelf richten, hen vragen over zichzelf na te denken, over wat ze nou willen en in hoeverre ze denken daar zelf in te kunnen participeren. Dat ze er zelf achter komen dat ze helemaal niet zo machteloos zijn als ze wel denken.
Mijn ervaring is dat mensen die niet goed weten wat ze willen, zich al snel nogal fatalistisch opstellen. Op het moment dat je weet wat je wilt, gaat dat bewust en onbewust je beslissingen sturen en maak je steeds vaker keuzes die in het verlengde van jouw persoonlijke ideaal liggen. Waardoor je dus steeds prettiger in je leven komt te steken.
Ik geef eerlijk toe dat het ook gewoon een stuk eigenbelang is om die personen uit hun klaaghoekje te krijgen. Ik kan namelijk nauwelijks iets tegen hen zeggen of het wordt in het persoonlijke getrokken en dat bemoeilijkt de communicatie enorm. Niets meer zeggen zorgt natuurlijk alleen maar voor nog meer verwijdering.
woensdag 8 juli 2009 om 14:02
quote:Freda12 schreef op 01 juli 2009 @ 12:13:
Felicia, ik begrijp precies wat jij bedoelt en dat is ook waar mijn valkuil een beetje zit. Ik ben vaak zó naarstig op zoek naar harmonie dat ik uit het oog verlies dat evenwicht een balans is tussen 'goed' en 'kwaad'. Zonder Yin geen Yang. Zonder boven geen onder. Zonder leven geen dood.
Die ultieme balans zal er uiteindelijk wel komen, maar dat is het moment dat iedereen verlicht is en dat moment is nog ver weg en het is weggegooide energie om mensen te pushen naar die verlichting/verlossing toe te werken. Ieder doet dat op zijn/haar eigen tempo en het is inderdaad nogal aanmatigend om jezelf boven een ander te plaatsen wanneer je weer een stukje innerlijke groei hebt doorgemaakt dat de ander nog niet heeft.
Het is de disbalans echter die mij van m'n stuk maakt. De energie die uit mij weglekt als ik als ik loslaat, voor m'n gevoel vrijwel machteloos moet toekijken hoe iemand zichzelf en haar omgeving kapotmaakt. (Mij incluis)
Neemt niet weg dat het me gewoon pijn doet als ik naar die naasten kijk die zó blind zijn voor hun eigen tekortkomingen en zelfs mij pijn doen met hun denkwijze en gedrag.
Inderdaad moet ik dit leren loslaten, maar dat is moeilijk zeg. Accepteer wat je niet veranderen kunt en verander wat je niet accepteren kunt. Een ander kun je niet veranderen, alleen de manier waarop je ergens mee om gaat.
Kan ik die anderen dáár dan niet in sturen? Hun manier waarop zij ermee omgaan een tikje bijsturen zonder ze meteen te willen veranderen? Ik moet hen de les niet gaan lezen, dan voer ik ze met mijn woorden en andermans woorden komen nooit zo duidelijk aan als een gedachte die iemand zelf heeft gevormd.
Maar ik kan hen wel open vragen stellen, het op henzelf richten, hen vragen over zichzelf na te denken, over wat ze nou willen en in hoeverre ze denken daar zelf in te kunnen participeren. Dat ze er zelf achter komen dat ze helemaal niet zo machteloos zijn als ze wel denken.
Mijn ervaring is dat mensen die niet goed weten wat ze willen, zich al snel nogal fatalistisch opstellen. Op het moment dat je weet wat je wilt, gaat dat bewust en onbewust je beslissingen sturen en maak je steeds vaker keuzes die in het verlengde van jouw persoonlijke ideaal liggen. Waardoor je dus steeds prettiger in je leven komt te steken.
Ik geef eerlijk toe dat het ook gewoon een stuk eigenbelang is om die personen uit hun klaaghoekje te krijgen. Ik kan namelijk nauwelijks iets tegen hen zeggen of het wordt in het persoonlijke getrokken en dat bemoeilijkt de communicatie enorm. Niets meer zeggen zorgt natuurlijk alleen maar voor nog meer verwijdering.
De balans die jij graag wilt is vaak helemaal niet zo statisch als je hem zou willen denk ik. In het Taoistische denken, waar ik overigens helemaal geen expert in ben hoor, maar wel altijd veel belangstelling voor heb gehad, zijn Yin en Yang niet altijd gelijk. Maar komt het een uit het ander voort, wisslen elkaar af en belangrijker, het een kan niet zonder het ander bestaan. Als je iets als positief bestempelt, is er altijd iets wat ook negatief kan zijn. Hardheid bestaat niet zonder een maat van zachtheid....enz.
Verder, als je anderen alleen maar naar jou denkwijze dwingt ben je juist tegen de stroom aan het gaan. Waarom zou het aan jou zijn om te bepalen waar een ander aan toe is?(Waarop je uiteraard ook kan zeggen ‘waarom is het aan jou, heejhallo, om te bepalen of ik dat wel of niet kan inzien’). Misschien komt dat besef bij je naasten morgen wel, of over 5 jaar, of nooit. Ik snap dat je een ander ook jouw inzichten gunt. Je kan he wel aanbieden, maar als de ontvanger er niet voor openstaat kun je er verder niks aan doen.
Ikzelf probeer ook in balans te blijven hoor. Met werk, sociale dingen, tijd voor mezelf, dingen waar ik me wel of niet om druk zou moeten maken. Wat me daarbij het meest helpt is te beseffen dat ik ook vaak ‘uit de bocht vlieg’. In plaats me daaraan te ergeren, probeer ik dat te accepteren. Het hoort erbij dat ik niet kennelijk soms zo rustig, weldoordacht, redelijk, uitgerust...etc ben. Soms heb ik ook frustraties, ben ik onredelijk, kinderachtig, egoistisch, verdrietig, boos...noem maar op. Allemaal dingen die ik liever niet zou willen zijn. Maar dat hoort ook bij het leven, denk ik dan maar. Ik denk dat door het krampachtig te vermijden heb ik het idee dat ik mezelf te kort doe. Om het maar een beetje bijbels te zeggen, er is een tijd voor alles.
Ik zou me, als ik jou was, meer op mezelf richten, dan op je naasten veranderen. Als je er echt niet meer tegen kan, misschien is meer afstand dan wel goed.
Felicia, ik begrijp precies wat jij bedoelt en dat is ook waar mijn valkuil een beetje zit. Ik ben vaak zó naarstig op zoek naar harmonie dat ik uit het oog verlies dat evenwicht een balans is tussen 'goed' en 'kwaad'. Zonder Yin geen Yang. Zonder boven geen onder. Zonder leven geen dood.
Die ultieme balans zal er uiteindelijk wel komen, maar dat is het moment dat iedereen verlicht is en dat moment is nog ver weg en het is weggegooide energie om mensen te pushen naar die verlichting/verlossing toe te werken. Ieder doet dat op zijn/haar eigen tempo en het is inderdaad nogal aanmatigend om jezelf boven een ander te plaatsen wanneer je weer een stukje innerlijke groei hebt doorgemaakt dat de ander nog niet heeft.
Het is de disbalans echter die mij van m'n stuk maakt. De energie die uit mij weglekt als ik als ik loslaat, voor m'n gevoel vrijwel machteloos moet toekijken hoe iemand zichzelf en haar omgeving kapotmaakt. (Mij incluis)
Neemt niet weg dat het me gewoon pijn doet als ik naar die naasten kijk die zó blind zijn voor hun eigen tekortkomingen en zelfs mij pijn doen met hun denkwijze en gedrag.
Inderdaad moet ik dit leren loslaten, maar dat is moeilijk zeg. Accepteer wat je niet veranderen kunt en verander wat je niet accepteren kunt. Een ander kun je niet veranderen, alleen de manier waarop je ergens mee om gaat.
Kan ik die anderen dáár dan niet in sturen? Hun manier waarop zij ermee omgaan een tikje bijsturen zonder ze meteen te willen veranderen? Ik moet hen de les niet gaan lezen, dan voer ik ze met mijn woorden en andermans woorden komen nooit zo duidelijk aan als een gedachte die iemand zelf heeft gevormd.
Maar ik kan hen wel open vragen stellen, het op henzelf richten, hen vragen over zichzelf na te denken, over wat ze nou willen en in hoeverre ze denken daar zelf in te kunnen participeren. Dat ze er zelf achter komen dat ze helemaal niet zo machteloos zijn als ze wel denken.
Mijn ervaring is dat mensen die niet goed weten wat ze willen, zich al snel nogal fatalistisch opstellen. Op het moment dat je weet wat je wilt, gaat dat bewust en onbewust je beslissingen sturen en maak je steeds vaker keuzes die in het verlengde van jouw persoonlijke ideaal liggen. Waardoor je dus steeds prettiger in je leven komt te steken.
Ik geef eerlijk toe dat het ook gewoon een stuk eigenbelang is om die personen uit hun klaaghoekje te krijgen. Ik kan namelijk nauwelijks iets tegen hen zeggen of het wordt in het persoonlijke getrokken en dat bemoeilijkt de communicatie enorm. Niets meer zeggen zorgt natuurlijk alleen maar voor nog meer verwijdering.
De balans die jij graag wilt is vaak helemaal niet zo statisch als je hem zou willen denk ik. In het Taoistische denken, waar ik overigens helemaal geen expert in ben hoor, maar wel altijd veel belangstelling voor heb gehad, zijn Yin en Yang niet altijd gelijk. Maar komt het een uit het ander voort, wisslen elkaar af en belangrijker, het een kan niet zonder het ander bestaan. Als je iets als positief bestempelt, is er altijd iets wat ook negatief kan zijn. Hardheid bestaat niet zonder een maat van zachtheid....enz.
Verder, als je anderen alleen maar naar jou denkwijze dwingt ben je juist tegen de stroom aan het gaan. Waarom zou het aan jou zijn om te bepalen waar een ander aan toe is?(Waarop je uiteraard ook kan zeggen ‘waarom is het aan jou, heejhallo, om te bepalen of ik dat wel of niet kan inzien’). Misschien komt dat besef bij je naasten morgen wel, of over 5 jaar, of nooit. Ik snap dat je een ander ook jouw inzichten gunt. Je kan he wel aanbieden, maar als de ontvanger er niet voor openstaat kun je er verder niks aan doen.
Ikzelf probeer ook in balans te blijven hoor. Met werk, sociale dingen, tijd voor mezelf, dingen waar ik me wel of niet om druk zou moeten maken. Wat me daarbij het meest helpt is te beseffen dat ik ook vaak ‘uit de bocht vlieg’. In plaats me daaraan te ergeren, probeer ik dat te accepteren. Het hoort erbij dat ik niet kennelijk soms zo rustig, weldoordacht, redelijk, uitgerust...etc ben. Soms heb ik ook frustraties, ben ik onredelijk, kinderachtig, egoistisch, verdrietig, boos...noem maar op. Allemaal dingen die ik liever niet zou willen zijn. Maar dat hoort ook bij het leven, denk ik dan maar. Ik denk dat door het krampachtig te vermijden heb ik het idee dat ik mezelf te kort doe. Om het maar een beetje bijbels te zeggen, er is een tijd voor alles.
Ik zou me, als ik jou was, meer op mezelf richten, dan op je naasten veranderen. Als je er echt niet meer tegen kan, misschien is meer afstand dan wel goed.
zondag 12 juli 2009 om 18:17
quote:bicycle schreef op 12 juli 2009 @ 18:09:
Helemaal mee eens. Zo zat ik zelf bij een wandelclubje (had niks met spiritualiteit te maken) en een meisje wilde er mee stoppen. Zij deed namelijk aan Reiki en beweerde een soort zesde zintuig te hebben. Zij stopte ermee omdat de mensen op dat clubje voor haar gevoel nog niet zo ver waren als haar (in spiritueel opzicht) Wij zaten op een lagere level spirtitueel gezien.Zo hé, heb je haar handtekening gevraagd?
Helemaal mee eens. Zo zat ik zelf bij een wandelclubje (had niks met spiritualiteit te maken) en een meisje wilde er mee stoppen. Zij deed namelijk aan Reiki en beweerde een soort zesde zintuig te hebben. Zij stopte ermee omdat de mensen op dat clubje voor haar gevoel nog niet zo ver waren als haar (in spiritueel opzicht) Wij zaten op een lagere level spirtitueel gezien.Zo hé, heb je haar handtekening gevraagd?
zondag 12 juli 2009 om 19:03
Hoi TO,
Ik qoute hierbij even een stukje van een "geestelijk leraar":
"Als haar verleden jouw verleden was, als haar pijn jouw pijn was, haar bewustzijnsniveau jouw bewustzijnsniveau was, zou je net zo denken en doen als zij"
Dit inzicht heeft mij in ieder geval geleerd om anderen niet te willen veranderen/verbeteren/inzicht willen geven/corrigeren... Het geeft tegelijkertijd rust.
Anderen jouw lessen willen leren bevat ook een heel groot stuk ego. Ik denk sowieso dat het waar is dat alles waar je je bij een ander aan irriteert, een schaduw van jezelf weerspiegelt.
Het is de moeite waard om te ontdekken wat dat precies is..
Ik qoute hierbij even een stukje van een "geestelijk leraar":
"Als haar verleden jouw verleden was, als haar pijn jouw pijn was, haar bewustzijnsniveau jouw bewustzijnsniveau was, zou je net zo denken en doen als zij"
Dit inzicht heeft mij in ieder geval geleerd om anderen niet te willen veranderen/verbeteren/inzicht willen geven/corrigeren... Het geeft tegelijkertijd rust.
Anderen jouw lessen willen leren bevat ook een heel groot stuk ego. Ik denk sowieso dat het waar is dat alles waar je je bij een ander aan irriteert, een schaduw van jezelf weerspiegelt.
Het is de moeite waard om te ontdekken wat dat precies is..
maandag 13 juli 2009 om 13:10
Jeetje wat een interessant topic is dit. Zit zelf middenin dit proces na een lastig, confronterend gesprek te hebben gehad met een vriendin, maanden geleden. Ik had al een hele tijd "last" van haar in de zin, dat ik me erg geclaimd voelde door haar, en zij nogal negatief met een heleboel zaken in het leven omgaat. Voelde me al maanden "leeggetrokken" als ik haar weer eens gesproken had. De vriendschap was niet gelijkwaardig meer, had erg het gevoel dat ze veel aan mij had, maar ik er eigenlijk niets tot weinig aan energie voor terugkreeg. Uiteindelijk in gesprek gegaan met haar, omdat ik voelde dat het voor mezelf zo niet langer kon, dus mijn grens aangegeven. M'n excuus aangeboden, dat ik het eigenlijk al veel eerder open had moeten breken, maar het heel erg moeilijk vond, omdat ze al zoveel ( in haar beleving dan...) problemen heeft, dus haar niet wilde kwetsen. Maar ik wilde ook eerlijk naar m'n eigen gevoel blijven, en die weg was ik in deze vriendschap al een tijdje kwijt. Het begon een "opoffering" te worden. Het gesprek was moeilijk, maar ik heb ook heel eerlijk kunnen vertellen, waar ik last van had. Voor haar kwam dat hard aan, ondanks dat ik het bij m'n eigen gevoel had gehouden. Ik probeerde ook positief te belichten dat het onze vriendschap misschien alleen maar sterker zou kunnen maken, door haar het inzicht te geven hoe ze op mij ( en ik weet op meerdere personen) overkomt. Helaas is ze (weer) de slachtofferrol ingedoken, en heb ik sindsdien geen kontakt meer met haar gehad. Enerzijds lucht het me enorm op. Ik heb hardstikke leuke vriendinnen waarmee de vriendschap in balans is. Anderzijds....daar ga je weer met je "verwachtings-gevoel" voel ik me toch "gestraft" doordat ik me best kwetsbaar heb opgesteld, hopende dat het alleen maar beter zou kunnen worden, maar helaas ( of juist gelukkig voor mij ) heeft zij dit niet zo ervaren. Ook een kwestie van loslaten dus.....maar heb er nog steeds veel moeite mee. Het is een lang leerproces. Inmiddels ben ik er ook van overtuigd, dat een aantal mensen levenslang op je weg blijven, en sommige gewoon niet, omdat je elkaars "taal" niet meer spreekt, en de relatie gewoon teveel negatieve energie kost. Je moet dan eerlijk naar jezelf toe kunnen blijven, en je steeds blijven afvragen; "brengt deze vriendschap mij, wat ik graag wens of wil" Bij deze vriendin was dat gevoel dus al heel lang weg.
Ik blijf het hier lekker volgen Het is allemaal zo waar wat jullie hier schrijven, maakt het leven ook heel interessant eigenlijk!!
Ik blijf het hier lekker volgen Het is allemaal zo waar wat jullie hier schrijven, maakt het leven ook heel interessant eigenlijk!!
