Relaties
alle pijlers
Is het jaloezie?
donderdag 2 juli 2009 om 09:44
Hier dan mijn verhaal waar ik best veel over pieker...
Ik heb een goede band met mijn ouders en mijn vriend ook. Wij zijn al iets meer dan 6 jaar bij elkaar.
We wonen ongeveer 3 jaar samen nu. Daarvoor was de relatie met mijn ouders iets minder.
Ik heb ook nog een broertje. Hij heeft sinds een paar maanden een vriendin. Ik was erg 'gelukkig' met zijn vorige vriendin, en dacht toch ook wel weer een klik te krijgen met zijn nieuwe vriendin. In eerste instantie had ik dat ook..
Ik heb mij altijd al geergerd aan mijn broertjes respectloosheid en luiheid naar mijn ouders toe. Hij woont nog thuis, maar brengt (voor zover ik weet..) maar weinig in. Kortom ik, en mijn vriend ook, heb eerder het idee dat hij hun gebruikt als hotel.
Daardoor zijn er ook best weleens ruzies ouders en hem geweest. Maar nooit kwam er veel verandering.
Eerder kwamen wij geregeld langs bij mijn ouders. Wij wonen er vrij ver vandaan, maar toch waren we er vaker dan 1 x in de week en bleven dan ook weleens mee eten. Sinds mijn broertje zijn vriendin introduceerde is dat alleen heel anders geworden.
Mijn ouders trekken voor mijn gevoel enorm naar hun kant. Wij worden veel minder uitgenodigd.
Het lijkt wel of wij ineens niet meer interessant zijn, terwijl wij toch altijd wel (ook al zeg ik het zelf) de positiviteit komen brengen.
Daartegenover staat dat mijn broertje soms gewoon dingen verziekt.
Ik heb deze gevoelens weleens geuit naar mijn moeder, maar zij zegt dat ze meer rekening houden met mijn broertje, omdat hij gewoon nog thuis woont. Terwijl mij opvalt dat voordat hij dit vriendinnetje kreeg, mijn ouders meer houding aan namen om zijn slechte gedrag te negeren en dus minder rekening hielden met hem, want hij deed/doet het immers ook niet met hun.
Hierdoor voel ik me een beetje achtergesteld. Mijn moeder zegt dat ik jaloers ben, terwijl ik van binnen niet echt precies voel dat het jaloezie is??
Hierdoor ontstaat er een heel naar gevoel naar mijn broertje en zijn vriendin. Mijn broertje is zowiezo iemand die maar weinig hoogte geeft, dus die nare gevoelens waren ook al wel een beetje aanwezig. Het ene moment vind hij je lief, het volgende moment behandeld hij je letterlijk als stront. Dit bevestigt iedereen (vriendinnen, familie, zijn vrienden) al mijn hele leven tegen mij.
Sinds ik dat zo zat ben, probeer ik een muur naar hem op te bouwen. Maar ook naar zijn vriendin.
En in mijn gedrag naar hun toe bouw ik daadwerkelijk een muur, maar in mijn hoofd kan ik het op een of andere manier niet los laten.
Daarbij komt dat mijn moeder altijd zo overdreven vrolijk doet als hun of als zijn vriendin er is/zijn. Ze doet zich dan leuker voor, dan dat ze in werkelijkheid is (niet zeggende dat ze helemaal niet leuk is hoor). Wat mij nog meer mateloos irriteert is dat ze soms, wanneer ik haar roep in gezelschap, ze gewoon net doet alsof ze me niet hoort Ik heb dit pas eens getest, omdat ik 100% zeker wist dat ze me wel hoort. Ik riep haar een paar keer, maar kreeg geen reactie terwijl mijn geroep verstaanbaar was, want ik zat tegen over haar. Toen ik geen reactie kreeg, maakte ik een vieze opmerking waarvan ze wel opmoest kijken!En ja hoor, ik kreeg reactie! Dus ik zei; Oh ja nu hoor je me wel?
Waarop ik weer geen reactie kreeg. Terwijl ze wel alle aandacht vestigt naar hun?? Ik heb nog nooit gezien dat ze mijn broertje of zijn vriendin 'niet hoorde'....
Kortom, sinds de komst van mijn broertjes nieuwe vriendin is er zo veel veranderd. In negatieve zin voor mij.
En zelf bedenk ik me maar, bij mijn broertjes vorige vriendin vond ik het heerlijk als zij er was. Dan ging alle aandacht naar haar toe maar daar heb ik nooit een probleem mee gehad. Waarom zou het dan nu wel jaloezie zijn?
Ik ben ook wat dingen te weten gekomen over dit nieuwe vriendinnetje die bij mij niet door de beugel kunnen. Ik ben daardoor ook anders naar haar gaan kijken. Sinsdien heb ik dus voor mijn gevoel die klik niet echt meer.
Maar toch houdt het me elke keer weer bezig als we daarvandaan komen of ik niet lullig ben overgekomen met bepaalde woorden.. (Ben zelf ook best onzeker hoor, goh? )
Ik wil zo graag dat ik het kan loslaten.. Dat ik écht een muur om me heen kan bouwen waar dit soort gevoelens geen kans meer hebben om doorheen te komen.
Misschien vinden jullie me wel een enorme aansteller, maar ik wil graag weten of mijn gevoelens gegrond zijn. Is het daadwerkelijk jaloezie? Wat kan ik hier nu tegen doen?
Ik snap alleen gewoon niet waarom je zelf zo moet verloochenen alleen maar omdat mijn broertje nu deze vriendin heeft...
Hoe zouden jullie dit vinden als jullie in mijn plaats zouden staan..??
Ik hoop dat het een samenhangend en duidelijk verhaal is, zo niet; vraag maar raak!!
Ik heb een goede band met mijn ouders en mijn vriend ook. Wij zijn al iets meer dan 6 jaar bij elkaar.
We wonen ongeveer 3 jaar samen nu. Daarvoor was de relatie met mijn ouders iets minder.
Ik heb ook nog een broertje. Hij heeft sinds een paar maanden een vriendin. Ik was erg 'gelukkig' met zijn vorige vriendin, en dacht toch ook wel weer een klik te krijgen met zijn nieuwe vriendin. In eerste instantie had ik dat ook..
Ik heb mij altijd al geergerd aan mijn broertjes respectloosheid en luiheid naar mijn ouders toe. Hij woont nog thuis, maar brengt (voor zover ik weet..) maar weinig in. Kortom ik, en mijn vriend ook, heb eerder het idee dat hij hun gebruikt als hotel.
Daardoor zijn er ook best weleens ruzies ouders en hem geweest. Maar nooit kwam er veel verandering.
Eerder kwamen wij geregeld langs bij mijn ouders. Wij wonen er vrij ver vandaan, maar toch waren we er vaker dan 1 x in de week en bleven dan ook weleens mee eten. Sinds mijn broertje zijn vriendin introduceerde is dat alleen heel anders geworden.
Mijn ouders trekken voor mijn gevoel enorm naar hun kant. Wij worden veel minder uitgenodigd.
Het lijkt wel of wij ineens niet meer interessant zijn, terwijl wij toch altijd wel (ook al zeg ik het zelf) de positiviteit komen brengen.
Daartegenover staat dat mijn broertje soms gewoon dingen verziekt.
Ik heb deze gevoelens weleens geuit naar mijn moeder, maar zij zegt dat ze meer rekening houden met mijn broertje, omdat hij gewoon nog thuis woont. Terwijl mij opvalt dat voordat hij dit vriendinnetje kreeg, mijn ouders meer houding aan namen om zijn slechte gedrag te negeren en dus minder rekening hielden met hem, want hij deed/doet het immers ook niet met hun.
Hierdoor voel ik me een beetje achtergesteld. Mijn moeder zegt dat ik jaloers ben, terwijl ik van binnen niet echt precies voel dat het jaloezie is??
Hierdoor ontstaat er een heel naar gevoel naar mijn broertje en zijn vriendin. Mijn broertje is zowiezo iemand die maar weinig hoogte geeft, dus die nare gevoelens waren ook al wel een beetje aanwezig. Het ene moment vind hij je lief, het volgende moment behandeld hij je letterlijk als stront. Dit bevestigt iedereen (vriendinnen, familie, zijn vrienden) al mijn hele leven tegen mij.
Sinds ik dat zo zat ben, probeer ik een muur naar hem op te bouwen. Maar ook naar zijn vriendin.
En in mijn gedrag naar hun toe bouw ik daadwerkelijk een muur, maar in mijn hoofd kan ik het op een of andere manier niet los laten.
Daarbij komt dat mijn moeder altijd zo overdreven vrolijk doet als hun of als zijn vriendin er is/zijn. Ze doet zich dan leuker voor, dan dat ze in werkelijkheid is (niet zeggende dat ze helemaal niet leuk is hoor). Wat mij nog meer mateloos irriteert is dat ze soms, wanneer ik haar roep in gezelschap, ze gewoon net doet alsof ze me niet hoort Ik heb dit pas eens getest, omdat ik 100% zeker wist dat ze me wel hoort. Ik riep haar een paar keer, maar kreeg geen reactie terwijl mijn geroep verstaanbaar was, want ik zat tegen over haar. Toen ik geen reactie kreeg, maakte ik een vieze opmerking waarvan ze wel opmoest kijken!En ja hoor, ik kreeg reactie! Dus ik zei; Oh ja nu hoor je me wel?
Waarop ik weer geen reactie kreeg. Terwijl ze wel alle aandacht vestigt naar hun?? Ik heb nog nooit gezien dat ze mijn broertje of zijn vriendin 'niet hoorde'....
Kortom, sinds de komst van mijn broertjes nieuwe vriendin is er zo veel veranderd. In negatieve zin voor mij.
En zelf bedenk ik me maar, bij mijn broertjes vorige vriendin vond ik het heerlijk als zij er was. Dan ging alle aandacht naar haar toe maar daar heb ik nooit een probleem mee gehad. Waarom zou het dan nu wel jaloezie zijn?
Ik ben ook wat dingen te weten gekomen over dit nieuwe vriendinnetje die bij mij niet door de beugel kunnen. Ik ben daardoor ook anders naar haar gaan kijken. Sinsdien heb ik dus voor mijn gevoel die klik niet echt meer.
Maar toch houdt het me elke keer weer bezig als we daarvandaan komen of ik niet lullig ben overgekomen met bepaalde woorden.. (Ben zelf ook best onzeker hoor, goh? )
Ik wil zo graag dat ik het kan loslaten.. Dat ik écht een muur om me heen kan bouwen waar dit soort gevoelens geen kans meer hebben om doorheen te komen.
Misschien vinden jullie me wel een enorme aansteller, maar ik wil graag weten of mijn gevoelens gegrond zijn. Is het daadwerkelijk jaloezie? Wat kan ik hier nu tegen doen?
Ik snap alleen gewoon niet waarom je zelf zo moet verloochenen alleen maar omdat mijn broertje nu deze vriendin heeft...
Hoe zouden jullie dit vinden als jullie in mijn plaats zouden staan..??
Ik hoop dat het een samenhangend en duidelijk verhaal is, zo niet; vraag maar raak!!
donderdag 2 juli 2009 om 12:09
Ik denk dat je daarin een uitzondering bent Rider. Misschien door je persoonlijkheid, misschien doordat je je toch geliefd voelde (weet niet of dat ze was natuurlijk).
Ik herken dit soort verhalen namelijk van veel mensen met wie ik gewerkt heb, zowel mannen als vrouwen, en iedereen gaat er anders mee om. Door de persoonlijkheid, de omstandigheden die toch elke keer weer iets anders zijn, door de rest van het volwassen leven. Ik zou durven stellen dat de meerderheid van de mensen er wél op enige manier last van zou ondervinden als ze in jouw positie hadden gezeten.
Al is het natuurlijk veel beter als dat níet het geval is, zoals in jouw geval. Maar dat is misschien meer aan jou dan aan de omstandigheden te danken.
Ik herken dit soort verhalen namelijk van veel mensen met wie ik gewerkt heb, zowel mannen als vrouwen, en iedereen gaat er anders mee om. Door de persoonlijkheid, de omstandigheden die toch elke keer weer iets anders zijn, door de rest van het volwassen leven. Ik zou durven stellen dat de meerderheid van de mensen er wél op enige manier last van zou ondervinden als ze in jouw positie hadden gezeten.
Al is het natuurlijk veel beter als dat níet het geval is, zoals in jouw geval. Maar dat is misschien meer aan jou dan aan de omstandigheden te danken.
donderdag 2 juli 2009 om 12:10
Ik ben me uiteindelijk ook zoveel mogelijk met mijn eigen leven bezig gaan houden. Als je dat niet doet ga je er zelf ook aan onderdoor.
Ik ga zeker zo snel mogelijk op mezelf wonen. Maar ja ik zal eerst toch zicht op een vaste baan moeten hebben... ben in januari afgestudeerd. En toen had ik wel een baan maar die ben ik een tijdje terug kwijtgeraakt omdat de uitzendperiode verlopen is. Nu heb ik wel weer zicht op een tijdelijke baan. Maar het is verdomd moeilijk om wat blijvends te vinden maar dat komt met de tijd mee wel goed.
Ik ga zeker zo snel mogelijk op mezelf wonen. Maar ja ik zal eerst toch zicht op een vaste baan moeten hebben... ben in januari afgestudeerd. En toen had ik wel een baan maar die ben ik een tijdje terug kwijtgeraakt omdat de uitzendperiode verlopen is. Nu heb ik wel weer zicht op een tijdelijke baan. Maar het is verdomd moeilijk om wat blijvends te vinden maar dat komt met de tijd mee wel goed.
donderdag 2 juli 2009 om 12:12
Eens met Feliciaatje, kinderen betrekken toch hun hele omgeving op zichzelf. Als papa en mama gaan scheiden is dat hún schuld, als er geen geld is komt dat door zij om een nieuwe broek vroegen vorige week, als er ruzie is komt dat omdat zij lastig waren die middag, enzovoorts. En veel kinderen gaan dat enorm compenseren.
donderdag 2 juli 2009 om 12:13
Ik denk Rider, dat de positie heel bepalend kan zijn, naast karakter. Als je de oudste bent sta je er heel anders in dan wanneer je de jongste bent. Ik herken jouw verhaal deels, ik was ook de jongste, ik ben altijd erg mijn eigen weg gegaan en ik redde me prima in de ogen van mijn ouders. Ik was wel heel lief, braaf en makkelijk, vooral om gezeik aan mijn kop te voorkomen. Toen ik ging puberen veranderde dat drastisch (en werd ik zoals jouw broer, Thyra ).
donderdag 2 juli 2009 om 12:17
Wéér eens met Feliciaatje, ik denk dat positie ook belangrijk is.
Feliciaatje, mijn broertje deed het helemaal niet zo slecht hoor Maar in mijn ogen wel. Omdat ik zó anders in elkaar zat en zó anders reageerde. Ik voelde me véél verantwoordelijker voor 'het gezin' dan hij.
Ik herken dat ook bij mijn man, die ook de oudste is en eigenlijk ongeveer dezelfde issues heeft gehad met zijn ouders/gezin.
Feliciaatje, mijn broertje deed het helemaal niet zo slecht hoor Maar in mijn ogen wel. Omdat ik zó anders in elkaar zat en zó anders reageerde. Ik voelde me véél verantwoordelijker voor 'het gezin' dan hij.
Ik herken dat ook bij mijn man, die ook de oudste is en eigenlijk ongeveer dezelfde issues heeft gehad met zijn ouders/gezin.
donderdag 2 juli 2009 om 12:17
quote:Thyra schreef op 02 juli 2009 @ 12:09:
Ik denk dat je daarin een uitzondering bent Rider.Zou kunnen. Het feit dat ik de jongste was en een jongen helpt imho flink mee.quote:Misschien door je persoonlijkheid, misschien doordat je je toch geliefd voelde (weet niet of dat ze was natuurlijk).Ik heb me die vraag nooit gesteld. Ik wéét niet of ik me zeg maar actief geliefd voelde. Ik voelde me in ieder geval niet afgewezen. Ik heb altijd vrij behoorlijk voor mezelf kunnen zorgen, en heb nooit de behoefte gevoeld allerlei zaken met mijn ouders te delen.
Laten we wel wezen: het grootste deel van de tijd zit je als kind op school, of slaap je. En in de tussentijd was ik vaak alleen thuis, aangezien mijn ouders werkten.
Wat ook zal hebben geholpen, is dat ik goed gezien heb wat "aandacht" betekende. Als ik alleen al tel hoe vaak ik mee gesleept werd naar de zoveelste gezinstherapie... Nee, ouderlijke aandacht, mijn portie mocht naar Fikkie.
quote:Ik zou durven stellen dat de meerderheid van de mensen er wél op enige manier last van zou ondervinden als ze in jouw positie hadden gezeten."last" is een keuze. En dat meen ik volledig.
Ik denk dat je daarin een uitzondering bent Rider.Zou kunnen. Het feit dat ik de jongste was en een jongen helpt imho flink mee.quote:Misschien door je persoonlijkheid, misschien doordat je je toch geliefd voelde (weet niet of dat ze was natuurlijk).Ik heb me die vraag nooit gesteld. Ik wéét niet of ik me zeg maar actief geliefd voelde. Ik voelde me in ieder geval niet afgewezen. Ik heb altijd vrij behoorlijk voor mezelf kunnen zorgen, en heb nooit de behoefte gevoeld allerlei zaken met mijn ouders te delen.
Laten we wel wezen: het grootste deel van de tijd zit je als kind op school, of slaap je. En in de tussentijd was ik vaak alleen thuis, aangezien mijn ouders werkten.
Wat ook zal hebben geholpen, is dat ik goed gezien heb wat "aandacht" betekende. Als ik alleen al tel hoe vaak ik mee gesleept werd naar de zoveelste gezinstherapie... Nee, ouderlijke aandacht, mijn portie mocht naar Fikkie.
quote:Ik zou durven stellen dat de meerderheid van de mensen er wél op enige manier last van zou ondervinden als ze in jouw positie hadden gezeten."last" is een keuze. En dat meen ik volledig.
donderdag 2 juli 2009 om 12:19
quote:Feliciaatje schreef op 02 juli 2009 @ 12:16:
Ik kan me voorstellen dat je zo snel mogelijk op jezelf wil zitten Gizmo. Het is heel vervelend als dat dan niet opschiet. Maar idd, het komt vanzelf goed (hoe weinig je nu ook hebt aan zo'n dooddoener ).Maar toch moet je in die dooddoeners blijven denken
Ik kan me voorstellen dat je zo snel mogelijk op jezelf wil zitten Gizmo. Het is heel vervelend als dat dan niet opschiet. Maar idd, het komt vanzelf goed (hoe weinig je nu ook hebt aan zo'n dooddoener ).Maar toch moet je in die dooddoeners blijven denken
donderdag 2 juli 2009 om 12:21
Last is deels een keuze. Je kunt niet voorkomen dat je jeugd meespeelt in je volwassen leven. Je kunt wél grotendeels bepalen hóe hij meespeelt, op een positieve of negatieve manier.
En zoals je het zelf zegt: je voelde je niet afgewezen. En dát is wel een belangrijk punt. Want ik denk dat er maar weinig dingen zo'n grote rol spelen in de rest van je leven als het al dan niet afgewezen worden in je jeugd, op het gevaar af zweverig over te komen.
Het punt is dat je als volwassene soms je halve volwassen leven bezig bent om de patronen uit je jeugd te doorbreken en de één is daar sneller in dan de ander. En de één heeft een karakter dat daarbij helpt, en de ander niet. En de één weet daar een positieve draai aan te geven en de ander niet.
Dus helemaal een keuze is het niet in mijn ogen, als snap ik wel wat je bedoelt.
En zoals je het zelf zegt: je voelde je niet afgewezen. En dát is wel een belangrijk punt. Want ik denk dat er maar weinig dingen zo'n grote rol spelen in de rest van je leven als het al dan niet afgewezen worden in je jeugd, op het gevaar af zweverig over te komen.
Het punt is dat je als volwassene soms je halve volwassen leven bezig bent om de patronen uit je jeugd te doorbreken en de één is daar sneller in dan de ander. En de één heeft een karakter dat daarbij helpt, en de ander niet. En de één weet daar een positieve draai aan te geven en de ander niet.
Dus helemaal een keuze is het niet in mijn ogen, als snap ik wel wat je bedoelt.
donderdag 2 juli 2009 om 12:22
quote:Thyra schreef op 02 juli 2009 @ 12:12:
Als papa en mama gaan scheiden is dat hún schuld
het feit dat papa vreemd ging hielp bij mijn ouders ook wel geloof ik.
quote:als er geen geld is komt dat door zij om een nieuwe broek vroegen vorige weekIk vroeg nooit om een nieuwe broek. die kwam namelijk van de Wibra, en daar maakte je je niet populair mee op school . Mijn ouders hadden "de oorlog meegemaakt", dus principieel zuinig. En dan had je nog de arme kindjes in Afrika. :puke:quote:als er ruzie isMijn ouders hadden nooit ruzie. Echt helemaal nooit. Wel eens in een diepvries gewoond?
Wat een leuk topic is dit eigenlijk, er komen allerlei mooie jeugdherinneringen boven
Als papa en mama gaan scheiden is dat hún schuld
het feit dat papa vreemd ging hielp bij mijn ouders ook wel geloof ik.
quote:als er geen geld is komt dat door zij om een nieuwe broek vroegen vorige weekIk vroeg nooit om een nieuwe broek. die kwam namelijk van de Wibra, en daar maakte je je niet populair mee op school . Mijn ouders hadden "de oorlog meegemaakt", dus principieel zuinig. En dan had je nog de arme kindjes in Afrika. :puke:quote:als er ruzie isMijn ouders hadden nooit ruzie. Echt helemaal nooit. Wel eens in een diepvries gewoond?
Wat een leuk topic is dit eigenlijk, er komen allerlei mooie jeugdherinneringen boven
donderdag 2 juli 2009 om 12:25
Ik was ook geen slecht geen kind Thyra, ik was gewoon eigenwijs en deed wat me het beste leek (en dat is me ook aangeleerd door vanaf heel klein zo zelfredzaam te moeten zijn). Maar ik was niet langer braaf en makkelijk. Als ik terugkijk ben ik eerder verbaasd over hoe gezond veel van mijn keuzes waren, net zoals jij nu zelf ook ziet hoe gezond dat van jouw broer was.
En Rider, het als een last bestempelen een keuze... dat denk ik niet. Hangt er vanaf hoe indringend het is. Sommige dingen zijn gewoon destructief en als je ouders dat veroorzaken kan dat heel verwarrend zijn als kind. Alleen al als ik kijk naar mijn twee halfzussen die dochters zijn van dezelfde moeder en met precies dezelfde dingen kampen op hun eigen manier (met veel overlappingen trouwens), kan ik de oorzaken en gevolgen zien lopen. Je als slachtoffer opstellen is wel een keuze, een optelsom maken van de verwondingen en wat je ermee gaat doen dan weer niet in mijn optiek. Iig, ik ben nu een gelukkig mens en dat was ik jaren terug niet, voor mijzelf heeft het gewerkt .
En Rider, het als een last bestempelen een keuze... dat denk ik niet. Hangt er vanaf hoe indringend het is. Sommige dingen zijn gewoon destructief en als je ouders dat veroorzaken kan dat heel verwarrend zijn als kind. Alleen al als ik kijk naar mijn twee halfzussen die dochters zijn van dezelfde moeder en met precies dezelfde dingen kampen op hun eigen manier (met veel overlappingen trouwens), kan ik de oorzaken en gevolgen zien lopen. Je als slachtoffer opstellen is wel een keuze, een optelsom maken van de verwondingen en wat je ermee gaat doen dan weer niet in mijn optiek. Iig, ik ben nu een gelukkig mens en dat was ik jaren terug niet, voor mijzelf heeft het gewerkt .
donderdag 2 juli 2009 om 12:26
quote:Thyra schreef op 02 juli 2009 @ 12:22:
Speelt dat ook geen rol in hoe je zelf met je kinderen omgaat Rider?
Niet in de zin dat ik "de fouten van mijn ouders" tracht te corrigeren.
Maar ja, ik voed mijn kinderen op vanuit wie ik ben, en ik ben wie ik ben, mede door mijn jeugd.
Het enige waar ik een heel direct verband zie, is mijn absolute weerzin tegen ouders die gaan scheiden. Daar speelt mijn jeugdervaring een stevige rol in. Dat ik inmiddels door ervaringen van anderen en door onderzoek wéét dat ik gelijk heb, dat echtscheiding op uitzonderingen na, altijd slecht is voor kinderen, is rationalisatie achteraf.
Speelt dat ook geen rol in hoe je zelf met je kinderen omgaat Rider?
Niet in de zin dat ik "de fouten van mijn ouders" tracht te corrigeren.
Maar ja, ik voed mijn kinderen op vanuit wie ik ben, en ik ben wie ik ben, mede door mijn jeugd.
Het enige waar ik een heel direct verband zie, is mijn absolute weerzin tegen ouders die gaan scheiden. Daar speelt mijn jeugdervaring een stevige rol in. Dat ik inmiddels door ervaringen van anderen en door onderzoek wéét dat ik gelijk heb, dat echtscheiding op uitzonderingen na, altijd slecht is voor kinderen, is rationalisatie achteraf.
donderdag 2 juli 2009 om 12:29
donderdag 2 juli 2009 om 12:30
donderdag 2 juli 2009 om 12:37
Ik denk dat het uitmaakt wanneer het niet op jou gericht wordt. Ik heb geen blije jeugd gehad, mijn moeder vernietigde echt doelbewust de eigenwaarde van haar kinderen. Doet ze nog steeds maar het raakt me nu meestal niet meer. Ze heeft klauwen en ze raakt haar kinderen het hardst. Naar om mee samen te leven als kind.
Ik zie wel het verschil in de mate waarin het aangekomen is bij mijn zussen en mij, daar komt persoonlijkheid bij kijken. Dat kan heel verschillend uitwerken.
Ik zie wel het verschil in de mate waarin het aangekomen is bij mijn zussen en mij, daar komt persoonlijkheid bij kijken. Dat kan heel verschillend uitwerken.
