Is het jaloezie?

Hier dan mijn verhaal waar ik best veel over pieker...



Ik heb een goede band met mijn ouders en mijn vriend ook. Wij zijn al iets meer dan 6 jaar bij elkaar.

We wonen ongeveer 3 jaar samen nu. Daarvoor was de relatie met mijn ouders iets minder.

Ik heb ook nog een broertje. Hij heeft sinds een paar maanden een vriendin. Ik was erg 'gelukkig' met zijn vorige vriendin, en dacht toch ook wel weer een klik te krijgen met zijn nieuwe vriendin. In eerste instantie had ik dat ook..



Ik heb mij altijd al geergerd aan mijn broertjes respectloosheid en luiheid naar mijn ouders toe. Hij woont nog thuis, maar brengt (voor zover ik weet..) maar weinig in. Kortom ik, en mijn vriend ook, heb eerder het idee dat hij hun gebruikt als hotel.

Daardoor zijn er ook best weleens ruzies ouders en hem geweest. Maar nooit kwam er veel verandering.



Eerder kwamen wij geregeld langs bij mijn ouders. Wij wonen er vrij ver vandaan, maar toch waren we er vaker dan 1 x in de week en bleven dan ook weleens mee eten. Sinds mijn broertje zijn vriendin introduceerde is dat alleen heel anders geworden.

Mijn ouders trekken voor mijn gevoel enorm naar hun kant. Wij worden veel minder uitgenodigd.

Het lijkt wel of wij ineens niet meer interessant zijn, terwijl wij toch altijd wel (ook al zeg ik het zelf) de positiviteit komen brengen.

Daartegenover staat dat mijn broertje soms gewoon dingen verziekt.

Ik heb deze gevoelens weleens geuit naar mijn moeder, maar zij zegt dat ze meer rekening houden met mijn broertje, omdat hij gewoon nog thuis woont. Terwijl mij opvalt dat voordat hij dit vriendinnetje kreeg, mijn ouders meer houding aan namen om zijn slechte gedrag te negeren en dus minder rekening hielden met hem, want hij deed/doet het immers ook niet met hun.



Hierdoor voel ik me een beetje achtergesteld. Mijn moeder zegt dat ik jaloers ben, terwijl ik van binnen niet echt precies voel dat het jaloezie is??



Hierdoor ontstaat er een heel naar gevoel naar mijn broertje en zijn vriendin. Mijn broertje is zowiezo iemand die maar weinig hoogte geeft, dus die nare gevoelens waren ook al wel een beetje aanwezig. Het ene moment vind hij je lief, het volgende moment behandeld hij je letterlijk als stront. Dit bevestigt iedereen (vriendinnen, familie, zijn vrienden) al mijn hele leven tegen mij.

Sinds ik dat zo zat ben, probeer ik een muur naar hem op te bouwen. Maar ook naar zijn vriendin.

En in mijn gedrag naar hun toe bouw ik daadwerkelijk een muur, maar in mijn hoofd kan ik het op een of andere manier niet los laten.



Daarbij komt dat mijn moeder altijd zo overdreven vrolijk doet als hun of als zijn vriendin er is/zijn. Ze doet zich dan leuker voor, dan dat ze in werkelijkheid is (niet zeggende dat ze helemaal niet leuk is hoor). Wat mij nog meer mateloos irriteert is dat ze soms, wanneer ik haar roep in gezelschap, ze gewoon net doet alsof ze me niet hoort Ik heb dit pas eens getest, omdat ik 100% zeker wist dat ze me wel hoort. Ik riep haar een paar keer, maar kreeg geen reactie terwijl mijn geroep verstaanbaar was, want ik zat tegen over haar. Toen ik geen reactie kreeg, maakte ik een vieze opmerking waarvan ze wel opmoest kijken!En ja hoor, ik kreeg reactie! Dus ik zei; Oh ja nu hoor je me wel?

Waarop ik weer geen reactie kreeg. Terwijl ze wel alle aandacht vestigt naar hun?? Ik heb nog nooit gezien dat ze mijn broertje of zijn vriendin 'niet hoorde'....

Kortom, sinds de komst van mijn broertjes nieuwe vriendin is er zo veel veranderd. In negatieve zin voor mij.

En zelf bedenk ik me maar, bij mijn broertjes vorige vriendin vond ik het heerlijk als zij er was. Dan ging alle aandacht naar haar toe maar daar heb ik nooit een probleem mee gehad. Waarom zou het dan nu wel jaloezie zijn?



Ik ben ook wat dingen te weten gekomen over dit nieuwe vriendinnetje die bij mij niet door de beugel kunnen. Ik ben daardoor ook anders naar haar gaan kijken. Sinsdien heb ik dus voor mijn gevoel die klik niet echt meer.

Maar toch houdt het me elke keer weer bezig als we daarvandaan komen of ik niet lullig ben overgekomen met bepaalde woorden.. (Ben zelf ook best onzeker hoor, goh? )



Ik wil zo graag dat ik het kan loslaten.. Dat ik écht een muur om me heen kan bouwen waar dit soort gevoelens geen kans meer hebben om doorheen te komen.



Misschien vinden jullie me wel een enorme aansteller, maar ik wil graag weten of mijn gevoelens gegrond zijn. Is het daadwerkelijk jaloezie? Wat kan ik hier nu tegen doen?

Ik snap alleen gewoon niet waarom je zelf zo moet verloochenen alleen maar omdat mijn broertje nu deze vriendin heeft...

Hoe zouden jullie dit vinden als jullie in mijn plaats zouden staan..??



Ik hoop dat het een samenhangend en duidelijk verhaal is, zo niet; vraag maar raak!!