Relaties
alle pijlers
voorbehoeds-abortus
dinsdag 7 juli 2009 om 16:44
Een lang verhaal.....
Bijna een jaar geleden raakte ik mijn beste vriendin kwijt. Na jaren en jaren alle lief en leed te hebben gedeeld, kregen we voor het eerst vreselijk mot. Ik worstel. Heb ik het nou niet te moeilijk gemaakt door zo vreselijk principieel te reageren?
Het verhaal.
Zij was al jaren getrouwd met een lieve man, waarvan ik altijd al dacht: eigenlijk passen ze helemaal niet zo bij elkaar. Zij vond dat ook, maar je stapt niet zomaar uit een huwelijk waar an sich niet zoveel op aan te merken is, Twee kinderen, een mooi huis, maar geen passie. Zo kwam er twee jaar geleden een lover in haar leven. Dat was al eens eerder gebeurd, maar als beste vriendin heb ik dat niet veroordeeld, heb achter haar gestaan, haar gesteund en onvoorwaardelijk geaccepteerd. De lover die twee jaar geleden kwam, had echter een mega-impact. Man van de wereld, financieel alles erg rooskleurig, passion in the bedroom, kortom: een en al passie. Haar huwelijk ging stranden. Ik probeerde ook nu achter haar te staan, maar vond het wel moeilijk om te gaan met de ´firma leugen en bedrog´ die op volle toeren draaide. Was de echtgenoot in de veronderstelling dat de affaire was beëindigd teneinde het huwelijk een kans te geven, en zaten ze keurig op de bank bij de relatietherapeut, op de achtergrond ging de affaire in volle gang door. Ik vond het heel erg lastig om haar man (natuurlijk geen vreemde van ons) zo te zien worstelen om zijn vrouw te behouden, en in de lange gesprekken die hij met ons voerde ook mijn vriendin de hand boven het hoofd te houden. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en de scheiding was een feit. Haar nieuwe leven begon, en ze had het goed voor elkaar, een nieuwe baan, een huis gekocht, co-ouderschap om de week. Op reis met de lover die nu on-officieel (want niet gescheiden) de man in haar leven was. Het was goed zo, ze was gelukkig. Op een bepaald moment zei ze dat ze zo maar eens zwanger kon zijn, want aan voorbehoedmiddelen deden ze niet. Ik sprak mijn verbazing daarover uit (want wat is dat nou voor moeite). Zij deed daar nogal luchtig over. Gelukkig was het loos alarm. De tijd verstreek, en eind vorig jaar bekroop me opeens een vreselijk naar voorgevoel. De volgende dag ging de telefoon. Ze had zojuist een abortus laten plegen. Ze had het me niet verteld omdat ze wel had verwacht dat ik heel heftig zou reageren omdat ik net een baby had gekregen. Nou ja, natuurlijk zullen mijn emoties daardoor iets losser hebben gezeten, maar die babyhormonen zijn allang weer verdwenen maar ik heb nog steeds dezelfde emoties. Hoe dan ook, ik was stil, wist dat ik beter kon zwijgen. Maar toen vroeg ze waarom ik niets zei. En toen heb ik heel erg emotioneel en boos gereageerd. Dat ik niet kon begrijpen hoe ze hier zo luchtig over kon doen. Of ze dan echt geen verdriet had. Maar het deed haar werkelijk niet zoveel.
Na een week ging ik naar haar toe om erover te praten. Zij wilde dat ik mijn excuses aanbood omdat ik zo emotioneel had gereageerd. Dat ik nog net niet "moordernaar" had gezegd. Maar eigenlijk was dat heel diep in mijn hart wel wat ik dacht. Ik heb me nooit zo uitgesproken over abortus, het is niet aan mij om te oordelen. Maar ik vind het heel moeilijk om eroverheen te stappen dat iemand er zo luchtig mee omgaat. Ze heeft het ook aan haar hele omgeving verteld. En iedereen stapt er zo overheen. Elk huisje heeft tenslotte zijn kruisje. Alles omwille van de lieve vrede. Wanneer ik in dit geval zo zou redeneren omwille van de jarenlange vriendschap, zou ik heel erg in conflict komen met mezelf. De vriendschap is dan ook echt voorbij.
Het lucht al op om het eens op te schrijven. Ik ben heel erg benieuwd hoe anderen dit verhaal lezen en me wil laten weten of en hoe ik hier anders kan of moet gaan instaan.
Bijna een jaar geleden raakte ik mijn beste vriendin kwijt. Na jaren en jaren alle lief en leed te hebben gedeeld, kregen we voor het eerst vreselijk mot. Ik worstel. Heb ik het nou niet te moeilijk gemaakt door zo vreselijk principieel te reageren?
Het verhaal.
Zij was al jaren getrouwd met een lieve man, waarvan ik altijd al dacht: eigenlijk passen ze helemaal niet zo bij elkaar. Zij vond dat ook, maar je stapt niet zomaar uit een huwelijk waar an sich niet zoveel op aan te merken is, Twee kinderen, een mooi huis, maar geen passie. Zo kwam er twee jaar geleden een lover in haar leven. Dat was al eens eerder gebeurd, maar als beste vriendin heb ik dat niet veroordeeld, heb achter haar gestaan, haar gesteund en onvoorwaardelijk geaccepteerd. De lover die twee jaar geleden kwam, had echter een mega-impact. Man van de wereld, financieel alles erg rooskleurig, passion in the bedroom, kortom: een en al passie. Haar huwelijk ging stranden. Ik probeerde ook nu achter haar te staan, maar vond het wel moeilijk om te gaan met de ´firma leugen en bedrog´ die op volle toeren draaide. Was de echtgenoot in de veronderstelling dat de affaire was beëindigd teneinde het huwelijk een kans te geven, en zaten ze keurig op de bank bij de relatietherapeut, op de achtergrond ging de affaire in volle gang door. Ik vond het heel erg lastig om haar man (natuurlijk geen vreemde van ons) zo te zien worstelen om zijn vrouw te behouden, en in de lange gesprekken die hij met ons voerde ook mijn vriendin de hand boven het hoofd te houden. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en de scheiding was een feit. Haar nieuwe leven begon, en ze had het goed voor elkaar, een nieuwe baan, een huis gekocht, co-ouderschap om de week. Op reis met de lover die nu on-officieel (want niet gescheiden) de man in haar leven was. Het was goed zo, ze was gelukkig. Op een bepaald moment zei ze dat ze zo maar eens zwanger kon zijn, want aan voorbehoedmiddelen deden ze niet. Ik sprak mijn verbazing daarover uit (want wat is dat nou voor moeite). Zij deed daar nogal luchtig over. Gelukkig was het loos alarm. De tijd verstreek, en eind vorig jaar bekroop me opeens een vreselijk naar voorgevoel. De volgende dag ging de telefoon. Ze had zojuist een abortus laten plegen. Ze had het me niet verteld omdat ze wel had verwacht dat ik heel heftig zou reageren omdat ik net een baby had gekregen. Nou ja, natuurlijk zullen mijn emoties daardoor iets losser hebben gezeten, maar die babyhormonen zijn allang weer verdwenen maar ik heb nog steeds dezelfde emoties. Hoe dan ook, ik was stil, wist dat ik beter kon zwijgen. Maar toen vroeg ze waarom ik niets zei. En toen heb ik heel erg emotioneel en boos gereageerd. Dat ik niet kon begrijpen hoe ze hier zo luchtig over kon doen. Of ze dan echt geen verdriet had. Maar het deed haar werkelijk niet zoveel.
Na een week ging ik naar haar toe om erover te praten. Zij wilde dat ik mijn excuses aanbood omdat ik zo emotioneel had gereageerd. Dat ik nog net niet "moordernaar" had gezegd. Maar eigenlijk was dat heel diep in mijn hart wel wat ik dacht. Ik heb me nooit zo uitgesproken over abortus, het is niet aan mij om te oordelen. Maar ik vind het heel moeilijk om eroverheen te stappen dat iemand er zo luchtig mee omgaat. Ze heeft het ook aan haar hele omgeving verteld. En iedereen stapt er zo overheen. Elk huisje heeft tenslotte zijn kruisje. Alles omwille van de lieve vrede. Wanneer ik in dit geval zo zou redeneren omwille van de jarenlange vriendschap, zou ik heel erg in conflict komen met mezelf. De vriendschap is dan ook echt voorbij.
Het lucht al op om het eens op te schrijven. Ik ben heel erg benieuwd hoe anderen dit verhaal lezen en me wil laten weten of en hoe ik hier anders kan of moet gaan instaan.
dinsdag 7 juli 2009 om 16:50
Beste Marielle,
Ookal hebben jullie in het leven andersoortige keuzes gemaakt jij hebt steeds je best gedaan om haar te steunen en begrijpen. Nu is ze denk ik bij jou een grens teveel/te ver over gegaan. Ik zou geen excuses aanbieden. Eerst een goed bedenken of en op welke voorwaarden je deze vriendschap wilt behouden. Kortom wat wil jij? Wil je de vriendin die ze was of die ze is?
Ookal hebben jullie in het leven andersoortige keuzes gemaakt jij hebt steeds je best gedaan om haar te steunen en begrijpen. Nu is ze denk ik bij jou een grens teveel/te ver over gegaan. Ik zou geen excuses aanbieden. Eerst een goed bedenken of en op welke voorwaarden je deze vriendschap wilt behouden. Kortom wat wil jij? Wil je de vriendin die ze was of die ze is?
dinsdag 7 juli 2009 om 16:51
Ik ben het wel met Fleurtje eens.
Je vriendin is blijkbaar niet van de verstandige beslissingen en als je bij een heleboel keuzes die zij maakt niet achter haar staat zal de vriendschap niet werken.
Niet te geloven dat er mensen zijn die zo makkelijk over anticonceptie denken! En nu is het wachten op de volgende keer dat ze zwanger wordt? Had ze niet stiekem gehoopt dat hij zou scheiden als zij zwanger werd?
Je vriendin is blijkbaar niet van de verstandige beslissingen en als je bij een heleboel keuzes die zij maakt niet achter haar staat zal de vriendschap niet werken.
Niet te geloven dat er mensen zijn die zo makkelijk over anticonceptie denken! En nu is het wachten op de volgende keer dat ze zwanger wordt? Had ze niet stiekem gehoopt dat hij zou scheiden als zij zwanger werd?
dinsdag 7 juli 2009 om 16:51
Ik zou het er vooral moeilijk mee hebben dat een vriendin van mij haar vriend/man bedriegt terwijl ik die ook goed ken.
Dat ze 'n abortus laat doen, zou ik niet mee zitten, zou ik ook zonder blikken of blozen doen als ik 'n ongelukje zou hebben, maar dat ze geen voorbehoedsmiddelen gebruikt zou ik wel knap stom vinden en dat haar dus ook zeker vertellen.
Dat ze 'n abortus laat doen, zou ik niet mee zitten, zou ik ook zonder blikken of blozen doen als ik 'n ongelukje zou hebben, maar dat ze geen voorbehoedsmiddelen gebruikt zou ik wel knap stom vinden en dat haar dus ook zeker vertellen.
dinsdag 7 juli 2009 om 16:53
dinsdag 7 juli 2009 om 16:54
dinsdag 7 juli 2009 om 16:57
Ik zou er ook klaar mee zijn. Het is niet alleen de abortus, maar het hele gebeuren er omheen. Jij hebt al veel te veel van haar moeten slikken. Je hoeft toch geen vrienden te blijven omdat je het al zo lang bent? Je kan het op een gegeven moment toch ook 'uitmaken'? Als je geen trek meer in haar hebt om wat voor een reden dan ook, is het klaar volgens mij. Je bent toch verder niets aan haar verplicht.
Vrienden kies je, en je kan er ook voor kiezen om geen vrienden meer te zijn. Jammer dat het zo gelopen is, maar volgens mij mis je niet zoveel aan haar.
En als ze jou belt om het te vertellen, mag je zeker ook je mening geven. Dat ze dat niet pikt is haar probleem. Wat had ze verwacht dan dat je zou zeggen?
het lijkt mij een rare, die erg in haar eigen wereldje leeft en er vanuit gaat dat iedereen om haar heen daar in mee draait.
Vrienden kies je, en je kan er ook voor kiezen om geen vrienden meer te zijn. Jammer dat het zo gelopen is, maar volgens mij mis je niet zoveel aan haar.
En als ze jou belt om het te vertellen, mag je zeker ook je mening geven. Dat ze dat niet pikt is haar probleem. Wat had ze verwacht dan dat je zou zeggen?
het lijkt mij een rare, die erg in haar eigen wereldje leeft en er vanuit gaat dat iedereen om haar heen daar in mee draait.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:00
Ik denk dat jullie waarden heel ver uit elkaar liggen. Dat heeft niet alleen met de abortus en het vreemdgaan te maken, maar ook met de laconieke manier waarop ze met die dingen omgaat. Er zijn tenslotte ook andere mensen (en een ongeboren vruchtje) bij betrokken. Zelfs als je principieel niets tegen abortus hebt, gaat het weloverwogen gebruik daarvan als 'nabehoedsmiddel' wel erg ver.
Ga in therapie!
dinsdag 7 juli 2009 om 17:00
quote:Loreyi schreef op 07 juli 2009 @ 16:51:
Waarom is de vriendschap dan nu definitief over? Vanwege die abortus of ook vanwege die voorgeschiedenis met haar affaires..?
Vanwege de abortus.
In het kader van de vriendschap vroeg ik mezelf daarnaast af of je zoiets überhaupt voor je beste vriendin verzwijgt. Het zei voor mij heel veel over hoe zij onze vriendschap zag. Ik vond het heel erg moeilijk maar heb toen de grens getrokken.
Waarom is de vriendschap dan nu definitief over? Vanwege die abortus of ook vanwege die voorgeschiedenis met haar affaires..?
Vanwege de abortus.
In het kader van de vriendschap vroeg ik mezelf daarnaast af of je zoiets überhaupt voor je beste vriendin verzwijgt. Het zei voor mij heel veel over hoe zij onze vriendschap zag. Ik vond het heel erg moeilijk maar heb toen de grens getrokken.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:06
Hai!
Wat wil je precies met dit topic? De mening van een ander tav het opzeggen van jouw vriendschap met jouw vriendin ivm die abortus?
In een vriendschap moet je eerlijk kunnen zijn tegenover elkaar, je moet elkaar kunnen respecteren, begrip kunnen opbrenegn voor de keuzes die een ander maakt ook al zou je het zelf anders doen. Zij respecteert jouw 'emotionele' reactie niet, jij staat niet achter haar keuze voor een abortus. Ik denk dat deze abortus (ook de aanleiding voor de abortus -> als 'voorbehoedsmiddel') zo iets 'groots' is dat het tussen jullie in zal blijven staan, dus denk dat de vrienschap niet meer zou hebben gewerkt.
Was het wel echt haar eigen keuze eigenlijk die abortus? Ze is niet op de één of andere manier in die richting 'geduwd' door haar vriend? (Gewoon even nieuwsgierig)
Wat wil je precies met dit topic? De mening van een ander tav het opzeggen van jouw vriendschap met jouw vriendin ivm die abortus?
In een vriendschap moet je eerlijk kunnen zijn tegenover elkaar, je moet elkaar kunnen respecteren, begrip kunnen opbrenegn voor de keuzes die een ander maakt ook al zou je het zelf anders doen. Zij respecteert jouw 'emotionele' reactie niet, jij staat niet achter haar keuze voor een abortus. Ik denk dat deze abortus (ook de aanleiding voor de abortus -> als 'voorbehoedsmiddel') zo iets 'groots' is dat het tussen jullie in zal blijven staan, dus denk dat de vrienschap niet meer zou hebben gewerkt.
Was het wel echt haar eigen keuze eigenlijk die abortus? Ze is niet op de één of andere manier in die richting 'geduwd' door haar vriend? (Gewoon even nieuwsgierig)
dinsdag 7 juli 2009 om 17:10
dinsdag 7 juli 2009 om 17:10
Die abortus moet ze helemaal zelf weten, dat ze daar zo luchtig mee om gaat is ook aan haar. Maar goed ook dat ze dat doet als ze er zo over denkt m.i.
Dat ze van jou verwacht dat jij je excuses aan bied, dat kan ze niet van jou verwachten, no way. Jullie denken er verschillend over, maar als vriendin moet je daar ook gewoon emotioneel en zoals je zelf bent op kunnen reageren. Los van wat je allemaal nog meer voor je kiezen gehad hebt met haar, moet je gewoon jezelf kunnen zijn bij je vriendin. Als je vriendin jou niet (meer) accepteert als je jezelf bent. En reageert zoals je bent, dan zal ze waarschijnlijk niet alleen aan die nieuwe lover toe geweest zijn maar ook aan een nieuwe vriendin.
Jij zult vast snel een ECHTE vriendin treffen. Eentje die je wel waardeert om wie je bent en om je mening.
Als vriendinnen hoef je het niet met elkaar eens te zijn, maar ze kan op zijn minst jouw reactie respecteren.
Dat ze van jou verwacht dat jij je excuses aan bied, dat kan ze niet van jou verwachten, no way. Jullie denken er verschillend over, maar als vriendin moet je daar ook gewoon emotioneel en zoals je zelf bent op kunnen reageren. Los van wat je allemaal nog meer voor je kiezen gehad hebt met haar, moet je gewoon jezelf kunnen zijn bij je vriendin. Als je vriendin jou niet (meer) accepteert als je jezelf bent. En reageert zoals je bent, dan zal ze waarschijnlijk niet alleen aan die nieuwe lover toe geweest zijn maar ook aan een nieuwe vriendin.
Jij zult vast snel een ECHTE vriendin treffen. Eentje die je wel waardeert om wie je bent en om je mening.
Als vriendinnen hoef je het niet met elkaar eens te zijn, maar ze kan op zijn minst jouw reactie respecteren.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:12
Wat ik wilde met dit topic was de mening horen van anderen over hoever je moet vasthouden aan je principes..
Veel wederzijdse vrienden hebben die abortus heel luchtig naast zich neergelegd, en er zijn mensen die het míj kwalijk nemen (zonder dat natuurlijk uit te spreken) dat ik bij mijn principe ben gebleven en me daarin ook eerlijk heb uitgesproken.
Veel wederzijdse vrienden hebben die abortus heel luchtig naast zich neergelegd, en er zijn mensen die het míj kwalijk nemen (zonder dat natuurlijk uit te spreken) dat ik bij mijn principe ben gebleven en me daarin ook eerlijk heb uitgesproken.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:13
Lees nu pas dat de abortus als hoofdreden ziet om de vriendschap te beëindigen.
Had jij liever gezien dat zij die abortus niet had gepleegd?
Dat zij dus volgens jouw normen en waarden zou leven?
Als ik nu zwanger zou raken zou ik ook abortus laten plegen, maar ik mag toch hopen dat mijn vriendinnen mij niet om die keuze zouden laten vallen.
Had jij liever gezien dat zij die abortus niet had gepleegd?
Dat zij dus volgens jouw normen en waarden zou leven?
Als ik nu zwanger zou raken zou ik ook abortus laten plegen, maar ik mag toch hopen dat mijn vriendinnen mij niet om die keuze zouden laten vallen.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:16
dinsdag 7 juli 2009 om 17:18
quote:marielle31 schreef op 07 juli 2009 @ 17:00:
[...]
Vanwege de abortus.
In het kader van de vriendschap vroeg ik mezelf daarnaast af of je zoiets überhaupt voor je beste vriendin verzwijgt. Het zei voor mij heel veel over hoe zij onze vriendschap zag. Ik vond het heel erg moeilijk maar heb toen de grens getrokken.
Tja, zelf heb ik ook totaal geen moeite met abortus, maar dat jouw vriendin geen voorbehoedsmiddelen gebruikte is wel heel stom natuurlijk.
Jij bent bij je principes gebleven en dat moet ook kunnen. Maar jullie principes komen nu over dit onderwerp, één onderwerp niet overeen.. Is dat zo erg?
[...]
Vanwege de abortus.
In het kader van de vriendschap vroeg ik mezelf daarnaast af of je zoiets überhaupt voor je beste vriendin verzwijgt. Het zei voor mij heel veel over hoe zij onze vriendschap zag. Ik vond het heel erg moeilijk maar heb toen de grens getrokken.
Tja, zelf heb ik ook totaal geen moeite met abortus, maar dat jouw vriendin geen voorbehoedsmiddelen gebruikte is wel heel stom natuurlijk.
Jij bent bij je principes gebleven en dat moet ook kunnen. Maar jullie principes komen nu over dit onderwerp, één onderwerp niet overeen.. Is dat zo erg?
dinsdag 7 juli 2009 om 17:18
quote:Mariannanas schreef op 07 juli 2009 @ 17:10:
In tegenstelling tot wat mijn voorgangers vinden, zou ik een vriendschap hierom niet afkappen. Niet om de affaires en niet om de abortus. Ik zou WEL erg afknappen op het feit dat mijn vriendin niet snapt dat ik hier even van zou moeten slikken.Dat zei ik ja.
In tegenstelling tot wat mijn voorgangers vinden, zou ik een vriendschap hierom niet afkappen. Niet om de affaires en niet om de abortus. Ik zou WEL erg afknappen op het feit dat mijn vriendin niet snapt dat ik hier even van zou moeten slikken.Dat zei ik ja.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:22
quote:kusunum schreef op 07 juli 2009 @ 17:13:
Lees nu pas dat de abortus als hoofdreden ziet om de vriendschap te beëindigen.
Had jij liever gezien dat zij die abortus niet had gepleegd?
Dat zij dus volgens jouw normen en waarden zou leven?
Als ik nu zwanger zou raken zou ik ook abortus laten plegen, maar ik mag toch hopen dat mijn vriendinnen mij niet om die keuze zouden laten vallen.Als je het verhaal goed leest, mag je inderdaad concluderen dat ik grote moeite heb dat iemand er bewust voor kiest wel sex te hebben en een eventuele zwangerschap op de koop toe neemt (lees: dan laat beëindigen).
Lees nu pas dat de abortus als hoofdreden ziet om de vriendschap te beëindigen.
Had jij liever gezien dat zij die abortus niet had gepleegd?
Dat zij dus volgens jouw normen en waarden zou leven?
Als ik nu zwanger zou raken zou ik ook abortus laten plegen, maar ik mag toch hopen dat mijn vriendinnen mij niet om die keuze zouden laten vallen.Als je het verhaal goed leest, mag je inderdaad concluderen dat ik grote moeite heb dat iemand er bewust voor kiest wel sex te hebben en een eventuele zwangerschap op de koop toe neemt (lees: dan laat beëindigen).
