Relaties
alle pijlers
Gelukkig getrouwd blijven
woensdag 8 juli 2009 om 14:37
Ik ben zes jaar getrouwd, heb twee kinderen. Mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat scheiden voor ons geen optie is, omdat we bij elkaar willen blijven, omdat dat de insteek van ons huwelijk was, omdat we onze kinderen een scheiding niet aan willen doen.
Het uitgangspunt bij elkaar te blijven geeft mij rust. Maar af en toe beklemt het me, bijv. als ik boos ben op mijn man, dan kan het juist benauwend voelen (zit ik de rest van mijn leven aan jou vast?).
Gisteren las ik ergens een opmerking van Nijntje die mij erg inspireerde. Ze schreef iets in de trant van: Ik ga ervan uit dat mijn man en ik fouten maken, maar we blijven bij elkaar en maken iets moois van onze tijd in dit aardse tranendal.
Het lukte me hierdoor meteen over een paar ergernissen heen te stappen die zich hadden opgebouwd. Ik wil meer leren van de gelukkig getrouwde mensen hier!
Deel hier je tips en ervaringen om je huwelijk goed en duurzaam te maken. Hoe blijf jij gelukkig getrouwd?
Ervaringen van in zonde levende hokkers ook welkom.
Het uitgangspunt bij elkaar te blijven geeft mij rust. Maar af en toe beklemt het me, bijv. als ik boos ben op mijn man, dan kan het juist benauwend voelen (zit ik de rest van mijn leven aan jou vast?).
Gisteren las ik ergens een opmerking van Nijntje die mij erg inspireerde. Ze schreef iets in de trant van: Ik ga ervan uit dat mijn man en ik fouten maken, maar we blijven bij elkaar en maken iets moois van onze tijd in dit aardse tranendal.
Het lukte me hierdoor meteen over een paar ergernissen heen te stappen die zich hadden opgebouwd. Ik wil meer leren van de gelukkig getrouwde mensen hier!
Deel hier je tips en ervaringen om je huwelijk goed en duurzaam te maken. Hoe blijf jij gelukkig getrouwd?
Ervaringen van in zonde levende hokkers ook welkom.
donderdag 9 juli 2009 om 23:44
quote:MissMara schreef op 08 juli 2009 @ 19:48:
[...]
Ach, ja, Spinster, dat heb ik ook niet zo handig opgeschreven. Wat ik bedoel is dat sommige vrouwen het positieve in de man zien, en die kunnen dan vaak ook wel voorstellen dat er verschillende mannen zijn met wie ze gelukkig zouden worden, en dat anderen eerder de negatieve kanten van mannen zien. Je zou kunnen zeggen dat dat het gevolg is van positieve of negatieve relatieervaringen, maar misschien is het wel omgekeerd. En of je wel of niet een relatie hebt maakt natuurlijk niet uit voor je kijk op mannen, maar ik kan me zo voorstellen dat van de single vrouwen er meer zijn die mannen wantrouwen.
Druk ik me zo wat genuanceerder uit?
Ik heb de emoties even laten zakken en zal proberen uit te leggen wat deze en je eerdere posting in mij opriepen. Je raakte me blijkbaar op een gevoelige plek. Door vrouwen in twee groepen in te delen waarvan de groep die een relatie heeft positiever over mannen denkt dan de groep die geen relatie heeft, voelde ik me gestigmatiseerd. Je generaliseert en dat kwetst mij, ook als je later een uitzondering maakt voor mij (want ik weet van mezelf ook wel dat die generalisatie niet voor mij geldt, maar dat maakt het niet minder pijnlijk).
Hierop volgde nog een heel verhaal dat ik heb gedelete. Ik denk dat we beter kunnen praten als we elkaar weer zien.
[...]
Ach, ja, Spinster, dat heb ik ook niet zo handig opgeschreven. Wat ik bedoel is dat sommige vrouwen het positieve in de man zien, en die kunnen dan vaak ook wel voorstellen dat er verschillende mannen zijn met wie ze gelukkig zouden worden, en dat anderen eerder de negatieve kanten van mannen zien. Je zou kunnen zeggen dat dat het gevolg is van positieve of negatieve relatieervaringen, maar misschien is het wel omgekeerd. En of je wel of niet een relatie hebt maakt natuurlijk niet uit voor je kijk op mannen, maar ik kan me zo voorstellen dat van de single vrouwen er meer zijn die mannen wantrouwen.
Druk ik me zo wat genuanceerder uit?
Ik heb de emoties even laten zakken en zal proberen uit te leggen wat deze en je eerdere posting in mij opriepen. Je raakte me blijkbaar op een gevoelige plek. Door vrouwen in twee groepen in te delen waarvan de groep die een relatie heeft positiever over mannen denkt dan de groep die geen relatie heeft, voelde ik me gestigmatiseerd. Je generaliseert en dat kwetst mij, ook als je later een uitzondering maakt voor mij (want ik weet van mezelf ook wel dat die generalisatie niet voor mij geldt, maar dat maakt het niet minder pijnlijk).
Hierop volgde nog een heel verhaal dat ik heb gedelete. Ik denk dat we beter kunnen praten als we elkaar weer zien.
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 00:20
Even my 2 cents; ik snap wel dat dubiootje zich gekwetst voelt over de generalisatie van MissMara (hoewel ik jullie irl of forumgeschiedenis verder niet ken, maar ik vind het ook nogal een "stelling").
Overigens verder leuk te lezen dat de meesten forummers die hier reageren zo'n fijne relatie hebben
Overigens verder leuk te lezen dat de meesten forummers die hier reageren zo'n fijne relatie hebben
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
vrijdag 10 juli 2009 om 00:34
Mooie posts Rider! Ik zie zoveel mensen in mijn omgeving (in mijn ogen dan he, ik ben er verder natuulijk niet bij als ze met z'n 2-en zijn...maar toch, ik denk wel dat ik dat een beetje kan beoordelen, omdat ik ook stellen herken die wel voor de heroine gaan) die gaan voor de wiet ipv voor de heroine (sorry, kan op laptop nog steeds geen trema's enzo plaatsen). Jammer wel, maar ja (van die relaties, dus...)
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
vrijdag 10 juli 2009 om 00:34
hier ook 6 jaar getrouwd en ja we hebben het leuk, meestal dan
Het belangrijkste is denk ik om je partner in zijn/haar waarde te laten, en visa versa natuurlijk. Wees lief voor elkaar, luister en praat..... en nooit naar bed met ruzie
Ruziemaken mag best, dat kan soms vreselijk verhelderend zijn zolang je wel maar respectvol blijft. (ja ja , dat kan)
Het belangrijkste is denk ik om je partner in zijn/haar waarde te laten, en visa versa natuurlijk. Wees lief voor elkaar, luister en praat..... en nooit naar bed met ruzie
Ruziemaken mag best, dat kan soms vreselijk verhelderend zijn zolang je wel maar respectvol blijft. (ja ja , dat kan)
vrijdag 10 juli 2009 om 09:55
Erg leuk topic. Ik mis wel nog iets en dat is de chemie, het houden van. Toen ik mijn man voor het eerst ontmoette wist ik dat hij de ware was. (Daar geloofde ik toen echt niet in trouwens.) Dat allesoverweldigende gevoel dat dit DE man van je leven is no matter what. En dat we er samen uit moeten en willen komen omdat het gewoon zo moet zijn.
De sleutel tot "er samen uit komen" is volgens mij onvoorwaardelijke acceptatie en waardering voor elkaar. Eigenlijk wat Rider en BGB beschrijven. Maar wat daaronder ligt is wel een voorwaarde voor een echt gelukkig huwelijk.
De sleutel tot "er samen uit komen" is volgens mij onvoorwaardelijke acceptatie en waardering voor elkaar. Eigenlijk wat Rider en BGB beschrijven. Maar wat daaronder ligt is wel een voorwaarde voor een echt gelukkig huwelijk.
vrijdag 10 juli 2009 om 11:16
MM, ik snap inmiddels beter waarom ik zo gekwetst was door je postings. Het is het vooroordeel, het stereotype van de alleenstaande vrouw. Daar moet wel iets mis mee zijn: zij moet wel zelf iets tegen mannen hebben, anders had ze er wel één. Voor het gemak gooien we de ongelukkig getrouwde vrouwen die zaniken over en tegen hun mannen op dezelfde hoop. Zij moeten ook wel stiekem mannenhaters zijn, anders waren ze wel gelukkig met hun man.
Stel daartegenover de gelukkig getrouwde vrouw: zij weet haar man te waarderen, kraakt hem niet af, is niet overmatig kritisch en vertrouwt hem. Ze weet dat het huwelijk uit geven en nemen bestaat en dat fouten en ergernissen erbij horen. Ze stapt daaroverheen en leeft nog lang en gelukkig.
Ik weet dat de maatschappij van stereotypes, vooroordelen en generalisaties aan elkaar hangt. Ik weet dat een alleenstaande vrouw daar ook mee te maken heeft. En ja, ik vind dat heel pijnlijk en frustrerend. De maatschappij voelt zich prettig bij 'het plaatje' en dat omvat een man (voorop), een vrouw en een stel kinderen. Wat daarvan afwijkt, wordt als bedreigend ervaren. Vooroordelen zijn gebaseerd op angst. Zwart-wit denken simplificeert complexe situaties.
Ik zie geen verschil tussen jouw voorbeeld en "Die buitenlanders zijn allemaal profiteurs. Nee, jij niet hoor, jij bent heel anders". Het is een vooroordeel: "ze" zijn niet allemaal zo, maar de meesten wel! Het feit dat je voor mij een uitzondering maakt, bevestigt dit eigenlijk alleen maar en maakt het bijna nog beledigender. Want een uitzondering op een vooroordeel maak je alleen voor mensen die je kent én van wie je ziet dat ze "anders" zijn. Dat betekent dus dat iedere persoon binnen de groep waartegen een vooroordeel bestaat, moet bewijzen dat ze "anders" is.
Ik weet dat er een vooroordeel tegen alleenstaande vrouwen bestaat, maar ik word er nu weer eens flink met de neus op gedrukt. En dat komt hard aan. Het betekent dat de groep mensen die dat vooroordeel hebben, een volledig verkeerd beeld van mij heeft. Tot ik het tegendeel bewijs.
Een andere vraag, MM: jij bent normaliter de nuance zelf. Je bent van nature niet iemand die vooroordelen zoekt om de werkelijkheid simpeler en overzichtelijker te maken. Je probeert juist de complexiteit van mensen en situaties te doorgronden, je legt graag verbanden, je vorst dingen tot op de bodem uit. Je bent iemand iemand van diepgang, niet oppervlakkigheid.
Waar komt bij jou dan op dit punt de neiging tot generaliseren vandaan? Waarom wil je afstand creëren tussen jezelf en die "groep vrouwen" die mannen wantrouwen en overmatig bekritiseren? Welke angst wil je bezweren?
Stel daartegenover de gelukkig getrouwde vrouw: zij weet haar man te waarderen, kraakt hem niet af, is niet overmatig kritisch en vertrouwt hem. Ze weet dat het huwelijk uit geven en nemen bestaat en dat fouten en ergernissen erbij horen. Ze stapt daaroverheen en leeft nog lang en gelukkig.
Ik weet dat de maatschappij van stereotypes, vooroordelen en generalisaties aan elkaar hangt. Ik weet dat een alleenstaande vrouw daar ook mee te maken heeft. En ja, ik vind dat heel pijnlijk en frustrerend. De maatschappij voelt zich prettig bij 'het plaatje' en dat omvat een man (voorop), een vrouw en een stel kinderen. Wat daarvan afwijkt, wordt als bedreigend ervaren. Vooroordelen zijn gebaseerd op angst. Zwart-wit denken simplificeert complexe situaties.
Ik zie geen verschil tussen jouw voorbeeld en "Die buitenlanders zijn allemaal profiteurs. Nee, jij niet hoor, jij bent heel anders". Het is een vooroordeel: "ze" zijn niet allemaal zo, maar de meesten wel! Het feit dat je voor mij een uitzondering maakt, bevestigt dit eigenlijk alleen maar en maakt het bijna nog beledigender. Want een uitzondering op een vooroordeel maak je alleen voor mensen die je kent én van wie je ziet dat ze "anders" zijn. Dat betekent dus dat iedere persoon binnen de groep waartegen een vooroordeel bestaat, moet bewijzen dat ze "anders" is.
Ik weet dat er een vooroordeel tegen alleenstaande vrouwen bestaat, maar ik word er nu weer eens flink met de neus op gedrukt. En dat komt hard aan. Het betekent dat de groep mensen die dat vooroordeel hebben, een volledig verkeerd beeld van mij heeft. Tot ik het tegendeel bewijs.
Een andere vraag, MM: jij bent normaliter de nuance zelf. Je bent van nature niet iemand die vooroordelen zoekt om de werkelijkheid simpeler en overzichtelijker te maken. Je probeert juist de complexiteit van mensen en situaties te doorgronden, je legt graag verbanden, je vorst dingen tot op de bodem uit. Je bent iemand iemand van diepgang, niet oppervlakkigheid.
Waar komt bij jou dan op dit punt de neiging tot generaliseren vandaan? Waarom wil je afstand creëren tussen jezelf en die "groep vrouwen" die mannen wantrouwen en overmatig bekritiseren? Welke angst wil je bezweren?
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 11:27
Ik heb nog niet alles gelezen, maar voor mij werkt de gedachte heel goed dat het niet altijd geweldig hoeft te zijn. Ik ben 7 jaar getrouwd overigens.
Stel dat je, als je oud wordt, zo'n 50 jaar van je leven getrouwd zou zijn. En dat je die tijd kunt verdelen in tijden dat het supergeweldig is, tijden dat het gewoon fijn is, tijden dat het zozo is, en tijden dat het niet zo leuk is. Welke verdeling is dan acceptabel? Stel dat het 5 jaar supergeweldig is, 30 jaar gewoon fijn, 10 jaar zozo en 5 jaar niet erg leuk.
En als je langere tijd getrouwd bent weet je ook dat het na een mindere periode ook weer beter kan worden.
Met dat langere plaatje voor ogen is het makkelijker te accepteren als het een tijdje wat minder gaat, of wel OK is maar een beetje een sleur.
Dat gaf mij iig een stuk rust. Ik hoefde niet meteen te denken dat er wat mis is als we een aantal maanden of een jaar het wat minder geweldig ging. Het werd nl ook elke keer weer beter.
Stel dat je, als je oud wordt, zo'n 50 jaar van je leven getrouwd zou zijn. En dat je die tijd kunt verdelen in tijden dat het supergeweldig is, tijden dat het gewoon fijn is, tijden dat het zozo is, en tijden dat het niet zo leuk is. Welke verdeling is dan acceptabel? Stel dat het 5 jaar supergeweldig is, 30 jaar gewoon fijn, 10 jaar zozo en 5 jaar niet erg leuk.
En als je langere tijd getrouwd bent weet je ook dat het na een mindere periode ook weer beter kan worden.
Met dat langere plaatje voor ogen is het makkelijker te accepteren als het een tijdje wat minder gaat, of wel OK is maar een beetje een sleur.
Dat gaf mij iig een stuk rust. Ik hoefde niet meteen te denken dat er wat mis is als we een aantal maanden of een jaar het wat minder geweldig ging. Het werd nl ook elke keer weer beter.
vrijdag 10 juli 2009 om 11:45
Intussen de rest vh topic gelezen en er schieten me nog twee dingen te binnen: ten eerste is manlief beter in het sorry zeggen dan ik. Hij is meestal de eerste om het goed te maken, ik ben koppiger. Daarin is hij dus onze betere helft en dat helpt echt.
En ten tweede proberen we zo goed mogelijk te zeggen wat we nodig hebben, en dat zo min mogelijk in vaagheden te verpakken. Dus bv als je net het een of andere probleem uitgelegd hebt en de ander reageert niet zoals je wil "nu moet je even zeggen dat ik zielig ben en me even knuffelen
". En dat zegt hij óók wel eens, in weerwil van het cliche dat vrouwen begrip willen en mannen oplossingen.
En ten tweede proberen we zo goed mogelijk te zeggen wat we nodig hebben, en dat zo min mogelijk in vaagheden te verpakken. Dus bv als je net het een of andere probleem uitgelegd hebt en de ander reageert niet zoals je wil "nu moet je even zeggen dat ik zielig ben en me even knuffelen
". En dat zegt hij óók wel eens, in weerwil van het cliche dat vrouwen begrip willen en mannen oplossingen.
vrijdag 10 juli 2009 om 11:49
quote:MissMara schreef op 08 juli 2009 @ 16:50:
[...]
Volgens mij kun je vrouwen in twee groepen verdelen: zij die die hele berg leuke exemplaren zien en zij die alle mannen 'fout' vinden. Over het algemeen heeft de eerste groep een leuke relatie en de tweede groep een minder leuke/geen relatie. Zouden die verschillende zienswijzen nou oorzaak of gevolg zijn van het succes van de relatie?
Eh, volgens mij word ik hier verkeerd begrepen/gelezen. Ik heb nooit vrouwen onderverdeeld in zij met een relatie en zij zonder relatie. Ik heb vrouwen onderverdeeld in zij met positieve kijk op mannen en zij met een negatieve kijk op mannen. En daar, generaliserend, en misschien kortzichtig, een verband gelegd met het type relatie wat ze hebben Dat had ik de avond daarvoor in een ander topic hier bevestigd gezien.
Voor mij was dit een soort hypothese op basis van observaties, die ik graag onderzocht zou zien - geen vaststaand feit ofzo. Ik denk dat het hier misgaat omdat ik dit als wetenschapper schrijf in feite, maar dat het begrijpelijkerwijs mensen raakt die zelf emotioneel betrokken zijn bij deze thematiek.
Ik heb het verder helemaal niet gehad over single vrouwen en hun vooroordelen over mannen, of dat ze het wel aan zichzelf te danken zullen hebben. Ik voel me eerlijk gezegd een beetje verbaasd en tekortgedaan dat mijn woorden zo uitgelegd worden. Als ik het heb over vrouwen die negatief zijn over mannen en daarna zeg dat ik Dubio nooit negatief over mannen gehoord heb (en zij dus niet onderwerp van mijn observatie/hypothese was) dan is dat toch niet te vergelijken met een opmerking over buitenlanders waaronder ik dan een buitenlander die ik ken niet schaar?
Bij herlezing snap ik wel dat het zo kan overkomen en ik besef me wel, na deze reacties, dat ik beter moet uitkijken met algemene observaties/hypotheses, als het gaat over dingen die direct mensen raken. Maar het is sec toch geen gekke steling dat mensen die positief en vol vertrouwen over mannen zijn makkelijker een leuke relatie krijgen? Alleen al vanuit het self-fullfilling prophecy- mechanisme? Omdat optimisten vaak het glas halfvol zien enzo? Dat is eigenlijk het enige wat ik wilde zeggen. Of gaat die stelling al te ver en bevestigt die alleen maar dat ik idd vooroordelen heb ten opzichte van alleenstaande vrouwen?
[...]
Volgens mij kun je vrouwen in twee groepen verdelen: zij die die hele berg leuke exemplaren zien en zij die alle mannen 'fout' vinden. Over het algemeen heeft de eerste groep een leuke relatie en de tweede groep een minder leuke/geen relatie. Zouden die verschillende zienswijzen nou oorzaak of gevolg zijn van het succes van de relatie?
Eh, volgens mij word ik hier verkeerd begrepen/gelezen. Ik heb nooit vrouwen onderverdeeld in zij met een relatie en zij zonder relatie. Ik heb vrouwen onderverdeeld in zij met positieve kijk op mannen en zij met een negatieve kijk op mannen. En daar, generaliserend, en misschien kortzichtig, een verband gelegd met het type relatie wat ze hebben Dat had ik de avond daarvoor in een ander topic hier bevestigd gezien.
Voor mij was dit een soort hypothese op basis van observaties, die ik graag onderzocht zou zien - geen vaststaand feit ofzo. Ik denk dat het hier misgaat omdat ik dit als wetenschapper schrijf in feite, maar dat het begrijpelijkerwijs mensen raakt die zelf emotioneel betrokken zijn bij deze thematiek.
Ik heb het verder helemaal niet gehad over single vrouwen en hun vooroordelen over mannen, of dat ze het wel aan zichzelf te danken zullen hebben. Ik voel me eerlijk gezegd een beetje verbaasd en tekortgedaan dat mijn woorden zo uitgelegd worden. Als ik het heb over vrouwen die negatief zijn over mannen en daarna zeg dat ik Dubio nooit negatief over mannen gehoord heb (en zij dus niet onderwerp van mijn observatie/hypothese was) dan is dat toch niet te vergelijken met een opmerking over buitenlanders waaronder ik dan een buitenlander die ik ken niet schaar?
Bij herlezing snap ik wel dat het zo kan overkomen en ik besef me wel, na deze reacties, dat ik beter moet uitkijken met algemene observaties/hypotheses, als het gaat over dingen die direct mensen raken. Maar het is sec toch geen gekke steling dat mensen die positief en vol vertrouwen over mannen zijn makkelijker een leuke relatie krijgen? Alleen al vanuit het self-fullfilling prophecy- mechanisme? Omdat optimisten vaak het glas halfvol zien enzo? Dat is eigenlijk het enige wat ik wilde zeggen. Of gaat die stelling al te ver en bevestigt die alleen maar dat ik idd vooroordelen heb ten opzichte van alleenstaande vrouwen?
vrijdag 10 juli 2009 om 11:53
Ellen, het is goed om het zo te relativeren. Maar dat relativeren kan ook gevaarlijk zijn. Vrouwen die in een relatie zitten waar sprake is van lichamelijk en/of psychisch geweld (en die zijn helaas niet zo'n uitzondering als je zou denken) blijven om die reden vaak veel te lang in een relatie zitten. Procentueel gezien stellen de excessen namelijk niet zo veel voor. Ondertussen wordt er op die momenten wel enorm veel kapotgemaakt. Het is niet zo dat dat door de leuke momenten weer goedgemaakt wordt.
Dit even als nuance op jouw verhaal. "Niet zo leuk" is natuurlijk iets anders dan in elkaar geslagen of verrot gescholden worden.
Dit even als nuance op jouw verhaal. "Niet zo leuk" is natuurlijk iets anders dan in elkaar geslagen of verrot gescholden worden.
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 11:56
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 11:16:
MM, ik snap inmiddels beter waarom ik zo gekwetst was door je postings. Het is het vooroordeel, het stereotype van de alleenstaande vrouw. Daar moet wel iets mis mee zijn: zij moet wel zelf iets tegen mannen hebben, anders had ze er wel één. Voor het gemak gooien we de ongelukkig getrouwde vrouwen die zaniken over en tegen hun mannen op dezelfde hoop. Zij moeten ook wel stiekem mannenhaters zijn, anders waren ze wel gelukkig met hun man.
Stel daartegenover de gelukkig getrouwde vrouw: zij weet haar man te waarderen, kraakt hem niet af, is niet overmatig kritisch en vertrouwt hem. Ze weet dat het huwelijk uit geven en nemen bestaat en dat fouten en ergernissen erbij horen. Ze stapt daaroverheen en leeft nog lang en gelukkig.
Ik weet dat de maatschappij van stereotypes, vooroordelen en generalisaties aan elkaar hangt. Ik weet dat een alleenstaande vrouw daar ook mee te maken heeft. En ja, ik vind dat heel pijnlijk en frustrerend. De maatschappij voelt zich prettig bij 'het plaatje' en dat omvat een man (voorop), een vrouw en een stel kinderen. Wat daarvan afwijkt, wordt als bedreigend ervaren. Vooroordelen zijn gebaseerd op angst. Zwart-wit denken simplificeert complexe situaties.
Ik zie geen verschil tussen jouw voorbeeld en "Die buitenlanders zijn allemaal profiteurs. Nee, jij niet hoor, jij bent heel anders". Het is een vooroordeel: "ze" zijn niet allemaal zo, maar de meesten wel! Het feit dat je voor mij een uitzondering maakt, bevestigt dit eigenlijk alleen maar en maakt het bijna nog beledigender. Want een uitzondering op een vooroordeel maak je alleen voor mensen die je kent én van wie je ziet dat ze "anders" zijn. Dat betekent dus dat iedere persoon binnen de groep waartegen een vooroordeel bestaat, moet bewijzen dat ze "anders" is.
Ik weet dat er een vooroordeel tegen alleenstaande vrouwen bestaat, maar ik word er nu weer eens flink met de neus op gedrukt. En dat komt hard aan. Het betekent dat de groep mensen die dat vooroordeel hebben, een volledig verkeerd beeld van mij heeft. Tot ik het tegendeel bewijs.
Een andere vraag, MM: jij bent normaliter de nuance zelf. Je bent van nature niet iemand die vooroordelen zoekt om de werkelijkheid simpeler en overzichtelijker te maken. Je probeert juist de complexiteit van mensen en situaties te doorgronden, je legt graag verbanden, je vorst dingen tot op de bodem uit. Je bent iemand iemand van diepgang, niet oppervlakkigheid.
Waar komt bij jou dan op dit punt de neiging tot generaliseren vandaan? Waarom wil je afstand creëren tussen jezelf en die "groep vrouwen" die mannen wantrouwen en overmatig bekritiseren? Welke angst wil je bezweren?
Ik vind het trouwens fijn Dubiootje, dat je de moeite neemt uit te leggen wat je zo raakte. Het klopt wel dat ik me niet zo bewust ben van hoe het is om als alleenstaande vrouw te moeten leven, hoe de maatschappij daar tegenaan kijkt. En eerlijk gezegd hield ik daar in het schrijven bij dit topic ook niet veel rekening mee, omdat dit in eerste instantie gericht was op mensen die een fijne relatie hebben en elkaar inzicht geven in hoe ze die relatie onderhouden. Het lijkt me heel heftig steeds tegen die vooroordelen aan te lopen.
Ik heb er over nagedacht en volgens mij voel ik me toch echt niet bedreigd door alleenstaande vrouwen. Maar ik weet dat stereotypen diep in je bewustzijn zitten opgeslagen, dus ik sluit niet uit dat ik daardoor beïnvloed word. Maar nogmaals, hoe je hier mijn opmerkingen weergeeft herken ik noch mezelf, noch de opmerking in. Ik hoop dus dat je van me wilt aannemen dat ik niet zo denk, en dat ik wel degelijk zie dat de wereld een stuk complexer is!
MM, ik snap inmiddels beter waarom ik zo gekwetst was door je postings. Het is het vooroordeel, het stereotype van de alleenstaande vrouw. Daar moet wel iets mis mee zijn: zij moet wel zelf iets tegen mannen hebben, anders had ze er wel één. Voor het gemak gooien we de ongelukkig getrouwde vrouwen die zaniken over en tegen hun mannen op dezelfde hoop. Zij moeten ook wel stiekem mannenhaters zijn, anders waren ze wel gelukkig met hun man.
Stel daartegenover de gelukkig getrouwde vrouw: zij weet haar man te waarderen, kraakt hem niet af, is niet overmatig kritisch en vertrouwt hem. Ze weet dat het huwelijk uit geven en nemen bestaat en dat fouten en ergernissen erbij horen. Ze stapt daaroverheen en leeft nog lang en gelukkig.
Ik weet dat de maatschappij van stereotypes, vooroordelen en generalisaties aan elkaar hangt. Ik weet dat een alleenstaande vrouw daar ook mee te maken heeft. En ja, ik vind dat heel pijnlijk en frustrerend. De maatschappij voelt zich prettig bij 'het plaatje' en dat omvat een man (voorop), een vrouw en een stel kinderen. Wat daarvan afwijkt, wordt als bedreigend ervaren. Vooroordelen zijn gebaseerd op angst. Zwart-wit denken simplificeert complexe situaties.
Ik zie geen verschil tussen jouw voorbeeld en "Die buitenlanders zijn allemaal profiteurs. Nee, jij niet hoor, jij bent heel anders". Het is een vooroordeel: "ze" zijn niet allemaal zo, maar de meesten wel! Het feit dat je voor mij een uitzondering maakt, bevestigt dit eigenlijk alleen maar en maakt het bijna nog beledigender. Want een uitzondering op een vooroordeel maak je alleen voor mensen die je kent én van wie je ziet dat ze "anders" zijn. Dat betekent dus dat iedere persoon binnen de groep waartegen een vooroordeel bestaat, moet bewijzen dat ze "anders" is.
Ik weet dat er een vooroordeel tegen alleenstaande vrouwen bestaat, maar ik word er nu weer eens flink met de neus op gedrukt. En dat komt hard aan. Het betekent dat de groep mensen die dat vooroordeel hebben, een volledig verkeerd beeld van mij heeft. Tot ik het tegendeel bewijs.
Een andere vraag, MM: jij bent normaliter de nuance zelf. Je bent van nature niet iemand die vooroordelen zoekt om de werkelijkheid simpeler en overzichtelijker te maken. Je probeert juist de complexiteit van mensen en situaties te doorgronden, je legt graag verbanden, je vorst dingen tot op de bodem uit. Je bent iemand iemand van diepgang, niet oppervlakkigheid.
Waar komt bij jou dan op dit punt de neiging tot generaliseren vandaan? Waarom wil je afstand creëren tussen jezelf en die "groep vrouwen" die mannen wantrouwen en overmatig bekritiseren? Welke angst wil je bezweren?
Ik vind het trouwens fijn Dubiootje, dat je de moeite neemt uit te leggen wat je zo raakte. Het klopt wel dat ik me niet zo bewust ben van hoe het is om als alleenstaande vrouw te moeten leven, hoe de maatschappij daar tegenaan kijkt. En eerlijk gezegd hield ik daar in het schrijven bij dit topic ook niet veel rekening mee, omdat dit in eerste instantie gericht was op mensen die een fijne relatie hebben en elkaar inzicht geven in hoe ze die relatie onderhouden. Het lijkt me heel heftig steeds tegen die vooroordelen aan te lopen.
Ik heb er over nagedacht en volgens mij voel ik me toch echt niet bedreigd door alleenstaande vrouwen. Maar ik weet dat stereotypen diep in je bewustzijn zitten opgeslagen, dus ik sluit niet uit dat ik daardoor beïnvloed word. Maar nogmaals, hoe je hier mijn opmerkingen weergeeft herken ik noch mezelf, noch de opmerking in. Ik hoop dus dat je van me wilt aannemen dat ik niet zo denk, en dat ik wel degelijk zie dat de wereld een stuk complexer is!
vrijdag 10 juli 2009 om 12:05
quote:MissMara schreef op 10 juli 2009 @ 11:49:
[...]
Maar het is sec toch geen gekke steling dat mensen die positief en vol vertrouwen over mannen zijn makkelijker een leuke relatie krijgen? Alleen al vanuit het self-fullfilling prophecy- mechanisme? Omdat optimisten vaak het glas halfvol zien enzo?
Ik pik dit er even uit, MM. Het is geen gekke stelling, maar ik denk niet dat ze klopt. In mijn geval - en ik zie dit bij veel vrouwen die in een ongelijkwaardige relatie zitten of hebben gezeten - was dat juist mijn valkuil. Dat was mijn aandeel in het mislukken van de relatie. Doordat ik mijn relatie zo positief bekeek, zo optimistisch was en overtuigd dat we voor altijd samen zouden blijven, was ik niet kritisch genoeg. Op mezelf, op de relatie maar vooral niet op mijn man. Ik heb veel en veel te veel van hem gepikt.
Ik denk dat er een verschil is tussen overmatig kritisch en wantrouwend zijn en gezonde eisen en grenzen stellen. Dat laatste is goed, het eerste kan een relatie kapotmaken. Het is echter verdomd lastig de grens tussen die twee aan te geven.
[...]
Maar het is sec toch geen gekke steling dat mensen die positief en vol vertrouwen over mannen zijn makkelijker een leuke relatie krijgen? Alleen al vanuit het self-fullfilling prophecy- mechanisme? Omdat optimisten vaak het glas halfvol zien enzo?
Ik pik dit er even uit, MM. Het is geen gekke stelling, maar ik denk niet dat ze klopt. In mijn geval - en ik zie dit bij veel vrouwen die in een ongelijkwaardige relatie zitten of hebben gezeten - was dat juist mijn valkuil. Dat was mijn aandeel in het mislukken van de relatie. Doordat ik mijn relatie zo positief bekeek, zo optimistisch was en overtuigd dat we voor altijd samen zouden blijven, was ik niet kritisch genoeg. Op mezelf, op de relatie maar vooral niet op mijn man. Ik heb veel en veel te veel van hem gepikt.
Ik denk dat er een verschil is tussen overmatig kritisch en wantrouwend zijn en gezonde eisen en grenzen stellen. Dat laatste is goed, het eerste kan een relatie kapotmaken. Het is echter verdomd lastig de grens tussen die twee aan te geven.
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 12:11
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 12:05:
[...]
Ik pik dit er even uit, MM. Het is geen gekke stelling, maar ik denk niet dat ze klopt. In mijn geval - en ik zie dit bij veel vrouwen die in een ongelijkwaardige relatie zitten of hebben gezeten - was dat juist mijn valkuil. Dat was mijn aandeel in het mislukken van de relatie. Doordat ik mijn relatie zo positief bekeek, zo optimistisch was en overtuigd dat we voor altijd samen zouden blijven, was ik niet kritisch genoeg. Op mezelf, op de relatie maar vooral niet op mijn man. Ik heb veel en veel te veel van hem gepikt.
Ik denk dat er een verschil is tussen overmatig kritisch en wantrouwend zijn en gezonde eisen en grenzen stellen. Dat laatste is goed, het eerste kan een relatie kapotmaken. Het is echter verdomd lastig de grens tussen die twee aan te geven.
Aha, da's helder, en dat is zeker een goede correctie van mijn (blijkbaar idd beperkte ) perspectief op deze kwestie!
Heb jij trouwens het idee, als je dit topic zo doorleest, dat er hier mensen rondlopen die teveel pikken van hun partner, en dus 'eigenlijk' toch geen goede relatie hebben? Wat vind jij, vanuit dit perspectief bijv. van Riders stelling dat als je vol overtuiging de keus maakt dat je partner voor jou ideaal is, die dat dan ook is?
Ik denk namelijk (en dat is volgens mij het uitgangspunt van iedereen hier) dat dat opgaat als je partner aan een aantal basisvoorwaarden voldoet, bijv. een redelijk en stabiel persoon is, die het beste met je voorheeft etc. Dat dit dus niet opgaat, of op kan gaan voor de mannen die - kort gezegd - in het Oogkleppentopic thuishoren.
[...]
Ik pik dit er even uit, MM. Het is geen gekke stelling, maar ik denk niet dat ze klopt. In mijn geval - en ik zie dit bij veel vrouwen die in een ongelijkwaardige relatie zitten of hebben gezeten - was dat juist mijn valkuil. Dat was mijn aandeel in het mislukken van de relatie. Doordat ik mijn relatie zo positief bekeek, zo optimistisch was en overtuigd dat we voor altijd samen zouden blijven, was ik niet kritisch genoeg. Op mezelf, op de relatie maar vooral niet op mijn man. Ik heb veel en veel te veel van hem gepikt.
Ik denk dat er een verschil is tussen overmatig kritisch en wantrouwend zijn en gezonde eisen en grenzen stellen. Dat laatste is goed, het eerste kan een relatie kapotmaken. Het is echter verdomd lastig de grens tussen die twee aan te geven.
Aha, da's helder, en dat is zeker een goede correctie van mijn (blijkbaar idd beperkte ) perspectief op deze kwestie!
Heb jij trouwens het idee, als je dit topic zo doorleest, dat er hier mensen rondlopen die teveel pikken van hun partner, en dus 'eigenlijk' toch geen goede relatie hebben? Wat vind jij, vanuit dit perspectief bijv. van Riders stelling dat als je vol overtuiging de keus maakt dat je partner voor jou ideaal is, die dat dan ook is?
Ik denk namelijk (en dat is volgens mij het uitgangspunt van iedereen hier) dat dat opgaat als je partner aan een aantal basisvoorwaarden voldoet, bijv. een redelijk en stabiel persoon is, die het beste met je voorheeft etc. Dat dit dus niet opgaat, of op kan gaan voor de mannen die - kort gezegd - in het Oogkleppentopic thuishoren.
vrijdag 10 juli 2009 om 12:19
quote:MissMara schreef op 10 juli 2009 @ 11:56:
[...]
Ik vind het trouwens fijn Dubiootje, dat je de moeite neemt uit te leggen wat je zo raakte. Het klopt wel dat ik me niet zo bewust ben van hoe het is om als alleenstaande vrouw te moeten leven, hoe de maatschappij daar tegenaan kijkt. En eerlijk gezegd hield ik daar in het schrijven bij dit topic ook niet veel rekening mee, omdat dit in eerste instantie gericht was op mensen die een fijne relatie hebben en elkaar inzicht geven in hoe ze die relatie onderhouden. Het lijkt me heel heftig steeds tegen die vooroordelen aan te lopen.
Nou, zo ervaar ik het eigenlijk helemaal niet. Het zijn meer dit soort opmerkingen die me daarvan bewust maken. Juist omdat ik daar normaal helemaal niet (bewust) mee bezig ben, kwam het waarschijnlijk zo hard aan.
Ik was de afgelopen dagen in een cursus met voor mij allemaal onbekende mensen, zo'n cursus waar het al snel behoorlijk persoonlijk wordt. Ik ben op zulke momenten heel open over mijn situatie. Waarom? Omdat ik trots ben op wat ik allemaal overwonnen heb en op hoe ik in het leven sta. Niet omdat ik gescheiden ben, dat zou nogal stom zijn, maar wel omdat ik de keuze heb durven maken mijn eigen weg te gaan. Ik kreeg hierop heel positieve en bewonderende reacties van diverse mensen uit de groep. Dit om aan te geven hoe ik hier normaal mee omga. Het voelt voor mij prettig om open te zijn over mijn eigen kwetsbaarheden en ik krijg daar meestal veel waardering (en openheid van de ander) voor terug.
Tja, af en toe loop je ook tegen de vooroordelen aan, zoals het meisje in een winkel waar ik laatst een technische vraag stelde over een apparaat, die suggereerde dat ik het maar gewoon aan mijn man moest vragen Maar daar lach ik gewoon om, dat is ook niet echt vervelend.
Ik heb er over nagedacht en volgens mij voel ik me toch echt niet bedreigd door alleenstaande vrouwen.
Dat geloof ik ook niet en zo bedoelde ik het ook niet. Ik denk dat vooroordelen persoonlijker zijn, dat ze meer met jezelf te maken dan met "de ander". Het gaat er juist om afstand te creëren tussen jezelf en "de ander" door het verschil met die ander zo groot mogelijk te maken. Niet de persoon zelf, maar het zien van overeenkomsten met die ander zou bedreigend zijn. Het is een manier om niet over de complexiteit van je eigen leven of situatie na te denken.
Door de opmerking van Nijntje meende je opeens al je ergernissen en twijfels van tafel te kunnen schuiven. Hoe reëel is dat? Is dat niet een al te simpele oplossing van een niet zo simpel probleem?
[...]
Ik vind het trouwens fijn Dubiootje, dat je de moeite neemt uit te leggen wat je zo raakte. Het klopt wel dat ik me niet zo bewust ben van hoe het is om als alleenstaande vrouw te moeten leven, hoe de maatschappij daar tegenaan kijkt. En eerlijk gezegd hield ik daar in het schrijven bij dit topic ook niet veel rekening mee, omdat dit in eerste instantie gericht was op mensen die een fijne relatie hebben en elkaar inzicht geven in hoe ze die relatie onderhouden. Het lijkt me heel heftig steeds tegen die vooroordelen aan te lopen.
Nou, zo ervaar ik het eigenlijk helemaal niet. Het zijn meer dit soort opmerkingen die me daarvan bewust maken. Juist omdat ik daar normaal helemaal niet (bewust) mee bezig ben, kwam het waarschijnlijk zo hard aan.
Ik was de afgelopen dagen in een cursus met voor mij allemaal onbekende mensen, zo'n cursus waar het al snel behoorlijk persoonlijk wordt. Ik ben op zulke momenten heel open over mijn situatie. Waarom? Omdat ik trots ben op wat ik allemaal overwonnen heb en op hoe ik in het leven sta. Niet omdat ik gescheiden ben, dat zou nogal stom zijn, maar wel omdat ik de keuze heb durven maken mijn eigen weg te gaan. Ik kreeg hierop heel positieve en bewonderende reacties van diverse mensen uit de groep. Dit om aan te geven hoe ik hier normaal mee omga. Het voelt voor mij prettig om open te zijn over mijn eigen kwetsbaarheden en ik krijg daar meestal veel waardering (en openheid van de ander) voor terug.
Tja, af en toe loop je ook tegen de vooroordelen aan, zoals het meisje in een winkel waar ik laatst een technische vraag stelde over een apparaat, die suggereerde dat ik het maar gewoon aan mijn man moest vragen Maar daar lach ik gewoon om, dat is ook niet echt vervelend.
Ik heb er over nagedacht en volgens mij voel ik me toch echt niet bedreigd door alleenstaande vrouwen.
Dat geloof ik ook niet en zo bedoelde ik het ook niet. Ik denk dat vooroordelen persoonlijker zijn, dat ze meer met jezelf te maken dan met "de ander". Het gaat er juist om afstand te creëren tussen jezelf en "de ander" door het verschil met die ander zo groot mogelijk te maken. Niet de persoon zelf, maar het zien van overeenkomsten met die ander zou bedreigend zijn. Het is een manier om niet over de complexiteit van je eigen leven of situatie na te denken.
Door de opmerking van Nijntje meende je opeens al je ergernissen en twijfels van tafel te kunnen schuiven. Hoe reëel is dat? Is dat niet een al te simpele oplossing van een niet zo simpel probleem?
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 12:29
quote:MissMara schreef op 10 juli 2009 @ 12:11:
[...]
Aha, da's helder, en dat is zeker een goede correctie van mijn (blijkbaar idd beperkte ) perspectief op deze kwestie!
Heb jij trouwens het idee, als je dit topic zo doorleest, dat er hier mensen rondlopen die teveel pikken van hun partner, en dus 'eigenlijk' toch geen goede relatie hebben?
Ja.
Wat vind jij, vanuit dit perspectief bijv. van Riders stelling dat als je vol overtuiging de keus maakt dat je partner voor jou ideaal is, die dat dan ook is?
Ik heb Riders postings niet gelezen. Ik heb één keer uitgebreid met hem over dit onderwerp gediscussieerd, ik ken zijn standpunt en ik ga die discussie niet nog een keer aan
Ik denk namelijk (en dat is volgens mij het uitgangspunt van iedereen hier) dat dat opgaat als je partner aan een aantal basisvoorwaarden voldoet, bijv. een redelijk en stabiel persoon is, die het beste met je voorheeft etc. Dat dit dus niet opgaat, of op kan gaan voor de mannen die - kort gezegd - in het Oogkleppentopic thuishoren.Vraag: wat voor soort mannen hoort in jouw ogen thuis op het Oogkleppentopic?
[...]
Aha, da's helder, en dat is zeker een goede correctie van mijn (blijkbaar idd beperkte ) perspectief op deze kwestie!
Heb jij trouwens het idee, als je dit topic zo doorleest, dat er hier mensen rondlopen die teveel pikken van hun partner, en dus 'eigenlijk' toch geen goede relatie hebben?
Ja.
Wat vind jij, vanuit dit perspectief bijv. van Riders stelling dat als je vol overtuiging de keus maakt dat je partner voor jou ideaal is, die dat dan ook is?
Ik heb Riders postings niet gelezen. Ik heb één keer uitgebreid met hem over dit onderwerp gediscussieerd, ik ken zijn standpunt en ik ga die discussie niet nog een keer aan
Ik denk namelijk (en dat is volgens mij het uitgangspunt van iedereen hier) dat dat opgaat als je partner aan een aantal basisvoorwaarden voldoet, bijv. een redelijk en stabiel persoon is, die het beste met je voorheeft etc. Dat dit dus niet opgaat, of op kan gaan voor de mannen die - kort gezegd - in het Oogkleppentopic thuishoren.Vraag: wat voor soort mannen hoort in jouw ogen thuis op het Oogkleppentopic?
Ga in therapie!
vrijdag 10 juli 2009 om 13:00
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 11:53:
Dit even als nuance op jouw verhaal. "Niet zo leuk" is natuurlijk iets anders dan in elkaar geslagen of verrot gescholden worden.
Tuuk. Maar zo bedoelde ik het ook. Ik bedoelde letterlijk "niet zo leuk".
Dat in vergelijking met een kennis die als credo heeft "it's got to be perfect" en dus vindt dat als je een half jaartje het niet zo spetterend hebt samen, dat het dan tijd wordt voor iets nieuws. Want je leeft maar één keer, en het leven is te kort voor een niet-perfecte relatie, blah blah blah. Dat soort mensen zullen dus hun hele leven op zoek zijn naar die partner die wel perfect is en nooit in een uitgezakte joggingbroek op de bank domme series zit te kijken. Of naar die partner die 50 jaar lang een willige seksgodin blijft.
Dat is natuurlijk een extreem, maar ik lees op een ander forum wel vaker dat vrouwen schrijven "het is AL een jaar niet echt leuk meer met mijn man, is dit het nou, ik overweeg een scheiding". En dan denk ik Huh, een jaar, wat is nou een jaar op een heel huwelijk?
Dus in dat licht moet je het een beetje zien, niet te vergelijken met mishandeling of dat soort ellende.
Dit even als nuance op jouw verhaal. "Niet zo leuk" is natuurlijk iets anders dan in elkaar geslagen of verrot gescholden worden.
Tuuk. Maar zo bedoelde ik het ook. Ik bedoelde letterlijk "niet zo leuk".
Dat in vergelijking met een kennis die als credo heeft "it's got to be perfect" en dus vindt dat als je een half jaartje het niet zo spetterend hebt samen, dat het dan tijd wordt voor iets nieuws. Want je leeft maar één keer, en het leven is te kort voor een niet-perfecte relatie, blah blah blah. Dat soort mensen zullen dus hun hele leven op zoek zijn naar die partner die wel perfect is en nooit in een uitgezakte joggingbroek op de bank domme series zit te kijken. Of naar die partner die 50 jaar lang een willige seksgodin blijft.
Dat is natuurlijk een extreem, maar ik lees op een ander forum wel vaker dat vrouwen schrijven "het is AL een jaar niet echt leuk meer met mijn man, is dit het nou, ik overweeg een scheiding". En dan denk ik Huh, een jaar, wat is nou een jaar op een heel huwelijk?
Dus in dat licht moet je het een beetje zien, niet te vergelijken met mishandeling of dat soort ellende.
vrijdag 10 juli 2009 om 13:25
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 12:19:
[...]
Door de opmerking van Nijntje meende je opeens al je ergernissen en twijfels van tafel te kunnen schuiven. Hoe reëel is dat? Is dat niet een al te simpele oplossing van een niet zo simpel probleem?
Ja, natuurlijk realiseer ik me dat ik dan een keus maak om bepaalde vervelende zaken/eigenschappen van mijn man te negeren die er wel zijn. En dat er grenzen zijn waarbinnen dat kan - bepaalde zaken/eigenschappen moet je niet meer negeren, maar heel serieus nemen en ernaar handelen. En of je iets negeert of serieus neemt kan een glijdende schaal zijn, ik bedoel: je kunt steeds je grenzen verleggen wat je van iemand pikt.
Wat ik eigenlijk voor ogen heb is het volgende: als ik regelmatig naga en eerlijk ben tegenover mezelf of mijn man een goede man voor me is, al zijn onhebbelijkheden incluis, dan maak ik mijn leven (en het zijne! en onze relatie!) een stuk prettiger als ik die onhebbelijkheden accepteer zonder daar steeds commentaar op te leveren. In die zin ben ik het met Rider en Thyra eens dat als je eenmaal de keus voor iemand maakt, het helpt om daar een soort onvoorwaardelijkheid in te bouwen. Dat kan slagen als je dus de mazzel hebt (waar BGB het al over had) dat je partner in staat is een leuke partner te zijn.
Heel algemeen (en op het gevaar af dat ik hier weer te wetenschappelijk uit de hoek kom): volgens mij was het Freud die heeft geschreven over de twee opties die de mens in de moderne samenleving heeft: Of zich aanpassen aan de groep, waarbij een aantal offers gebracht worden aan de persoonlijke verlangens, of geheel 'authentiek' zijn, trouw zijn aan zijn unieke zelf, zonder concessies te doen - maar dan eenzaam. Misschien is dat ook wel op relaties toe te passen. Dat het waar is dat je vaak een deel van je verlangens wegstopt om met iemand een relatie te hebben.
Ik voor mij weet dat ik uiteindelijk toch kies voor de eerste optie - natuurlijk probeer ik een optimum te vinden tussen trouw aan mezelf en concessies doen binnen een relatie. Maar ik zie er daarom niet zo veel kwaad in om de andere kant op te kijken - mits het gaat om zaken die niet wezenlijk een dealbreaker zijn in een/mijn relatie.
[...]
Door de opmerking van Nijntje meende je opeens al je ergernissen en twijfels van tafel te kunnen schuiven. Hoe reëel is dat? Is dat niet een al te simpele oplossing van een niet zo simpel probleem?
Ja, natuurlijk realiseer ik me dat ik dan een keus maak om bepaalde vervelende zaken/eigenschappen van mijn man te negeren die er wel zijn. En dat er grenzen zijn waarbinnen dat kan - bepaalde zaken/eigenschappen moet je niet meer negeren, maar heel serieus nemen en ernaar handelen. En of je iets negeert of serieus neemt kan een glijdende schaal zijn, ik bedoel: je kunt steeds je grenzen verleggen wat je van iemand pikt.
Wat ik eigenlijk voor ogen heb is het volgende: als ik regelmatig naga en eerlijk ben tegenover mezelf of mijn man een goede man voor me is, al zijn onhebbelijkheden incluis, dan maak ik mijn leven (en het zijne! en onze relatie!) een stuk prettiger als ik die onhebbelijkheden accepteer zonder daar steeds commentaar op te leveren. In die zin ben ik het met Rider en Thyra eens dat als je eenmaal de keus voor iemand maakt, het helpt om daar een soort onvoorwaardelijkheid in te bouwen. Dat kan slagen als je dus de mazzel hebt (waar BGB het al over had) dat je partner in staat is een leuke partner te zijn.
Heel algemeen (en op het gevaar af dat ik hier weer te wetenschappelijk uit de hoek kom): volgens mij was het Freud die heeft geschreven over de twee opties die de mens in de moderne samenleving heeft: Of zich aanpassen aan de groep, waarbij een aantal offers gebracht worden aan de persoonlijke verlangens, of geheel 'authentiek' zijn, trouw zijn aan zijn unieke zelf, zonder concessies te doen - maar dan eenzaam. Misschien is dat ook wel op relaties toe te passen. Dat het waar is dat je vaak een deel van je verlangens wegstopt om met iemand een relatie te hebben.
Ik voor mij weet dat ik uiteindelijk toch kies voor de eerste optie - natuurlijk probeer ik een optimum te vinden tussen trouw aan mezelf en concessies doen binnen een relatie. Maar ik zie er daarom niet zo veel kwaad in om de andere kant op te kijken - mits het gaat om zaken die niet wezenlijk een dealbreaker zijn in een/mijn relatie.
vrijdag 10 juli 2009 om 13:32
quote:dubiootje schreef op 10 juli 2009 @ 12:29:
[...]
Vraag: wat voor soort mannen hoort in jouw ogen thuis op het Oogkleppentopic?Algemeen gesproken: Mannen die niet het beste met hun vrouw voorhebben, hun weinig gunnen, mannen die hun vrouw de schuld geven van dingen die niet werken en zichzelf vrijpleiten, mannen die hatelijk zijn tegen hun vrouw en ze zelfs fysiek mishandelen. Mannen die misbruik maken van het feit dat hun vrouwen moeilijk grenzen aan kunnen geven.
[...]
Vraag: wat voor soort mannen hoort in jouw ogen thuis op het Oogkleppentopic?Algemeen gesproken: Mannen die niet het beste met hun vrouw voorhebben, hun weinig gunnen, mannen die hun vrouw de schuld geven van dingen die niet werken en zichzelf vrijpleiten, mannen die hatelijk zijn tegen hun vrouw en ze zelfs fysiek mishandelen. Mannen die misbruik maken van het feit dat hun vrouwen moeilijk grenzen aan kunnen geven.
