Relaties
alle pijlers
Gepieker, ik word zo moe van mezelf...
maandag 13 juli 2009 om 12:30
Na een relatie van meer dan 10 jaar en een kind verder zit ik nu al lange tijd te piekeren of het niet beter is te stoppen met deze relatie. Na onze laatste "breakup" van ongeveer een half jaar geleden heb ik het gevoel gehouden dat het niet meer is zoals het moet zijn. En toch blijf ik hier rondhangen. En als ik me afvraag wat me hier houdt of op welk moment ik zit te wachten om definitief te gaan? Ik weet t niet. Maar waarom ga ik dan niet.. Ben ook erg bang voor z'n reactie. Hij kan nogal agressief reageren dus dat zal wel z'n piek raken als ik hem zal verlaten. Maar ja, die reactie zal over een half jaar natuurlijk hetzelfde zijn als wanneer ik de knoop nu zou doorhakken..
Ik ben al geruime tijd een lezer van dit forum en wilde dit keer mijn frustraties even kwijt. Ik weet het.. ik moet dit alleen beslissen. Helaas weet ik dat op dit forum ook minder leuke reacties te verwachten zijn, maar die neem ik op de koop toe. Misschien hoop ik op DE verlichtende en DE verfrissende reactie zodat ik de knoop makkelijker door kan hakken.. Iemand ervaring met lange pieker- en twijfelperiode?
Ik moet er zelf gewoon eerst 100% klaar voor zijn, geen twijfels meer hebben zodat ik zeker weet dat ik niet weer terugkeer. Maar phoe ik ben letterlijk moe van mezelf!
Ik ben al geruime tijd een lezer van dit forum en wilde dit keer mijn frustraties even kwijt. Ik weet het.. ik moet dit alleen beslissen. Helaas weet ik dat op dit forum ook minder leuke reacties te verwachten zijn, maar die neem ik op de koop toe. Misschien hoop ik op DE verlichtende en DE verfrissende reactie zodat ik de knoop makkelijker door kan hakken.. Iemand ervaring met lange pieker- en twijfelperiode?
Ik moet er zelf gewoon eerst 100% klaar voor zijn, geen twijfels meer hebben zodat ik zeker weet dat ik niet weer terugkeer. Maar phoe ik ben letterlijk moe van mezelf!
maandag 13 juli 2009 om 12:36
maandag 13 juli 2009 om 12:44
Er is in al die jaren zoveel gebeurd.. Na onze laatste verzoening heb ik het gevoel dat mn gevoelens voor hem teveel bekoeld zijn.. En zit ik misschien wel te wachten op een aanleiding om op te stappen.
Maar sinds die laatste verzoening heeft hij zich gerealiseerd dat het kantjeboord was en doet hij nu best wel zn best. Maar dat haalt niet zoveel meer uit ook al klinkt dat erg hard.. Er zijn ook al wel terugvalletjes geweest sinds die laatste verzoening maar om nou meteen te roepen: ik sta op, vind ik ook weer niet eerlijk. Probeer alles op een rijtje te krijgen en helder maar het lukt me maar niet. Vraag me af of alles beter is als ik er alleen voor sta met mn kind.. Hoe veel ellende me te wachten staat mbt omgang, boedel etc.etc. Kortom..
Maar sinds die laatste verzoening heeft hij zich gerealiseerd dat het kantjeboord was en doet hij nu best wel zn best. Maar dat haalt niet zoveel meer uit ook al klinkt dat erg hard.. Er zijn ook al wel terugvalletjes geweest sinds die laatste verzoening maar om nou meteen te roepen: ik sta op, vind ik ook weer niet eerlijk. Probeer alles op een rijtje te krijgen en helder maar het lukt me maar niet. Vraag me af of alles beter is als ik er alleen voor sta met mn kind.. Hoe veel ellende me te wachten staat mbt omgang, boedel etc.etc. Kortom..
maandag 13 juli 2009 om 12:47
Frustraties mag je hier altijd kwijt!!
Heb enigszins ervaring met piekeren en twijfelen. Maar had niet een relatie van 10 jaar en ook geen kindje, waardoor het iets 'makkelijker' is. Na een half jaar twijfelen en veel praten hebben we er samen een punt achter gezet.
Ik snap je angst, dat hij boos kan worden. Die had ik namelijk ook heel lang. Totdat ik heel voorzichtig met hem probeerde te praten.
Vaak eindigde dat in onbegrip en ruzie. Maar ja.. Op 1 of andere manier is het dan uiteindelijk toch gelukt.
Succes! En nog een
Heb enigszins ervaring met piekeren en twijfelen. Maar had niet een relatie van 10 jaar en ook geen kindje, waardoor het iets 'makkelijker' is. Na een half jaar twijfelen en veel praten hebben we er samen een punt achter gezet.
Ik snap je angst, dat hij boos kan worden. Die had ik namelijk ook heel lang. Totdat ik heel voorzichtig met hem probeerde te praten.
Vaak eindigde dat in onbegrip en ruzie. Maar ja.. Op 1 of andere manier is het dan uiteindelijk toch gelukt.
Succes! En nog een
maandag 13 juli 2009 om 12:48
Maar hoor vaak zat van single mensen dat dat anders is als je écht alleen bent..
maandag 13 juli 2009 om 12:53
Ik kan me nog herinneren dat ik vaak naar een vriendin vluchtte. Ik stortte daar mijn hart uit en besprak mijn twijfels met haar.
Ze heeft me nooit een richting gegeven van wat ik nou zou moeten kiezen, maar ze heeft me erg veel gesteund door te luisteren naar mijn frustraties. En ze heeft me erg veel opgevrolijkt, door samen leuke dingen te doen, lunchen, shoppen, koken, filmpje kijken.
Hoefde voor mij niet eens zo uitbundig te zijn! Samen een stomme serie kijken, was voor mij al hemels. Dan was ik even bij hem weg, en even uit die rot omgeving.
Heb jij niet zo'n vriendin? Waar je even naar toe kan vluchten?
x
Ze heeft me nooit een richting gegeven van wat ik nou zou moeten kiezen, maar ze heeft me erg veel gesteund door te luisteren naar mijn frustraties. En ze heeft me erg veel opgevrolijkt, door samen leuke dingen te doen, lunchen, shoppen, koken, filmpje kijken.
Hoefde voor mij niet eens zo uitbundig te zijn! Samen een stomme serie kijken, was voor mij al hemels. Dan was ik even bij hem weg, en even uit die rot omgeving.
Heb jij niet zo'n vriendin? Waar je even naar toe kan vluchten?
x
maandag 13 juli 2009 om 13:14
Uiteraard moet dat 'vluchten' geen gewoonte gaan worden.
Maar ik had het op dat moment echt nodig.
Daarnaast kon ik, tijdens het neerleggen van frustraties, nadenken over mijzelf, wat ik wil, mijn relatie etc. etc.
In totaal een maand of 6 getwijfeld en een maand of 3 gevlucht. Daarna kwam ik werkelijk tot de conclusie dat het niet zo langer kon en ben ik meerdere gesprekken met hem gaan voeren.
En omdat je twijfelt is het niet verkeerd om alleen te willen zijn, of je frustraties te willen delen met iemand. Je twijfelt niet voor niets of je nou bij hem wilt blijven of niet.
Wil je er voor vechten?
Of kies je er voor om alleen verder te gaan (met je kindje uiteraard).
Om daar achter te komen, kost veel tijd en energie.
En tuurlijk zou jij uiteindelijk zelf de keuze moeten maken, maar het lijkt mij niet gek dat je een vriendin in vertrouwen neemt om eens even een goed potje te gaan janken, klagen, schreeuwen. Wat je maar wilt.
Maar ik had het op dat moment echt nodig.
Daarnaast kon ik, tijdens het neerleggen van frustraties, nadenken over mijzelf, wat ik wil, mijn relatie etc. etc.
In totaal een maand of 6 getwijfeld en een maand of 3 gevlucht. Daarna kwam ik werkelijk tot de conclusie dat het niet zo langer kon en ben ik meerdere gesprekken met hem gaan voeren.
En omdat je twijfelt is het niet verkeerd om alleen te willen zijn, of je frustraties te willen delen met iemand. Je twijfelt niet voor niets of je nou bij hem wilt blijven of niet.
Wil je er voor vechten?
Of kies je er voor om alleen verder te gaan (met je kindje uiteraard).
Om daar achter te komen, kost veel tijd en energie.
En tuurlijk zou jij uiteindelijk zelf de keuze moeten maken, maar het lijkt mij niet gek dat je een vriendin in vertrouwen neemt om eens even een goed potje te gaan janken, klagen, schreeuwen. Wat je maar wilt.
maandag 13 juli 2009 om 13:15
maandag 13 juli 2009 om 13:18
Hey QM,lastig hè, definitief een knoop doorhakken.
Wat mij destijds heel erg heeft geholpen is mezelf in mijn hoofd 10 jaar verder plaatsen.
Zie ik mezelf dan nog gelukkig met deze situatie.
Naar wat ik begrijp hebben jullie al langer problemen.
Jullie hebben al een time out gehad en voor jou heeft het gewoon niet gewerkt.
Je kan niet zeggen dat je het niet geprobeerd hebt maar soms is het gewoon op.
Das geen schande.
Het gebeurd, meer dan je denkt.
Maar om dan de rest van je leven samen te blijven met iemand waarvan je niet meer de volle 100% houdt is jezelf heel erg te kort doen.
Je redt het wel, alleen met je kindje, met een nieuwe inboedel met alles.
Je hebt lieve mensen om je heen die je er op de moeilijke momenten wel doorheen gaan slepen.
Kies voor jezelf,hoe egoïstisch dat op dit moment ook nog mag lijken.
je man wil diep van binnen toch ook niet dat je bij hem blijft terwijl je niet meer van hem houdt.
Heel veel succes met het nemen van je beslissing
Wat mij destijds heel erg heeft geholpen is mezelf in mijn hoofd 10 jaar verder plaatsen.
Zie ik mezelf dan nog gelukkig met deze situatie.
Naar wat ik begrijp hebben jullie al langer problemen.
Jullie hebben al een time out gehad en voor jou heeft het gewoon niet gewerkt.
Je kan niet zeggen dat je het niet geprobeerd hebt maar soms is het gewoon op.
Das geen schande.
Het gebeurd, meer dan je denkt.
Maar om dan de rest van je leven samen te blijven met iemand waarvan je niet meer de volle 100% houdt is jezelf heel erg te kort doen.
Je redt het wel, alleen met je kindje, met een nieuwe inboedel met alles.
Je hebt lieve mensen om je heen die je er op de moeilijke momenten wel doorheen gaan slepen.
Kies voor jezelf,hoe egoïstisch dat op dit moment ook nog mag lijken.
je man wil diep van binnen toch ook niet dat je bij hem blijft terwijl je niet meer van hem houdt.
Heel veel succes met het nemen van je beslissing
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 13 juli 2009 om 13:23
Gelukkig zit ik zelf niet in die situatie, maar een vriendin (die ik al 27 jaar ken) wél! En ze twijfelt al ongeveer 12 jaar....en ik ben bang dat ze nu nooit meer de moed vindt.
Want 12 jaar geleden werd ze zwanger (onverwachts: Dom, niet aan de pil) en ja...met een kindje doe je dat niet (zo zei ze). Toen het kind 6 was, is ze tóch weg gegaan, het ging gewoon niet meer. Op een geheime plek, want ook haar vriend kan heel agressief reageren. Je gelooft het niet...tóch is ze weer terug gegaan! Waarom? Omdat ze wéér zwanger was van hem...(hoe dom kan een mens zijn). Nu, 5 jaar later, twee kinderen is de situatie nóg zo: Dan weer zit ze hier in tranen, het gaat niet, hij dit, hij dat. Maar ik ben nu zo ver, dat ik zie dat het óók aan haar ligt. Zij laat zich elke weer als een vod door hem behandelen. En daar is ze zelf bij. Dus hij weet: Als ik te ver ga, moet ik even dimmen, lief doen en ze is weer om....
Haar zoon (12) manipuleert als net als zijn vader...heeft een stoornis, ze waren al aangemeld bij Jeugdzorg. Hij gedraagt zich dan een paar maanden keurig en dus wordt de hulpaanvraag weer ingetrokken. Ik heb al jaren geluisterd en geluisterd, ik kan het gewoon niet meer opbrengen.
Want 12 jaar geleden werd ze zwanger (onverwachts: Dom, niet aan de pil) en ja...met een kindje doe je dat niet (zo zei ze). Toen het kind 6 was, is ze tóch weg gegaan, het ging gewoon niet meer. Op een geheime plek, want ook haar vriend kan heel agressief reageren. Je gelooft het niet...tóch is ze weer terug gegaan! Waarom? Omdat ze wéér zwanger was van hem...(hoe dom kan een mens zijn). Nu, 5 jaar later, twee kinderen is de situatie nóg zo: Dan weer zit ze hier in tranen, het gaat niet, hij dit, hij dat. Maar ik ben nu zo ver, dat ik zie dat het óók aan haar ligt. Zij laat zich elke weer als een vod door hem behandelen. En daar is ze zelf bij. Dus hij weet: Als ik te ver ga, moet ik even dimmen, lief doen en ze is weer om....
Haar zoon (12) manipuleert als net als zijn vader...heeft een stoornis, ze waren al aangemeld bij Jeugdzorg. Hij gedraagt zich dan een paar maanden keurig en dus wordt de hulpaanvraag weer ingetrokken. Ik heb al jaren geluisterd en geluisterd, ik kan het gewoon niet meer opbrengen.
maandag 13 juli 2009 om 13:38
quote:Summerdance schreef op 13 juli 2009 @ 13:18:
Maar om dan de rest van je leven samen te blijven met iemand waarvan je niet meer de volle 100% houdt is jezelf heel erg te kort doen.
Je redt het wel, alleen met je kindje, met een nieuwe inboedel met alles.
Je hebt lieve mensen om je heen die je er op de moeilijke momenten wel doorheen gaan slepen.
Kies voor jezelf,hoe egoïstisch dat op dit moment ook nog mag lijken.
je man wil diep van binnen toch ook niet dat je bij hem blijft terwijl je niet meer van hem houdt.
Heel veel succes met het nemen van je beslissing
Twee gevaarlijke uitspraken, mijns inziens. Misschien moet je, zeker als er kinderen in het spel zijn, jezelf een beetje opzij kunnen zetten en hun belangen laten voorgaan. Misschien is dan 80% houden van wel voldoende voor een werkbare relatie.
En ik denk, gezien de openingspost van TO, dat haar man wel degelijk zijn gezin bij elkaar wil houden en er zo te lezen ook zijn best voor doet.
TO: zijn jullie in therapie geweest? Dat kan erg zinvol zijn en de zaken aanzienlijk helderder maken. Soms kom je tot de conclusie dat je samen verder kan, soms tot de conclusie dat de relatie voorbij is. Ik vind dat je, zeker als er kinderen in het spel zijn, er alles aan moet doen om te kijken of je een relatie toch niet kunt redden.
Maar om dan de rest van je leven samen te blijven met iemand waarvan je niet meer de volle 100% houdt is jezelf heel erg te kort doen.
Je redt het wel, alleen met je kindje, met een nieuwe inboedel met alles.
Je hebt lieve mensen om je heen die je er op de moeilijke momenten wel doorheen gaan slepen.
Kies voor jezelf,hoe egoïstisch dat op dit moment ook nog mag lijken.
je man wil diep van binnen toch ook niet dat je bij hem blijft terwijl je niet meer van hem houdt.
Heel veel succes met het nemen van je beslissing
Twee gevaarlijke uitspraken, mijns inziens. Misschien moet je, zeker als er kinderen in het spel zijn, jezelf een beetje opzij kunnen zetten en hun belangen laten voorgaan. Misschien is dan 80% houden van wel voldoende voor een werkbare relatie.
En ik denk, gezien de openingspost van TO, dat haar man wel degelijk zijn gezin bij elkaar wil houden en er zo te lezen ook zijn best voor doet.
TO: zijn jullie in therapie geweest? Dat kan erg zinvol zijn en de zaken aanzienlijk helderder maken. Soms kom je tot de conclusie dat je samen verder kan, soms tot de conclusie dat de relatie voorbij is. Ik vind dat je, zeker als er kinderen in het spel zijn, er alles aan moet doen om te kijken of je een relatie toch niet kunt redden.
