n.a.v. 18 jaar naar de......Hoe vertel je het je kinderen?

Ik ben geen expair maare...

je zou misschien je nieuwe partner aan je kinderen voorstellen. En dan nog niet vertellen dat het je nieuwe vriend is.

Zodat ze hem gewoon leren kennen.

Maak uitstapjes met hem en de kinderen en geef ze het gevoel dat ze hem kunnen vertrouwen.



En dat je dan later verteld van hij gaat bij ons wonen ofzow blah blah...

In iedergeval dat begin.

Misschien heb je er wat aan

xx

ow wacht..

volgens mij heb ik het verhaal niet goed begrepen

Wat ik graag zou willen weten is:

Hoe heb jij het zelf ervaren dat je vader of moeder een andere partner had? Het zal ongetwijfeld heel pijnlijk en verwarrend zijn als kind omdat je altijd de hoop hebt dat papa en mama weer bij elkaar zullen komen.

Heb je uit eigen ervaring nog tips? Wat zijn absolute do's en don't s??



Het was zo ontzettend moeilijk. Mijn moeder was elk weekend naar haar nieuwe vriend en dan lag mijn vader in de kreukels. Hem zien huilen was het aller moeilijkste, je voelt je zo ontzettend machteloos. Thuis voelt niet meer veilig als er eenmaal die spanning hangt, dat vond ik zo erg, dat je het gevoel hebt dat je veilige thuis afbrokkelt. Ze hebben allebei geprobeerd om het voor ons makkelijker te maken.

Ik was 15-16 en ik heb me helemaal afgesloten van alles, ik werkte veel en ik kan me dus ook bijna niks herinneren van die tijd op een paar rottige dingen na. Zelfs de verhuizing heb ik gemist, ik was er gewoon niet. Ik kon het niet zien. Ik had geen hoop trouwens, mijn broertje wel, dat maakte het alleen maar moeilijker. Als ik voor mezelf spreek heb ik mijn moeder wel vergeven, maar het is nog steeds 7 jaar later een heel gevoelig punt. Het ergste is als de kinderen voor hun gevoel moeten kiezen tussen hun ouders. Dat vond en vind ik nog steeds verschrikkelijk. Ik hou zoveel van ze en als de een de ander zwart maakt kan ik daar niet mee omgaan. Dat is dus echt een don't: betrek je kinderen niet bij de strijd. Maar wees wel eerlijk, vertel ze waar ze aan toe zijn. Maar niet de andere ouder zwart maken. Laat ze weten dat het niet aan hen ligt. En dwing ze de nieuwe vriend vooral niet op. Ze moeten zich veilig kunnen voelen. Ik ben nu 23 en ik moet mijn ouders er af en toe nog op wijzen dat ik geen deel wil zijn van de strijd tussen hen. Het is al een stuk beter, maar ik hoef van mijn ouders geen dingen te horen die de ander 10 jaar geleden een keer verkeerd deed.

Mijn verhaal:

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was. In de eerste instantie werd de kinderen niks verteld. Mama, die eerst altijd thuis was, ging ineens weg en wij bleven bij papa achter. Achteraf heel vreemd, maar als kind neem je het gewoon.

Toen werden we (ik en mijn 3 broers en zussen) ineens opgehaald door familie om daar te 'logeren'. Niet voor de gezelligheid, want we werden uit elkaar gehaald en moesten ook in onze nieuwe (tijdelijke) woonplaats naar school. Ik vond het eigenlijk wel leuk, wnat ik logeerde bij mijn lievelingsnichtje en had een geweldige tijd. Later hoorde ik dat mij broers en zussen in die paar maanden meerdere adressen versleten hadden en het eigenlijk niet zo leuk hadden.

Ineens kwam mijn moeder me halen en hadden we een nieuw huis zonder vader.

ik denk en hoop dat ze me in die tijd verteld hebben wat er aan de hand was, maar ik kan het me niet herinneren. Ik heb nu wel enorm veel respect voor mijn moeder dat ze de stap (de scheiding) toen gemaakt heeft. Want gezien de omstandigheden (waar ik niet op in ga, sorry), was dat gewoon de enige mogelijkheid.



Later kreeg mijn moeder een nieuwe vriend en eigenlijk heeft ze dat vrij gauw verteld en wij hebben hem ook allemaal makkeliijk geaccepteerd. Wij (toen allemaal in de puberleeftijd) vonden dat heel vanzelfsprekend, maar uit verhalen van

anderen begrijp ik dat er ook vaak problemen om zijn.

Hoop dat mijn ouders weer bij elkaar zouden komen, heb ik eigenlijk nooit gehad. Mijn vader was/is zodanig emotioneel onbeschikbaar dat ik, ook als kind van 9, wel aanvoelde dat dit niks meer zou worden.



Tips? Do? Don't?



Tja...altijd, altijd, altijd eerlijk en duidelijk zijn tegen je kinderen. Een relatie een paar weken of maanden verbergen begrijp ik, maar 1,5 jaar gaat veel te ver. Geloof me, als een nieuwe partner leuk en goedis, accepteren de kinderen dat heus wel. En na zoveel tijd is je ex toch wel zeker van zijn relatie?

Dus, eerlijkheid, duidelijkheid, betrokkenheid. Dat zijn voor mij de kernwoorden en deze kwestie.

Jullie zijn nu anderhalf jaar uit elkaar, heb ik begrepen uit je eerdere postings. Hoelang is vader al samen met zijn nieuwe partner? Het is nog niet verteld, wil vader het al vertellen aan zijn kinderen?



Ik denk dat dit in eerste instantie aan vader is. Hoe het verteld wordt en wanneer. Hoe je kinderen er op gaan reageren, daar pas jij je reactie op aan.

kinderen zijn niet gebaat bij ouders die de ene na de andere realtie verslijten. Maar als je ex ondertussen zeker is van zijn vriendin, wordt het toch echt tijd om het te gaan vertellen.

En ja, dat is moeilijk, maar weet dat verzwijgen uiteindelijk meer schade teweeg brengt.

Wat ik mij nog het beste herinner is hoe oneerlijk ik het vond dat iedereen het al wist en ik niet.

Hallo Saskia!



Ik vind het super dat jij hier over nadenkt, soms zijn ouders (te) veel met hun eigen gevoelens bezig over de scheiding en nieuwe relatie van partner. Heel knap!



Mijn ouders zijn uit elkaar toen ik nog een baby was dus ervaring zat!



Waar ik tegen aanliep was:



- Mijn moeder ging samenwonen met iemand die mij totaal niet mocht, ik heb daar 4 vreselijk jaren achter de rug gehad. Voelde mij enorm onbelangrijk en was altijd buiten om maar niet bij hem in een huis te zitten.

- De nieuwe relatie gaat zich met opvoeden bemoeien. Vreselijk ik heb al 2 ouders bedankt.

- De nieuwe relatie hoort verhalen altijd van een kant en mengt zich in ruzies tussen de ouders of begint er zelfs een.

- Stel er komt een kind uit die relatie, laat de kinderen hun eigen kamer behouden. Er veranderd al zoveel, en er komt ook veel onzekerheid bij kijken.

- Ouders moeten ook alleen tijd met de kinderen doorbrengen (dus zonder nieuwe relatie) nu is dat natuurlijk geen probleem, maar wat als er samenwonen bij komt kijken?

- Als het wordt verteld, zeg er dan ook bij dat het niet erg is als ze zich verdrietig voelen.

- Het is denk ik ook belangrijk dat de nieuwe relatie zich in het begin wat achtergrond houdt. Dus niet meteen kleffen met de ouder voor de kinderen.



Hoop dat je er wat aan hebt, maar het merendeel van de verantwoording hierin ligt toch bij hun vader en zijn nieuwe relatie.

Boom_87 dat wil ik net zeggen.



Ik heb geen vader, mn zus en ik zijn altijd alleen geweest met mn moeder. Tot ze een vriend kreeg, iedereen het wist en wij het pas als laatst te horen kregen. Mn zus en ik hebben ze het leven zuur gemaakt, maar ook omdat mijn moeder een partner kreeg die ons gewoon niet erbij moest hebben..(als kind voel je alles aan..)



Nu heb ik zelf een vriend met 2 kinderen. Vader heeft zn kinderen verteld een nieuwe vriendin te hebben. De oudste heeft toen gezegd dat ze mij nog niet wilde ontmoeten en we hebben haar ook de tijd gegund. Ze heeft zelf aangegeven wanneer het tijd was, maar het meeste nog waardeert ze dat haar vader vanaf het begin eerlijk was en zij een van de eerste was die heeft gehoord van zijn nieuwe vriendin.



Dus een tip is vertel het de kinderen zo snel mogelijk, hoe pijnlijk ook.

Ben het er wel mee eens hoor, dat het tijd wordt om het de kinderen te vertellen. maar het is aan vader omdat te doen. Meer dan aangeven dat jij vindt dat hij het moet vertellen, kun je niet, het lijkt me niet dat jij het dan maar moet vertellen als hij aarzelt. Als de kinderen teleurgesteld zijn oid, is het ook aan vader om dat op te vangen.

Titel is onthoofdletterd!

Vertellen en wel zo snel mogelijk!



Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 4 was.. Ik weet niet hoe het bij ons gegaan is, maar ik weet niet beter of de nieuwe partners waren er gewoon.



Mijn moeder kennende zal ze me daar echt wel op voorbereid hebben, maar ik kan het me niet meer herinneren..



Wat bij mij het grootste " trauma" heeft opgeleverd is dat ik niet geaccepteerd werd door de 2e vrouw van mijn vader.. Nu pas, na een jaar of 20 en ze al weer van mijn vader af is en ik alleen met haar te maken heb doordat ze de moeder van mijn zusje is loopt het goed...



Maar je wil het je kinderen wel zelf vertellen en niet dat ze het van anderen horen.. Gewoon vertellen dus!!! En of dat dan samen met papa is, geen idee. Ligt aan de band met je kinderen en de band tussen jou en de vader. Als jullie niet meer normaal met elkaar om gaan bij wijze van, dan zou ik het echt niet samen vertellen. Het moet namelijk wel zo overkomen dat jij het er niet moeilijk mee hebt. De kinderen moeten het accepteren en dat lukt niet als de moeder het er moeilijk mee heeft en het eigenlijk liever anders ziet..

Kan het niet laten om te reageren, nu is mijn situatie natuurlijk anders maar de kinderen moeten het accepteren??? De kinderen moeten niets, of eigenlijk moeten ze alles want keus hebben ze niet maar accepteren? Nee er mee om leren gaan dat wel en zich normaal blijven gedragen dat ook. En hoezo mogen ze niet zien dat moeder het er moeilijk mee heeft? Natuurlijk mogen ze dat zien zolang moeder maar niet vader en nieuwe vriendin zwart gaan zitten maken, kunnen kinderen best relativeren en zelf beoordelen hoe ze er mee om willen gaan.

Eensch sanne, kinderen mogen best weten dat moeders het er moeilijk mee heeft. Ze zullen dat ongetwijfeld ook gewoon merken. Je kunt nou eenmaal niet al je emoties voor je kinderen verbergen, dat zou ook niet goed zijn. Ze in vertrouwen nemen, je hart helemaal bij ze luchten en op ze leunen is natuurlijk not done! Maar daartusssen zit een hele grote marge, je kunt best je oprechte gevoelens tonen zonder ze er te veel mee te belasten. De andere partij)en) zwart maken is natuurlijk helemaal not done, maar dat spreekt voor zich.



Succes!