Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
vrijdag 2 mei 2025 om 23:04
Jeetje Jahallo, ik denk dat het niet zo simpel is. Dat de relatie zo intimiderend en onveilig was, dat jij, om veilig te blijven, elke interne en eigen grens hebt overschreden. Dat het niet gaat over "ik heb hem verleid" maar "wat zou er gebeurd zijn als je dat niet deed".
Jij hebt jezelf veilig gehouden. Tegen elke prijs. En daarbij hoorde ook seks tegen je zin, of verleiden zonder zin.
Seksueel misbruik is niet altijd zo simpel als simpele verkrachting. Het is de dreiging, het toe-eigenen zonder dat er veiligheid is. En uit lijfsbehoud doe je veel, ook dingen die volstrekt over je eigen grenzen gaan.
En dat jij niet veilig was, dat lag bij hem. Niet bij jou.
Jij hebt jezelf veilig gehouden. Tegen elke prijs. En daarbij hoorde ook seks tegen je zin, of verleiden zonder zin.
Seksueel misbruik is niet altijd zo simpel als simpele verkrachting. Het is de dreiging, het toe-eigenen zonder dat er veiligheid is. En uit lijfsbehoud doe je veel, ook dingen die volstrekt over je eigen grenzen gaan.
En dat jij niet veilig was, dat lag bij hem. Niet bij jou.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
vrijdag 2 mei 2025 om 23:06
Wat ontzettend manipulatief van hem, Jahallo. Dat was echt niet oke en niet jouw schuld. Dwang is niet alleen iets fysieks, het kan ook psychisch zijn. Zo te lezen wist hij eigenlijk wel dat hij fout zat, en zag hij dat je niet wilde. Waarom is het dan jouw schuld dat hij doorgaat?
Vind je het moeilijk te geloven dat het verkrachting was? Ook als je op andere momenten initiatief nam om jezelf veilig te houden doet dat niets af aan dat het jou ernstig heeft beschadigd. En binnen een relatie is het extra moeilijk omdat wel en niet vrijwillig elkaar kunnen afwisselen, dat is een mindfuck. Maar hij had niet zo over jouw grenzen mogen gaan. Dat was zijn keuze.
Vind je het moeilijk te geloven dat het verkrachting was? Ook als je op andere momenten initiatief nam om jezelf veilig te houden doet dat niets af aan dat het jou ernstig heeft beschadigd. En binnen een relatie is het extra moeilijk omdat wel en niet vrijwillig elkaar kunnen afwisselen, dat is een mindfuck. Maar hij had niet zo over jouw grenzen mogen gaan. Dat was zijn keuze.
What a nuanced anxiety
vrijdag 2 mei 2025 om 23:21
Wat Lucy en Tyche zeggen zijn hele mooie, ware posts denk ik.
Met wat ik weet over de relatie met je ex-man, is dat jouw behoeftes, wensen en grenzen op geen enkele manier op de voorgrond stonden. In ieder geval niet zonder een voor-wat-hoort-wat situatie, waarin hij impliciet of expliciet iets terug verwachtte.
In zo'n situatie kan het makkelijk gebeuren dat jij zelf ook je eigen grenzen of behoeftes uit het oog verliest, of het opgeeft om ze kenbaar te maken, want er wordt toch niet geluisterd. Dat je misschien niet protesteerde, betekent niet dat je het altijd wilde. Dat je het soms zelf initieerde, betekent niet dat je je daartoe soms misschien gedwongen hebt gevoeld (omdat hij iets (terug) verwachtte, om hem milder te stemmen, om jou of je dochter veilig te houden).
Als hij had kunnen weten dat je het deed omdat hij je onder druk zette, of hij had kunnen weten dat je het niet wilde (door fysieke of verbale signalen), dan was het zijn verantwoordelijkheid om te stoppen.
Jou achteraf verwijten dat je hem in een lastige positie bracht door wel mee te werken, maar met een lijf dat 'nee' zegt, zegt ten eerste dat hij donders goed doorhad dat het voor jou niet ok was, en ten tweede dat hij een manipulatieve man was die alles zo wist te draaien dat jij fout was en aan jezelf en je motieven ging twijfelen.
Misschien was er ook vrijwillige seks met instemming waar jullie bede van hebben genoten. Maar dat neemt niet weg dat de voorbeelden die jij beschrijft niet ok waren.
Met wat ik weet over de relatie met je ex-man, is dat jouw behoeftes, wensen en grenzen op geen enkele manier op de voorgrond stonden. In ieder geval niet zonder een voor-wat-hoort-wat situatie, waarin hij impliciet of expliciet iets terug verwachtte.
In zo'n situatie kan het makkelijk gebeuren dat jij zelf ook je eigen grenzen of behoeftes uit het oog verliest, of het opgeeft om ze kenbaar te maken, want er wordt toch niet geluisterd. Dat je misschien niet protesteerde, betekent niet dat je het altijd wilde. Dat je het soms zelf initieerde, betekent niet dat je je daartoe soms misschien gedwongen hebt gevoeld (omdat hij iets (terug) verwachtte, om hem milder te stemmen, om jou of je dochter veilig te houden).
Als hij had kunnen weten dat je het deed omdat hij je onder druk zette, of hij had kunnen weten dat je het niet wilde (door fysieke of verbale signalen), dan was het zijn verantwoordelijkheid om te stoppen.
Jou achteraf verwijten dat je hem in een lastige positie bracht door wel mee te werken, maar met een lijf dat 'nee' zegt, zegt ten eerste dat hij donders goed doorhad dat het voor jou niet ok was, en ten tweede dat hij een manipulatieve man was die alles zo wist te draaien dat jij fout was en aan jezelf en je motieven ging twijfelen.
Misschien was er ook vrijwillige seks met instemming waar jullie bede van hebben genoten. Maar dat neemt niet weg dat de voorbeelden die jij beschrijft niet ok waren.
vrijdag 2 mei 2025 om 23:55
Jahallo, als je het aan kan dan raad ik het boek "verlamd van angst" aan, geschreven door Agnes van Minnen.
Verkrachting is niet zo simpel als nee zeggen of vechten. Het is verstijven. Of meewerken uit lijfsbehoud. Je lichaam reageert wel, dus dat orgasme is niets meer dan stimulatie van de juiste knopjes.
Je zat in een geweldadige relatie. Verkrachting gaat niet over seks, het gaat over onderdrukking. Het was een manier om jou klein te maken, te houden. Je onveilig te laten zijn in je eigen lichaam. Je weg te laten gaan van je eigen gevoelens, je eigen wil.
En verkrachting in een relatie is vele malen moeilijker dan verkrachting in de bosjes, omdat je niet weg gaat. Je het je laat "overkomen". Je de bullshit slikt dat een man behoeftes heeft en je als vrouw verplicht bent er aan tegemoet te komen.
En tegelijkertijd was de affectie er soms wel echt. Was de relatie misschien niet alleen maar slechte.
Maar hij wist het. Ging ermee door. Manipuleerde jou nog zelfs in dat het aan jou lag, niet aan hem. Maar hij wist het en ging ermee door. Het was ook nog doelbewust.
Ook als je het soms zelf initieerde, uit lijfsbehoud. Ook als je zelf zorgde voor een orgaame waar jij niet op zat te wachten:
Het Was Niet Jouw Schuld.
Verkrachting is niet zo simpel als nee zeggen of vechten. Het is verstijven. Of meewerken uit lijfsbehoud. Je lichaam reageert wel, dus dat orgasme is niets meer dan stimulatie van de juiste knopjes.
Je zat in een geweldadige relatie. Verkrachting gaat niet over seks, het gaat over onderdrukking. Het was een manier om jou klein te maken, te houden. Je onveilig te laten zijn in je eigen lichaam. Je weg te laten gaan van je eigen gevoelens, je eigen wil.
En verkrachting in een relatie is vele malen moeilijker dan verkrachting in de bosjes, omdat je niet weg gaat. Je het je laat "overkomen". Je de bullshit slikt dat een man behoeftes heeft en je als vrouw verplicht bent er aan tegemoet te komen.
En tegelijkertijd was de affectie er soms wel echt. Was de relatie misschien niet alleen maar slechte.
Maar hij wist het. Ging ermee door. Manipuleerde jou nog zelfs in dat het aan jou lag, niet aan hem. Maar hij wist het en ging ermee door. Het was ook nog doelbewust.
Ook als je het soms zelf initieerde, uit lijfsbehoud. Ook als je zelf zorgde voor een orgaame waar jij niet op zat te wachten:
Het Was Niet Jouw Schuld.
lucy wijzigde dit bericht op 03-05-2025 00:04
0.44% gewijzigd
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 3 mei 2025 om 00:13
Nee, niet onzin, vind het enorm boeiend. Voor momenten dat er even niets urgents speelt, om het zo maar even te zeggen.
Volgens mij raakt dat bij mij precies het punt wat speelt bij mij en wat mij "niet leerbaar" maakt.
Maar voor morgen of overmorgen lijkt me prima
.
Dus nu weer terug naar Jahallo
Volgens mij raakt dat bij mij precies het punt wat speelt bij mij en wat mij "niet leerbaar" maakt.
Maar voor morgen of overmorgen lijkt me prima
.Dus nu weer terug naar Jahallo
lucy wijzigde dit bericht op 03-05-2025 00:14
7.38% gewijzigd
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 3 mei 2025 om 00:13
Jahallo, de wet is vorig jaar veranderd: nu is het ook strafbaar als je weet (of redelijkerwijs kunt weten) dat de ander niet wil. Die wetsverandeting is niet voor niets, maar komt voort uit het inzicht dat dwang niet altijd gewelddadig is.
Jouw eigen reactie klinkt voor mij als 'fawning': de minder bekende traumarespons (naast fight/flight/freeze) waarbij je meewerkt om erger te voorkomen.
Wat hij deed is denk ik niet te begrijpen als je het normaal vindt om respect te hebben voor anderen. Hij heeft jou als een object behandeld en elke keer als jij te nadrukkelijk menselijk was (bijvoorbeeld als je emotioneel was, wensen had, autonome keuzes maakte) dan ontsnapte je aan hem en dat kon hij niet hebben, denk ik. Je uitschelden is een manier om je weer klein te krijgen, hij zei gewoon wat jou zou raken. Het is niet redelijk of logisch of terecht wat hij deed en zei. Dat is zijn gebrek, niet het jouwe.
Zou jij je partner behandelen zoals hij deed? Zou je het acceptabel vinden als iemand zo met een vriendin van jou of met je kind zou omgaan?
En even los van hoe het juridisch heet: hoe voelt het? Het klinken als nare, angstige, vernederende ervaringen waar je je schuldig en beschaamd over voelt. Dat is wat seksueel geweld doet, en ik vind het totaal begrijpelijk dat deze ervaringen wonden hebben geslagen waar je nu last van hebt. Dat is heel erg voor je, niet iets dat jij hebt gekozen of verdiend of verzonnen hebt.
Avo, wat naar dat het zo'n afkeer oproept om je lichaam goed te behandelen. Helpt het om er andere woorden aan te geven, want ik kan me voorstellen dat 'lief voor jezelf zijn' nog een braakwekkende ver-van-je-bed-show is. Noodzakelijk onderhoud? Investering voor optimale functionaliteit?
Wie doe je er kwaad mee als je zachter voor jezelf bent? En wie (welke stem) heeft er wat aan als jij wordt bestraft en afgebeuld? De meest gruwelijke misdaden hebben een strafmaat met een einddatum. Wanneer ben jij genoeg gestraft, denk je?
Jouw eigen reactie klinkt voor mij als 'fawning': de minder bekende traumarespons (naast fight/flight/freeze) waarbij je meewerkt om erger te voorkomen.
Wat hij deed is denk ik niet te begrijpen als je het normaal vindt om respect te hebben voor anderen. Hij heeft jou als een object behandeld en elke keer als jij te nadrukkelijk menselijk was (bijvoorbeeld als je emotioneel was, wensen had, autonome keuzes maakte) dan ontsnapte je aan hem en dat kon hij niet hebben, denk ik. Je uitschelden is een manier om je weer klein te krijgen, hij zei gewoon wat jou zou raken. Het is niet redelijk of logisch of terecht wat hij deed en zei. Dat is zijn gebrek, niet het jouwe.
Zou jij je partner behandelen zoals hij deed? Zou je het acceptabel vinden als iemand zo met een vriendin van jou of met je kind zou omgaan?
En even los van hoe het juridisch heet: hoe voelt het? Het klinken als nare, angstige, vernederende ervaringen waar je je schuldig en beschaamd over voelt. Dat is wat seksueel geweld doet, en ik vind het totaal begrijpelijk dat deze ervaringen wonden hebben geslagen waar je nu last van hebt. Dat is heel erg voor je, niet iets dat jij hebt gekozen of verdiend of verzonnen hebt.
Avo, wat naar dat het zo'n afkeer oproept om je lichaam goed te behandelen. Helpt het om er andere woorden aan te geven, want ik kan me voorstellen dat 'lief voor jezelf zijn' nog een braakwekkende ver-van-je-bed-show is. Noodzakelijk onderhoud? Investering voor optimale functionaliteit?
Wie doe je er kwaad mee als je zachter voor jezelf bent? En wie (welke stem) heeft er wat aan als jij wordt bestraft en afgebeuld? De meest gruwelijke misdaden hebben een strafmaat met een einddatum. Wanneer ben jij genoeg gestraft, denk je?
What a nuanced anxiety
zaterdag 3 mei 2025 om 06:27
Jahallo het is ook gewoon heel lastige materie.
Hier ook als je van een afstandje na de situatie kijkt had een 38 jarige met een 14 jarige sex en ze had er zelf ook wel zin in.( even heel plat werd nat,kwam klaar enz) .
Alleen de misbruik zit in het machtsverhoudingen leeftijd/iets weten wat een ander de buitenwereld niet in wilt hebben. En in families is het ook vaak een middel om de ander een excuses te laten maken die er niet gemaakt hoeft te worden. Daarom is verkrachting buiten ook heel erg en eng maar de langdurige impact is vaak anders
Dan misbruik in vertrouwings relatie.
Hier ook als je van een afstandje na de situatie kijkt had een 38 jarige met een 14 jarige sex en ze had er zelf ook wel zin in.( even heel plat werd nat,kwam klaar enz) .
Alleen de misbruik zit in het machtsverhoudingen leeftijd/iets weten wat een ander de buitenwereld niet in wilt hebben. En in families is het ook vaak een middel om de ander een excuses te laten maken die er niet gemaakt hoeft te worden. Daarom is verkrachting buiten ook heel erg en eng maar de langdurige impact is vaak anders
Dan misbruik in vertrouwings relatie.
zaterdag 3 mei 2025 om 08:26
Avo, ik snap het als je het weghaalt. En ik vind het zo verdrietig en naar voor je dat het zo werkt.
Maar wat kun jij toch goed en invoelbaar schrijven, wat een fantastisch talent heb jij om je gevoelens en die van anderen die soortgelijke dingen hebben meegemaakt te verwoorden. (ik hoop dat ik dat tegen je mag zeggen, anders haal ik het weer weg).
Maar wat kun jij toch goed en invoelbaar schrijven, wat een fantastisch talent heb jij om je gevoelens en die van anderen die soortgelijke dingen hebben meegemaakt te verwoorden. (ik hoop dat ik dat tegen je mag zeggen, anders haal ik het weer weg).
zaterdag 3 mei 2025 om 08:38
Hier terug van vakantie (die fijn was) en meteen terug in de chaos van het werk.
Er vertrekken nu zo veel mensen, ook naar een concurrerend bedrijf dat onze ruif langzaam leeg eet. En dat roept zo veel ingewikkelde gevoelens bij mij op.
Boosheid, dat terwijl er veel werkzoekenden in mijn branche zijn, dat andere bedrijf uitgerekend onze mensen wegkaapt.
Maar ook (en dit vind ik vreselijk om te schrijven of zelfs maar te denken) diepe ellende en schaamte omdat ze mij niet vragen. Iedereen, behalve mij. Terwijl er een heleboel oud-collega's werken.
En dan begint mijn straffende ouder dus meteen te gillen dat dat niet voor niks is. Dat ik ook zo stom en slecht en afschuwelijk ben, dat het logisch is dat ik alleen overblijf, net als vroeger toen er bij gym gekozen moest worden en ik altijd als een van de laatsten bleef staan. Dat ik helemaal niets waard ben, dat iedereen me uiteindelijk zal verlaten en dat ik de rest van mijn leven moederziel alleen zal zijn.
Ik ben er zo naar van en slaap er niet van. Ik kan alleen maar hopen dat het inzicht dat schematherapie me heeft gegeven, me gaat helpen om dit gevoel op een gegeven moment ook weer te parkeren.
Maar ik moet hier wel iets mee. Deze situatie maakt me te ongelukkig.
Er vertrekken nu zo veel mensen, ook naar een concurrerend bedrijf dat onze ruif langzaam leeg eet. En dat roept zo veel ingewikkelde gevoelens bij mij op.
Boosheid, dat terwijl er veel werkzoekenden in mijn branche zijn, dat andere bedrijf uitgerekend onze mensen wegkaapt.
Maar ook (en dit vind ik vreselijk om te schrijven of zelfs maar te denken) diepe ellende en schaamte omdat ze mij niet vragen. Iedereen, behalve mij. Terwijl er een heleboel oud-collega's werken.
En dan begint mijn straffende ouder dus meteen te gillen dat dat niet voor niks is. Dat ik ook zo stom en slecht en afschuwelijk ben, dat het logisch is dat ik alleen overblijf, net als vroeger toen er bij gym gekozen moest worden en ik altijd als een van de laatsten bleef staan. Dat ik helemaal niets waard ben, dat iedereen me uiteindelijk zal verlaten en dat ik de rest van mijn leven moederziel alleen zal zijn.
Ik ben er zo naar van en slaap er niet van. Ik kan alleen maar hopen dat het inzicht dat schematherapie me heeft gegeven, me gaat helpen om dit gevoel op een gegeven moment ook weer te parkeren.
Maar ik moet hier wel iets mee. Deze situatie maakt me te ongelukkig.
zaterdag 3 mei 2025 om 09:23
Griebus, ik snap je gevoel. Een diep gevoel van (weer) niet gezien worden. Niet de waardering krijgen die je verdient.
Als je gevraagd zou worden, zou je dan overstappen? En rare vraag misschien: collega's die wel gevraagd zijn: hoe zijn ze benaderd? Rechtstreeks, via de telefoon? Via een recruiter van het bedrijf via LinkedIn? Ben jij minder zichtbaar op linkedin? Hadden ze zelf een balletje op gegooid bij een oud collega? Heb jij dat balletje wel eens op gegooid? Is dat een optie? En denken ze überhaupt dat je er voor open zou staan?
Maar het zou mij ook pijn doen. De vraag is: wil je er actief iets mee, of is het vooral oude pijn die opgeruimd moet worden? Want uit eerdere posts van je blijkt dat je op het werk zelf wel gewaardeerd en gezien wordt, toch?
Als je gevraagd zou worden, zou je dan overstappen? En rare vraag misschien: collega's die wel gevraagd zijn: hoe zijn ze benaderd? Rechtstreeks, via de telefoon? Via een recruiter van het bedrijf via LinkedIn? Ben jij minder zichtbaar op linkedin? Hadden ze zelf een balletje op gegooid bij een oud collega? Heb jij dat balletje wel eens op gegooid? Is dat een optie? En denken ze überhaupt dat je er voor open zou staan?
Maar het zou mij ook pijn doen. De vraag is: wil je er actief iets mee, of is het vooral oude pijn die opgeruimd moet worden? Want uit eerdere posts van je blijkt dat je op het werk zelf wel gewaardeerd en gezien wordt, toch?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 3 mei 2025 om 10:31
Avo, wat mooi en eerlijk beschreven.
Wie heb je pijn gedaan door slecht te zijn? Vooral jezelf toch? Jij bent degene die moest ondergaan, die bang en eenzaam was en pijn had, die nu zoveel zelfhaat en schaamte voelt. Ik vind dat wel een heel zware straf voor... ja, voor wat? Voor een normaal kind zijn dat soms stout was? Voor een lichaam hebben en proberen te overleven? Verdien je daarvoor echt zoveel leed, elk jaar weer?
Ik zou mijn mededogen voor jou wel in je hoofd willen gieten. Maar ik vind het al mooi dat een deel van jou ziet dat dat misschien wel het antwoord is. Dat een deel misschien, heel voorzichtig, kan voelen dat je misschien wel niet zó slecht bent dat je dit allemaal verdiende. Dat kleine avo onschuldig was en dat tieneravo haar beschermde, niet door iets verkeerd te doen maar door zichzelf op te offeren zodat ze het kleine meisje en anderen geen pijn zouden doen. Misschien is er langzaam ook ruimte voor volwassen avo die kan zien hoe jong de andere twee waren, hoe weinig keuze ze hadden, hoeveel pijn ze hebben, en dat die pijn niet hoeft te worden bestraft of verdoofd met méér pijn, dat aftersun ook een optie is. Dat het lijf heus sterk en bruikbaar en onverwoestbaar is, maar dat je dan nog niet hoeft te proberen om het te verwoesten.
Griebus, wat een rotgevoel, deze situatie triggert precies de onzekerheid die veel ouder is. En misschien ook niet meer reëeel nu? Want ik dacht hetzelfde als Lucy: er is volgens mij geen reden om op te baseren dat jij geen aanwinst bent voor je huidige plek en dus ook niet op de nieuwe. Maar ik herinner me ook je toewijding op deze plek, het verdriet dat het zo ontmanteld wordt. Ben jij zichtbaar als iemand die ook zou willen overstappen? Wil je dat, los van dat het gevoel dat ze jou niet willen dan zou verminderen?
Wie heb je pijn gedaan door slecht te zijn? Vooral jezelf toch? Jij bent degene die moest ondergaan, die bang en eenzaam was en pijn had, die nu zoveel zelfhaat en schaamte voelt. Ik vind dat wel een heel zware straf voor... ja, voor wat? Voor een normaal kind zijn dat soms stout was? Voor een lichaam hebben en proberen te overleven? Verdien je daarvoor echt zoveel leed, elk jaar weer?
Ik zou mijn mededogen voor jou wel in je hoofd willen gieten. Maar ik vind het al mooi dat een deel van jou ziet dat dat misschien wel het antwoord is. Dat een deel misschien, heel voorzichtig, kan voelen dat je misschien wel niet zó slecht bent dat je dit allemaal verdiende. Dat kleine avo onschuldig was en dat tieneravo haar beschermde, niet door iets verkeerd te doen maar door zichzelf op te offeren zodat ze het kleine meisje en anderen geen pijn zouden doen. Misschien is er langzaam ook ruimte voor volwassen avo die kan zien hoe jong de andere twee waren, hoe weinig keuze ze hadden, hoeveel pijn ze hebben, en dat die pijn niet hoeft te worden bestraft of verdoofd met méér pijn, dat aftersun ook een optie is. Dat het lijf heus sterk en bruikbaar en onverwoestbaar is, maar dat je dan nog niet hoeft te proberen om het te verwoesten.
Griebus, wat een rotgevoel, deze situatie triggert precies de onzekerheid die veel ouder is. En misschien ook niet meer reëeel nu? Want ik dacht hetzelfde als Lucy: er is volgens mij geen reden om op te baseren dat jij geen aanwinst bent voor je huidige plek en dus ook niet op de nieuwe. Maar ik herinner me ook je toewijding op deze plek, het verdriet dat het zo ontmanteld wordt. Ben jij zichtbaar als iemand die ook zou willen overstappen? Wil je dat, los van dat het gevoel dat ze jou niet willen dan zou verminderen?
What a nuanced anxiety
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
