Secundaire kinderloosheid

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 13:14

Afgelopen week heb ik mijn 3e miskraam gehad. In 2022 is onze dochter geboren en in 2023, 2024 en nu dus 2025 hebben we een miskraam te verwerken gehad.

Voordat ik de laatste keer zwanger raakte, hadden we al afgesproken dat het de laatste poging zou zijn. Daar stond ik achter (ik ben inmiddels 41 en wil deze onzekerheden en verdrieten niet meer) maar nu het dan ook écht definitief is komt het ontzettend binnen.

Er komt dus geen tweede kind. Mijn dochter groeit op zonder siblings (ze heeft wel een oudere broer en zus, maar dat scheelt 16+18 jaar en die studeren verder weg).

Ik vind het heftig, terwijl ik vóórdat ik zwanger was al wat meer op het spoor van ‘het blijft bij 1 kind’ begon te zitten, omdat ik niet meer had verwacht zwanger te raken.

Wie heeft ervaringen te delen? Of misschien tips om dit te gaan accepteren, gecombineerd met een liefdevolle blik naar mezelf? Ik ben nogal goed in destructief gedrag/gedachten over mezelf, maar dat verdien ik niet en dat wil ik nu dus ‘eens anders gaan doen’.

Alvast bedankt voor het lezen.

legal-says-no zaterdag 24 mei 2025 om 19:01

blijfgewoonbianca schreef: ↑
24-05-2025 18:49
- Niet zo zeiken over je been amputatie ; je hebt nog 1 been over. En die had ook de minste cellulitis.
- Niet sippen over je verbrande huis ; je hebt de foto’s nog. En kijk ; het schuurtje staat er ook nog.

Je kunt heel slecht op commando het positieve van iets inzien.
TO mag best rouwen om haar miskramen, om de kinderen die welkom waren en er toch niet kwamen, om haar toekomst die ze bij moet stellen, etc.

+1

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 19:05

Nogeffe24 schreef: ↑
24-05-2025 17:22
Ff dimmen graag. Ik reageer gewoon op het feit dat ze zegt dat er geen broertjes en zusjes zijn. Maar het is op zich toch al een heel fijne idee dat het kindje een grote broer en zus heeft (die nu opeens nog veel ouder blijken te zijn maar goed). Die band kan ook gestimuleerd worden. En een speelmaatje kan je ook proberen te vinden in bv neefjes of nichtjes als het echt geen optie meer is om zelf door te gaan voor een 2e. Overigens heb ik zelf ook ervaring met meerdere miskramen, maar ben toch doorgegaan om ons gezin compleet te maken. Dat zou mijn advies dus zijn als het niet te accepteren is, wat er nu dus naar uit ziet.

De vraag is niet of ik nog een poging zal wagen. Die laatste poging hebben we gewaagd en heeft geresulteerd in een miskraam. Ik weet dat er vast nog zat mogelijkheden zijn om op je 41e toch nog zwanger te raken, maar niet meer voor ons. Dus dat advies hoef ik helemaal niet.

We stimuleren zeker de band met haar oudere broer en zus. We hebben het vaak over hen, en als ze er zijn is het altijd feest en wordt er veel geknuffeld. Maar daar kan zomaar 6 tot 8 weken tussen zitten. Ze groeit er dus niet mee op en heeft later geen sibling met wie ze jeugdherinneringen kan delen.

Natuurlijk ben ik dankbaar voor mijn dochter, voor wat er wél is. Met elke miskraam die volgde werd ik alleen maar dankbaarder voor het feit dat zij er is. Maar dat wil niet zeggen dat het verdriet er niet naast kan bestaan.

Vandaar ook de vraag naar tips om met het verlies van de wens en het verdriet om te gaan, zodát ik niet in destructieve gedachten verzand.
Advies als ‘probeer het gewoon nog een keer’ is dus niet helpend, want daar kan juist een negatieve gedachte uitkomen: hebben we wel hard genoeg geprobeerd?

Qua proberen is het genoeg geweest. Daar waren we vóór de zwangerschap al duidelijk over. Verstandelijk. Maar nu het gevoel nog…

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 19:09

legal-says-no schreef: ↑
24-05-2025 15:16
Wat verdrietig. Geen ervaring hiermee, wel met het verdriet van een miskraam.

Misschien is het goed voor jezelf om scherp te hebben waar het verdriet hem precies in zit? In dat er niet nog een kindje kan komen, of dat jouw jongste dochter zonder sibling opgroeit?

Goede vraag. Ik denk dat het verdriet vooral bij mij zit. Dochter is hartstikke sociaal, maakt makkelijk contact op de opvang en ik hoop/verwacht volgend jaar op de basisschool ook. Ze groeit op met een neefje van ongeveer dezelfde leeftijd en ik heb een aantal vriendinnen met kinderen in dezelfde leeftijd. Hoewel ik het jammer vind voor haar, denk ik dat ze zich ook wel gaat redden, zeg maar.

Voor mezelf: ik ben dolblij met mijn dochter, maar er is gewoon meer ruimte in mijn hart. Zo voelt dat. Vind zo’n wens of gevoel moeilijk uit te leggen. Maar om je vraag te beantwoorden: ik denk dus dat daar het grootste verdriet zit.

Wat op zich fijn is, want daar kan ik me denk ik makkelijker zelf op richten dan op het feit dat dochter geen broertje of zusje krijgt waar ze mee opgroeit..

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 19:09

Sonne schreef: ↑
24-05-2025 16:09
Sterkte TO. Het is verdrietig voor jou/jullie.

Dank je wel.

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 19:12

Pimpelmeesje87 schreef: ↑
24-05-2025 16:26
Klopt het dat de oudere siblings uit een eerdere relatie van je partner komen TO?
Hoewel het misschien niet zo voelt, heeft je dochter natuurlijk wel siblings, alleen met een groot leeftijdsverschil.

Ook ik heb miskraamervaring... geef het tijd. Je neemt nu afscheid van een toekomstdroom die er even was. Er komt nu een andere toekomst, die niet meer of minder is dan eerst, maar gewoon anders. En dat kan ook -op den duur- fijn zijn. Je mag rouwen om wat je had gehoopt. Het definitieve is ook echt, en het is rouw en rauw. Beschouw het ook zo. Hoe lang rouwen mensen? Rauwe rouw kan lang duren, en het verdriet kan/mag er altijd zijn. Misschien helpt het om wat meer te lezen over rouw, geef er creatieve ruimte aan, en kijk eens of er podcasts zijn over jouw situatie.

Heel veel sterkte...

Dank je wel. Ik lees jou inderdaad in meerdere topics waar ik geïnteresseerd in ben, en weet dat jij op het gebied van kinderwens/zwangerschap het nodige te verwerken hebt (gehad).

Je tip om meer te lezen over rouw is een goede. Ik weet natuurlijk wat rouw inhoudt enzo, maar er zelf een draai aan geven is me nooit echt goed gelukt. Soms stap ik te snel over dingen heen, die dan later keihard terugkomen. Of ik stop het weg. Terwijl ik nu wel voel dat ik een rouwproces ‘nodig’ heb om positief verder te kunnen.. ik ga eens zoeken.

Waitingforthenight zaterdag 24 mei 2025 om 19:12

Nogeffe24: Ik vind je toon vanaf het eerste bericht ook weinig empatisch. Je allereerste zin is meteen een terechtwijzing/correctie. Als hier kritiek op komt dan laat je ook weer zien dat je vanuit je eigen ervaringen kijkt en schrijft. Dat jij ook miskramen mee hebt gemaakt betekent niet dat TO hier op dezelfde manier mee om kan/wil gaan, wat een projectie. Je kunt stellen dat dochter in theorie wel siblings heeft, maar de praktijk is natuurlijk anders. Ze groeit op zonder andere kinderen in huis. Met zo'n groot leeftijdsverschil kunnen de siblings veel van elkaar houden, maar dat is totaal niet te vergelijken met een ander kind in huis opgroeien.

@TO, wat heftig, telkens weer de hoop en dan toch weer een miskraam. Dat hakt erin. Er is ook geen gemakkelijke remedie voor. Dit onvervulde verlangen naar een tweede kindje is er, en ik denk dat het goed is om dit niet weg te proberen te poetsen. Je verdriet mag een plaats hebben/krijgen en dat kost tijd. Soms zal het je erg in beslag nemen, terwijl het op andere momenten ver op de achtergrond aanwezig is. Beide is ok, wees hierin lief voor jezelf. Je mag weten dat je je dochter echt niet tekort doet, al had je haar een broertje of zusje gegund.

Waitingforthenight zaterdag 24 mei 2025 om 19:17

Oh en misschien kan het je ook helpen om symbolisch iets te doen, misschien is je gevoelens opschrijven iets voor jou?
Iemand anders schrijft over meer ruimte in je hart, je kunt op de duur misschien ook op een andere manier die liefde delen? Bijvoorbeeld als pleegouder? In steden zie ik nu ook initiatieven ontstaan waarbij gezinnen zichzelf openstellen voor een kindje dat extra ondersteuning/liefde kan gebruiken. Soms voor een paar dagen in de week, of in het weekeind. Misschien is zoiets iets voor jullie?

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 19:17

Dropdrop schreef: ↑
24-05-2025 16:33

Watvoor destructieve gedachten plagen je TO?

Ik denk dat sommige dingen in het leven alleen maar verdrietig zijn. Een miskraam, een onvervulde wens voor een kind, soms is er gewoon geen 'silver lining'. Alleen rouw en je moet erdoorheen.

Een moeder bestaat al voordat het kind gecreëerd is. Je was ook al een moeder voor de kinderen die je niet mocht uitdragen. Een moeder met lege armen. De ruimte in je hart was al gemaakt en nu blijft hij leeg.

Geef jezelf de tijd.

Op je eerste vraag: niet per se destructieve gedachten als in: ik heb gefaald, of zoiets.
Maar als ik niet goed in mijn vel zit of verdriet heb, gaat mijn goede zelfzorg als eerste overboord. Dat uit zich in: niet meer sporten/bewegen en ongezond eten. Met als gevolg dat ik aankom en mezelf lelijk en dik vind en dan daar weer destructieve gedachten over vorm.
Het is dus vooral zaak dat ik goed voor mezelf blijf zorgen (of ga zorgen, want ik heb het al overboord gegooid.

)

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 19:41

meisje85 schreef: ↑
24-05-2025 17:39
Hoi Plinkie, ik heb natuurlijk gelezen over je miskraam en hoe het hier voor jullie ophoudt. Dat is gewoon verdrietig. En kut. En ik denk dat het enige dat daarbij helpt, is om echt ruimte te geven aan alle gevoelens die daarbij komen kijken. Dus niet jezelf straffen of vermanend toespreken of wat dan ook, "gewoon" tijd nemen om al die gevoelens te ervaren. Daarbij kan je ook hulp zoeken, als je dat lastig vindt of merkt dat je gedachten erover altijd een bepaalde, destructieve kant op gaan. Sterkte!

Ja, dank je wel. Ik denk dus ook dat ik het de ruimte moet geven. Maar dat vind ik echt moeilijk. Want hoe doe je dat?

Daarin heb ik sowieso iets te leren. Voorheen verdoofde ik met alcohol en dan kon ik er weer even tegenaan. Maar ik ben ruim een jaar gestopt met alcohol drinken, dus het is sowieso zaak om heftige emoties op een andere manier aan te pakken/te ervaren.

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 19:51

blijfgewoonbianca schreef: ↑
24-05-2025 17:53
Je kunt hulp krijgen ( nou ja,…voor niks gaat de zon op ) voor het verwerken van je miskramen. Want het is niet niks.
Er zijn bijv. miskraamcoaches.
https://www.oudersvannu.nl/zwanger/misk ... gle.com%2F

Misschien vind je het een fijn idee als de namen van jullie onvoldragen baby’s geregistreerd worden in het Basisregister Personen.

Dank je wel. Ik wilde sowieso een afspraak maken met de POH-ggz en vanuit daar kijken wat er meer nodig is.

Over het registreren heb ik eerder nagedacht. Toen leek me dat wel een mooi idee, maar partner vond het niks. Die hing daar meer een langere termijn zwangerschap aan, waar ik ergens ook wel in kan komen.
Heb wel een kettinkje besteld met 5 geboortesteentjes. 1 van mijn dochter en 4 van de niet geboren kindjes (deze laatste zwangerschap waren het 2 vruchtjes, waarvan eentje met 5 weken al afstierf en de ander het hartje na 3 echo’s niet meer klopte).

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 19:57

Waitingforthenight schreef: ↑
24-05-2025 19:17
Oh en misschien kan het je ook helpen om symbolisch iets te doen, misschien is je gevoelens opschrijven iets voor jou?
Iemand anders schrijft over meer ruimte in je hart, je kunt op de duur misschien ook op een andere manier die liefde delen? Bijvoorbeeld als pleegouder? In steden zie ik nu ook initiatieven ontstaan waarbij gezinnen zichzelf openstellen voor een kindje dat extra ondersteuning/liefde kan gebruiken. Soms voor een paar dagen in de week, of in het weekeind. Misschien is zoiets iets voor jullie?

Dank je voor je reacties.
Opschrijven is wel een idee ja. Ik heb ook een kistje besteld waar ik wat dingen in wil doen. De echofoto, rompertjes die we (te vroeg) gekocht hebben, de positieve testen… een brief past daar nog wel bij denk ik.

Pleegouderschap. Oef, daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht en ik merk dat ik er nú ook nog niet aan toe ben om daarover na te denken. Misschien later wel, want het is natuurlijk prachtig om andere kinderen te helpen.

Baggal zaterdag 24 mei 2025 om 20:03

Lieve TO,

Dat is verdrietig inderdaad, want het beeld dat je voor ogen had, moet je bijstellen naast het verwerken van de miskramen.

Ik ben moeder van een dochter (2017) en dat was meer door de omstandigheden dan een geheel vrije keuze. Onze dochter is na een ICSI traject ontstaan. Daar gingen de nodige mislukte rondes en vroege miskramen aan vooraf. Uiteindelijk bleef een laatste (bevroren) embryo plakken. Ik was destijds 34, maar mijn man (wij schelen aanzienlijk in leeftijd) vond zichzelf te oud en het traject te complex om nog een keer door de medische molen te gaan. Bovendien waren mijn armen gevuld: ik had immers een dochter met hem.

Hij heeft ook kinderen uit zijn eerste huwelijk, maar die zijn een stuk ouder dan onze dochter. Sterker nog, zijn oudste dochter was moeder voordat hij opnieuw vader werd van onze dochter.
Inmiddels heb ik het volledig geaccepteerd dat het bij een kind blijft. Sterker nog, ik zou ook geen kind meer willen en zie ook voordelen van het hebben van maar een kind - bijvoorbeeld de onverdeelde aandacht die je jouw kind kan geven. Maar tot ongeveer 2 jaar na de geboorte van onze dochter heb ik best met het vraagstuk geworsteld.

Heel veel sterkte - het is een proces van accepteren (en koesteren wat je hebt) naast het verdriet over wat er niet is.

A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.

meisje85 zaterdag 24 mei 2025 om 20:07

Plinkie schreef: ↑
24-05-2025 19:41
Ja, dank je wel. Ik denk dus ook dat ik het de ruimte moet geven. Maar dat vind ik echt moeilijk. Want hoe doe je dat?

Daarin heb ik sowieso iets te leren. Voorheen verdoofde ik met alcohol en dan kon ik er weer even tegenaan. Maar ik ben ruim een jaar gestopt met alcohol drinken, dus het is sowieso zaak om heftige emoties op een andere manier aan te pakken/te ervaren.

Door ze te voelen. Dus niet wegstoppen, analyseren, maskeren met wat anders of op een andere manier te behandelen als iets dat (zo snel mogelijk) weg moet. Het kan ook helpen jezelf vragen te stellen als: wat voel ik, waar voel ik dat.
Door er uiting aan te geven. Door te praten, te schrijven, wat dan ook.

Honingbij_ zaterdag 24 mei 2025 om 20:55

Nogeffe24 schreef: ↑
24-05-2025 16:15
Ja ze is dus voor een 4e bezig. Lezen. Er staat nergens dat die eerste 2 niet van haar zijn. Moet toch ergens vanuit gaan als mensen dit zo neerzetten. Als het echt de laatste poging was, zit er niks anders op toch? Als het moeilijk te accepteren is, komt dat misschien omdat het nog niet helemaal klaar is en zou ik zelf denk ik toch nog een poging wagen. 41 is ook weer niet zó oud dat het onmogelijk is.

Behalve dat ze schrijft ‘er komt geen tweede kind’. Dat impliceert wel dat die oudere kinderen niet van haar zijn.

Plinkie zaterdag 24 mei 2025 om 21:02

Dank je wel Baggal. Fijn om jouw wat ‘langere’ ervaring te lezen.

Purrmaid zaterdag 24 mei 2025 om 21:34

Dropdrop schreef: ↑
24-05-2025 16:33
God wat een lompheid weer nogff24. Ik hoop dat je nick over je leeftijd gaat, want anders zou ik meer van je verwachten.

Haar iq ?

TAFKAPML

Baggal zondag 25 mei 2025 om 06:57

Plinkie schreef: ↑
24-05-2025 21:02
Dank je wel Baggal. Fijn om jouw wat ‘langere’ ervaring te lezen.

Mijn inbox staat ook altijd open. Voor nu: wees lief voor jezelf - je zit nog middenin de pijn van de laatste poging en het feit dat het mis is gegaan.

Verwijt jezelf ook niets: een kind heeft geen recht op
een sibling en het is vaak een ideaalbeeld dat jezelf voor ogen hebt. Onze dochter is overigens zeer sociaal en heeft ook veel vrienden op school. Komt hier regelmatig iemand spelen in het weekend en ze zit (via de school) ook op allerlei clubs. Ik dacht altijd dat twee kinderen toch het ideaal was, maar uiteindelijk heb ik er prima vrede mee dat er niet nog een kind komt, maar daar ging destijds wel even wat tijd overheen. En ik denk dat je jezelf ook die tijd moet gunnen. En natuurlijk mag je verdrietig zijn en moet je je dromen en verwachtingen bijstellen.

Je schreef in reactie dat je minder sport wanneer je je ongelukkig voelt. Juist door een beetje te wandelen, je hoofd leeg te maken, etc. kun je je goed voelen (lopen helpt mij enorm, even mijn hoofd leegmaken, moment voor mijzelf, etc).

A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.

Plinkie maandag 26 mei 2025 om 10:29

Ik zit er inderdaad nog middenin. Ook fysiek. Donderdag heb ik toch wel de heftigste dag gehad, maar ik blijf buikpijn hebben en veel bloed verliezen. Morgen staat er een afspraak gepland bij de gynaecoloog, voor een echo en eventueel medicatie of curettage als dat nog nodig is.

Vanmorgen heb ik mijn dochter naar de opvang gebracht, maar ik ben zelf niet gaan werken. Morgen ben ik ook nog ziekgemeld. Dat ik nu even helemaal tot stilstand kom, is goed. Eindelijk komen er tranen en ruimte voor rouw.
Vorige keer heb ik dat vakkundig weggestopt en toen kwam het in mijn eerste vakantie 5 maanden later snoeihard terug, dus ik hoop dat dit me nu wat meer gaat 'helpen' om er meer mondjesmaat doorheen te gaan.

Ik heb een bullet journal, waarin ik wat gedichtjes wil schrijven. Of tekeningetjes wil maken. Niet dat ik zo'n creatieve kunstenaar ben, maar het voelt goed om er mee bezig te zijn en er bewust aandacht aan te geven.

Qua sporten: ik weet wat spinning mentaal voor me doet, dus zodra het fysiek ook weer kan, wil ik dat weer op gaan pakken. Wandelen ook ja, dat probeer ik 's avonds nu wat vaker te gaan doen.

Fanta1996 maandag 26 mei 2025 om 10:59

TO je bent 41. Denk maar zo dat je alles al geprobeerd hebt om zwanger te worden en haar een sibling te gunnen, maar nu is de koek gewoon op. Het is niet dat je kansen hebt verspild. Over een paar jaar begint de overgang al. Je hebt je best gedaan. Daarnaast siblings met weinig leeftijdsvershil is niet zalig makend. Terwijl siblings met een groot leeftijdsverschil een verrijking kunnen zijn.

meisje85 maandag 26 mei 2025 om 11:02

Klinkt alsof je er goed mee bezig bent, Plinkie. Lijkt me ook lastig als het fysiek nog niet klaar is, daar gaat dan ook nog energie (en misschien zorgen) in zitten. Ik denk dat emotionele pijn er vooral ook uit kan komen bij rust, ruimte en vertraging, dus goed dat je je dochter hebt weggebracht en verder even met jezelf kunt zijn vandaag.

Pimpelmeesje87 maandag 26 mei 2025 om 12:20

Plinkie schreef: ↑
24-05-2025 19:12
Dank je wel. Ik lees jou inderdaad in meerdere topics waar ik geïnteresseerd in ben, en weet dat jij op het gebied van kinderwens/zwangerschap het nodige te verwerken hebt (gehad).

Je tip om meer te lezen over rouw is een goede. Ik weet natuurlijk wat rouw inhoudt enzo, maar er zelf een draai aan geven is me nooit echt goed gelukt. Soms stap ik te snel over dingen heen, die dan later keihard terugkomen. Of ik stop het weg. Terwijl ik nu wel voel dat ik een rouwproces ‘nodig’ heb om positief verder te kunnen.. ik ga eens zoeken.

l2l89 maandag 26 mei 2025 om 12:22

Wat verdrietig TO, hopelijk kun je het verdriet mettertijd een plekje geven.

Ik heb niet echt tips, want geen ervaringsdeskundige, maar ik moest bij je verhaal aan dit denken:

https://openyourheart.studio/nl/pages/t ... qSc7uEutEp

Is een soort ritueel waarbij je een keramieken hart breekt en vervolgens de stukjes weer aan elkaar lijmt. Geen idee of je van dit soort dingen bent, maar wilde het je meegeven. Je kunt het gewoon bestellen en thuis doen op een moment dat voor jou past. Het lijkt mij een mooi symbool voor het verdriet dat je voelt, maar dat je hart juist op den duur weer zal helen en vervuld zal zijn van liefde. En kan me ergens voorstellen dat zoiets maken ook een mooie plek kan hebben in het rouwproces.

Zeeschelp maandag 26 mei 2025 om 12:42

Nogeffe24 schreef: ↑
24-05-2025 17:22
Ff dimmen graag.[..]

Je moet zelf dimmen. Je reacties zijn kwetsend, onnodig hard en gevoelloos.

TO, laat je niks wijsmaken. Je kan dolblij en dankbaar zijn met het kind dat je hebt, en je hart kan huilen om het kind dat je niet hebt mogen krijgen (of niet hebt mogen houden). Je gevoelens zijn valide en mogen er zijn.

ZaphodBeeblebrox maandag 26 mei 2025 om 13:04

Ik kan mij voorstellen dat het zwaar is. Maar medelijden hebben met je eerste is niet nodig: genoeg enig kinderen die niet anders zouden willen. En andersom genoeg mensen die wel opgroeien met broers en zussen die ze liever niet zouden hebben.

meisje85 maandag 26 mei 2025 om 13:20

Ohja, nog even over oudere siblings (los van je verdriet om wat er niet is he!):, maar gewoon om even een plaatje te schetsen: mijn man was nogal een "nakomertje" en een deel van zijn siblings was toen al het huis uit of stond al met één been buiten. Hij heeft een heel hechte band met zijn siblings, juist omdat hij vaak bij ze ging logeren (ook toen ze op kamers woonden

) en ze hem echt meenamen in hun leven. Ook toen ze later in het buitenland woonden, ging hij vaak en lang bij hen langs. Op zijn 16e heeft hij zijn hele zomervakantie doorgebracht bij één van zijn broers in het Midden-Oosten, bijvoorbeeld. Hij heeft daardoor ook allerlei herinneringen met hen gemaakt en (letterlijk en figuurlijk) een andere wereld leren kennen, wat anders niet zo snel was gebeurd. En zijn neven en nichten (de kinderen van zijn oudere siblings dus) hebben in hem een leuke, veel jongere oom die hen op zijn beurt weer op sleeptouw meenam/neemt.

Actieve topics