Stap voor stap: kleine plannen, grootse toekomst

Vanaf vandaag 8 dagen geen alcohol gedronken, 21 dagen wordt het streven maar neem elke dag zoals ie komt. En dan rook ik nog, ben ik veels te zwaar (maar ik hoop dat die calorieen uit de alcohol die ik nu niet binnenkrijg gaan helpen) en ga ik vaak veels te laat slapen. Eerst die alchohol dus maar is aanpakken. Pfff.

Mooi geschreven, Digi. Ik had geen betere opening voor dit topic kunnen bedenken. Alleen je ondertekening vind ik minder, maar de knipoog maakt m goed



Propje, welkom hier! Wil je iets meer schrijven over je voornemen? Waarom? Waarom nu? Waarom 21 dagen en wat wil je daarna gaan doen?

Wat je niet wilt vertellen hoef je niet te vertellen. Maar dit is juist de plaats om het wel te doen. En ik kan je verzekeren: je bent niet de enige die wel eens naar de fles grijpt hier. Complimenten voor deze 8 dagen. Het lukt je vast om door te zetten.

quote:IrisH schreef op 21 juli 2009 @ 14:21:

Ik heb er geen twijfel over dat jullie die 'simpele dingen' kunnen, maar het is inderdaad een ritme wat je vast moet houden.

Vond dit ook moeilijk uit te leggen aan anderen, en het voelde suf wanneer ik dat probeerde. "Ja, het lukte me niet meer om te koken, dus at ik wat koekjes, of niets, of stopte een pizza in de oven, die dan ook mislukte", "Aankleden kost me al teveel energie, ik blijf in bed liggen tot 5 uur en zit de rest in pyjama", "Ik vind boodschappen doen vreselijk, ik doe het niet meer, ik kan niet kiezen, het is te druk".

Klinkt zo alsof je dan ernstig lui bent. Maar met winkels had ik echt een probleem, en bedenken wat ik moest eten ook. Daarom maak ik nu een kookboek. Ter plekke vind ik het moeilijk wat te verzinnen. Ik stond dan in zo'n grote AH met 12 kassa's en 180 klanten en dan dacht ik "ze hebben hier ook niets te eten !!"



Niet zo gek digi dat je moe bent... gaat het lichamelijk al iets beter? Of moet ik dan even naar dat andere topic gaan koekeloeren.. Zal het zo doen.



Trouwens moonlight die cursus lijkt me goed idee, heb je enig invloed hoelang je er over mag doen? Dat de druk niet te hoog wordt, is meestal zo bij een cursus. Ik doe nu een kleine cursus van de OU en het moet binnen een jaar af, moet wel zeggen dat ik het dus veel uitstel, kan morgen ook nog.



Oja, dat je contact hebt verbroken met oud-cliënten: heb ik ook gedaan (1 uitzondering). Inderdaad alsof je in een periode blijft hangen, zo voelde het. En steeds slecht nieuws he... ook niet fijn.

O, Iris, wat herkenbaar. Heerlijk om te lezen. Zo had ik dagen dat ik douchen zoveel werk vond. Om over haar wassen maar te zwijgen. Een joggingpak aantrekken ging nog net. Terwijl, als het moest, kon ik best douchen en aankleden, als ik ergens heen moest. Maar als ik de dag begon met uitstellen dan zat ik 's avonds nog met vet haar in een joggingpak.

En die winkel... supermarkt ging meestal nog wel, maar kleding kopen bijvoorbeeld echt niet. Mijn probleem was dat ik me zo alleen voelde in de winkel. Stond ik tussen al die boodschappen en wilde ik eigenlijk mijn moeder bellen.



Die cursus. Tja, ze hebben nog niet gemaild. Ik weet niet of er mogelijkheden zijn om er langer over te doen. Maar misschien is het goed als ik er niet langer over 'mag' doen. Dat ik wel door moet gaan, ook al voel ik me wat minder. (beetje dubbel... ik weet niet wat het beste is).

De 'wereld van de opleidingen' komt zo hard op me over. Het gaat allemaal om presteren, competenties, deadlines, blabla.

Toen ik ging studeren werd net dat groepswerk ingevoerd... verschrikkelijk. Laat mij maar een boek uit mijn hoofd leren en er een tentamen over maken... lukt meestal wel. Maar met zo'n groepje iedere dag een beetje prutsen terwijl niemand pcies weet wat de bedoeling is. Bah! Wat dat betreft had ik 10 jaar eerder geboren moeten worden. Of 20 jaar... toen je nog heel veel stufie kreeg en niemand PGO had ontdekt.



Die oud-clienten. Tja... Ik werd destijds opgenomen in de woonplaats van mijn ouders, niet mijn eigen woonplaats. Ik was het er niet mee eens maar er werd niet zozeer geluisterd. (Achteraf is deze procedure ook niet juist geweest, ik heb erover gedacht een aanklacht in te dienen maar heb me de moeite / energie bespaard). Na mijn opname en therapie kon ik niet terug naar mijn eigen woonplaats. Dus ik moest opnieuw beginnen en kende niet zoveel mensen - maar wel een heleboel mensen uit de psychiatrie. In het begin was het fijn om ze af en toe nog te zien, later niet echt meer. Moet zeggen dat de meesten ook wel wat zieker waren dan ik. Verder 'afgezakt' in ieder geval, soms ook in combinatie met drugs.

Maar - heel lullig - het is soms fijn om te zien dat het bij anderen ook niet van een leien dakje gaat. Mijn 'gezonde' vrienden zijn nu zo'n beetje allemaal afgestudeerd, samenwonend, zwanger, getrouwd... en dat is soms wel raar.

Ik had laatst een reünie van mijn middelbare school vriendinnen-groep. Ben nog steeds trots dat ik gegaan ben (want depressief op dat moment) maar t is wel apart dat zij allemaal dokter (enzo) zijn, een koophuis hebben, een vaste vriend.... tja.



Ik weet niet helemaal waar ik heen ga met mijn verhaal. Gewoon even schrijven. Lucht op.



Ben vandaag ontzettend moe. Denk dat het een reactie is op de vorige dagen, dat ik iets teveel gedaan heb. De ervaring leert dat ik dan het beste aan de moeheid toe kan geven en mezelf niet moet dwingen van alles te gaan doen. Hoop morgen weer wat fitter te zijn.

Hoi Moonlight. Tja, ik dronk zoiezo al vaak en veel, vrij normaal in mijn omgeving. Vroeger ook veel geblowd, alles om die hersenen en dat altijd maar nadenken/ piekeren tegen te gaan. Het drinken is erger geworden na breuk met mijn familie, voelde me heel erg een slachtoffer. Sinds ik helemaal ben gestopt met blowen en tevens geen baan meer heb liep het alcoholgebruik echt uit de hand, deels ook wel verveling omdat ik mijn dag en nachtritme kwijt was. Elke avond een fles wijn en vaak meer, een enkele week kon ik me nog wel aan 2 dagen niks houden maar dat werd in de loop van de afgelopen 3 jaar ook steeds moeilijker. Wijn drinken werd/ is gewoon een vast patroon in mijn dieet. Ik heb vroeger ook erg zwaar gewogen maar dit had ik jarenlang onder controle maar ik ben de afgelopen 3 jaar 30 kilo aangkomen! En ik voel me er zo ongelukkig onder, ik schaam me zo verschrikkelijk, dat drinken, dat gewicht, kom bijna de deur niet meer uit. Niemand in mijn omgeving weet dat ik zoveel drink, of dat het voor mij zo'n probleem is. Alleen afvallen is geen optie, (geloof me ik heb het geprobeerd ) maar de calorieen van een glas of 7 a 8 wijntjes moet je onder de 600 calorieen gaan zitten, erg ongezond en bovendien ben ik bang voor Kossakov. (Mijn moeder is overleden aan een vroege vorm van Alzheimer).

Alleen zo wordt ik niet oud he? In ieder geval niet gezond oud, misschien oud in een rolstoel, of met een stoma of nierspoelingen enz.

Ook heb ik na jaren van verdriet om de breuk tussen mijn broer en zus 2 weken geleden een soort inzicht gekregen, over het hoe en waarom en dat het misschien moeilijk is maar wel beter zo, het kwartje viel. Een dag later kon ik zonder moeite de wijnfles laten staan, de 2de dag ook. Maarja, toen werd het weekend! Tja, iedereen heeft zo zijn triggers. Maar na dat weekend toch begonnen met niet drinken, soms moeilijk hoor, ben het zo gewend. Maar ook wel erg lekker, sta weer in de ochtend op (10.30 uur ), voel met niet misselijk enz. Maar goed het schijnt dat je 21 dagen zonder iets moet doen om een gewoonte te doorbreken. 45 dagen om een verslaving te doorbreken, maar ik weet niet of dat gaat lukken. Die 21 vind ik al heel wat en ben bang dit goede gevoel te jinxen als ik nu al ga lopen juichen over 21 dagen laat staan 45. Elke dag is er 1.

Propje, wat onwijs goed dat je al 8 dagen niet gedronken hebt! Na het lezen van je verhaal kan ik deze prestatie beter op waarde schatten. En het is je dus zelfs in het weekend gelukt nuchter te blijven.



Lijkt me heftig als je geen contact meer hebt met je familie. Maar als je kunt accepteren dat het beter is zo, ben je al heel ver.



Wat naar dat er zoveel kilo's bij gekomen zijn. Misschien gaat er nu een knop om: één of meer flessen wijn per dag leveren aardig wat calorieën. En alcohol zorgt er vaak voor dat je minder ondernemend bent. Misschien heb je nu meer energie om wat dingen te gaan doen, wat te bewegen en zo heel langzaam wat gewicht kwijt te raken. Elke kilo is er één. Vooral niet binnen blijven zitten, schaam je niet, je bent zo goed bezig nu en je mag trots op jezelf zijn.



Heb je het idee dat je het zelf redt om de boel weer op de rails te krijgen (samen met ons natuurlijk ) of ga je ook andere hulp inschakelen?



Veel sterkte alvast (vanavond).

Oeps, ik had net het gevoel dat ik misschien op een topic had gereageerd van een soort inncrowed en dat het helemaal niet de bedoeling was dat ik met mijn verhaal kwam. Maarja, ik ben er zo vol van Opeens die knop om.

Dus dankjewel Moonlight dat je op me gereageerd hebt. Voel ik me minder stom. Hulp heb ik in het verleden wel gezocht, voor faalangst en minderwaardigheids gevoelens enzo. Op zich geen nutteloze tijd geweest. Maar ik heb daarna ook jaren in de psychiatrie gewerkt, als administratief medewerker hoor, maar toch, genoeg om te weten dat hulpverlening ook niet alles is. En ik ben zo iemand die het alleen doet, kan ook moeilijk om hulp vragen, ben best wel een einzelganger en wat sociofobisch. Het is al een hele stap om hier te posten! Maar het is wel de overweging, als ik dit niet alleen kan doorzetten zal ik echt hulp moeten gaan zoeken. Dankje wel voor je reactie!

Jeej een nieuw topic



Moonlight, lekker schrijven joh, mag allemaal. Als ik eenmaal begin worden het ook vaak lange verhalen

Fijn dat jij het herkent, dat alles zo moeizaam kan gaan. Gelukkig heb ik dat nu niet meer. Bij mij kwam het ook, vind ik, door medicatie (antipsychoticum) waar ik zo ja, duf vlak traag moe en initiatiefloos van werd. Gebruik jij eigenlijk medicatie?

Vind je het niet vreselijk moeilijk om mensen om je heen te zien, die toch meer een gangbaar leven hebben, hogerop komen op het gebied van werk? Jij bent een stuk ouder dan mij begrijp ik. Maar ik heb het wel heel erg dat ik dat niet kan verkroppen (niet goed). Tja misschien was ik naïef -oke dat was ik zeker- maar ik zag mijzelf 5 jaar geleden gewoon, fijn slagen voor het VWO en daarna studeren. Wat wist ik nou van psychiatrie, niks. Achteraf wel jammer want ik had eerder wat hulp moeten hebben voor die sociale angst en sombere klachten. Het moet eerst gigantisch mis lopen blijkbaar.



Ga maar lekker rustig aan doen moonlight... even bijtanken.



@Propje, uiteraard ben je welkom ook te schrijven hier. Je hebt niet echt professionele hulp begrijp ik, heb je mensen om je heen waar je wat aan hebt? Goed dat je gestopt bent met drinken, vanuit jezelf. Echt een moeilijke taak waar je voor staat...

Wat ik me afvraag -en dit is zonder bijbedoelingen - wat doe je zoal, heb je iets dat structuur geeft, waarvoor je je bed uit moet... Omdat je schreef dat je er niet op tijd induikt. Dat is ook heel moeilijk als je geen dagelijks ritme hebt vandaag deze vraag.

Joh, natuurlijk mag je hier posten. Mijn gedachte was juist: Hey dat is toevallig, we hebben een nieuw topic en er komt iemand posten die precies op de goede plek is hier.



Dit topic is een soort afsplitsing van 'de top is onbereikbaar', geopend door Iry. We hadden wel een prettige conversatie daar, het had alleen niets meer met Iry te maken. Vandaar.



Hm ik weet ook nooit zo goed wat ik van de psychiatrie moet vinden. Heb het idee dat je vooral geluk moet hebben met de persoon die je treft, als mens. Zegmaar. Dus dat de ene maatschappelijk werker een engel is en de andere een stoffige geitenwollen sok. En dat je daar net geluk mee moet hebben.



Blijf lekker schrijven hier, het is lekker anoniem en je kunt 24 uur per dag terecht

@Iris: Hoe oud ben jij, als ik vragen mag? t Getal in mijn nicknaam is geboortejaar dus dan heb je t zo uitgerekend



Ik gebruik - sinds kort - antidepressiva. En heb al langere tijd lorazepam.

Antipsychotica heb ik ook wel eens geslikt. Ik werd er niet zozeer suf van (was manisch toen) maar kwam wel kilo's aan omdat ik de hele dag trek had. Hoop dat jij daar geen last van hebt.



Hoever was je met je school / studie toen je ziek werd?

Ik heb net even wat doorgelezen van dat andere topic en ik herken wel dingen. Ik ben depressief geworden op 14 jarige leeftijd, ben een tijdje niet naar school geweest. Daarna weer op (een andere) school begonnen, maar omdat ik in die tijd wegliep van huis, ik was toen 15 jaar, mijn school niet afgemaakt. Ik ben weer thuis gaan wonen toen ik 18 jaar was, kon eigenlijk nauwelijks voor mezelf zorgen. Via vrijwilligerswerk ben ik wat baantjes ingerold. Maar ik trok dat niet goed, 5 dagen werken, zaterdag dood en dood op, zondag iets bijgetrokken en dan kon maandag de marteling weer beginnen (zo voelde dat voor mij). Avondschool kwam bij mij niet van de grond, wilde teveel in te korte tijd dus gaf het maar weer op. Hoezo mislukkeling



Soms denk ik wel eens dat als ik beter was begeleid op mijn 14de, dus niet gewoon was thuisgehouden door mijn ouders na de TS ik gewoon mijn school had kunnen afronden. Had de dingen later wel een stuk makkelijker gemaakt.

Maar goed, dat is natuurlijk achteraf gepraat. Maar het steekt wel eens als ik mensen tegenkom in veel hogere functies die toch echt niet slimmer zijn



Ik heb jarenlang 3 dagen gewerkt en dat ging eigenlijk wel goed, ik wil ook weer eens kijken voor een klein baantje, ook voor het financiele aspect, ik leg geld toe van mijn spaarrekening om thuis te kunnen zijn, maar er zijn niet veel werkgevers die zitten te springen om een alcoholistische olifant En het moet in de buurt zijn, want ik vind reizen in het OV afgrijselijk enz. enz.



Ik heb niet echt een dagindeling op het moment, ook geen sociale contacten, maar wel een echtgenoot en 4 katten rondrennen. Tja en natuurlijk zijn mijn favoriete hobby's lezen, tuinieren, computeren enz. Van die dingen die je alleen kunt doen. Ik kan mezelf eigenlijk prima vermaken, een beetje te goed zelfs, heb altijd wel plannetjes, die ik dus zonder kater WEL uitvoer.

Ik kan ook redelijk in een ritme leven (10.00 uur op en 01.30 naar bed IS ook een ritme) maar niet als ik me over mijn vermoeidheid heen drink/zuip en het dus heel erg laat maak.

Pff. Ben benieuwd naar jullie verhalen, van wat er nu al geschreven is herken ik wel dingen. Ik hoop dat we elkaar tot steun kunnen zijn!

OH, likeur, jammie, , grapje, grapje. Maar doe je dan ook niet veels te veel! Ik wordt al moe als ik het lees zeg. Oke, ik ben dan ook wel superlui maar toch.

Dat klinkt als een goedbestede dag! En dat voor iemand met een longontsteking



Ik zit ook vol goede voornemens. Maar sommige voornemens staan al een hele tijd en blijven steeds voornemens. (sporten, rijlessen, verhuizen...)



Overigens heb ik vorige week gesolliciteerd voor seizoenswerk. t Is niet hier in de buurt en dan slaap ik ook niet thuis. Wel lekker - ff weg en kijken of het me lukt weer een normaal ritme aan te houden. Maar ook eng... s Ochtends MOETEN opstaan en niet nog een paar uur kunnen blijven liggen omdat ik geen zin heb. Mezelf vermaken in de uren dat ik niet aan het werk ben...

Vandaag kreeg ik mail dat mijn CV doorgestuurd is en het afwachten is wat ze ervan vinden.

Aan de ene kant hoop ik dat het doorgaat. Aan de andere kant ben ik nu eindelijk de boel hier op orde aan het brengen. Het zou ook prettig zijn als ik dat eerst voor elkaar had voordat ik aan iets nieuws begin. Nouja, we wachten de reactie van het bedrijf af.



Mijn voornemen voor morgen is om op tijd op te staan. Als t lukt ga ik in het goedemorgen topic posten

Zow digi, jij bent goed bezig geweest vandaag en gisteren. Wanneer heb je die herexamens? Dat je er langer over doet; goed dat je daar niet over inzit, zonde van je tijd. En je vloer geveegd, na een jaar dan was het wel nodig. Niet het leukste werk (understatement). Woon je een beetje mooi?

Interessant agenda voor volgend jaar trouwens. Gaat het ook goedkomen als niet alles lukt? Wanneer 80% lukt moet je al heel tevreden zijn denk ik toch.



Nou werkelijk, het is te merken dat ik niet veel uitvreet want ik groei nog eens een keer aan het forum vast.



Ik ben trouwens 22 moonlight, je bent jonger dan ik dacht ik dacht ergens in de dertig. Vraag me niet waarom...

Ben wel dikker geweest van die pillen ja, in opname zat ik op BMI 26 en dat viel nog mee in vergelijking met anderen, ligt ook aan het soort pillen (Zyprexa is een vetmagneet). Maar joh, ik voer nu geen fluit uit eigenlijk en ik val alleen maar af. Zit nu op gezond gewicht ergens BMI 23. Die Seroquel die ik slikte, ik kom er nu pas achter eigenlijk dat ik daar vreselijke honger van had. Ik at gewoon veel, en zoveel zoet. Chocolade niet aan te slepen. Móest elke dag een reep op eten, haha best sneu. Ja, altijd honger. Nu ik daarmee gestopt ben, kom ik er pas achter dat het daardoor kwam.



Was net 17 toen ik werd opgenomen voor het eerst.

Nu ben ik een stuk wijzer. Nu kom ik tot de conclusie dat er ook slechte hulpverleners zijn. Heb die mensen altijd erg hoog ingeschat wat niet altijd terecht bleek. Nu is het omgekeerd.

Het is wat je schrijft, je moet ook geluk hebben, de goede te treffen. Ik was zo wanhopig ver heen dat ik alles aangreep en iedereen hoog inschatte. Ook niet gezond, maar ja, je wilt wat.

Ho dit was nog een reactie op Digi van 22.40.

Wat zijn jullie snel!

Hemel wat zijn jullie snel, of doe ik er zo lang over...

Ben je even weg zeg! Wat een drukte voor iedereen met een RITME. hihi.

Ah, ja, moonlight, het zwarte schaap syndroom, mijn familie is wat ze bij systeemtherapie 'gevoelsarm' noemde. Daar werd ik als kind/ puber zo ongelukkig van. Nu nog steeds maar de afstand maakt wel steeds duidelijker dat ik niet gek ben, anders dat wel ja. Ik heb mijn ouders vroeger wel dingen kwalijk genomen maar zag op een gegeven moment ook wel in dat het ingoede mensen waren die het ook niet konden helpen.

Ja, het roesje he, vroeger kon je nog slaappillen bestellen via internet, dat kan nu niet meer met je creditkaart, eigenlijk maar goed ook, krijg ik DAAR weer een probleem mee.

(ik heb nu een kat van 5 maanden op mijn bureau, errug irri)

Wat zijn jullie jong! Ik ben 41 !

Moonlight, over dat werk, lijkt me wel een goed plan. Eerst maar eens afwachten he, voordat je je druk maakt om niets. Als het echt te veel voor je is, kan je ook weer stoppen (al is dat klote natuurlijk).



Digi, bij mij thuis is het ook vrij gesloten, nu is dat wel anders eigenlijk, de afgelopen jaren hebben ons veel geleerd. Ik was erg verlegen, een denker, met soms van die vreselijk emotionele momenten die me achteraf nog verbazen, alsof ik begon te vliegen letterlijk. Ik schaamde me ook veel, doe ik nog. En dan dat denken he, somber... waar ik altijd aan dacht toen ik in de 3e klas over het spoor over moest steken (achteraf ook een teken misschien).



Wat je zegt Propje ik vind het ook jammer dat ik niet wat eerder meer aandacht kreeg (van wie dan ook) voor hoe het met mij ging. Want mijn ouders zijn hele harde werkers en er waren meer kinderen. Beetje te weinig water gekregen denk ik soms. Maar ik neem ze niets kwalijk.

Alleen wel jammer omdat voorkomen (voor zover dat kan) beter is dan genezen. Ik zat ook op een vreselijke school, die leraren/mentoren interesseerden zich er niets voor. Ook niet toen ik opeens het ziekenhuis in verdween (eind van de 5e).



Goed een hoop achteraf gelul. Het maakt eigenlijk ook niets uit. Want er zijn een heleboel wegen naar Rome.



Misschien goed als je je wat oriënteert op bijbanen Prop. En niet teveel in eens dan, maar gewoon iets wat je (redelijk) leuk lijkt.

Fijn dat je je vermaakt, mij lukt dat niet zo goed met die lege dagen.

In het kader van mijn ritme aanhouden, gaat de computer uit en ga ik nu nog even een uurtje lezen. Tot morgen!

(He, dit was dus dag 9)

Pfff... niet bij te houden hier!



@Iris: leek ik ouder? Haha, ik kom gewoon heel wijs over! Volgens mij dacht je dat ik ouder was door die opmerking over vrienden en koophuizen. Was niet helemaal waar, een paar zijn gesettled in een huurhuis... maar toch!



Ik had ook Zyprexa idd. Ik bleef eten. Eerst ruim ontbijt en dan tijdens therapie zat ik om 11 alweer met water in mijn mond. Tussen de middag kreeg je daar warm eten maar een paar uur later zat ik alweer aan de boterhammen. Ach, t zal ook de verveling wel geweest zijn. Rare tijd.



Ik heb wel vrij lang een 'normaal' leven gehad. Was als kind wel bij tijd en wijlen down. Was lichamelijk ook een beetje een kwakkelkind (longontstekingen) en kon dan maanden uit mijn doen zijn. Een binnenvetter ook wel en (achteraf gezien) op mijn 11e wel soort van depressief.

Middelbare school ging best goed, wel sinds mijn 15e veel darmklachten wat wel impact had op mijn leven. Maar geestelijk ging t best lekker. En kon goed leren, vond het leuk ook.

Studiekeuze was een probleem. Nooit geweten wat ik nu echt wil dus na t VWO eerst een jaartje gewerkt.

Studentenleven was t eerste jaar top, tweede jaar ging t wel, daarna studie geswitcht, verhuisd en toen werd t allemaal wat moeilijker. 'Gat' gevuld door veel te gaan werken. Daarnaast feesten, soms studeren, nog meer feesten. Mn werk was tevreden, bood nieuwe functie aan. Kon ik wel ff naast mijn studie dacht ik. Eerste tijd ging t erg lekker, vond werk leuk, vond feesten leuk, vond alles leuk.

Op een gegeven moment (weet nog pcies, oudjaarsdag) dacht ik: kut, vandaag heb ik er geen zin meer in. Ik wil vakantie. Maar dat kon niet (vond ik) druk, druk... deadlines.

Ik heb toen een maand nauwelijks geslapen (lag wel in bed s nachts maar gewoon wakker) en t werd steeds grijzer en zwarter om me heen.

Kan er lang over schrijven maar zo ben ik mijn eerste ECHTE depressie in gerold.

Toen ik daaruit opkrabbelde werd ik manisch / psychotisch en ben ik voor het eerst opgenomen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis.



Ik zou een boek kunnen schrijven... maar dit is een heel beknopte versie.



Sindsdien is het moeilijk om weer iets stabiels op te bouwen. De vanzelfsprekendheid is weg en er is een soort faalangst voor terug gekomen. Bovendien heeft de opname me ook wel wat gedaan: de ellende die ik daar om me heen gezien heb had ik liever nooit gezien.



Ik ga dit alvast plaatsen want ik heb zo'n idee dat ik weer een heel stuk achterloop op jullie berichten.