Overig
alle pijlers
Bruiloft: ben ik nou wel of niet uitgenodigd?
maandag 20 juli 2009 om 14:12
Vorige week kregen we een uitnodiging voor een bruiloft. Of beter gezegd: kreeg mijn vriend een uitnodiging voor een bruiloft, want de envelop was alleen aan hem geadresseerd.
Het gaat hier om de bruiloft van een collega van hem, die ik overigens wel een aantal keer heb ontmoet, dus de collega weet van mijn bestaan
Nou zegt mijn vriend dat ik mee moet naar die bruiloft, maar ik twijfel of het wel de bedoeling is dat ik mee ga. De uitnodiging was tenslotte alleen aan vriend gericht.
Wat denken jullie: ben ik wel of niet uitgenodigd?
Het gaat hier om de bruiloft van een collega van hem, die ik overigens wel een aantal keer heb ontmoet, dus de collega weet van mijn bestaan
Nou zegt mijn vriend dat ik mee moet naar die bruiloft, maar ik twijfel of het wel de bedoeling is dat ik mee ga. De uitnodiging was tenslotte alleen aan vriend gericht.
Wat denken jullie: ben ik wel of niet uitgenodigd?
dinsdag 21 juli 2009 om 16:25
Tja, als je elkaar nooit ziet is het wat anders, denk ik. Ikzelf woon in het buitenland en zie iedereen eigenlijk tenminste eens per jaar. Mijn opa's en oma's zijn ook overleden maar wij houden contact via email (niet wekelijks ofzo hoor), proberen elk jaar een dag te organiseren waarop we met zijn allen iets gaan doen, en organiseren ook andere dingen, zoals nieuwjaarsborrel ofzo. De rest ziet elkaar wel vaker. Als ik in het land ben probeer ik wel even langs te gaan bij de een of de ander.
Ik vind het me moeilijk voor te stellen dat een ander een ander gevoel heeft bij familie, dat bedoel ik eigenlijk met 'gek'.
Ik vind het bijvoorbeeld ook gek om te horen dat mensen met hun broers en zussen gebroken hebben of 'niets met elkaar hebben'. Dat vind ik me moeilijk voor te stellen, hoe kan je nou niets met elkaar hebben als je samen opgegroeid bent? Ook al ben je heel verschillende mensen.
Maar ik veroordeel dat verder niet ofzo, kan me er alleen niets bij voorstellen.
Ik vind het me moeilijk voor te stellen dat een ander een ander gevoel heeft bij familie, dat bedoel ik eigenlijk met 'gek'.
Ik vind het bijvoorbeeld ook gek om te horen dat mensen met hun broers en zussen gebroken hebben of 'niets met elkaar hebben'. Dat vind ik me moeilijk voor te stellen, hoe kan je nou niets met elkaar hebben als je samen opgegroeid bent? Ook al ben je heel verschillende mensen.
Maar ik veroordeel dat verder niet ofzo, kan me er alleen niets bij voorstellen.
dinsdag 21 juli 2009 om 16:27
Lunax, ik weet zeker dat mijn vrienden ook voor me klaarstaan als ik ze nodig heb maar op één of andere manier voelt dat vrijblijvender, en ik denk dat dat komt omdat ik voor mijn vrienden Margaretha ben, en niet dat kleine meisje wat ze groot hebben zien worden, of die grote zus / nicht. Zelfs met vrienden met wie ik opgegroeid ben, voelt het anders dan met familie.
Niet slechter, wel anders.
Niet slechter, wel anders.
dinsdag 21 juli 2009 om 16:28
Ik heb trouwens geen vrienden die veel ouder zijn dan ik, dus vaderlijk advies, dat kan ik bij niet zoveel mensen halen. Ik heb ook niet zo héél veel vrienden waarvan ik zeker durf te zeggen dat ik onvoorwaardelijk van ze op aan kan (in elk geval geen 40 en ook geen 20), en ik denk dat ik me bij vrienden ook wat sneller bezwaard zou voelen (bv. om een tijdje bij hen in huis te komen, daar zou ik me bij een tante en oom echt niet stom over voelen).
dinsdag 21 juli 2009 om 16:32
Juist omdat het gevoel van een ander weleens moeilijk in te schatten (of voor te stellen) is, vind ik het heel lastig om iemand te veroordelen om het feit dat hij wel of niet iemand uitnodigt. Je weet niet wat de redenen daarvan zijn. Dat hoef je ook niet te weten. Alles dat je weet is dat iemand er over nagedacht heeft en daar zijn of haar keuze in gemaakt heeft.
Verder ben ik heel blij voor jou dat je zo'n hechte familie hebt maar je kunt je werkelijk niet voorstellen dat dat bij anderen anders is? Dat vindt ik dan weer gek. Ook als je het niet veroordeelt moet je je er toch een beeld bij kunnen vormen? Mijn broer en ik zijn idd samen opgegroeid. In een heel hecht gezin (het gezin wel, familie niet). En toch hebben we niets met elkaar. Ik zeg altijd als we elkaar nu tegen zouden komen zouden we nooit maar dan ook nooit vrienden worden. En dat zijn we dan ook niet. Van kinds af aan altijd ruzie gehad. Nu niet meer, maar we zoeken elkaar ook niet op. We zien elkaar als we toevallig beide tegelijkertijd bij mijn ouders zijn (die dat dan ook wel zo stuurt dat we elkaar in ieder geval een paar keer per jaar zien). Het is zoals het is.
Verder ben ik heel blij voor jou dat je zo'n hechte familie hebt maar je kunt je werkelijk niet voorstellen dat dat bij anderen anders is? Dat vindt ik dan weer gek. Ook als je het niet veroordeelt moet je je er toch een beeld bij kunnen vormen? Mijn broer en ik zijn idd samen opgegroeid. In een heel hecht gezin (het gezin wel, familie niet). En toch hebben we niets met elkaar. Ik zeg altijd als we elkaar nu tegen zouden komen zouden we nooit maar dan ook nooit vrienden worden. En dat zijn we dan ook niet. Van kinds af aan altijd ruzie gehad. Nu niet meer, maar we zoeken elkaar ook niet op. We zien elkaar als we toevallig beide tegelijkertijd bij mijn ouders zijn (die dat dan ook wel zo stuurt dat we elkaar in ieder geval een paar keer per jaar zien). Het is zoals het is.
dinsdag 21 juli 2009 om 16:50
quote:Lunax schreef op 21 juli 2009 @ 16:32:
Verder ben ik heel blij voor jou dat je zo'n hechte familie hebt maar je kunt je werkelijk niet voorstellen dat dat bij anderen anders is? Dat vindt ik dan weer gek. Ook als je het niet veroordeelt moet je je er toch een beeld bij kunnen vormen? Mijn broer en ik zijn idd samen opgegroeid. In een heel hecht gezin (het gezin wel, familie niet). En toch hebben we niets met elkaar. Ik zeg altijd als we elkaar nu tegen zouden komen zouden we nooit maar dan ook nooit vrienden worden. En dat zijn we dan ook niet. Van kinds af aan altijd ruzie gehad. Nu niet meer, maar we zoeken elkaar ook niet op. We zien elkaar als we toevallig beide tegelijkertijd bij mijn ouders zijn (die dat dan ook wel zo stuurt dat we elkaar in ieder geval een paar keer per jaar zien). Het is zoals het is.
Natuurlijk kan ik me voorstellen dat als mijn vader me misbruikt had en mijn moeder daarvan wist en de andere kant op keek, ik die mensen nooit meer zou hoeven zien.
En ik weet dat het gebeurt.
Ik begrijp alleen niet hoe je op zo'n manier met familie om kan gaan.
En als men op een stomme manier met jou omgaat, dan snap ik natuurlijk best dat het voor jou niet meer hoeft, het moet wel van twee kanten komen. Maar waarom iemand dan zo tegen zijn eigen familie zou doen, nee dat begrijp ik dus niet.
Ik heb bv. een nichtje met wie ik hartstikke goed overweg kan, maar waar ik echt geen vrienden mee zou zijn geworden als ze mijn nichtje niet was geweest.
Maar dat is dus niet omdat we elkaar niet moeten ofzo, dat is omdat we weinig gemeen hebben en anders in het leven staan.
Als je je familie niet moet, dat lijkt me wel rot. En dat kan ik me idd. niet voorstellen, omdat ik zelf een grote familie heb waarin iedereen anders is en er niemand bijzit waarvan ik denk, hè jakkes, zelfs niet van de aangetrouwden.
Het zijn niet mijn allerbeste vrienden ofzo, die heb ik uitgezocht op gedeelde interesses, maar het zijn wel mensen die oprecht om mij geven en ik om hen.
Dus ja, ik weet dat het soms anders gaat, maar ik kan me daar niets bij voorstellen.
Net zo goed als ik me bijvoorbeeld niet voor kan stellen hoe je het in je hoofd haalt om de scheiding over de rug van je kinderen uit te spelen, terwijl het toch vaak genoeg gebeurt. Zoiets, snap je? Ik weet dat het gebeurt en ik weet dat ik daarom ook in zo'n situatie zou kunnen komen, maar ik kan me er niets bij voorstellen.
Ik zou trouwens best iemand kunnen veroordelen, bijvoorbeeld die nicht van de man van Buckie vind ik echt schandalig wat die heeft gedaan. Wat voor redenen ze daar ook voor mag hebben, voor mij is er geen een goed genoeg.
Verder ben ik heel blij voor jou dat je zo'n hechte familie hebt maar je kunt je werkelijk niet voorstellen dat dat bij anderen anders is? Dat vindt ik dan weer gek. Ook als je het niet veroordeelt moet je je er toch een beeld bij kunnen vormen? Mijn broer en ik zijn idd samen opgegroeid. In een heel hecht gezin (het gezin wel, familie niet). En toch hebben we niets met elkaar. Ik zeg altijd als we elkaar nu tegen zouden komen zouden we nooit maar dan ook nooit vrienden worden. En dat zijn we dan ook niet. Van kinds af aan altijd ruzie gehad. Nu niet meer, maar we zoeken elkaar ook niet op. We zien elkaar als we toevallig beide tegelijkertijd bij mijn ouders zijn (die dat dan ook wel zo stuurt dat we elkaar in ieder geval een paar keer per jaar zien). Het is zoals het is.
Natuurlijk kan ik me voorstellen dat als mijn vader me misbruikt had en mijn moeder daarvan wist en de andere kant op keek, ik die mensen nooit meer zou hoeven zien.
En ik weet dat het gebeurt.
Ik begrijp alleen niet hoe je op zo'n manier met familie om kan gaan.
En als men op een stomme manier met jou omgaat, dan snap ik natuurlijk best dat het voor jou niet meer hoeft, het moet wel van twee kanten komen. Maar waarom iemand dan zo tegen zijn eigen familie zou doen, nee dat begrijp ik dus niet.
Ik heb bv. een nichtje met wie ik hartstikke goed overweg kan, maar waar ik echt geen vrienden mee zou zijn geworden als ze mijn nichtje niet was geweest.
Maar dat is dus niet omdat we elkaar niet moeten ofzo, dat is omdat we weinig gemeen hebben en anders in het leven staan.
Als je je familie niet moet, dat lijkt me wel rot. En dat kan ik me idd. niet voorstellen, omdat ik zelf een grote familie heb waarin iedereen anders is en er niemand bijzit waarvan ik denk, hè jakkes, zelfs niet van de aangetrouwden.
Het zijn niet mijn allerbeste vrienden ofzo, die heb ik uitgezocht op gedeelde interesses, maar het zijn wel mensen die oprecht om mij geven en ik om hen.
Dus ja, ik weet dat het soms anders gaat, maar ik kan me daar niets bij voorstellen.
Net zo goed als ik me bijvoorbeeld niet voor kan stellen hoe je het in je hoofd haalt om de scheiding over de rug van je kinderen uit te spelen, terwijl het toch vaak genoeg gebeurt. Zoiets, snap je? Ik weet dat het gebeurt en ik weet dat ik daarom ook in zo'n situatie zou kunnen komen, maar ik kan me er niets bij voorstellen.
Ik zou trouwens best iemand kunnen veroordelen, bijvoorbeeld die nicht van de man van Buckie vind ik echt schandalig wat die heeft gedaan. Wat voor redenen ze daar ook voor mag hebben, voor mij is er geen een goed genoeg.
dinsdag 21 juli 2009 om 16:53
Ik ben nooit misbruikt of mishandeld maar toch heb ik niet echt een goed contact met mijn ouders(er zijn wel een heleboel andere goede redenen dat we elkaar niet vaak spreken).
Echte volle broers en zussen heb ik niet(meer) wel een stel halfbroertjes en zusjes die ik nooit zie maar dankzij hyves een enkele keer wel "spreek",zou ik die dan op een bruiloft moeten uitnodigen omdat het toevallig bloedverwanten zijn?
Echte volle broers en zussen heb ik niet(meer) wel een stel halfbroertjes en zusjes die ik nooit zie maar dankzij hyves een enkele keer wel "spreek",zou ik die dan op een bruiloft moeten uitnodigen omdat het toevallig bloedverwanten zijn?
dinsdag 21 juli 2009 om 16:57
Mag ik hier even een ander dilemma voorleggen? Ik heb een groepje vrienden. Altijd super gezellig en leuk. Ook met hun partners erbij.
Maar ja, dan mijn partner, die vind er geen bal aan! Het enige dat hij en mijn vrienden gemeenschappelijk hebben is de relatie met mij. Hij moet af en toe mee maar dat is altijd heibel in de tent. Hij geen zin, vrienden en hij die ongemakkelijk maar beleefd gesprek gaande proberen te houden, ik in de stress omdat ik hem in de gaten moet gaan houden of het hem en mijn vrienden nog lukt zich samen nog wel vermaken ipv onbezorgd genieten van een avondje met mijn vrienden.
Na het laatste feestje heb ik gezegd dat hij niet meer mee hoeft wat mij betreft. Voor mij is het geen meerwaarde meer (altijd dat gesteggel) en hij vindt er zelf al helemaal geen ruk aan. Ik moet het alleen nog melden aan mijn vrienden dat ik voortaan in mijn uppie kom.
Wat vinden jullie ervan?
Maar ja, dan mijn partner, die vind er geen bal aan! Het enige dat hij en mijn vrienden gemeenschappelijk hebben is de relatie met mij. Hij moet af en toe mee maar dat is altijd heibel in de tent. Hij geen zin, vrienden en hij die ongemakkelijk maar beleefd gesprek gaande proberen te houden, ik in de stress omdat ik hem in de gaten moet gaan houden of het hem en mijn vrienden nog lukt zich samen nog wel vermaken ipv onbezorgd genieten van een avondje met mijn vrienden.
Na het laatste feestje heb ik gezegd dat hij niet meer mee hoeft wat mij betreft. Voor mij is het geen meerwaarde meer (altijd dat gesteggel) en hij vindt er zelf al helemaal geen ruk aan. Ik moet het alleen nog melden aan mijn vrienden dat ik voortaan in mijn uppie kom.
Wat vinden jullie ervan?
dinsdag 21 juli 2009 om 16:58
Ho ho, van mij hoef je niets hoor. Behalve dan de normale fatsoensnormen in acht nemen maar dat staat hier buiten.
Ik noemde dit voorbeeld omdat ik inderdaad zelf ook wel kan verzinnen dat er redenen zijn om geen contact meer te willen met je familie, en dat ik ook wel zie dat er mensen zijn die het niet goed kunnen vinden met hun familie, die elkaar niet liggen. Ik weet dus dat het gebeurt.
Dat ik me er geen voorstelling bij kan maken, slaat dus niet op dat ik me überhaupt niet voor kan stellen dat zoiets in het leven voorkomt, maar dat ik me niet voor kan stellen hoe dat zou zijn.
Ik zou ouders en broertjes en zusjes wel op mijn bruiloft willen, ook al had ik er niet zo'n hechte band mee, denk ik, vooral als er nooit iets heel ergs is gebeurd waardoor je gebroken hebt met ze. Als je je rot voelt in de aanwezigheid van je ouders of broers en zussen, vooral niet uitnodigen natuurlijk. Als dat niet zo is, zou ik ze er wel bij willen hebben.
Trouwen met alleen vrienden erbij zou voor mij alleen een optie zijn als ik echt radicaal gebroken had met mijn familie.
Anders kan je altijd nog met zijn tweetjes trouwen, zonder veel mensen eromheen.
Ik weet het trouwens niet zeker maar er staat me iets van bij dat in principe (voor de wet) iedereen die dat wil bij een trouwerij aanwezig mag zijn, in het stadhuis en in de kerk dus.
Ik noemde dit voorbeeld omdat ik inderdaad zelf ook wel kan verzinnen dat er redenen zijn om geen contact meer te willen met je familie, en dat ik ook wel zie dat er mensen zijn die het niet goed kunnen vinden met hun familie, die elkaar niet liggen. Ik weet dus dat het gebeurt.
Dat ik me er geen voorstelling bij kan maken, slaat dus niet op dat ik me überhaupt niet voor kan stellen dat zoiets in het leven voorkomt, maar dat ik me niet voor kan stellen hoe dat zou zijn.
Ik zou ouders en broertjes en zusjes wel op mijn bruiloft willen, ook al had ik er niet zo'n hechte band mee, denk ik, vooral als er nooit iets heel ergs is gebeurd waardoor je gebroken hebt met ze. Als je je rot voelt in de aanwezigheid van je ouders of broers en zussen, vooral niet uitnodigen natuurlijk. Als dat niet zo is, zou ik ze er wel bij willen hebben.
Trouwen met alleen vrienden erbij zou voor mij alleen een optie zijn als ik echt radicaal gebroken had met mijn familie.
Anders kan je altijd nog met zijn tweetjes trouwen, zonder veel mensen eromheen.
Ik weet het trouwens niet zeker maar er staat me iets van bij dat in principe (voor de wet) iedereen die dat wil bij een trouwerij aanwezig mag zijn, in het stadhuis en in de kerk dus.
dinsdag 21 juli 2009 om 16:59
quote:amarna schreef op 21 juli 2009 @ 11:00:
Zo vererger je de koele relatie alleen maar. Jij doet niet aardig tegen mij, dus doe ik niet aardig tegen jou.
Waarom geen groot hart tonen en haar toch uitnodigen ?
Toon je de minste en zet de eerste stap.Ik vind niet dat een trouwdag daar een geschikte dag voor is. Dan wil je alleen maar mensen om je heen die je graag mag. Die eerste stap zetten kan altijd, maar niet op zo'n dag.
Zo vererger je de koele relatie alleen maar. Jij doet niet aardig tegen mij, dus doe ik niet aardig tegen jou.
Waarom geen groot hart tonen en haar toch uitnodigen ?
Toon je de minste en zet de eerste stap.Ik vind niet dat een trouwdag daar een geschikte dag voor is. Dan wil je alleen maar mensen om je heen die je graag mag. Die eerste stap zetten kan altijd, maar niet op zo'n dag.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:00
Ik vind het flauw van hem dat hij zich af en toe niet kan aanpassen om te proberen toch een leuke avond te hebben en dat jij dan ook een leuke avond hebt.
Neem tenminste aan dat dat niet wekelijks hoeft...
Ik vind dat je hele leuke gesprekken kan hebben met mensen waar je niks gemeenschappelijks mee hebt als je je best maar doet.
Neem tenminste aan dat dat niet wekelijks hoeft...
Ik vind dat je hele leuke gesprekken kan hebben met mensen waar je niks gemeenschappelijks mee hebt als je je best maar doet.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:02
Duploo dat zou ik dan weer prima vinden.
Ik zou zelf wel graag willen dat mijn vriend meegaat naar voor mij belangrijke dingen, misschien zoals een huwelijk ofzo.
Naar mijn eigen familie ga ik de helft van de tijd alleen, want mijn vriend spreekt niet goed genoeg Nederlands en dan is de lol er natuurlijk ook al vrij snel af.
Naar mijn ouders en broertjes gaat hij wel heel regelmatig mee, en als we één op één afspreken met anderen ook wel, maar ik doe hem er geen plezier mee (niet dat hij ooit er wat over heeft gezegd maar dat is niet moeilijk te raden ). Met vrienden in Nederland idem, als we uitgaan is het nog wel leuk voor hem natuurlijk, als we een avond op de bank zitten niet.
Ik waardeer het erg dat hij af en toe meegaat, en verder zit ik er totaal niet mee om alleen te gaan.
Ik zou zelf wel graag willen dat mijn vriend meegaat naar voor mij belangrijke dingen, misschien zoals een huwelijk ofzo.
Naar mijn eigen familie ga ik de helft van de tijd alleen, want mijn vriend spreekt niet goed genoeg Nederlands en dan is de lol er natuurlijk ook al vrij snel af.
Naar mijn ouders en broertjes gaat hij wel heel regelmatig mee, en als we één op één afspreken met anderen ook wel, maar ik doe hem er geen plezier mee (niet dat hij ooit er wat over heeft gezegd maar dat is niet moeilijk te raden ). Met vrienden in Nederland idem, als we uitgaan is het nog wel leuk voor hem natuurlijk, als we een avond op de bank zitten niet.
Ik waardeer het erg dat hij af en toe meegaat, en verder zit ik er totaal niet mee om alleen te gaan.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:04
[quote]Margaretha2 schreef op 21 juli 2009 @ 16:50:
[...]
Natuurlijk kan ik me voorstellen dat als mijn vader me misbruikt had en mijn moeder daarvan wist en de andere kant op keek, ik die mensen nooit meer zou hoeven zien.
En ik weet dat het gebeurt.
Ik begrijp alleen niet hoe je op zo'n manier met familie om kan gaan.
En als men op een stomme manier met jou omgaat, dan snap ik natuurlijk best dat het voor jou niet meer hoeft, het moet wel van twee kanten komen. Maar waarom iemand dan zo tegen zijn eigen familie zou doen, nee dat begrijp ik dus niet.
Ik heb bv. een nichtje met wie ik hartstikke goed overweg kan, maar waar ik echt geen vrienden mee zou zijn geworden als ze mijn nichtje niet was geweest.
Maar dat is dus niet omdat we elkaar niet moeten ofzo, dat is omdat we weinig gemeen hebben en anders in het leven staan.
Als je je familie niet moet, dat lijkt me wel rot. En dat kan ik me idd. niet voorstellen, omdat ik zelf een grote familie heb waarin iedereen anders is en er niemand bijzit waarvan ik denk, hè jakkes, zelfs niet van de aangetrouwden.
Het zijn niet mijn allerbeste vrienden ofzo, die heb ik uitgezocht op gedeelde interesses, maar het zijn wel mensen die oprecht om mij geven en ik om hen.
Dus ja, ik weet dat het soms anders gaat, maar ik kan me daar niets bij voorstellen.
[quote]
Er hoeft niet altijd iets ernstigs te zijn om geen band met iemand te voelen. Het is nou eenmaal zo dat de familieband die jij hebt vrij zeldzaam is en niet door iedereen zo gevoeld wordt. Mijn ouders staan altijd op 1 maar daarna volgen echt mijn vrienden. Altijd boven de familie. Het spreekwoord "blood is thicker then water" gaat gewoon lang niet altijd op. En dat jij je daar niets bij voor kunt stellen blijf ik raar vinden. Dat jij het niet zo doet of niet begrijpt dat snap ik. Maar je kunt je er daadwerkelijk ook geen voorstelling van maken?
quote:
*knip*
Ik zou trouwens best iemand kunnen veroordelen, bijvoorbeeld die nicht van de man van Buckie vind ik echt schandalig wat die heeft gedaan. Wat voor redenen ze daar ook voor mag hebben, voor mij is er geen een goed genoeg.Daar staan we dan verschillend in. Ik kies ervoor om respect te hebben voor de keus van degene die het feest geeft. Mijn mening is daarin niet belangrijk.
[...]
Natuurlijk kan ik me voorstellen dat als mijn vader me misbruikt had en mijn moeder daarvan wist en de andere kant op keek, ik die mensen nooit meer zou hoeven zien.
En ik weet dat het gebeurt.
Ik begrijp alleen niet hoe je op zo'n manier met familie om kan gaan.
En als men op een stomme manier met jou omgaat, dan snap ik natuurlijk best dat het voor jou niet meer hoeft, het moet wel van twee kanten komen. Maar waarom iemand dan zo tegen zijn eigen familie zou doen, nee dat begrijp ik dus niet.
Ik heb bv. een nichtje met wie ik hartstikke goed overweg kan, maar waar ik echt geen vrienden mee zou zijn geworden als ze mijn nichtje niet was geweest.
Maar dat is dus niet omdat we elkaar niet moeten ofzo, dat is omdat we weinig gemeen hebben en anders in het leven staan.
Als je je familie niet moet, dat lijkt me wel rot. En dat kan ik me idd. niet voorstellen, omdat ik zelf een grote familie heb waarin iedereen anders is en er niemand bijzit waarvan ik denk, hè jakkes, zelfs niet van de aangetrouwden.
Het zijn niet mijn allerbeste vrienden ofzo, die heb ik uitgezocht op gedeelde interesses, maar het zijn wel mensen die oprecht om mij geven en ik om hen.
Dus ja, ik weet dat het soms anders gaat, maar ik kan me daar niets bij voorstellen.
[quote]
Er hoeft niet altijd iets ernstigs te zijn om geen band met iemand te voelen. Het is nou eenmaal zo dat de familieband die jij hebt vrij zeldzaam is en niet door iedereen zo gevoeld wordt. Mijn ouders staan altijd op 1 maar daarna volgen echt mijn vrienden. Altijd boven de familie. Het spreekwoord "blood is thicker then water" gaat gewoon lang niet altijd op. En dat jij je daar niets bij voor kunt stellen blijf ik raar vinden. Dat jij het niet zo doet of niet begrijpt dat snap ik. Maar je kunt je er daadwerkelijk ook geen voorstelling van maken?
quote:
*knip*
Ik zou trouwens best iemand kunnen veroordelen, bijvoorbeeld die nicht van de man van Buckie vind ik echt schandalig wat die heeft gedaan. Wat voor redenen ze daar ook voor mag hebben, voor mij is er geen een goed genoeg.Daar staan we dan verschillend in. Ik kies ervoor om respect te hebben voor de keus van degene die het feest geeft. Mijn mening is daarin niet belangrijk.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:06
Dat vind ik in principe een bullshit argument, ik kies er echt niet voor om altijd respect te hebben voor de keus van een ander. Ik weet dat dit veel verder gaat, maar ik kende bv. een meisje en haar zwarte vriend was niet welkom in haar familie. Daar zou ik dus écht geen respect voor kunnen opbrengen, wat voor idiote reden ze er zelf ook voor verzonnen hebben.
En in mindere mate vind ik dat ook als je binnen je eigen familie bv. wel je broer uitnodigt maar niet zijn vrouw, of wel je neef maar niet zijn vrouw.
En in mindere mate vind ik dat ook als je binnen je eigen familie bv. wel je broer uitnodigt maar niet zijn vrouw, of wel je neef maar niet zijn vrouw.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:07
quote:Margaretha2 schreef op 21 juli 2009 @ 16:22:
Wat ik bedoelde met dat je familie voor je klaarstaat is niet dat zij zich verplicht voelen (dat klinkt vrij negatief) maar dat zij waarschijnlijk niet eens overdenken of ze dat moeten doen ja of nee, dat dat gewoon logisch is. Ikzelf vind het waardevol dat je bv. met meerdere mensen van je ouders generatie over problemen zou kunnen praten of advies zou kunnen vragen, en dat die mensen allemaal net zo tegenover je staan als je ouders (dus ze hebben het beste met je voor, zijn geen buitenstaanders, enzovoort). Ik heb veel geleerd van hoe mijn tantes bijvoorbeeld in het leven staan, hoe zij hun relaties inrichten, en dat soort dingen, zonder dat ik daar echt concrete vragen over heb gesteld. Stel ik zou een gezin hebben en scheiden dan is het prettig dat ik weet bij hen terecht te kunnen. En stel dat ik in die situatie zou komen, dan weet ik ook zeker dat er bv. wel iemand is die je kinderen een tijdje op wil vangen, die voor je kookt, die naar je toekomt, die een goede advocaat regelt, al die dingen. Niet omdat ze zich verplicht voelen dat te doen, maar omdat ze het graag doen voor familie.De enige van mijn tantes die werelds in 't leven staat is inmiddels helaas dement. Voor de rest snap ik niet dat het broers en zussen van mijn moeder zijn qua levensstijl: komen niet verder dan de Nederlandse grens en hebben ook verder geen boeiende hobby's, interesses of werkkring gehad. Mijn vader heeft maar 1 zus en dat is 'n alcoholist. Ik heb 't mega goed getroffen met mijn werelds in 't leven staande ouders als ik bekijk waar ik ook terecht had kunnen komen. Mijn nichten en neven? Allemaal braaf getrouwd toen ze begin 20 waren en allemaal 2-3 kinderen. Past ook niet zo bij mijn levensstijl dus. Alleen mijn nichtje die 'n dochter is van de zus van m'n vader en de broer van m'n moeder, daar zit ik ondanks dat zij wel 'n echte moederkloek is, wel mee op één lijn.
Wat ik bedoelde met dat je familie voor je klaarstaat is niet dat zij zich verplicht voelen (dat klinkt vrij negatief) maar dat zij waarschijnlijk niet eens overdenken of ze dat moeten doen ja of nee, dat dat gewoon logisch is. Ikzelf vind het waardevol dat je bv. met meerdere mensen van je ouders generatie over problemen zou kunnen praten of advies zou kunnen vragen, en dat die mensen allemaal net zo tegenover je staan als je ouders (dus ze hebben het beste met je voor, zijn geen buitenstaanders, enzovoort). Ik heb veel geleerd van hoe mijn tantes bijvoorbeeld in het leven staan, hoe zij hun relaties inrichten, en dat soort dingen, zonder dat ik daar echt concrete vragen over heb gesteld. Stel ik zou een gezin hebben en scheiden dan is het prettig dat ik weet bij hen terecht te kunnen. En stel dat ik in die situatie zou komen, dan weet ik ook zeker dat er bv. wel iemand is die je kinderen een tijdje op wil vangen, die voor je kookt, die naar je toekomt, die een goede advocaat regelt, al die dingen. Niet omdat ze zich verplicht voelen dat te doen, maar omdat ze het graag doen voor familie.De enige van mijn tantes die werelds in 't leven staat is inmiddels helaas dement. Voor de rest snap ik niet dat het broers en zussen van mijn moeder zijn qua levensstijl: komen niet verder dan de Nederlandse grens en hebben ook verder geen boeiende hobby's, interesses of werkkring gehad. Mijn vader heeft maar 1 zus en dat is 'n alcoholist. Ik heb 't mega goed getroffen met mijn werelds in 't leven staande ouders als ik bekijk waar ik ook terecht had kunnen komen. Mijn nichten en neven? Allemaal braaf getrouwd toen ze begin 20 waren en allemaal 2-3 kinderen. Past ook niet zo bij mijn levensstijl dus. Alleen mijn nichtje die 'n dochter is van de zus van m'n vader en de broer van m'n moeder, daar zit ik ondanks dat zij wel 'n echte moederkloek is, wel mee op één lijn.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:08
Lunax, zoals ik al zei, het gaat er niet om dat ik me niet voor kan stellen dat het voor anderen zo is, ik zie dat ook wel om me heen dus ik weet dat het gebeurt, ik sta er niet van te kijken en roep ook niet uit: onvoorstelbaar!!!!
Wel kan ik me zelf niet voorstellen hoe dat gevoel is, want ik herken het bij mezelf helemaal niet.
Grappig genoeg komt ook vrijwel alle aanhang binnen mijn familie uit een familie als de mijne, en hebben ook mijn vriendinnen een soortgelijke familieband. Dus zo apart vind ik het niet.
Wel kan ik me zelf niet voorstellen hoe dat gevoel is, want ik herken het bij mezelf helemaal niet.
Grappig genoeg komt ook vrijwel alle aanhang binnen mijn familie uit een familie als de mijne, en hebben ook mijn vriendinnen een soortgelijke familieband. Dus zo apart vind ik het niet.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:09
Dat gaat idd veel verder Margaretha. Dat zijn racistische motieven. Dat is iets anders dan keuzes maken ihkv affiniteit/budget etc. Daar zou ik principieel in gaan staan en dan niet gaan. Ik zou er niet op aandringen dat mijn zwarte vriend mee zou mogen maar gewoon niet gaan. Klaar.
En wel neef, niet vrouw tja...dat kan ik me dan weer wel voorstellen. De aanhang van neven en nichten heb ik namelijk nog nooit gezien. Dus weer affiniteit....
*gaat de file in dus laat de discussie even voor wat het is *
En wel neef, niet vrouw tja...dat kan ik me dan weer wel voorstellen. De aanhang van neven en nichten heb ik namelijk nog nooit gezien. Dus weer affiniteit....
*gaat de file in dus laat de discussie even voor wat het is *
dinsdag 21 juli 2009 om 17:10
Elninjoo: duidelijk!!!
Als mijn ooms en tantes heel erg wereldvreemd waren zou ik het denk ik ook wel lastig vinden om met ze te praten.
Het nichtje waar ik zo goed mee overweg kwam vroeg trouwens verbijsterd na mijn verhalen over Midden Amerika en de armoede daar: werken die mensen niet ofzo?!
En grappig genoeg zou ik dus op iedereen afknappen die zoiets zegt, maar omdat wij elkaar al zo lang kennen, knap ik daar niet op af (wel op die opmerking, maar niet op haar als persoon). Wat leuk is is dat ze daarna twee keer zelf naar het buitenland is gegaan voor een stage, naar landen waar een behoorlijke cultuurshock te wachten staat.
Als mijn ooms en tantes heel erg wereldvreemd waren zou ik het denk ik ook wel lastig vinden om met ze te praten.
Het nichtje waar ik zo goed mee overweg kwam vroeg trouwens verbijsterd na mijn verhalen over Midden Amerika en de armoede daar: werken die mensen niet ofzo?!
En grappig genoeg zou ik dus op iedereen afknappen die zoiets zegt, maar omdat wij elkaar al zo lang kennen, knap ik daar niet op af (wel op die opmerking, maar niet op haar als persoon). Wat leuk is is dat ze daarna twee keer zelf naar het buitenland is gegaan voor een stage, naar landen waar een behoorlijke cultuurshock te wachten staat.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:11
Vriend hoeft ook niet vaak mee en af en toe moet hij inderdaad op komen draven bij vrienden. Hij doet serieus zijn best om het gesprek gaande te houden. Maar ja, hij heeft qua interesses totaal niets gemeen met mijn vrienden en is sociaal nou eenmaal geen enorme bralaap die ontzettend makkelijk in de omgang met iedereen kan kletsen.
Het is een beetje zo dat ze elkaar gedogen, mijn vriend en mijn vrienden. Ze zien beiden wel in wat ik leuk/ interessant in de ander vindt en gunnen me alle plezier met de ander.
Ik HOEF hem ook niet in de gaten te houden, maar dat DOE ik wel. Ik vind het namelijk voor hem zowel als mijn vrienden vervelend dat elkaar opscheep met een gesprekspartner waar ze niets mee hebben.
Hij geen zin, hij probeert het te verhullen, maar ik ken hem langer dan vandaag. Ik in de stress. Nee is niet fijn! Wat mij betreft hoeft hij niet meer mee.
Het is een beetje zo dat ze elkaar gedogen, mijn vriend en mijn vrienden. Ze zien beiden wel in wat ik leuk/ interessant in de ander vindt en gunnen me alle plezier met de ander.
Ik HOEF hem ook niet in de gaten te houden, maar dat DOE ik wel. Ik vind het namelijk voor hem zowel als mijn vrienden vervelend dat elkaar opscheep met een gesprekspartner waar ze niets mee hebben.
Hij geen zin, hij probeert het te verhullen, maar ik ken hem langer dan vandaag. Ik in de stress. Nee is niet fijn! Wat mij betreft hoeft hij niet meer mee.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:13
quote:Lunax schreef op 21 juli 2009 @ 17:09:
Dat gaat idd veel verder Margaretha. Dat zijn racistische motieven. Dat is iets anders dan keuzes maken ihkv affiniteit/budget etc. Daar zou ik principieel in gaan staan en dan niet gaan. Ik zou er niet op aandringen dat mijn zwarte vriend mee zou mogen maar gewoon niet gaan. Klaar.
En wel neef, niet vrouw tja...dat kan ik me dan weer wel voorstellen. De aanhang van neven en nichten heb ik namelijk nog nooit gezien. Dus weer affiniteit....
*gaat de file in dus laat de discussie even voor wat het is *
Ok, het is natuurlijk een veel heftiger voorbeeld dat begrijp ik.
Maar in mindere mate vind ik dat ook voor het niet uitnodigen van de partner van je neef, dat vind ik echt onbeschoft namelijk. In het geval van Bucksie kent zij de familie wel, zijn ze al vijf jaar getrouwd, en nodigen ze alleen háár niet uit omdat ze 'niet zoveel met haar hebben'.
Nou daar lusten de honden toch geen brood van?
Dat gaat idd veel verder Margaretha. Dat zijn racistische motieven. Dat is iets anders dan keuzes maken ihkv affiniteit/budget etc. Daar zou ik principieel in gaan staan en dan niet gaan. Ik zou er niet op aandringen dat mijn zwarte vriend mee zou mogen maar gewoon niet gaan. Klaar.
En wel neef, niet vrouw tja...dat kan ik me dan weer wel voorstellen. De aanhang van neven en nichten heb ik namelijk nog nooit gezien. Dus weer affiniteit....
*gaat de file in dus laat de discussie even voor wat het is *
Ok, het is natuurlijk een veel heftiger voorbeeld dat begrijp ik.
Maar in mindere mate vind ik dat ook voor het niet uitnodigen van de partner van je neef, dat vind ik echt onbeschoft namelijk. In het geval van Bucksie kent zij de familie wel, zijn ze al vijf jaar getrouwd, en nodigen ze alleen háár niet uit omdat ze 'niet zoveel met haar hebben'.
Nou daar lusten de honden toch geen brood van?
dinsdag 21 juli 2009 om 22:54
quote:Margaretha2 schreef op 21 juli 2009 @ 17:13:
[...]
Ok, het is natuurlijk een veel heftiger voorbeeld dat begrijp ik.
Maar in mindere mate vind ik dat ook voor het niet uitnodigen van de partner van je neef, dat vind ik echt onbeschoft namelijk. In het geval van Bucksie kent zij de familie wel, zijn ze al vijf jaar getrouwd, en nodigen ze alleen háár niet uit omdat ze 'niet zoveel met haar hebben'.
Nou daar lusten de honden toch geen brood van?
Ik ken bucksie's situatie verder niet dus daar kan ik niet over oordelen. Ik heb neven en nichten die al kinderen hebben van 5 jaar (en dus hun partner al veel langer) die ik nog steeds nooit gezien heb. Dat ligt dus wel anders.
En wat ik uit de post van bucksie begreep was de vrouw wel uitgenodigd voor de ceremonie en het feest. Alleen het diner niet. Ik kán me dan zomaar voorstellen dat het diner echt alleen voor hele close intimi was en neef daar als fotograaf nou eenmaal bij moest zijn. Ik weet niet (denk niet) dat het mijn keus geweest zou zijn maar wil gewoonweg niet oordelen. Daar verschillen wij dan toch net in We agree to dissagree
[...]
Ok, het is natuurlijk een veel heftiger voorbeeld dat begrijp ik.
Maar in mindere mate vind ik dat ook voor het niet uitnodigen van de partner van je neef, dat vind ik echt onbeschoft namelijk. In het geval van Bucksie kent zij de familie wel, zijn ze al vijf jaar getrouwd, en nodigen ze alleen háár niet uit omdat ze 'niet zoveel met haar hebben'.
Nou daar lusten de honden toch geen brood van?
Ik ken bucksie's situatie verder niet dus daar kan ik niet over oordelen. Ik heb neven en nichten die al kinderen hebben van 5 jaar (en dus hun partner al veel langer) die ik nog steeds nooit gezien heb. Dat ligt dus wel anders.
En wat ik uit de post van bucksie begreep was de vrouw wel uitgenodigd voor de ceremonie en het feest. Alleen het diner niet. Ik kán me dan zomaar voorstellen dat het diner echt alleen voor hele close intimi was en neef daar als fotograaf nou eenmaal bij moest zijn. Ik weet niet (denk niet) dat het mijn keus geweest zou zijn maar wil gewoonweg niet oordelen. Daar verschillen wij dan toch net in We agree to dissagree
