Contact
alle pijlers
Contact lotgenoten jonge weduwen
donderdag 19 juni 2025 om 11:59
Hi,
Ik ben in de 40 en in dec 24 plotseling/onverwachts weduwe geworden en heb tiener.
Ik zou graag in contact komen met lotgenoten.
Ik krijg wel veel steun van omgeving, maar merk dat niemand echt begrijpt hoe t is om je partner te verliezen... het zit in alles. We waren elkaars jeugdliefde, samen volwassen geworden, heel mijn leven was met hem verweven.
Zou t fijn vinden om met mensen te praten die dat echt begrijpen, en tips van mensen die al wat verder zijn.
Ik ben in de 40 en in dec 24 plotseling/onverwachts weduwe geworden en heb tiener.
Ik zou graag in contact komen met lotgenoten.
Ik krijg wel veel steun van omgeving, maar merk dat niemand echt begrijpt hoe t is om je partner te verliezen... het zit in alles. We waren elkaars jeugdliefde, samen volwassen geworden, heel mijn leven was met hem verweven.
Zou t fijn vinden om met mensen te praten die dat echt begrijpen, en tips van mensen die al wat verder zijn.
donderdag 19 juni 2025 om 12:39
Wat verdrietig gecondoleerd.
Ikzelf was 27 toen ik weduwe werd en wij waren ook jeugdliefde maar zijn overlijden is inmiddels wel bijna 15 jaar geleden en wij hadden helaas nog geen kinderen.
Ik ben inmiddels hertrouwd maar ondanks dat mis ik mijn overleden echtgenoot nog elke dag.
Ik weet niet zeker of je wat aan mij hebt maar stuur vooral een pb als je wilt.
Ikzelf was 27 toen ik weduwe werd en wij waren ook jeugdliefde maar zijn overlijden is inmiddels wel bijna 15 jaar geleden en wij hadden helaas nog geen kinderen.
Ik ben inmiddels hertrouwd maar ondanks dat mis ik mijn overleden echtgenoot nog elke dag.
Ik weet niet zeker of je wat aan mij hebt maar stuur vooral een pb als je wilt.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
donderdag 19 juni 2025 om 14:30
Ach wat verdrietig. Gecondoleerd. Ik was ook 40 toen mijn partner overleed, inmiddels 13 jaar geleden maar kan nog altijd die heftige pijn en verdriet voelen als ik aan die periode terug denk.
Er zijn speciale lotgenoten fora, en ik vond dat toen ook best fijn om even omringt te zijn met mensen die het "echt" snappen wat het betekent om je partner te verliezen. Een van de fora waar ik veel aan had was: https://www.jjgv.nl/
Er was er ook een forum met een chatbox en dat heeft mij in het begin door veel eenzame uurtjes geholpen. Ik weet alleen de naam niet meer en of het nog bestaat.
En je vraagt om tips. Ik kreeg indertijd een tip om concreet om hulp te vragen. Zo heb ik een vriendin gevraagd of ik 1x in de week met haar gezin mocht mee-eten. Dan hoefde ik niet te koken, kon zo aanschuiven, ging even op in de dynamiek van haar (jonge) gezin en had wat afleiding en ik zat 1 avond in de week minder huilend alleen aan tafel.
Zo vroeg ik in het begin ook vaak aan andere mensen die naar hetzelfde feest/verjaardag gingen of ik mee mocht rijden/fietsen of op een bepaalde tijd voor de deur afspreken, zodat ik ergens niet alleen naar binnen hoefde.
En zo waren er nog wel van die kleine concrete hulp vragen. Iedereen wil je altijd helpen, maar niemand weet hoe. Geef ze dat aan, en je helpt jezelf daar heel erg mee. (en om hulp vragen is een vaardigheid die je de rest van je leven van pas komt en heel fijn is).
Sterkte!
Er zijn speciale lotgenoten fora, en ik vond dat toen ook best fijn om even omringt te zijn met mensen die het "echt" snappen wat het betekent om je partner te verliezen. Een van de fora waar ik veel aan had was: https://www.jjgv.nl/
Er was er ook een forum met een chatbox en dat heeft mij in het begin door veel eenzame uurtjes geholpen. Ik weet alleen de naam niet meer en of het nog bestaat.
En je vraagt om tips. Ik kreeg indertijd een tip om concreet om hulp te vragen. Zo heb ik een vriendin gevraagd of ik 1x in de week met haar gezin mocht mee-eten. Dan hoefde ik niet te koken, kon zo aanschuiven, ging even op in de dynamiek van haar (jonge) gezin en had wat afleiding en ik zat 1 avond in de week minder huilend alleen aan tafel.
Zo vroeg ik in het begin ook vaak aan andere mensen die naar hetzelfde feest/verjaardag gingen of ik mee mocht rijden/fietsen of op een bepaalde tijd voor de deur afspreken, zodat ik ergens niet alleen naar binnen hoefde.
En zo waren er nog wel van die kleine concrete hulp vragen. Iedereen wil je altijd helpen, maar niemand weet hoe. Geef ze dat aan, en je helpt jezelf daar heel erg mee. (en om hulp vragen is een vaardigheid die je de rest van je leven van pas komt en heel fijn is).
Sterkte!
donderdag 19 juni 2025 om 14:32
Veel sterkte!
Ik zelf was 29 toen mijn man overleed. We hadden een relatie vanaf mijn 16e en samen 1 zoon. Ondertussen ben ik 46 hertrouwd en heb nog meer kinderen gekregen.
Het gemis/verdriet wordt anders, maar er gaat geen dag voorbij waarin ik niet aan mijn 1e man denk, en dat vindt de 'buitenwereld' soms maar raar.
Je mag altijd een pb sturen.
Ik zelf was 29 toen mijn man overleed. We hadden een relatie vanaf mijn 16e en samen 1 zoon. Ondertussen ben ik 46 hertrouwd en heb nog meer kinderen gekregen.
Het gemis/verdriet wordt anders, maar er gaat geen dag voorbij waarin ik niet aan mijn 1e man denk, en dat vindt de 'buitenwereld' soms maar raar.
Je mag altijd een pb sturen.
donderdag 19 juni 2025 om 21:21
Wat een heftige periode is het Lovebird.
Ik ben normaal een meelezer maar heb speciaal een account aangemaakt.
Ik heb 2 jaar terug mijn man verloren. De vader van mijn tiener, mijn maatje, de liefde van mijn leven.
Alle plannen die je samen hebt gemaakt, in een klap weg. Nooit meer samen herinneringen op halen over de geboorte van ons kind, de verre reizen of samen de slappe lach hebben om iets stom.
Inmiddels het leven weer redelijk op de rit maar hij wordt nog dagelijks gemist. En vind ik dingen soms gewoon stom en zwaar.
Je mag mij een pb sturen.
Sterkte !
Ik ben normaal een meelezer maar heb speciaal een account aangemaakt.
Ik heb 2 jaar terug mijn man verloren. De vader van mijn tiener, mijn maatje, de liefde van mijn leven.
Alle plannen die je samen hebt gemaakt, in een klap weg. Nooit meer samen herinneringen op halen over de geboorte van ons kind, de verre reizen of samen de slappe lach hebben om iets stom.
Inmiddels het leven weer redelijk op de rit maar hij wordt nog dagelijks gemist. En vind ik dingen soms gewoon stom en zwaar.
Je mag mij een pb sturen.
Sterkte !
donderdag 19 juni 2025 om 21:57
Even off topic… jemig ibi, is dat al 15 jaar??? Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren…IBIopviva schreef: ↑19-06-2025 12:39Wat verdrietig gecondoleerd.
Ikzelf was 27 toen ik weduwe werd en wij waren ook jeugdliefde maar zijn overlijden is inmiddels wel bijna 15 jaar geleden en wij hadden helaas nog geen kinderen.
Ik ben inmiddels hertrouwd maar ondanks dat mis ik mijn overleden echtgenoot nog elke dag.
Ik weet niet zeker of je wat aan mij hebt maar stuur vooral een pb als je wilt.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
vrijdag 20 juni 2025 om 10:46
Bedankt voor al jullie lieve reacties! (ik heb sommige van jullie pb gestuurd)
Herkenning voelt fijn, minder eenzaam ofzo...
Het is hoopvol te horen dat jullie je leven weer (redelijk) op de rit hebben, en je partner nog steeds missen. Zo wordt hij nooit vergeten.
En fijne tips, de meeste heb ik idd al toegepast en zijn helpend. Maar vind ook eigenlijk dat ik het na een half jaar weer zelf moet kunnen..
Het nooit meer vind ik het moeilijkst. en ook de dingen die alleen je partner van je wist, hij was de enige die mij echt kende. Veel herinneringen die je met niemand anders kan delen, grapjes of opmerkingen die je alleen samen snapt. Maar ook ineens alleen ouder zijn, verantwoordelijk zijn voor de kinderen, wat als er nu wat met mij gebeurt? Wat als er nu wat met de kinderen gebeurt? Hoe vangen we dat thuis op? En het onvoorspelbare... Blijkbaar kan iemand zomaar overlijden...
Ik ging een kind op halen, kwam thuis en kon gaan reanimeren...
Herkenning voelt fijn, minder eenzaam ofzo...
Het is hoopvol te horen dat jullie je leven weer (redelijk) op de rit hebben, en je partner nog steeds missen. Zo wordt hij nooit vergeten.
En fijne tips, de meeste heb ik idd al toegepast en zijn helpend. Maar vind ook eigenlijk dat ik het na een half jaar weer zelf moet kunnen..
Het nooit meer vind ik het moeilijkst. en ook de dingen die alleen je partner van je wist, hij was de enige die mij echt kende. Veel herinneringen die je met niemand anders kan delen, grapjes of opmerkingen die je alleen samen snapt. Maar ook ineens alleen ouder zijn, verantwoordelijk zijn voor de kinderen, wat als er nu wat met mij gebeurt? Wat als er nu wat met de kinderen gebeurt? Hoe vangen we dat thuis op? En het onvoorspelbare... Blijkbaar kan iemand zomaar overlijden...
Ik ging een kind op halen, kwam thuis en kon gaan reanimeren...
vrijdag 20 juni 2025 om 16:23
ja bizar hè. Sterker nog gisteren was het precies 15 jaar geleden dat hij zijn eerste chemo kreeg. Dat weet ik nog precies omdat 19 juni ook onze trouwdatum was. Op de dag dat we 1 jaar getrouwd waren kreeg hij zijn eerste chemo.
Soms voelt het voor mij ook als gisteren en overvallen alle emoties mij en soms voelt het als een leven geleden. Als iets waarvan ik weet dat het gebeurd is maar niet meer herinner of voel.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
