Psyche
alle pijlers
Angst voor de dood
zondag 29 juni 2025 om 19:55
Hoi allemaal,
Ik vind het spannend om dit te delen, maar ik merk dat ik er steeds vaker tegenaan loop. Ik ben veel bezig met de dood. Niet op een destructieve manier, maar meer in de zin van een onderliggende angst die steeds in mijn hoofd zit. De gedachte dat alles eindig is, dat ik ooit mijn dierbaren zal verliezen, of dat zij mij zullen verliezen, maakt me vaak verdrietig en gespannen. Ook het doodgaan zelf, dus het proces maakt me erg angstig
Het belemmert me in het hier en nu. Dingen die eigenlijk leuk of waardevol zouden moeten zijn, voelen soms zwaar omdat ik denk: "Wat heeft het allemaal voor zin als het toch eindigt?" Elke dag ben ik me ervan bewust dat dit leven hier eindig is. Ik wil dit eigenlijk niet meer maar weet niet zo goed hoe ik deze gedachtes kan veranderen.
Herkent iemand dit? En als je dit herkent: hoe ga jij hiermee om? Heb je iets gevonden wat helpt; gesprekken, therapie, lezen, spiritualiteit?
Ik vind het spannend om dit te delen, maar ik merk dat ik er steeds vaker tegenaan loop. Ik ben veel bezig met de dood. Niet op een destructieve manier, maar meer in de zin van een onderliggende angst die steeds in mijn hoofd zit. De gedachte dat alles eindig is, dat ik ooit mijn dierbaren zal verliezen, of dat zij mij zullen verliezen, maakt me vaak verdrietig en gespannen. Ook het doodgaan zelf, dus het proces maakt me erg angstig
Het belemmert me in het hier en nu. Dingen die eigenlijk leuk of waardevol zouden moeten zijn, voelen soms zwaar omdat ik denk: "Wat heeft het allemaal voor zin als het toch eindigt?" Elke dag ben ik me ervan bewust dat dit leven hier eindig is. Ik wil dit eigenlijk niet meer maar weet niet zo goed hoe ik deze gedachtes kan veranderen.
Herkent iemand dit? En als je dit herkent: hoe ga jij hiermee om? Heb je iets gevonden wat helpt; gesprekken, therapie, lezen, spiritualiteit?
zondag 29 juni 2025 om 21:07
Dankjewel voor de tips( podcast en boek)!Lucy schreef: ↑29-06-2025 20:46Misschien heb je iets aan deze podcast:
https://open.spotify.com/episode/12jZRV ... FKRTOu6c6g
En omgedacht: kennelijk vind je het leven zo leuk dat je niet wil dat het eindigt. Dat lijkt me dan wel weer heel erg positief!
Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat het leven niet eindig is. Voor mij is de eindigheid juist een geruststelling. Hoewel dat weer heel depressief klinkt zo. Qua zijgeving zou ik soms ook wel willen geloven. Ben de boeken aan het lezen van Jonathan Sacks (uitleg over de verhalen van de Tora), en dat vind ik erg troostend.
Ik weet niet of mijn leven zo leuk is. Wel leuk genoeg in ieder geval, dat bedacht ik me net toen ik je post las. Mooi om het ook vanuit die kant te bekijken.
Aan de andere kant vind ik het feit dat jij het juist een geruststelling vindt om een keer te dood te gaan, ook wel iets natuurlijks hebben. Dat je het meer accepteert of zo.
Of vind jij leven an sich niet heel fijn of noodzakelijk? Vind niet helemaal het juiste woord voor wat ik bedoel.
zondag 29 juni 2025 om 21:10
Dankjewel voor je bericht, dat me stof tot nadenken geeft. Denk je echt dat je meer vrede kunt hebben met de dood als je je leven vol hebt geleefd?Gryla schreef: ↑29-06-2025 20:53Afscheid nemen van dierbaren is ook hartverscheurend (als je al afscheid kùnt nemen), maar ja… iedereen gaat een keer. Bedoel ik niet om plat te slaan, en jouw gevoelens te bagetalliseren, maar het helpt mij om zo te denken. En daardoor ontstaat er juist dankbaarheid voor wat er nu is. Wat je nu hebt, welke mooie dingen je nu beleeft met liefsten.
Dit soort filmpjes helpen mij https://youtu.be/ARb2UfDgSHQ?si=7oKnY2sXRiGlvjk3 en https://youtu.be/qK1BJkBJdtY?si=nD6Dq7M2Sq2kAsi1 om mezelf en angsten niet al te centraal te zetten.
Zou het jou helpen om dit beest juist keihard in de bek te kijken (Google ook eens op René Gude…)? Je angsten uit te pluizen en deze te proberen om te zetten naar wat je dus NU te doen hebt? Lief zijn voor jezelf en je liefsten, genieten, dingen doen die je wilt, zodat je goed en ‘voldaan’ kunt gaan als het zo ver is? Het is juist sterk als je in gezondheid al bewuster kunt leven, vind ik. Het boeddhisme kan je daarin ook heel wat leren.
zondag 29 juni 2025 om 21:35
De controle kwijt zijn, niet meer voor mezelf kunnen zorgen, afhankelijk zijn van anderen. Vreselijk. En dat met de bezuinigingen en personeelstekorten in de zorg.Billy_mean schreef: ↑29-06-2025 20:27@Sterrenstof74, ook al zo'n mooie en eerlijke reactie.
Moeilijk hè, om die knop om te zetten en vol van het leven te kunnen genieten.
Vervelend dat je bang bent voor lijden. Is dat voor lijden in het algemeen? Als je er niks over kwijt wilt, ook goed hoor!
Maar ik hoop ik enigszins goede gezondheid jaar of 85 te kunnen worden.
zondag 29 juni 2025 om 21:46
Ik heb het geloof gevonden, of beter... Het geloof (God) vond mij. Sindsdien is mijn angst weg, omdat ik door het geloof mag weten dat ik naar een betere plaats mag gaan.
Ik vertrouw erop dat mijn weg al gelegd is, ik hoef er alleen nog maar overheen te lopen. En dat is heel geruststellend.
De dood van dierbaren zal moeilijk zijn, daar kijk ik ook tegenop, mijn ouders bijvoorbeeld. Ze worden nu echt oud. Maar het hoort ook bij het leven, evenals geboren worden.
Ik ben eigenlijk enorm veranderd waardoor ik nu zachter en rustiger tegen die dingen aan kan kijken.
Ik vertrouw erop dat mijn weg al gelegd is, ik hoef er alleen nog maar overheen te lopen. En dat is heel geruststellend.
De dood van dierbaren zal moeilijk zijn, daar kijk ik ook tegenop, mijn ouders bijvoorbeeld. Ze worden nu echt oud. Maar het hoort ook bij het leven, evenals geboren worden.
Ik ben eigenlijk enorm veranderd waardoor ik nu zachter en rustiger tegen die dingen aan kan kijken.
zondag 29 juni 2025 om 22:06
Het komt en gaat in de jaren. Het hoort erbij, hoe kut ook.
Toevallig vandaag zo'n dag: ik fietste langs huizen waar die en die ooit hebben gewoond. Kan daar helemaal over nadenken hoe huizen en oude panden zoveel mensen hebben overleefd. Ik fietste nog langs oude panden die in mijn kindertijd al oud waren, er nu nog staan en compleet vervallen zijn. Of plekken en huizen die helemaal plat zijn gegaan en alles totaal veranderd is.
Daarna kwam ik nog langs een begraafplaats, waar ik enkele weken geleden nog was voor een uitvaart van een vroegere vriendin.
De angst en het onbekende van de dood hoort ook bij het leven. Helaas, maar wat doen we eraan. Het liefst denk ik er zo min mogelijk aan, maar ook dat kan/lukt niet altijd.
Toevallig vandaag zo'n dag: ik fietste langs huizen waar die en die ooit hebben gewoond. Kan daar helemaal over nadenken hoe huizen en oude panden zoveel mensen hebben overleefd. Ik fietste nog langs oude panden die in mijn kindertijd al oud waren, er nu nog staan en compleet vervallen zijn. Of plekken en huizen die helemaal plat zijn gegaan en alles totaal veranderd is.
Daarna kwam ik nog langs een begraafplaats, waar ik enkele weken geleden nog was voor een uitvaart van een vroegere vriendin.
De angst en het onbekende van de dood hoort ook bij het leven. Helaas, maar wat doen we eraan. Het liefst denk ik er zo min mogelijk aan, maar ook dat kan/lukt niet altijd.
zondag 29 juni 2025 om 22:15
Billy_mean schreef: ↑29-06-2025 21:10Dankjewel voor je bericht, dat me stof tot nadenken geeft. Denk je echt dat je meer vrede kunt hebben met de dood als je je leven vol hebt geleefd?
Ja, ik denk het wel. Denk dat dat ieders taak is in het leven. Je hebt het leven gekregen van je ouders (of vanuit geloof of reïncarnatie), dus doe er wat mee. En dan vooral wat JIJ wilt, niet wat een ander van je verwacht. Want ook die anderen gaan een keer dood... Ik wil geen spijt op mijn sterfbed hebben, met allerlei ‘had ik maar…’ en ik hoop dat mijn nageslacht dan met plezier aan mijn leven terugdenkt en niet met ‘had ze maar’…
Wat maakt jou zo bang, neerslachtig bijna TO? Je klinkt niet helemaal happy. Waar ben je ontevreden mee? Wat zit je dwars? Of welk overlijden (of welke relatie) uit jouw verleden maakt dat je nu zo over de dood denkt?
zondag 29 juni 2025 om 22:21
Ik vind juist troost in dat inderdaad niks zin heeft want het eindigt toch. Maakt het ons iets uit hoe iemand uit de steentijd zijn leven precies inrichtte? Nee, dus who cares wat jij nu doet.
Het helpt mij om beter mijn eigen koers te varen en niet afgunstig te zijn of me te laten afleiden door wat anderen doen. En om daarmee mijn idealen van grootse dingen moeten bereiken en daar natuurlijk hopeloos in falen (die neiging heb ik wel) wat los te laten.
Verder is het verliezen van dierbaren absoluut waardeloos en ik snap niet hoe iemand hierboven zei dat haar/hem dat niet uitmaakte. Heb je dan zo’n slechte band met iedereen om je heen of ben je zo op jezelf? Ik vind het gewoon rot dat de tijd maar verder gaat en het gemis van mijn ouders doet soms bijna fysiek pijn. Ik zou willen dat het zo niet werkte.
Het helpt mij om beter mijn eigen koers te varen en niet afgunstig te zijn of me te laten afleiden door wat anderen doen. En om daarmee mijn idealen van grootse dingen moeten bereiken en daar natuurlijk hopeloos in falen (die neiging heb ik wel) wat los te laten.
Verder is het verliezen van dierbaren absoluut waardeloos en ik snap niet hoe iemand hierboven zei dat haar/hem dat niet uitmaakte. Heb je dan zo’n slechte band met iedereen om je heen of ben je zo op jezelf? Ik vind het gewoon rot dat de tijd maar verder gaat en het gemis van mijn ouders doet soms bijna fysiek pijn. Ik zou willen dat het zo niet werkte.
zondag 29 juni 2025 om 22:38
Inderdaad vreselijk. Ik hoop met je mee dat je kwiek 85 jaar mag worden.Sterrenstof74 schreef: ↑29-06-2025 21:35De controle kwijt zijn, niet meer voor mezelf kunnen zorgen, afhankelijk zijn van anderen. Vreselijk. En dat met de bezuinigingen en personeelstekorten in de zorg.
Maar ik hoop ik enigszins goede gezondheid jaar of 85 te kunnen worden.
zondag 29 juni 2025 om 22:39
Wat fijn dat je meer rust hebt gevonden. Mag ik vragen hoe het geloof jou heeft gevonden?Andrea28 schreef: ↑29-06-2025 21:46Ik heb het geloof gevonden, of beter... Het geloof (God) vond mij. Sindsdien is mijn angst weg, omdat ik door het geloof mag weten dat ik naar een betere plaats mag gaan.
Ik vertrouw erop dat mijn weg al gelegd is, ik hoef er alleen nog maar overheen te lopen. En dat is heel geruststellend.
De dood van dierbaren zal moeilijk zijn, daar kijk ik ook tegenop, mijn ouders bijvoorbeeld. Ze worden nu echt oud. Maar het hoort ook bij het leven, evenals geboren worden.
Ik ben eigenlijk enorm veranderd waardoor ik nu zachter en rustiger tegen die dingen aan kan kijken.
zondag 29 juni 2025 om 22:42
Ik heb deze gedachtes ook vaak als ik langs huizen etc. fiets. Dat daar dan ook honderden jaren geleden mensen hebben geleefd, misschien niet in dezelfde huizen maar wel op die plek.Peertjes schreef: ↑29-06-2025 22:06Het komt en gaat in de jaren. Het hoort erbij, hoe kut ook.
Toevallig vandaag zo'n dag: ik fietste langs huizen waar die en die ooit hebben gewoond. Kan daar helemaal over nadenken hoe huizen en oude panden zoveel mensen hebben overleefd. Ik fietste nog langs oude panden die in mijn kindertijd al oud waren, er nu nog staan en compleet vervallen zijn. Of plekken en huizen die helemaal plat zijn gegaan en alles totaal veranderd is.
Daarna kwam ik nog langs een begraafplaats, waar ik enkele weken geleden nog was voor een uitvaart van een vroegere vriendin.
De angst en het onbekende van de dood hoort ook bij het leven. Helaas, maar wat doen we eraan. Het liefst denk ik er zo min mogelijk aan, maar ook dat kan/lukt niet altijd.
En dat er ook een tijd komt waarop wij al honderden jaren dood zijn en er nieuwe mensen langs plekken komen waar wij hebben geleefd.
zondag 29 juni 2025 om 22:44
Eerlijk? Ik vind het leven met tijden zwaar. Heb terugkerende depressies en ben chronisch ziek, dat helpt niet.Billy_mean schreef: ↑29-06-2025 21:07Dankjewel voor de tips( podcast en boek)!
Ik weet niet of mijn leven zo leuk is. Wel leuk genoeg in ieder geval, dat bedacht ik me net toen ik je post las. Mooi om het ook vanuit die kant te bekijken.
Aan de andere kant vind ik het feit dat jij het juist een geruststelling vindt om een keer te dood te gaan, ook wel iets natuurlijks hebben. Dat je het meer accepteert of zo.
Of vind jij leven an sich niet heel fijn of noodzakelijk? Vind niet helemaal het juiste woord voor wat ik bedoel.
Ik vind het mooi dat mensen hier echt wel de zin van het leven zien. Ergens ben ik dan benieuwd hoe dat er dan uitziet: het leven ten volle leven? Ben je je dan iedere dag bewust van je taak? En wat is dan je taak? Hoe heb je dat ontdekt, dat dat je taak was?
Wat ik mooi vind aan het geloof (of in elk geval de boeken van Jonathan Sacks) is, dat er een soort cirkel in het leven zit. Iedereen krijgt tegenslag, iedereeen heeft zijn eigen pad te belopen. Vanuit het geloof wordt dat dan gezien als uitdagingen en testen: hoe blijf je overeind staan, hoe sterk is het geloof dat je tegenslag kunt overwinnen (met behulp van God, als je gelooft)?. Het idee dat iedereen weliswaar andere tegenslagen heeft maar wel een zelfde soort pad bewandelt, geeft me ook wel weer troost. En dat het leven dus eindig is. Of je dat nu ten volle leeft of niet.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zondag 29 juni 2025 om 23:21
Zou je het gevoel hebben dat dingen zinvoller zijn als de dood er niet zou zijn?
Soms vliegt angst voor de dood mij ook aan, maar eigenlijk altijd als het sowieso niet zo lekker gaat (of 's nachts, als dat soort angsten ineens veel moeilijker te relativeren zijn). Op dit moment ben ik vooral met de dood bezig omdat ik binnenkort een naaste ga verliezen. Dat is gewoon heel verdrietig. En dat verdriet hoort bij het houden van deze persoon.
Toch denk ik dat besef van sterfelijkheid niet hoeft te resulteren in een gevoel van zinloosheid. Dingen die voor mij zinvol zijn, zijn ook groter dan ikzelf, dus is het hoe dan ook de moeite waard me daaraan toe te wijden. Dingen als liefde, rechtvaardigheid, natuur, verbinding, schoonheid... als ik iets doe dat bijdraagt aan deze waarden dan is dat zinvol voor mij en dat voelt dan ook zo. En dingen waar ik voor mezelf plezier uit haal zijn op die manier al zinvol, daarvan maakt het niet uit als het niets externs oplevert dat overblijft na mijn dood. Dus mijn vraag voor jou zou zijn wat je verstaat onder zinvol/waardevol, en of je leven nu daar genoeg ruimte voor heeft.
Ik zie bij mijn naaste ook vrede over het naderende einde, omdat het leven goed geleefd is. Maar ook omdat dat in iemands aard zit, dat heb je niet altijd in de hand, net als dat je niet helemaal kunt kiezen wat je gelooft.
Ten slotte nog ter overweging: deze gevoelens zijn ook deels heel logisch. Mens zijn betekent nou eenmaal dat je je beseft dat jij en anderen sterfelijk zijn. Dus dat dat angst en onzekerheid en verdriet oproept is ook niet vreemd. Niet prettig, maar misschien ook niet iets wat per se moet worden weggewerkt.
Soms vliegt angst voor de dood mij ook aan, maar eigenlijk altijd als het sowieso niet zo lekker gaat (of 's nachts, als dat soort angsten ineens veel moeilijker te relativeren zijn). Op dit moment ben ik vooral met de dood bezig omdat ik binnenkort een naaste ga verliezen. Dat is gewoon heel verdrietig. En dat verdriet hoort bij het houden van deze persoon.
Toch denk ik dat besef van sterfelijkheid niet hoeft te resulteren in een gevoel van zinloosheid. Dingen die voor mij zinvol zijn, zijn ook groter dan ikzelf, dus is het hoe dan ook de moeite waard me daaraan toe te wijden. Dingen als liefde, rechtvaardigheid, natuur, verbinding, schoonheid... als ik iets doe dat bijdraagt aan deze waarden dan is dat zinvol voor mij en dat voelt dan ook zo. En dingen waar ik voor mezelf plezier uit haal zijn op die manier al zinvol, daarvan maakt het niet uit als het niets externs oplevert dat overblijft na mijn dood. Dus mijn vraag voor jou zou zijn wat je verstaat onder zinvol/waardevol, en of je leven nu daar genoeg ruimte voor heeft.
Ik zie bij mijn naaste ook vrede over het naderende einde, omdat het leven goed geleefd is. Maar ook omdat dat in iemands aard zit, dat heb je niet altijd in de hand, net als dat je niet helemaal kunt kiezen wat je gelooft.
Ten slotte nog ter overweging: deze gevoelens zijn ook deels heel logisch. Mens zijn betekent nou eenmaal dat je je beseft dat jij en anderen sterfelijk zijn. Dus dat dat angst en onzekerheid en verdriet oproept is ook niet vreemd. Niet prettig, maar misschien ook niet iets wat per se moet worden weggewerkt.
This is an unacceptable timeline
maandag 30 juni 2025 om 00:01
Ik ben niet zozeer bang voor de dood, maar ervaar juist regelmatig dat ik het moeilijk vind om in een wereld te leven met zoveel kommer en kwel. Als ik daar bewust bij stil sta voelt het bijna surrealistisch en ronduit verwarrend dat ik hier ben. Soort van het tegenovergestelde van wat jij hebt.
Er zijn genoeg dingen waar ik vreugde uit haal hoor en mensen waar ik graag voor leef, maar de wereld voelt vaak niet echt als mijn plek. Dat gevoel had ik als kind al. Ik zie mezelf meer als een student van het leven, iemand die hier is om te leren, te groeien en lief te hebben. In die zin vind ik het leven waardevol. Maar toch… als het morgen voorbij zou zijn voel ik daar geen spoortje angst bij.
Er zijn genoeg dingen waar ik vreugde uit haal hoor en mensen waar ik graag voor leef, maar de wereld voelt vaak niet echt als mijn plek. Dat gevoel had ik als kind al. Ik zie mezelf meer als een student van het leven, iemand die hier is om te leren, te groeien en lief te hebben. In die zin vind ik het leven waardevol. Maar toch… als het morgen voorbij zou zijn voel ik daar geen spoortje angst bij.
maandag 30 juni 2025 om 00:21
Ik geloof in een alles overheersende, allesomvattende liefde die tot ons komt. Ik geloof in iets dat niet te omschrijven en te omvatten is als mens. Mijn diepste wens nu ik hier ben is dat ik nog lang bij m'n liefsten mag zijn, herinneringen kan maken en mag zijn. Al is dat niet altijd even makkelijk als vanzelfsprekend als je hier bent. Mooie uitspraak vind ik dat het einde niet het doel is maar de weg er naartoe en alles wat daarin op je pad komt. Dat verrijkt en laat de ziel rijpen. Ik zou er niet aan moeten denken dat de tijd stil staat.
Ik hoop dat voor jou ook snel het moment komt dat je je kunt bezinnen. Het is zo zonde om angst te hebben voor het onvermijdelijke.
Ik hoop dat voor jou ook snel het moment komt dat je je kunt bezinnen. Het is zo zonde om angst te hebben voor het onvermijdelijke.
maandag 30 juni 2025 om 00:33
Ik zie mensen als een ziel in een menslichaam. En dat we niet echt dood gaan. Het is een overgang van het ene leven naar een ander leven. Voor mij is het leven niet zo stoffelijk als het lijkt te zijn. Het is niet een geloof, meer een weten dat er veel meer is dan dit leven in dit lichaam. Maar voor nu is het wel dat ik me identificeer met mijn lichaam, ik geef allerlei namen en betekenissen aan van alles en nog wat. Wat niet per se waar is of zo. Ik ben (zoals zovelen) erg rationeel. Maar ik volg daarnaast óók mijn gevoel en intuïtie, dat maakt mijn leven meer helder en zinvoller. En bang voor de dood ben ik al heel lang niet meer, als ik het al ooit geweest ben.
maandag 30 juni 2025 om 01:04
Ik ben een paar jaar geleden mijn zus en zwager verloren en nu recent binnen het jaar mijn beide ouders (waarvan de laatst levende vrij onverwacht). 2x een huis leeggeruimd, dat nog “vol leven was”. Dat heeft me zo geconfronteerd met eindigheid. De ene dag heeft alles nog waarde, en een dag later kan 95% van wat je bezit naar de kringloop. Wat rest zijn foto’s, kleine aandenkens en de herinneringen. Plus daarbij alle grootse plannen die mijn dierbaren nog hadden om “ooit nog te gaan doen”.
Het voelt als een rijdende trein. Ergens stap je in en op een dag, meestal weet je niet welke, stap je uit. En dan is het voorbij. En alles en iedereen om je heen blijft gewoon doorrijden.
Ik reageer hier tegengesteld op , als hoe jij het beschrijft. Jouw “wat heeft het allemaal voor zin, als het toch eindigt” is bij mij een “ik geniet met volle teugen, zo lang het mij gegund is”. Voor de dingen waar ik me druk over maak, denk ik wel: ach wat zal ik me druk maken, hoe belangrijk is het allemaal nou echt?
Misschien is het goed voor je om hier hulp bij te zoeken. Zeker als je merkt dat deze gedachten je leven (en daarmee misschien ook je geluk?) beïnvloeden. Want ik meen oprecht; geniet met volle teugen, zo lang het je gegund is
Sterkte TO !
Het voelt als een rijdende trein. Ergens stap je in en op een dag, meestal weet je niet welke, stap je uit. En dan is het voorbij. En alles en iedereen om je heen blijft gewoon doorrijden.
Ik reageer hier tegengesteld op , als hoe jij het beschrijft. Jouw “wat heeft het allemaal voor zin, als het toch eindigt” is bij mij een “ik geniet met volle teugen, zo lang het mij gegund is”. Voor de dingen waar ik me druk over maak, denk ik wel: ach wat zal ik me druk maken, hoe belangrijk is het allemaal nou echt?
Misschien is het goed voor je om hier hulp bij te zoeken. Zeker als je merkt dat deze gedachten je leven (en daarmee misschien ook je geluk?) beïnvloeden. Want ik meen oprecht; geniet met volle teugen, zo lang het je gegund is
Sterkte TO !
maandag 30 juni 2025 om 09:17
Bedoel je mijn reactie waarin ik aangaf dat ik geen moeite heb met de dood bij anderen?Wombat schreef: ↑29-06-2025 22:21
Verder is het verliezen van dierbaren absoluut waardeloos en ik snap niet hoe iemand hierboven zei dat haar/hem dat niet uitmaakte. Heb je dan zo’n slechte band met iedereen om je heen of ben je zo op jezelf? Ik vind het gewoon rot dat de tijd maar verder gaat en het gemis van mijn ouders doet soms bijna fysiek pijn. Ik zou willen dat het zo niet werkte.
Ik bedoel daarmee dat ik daar niet zo'n last van heb als de angst die ik voel voor m'n eigen dood. Ik bedoel niet dat het me niet uitmaakt dat dierbaren dood gaan. Natuurlijk maakt dat wel wat uit.
Gewoon _melon met login problemen
maandag 30 juni 2025 om 09:41
Zeker herkenbaar voor mij. Zowel voor mijzelf, als een soort idee van de vergankelijkheid in het algemeen. En van alles. Dat alles met de tijd ook verandert. Dat is op zich niet per definitie negatief, maar ik hoop dan wel dat er ooit, decennia of eeuwen later, mensen in de toekomst nog geïnteresseerd zijn in "iets" van deze tijd nu (en/of van nog langer terug). Dus eigenlijk het besef dat onze tijd ooit in perspectief binnen een groter geheel beschouwd wordt.
Ik ervaar dat soort gevoelens bijvoorbeeld wanneer ik voor een ruïne sta, of wanneer een stadsgezicht verandert door de afbraak/komst van nieuwe gebouwen of winkels. Bij het zien van oude foto's of filmbeelden. Bij het in handen krijgen van een oud boekje dat blijkbaar al heel lang door niemand meer is aangeraakt.
Alles wat je zelf meemaakt en waar je waarde aan toekent vindt plaats in een relatief kort tijdsbestek. Beschouwen en analyseren van dat tijdsbestek kan eeuwen later ook nog: tot zover de geruststelling. De angst kan er soms in zitten dat in de toekomst niet per definitie de garantie bestaat dat er nog "interesse" is, waarde wordt toegekend aan wat er in het verleden is gebeurd, het hoe en het waarom. Sommige plekken worden voorgoed verlaten (monniken uit oude vervallen kloosters en kerkjes), sommige boeken worden voorgoed vergeten, sommige talen worden een "dode taal".
En dat vind ik soms een beangstigend idee.
De geruststellende gedachte daarbij:
Ik acht de kans statistisch klein dat voor letterlijk 100% van de mensheid geldt dat ze géén onderzoek meer naar het verleden willen doen, géén interesse hebben in de geschiedenis of het analyseren ervan. Zelfs als het maar 0,0001% van de mensheid is, zullen die geïnteresseerden elkaar ergens op aarde wel vinden.
Ik ervaar dat soort gevoelens bijvoorbeeld wanneer ik voor een ruïne sta, of wanneer een stadsgezicht verandert door de afbraak/komst van nieuwe gebouwen of winkels. Bij het zien van oude foto's of filmbeelden. Bij het in handen krijgen van een oud boekje dat blijkbaar al heel lang door niemand meer is aangeraakt.
Alles wat je zelf meemaakt en waar je waarde aan toekent vindt plaats in een relatief kort tijdsbestek. Beschouwen en analyseren van dat tijdsbestek kan eeuwen later ook nog: tot zover de geruststelling. De angst kan er soms in zitten dat in de toekomst niet per definitie de garantie bestaat dat er nog "interesse" is, waarde wordt toegekend aan wat er in het verleden is gebeurd, het hoe en het waarom. Sommige plekken worden voorgoed verlaten (monniken uit oude vervallen kloosters en kerkjes), sommige boeken worden voorgoed vergeten, sommige talen worden een "dode taal".
En dat vind ik soms een beangstigend idee.
De geruststellende gedachte daarbij:
Ik acht de kans statistisch klein dat voor letterlijk 100% van de mensheid geldt dat ze géén onderzoek meer naar het verleden willen doen, géén interesse hebben in de geschiedenis of het analyseren ervan. Zelfs als het maar 0,0001% van de mensheid is, zullen die geïnteresseerden elkaar ergens op aarde wel vinden.
maandag 30 juni 2025 om 09:50
Werkt dat voor jou bevrijdend of ontneemt het juist alle kleur van je leven?misspatrice schreef: ↑30-06-2025 09:46Ik ben niet bang voor de dood. Sterker nog, ik heb een passieve doodswens. Voor mij betekent het dat ik geen zm gedachtes heb, maar als het morgen zou stoppen ik daar ook vrede mee zou hebben.
maandag 30 juni 2025 om 09:53
Goede vraag.... ik leef nu een beetje op de automatische piloot merk ik. Heb dagen dat ik me goed voel, en ook echt van alles kan genieten, maar ook dagen waarbij ik denk "hoe lang nog?".
Carpe Diem!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
