Ik haat werken

Solomio schreef: ↑

05-08-2025 23:04

En daarom blijft onze maatschappij verharden.

Ja, dat klopt. Het zij zo.

Veel is herkenbaar.
Wat ik heb geleerd over mezelf is dat alles ‘te strak’ zat in mezelf.
Mijn beleving van het dagelijks leven, mijn gedachten over dingen als vrije tijd, werk, de samenleving, hobbies, hoe een mens z’n leven leidt.

Door die strakke houding had ik als het ware mezelf in een soort vacuum gewerkt.
Een aantal dingen die mij helpen de dingen, het leven, werk wat losser te gaan zien is leren over de ademhaling en hoe die verbonden is met onze gedachten en overtuigingen. Overtuigingen zitten vaak diep, heel diep.
Ademhaling en vooral leren ademen naar je buik leert letterlijk ruimte te geven aan jezelf. Je opent meer. Note: dit is een langdurig ( lees wel wat jaren) iets waarbij het normaal is dat je ademhaling weer wat hoger gaat zitten (naar je borstkas toe) en je weer probeert lager te ademen ( buikademhaling). Maar het bewust worden, ermee bezig zijn geeft veel goede veranderingen.

Verder, voelen in mijn lijf. Waar zit spanning? Is mijn buik afgesloten, voel ik spanning in mijn schouders, benen?
Door daar meer bewust van te worden ga je leren herkennen waar je afsluit.
Voel je de kou veel?

Heb je weleens yoga gedaan?

Beweeg je lijf, maakt niet zoveel uit hoe? Zolang het maar op een manier is waarbij je in een spontane staat bent. Dus niet doen vanuit een ‘moeten’
Ik heb nog wel eens dat ik een paar koprollen maak op het tapijt in de slaapkamer, dan in een rare positie blijf liggen die niet oncomfortabel voelt en waarbij ik me strek, even goed dooradem.
Als je van trampoline springen houdt zou je een kleine trampoline kunnen kopen voor in huis. Zo’n hele kleine.
Hou je van buiten zijn, in de natuur of bij dieren? Wandel veel, zoek de natuur op, aai een paard in de wei en pluk wat gras voor hem.
Hou je van dieren? Je zou een konijn of cavia kunnen houden. De zorg is vrij simpel en als ze van jongs af aan vastgehouden worden en gewend zijn aan menselijk kontakt kun je ze lekker bij je op schoot houden. Is erg helend.

Hou je van zingen maar kun je verder niet zingen?
Gewoon zingen in je eigen huiskamer op muziek die je leuk vindt. Het is goed voor uiten en openen van je zelf als je je wat ingesloten voelt.

Doe iets kreatiefs. Hou je van kleuren? Werken met een rode kleur, of oranje. Maakt niet uit. En je kunt het doen op een manier die je aanspreekt. Of het nou random strepen met verf op papier zijn, of op een scherm, met potlood of een borduurkit met intense kleuren.

Dansen. Misschien, ga samen met je kind regelmatig dansen in de woonkamer. Zoek een leuk dansje op en oefen samen met muziek.
Dansen is ook weer goed om de strakheid in je beleving van alles te veranderen. En belangrijkste regel is dat niets volgens een bepaalde manier moet. Alles mag.

Meditatie. Zowel focusmeditatie waarbij je goed gaat focussen op iets, als ook geleide meditatie (waarbij je luistert naar een meditatie.)
Er is veel beschikbaar online maar begin met een cursus in een groep. In een groep is het makkelijker om te leren focussen, zeker als je sneller bent afgeleid. Je bent daar allemaal met hetzelfde doel, om te leren mediteren.

Wat mij ook helpt is af en toe ervaringen opzoeken waar je zintuigen meer gestimuleerd worden.
Bijvoorbeeld, een keertje dineren in het donker. Een doolhof, spiegelkamer op een kermis ( misschien vind je dat niks, kan prima. Volg vooral je gevoel daarin)
Anders gaan koken waarbij je gerechten met specerijen kookt.
Hou je van water, ga regelmatig naar een plek met warm bubbelbad ofzoiets. Doe het allemaal samen met iemand die je volledig vertrouwt.
Heb je zelf een bad, neem regelmatig eentje. Met lekkere badschuim enzo.

Solomio schreef: ↑

05-08-2025 22:16

Ik weet niet hoe dat voor TO is, maar bij mij ging het niet om de inhoud van mijn werk, maar om alles eromheen.
Heel simpel gezegd: opstaan, mezelf verzorgen, de reis naar mijn werk, na het werk weer de reis terug, eten koken, huishouden bijhouden. Dat kostte zoveel extra energie, dat ik in één nacht niet genoeg kon herstellen.
En dat betekende dat ik na 5 dagen niet meer genoeg had aan een weekend om te herstellen.
En dat ik dus na 3 maanden wederom onderuit ging.

Ik had de leukste baan van de wereld, zou het morgen weer willen gaan doen.

Dit is voor mij heel herkenbaar.
Ik ben nu op het punt dat ik in mijn vakantie redelijk hersteld ben, maar nu weer aan het werk gaat het weer heel rap slechter.

Misschien mosterd maar zou het geen ADHD/ADD kunnen zijn? Ben je daar wel eens voor onderzocht? Ik heb 3 mensen in mijn directe omgeving die de diagnose hebben (komt ook vaak voor in combinatie met ASS). Medicatie kan echt heel erg helpen.

Bij vrouwen wordt het nog steeds veel minder vaak vast gesteld omdat de symptomen bij hen moeilijker worden (h)erkend.

Tvp

Toetie schreef: ↑

06-08-2025 07:07

Misschien mosterd maar zou het geen ADHD/ADD kunnen zijn? Ben je daar wel eens voor onderzocht? Ik heb 3 mensen in mijn directe omgeving die de diagnose hebben (komt ook vaak voor in combinatie met ASS). Medicatie kan echt heel erg helpen.

Bij vrouwen wordt het nog steeds veel minder vaak vast gesteld omdat de symptomen bij hen moeilijker worden (h)erkend.

ADHD/ADD zegt verder niets hè. Dat is geen oorzaak van wat dan ook, dat is een naam voor bepaalde kenmerken.

Mijn concentratievermogen wordt ook steeds slechter, heb ik het idee. Verder heb ik geen enorme hekel aan mijn werk, maar ik ben toch zeker wel liever vrij dan aan het werk.

EstelleGallois schreef: ↑

05-08-2025 20:16

Ik had een burn-out. En ja, dat was zwaar, maar nog steeds niet zwaarder dan elke dag uren werken.

Herkenbaar, in 2020 kreeg ik een burn out, en ik heb een geweldig jaar gehad.
Kon doen en laten wat ik wilde, wat mijn hoofd en lijf nodig hadden. Rust, eigen indeling, eigen planning en eens echt mijn eigen ritme volgen.

Inmiddels nu 5 jaar later, 3 banen gehad, en bij mijn huidige terecht gekomen in een mannenwereld.
Geen tijd en ruimte voor een goed inwerktraject.
Dagen, weken maar wat gelummeld daar, heb me er zo rot gevoeld, maar ja doorgaan, doen alsof alles goed is.
Vreselijk, ben in die tijd getrouwd, geen felicitatie kon er vanaf en ik voelde me steeds rotter.
Verhuizing dito en nu ben ik sinds half juli compleet ingestort ( te lang verhaal maar er wordt aan cptss gedacht, zelf dacht ik weer aan een burn out)
Ik wacht op een intake bij een psycholoog, en ga nu aan alles werken waar ik tegenaan loop.
Deze keer neem ik de tijd, en laat ik me niet weer aan het werk zetten, en zeker niet bij dit bedrijf.
Negeren op de werkvloer, en negeren terwijl ik nu ziek thuis ben, ze zoeken het maar uit, nu is het mijn tijd, mijn herstel.
Ik heb precies een appje van mij lg gekregen " na mij vakantie neem ik contact op" hij is afgelopen maandag begonnen.
Ik heb niets van mij collega's gehoord, en ook dus niet van mij lg.

Ik ga momenteel door een klote proces, echter dat ik niet naar mijn werk hoef maakt dat ik me wel fijner voel.
Ik doe alles op mijn zeer trage tempo, iedere dag iets kleins wat gewoon nodig is, en de rest van de dag slaap ik, lees ik en wandel ik.

Dus ja, het is heftig waar ik doorheen ga, echter zonder de druk van werk voelt het een stuk lichter.

Ik maak me totaal geen zorgen want ik weet dat mijn jaarcontract voorjaar 2026 echt niet verlengd wordt, maar ik ben zeker niet bang dat ik niet meer aan de bak kom.

Mijn dochter 21 heeft hetzelfde als ik, ze heeft bewust gekozen voor een baan waarbij ze weinig hoeft na te denken desondanks verdiend ze echt goed (operator in een fabriek) en ze zegt " mam, ik heb fijne collega's en het werk is zo simpel, dat mijn hoofd gewoon eindelijk rust heeft"

Dus ja er zijn wel degelijk mensen in de ziektewet die gelukkiger zijn dan toen ze werkten.

Soms kan werken of een werkomgeving je letterlijk ziek maken.

Werken is niet zaligmakend, het moet er moet immers geld in het laatje komen.

Maar voor nu blijf ik voor herstel voorlopig thuis ik wil genezen, en dan in de loop van de tijd op mijn gemak kijken wat ik nou wil voor de jaren die nog komen.

Terugkijkend op mijn leven, is het op heel slechte dagen " ja werken, zorgen, hoofd boven water houden, en enkele weken per jaar vakantie" Geweldig hoor, en ja dan kijk ik ook naar dat jaar van die burn out " wat was dat fijn, even niks hoeven ook al waren en dagen dat ik niks kon, maar dat was helemaal prima.

Het mezelf iedere keer jaar in jaar uit bij de lurven pakken om maar door te gaan, maakt nu dat ik weer helemaal terug bij ( en nog verder) naar af ben.

En nu geef ik er aan toe, er is ook veel gebeurt in mijn leven, ik wil van de nachtmerries af, en ik gun het mezelf.
En het is vreselijk jammer dat mijn huidige werkgever daarvoor opdraait, och het is een groot landelijk bedrijf ze zoeken het maar uit.

Nu is Lola een keer aan de beurt.
Noem het aso, ik zou er jaren terug ook wat van gevonden hebben, maar goed voor nu kies ik voor mezelf ipv " lekker doorgaan omdat dit verwacht wordt"

EstelleGallois schreef: ↑

05-08-2025 20:24

Dat kan ik me nog voorstellen, ik vind op kantoor zijn ook best leuk omdat het team gezellig is. En je eigen geld verdienen kan ik me ook voorstellen, ik ben daar ook trots op. Maar dit alles weegt (voor mij) niet op tegen hoe vreselijk ik werken vind. Maar blijkbaar voor heel veel anderen wel. More power to them.

Tot een half jaar terug zat ik er " gedwongen zo in" ik heb nu echt de kracht niet meer om te werken, althans niet bij mijn huidige wg en eigenlijk ook niet meer in mijn vakgebied.

Dus ja voor mezelf sprekend, heb ik te lang al mijn kracht en energie ingezet om maar door te gaan.
Het lijf het hoofd heeft nu gezegd " het gaat niet meer " letterlijk.

_horizon_ schreef: ↑

05-08-2025 21:51

Mijn zoon (13, sinds een jaar uitgevallen in het onderwijs, ook neurodivergent) zegt ook al vanaf zijn 10e dat hij op ziet tegen het werkende leven. “Eat, sleep, work, repeat”. Mensen die tot een soort robot verworden en geen enkele vrijheid hebben / vastzitten in een systeem. School ervoer hij precies zo: als een gevangenis.

Ik schat in dat hij op zijn 39e hetzelfde erin staat als jij TO, als hij met een “standaard baan” geld zou verdienen. Ik hoop/verwacht dat hij, met wat hulp van ons, buiten de gebaande paden zijn weg gaat vinden. En zeker niet aan de slag gaat bij een 9 tot 5 baan..

Zo bijzonder, want ik vind werken echt heel leuk en ook als ik genoeg geld zou hebben zou ik werken. Het is zeker niet een mening of beeld dat hij van zijn ouders heeft meekregen.

Bijzonder ik dacht en zei dat zo jong ook al en eigenlijk is dat nog steeds zo.

Werken zorgt dat zowel mijn mentale als fysieke gezondheid enorm achteruit gaat. Dat komt door een opstapeling van redenen die voornamelijk voortkomen uit mijn ASS.
Het gaat niet om dingen doen want mijn leven buiten werk is heel vol. Maar om de combinatie van moeten, verplicht ritme (die buiten mijn natuurlijke ritme ligt), verveeld raken, te veel prikkels en gewoon het nut er niet van inzien. De zingeving, maatschappelijke bijdrage en dergelijke doen mij echt helemaal niets.

De periodes dat ik thuis was was ik gelukkiger en gezonder. De tegenzin in het werk kan zo oplopen dat er depressies ontstaan en mijn lijf er ook de brui aan geeft.

Voor het eerst in mijn leven werk ik echt parttime ipv van fulltime in een poging om uit deze cirkel te komen. Maar helaas heeft dit nog steeds een enorm effect op mijn gezondheid.
Ik hoop nog steeds wat te vinden wat beter gaat maar eigenlijk geloof ik er niet zo in en het idee dit nog 30 jaar te moeten doen valt mij behoorlijk zwaar.

Het accepteren dat ik minder belastbaar ben dan de gemiddelde mens is een uitdaging. Je hele leven in de knoop liggen, fysiek en mentaal, om er gewoon te kunnen zijn en te overleven voelt niet eerlijk.

Merino schreef: ↑

06-08-2025 08:33

Bijzonder ik dacht en zei dat zo jong ook al en eigenlijk is dat nog steeds zo.

Werken zorgt dat zowel mijn mentale als fysieke gezondheid enorm achteruit gaat. Dat komt door een opstapeling van redenen die voornamelijk voortkomen uit mijn ASS.
Het gaat niet om dingen doen want mijn leven buiten werk is heel vol. Maar om de combinatie van moeten, verplicht ritme (die buiten mijn natuurlijke ritme ligt), verveeld raken, te veel prikkels en gewoon het nut er niet van inzien. De zingeving, maatschappelijke bijdrage en dergelijke doen mij echt helemaal niets.

De periodes dat ik thuis was was ik gelukkiger en gezonder. De tegenzin in het werk kan zo oplopen dat er depressies ontstaan en mijn lijf er ook de brui aan geeft.

Voor het eerst in mijn leven werk ik echt parttime ipv van fulltime in een poging om uit deze cirkel te komen. Maar helaas heeft dit nog steeds een enorm effect op mijn gezondheid.
Ik hoop nog steeds wat te vinden wat beter gaat maar eigenlijk geloof ik er niet zo in en het idee dit nog 30 jaar te moeten doen valt mij behoorlijk zwaar.

Het accepteren dat ik minder belastbaar ben dan de gemiddelde mens is een uitdaging. Je hele leven in de knoop liggen, fysiek en mentaal, om er gewoon te kunnen zijn en te overleven voelt niet eerlijk.

Ik zei als kind dat ik mijn hele leven wilde studeren.

Ik heb de mazzel dat ik al vrij jong volledig arbeidsongeschikt ben verklaard, want daardoor kan ik mijn noodgedwongen rustige leventje leiden.
En studeer ik nu als hobby.

Wat ik zie is dat mensen dan idd parttime gaan werken in de hoop het dan wel vol te kunnen houden. En als ze dan alsnog definitief uitvallen wordt hun uitkering gebaseerd op dat parttime salaris, waardoor het inkomen in relatief korte tijd twee keer enorm keldert (eerst van fulltime naar parttime en dan van parttime naar arbeidsongeschikt).

Het accepteren dat ik (veel) minder belastbaar ben vond ik wel een dingetje, maar is inmiddels volledig gelukt.

Solomio schreef: ↑

06-08-2025 08:01

ADHD/ADD zegt verder niets hè. Dat is geen oorzaak van wat dan ook, dat is een naam voor bepaalde kenmerken.

Ik vind het zo bijzonder hoe jij altijd reageert op mensen. Met je hè. Volgensmij snap jij het verschil niet tussen oorzaak en gevolg.

Volgensmij zoekt TO hier naar herkenning of oplossingen, niet naar een pseudo-intellectuele ontkenning van het nut van diagnoses. Als ADHD/ADD niks zou betekenen, zou medicatie ook niet werken. Het is niet een gevolg maar kan juist een oorzaak zijn van haar problemen. Ik zeg niet dat dat zo is, maar het kan zeker wel.

Nogevendit schreef: ↑

05-08-2025 22:04

Dit herken ik heel erg. Doordat het werkt superveel energie kost heb ik geen puf meer om wat aan mijn huishouden of mijn hobby's te doen. Iedere dag moet ik van alles doen wat ik niet echt leuk vind om te doen (maar gelukkig wel ok) en het leven vliegt aan mij voorbij.
Ik moet nog bijna 10 jaar werken tot aan mijn pensioen, maar ik weet niet hoe ik dit vol ga houden.
Daarnaast is het ook niet prettig dat veel jongere mensen denken dat je op mijn leeftijd ineens digibeet bent terwijl ik al jarenlang met deze systemen werk en mij gemakkelijk nieuwe systemen eigen maak.
Hopelijk ben ik op mijn 67e, als ik eindelijk met pensioen mag, nog gezond genoeg om leuke dingen te gaan doen maar helaas heb ik daar een hard hoofd in.

En dat, daar denk ik ook vaak aan.
En dan kun je stoppen, en dan word je ziek of ga je kwakkelen.
Heerlijk hoor, heel je leven gewerkt, dus grotendeels je eigen tijd besteed aan een ander, en dan heb je tijd en ga je bergafwaarts.

En nu ik ouder wordt, speelt die gedachten ook steeds meer parten.

" je werkt om te leven " is het gezegde, maar voor velen geldt of voelt het juist als " je leeft om te werken"

DinkyDigger schreef: ↑

05-08-2025 21:04

Ik zou stoppen met mijn betaalde baan jawel. Maar niet stoppen met werken.
Ik zou mezelf nuttig maken met vrijwilligerswerk, koffie gaan drinken met ouderen in het bejaardentehuis zodat de mensen daar iets hebben dat hun dag beter maakt. Of begeleider van gehandicapten op een dagje uit.
Wat mij betreft komt echt geluk uit jezelf nuttig maken en iets moois doen voor andere mensen.
Is het dan nog werk? Daar valt over te soebatten natuurlijk

Ik zou ook stoppen met mijn baan als ik voldoende geld zou hebben. Maar dan wel specifiek met dat wat een baan een baan maakt. Door tig hoepels moeten springen, verantwoording afleggen, het móeten beginnen om 0800 uur om voldoende uren te maken. Het móeten reizen. Het móeten dealen met collega's die nogal een pain in the ass zijn. Het móeten dealen (mijn geval) met een zeer prikkelrijke kantooromgeving waar ik af en toe scheel van kijk.

Maar werken an sich zou ik niet mee stoppen. Voor mij is zingeving en mezelf nuttig maken wél belangrijk, alleen wel graag meer onder mijn voorwaarden. Kan me voorstellen dat een aantal mensen onder die condities hun werkzame leven hebben kunnen vormgeven. Maar het merendeel komt toch gewoon braaf elke dag naar kantoor/ziekenhuis/fabriek/school omdat het van ze verwacht wordt en er in ruil daarvoor salaris tegenover staat.

Lucy schreef: ↑

05-08-2025 21:23

Wat denigrerend.

Ik reintegreer nog, werk dus 50%. Niet in mijn eigen functie want dat kan niet en alleen vanuit huis. En ik vind het heerlijk. Ik heb passie voor mijn werk, altijd gehad.

Heb eerder 3 jaar niet gewerkt omdat we voor het werk van mijn man naar het buitenland waren verhuisd. Ook daar miste ik mijn werk, en ik had 3 maanden voor we terugverhuisden al een baan bij een eerdere werkgever.

Ik hou van mijn werk omdat het me uitdaagt, omdat ik het idee heb dat ik iets bijdraag, omdat ik hele fijne collega's heb en gewaardeerd wordt, omdat ik me competent voel in wat ik doe en omdat het een onderdeel is van mijn leven waar ik tenminste wel weet wat ik doe.

Werken en studeren is altijd een groot onderdeel geweest van mijn leven.

En zingeving is ook te vinden zonder werk. Na 1,5 jaar ziek zijn zien mijn dagen er heel anders uit. Maar werken geeft me in veel opzichten meer. Eigenwaarde, zelfvertrouwen om iets te noemen.

Maar Lucy, ik vind het oprecht naar voor jou dat je niet kunt doen wat je het liefst wil. Maar voor veel mensen is het geen gegeven dat hun werk de boxjes aantikt die het bij jou doet. Niet iedereen is in de positie dat hun werk hen uitdaagt, ze zich competent voelen en gewaardeerd voelen met fijne collega's. Ik denk dat er best wel wat mensen zijn die dat niet zo ervaren. Of voor hun ervaring ook heel erg afhankelijk zijn van hun leidinggevende of directe collega('s) waar ze mee te maken hebben. En hoe minder hoog in de boom je zit, je ook meer kans hebt dat anderen vooral dicteren hoe je jouw werk moet invullen en je afhankelijk bent van hún opvattingen of zelfs stemming.

DinkyDigger schreef: ↑

05-08-2025 21:04

Ik zou stoppen met mijn betaalde baan jawel. Maar niet stoppen met werken.
Ik zou mezelf nuttig maken met vrijwilligerswerk, koffie gaan drinken met ouderen in het bejaardentehuis zodat de mensen daar iets hebben dat hun dag beter maakt. Of begeleider van gehandicapten op een dagje uit.
Wat mij betreft komt echt geluk uit jezelf nuttig maken en iets moois doen voor andere mensen.
Is het dan nog werk? Daar valt over te soebatten natuurlijk

Nee, als ik genoeg geld had voor het leven zal ik waarschijnlijk geen vrijwilligerswerk doen. Ik heb helemaal geen zin om met ouderen in het bejaardenhuis te gaan zitten. Dat is nou typisch iets waar je mij voor zou moeten betalen omdat te doen. En dat geldt voor heel veel vrijwilligerswerk.

Maar voor wie dat leuk vindt en daar voldoening uit haalt is dat mooi natuurlijk. Een grote reden om mij voor wat dan ook aan de gang te krijgen is toch echt het geld. Dat is natuurlijk erg lelijk van mij, maar uiteindelijk doe ik het liefst wat ik zelf wil zonder dat er iemand ergens op me rekent.

Studeren vond en vind ik ook niet leuk. Ik vind het fijn om een studie afgerond te hebben als dat mij kansen biedt. De bullet op mijn cv erbij. Maar ik heb geen intrinsieke honger naar kennis. De studententijd vond ik wel heerlijk, maar dat heb ik als een heel vrije periode met weinig moeten ervaren. De stress die sommigen hadden voor het halen van tentamens en scripties en dergelijke had ik nooit last van. Heb sowieso geen aanleg tot stress, ben eerder problematisch nonchalant.

Verder TO, bestaan er voor jou ‘droombanen’? Wat wilde je graag worden toen je jong was? heb je hobby’s?

Ugli schreef: ↑

05-08-2025 20:59

Ik denk dat als je tegen iedereen zegt dat ze mogen stoppen met werken en hun salaris houden, dat 90% stopt.Werk is gewoon iets wat nou eenmaal moet om rond te komen, net zoals je moet eten om niet te verhongeren. Dat als een gegeven zien scheelt al denk ik. Ik kan me er ook niets bij voorstellen dat iemand graag zou willen werken. Sommige mensen die ziek of beperkt zijn zeggen het weleens, maar wat ze eigenlijk bedoel is dat ze zingeving en bezigheidstherapie willen en gezondheid, denk ik. En dat heb je natuurlijk ook zonder werk.

Geloof het of niet, maar er bestaan dus mensen die werken wel leuk vinden. Ik ben er daar eentje van. Ik vind het oprecht fijn dat ik iets kan betekenen voor anderen. Zouden we komend weekend de staatsloterij winnen, dan zullen we zeker een wereldreis maken, ons huis afbetalen en een nieuwe auto was ook niet verkeerd. En ik zou een huishoudster willen. Zo'n ouderwetse, die gewoon fulltime voor ons huishouden zorgt. Heerlijk lijkt me dat.

Maar nee, ik zou niet stoppen, daarvoor vind ik werken gewoon te leuk. Zelfs het schoonmaken (ik heb ruim 15 jaar lang gepoetst). Al moet ik er eerlijk bij zeggen dat ik dat privé deed en daarbij de mensen aannam die ik leuk vond. Degenen die vervelend waren gooide ik al snel weer uit mijn agenda. Als schoonmaakster heb je je adressen echt voor het kiezen. En je bent in principe ZZP'er, dus in schoolvakanties paste ik mijn uren aan, ik kon op school helpen, was altijd thuis na school. Kortom, de vrijheid die ik toen had, die heb ik nu niet meer. Maar daar stond tegenover dat de financiën wel heel wat beperkter waren.

Aanvullend nav reacties van anderen: no way dat ik vrijwilligerswerk ging doen. Ik zou nog eerder mijn huidige werk voor niks doen, dan zorgen voor ouderen of gehandicapten. Daar heb ik absoluut het geduld niet voor en ik ben stikgelukkig dat er mensen bestaan die daar wél voor kiezen. Ik zou om diezelfde reden trouwens ook geen arts, chirurg of psycholoog kunnen zijn. Het is dus maar goed dat iedereen zijn/haar eigen interesses en kwaliteiten heeft.

Toetie schreef: ↑

06-08-2025 08:52

Verder TO, bestaan er voor jou ‘droombanen’? Wat wilde je graag worden toen je jong was? heb je hobby’s?

Ben niet TO, maar droombanen kan ik niet bedenken. Al zou ik m'n liefste hobby als baan hebben, zou de lol er nog af gaan door het verplichte karakter.

Solomio schreef: ↑

06-08-2025 08:39

Ik zei als kind dat ik mijn hele leven wilde studeren.

Ik heb de mazzel dat ik al vrij jong volledig arbeidsongeschikt ben verklaard, want daardoor kan ik mijn noodgedwongen rustige leventje leiden.
En studeer ik nu als hobby.

Wat ik zie is dat mensen dan idd parttime gaan werken in de hoop het dan wel vol te kunnen houden. En als ze dan alsnog definitief uitvallen wordt hun uitkering gebaseerd op dat parttime salaris, waardoor het inkomen in relatief korte tijd twee keer enorm keldert (eerst van fulltime naar parttime en dan van parttime naar arbeidsongeschikt).

Het accepteren dat ik (veel) minder belastbaar ben vond ik wel een dingetje, maar is inmiddels volledig gelukt.

Studeren lukte mij ook niet behalve thuis aan de OU.

Op deze manier bekeken is afgekeurd zijn inderdaad mazzel. Voor mij gaat dat niet gebeuren. Mijn diagnose kwam laat, terwijl het duidelijk zichtbaar was vanaf jonge leeftijd.

Dat dalende inkomen is inderdaad iets waar je goed over na moet denken met het risico op ziekte. Normaliter zou ik dat ook onverstandig vinden. Echter is voor mij duidelijk dat ik niet afgekeurd ga worden. Dat betekent dat ik een manier moet vinden om het vol te houden. En na een leven van instorten, herstellen, opnieuw beginnen en dat steeds achter elkaar door, blijkt fulltime werken gewoon niet te lukken. Parttime heb ik wel een vast contract binnen en geeft dat iets meer ruimte.

Wat fijn dat je die acceptatie hebt gevonden en het studeren als hobby hebt. Altijd blijven leren lijkt me helemaal prima.

TinyTiny schreef: ↑

06-08-2025 09:00

Ben niet TO, maar droombanen kan ik niet bedenken. Al zou ik m'n liefste hobby als baan hebben, zou de lol er nog af gaan door het verplichte karakter.

Voor mij hetzelfde. Het gaat om het moeten.

Ik heb overigens geen hobby’s, dus daar kan ik al niets mee. Mij vervelen dingen snel dus als ik een leuke hobby had ging ik daar zeker niet mijn werk van maken.

Merino schreef: ↑

06-08-2025 09:02

Studeren lukte mij ook niet behalve thuis aan de OU.

Dat is dus wat ik doe.

Na mijn middelbare school ben ik naar een reguliere uni gegaan, waar ik na de introductieweek al onderuit gegaan ben.

Toetie schreef: ↑

06-08-2025 08:40

Ik vind het zo bijzonder hoe jij altijd reageert op mensen. Met je hè. Volgensmij snap jij het verschil niet tussen oorzaak en gevolg.

Volgensmij zoekt TO hier naar herkenning of oplossingen, niet naar een pseudo-intellectuele ontkenning van het nut van diagnoses. Als ADHD/ADD niks zou betekenen, zou medicatie ook niet werken. Het is niet een gevolg maar kan juist een oorzaak zijn van haar problemen. Ik zeg niet dat dat zo is, maar het kan zeker wel.

Ik snap dat juist veel beter. AD(H)D is geen oorzaak, het is de naam van bepaalde problemen.

En die medicatie werkt bij iedereen, daarom is dat onder studenten zo gewild in tentamenperiodes.

Interessant topic, stof tot nadenken….
Zelfs als je je werk leuk vindt zijn er altijd wel rotklussen waar je niet omheen komt, de vraag is hoe de balans uitslaat. Scheelt ook of je fulltime of parttime werkt. En hoeveel autonomie je hebt, kun je zelf je tijd indelen en beslissen wanneer je iets doet of wordt je geleefd door een bepaald schema. Fulltime in de bediening of in een drukke winkel waar je continu moet reageren op wat anderen doen, is heel anders dan parttime een kantoorbaan waar je beleidsstukken moet schrijven waarbij je zelf je tempo bepaalt (tot een bepaalde hoogte dan, want deadlines).
Er zijn best klusjes die ik wel een dagje zou kunnen doen maar bij 4 -5 dagen wordt het vervelend. En waarschijnlijk geldt dat voor veel beroepen; door herhaling gaat de lol er vanaf.

Henk-und-Roelie schreef: ↑

05-08-2025 16:20

Wat een herkenning!
Het enige leuke aan werken vond ik mijn inkomen, en dat is dan ook alles, school vond ik ook niet leuk.
Ik denk dat ik meer geschikt ben voor een eigen bedrijf, dan zou ik een workaholic kunnen worden in verband met meer inkomen proberen binnen te harken,.

Dat lijkt me echt het verschrikkelijkst van alles wat je op werk kunt doen/kiezen. Het is nogal snel zichtbaar.

En het is niet eens zozeer dat ik dan bang zou zijn voor het risico op de zichtbaarheid van de dingen die fout gaan, mindere tijden ofzo. Juist dat het succesvol kan zijn of goed boert, méér inkomen genereert dan je in loondienst had kunnen krijgen. Dat gevoel alleen al dat dat zou kunnen beangstigt mij bij voorbaat al.

Wat mij geholpen TO, is een stap terug doen. In functie én in uren. Ik vind het heerlijk. Nooit meer na te denken over promoties, een carrièreboost, een netwerk uitbreiden, onderhandelen over loonsverhoging. Liefst glijd ik zo ongezien mogelijk door mijn leven.