Eenzaam op het werk

Ik heb 10 jaar een baan gehad waar ik me als een vis in het water voelde. Het was mijn tweede thuis. Maar toch ben ik er in een burnout/ boreout geraakt.
In mijn burnout raakte ik vervreemd van de organisatie. Collega's laten niets van zich horen. Organisatie was boos over dingen die in besprak met mijn collega's. En met mijn terugkomst (in een andere functie) voelde niets meer hetzelfde. Ik ben er begin vorig jaar uitgestapt en naar een andere sector gestapt. Die sector had een hele andere denkwijze dan ik (de sector waar ik vandaan kwam). Ik snapte ook niet goed waar men het over had en ik voelde geen klik met het team. Nadat een paar keer besproken te hebben met het team werd ik eruit gezet.
Nu terug naar mijn oude sector. Leek eerst weer even het warme bad wat ik gemist had. Maar mijn functie is vrij op zichzelf. En opnieuw snap ik niet zo goed waar ik mee bezig ben. Wat ik eerder al zei, het organiseren van evenementen vind ik niet leuk. Het andere gedeelte van mijn werk wel maar is heel erg losstaand van waar de rest van de organisatie doet.
Ik probeerde me thuis te voelen op het kantoor. Dat lukte niet. De visie van de organisatie is dat we met communicatie heel hip en energiek naar buiten moeten treden. Ik ben graag meer op de achtergrond. Ik heb dat besproken met hr, ik wilde graag leren, en het antwoord was: "dit is wat we zoeken en als dat niet bij je past moet je maar ander werk zoeken".
Er zijn meer collega's die niet zo de klik met de organisatie hebben maar ze vinden hun werk leuk en hebben 1 iemand gevonden waar ze leuk mee samenwerken. Daardoor houden ze het vol.
Ik had 2 collega's waar ik de klik mee had en die zijn eruit gezet of hebben ontslag genomen omdat ze niet binnen de organisatie passen.
Ik voel me zo rot om weer te vertrekken. Het voelt zo gefaald.
Ik blijf mezelf zeggen dat het maar werk is het betaalt goed. Dus moet ik gewoon doen en verder niet piepen.
Maar nu na een week vakantie ga ik met lood in mijn schoenen weer aan het werk. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen en de taken die er liggen zijn op communicatie gebied met bloggen, vloggen en podcasten. Pfff, dat voelt niet als mij. De berg is heel hoog.
Ik voel me zo truttig en ouderwets. En ik voel me nergens thuis.
Ik durf het ook nergens meer te bespreken want ik krijg een naam. Leidinggevende vind dat ik moet uitkijken wat ik tegen collega's zeg. Als ik me rot voel en dat deel met een collega ligt het verhaal meteen bij mijn manager. En hr ziet me liever gaan. Dus zet ik mijn blije gezicht op en doe alsof ik een hele leuke baan heb. En met een bedrijfs meeting zit ik alleen en na meerdere malen geprobeerd te hebben een praatje te maken geef ik het op en zit druk mijn tranen weg te slikken.
Met het bedrijfsuitje heb ik me trouwens wel vermaakt. Dan zijn mensen uit werk setting.
Maar mijn vraag is of ik moet veranderen (ik ben eindelijk blij met mezelf) of moet ik ander werk zoeken?

Het is een beetje de hele sector die in dit bedrijf veranderd is. Ze willen binnen welzijn hard vechten tegen hun stoffige imago. Het is knokken om geld krijgen van de gemeente.
Het heeft een bedrijfscultuur gekregen. En daar voel ik me niet in thuis.
Maar dat ervaarde ik ook in de zorg vorig jaar. Het draait om cijfers, niet om mensen (ik zat in het management). Daarom vraag ik me af of ik gewoon niet meer pas in werken voor een baas.

Hallodaar schreef: ↑

11-08-2025 08:17

Heel herkenbaar.
Ik ervaarde het ook als een soort liefdadig en armlastig imago in stand moeten houden, aan de bedelstaf hangen haast.
Terwijl het er achter de schermen keihard en zakelijk aan toeging en de zakken prima gevuld werden (niet de zakken van werknemers uiteraard).
Die bedrijfscultuur ging mij ook tegen staan. De insteek was veranderd. En ik voelde me er niet meer in thuis. We zijn letterlijk uit elkaar gegroeid weet ik nu. Dat is geen falen maar gewoon ergens niet meer passen.

Zo blij met je bericht. Ik schiet er vol van. Mag ik vragen wat je toen bent gaan doen?

turquasi schreef: ↑

11-08-2025 08:42

Hoe ziet de rest van je leven eruit, qua sociale contacten enzo? Misschien valt daar meer te halen zodat je het niet op je werk hoeft te zoeken.... heb je een huisdier?

Misschien kun je nog een stagair regelen voor die ultra hippe toestanden, heb je meteen extra aanspraak?

Genoeg huisdieren en vrienden . Daar gaat het ook niet om. Ik heb een goed leven. Ik vind het alleen moeilijk om me aan te passen. Eerlijk gezegd wil ik dat ook niet meer. Niet als het niet stroomt met mijn eigen waarden en normen.

Doe stagiair vind ik wel een heel goed idee.

Dank jullie wel. Ik ben echt blij met de feedback.
En inderdaad ben ik zeer terughoudend in wat ik deel met collega's maar dat is mede de reden van dat eenzame gevoel.
Ik ben gevraagd om te komen kijken bij een andere organisatie. Het is ver rijden maar misschien is het het wel waard. Wie weet.

Gryla schreef: ↑

11-08-2025 08:48

Ik herken wat Hallodaar schrijft. Ik kwam er ook achter dat inhoud van werk en de manier waarop er gewerkt wordt niet meer bij mij paste. En dat was enigszins verdrietig, maar door dat aan te gaan, gaf het ruimte voor nieuw werk en nieuwe collega’s die met de neus dezelfde kant op staan als ik.

Ga eens met een goede Loopbaancoach praten, die buiten de gebaande paden kijkt van jouw werk nu. Ik gok dat je in een organisatie/branche werkt waar deze beschikbaar zijn of een externe uitzoeken mogelijk is. En focus heel breed op jouw werkwaarden, hoe wil je werken, waar haal je voldoening uit, wat heb je te bieden? Dan rolt daar een functie uit. Echt, het gaat je helpen en véél blijer maken!

Ik heb begin september een afspraak met een loopbaancoach. Ik heb die in mijn burnout ook al gehad maar deze komt ook echt uit de sector welzijn. Ik hoop dat daar nog wat leuks uitkomt.

LemoosGaatDoor schreef: ↑

11-08-2025 10:18

Ik ben vorig jaar ook vertrokken uit een sector na een kwart eeuw. Onderwijs. Leek steeds meer op een fabriek, met onderwijs geven had het nog maar bar weinig te maken. Ik ben leraar geworden vanwege leerlingen, niet om het zoveelste protocol te schrijven, lobbyen om subsidies binnen te harken met het zoveelste flut innovatieprojectje of tig fte inzetten voor de zoveelste ‘niche’ in de leerlingpopulatie terwijl de grote grijze middenmoot dat niet uitschiet aan de boven- of onderkant het moet doen met 2 minuten persoonlijke aandacht per week.

Ik heb besloten dat het gewoon niet meer bij mij past. Ik werd er zuur en verbitterd van, steeds ‘vechten’ tegen de onzin, verspilling van tijd, geld en menskracht en de zoveelste herhaling van gemankeerde innovaties. Het vechten tegen de bierkaai.

En nu ben ik in een totaal andere sector terechtgekomen. Ik ‘vertaal’ nog steeds redelijk abstracte informatie naar een gemiddeld publiek en heb veel jonkies om mij heen (al zijn dat nu collega’s ). En ben ik geen ‘rellende Boomer dinosauriër’ maar ‘kritisch en zelfbewust’. Het was even wennen (profit versus non-profit) maar ik voel mij er nu thuis en gewaardeerd. Laat mij maar voor een zaal met 300 lui presenteren, geen enkel probleem. Of een intake doen met een klant die niet goed kan overbrengen wat hij/zij nu precies wil.

Gun jezelf iets waar je echt tot je recht komt. Het leven is te kort om ergens als een martelaar te zitten en jezelf op te vreten voor een loon dat je elders ook kunt verdienen met meer plezier.

Wat gaaf! Echt leuk om je verhaal te lezen. Ik kom oorspronkelijk ook uit het onderwijs maar ben er 12 jaar geleden uit gestapt. Er was geen tijd en vertrouwen voor kinderen meer. En dat deed me zeer. Ik twijfel nog wel eens maar als ik je zo lees is dat ook niet de kant waar ik op moet.
Ik heb ergens wel de behoefte aan duidelijkheid, structuur en mijn kwaliteiten benutten. Ik ben heel benieuwd waar dat zal zijn.