Relaties
alle pijlers
Gemis in relatie
zaterdag 30 augustus 2025 om 09:22
Hoi allemaal,
Ik heb vanwege privacyredenen dit account aangemaakt. Ik zou graag advies willen over het volgende:
Ik en mijn partner hebben al lang een relatie (kleine 20 jaar) waren jeugdliefdes toen we bij elkaar kwamen. Ook gezegend met kindjes gelukkig. En eigenlijk ook nog wel verliefd (nouja ik sowieso, hij met tijden/momenten denk ik). Hij geeft namelijk aan iets te missen in mij. Volgens hem zitten wij niet op hetzelfde ‘level’ en kan hij geen goeie gesprekken met mij voeren. Dit maakt mij best onzeker soms. Het ene moment kan ik dit goed van me afzetten maar het andere moment ben ik bang om hem te verliezen en heb ik het gevoel dat mijn leven met hem op losse schroeven staat. De aantrekkingskracht is er nog zeker, hij zegt ook dat hij dit waarschijnlijk niet met een ander kan evenaren. Maar dat hij het uiteindelijk belangrijker vind om iemand naast zich te hebben met wie hij echt goeie gesprekken kan voeren. We zijn al zolang bij elkaar dat het een soort vicieuze cirkel is. Ik wil geen gebroken gezin maar ik weet niet goed waar ik moet beginnen om dit te fixen. Hopelijk hebben jullie tips
Ik heb vanwege privacyredenen dit account aangemaakt. Ik zou graag advies willen over het volgende:
Ik en mijn partner hebben al lang een relatie (kleine 20 jaar) waren jeugdliefdes toen we bij elkaar kwamen. Ook gezegend met kindjes gelukkig. En eigenlijk ook nog wel verliefd (nouja ik sowieso, hij met tijden/momenten denk ik). Hij geeft namelijk aan iets te missen in mij. Volgens hem zitten wij niet op hetzelfde ‘level’ en kan hij geen goeie gesprekken met mij voeren. Dit maakt mij best onzeker soms. Het ene moment kan ik dit goed van me afzetten maar het andere moment ben ik bang om hem te verliezen en heb ik het gevoel dat mijn leven met hem op losse schroeven staat. De aantrekkingskracht is er nog zeker, hij zegt ook dat hij dit waarschijnlijk niet met een ander kan evenaren. Maar dat hij het uiteindelijk belangrijker vind om iemand naast zich te hebben met wie hij echt goeie gesprekken kan voeren. We zijn al zolang bij elkaar dat het een soort vicieuze cirkel is. Ik wil geen gebroken gezin maar ik weet niet goed waar ik moet beginnen om dit te fixen. Hopelijk hebben jullie tips
dinsdag 2 september 2025 om 11:28
Voor relatietherapie ben ik huiverig. Ik heb in mijn omgeving de ervaring dat mensen die in therapie gaan alsnog uit elkaar gaan. Daarbij zijn er dingen geweest die ik helemaal niet opgerakeld wil hebben, waarvan ik zeker weet waar hij over gaat beginnen (omdat dit hem natuurlijk dwars zit) en ook om mij klein te maken daar. En ik zou dan geen weerwoord hebben.canis-felis schreef: ↑02-09-2025 11:13Ik heb vergelijkbare uitlatingen van een ex-partner ervaren als een soort gaslighting. Ook omdat er altijd weer iets anders niet goed was. Ik benoemde het wel eens als dat ik een examen moest maken zonder de vragen te kennen.
Ik vind relatietherapie wel een goede tip. Wel een goede therapeut... Ik heb meegemaakt dat die ex de therapeut met zich meekreeg. Ja, natuurlijk was ik zelf onzeker ook vanwege eigen "schade", dat is juist de voedingsbodem voor dit soort gedrag. Maar dat maakt niet ineens dat alles aan mij ligt en mijn verantwoordelijkheid is. Dat zou ik goed voor ogen houden, TO: jouw geschiedenis maakt niet dat je partner het door hem ervaren probleem jou in de schoenen kan schuiven terwijl hij achteroverleunend wacht tot jij je leven betert (ik projecteer nu mogelijk enigszins, maar ik meen dit wel te proeven in je posts).
Ik heb veel meegemaakt (niet in de zin van misbruik of iets dergelijks) maar vooral het verliezen van mensen die ik niet had horen verliezen, en eigenlijk niet had kunnen verliezen dacht ik. Desondanks ben ik altijd positief en op de been gebleven. Uit liefde voor mijn kinderen vooral. Mijn persoonlijkheid is van nature sprankelend/bruisend. Heb weleens het mooie compliment gekregen dat als ik ergens binnenkom de hele kamer op ‘licht’. En dat ik een super moeder ben. De mooiste complimenten die een mens kan krijgen mijn inziens haha.
Mijn partner heeft ook rot dingen meegemaakt die hij mij ergens ook kwalijk neemt. Dingen waar ik geen controle over had, maar ook dingen die ik helemaal verkeerd gedaan heb uit verdriet om hem en zijn gedrag. Wellicht verklaart dat ook soms een stukje van zijn gedrag.
Ik ga binnenkort toch maar eens met hem nog om de tafel. Alleen mijn gevoel en liefde zit vaak toch redelijkheid in de weg.
dinsdag 2 september 2025 om 11:29
canis-felis schreef: ↑02-09-2025 11:13Ik heb vergelijkbare uitlatingen van een ex-partner ervaren als een soort gaslighting. Ook omdat er altijd weer iets anders niet goed was. Ik benoemde het wel eens als dat ik een examen moest maken zonder de vragen te kennen.
Ik vind relatietherapie wel een goede tip. Wel een goede therapeut... Ik heb meegemaakt dat die ex de therapeut met zich meekreeg. Ja, natuurlijk was ik zelf onzeker ook vanwege eigen "schade", dat is juist de voedingsbodem voor dit soort gedrag. Maar dat maakt niet ineens dat alles aan mij ligt en mijn verantwoordelijkheid is. Dat zou ik goed voor ogen houden, TO: jouw geschiedenis maakt niet dat je partner het door hem ervaren probleem jou in de schoenen kan schuiven terwijl hij achteroverleunend wacht tot jij je leven betert (ik projecteer nu mogelijk enigszins, maar ik meen dit wel te proeven in je posts).
En zo durf je nooit jezelf te zijn, nooit tevreden te zijn en kun je nooit écht op je gemak zijn. Bij je eigen partner nota bene! Je thuis! Ladymiss heeft het ook over dat ze het gevoel heeft dat hij haar 'op scherp' wil houden. "Niet rusten, nee altijd scherp zijn op mij!" Ik heb er geen woorden voor eigenlijk, ik vind het zo ontzettend naar, ondermijnend en ziekelijk gedrag.
Mijn man is degene waarbij ik me echt kan ontspannen, degene die ik echt vertrouw, degene die me bijstaat, me helpt daar waar ik het nodig heb en vraag, bij wie ik tot rust kom. Met wie ik alles kan bespreken, helemaal mezelf kan, wil en durf zijn. Dat is voor mij de echte basis.
Hoe doodvermoeiend moet het zijn als je met iemand samenleeft waarbij je dat niet hebt? Ik zou het zelf in elk geval echt niet kunnen maar ook zeker niet willen. Ik vind het heel naar als ik me voorstel hoe dat gaat zoals door jou en Ladymiss beschreven.
dinsdag 2 september 2025 om 11:32
Al eens gedacht aan een midlife crisis bij je man.
Die van mij was er 38, 16 jaar getrouwd..... ik deugde ook plots niet meer. Hij kon bij mij ook niet terecht voor diepgaande gesprekken volgens hem. Het ging te vaak over de kinderen en de zaak
Ik zat een beetje in dezelfde positie als jij, hij een eigen bedrijf, weinig thuis en ik was de huishoudster, kinderoppas, de alles-regelaar, 4/5 werken..... als meneer thuis kwam moest hij enkel zijn voeten onder tafel leggen en de rest stond klaar.
Het laatste jaar ben ik enorm aan mezelf gaan twijfelen door zijn gedrag. Hij keek letterlijk op me neer als ik wat zei of deed. Niets kon hem nog bekoren.
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw en had hij al 2 jaar een affaire met een kinderloze 30 jarige uit dezelfde branche als hij. De ontevredenheid naar mij toe, zat bij hem. Hij begon zijn leven af te wegen en zijn verstand liet het afweten.
Na een zeer respectloze scheiding van zijn kant zijn mijn ogen eindelijk open gegaan. Ik had nooit goed kunnen doen voor hem, hij was al lang uitgecheckt en moet er nu mee leven dat hij na zijn bedrijfsleven nog boodschappen moet doen, moet koken, co ouderschap etc..... want zij is nu diegene die haar voeten onder tafel schuift als ze thuis komt.
Voor zover ik het hoor van mijn zoon gaan de gesprekken ALTIJD over het werk met haar maar de sex zal veel goed maken
, voorlopig toch nog.
Die van mij was er 38, 16 jaar getrouwd..... ik deugde ook plots niet meer. Hij kon bij mij ook niet terecht voor diepgaande gesprekken volgens hem. Het ging te vaak over de kinderen en de zaak
Ik zat een beetje in dezelfde positie als jij, hij een eigen bedrijf, weinig thuis en ik was de huishoudster, kinderoppas, de alles-regelaar, 4/5 werken..... als meneer thuis kwam moest hij enkel zijn voeten onder tafel leggen en de rest stond klaar.
Het laatste jaar ben ik enorm aan mezelf gaan twijfelen door zijn gedrag. Hij keek letterlijk op me neer als ik wat zei of deed. Niets kon hem nog bekoren.
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw en had hij al 2 jaar een affaire met een kinderloze 30 jarige uit dezelfde branche als hij. De ontevredenheid naar mij toe, zat bij hem. Hij begon zijn leven af te wegen en zijn verstand liet het afweten.
Na een zeer respectloze scheiding van zijn kant zijn mijn ogen eindelijk open gegaan. Ik had nooit goed kunnen doen voor hem, hij was al lang uitgecheckt en moet er nu mee leven dat hij na zijn bedrijfsleven nog boodschappen moet doen, moet koken, co ouderschap etc..... want zij is nu diegene die haar voeten onder tafel schuift als ze thuis komt.
Voor zover ik het hoor van mijn zoon gaan de gesprekken ALTIJD over het werk met haar maar de sex zal veel goed maken
, voorlopig toch nog.
dinsdag 2 september 2025 om 11:34
Oh wat naar dat je dit hebt moeten meemaken, gaat het nu goed met je?Tonia123 schreef: ↑02-09-2025 11:32Al eens gedacht aan een midlife crisis bij je man.
Die van mij was er 38, 16 jaar getrouwd..... ik deugde ook plots niet meer. Hij kon bij mij ook niet terecht voor diepgaande gesprekken volgens hem. Het ging te vaak over de kinderen en de zaak
Ik zat een beetje in dezelfde positie als jij, hij een eigen bedrijf, weinig thuis en ik was de huishoudster, kinderoppas, de alles-regelaar, 4/5 werken..... als meneer thuis kwam moest hij enkel zijn voeten onder tafel leggen en de rest stond klaar.
Het laatste jaar ben ik enorm aan mezelf gaan twijfelen door zijn gedrag. Hij keek letterlijk op me neer als ik wat zei of deed. Niets kon hem nog bekoren.
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw en had hij al 2 jaar een affaire met een kinderloze 30 jarige uit dezelfde branche als hij. De ontevredenheid naar mij toe, zat bij hem. Hij begon zijn leven af te wegen en zijn verstand liet het afweten.
Na een zeer respectloze scheiding van zijn kant zijn mijn ogen eindelijk open gegaan. Ik had nooit goed kunnen doen voor hem, hij was al lang uitgecheckt en moet er nu mee leven dat hij na zijn bedrijfsleven nog boodschappen moet doen, moet koken, co ouderschap etc..... want zij is nu diegene die haar voeten onder tafel schuift als ze thuis komt.
Voor zover ik het hoor van mijn zoon gaan de gesprekken ALTIJD over het werk met haar maar de sex zal veel goed maken
dinsdag 2 september 2025 om 11:39
Ladymiss schreef: ↑02-09-2025 11:28Voor relatietherapie ben ik huiverig. Ik heb in mijn omgeving de ervaring dat mensen die in therapie gaan alsnog uit elkaar gaan. Daarbij zijn er dingen geweest die ik helemaal niet opgerakeld wil hebben, waarvan ik zeker weet waar hij over gaat beginnen (omdat dit hem natuurlijk dwars zit) en ook om mij klein te maken daar. En ik zou dan geen weerwoord hebben.
Ik heb veel meegemaakt (niet in de zin van misbruik of iets dergelijks) maar vooral het verliezen van mensen die ik niet had horen verliezen, en eigenlijk niet had kunnen verliezen dacht ik. Desondanks ben ik altijd positief en op de been gebleven. Uit liefde voor mijn kinderen vooral. Mijn persoonlijkheid is van nature sprankelend/bruisend. Heb weleens het mooie compliment gekregen dat als ik ergens binnenkom de hele kamer op ‘licht’. En dat ik een super moeder ben. De mooiste complimenten die een mens kan krijgen mijn inziens haha.
Mijn partner heeft ook rot dingen meegemaakt die hij mij ergens ook kwalijk neemt. Dingen waar ik geen controle over had, maar ook dingen die ik helemaal verkeerd gedaan heb uit verdriet om hem en zijn gedrag. Wellicht verklaart dat ook soms een stukje van zijn gedrag.
Ik ga binnenkort toch maar eens met hem nog om de tafel. Alleen mijn gevoel en liefde zit vaak toch redelijkheid in de weg.
Weet je je kunt om de tafel gaan met hem zoveel je wilt, dan kan hij jou weer overal de schuld van geven, soms is het trekken van een grens effectiever. Tot hier en niet verder. Of je leert tevreden zijn met wat je hebt of je kunt de boom in.
dinsdag 2 september 2025 om 11:42
Ja ik snap jeLalaloepsie schreef: ↑02-09-2025 11:39Weet je je kunt om de tafel gaan met hem zoveel je wilt, dan kan hij jou weer overal de schuld van geven, soms is het trekken van een grens effectiever. Tot hier en niet verder. Of je leert tevreden zijn met wat je hebt of je kunt de boom in.
dinsdag 2 september 2025 om 11:54
Ja hoor, ik moet nu nog maar voor 2 kinderen zorgen ipv 3
Eerlijk; het heeft me ontzettend veel pijn gedaan, mijn liefde voor hem zat heel diep. Ik heb me jaren opzij gezet voor zijn geluk, zijn bedrijf en zijn sport dus ik heb mezelf moeten heruitvinden na onze scheiding. Maar als ik er nu op terugkijk dan besef ik dat zijn leven leidde ipv dat van ons.
Ik ben tot het besef gekomen dat ik meer waard was/ben dan dat. Ik timmer nog aan mijn nieuwe toekomst maar het lukt.
dinsdag 2 september 2025 om 12:04
Top. Heel veel respect voor wat ik hier leesTonia123 schreef: ↑02-09-2025 11:54Ja hoor, ik moet nu nog maar voor 2 kinderen zorgen ipv 3
Eerlijk; het heeft me ontzettend veel pijn gedaan, mijn liefde voor hem zat heel diep. Ik heb me jaren opzij gezet voor zijn geluk, zijn bedrijf en zijn sport dus ik heb mezelf moeten heruitvinden na onze scheiding. Maar als ik er nu op terugkijk dan besef ik dat zijn leven leidde ipv dat van ons.
Ik ben tot het besef gekomen dat ik meer waard was/ben dan dat. Ik timmer nog aan mijn nieuwe toekomst maar het lukt.
dinsdag 2 september 2025 om 12:41
Als dat soort dingen gaan spelen tijdens relatietherapie, is dat alleen maar omdat ze al spelen in je relatie. Dan lijkt de kans op uit elkaar gaan me groter dan wanneer jullie het durven en willen aanpakken in relatietherapie.Ladymiss schreef: ↑02-09-2025 11:28Voor relatietherapie ben ik huiverig. Ik heb in mijn omgeving de ervaring dat mensen die in therapie gaan alsnog uit elkaar gaan. Daarbij zijn er dingen geweest die ik helemaal niet opgerakeld wil hebben, waarvan ik zeker weet waar hij over gaat beginnen (omdat dit hem natuurlijk dwars zit) en ook om mij klein te maken daar. En ik zou dan geen weerwoord hebben.
Ik heb veel meegemaakt (niet in de zin van misbruik of iets dergelijks) maar vooral het verliezen van mensen die ik niet had horen verliezen, en eigenlijk niet had kunnen verliezen dacht ik. Desondanks ben ik altijd positief en op de been gebleven. Uit liefde voor mijn kinderen vooral. Mijn persoonlijkheid is van nature sprankelend/bruisend. Heb weleens het mooie compliment gekregen dat als ik ergens binnenkom de hele kamer op ‘licht’. En dat ik een super moeder ben. De mooiste complimenten die een mens kan krijgen mijn inziens haha.
Mijn partner heeft ook rot dingen meegemaakt die hij mij ergens ook kwalijk neemt. Dingen waar ik geen controle over had, maar ook dingen die ik helemaal verkeerd gedaan heb uit verdriet om hem en zijn gedrag. Wellicht verklaart dat ook soms een stukje van zijn gedrag.
Ik ga binnenkort toch maar eens met hem nog om de tafel. Alleen mijn gevoel en liefde zit vaak toch redelijkheid in de weg.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
dinsdag 2 september 2025 om 12:57
Jij moet van hem je best blijven doen en het maximale uit jezelf halen. Hij is je man, niet je sporttrainer die zegt dat je nog 5 keer extra moet opdrukken of je mental coach a la Michael Pilarczyk. Hij zou naast je moeten staan om je te supporten bij het leven zoals jij dat wil, niet zoals hij dat, om wat voor reden dan ook, voor zich ziet. Eigenlijk komt hij op mij over als een man met veel praatjes, maar met betrekkelijk weinig inhoud. Iemand waar je zo door de farce heen prikt als je even je best doet. Sta op, voor jezelf, want dit klinkt niet goed.
dinsdag 2 september 2025 om 13:20
Respect voor jou.Tonia123 schreef: ↑02-09-2025 11:54Ja hoor, ik moet nu nog maar voor 2 kinderen zorgen ipv 3
Eerlijk; het heeft me ontzettend veel pijn gedaan, mijn liefde voor hem zat heel diep. Ik heb me jaren opzij gezet voor zijn geluk, zijn bedrijf en zijn sport dus ik heb mezelf moeten heruitvinden na onze scheiding. Maar als ik er nu op terugkijk dan besef ik dat zijn leven leidde ipv dat van ons.
Ik ben tot het besef gekomen dat ik meer waard was/ben dan dat. Ik timmer nog aan mijn nieuwe toekomst maar het lukt.
En sterkte voor jou ook, TO. Klinkt als een moeilijke situatie.
En ben het ook eens met wat Meisje85 hierboven schrijft.
dinsdag 2 september 2025 om 13:24
Maar dat is toch niet per definitie de slechtste uitkomst? Het doel van relatietherapie hoeft niet te zijn dat je de relatie doorzet, de conclusie kan ook zijn dat de koek op is. En dan kun je inzetten op goed uit elkaar gaan.Ladymiss schreef: ↑02-09-2025 11:28Voor relatietherapie ben ik huiverig. Ik heb in mijn omgeving de ervaring dat mensen die in therapie gaan alsnog uit elkaar gaan. Daarbij zijn er dingen geweest die ik helemaal niet opgerakeld wil hebben, waarvan ik zeker weet waar hij over gaat beginnen (omdat dit hem natuurlijk dwars zit) en ook om mij klein te maken daar. En ik zou dan geen weerwoord hebben.
Ik heb veel meegemaakt (niet in de zin van misbruik of iets dergelijks) maar vooral het verliezen van mensen die ik niet had horen verliezen, en eigenlijk niet had kunnen verliezen dacht ik. Desondanks ben ik altijd positief en op de been gebleven. Uit liefde voor mijn kinderen vooral. Mijn persoonlijkheid is van nature sprankelend/bruisend. Heb weleens het mooie compliment gekregen dat als ik ergens binnenkom de hele kamer op ‘licht’. En dat ik een super moeder ben. De mooiste complimenten die een mens kan krijgen mijn inziens haha.
Mijn partner heeft ook rot dingen meegemaakt die hij mij ergens ook kwalijk neemt. Dingen waar ik geen controle over had, maar ook dingen die ik helemaal verkeerd gedaan heb uit verdriet om hem en zijn gedrag. Wellicht verklaart dat ook soms een stukje van zijn gedrag.
Ik ga binnenkort toch maar eens met hem nog om de tafel. Alleen mijn gevoel en liefde zit vaak toch redelijkheid in de weg.
Je hoopt natuurlijk dat het goedkomt, dat snap ik!
dinsdag 2 september 2025 om 13:25
Met die gemarkeerde zin sla je zo ontzettend de spijker op zijn kop. Heel herkenbaar.canis-felis schreef: ↑02-09-2025 11:13Ik heb vergelijkbare uitlatingen van een ex-partner ervaren als een soort gaslighting. Ook omdat er altijd weer iets anders niet goed was. Ik benoemde het wel eens als dat ik een examen moest maken zonder de vragen te kennen.
Ik vind relatietherapie wel een goede tip. Wel een goede therapeut... Ik heb meegemaakt dat die ex de therapeut met zich meekreeg. Ja, natuurlijk was ik zelf onzeker ook vanwege eigen "schade", dat is juist de voedingsbodem voor dit soort gedrag. Maar dat maakt niet ineens dat alles aan mij ligt en mijn verantwoordelijkheid is. Dat zou ik goed voor ogen houden, TO: jouw geschiedenis maakt niet dat je partner het door hem ervaren probleem jou in de schoenen kan schuiven terwijl hij achteroverleunend wacht tot jij je leven betert (ik projecteer nu mogelijk enigszins, maar ik meen dit wel te proeven in je posts).
@TO het is misschien projectie, maar al mijn alarmbellen gaan af bij jouw posts. Jouw man klinkt echt niet ok. Klinkt als een misselijke, nare man.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
dinsdag 2 september 2025 om 13:55
Hoe meer ik van je verhaal hoor, hoe beter ik me in kan leven in hoe de situatie bij jou thuis voor je is, en hoe meer ik herken. Mijn ex-man met wie ik 27 jaar een relatie heb gehad, was ook chronisch ontevreden. Als ik vroeg om onze situatie en relatie een cijfer te geven was dat altijd een zeven of een acht, maar hij kon alleen focussen op de dingen die het niet een tien maakten, in plaats van tevreden te kunnen zijn met een zeven of een acht. De reden voor die ontevredenheid wisselde, de frequentie van ons seksleven, zijn lichamelijke klachten, niet het goede huis, de goede auto of dat ik niet zes voetbalwedstrijden per week gezellig met hem meekeek op TV, ik die juiste te moeilijke gesprekken voerde (voor hem) met de kinderen waar hij zich door buitengesloten voelde, er was altijd wel iets. En ik maar proberen gaten dicht te lopen, nog wat harder te werken, me nog meer aan te passen aan wat ik dacht dat voor hem ideaal was. Terwijl dat punt nooit haalbaar was, want hij is nou eenmaal zo gebakken dat hij focust op wat hij mist, jaloers kijkt naar wat anderen in zijn ogen beter hebben en het gewoon niet kent om dankbaar te zijn voor wat wel is. Pas na mijn scheiding ben ik me ten volle bewust geworden van hoeveel spanning dit bij mij heeft opgeroepen al die tijd. Continu aanstaan, proberen signalen op te pikken, en als een Barbapappa me voegen naar zijn wensen. Het gaat geleidelijk, je zit echt niet van de een op de andere dag in deze situatie. Ik vind mezelf een intelligente en sterke vrouw en toch heb ik er jaren niet uit kunnen komen. En damn, wat ben ik nu een ander , energieker, lichter en leuker mens sinds ik dit niet meer dagelijks loop te managen.
Leven en laten leven.
dinsdag 2 september 2025 om 14:14
Ladymiss schreef: ↑02-09-2025 11:28"Voor relatietherapie ben ik huiverig.
Ik heb in mijn omgeving de ervaring dat mensen die in therapie gaan alsnog uit elkaar gaan. Daarbij zijn er dingen geweest die ik helemaal niet opgerakeld wil hebben, waarvan ik zeker weet waar hij over gaat beginnen (omdat dit hem natuurlijk dwars zit) en ook om mij klein te maken daar. "
Kan me voorstellen als je in de therapie zou willen alleen over je relatie en om beter met elkaar in gesprek te zijn, naar elkaar luisteren en elkaar begrijpen zonder verwijten en rüzie.
Als jezelf met pijnlijke ervaringen en minder zelfvertrouwen te maken hebt loopt je de kans dat hij dit in relatietherapie uitbuit en de schuld bij jou legt.
"En ik zou dan geen weerwoord hebben."
Dit is iets wat je inderdaad nodig hebt om voor jezelf op te kunnen komen en hem weerwoord kunt geven. Is een therapie voor jezelf om aan je pijnpunten te werken niet iets?
Uit ervaring weet ik dat als je je pijnlijke ervaringen hebt verwerkt, minder snel geraakt en assertiever wordt in gesprekken.
"Ik ga binnenkort toch maar eens met hem nog om de tafel.
Alleen mijn gevoel en liefde zit vaak toch redelijkheid in de weg."
Bedoel je dat je hem begrijp, zijn verwijten waardoor je hem geen weerwoord kunt geven?
Begrijpen zijn verwijten/ irritaties is één, het ander is de manier hoe hij dit brengt, zijn ongenoegen over jullie relatie bij jou dropt, jou de schuld toeschrijft, jou als persoon behandelt. Daar mag je geen begrip voor hebben, grens in trekken, laten weten hoe jij zijn gedrag ziet en hoe dit bij jou aankomt. Dus assertiever worden zou je helpen.
dinsdag 2 september 2025 om 14:41
Ja, hier sluit ik mij bij aan. Uit elkaar gaan is heel verdrietig, maar relatietherapie er aan vooraf kan misschien wel er voor zorgen dat jullie eerst de tijd nemen samen met de relatietherapeut waar de schoen wringt en waarom dat zo is. Als je dan uiteindelijk besluit dat er niet meer genoeg is om met de relatie door te gaan is dat beter dan te blijven doorsukkelen en dat de een zich continu ergert en de ander zich te de hele tijd onzeker en te min voelt maar je uiteindelijk nog niet de situatie of partner hebt waar je naar verlangt. Terwijl uit elkaar gaan met relatietherapie in veel gevallen wel prettiger verloopt dan dat één van de twee op een dag "zomaar" de stekker eruit trekt en er dan eigenlijk met geen woord meer gesproken is over gevoelens of behoeften. Of over gezien worden.Vivalafete25 schreef: ↑02-09-2025 13:24Maar dat is toch niet per definitie de slechtste uitkomst? Het doel van relatietherapie hoeft niet te zijn dat je de relatie doorzet, de conclusie kan ook zijn dat de koek op is. En dan kun je inzetten op goed uit elkaar gaan.
Je hoopt natuurlijk dat het goedkomt, dat snap ik!
dinsdag 2 september 2025 om 14:49
dinsdag 2 september 2025 om 14:55
Je schrijft dat er gedoe is geweest met jouw familie. Heel vervelend natuurlijk maar dit heb jij met hulp achter je gelaten. Waarom moet hij daar dan continu over beginnen? Het is niet eens zijn eigen familie. En continu op pijnlijke plekken drukken. Waarom precies? Heb jij of de behandelaar daar om gevraagd? Als dat niet het geval is hoort hij zijn mond te houden ipv jou bewust pijn te doen met zaken uit het verleden.
dinsdag 2 september 2025 om 18:58
vierhetleven schreef: ↑02-09-2025 13:55Hoe meer ik van je verhaal hoor, hoe beter ik me in kan leven in hoe de situatie bij jou thuis voor je is, en hoe meer ik herken. Mijn ex-man met wie ik 27 jaar een relatie heb gehad, was ook chronisch ontevreden. Als ik vroeg om onze situatie en relatie een cijfer te geven was dat altijd een zeven of een acht, maar hij kon alleen focussen op de dingen die het niet een tien maakten, in plaats van tevreden te kunnen zijn met een zeven of een acht. De reden voor die ontevredenheid wisselde, de frequentie van ons seksleven, zijn lichamelijke klachten, niet het goede huis, de goede auto of dat ik niet zes voetbalwedstrijden per week gezellig met hem meekeek op TV, ik die juiste te moeilijke gesprekken voerde (voor hem) met de kinderen waar hij zich door buitengesloten voelde, er was altijd wel iets. En ik maar proberen gaten dicht te lopen, nog wat harder te werken, me nog meer aan te passen aan wat ik dacht dat voor hem ideaal was. Terwijl dat punt nooit haalbaar was, want hij is nou eenmaal zo gebakken dat hij focust op wat hij mist, jaloers kijkt naar wat anderen in zijn ogen beter hebben en het gewoon niet kent om dankbaar te zijn voor wat wel is. Pas na mijn scheiding ben ik me ten volle bewust geworden van hoeveel spanning dit bij mij heeft opgeroepen al die tijd. Continu aanstaan, proberen signalen op te pikken, en als een Barbapappa me voegen naar zijn wensen. Het gaat geleidelijk, je zit echt niet van de een op de andere dag in deze situatie. Ik vind mezelf een intelligente en sterke vrouw en toch heb ik er jaren niet uit kunnen komen. En damn, wat ben ik nu een ander , energieker, lichter en leuker mens sinds ik dit niet meer dagelijks loop te managen.
Zo herkenbaar. Mijn ex was een soort rupsje nooitgenoeg. Het kon altijd beter, spannender, groter etc. Het was nooit genoeg. Ik was nooit genoeg. Ik vond hem chronisch ontevreden.
Als iets me dwars zat en ik het bespreekbaar probeerde te maken, eindigde de discussie steevast in excuses van mijn kant. Ik vind mezelf ook redelijk intelligent en welbespraakt, maar tegen hem kon ik gewoon niet op.
TO, scheiden is lang niet altijd de slechtste oplossing. Ongelukkig in een relatie blijven is dat wel. Gun jezelf meer dan dat.
Ik kan nu gelukkig goed met mijn ex overweg als co-ouder, maar discussies ga ik nog steeds niet aan
dinsdag 2 september 2025 om 20:37
Ja maar dat is het denk ik ook een beetje, de angst om uit elkaar te gaan. Ik wil ook zo graag mijn gezin compleet en bij elkaar. Iets wat ik zelf uiteindelijk niet gehad heb, wel aan mijn kinderen bieden. Er is teveel gebeurd in mijn leven ik wil niet ook dit nog verliezen. En hij is mijn jeugdliefde, ik kan hem alleen moeilijk peilen soms. Kon ik alles maar schrijven, maar te herkenbaar is natuurlijk ook niet goed. Al vind ik het van sommige heel knap hoe ze dingen met een beetje gekregen info al kunnen doorzien. Viva therapeuten!Lila-Linda schreef: ↑02-09-2025 14:47ipv in relatietherapie kun je wellicht beter eerst zelf in therapie.
Da ga je ook sterker de relatietherapie in.
Het grote voordeel van relatietherapie is, dat als je wel uit elkaar gaat ook na de scheiding beter communiceert
Dankjewel allemaal voor de moeite
dinsdag 2 september 2025 om 21:01
Maar je kinderen voelen haarfijn aan dat papa neerkijkt op mama. En ze denken dat dat normaal is. Het zal wel normaal zijn, want iedereen doet of het normaal is.
Goede kans dat je de minachtende woorden van je partner, straks ook uit de mond van je kinderen zal horen.
Je zoon leert hoe hij een partner moet behandelen van zijn vader. Je dochter leert van de belangrijkste vrouw in haar leven dat je jezelf voor de liefde moet verloochenen. Jezelf moet wegcijferen.
dinsdag 2 september 2025 om 21:25
Zo gaat dat inderdaad maar daar ben ik wel heel waakzaam in. Dat is absoluut niet iets wat ik wil teweegbrengen daar ben ik me wel heel bewust vanDropdrop schreef: ↑02-09-2025 21:01Maar je kinderen voelen haarfijn aan dat papa neerkijkt op mama. En ze denken dat dat normaal is. Het zal wel normaal zijn, want iedereen doet of het normaal is.
Goede kans dat je de minachtende woorden van je partner, straks ook uit de mond van je kinderen zal horen.
Je zoon leert hoe hij een partner moet behandelen van zijn vader. Je dochter leert van de belangrijkste vrouw in haar leven dat je jezelf voor de liefde moet verloochenen. Jezelf moet wegcijferen.
dinsdag 2 september 2025 om 21:27
Ik denk omdat hij er ook last van heeft gehad. Hij vond dingen ook niet kloppen. Maar je slaat de spijker op z’n kop.evelien2010 schreef: ↑02-09-2025 14:55Je schrijft dat er gedoe is geweest met jouw familie. Heel vervelend natuurlijk maar dit heb jij met hulp achter je gelaten. Waarom moet hij daar dan continu over beginnen? Het is niet eens zijn eigen familie. En continu op pijnlijke plekken drukken. Waarom precies? Heb jij of de behandelaar daar om gevraagd? Als dat niet het geval is hoort hij zijn mond te houden ipv jou bewust pijn te doen met zaken uit het verleden.
dinsdag 2 september 2025 om 21:31
Ja ergens wel. Moet wel erg lachen om je dierentuin gezegde. Het zou ergens inderdaad een opluchting zijn om alles maar dan ook echt alles uitgesproken te hebben. Maar dat gaat helaas niet over alles in dit geval. En omdat we een gezin zijn nu denk ik ergens ook, laat die shit uit het verleden maar in het verleden. We leven nu en maken er iets moois van.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
