Relaties
alle pijlers
Zorgen en angst waarom stiefzoon niet uit huis gaat
zondag 7 september 2025 om 21:30
Na vele jaren zelf een oplossing zoeken, krijg ik nu veel behoefte om mijn probleem te delen, als man van 59 jaar, steun te vinden en advies te krijgen. Sinds 9 jaar ben ik getrouwd met een zeer lieve vrouw die twee zonen heeft. 10 jaar geleden zijn we gaan samenwonen, samen huis gekocht, na zo'n 3 jaar lat relatie. Zonen ook mee gekomen en we wonen nu dus 10 jaar samen. De oudste zoon in inmiddels 37 jaar en woont nog altijd alleen hier bij ons boven. De jongste zoon is 26 en woont ook hier nog boven. Ik erger me al 10 jaar aan de oudste zoon, dat er niks gebeurt, geen vrienden, geen hobbies, heeft nu wel werk. Maar huis vinden is natuurlijk moeilijk, maar zeker als je zelf helemaal niks doet. Gek wordt ik er van, en bij vakanties thuis speelt dit zich steeds op. Wordt steeds onverschilleger naar mijn vrouw. Zij beschermt haar zonen tot het uiterste. Ik ben boos, verdrietig en bang, vind het ook voor hem uiteindelijk zo zonde, feitelijk is hij een rustige aardige jongen, maar iets in mij zegt dat hij ook dominant is, hij neemt in iedergeval de boel niet serieus. Maar ik kan niet, kan niet geven, omdat mijn boosheid er steeds tussen zit. En normale zaken aandragen: hem stimuleren bij een vereniging te gaan, vrijwillegerswerk doen, op vakantie gaan, om mensen te ontmoeten, wordt als 'je snapt het niet' uitgelegd, dus praten we langs elkaar heen, zo ben ik natuurlijk begonnen, normaal bespreekbaar te maken.
Speel nu regelmatig met de gedachte om alleen verder te gaan, mogen zij in ons grote huis blijven wonen. Mijn angst zit ook in het feit: stel dat hij straks het huis uitgaat, dan ben ik misschien wel schuldig, als zoonlief iets overkomt???
Heel moelijke gevoelens allemaal. Slaap er al jaren slecht van.
Wie heeft hier ervaring mee?
Speel nu regelmatig met de gedachte om alleen verder te gaan, mogen zij in ons grote huis blijven wonen. Mijn angst zit ook in het feit: stel dat hij straks het huis uitgaat, dan ben ik misschien wel schuldig, als zoonlief iets overkomt???
Heel moelijke gevoelens allemaal. Slaap er al jaren slecht van.
Wie heeft hier ervaring mee?
maandag 8 september 2025 om 14:01
Youk79 schreef: ↑08-09-2025 13:58Maar als zoon en moeder prijs stelden op een onderzoek en diagnose dan was dat er toch allang geweest? Dat het er niet is en er ook geen onderzoek is gedaan zegt genoeg over hoe zij erin zitten. Ik zou er niet vanuit gaan dat dat gaat veranderen omdat TO dat wil, of hij nu gelijk heeft of niet.
Dit.
En als blijkt dat zoon autisme heeft wil hij ineens wèl uit huis?
maandag 8 september 2025 om 14:01
Eens, zowel met als zonder diagnose kan er sprake zijn van een hulpvraag en/of onwil om uit huis te gaan en/of een moeder die haar zoon heeft klein gehouden. En dat verandert verder niets.Solomio schreef: ↑08-09-2025 12:48Dus nu: man, 37, geen vrienden, woont nog bij zijn moeder, nou, nou, wat erg, zijn moeder zal hem wel klein houden of hij moet een schop onder zijn kont.
Met diagnose: man, 37, geen vrienden, woont nog bij zijn moeder, autisme. Nou, nou, wat sneu, er moet hulp komen.
Behalve het in kunnen roepen van (vergoede) hulp verandert het niks, alleen de oordelen veranderen.
maandag 8 september 2025 om 14:02
maandag 8 september 2025 om 14:06
Maar we hebben het hier niet over jonge kinderen dus voor de discussie niet zo relevant. En die van 27? Wat is daar loos mee TO?
maandag 8 september 2025 om 14:10
Dat TO het bij zichzelf houdt. Hij heeft ergens last van. Hij kan alleen zijn eigen situatie beïnvloeden.
Als de moeder en de stiefzoon er geen last van hebben doet het er helemaal niet toe hoe je stiefzoon evt uit huis krijgt.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 8 september 2025 om 14:10
Deels begrijp ik jou, en deel ik je mening. Hulp zou er moeten komen als hulp nodig is. En niet pas als iemand door een hoepel heeft gesprongen voor een diagnose.
Anderzijds gaat begrip nu eenmaal gepaard met het kennen van het hele verhaal. En dat verhaal wordt hoofdstuk bij hoofdstuk duidelijker als mensen soms een diagnose hebben, want dan is het inzichtelijk en begrijpelijk. Als mijn zoon stampvoetend stond te schreeuwen dat ik hem moest helpen met zijn jas aan doen (deed hij niet, maar even voor het voorbeeld), zou ik hem streng toegesproken hebben en dat prinsengedrag niet accepteren. Maar bij dochter met trauma weet ik waar datzelfde gedrag vandaan komt en neem ik haar in mijn armen totdat ze rustig is en help haar met haar jas. In de ideale wereld kun je denken; geef een kind wat het nodig heeft. Dus zoon een strenge toespreking en dochter een knuffel. Maar in de praktijk kán een diagnose helpen voor mensen (zowel de gediagnosticeerde als de omgeving) om achter gedrag te kunnen kijken en daardoor te krijgen wat je nodig hebt.
maandag 8 september 2025 om 14:13
Willen jullie dit inderdaad allemaal, is iedereen aan boord? Therapie opdringen aan iedereen omdat jij dat nodig vindt is een heel slechte start voor werkelijk contact. Begin eens aan de keukentafel.tymo66 schreef: ↑08-09-2025 12:53Dit vind ik een zeer goede insteek: werkelijk contact maken met elkaar, zonder oordelen in gesprek te gaan. Met de systeemtherapeut of via de AMW ga ik dat organiseren. Op het moment dat ik het woord organiseren schrijf bekruipt me wel angst, na al die jaren zit ik zelf ook in een moeilijk gevoel: wat zou het toch makkelijk geweest zijn als ze zelf een leuk leven willen opbouwen.
maandag 8 september 2025 om 14:13
Dit is al een goede eerste stap. En wat er eerder makkelijk zou zijn geweest? Tja, dat is water onder de brug (kon even geen goede Nederlandse variant hiervoor vinden). Je bent iig nu bezig op een rijtje te zetten om dit aan te pakken.tymo66 schreef: ↑08-09-2025 12:53Dit vind ik een zeer goede insteek: werkelijk contact maken met elkaar, zonder oordelen in gesprek te gaan. Met de systeemtherapeut of via de AMW ga ik dat organiseren. Op het moment dat ik het woord organiseren schrijf bekruipt me wel angst, na al die jaren zit ik zelf ook in een moeilijk gevoel: wat zou het toch makkelijk geweest zijn als ze zelf een leuk leven willen opbouwen.
Ik heb een aantal jaar geleden in een soort gelijke situatie gezeten: moeder van 2 jongetjes, vader was gelukkig nog in hun leven. Maar het liep stuk tijdens de gesprekken over samenwonen. Over de verdeling van verantwoordelijkheden betreffende de kinderen. Ik snapte heel goed dat alle belangrijke beslissingen door ouders zouden worden gemaakt. Maar ook voor simpele dagelijkse zaken, zoals zorgen dat huistaakjes worden gedaan, zou ik niets te zeggen hebben. Wat nogal moeilijk is, als moeders bijv niet thuis is.
En het ware verre van 2 etters, maar wel jongetjes die goed ondeugend konden zijn. Ik had niet zoveel zin om als een soort veredelde huisgenoot me dat laten gebeuren.
Anyhooo, moeilijk op afstand te zeggen wat er nu precies met je stiefzoon aan de hand is. Met 37 is hij in principe nog een jonge man die wat van z'n leven kan maken. En is zijn moeder veels te beschermend geweest, zodat hij ook niet de kans kreeg om tot wasdom te komen.
Of heeft hij een vorm van autisme of andere persoonlijkheidsstoornis. Dat zou heel naar voor jullie zijn, maar geeft iig een beetje richting voor een mogelijke oplossing.
Dit rustig uitvragen, liefst met behulp/advies van een therapeut lijkt me het beste voor nu. Staat je partner hier totaal niet voor open, dan zul je idd moeten gaan overwegen om voor jezelf te kiezen. Maar laten we daar nog niet vanuit gaan.
maandag 8 september 2025 om 14:14
Maar dat is dus wat er mis is met al dat gediagnostiseer: het geeft geen inzicht en het verklaart niks.apiejapie schreef: ↑08-09-2025 14:10Deels begrijp ik jou, en deel ik je mening. Hulp zou er moeten komen als hulp nodig is. En niet pas als iemand door een hoepel heeft gesprongen voor een diagnose.
Anderzijds gaat begrip nu eenmaal gepaard met het kennen van het hele verhaal. En dat verhaal wordt hoofdstuk bij hoofdstuk duidelijker als mensen soms een diagnose hebben, want dan is het inzichtelijk en begrijpelijk. Als mijn zoon stampvoetend stond te schreeuwen dat ik hem moest helpen met zijn jas aan doen (deed hij niet, maar even voor het voorbeeld), zou ik hem streng toegesproken hebben en dat prinsengedrag niet accepteren. Maar bij dochter met trauma weet ik waar datzelfde gedrag vandaan komt en neem ik haar in mijn armen totdat ze rustig is en help haar met haar jas. In de ideale wereld kun je denken; geef een kind wat het nodig heeft. Dus zoon een strenge toespreking en dochter een knuffel. Maar in de praktijk kán een diagnose helpen voor mensen (zowel de gediagnosticeerde als de omgeving) om achter gedrag te kunnen kijken en daardoor te krijgen wat je nodig hebt.
Alleen denken teveel leken dat dat wel zo is.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 8 september 2025 om 14:22
maandag 8 september 2025 om 14:23
Wat voor jou werkt, hoeft voor hem niet te werken. Ik krijg de indruk dat je onvrede mede ontstaat door dingen die je op deze situatie zit te projecteren.tymo66 schreef: ↑08-09-2025 12:24Mooi geschreven, en zo zou ik het ook graag willen zien. Hij heeft er ook zelf last van, althans, dat zegt zijn moeder. Ik heb zelf ook een moeilijk karakter wat sociale aspecten betreft, maar heb ook veel geprobeerd (studietijd, sporten, dansles, online daten). Ik vind het zo moeilijk dat er niks geprobeerd wordt, een therapie, of waarom niet bij een sportvereniging, ik loop zelf hard in een groep. vrij individualistisch). Maar wat je schrijft, misschien is het autisme. En van een moeder (deze moeder, mijn vrouw) kun je het niet vragen. Dat zal ik eventueel moeten accepteren, maar ikzelf kom uit een ander nest, en een oudere vriend van mij, zijn zwager en vrouw, die moeder steld gewoon: je kan een half jaar weer bij ons wonen, maar dan eruit en ga je weer voor jezelf zorgen. Stiekem is dat ook mijn levenshouding, maar maakt me dit mogelijk zelf ook eenzaam.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
maandag 8 september 2025 om 14:25
Ja dat is zo, je weet ook vaak niet waar je aan begint. Maar ik denk dat het nu tijd is om jouw probleem ook het probleem van je vrouw te maken, zij heeft er ook alle belang bij dat jij gelukkig bent toch?
Nogmaals, het hoeft natuurlijk niet morgen maar je moet wel perspectief hebben dat op redelijk korte termijn beide 'kinderen' op zichzelf gaan wonen. Er zullen ongetwijfeld allerlei obstakels zijn van financiële en/of misschien medische aard en als die niet kunnen worden opgelost, dan moet je jouw conclusie ook duidelijk maken aan je vrouw, want dit is voor jou onleefbaar als ik het zo lees.
maandag 8 september 2025 om 14:28
maandag 8 september 2025 om 14:29
Ik lees vooral dat TO moeite heeft met het feit dat er niks geprobeerd wordt (en hij geeft vervolgens wat voorbeelden).canis-felis schreef: ↑08-09-2025 14:23Wat voor jou werkt, hoeft voor hem niet te werken. Ik krijg de indruk dat je onvrede mede ontstaat door dingen die je op deze situatie zit te projecteren.
maandag 8 september 2025 om 14:31
Het probleem is uiteindelijk niet die inwonende volwassenen maar hun moeder. Die niet wil of kan zien dat dit geen kleine kinderen meer zijn. En dat er waarschijnlijk veel meer aan de hand is. En mogelijk een aangeboren stoornis. Wellicht is er schaamte of heeft ze een wat lager niveau met beperkt inzicht op dit gebied? Of spelen er bij haar zelf problemen waardoor ze zo vast blijft houden aan haar kinderen? Op haar leeftijd was er natuurlijk ook veel minder bekend over de diverse stoornissen dan nu.
Het punt is dat zij het probleem niet zien. Ik lees nergens dat jouw partner iets wil veranderen. Jij bent uiteindelijk toch een buitenstaander. Het zijn niet jouw kinderen. Haar volwassen kinderen gaan voor alles. En de kans is groot dat jij zult moeten accepteren of vertrekken.
Het punt is dat zij het probleem niet zien. Ik lees nergens dat jouw partner iets wil veranderen. Jij bent uiteindelijk toch een buitenstaander. Het zijn niet jouw kinderen. Haar volwassen kinderen gaan voor alles. En de kans is groot dat jij zult moeten accepteren of vertrekken.
maandag 8 september 2025 om 14:41
maandag 8 september 2025 om 15:02
Tussen de regels door lees ik dat ze alledrie financieel nogal afhankelijk zijn van de topicstarter. Dat maakt het dilemma extra zwaar. Hij kan niet eenvoudig zijn boeltje pakken en vertrekken. Of nou ja, het kan wel, maar dan snijdt hij zichzelf financieel in de vingers. Het is geen benijdenswaardige situatie en een simpele oplossing is er ook niet, het gaat hoe dan ook pijn doen vrees ik.evelien2010 schreef: ↑08-09-2025 14:31Het punt is dat zij het probleem niet zien. Ik lees nergens dat jouw partner iets wil veranderen. Jij bent uiteindelijk toch een buitenstaander. Het zijn niet jouw kinderen. Haar volwassen kinderen gaan voor alles. En de kans is groot dat jij zult moeten accepteren of vertrekken.
maandag 8 september 2025 om 15:02
Tja, het moet vaak uitgelegd worden, dat blijkt steeds weer.Hotgirlsummer schreef: ↑08-09-2025 14:28Gelukkig ben jij er om dat in ieder ook maar enigszins relevant topic te vertellen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 8 september 2025 om 15:17
Je zal niet de enige zijn. Ik zie dit momenteel heel veel om me heen, dat mensen in relaties met kinderen uit eerdere relaties springen zonder de mogelijke langetermijngevolgen te overzien.
Ik las zelfs in de krant dat dit het collectieve jeugdtrauma van de aankomende generatie zal zijn, samengestelde gezinnen met hun specifieke uitdagingen.
Maarja wie kan er in z'n dertiger jaren decennia vooruit de toekomst in kijken, bijna niemand neem ik aan.
maandag 8 september 2025 om 15:22
Aannames, aannames, aannames.evelien2010 schreef: ↑08-09-2025 14:31Het probleem is uiteindelijk niet die inwonende volwassenen maar hun moeder. Die niet wil of kan zien dat dit geen kleine kinderen meer zijn. En dat er waarschijnlijk veel meer aan de hand is. En mogelijk een aangeboren stoornis. Wellicht is er schaamte of heeft ze een wat lager niveau met beperkt inzicht op dit gebied? Of spelen er bij haar zelf problemen waardoor ze zo vast blijft houden aan haar kinderen? Op haar leeftijd was er natuurlijk ook veel minder bekend over de diverse stoornissen dan nu.
Het punt is dat zij het probleem niet zien. Ik lees nergens dat jouw partner iets wil veranderen. Jij bent uiteindelijk toch een buitenstaander. Het zijn niet jouw kinderen. Haar volwassen kinderen gaan voor alles. En de kans is groot dat jij zult moeten accepteren of vertrekken.
I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...
maandag 8 september 2025 om 15:26
Echt heel erg eens.MargjeM schreef: ↑08-09-2025 13:35Blijkbaar valt het dan wel mee in hoeverre jij opgevoed bent met je eigen verantwoordelijkheid nemen, want die heb je niet genomen. Je hebt het je laten overkomen, dat is het tegenovergestelde van je verantwoordelijkheid nemen.
edit: En je vrouw en haar zoons zijn blijkbaar tevreden met de huidige situatie. Jij bent degene die ontevreden is. Het is niet andermans verantwoordelijkheid om jou tevreden te stellen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
