Relaties
alle pijlers
Zorgen en angst waarom stiefzoon niet uit huis gaat
zondag 7 september 2025 om 21:30
Na vele jaren zelf een oplossing zoeken, krijg ik nu veel behoefte om mijn probleem te delen, als man van 59 jaar, steun te vinden en advies te krijgen. Sinds 9 jaar ben ik getrouwd met een zeer lieve vrouw die twee zonen heeft. 10 jaar geleden zijn we gaan samenwonen, samen huis gekocht, na zo'n 3 jaar lat relatie. Zonen ook mee gekomen en we wonen nu dus 10 jaar samen. De oudste zoon in inmiddels 37 jaar en woont nog altijd alleen hier bij ons boven. De jongste zoon is 26 en woont ook hier nog boven. Ik erger me al 10 jaar aan de oudste zoon, dat er niks gebeurt, geen vrienden, geen hobbies, heeft nu wel werk. Maar huis vinden is natuurlijk moeilijk, maar zeker als je zelf helemaal niks doet. Gek wordt ik er van, en bij vakanties thuis speelt dit zich steeds op. Wordt steeds onverschilleger naar mijn vrouw. Zij beschermt haar zonen tot het uiterste. Ik ben boos, verdrietig en bang, vind het ook voor hem uiteindelijk zo zonde, feitelijk is hij een rustige aardige jongen, maar iets in mij zegt dat hij ook dominant is, hij neemt in iedergeval de boel niet serieus. Maar ik kan niet, kan niet geven, omdat mijn boosheid er steeds tussen zit. En normale zaken aandragen: hem stimuleren bij een vereniging te gaan, vrijwillegerswerk doen, op vakantie gaan, om mensen te ontmoeten, wordt als 'je snapt het niet' uitgelegd, dus praten we langs elkaar heen, zo ben ik natuurlijk begonnen, normaal bespreekbaar te maken.
Speel nu regelmatig met de gedachte om alleen verder te gaan, mogen zij in ons grote huis blijven wonen. Mijn angst zit ook in het feit: stel dat hij straks het huis uitgaat, dan ben ik misschien wel schuldig, als zoonlief iets overkomt???
Heel moelijke gevoelens allemaal. Slaap er al jaren slecht van.
Wie heeft hier ervaring mee?
Speel nu regelmatig met de gedachte om alleen verder te gaan, mogen zij in ons grote huis blijven wonen. Mijn angst zit ook in het feit: stel dat hij straks het huis uitgaat, dan ben ik misschien wel schuldig, als zoonlief iets overkomt???
Heel moelijke gevoelens allemaal. Slaap er al jaren slecht van.
Wie heeft hier ervaring mee?
maandag 8 september 2025 om 08:46
Het helpt niet dat je conflictvermijdend bent maar je zal er nu toch een punt van moeten maken. Zij eruit of jij eruit, daar komt het op neer. Zoek samen naar geschikte woonruimte voor ze en dat hoeft echt niet met dwang of volgende week al, maar perspectief wil je wél hebben. Anders is het klaar hoor, kies eindelijk eens voor jezelf.
maandag 8 september 2025 om 08:47
Ik vind dit eerlijk gezegd nogal een harde reactie. Bij domme dingen denk ik aan nogal wat anders dan in liefde samen gaan wonen, kinderen van een ander erbij nemen en samen een gezin vormen. Had to het wat anders aan kunnen vliegen? Misschien wel. Maar dat geldt voor zoveel dingen als je terugkijkt naar het verleden. Daar is to nu niet mee geholpen, om met een vingertje nagewezen te worden. Ik zie niet dat to de situatie anders had gedaan met terugwerkende kracht wat kind betreft, alleen de normale verwachting had dat kind op een gangbare leeftijd uit huis zou gaan. Dat het zo loopt, dat verwacht je toch niet? Vraag is: wat is voor vandaag, morgen, toekomst het pad wat je wilt bewandelen, teruguit lopen het verleden in heeft geen zin. Dat verandert het pad niet.Pioen00 schreef: ↑08-09-2025 08:36Waarom ben je gaan samenwonen met een vrouw en haar zonen die toen al 27 en 16 waren? Ik waarschuw mijn eigen zoon daar nu al voor, doe niet van die domme dingen! Wacht tot ze het huis uit zijn en zet dán die stap!
.
Denkfout bij veel mensen. Het is niet logisch en dat wil je ook niet graag. Wat maar weer eens blijkt uit het feit dat je er al jaren niet van kan slapen.
maandag 8 september 2025 om 08:47
Ik zit echt met verbazing te lezen. Alsof er enorm veel moeders (!) zijn die zoon (dan weer vrijwel nooit dochter) bewust klein houden en er daarnaast hordes zonen zijn die thuis blijven wonen omdat het zo gezellig is ofzo.
maandag 8 september 2025 om 08:49
Wat fijn dat het voor jouw kinderen een nieuwe sprong en avontuur in het leven is. Ik beken eerlijk dat ik daar stontjaloers op ben.
Mijn zoon heeft dat niet. Heeft alles te maken met zijn autisme en de angsten die bij hem erbij komen. Deze mensen zijn er ook.
maandag 8 september 2025 om 08:53
Hij heeft een grote fout gemaakt en ziet dat nu ook wel in. In liefde gaan samenwonen prima. Zomaar andermans kinderen in huis nemen niet zomaar en dat zie je keer op keer. Natuurlijk zijn er situaties waar het goed gaat maar het is tegenwoordig zelden in het belang van de kinderen of de stiefouder in kwestie.
Er wordt van te voren niet goed over nagedacht, grenzen gesteld en duidelijke regels afgesproken.
maandag 8 september 2025 om 09:00
Hier speelt ergens in de familie hetzelfde. 40 jaar, nog thuis. Heb het lang niet begrepen. Na het loslaten van de frustratie kon ik beter van een afstand bekijken. De zoon in kwestie "wil wel" maar alles overkomt hem en dan lukt het niet de stap te zetten. Van een afstandje bekeken zie ik eigenlijk niet voor me hoe hij zelfstandig zou moeten redden. Hij heeft gewoon een heleboel vaardigheden niet. Hij zou wel graag vrienden willen, maar dat is moeilijk op deze leeftijd op te bouwen, spannend. Het is ook voor hem vervelend. Hij voelt heus dat hij niet lekker meedraait in de maatschappij zoals hij eigenlijk wel zou willen. Sinds we het bij hem laten gaat het beter. Ik zie zijn kwetsbaarheid en ook hoe hij er last van heeft. Maar we gunnen hem ook deze veilige plek. Ooit zal hij moeten, moeder is er niet voor eeuwig en dan zullen we er voor hem zijn om hem te helpen. (Of als hij eerder toch de stap waagt).
Je labelt het nu als irritant, vervelend en dat snap ik. Maar kijk ook naar zijn situatie. Het lukt blijkbaar niet. En in mijn ervaring... moeder heeft echt dingen geprobeerd maar een kind in een positie duwen die hij niet aankan... dat kun je ook niet vragen. Daar worden de zorgen alleen maar groter van.
Je labelt het nu als irritant, vervelend en dat snap ik. Maar kijk ook naar zijn situatie. Het lukt blijkbaar niet. En in mijn ervaring... moeder heeft echt dingen geprobeerd maar een kind in een positie duwen die hij niet aankan... dat kun je ook niet vragen. Daar worden de zorgen alleen maar groter van.
maandag 8 september 2025 om 09:10
Ik vraag me persoonlijk vooral af of de moeder in dit verhaal niet bezig is met de vraag waarom haar zoon geen zelfstandig leven wil of kan leiden. Het lijkt me dat er dan meestal iets speelt, en dat wil je als moeder toch uitgezocht hebben zodat er misschien hulp kan komen? Ik had dat persoonlijk in haar geval al zo'n 15 jaar geleden gedaan, want er is een dikke kans dat het geen werk/geen vrienden/geen hobbies probleem niet iets van de laatste tijd is.
maandag 8 september 2025 om 09:20
Echt hoor, wat een onzin staat er weer in dit topic inderdaad.
To wist 10 jaar geleden hoe de situatie was en heeft gewoon aannames zitten doen die nu de realiteit niet weerspiegelen: tsja, dan is een gesprek aan gaan het enige dat je kan doen lijkt me.
maandag 8 september 2025 om 09:20
Dat moeder haar kinderen verdedigt en beschermt is niet gek. De kinderen zijn kennelijk niet bij machte om zelf initiatief te nemen en een eigen leven op te bouwen. Jij had (ik denk terechte) verwachtingen dat de kinderen op een bepaald moment zouden uitvliegen.
Dit blijkt niet zo te zijn en als in gesprek met moeder (en de kinderen?) blijkt dat dit er niet in zit, dan kun jij je conclusies trekken. Of accepteren dat het zo is en anders zelf ergens anders gaan wonen en eventueel weer latten.
Ik denk dat niemand hier 'schuld' aan heeft.
Dit blijkt niet zo te zijn en als in gesprek met moeder (en de kinderen?) blijkt dat dit er niet in zit, dan kun jij je conclusies trekken. Of accepteren dat het zo is en anders zelf ergens anders gaan wonen en eventueel weer latten.
Ik denk dat niemand hier 'schuld' aan heeft.
maandag 8 september 2025 om 09:21
Wie zegt dat dit helemaal niet allang gedaan is.Charlotta schreef: ↑08-09-2025 09:10Ik vraag me persoonlijk vooral af of de moeder in dit verhaal niet bezig is met de vraag waarom haar zoon geen zelfstandig leven wil of kan leiden. Het lijkt me dat er dan meestal iets speelt, en dat wil je als moeder toch uitgezocht hebben zodat er misschien hulp kan komen? Ik had dat persoonlijk in haar geval al zo'n 15 jaar geleden gedaan, want er is een dikke kans dat het geen werk/geen vrienden/geen hobbies probleem niet iets van de laatste tijd is.
En waarom moet iedereen alles maar uit laten zoeken. Als die vrouw tevreden is met deze situatie: waarom vind jij het dan raar dat zij die behoefte niet voelt?
maandag 8 september 2025 om 09:26
Jullie zitten dus totaal vast in een impasse. Ik snap jouw frustratie heel goed. Het is ook geen doorsneesituatie.
Maar je krijgt dus steeds het verwijt dat je het niet snapt. Dat staat een oplossing in de weg maar daar zit ook een mogelijke ingang om te veranderen.
Heb je al eens geprobeerd om in een gesprek alleen vragen te stellen aan vrouw en kinderen? Het enige doel van het gesprek is dat jij je uiterste best doet om hen zo goed mogelijk te snappen. Geen advies, geen suggestie, geen oplossingen. Dus begin het gesprek met dat je het echt graag wilt begrijpen. En dan kan je vragen stellen als: Ben je gelukkig met je leven? Wat zou je het allerliefste willen? Hoe zie je jouw ideale toekomst voor je? Welke belemmeringen ervaar je om dat te bereiken?
Alleen vragen stellen, vat de antwoorden af en toe samen "dus als ik het goed begrijp dan XXX, klopt dat?' En heel goed op de antwoorden doorvragen, dat het wel een gesprek is en geen interview met een checklist.
Maar je krijgt dus steeds het verwijt dat je het niet snapt. Dat staat een oplossing in de weg maar daar zit ook een mogelijke ingang om te veranderen.
Heb je al eens geprobeerd om in een gesprek alleen vragen te stellen aan vrouw en kinderen? Het enige doel van het gesprek is dat jij je uiterste best doet om hen zo goed mogelijk te snappen. Geen advies, geen suggestie, geen oplossingen. Dus begin het gesprek met dat je het echt graag wilt begrijpen. En dan kan je vragen stellen als: Ben je gelukkig met je leven? Wat zou je het allerliefste willen? Hoe zie je jouw ideale toekomst voor je? Welke belemmeringen ervaar je om dat te bereiken?
Alleen vragen stellen, vat de antwoorden af en toe samen "dus als ik het goed begrijp dan XXX, klopt dat?' En heel goed op de antwoorden doorvragen, dat het wel een gesprek is en geen interview met een checklist.
maandag 8 september 2025 om 09:28
Mijn neef is onlangs, op zn 42e, voor het eerst op zichzelf gegaan. Wel met hulp van mn oom en tante. Zelfstandig is hij niet. Ze beheren nog zn financiën. Maar verschil is wel dat bij hun altijd de intentie er was dat hij op zichzelf zou gaan. Hij heeft door zuurstoftekort bij de geboorte een beperking en blijft dus een beetje hangen op de leeftijd 16 tot 18. Het duurde lang voor hij ergens vast kon blijven werken en jaren op de lijst voor sociale huur, maar het was wel steeds een gegeven dat hij zelfstandig zou gaan wonen. Die intentie mis ik hier een beetje.
maandag 8 september 2025 om 09:29
Tja, we weten nog weinig over haar natuurlijk. Persoonlijk zou ik die behoefte wel hebben, omdat ik mijn kinderen een volwaardig leven in de maatschappij gun. Als ze dat niet lukt, dan zou ik me afvragen wat er aan de hand is. We kunnen niet doen alsof het een heel gebruikelijke situatie is dat iemand van 37 nog thuis woont toch?Ben-ik-weer schreef: ↑08-09-2025 09:21Wie zegt dat dit helemaal niet allang gedaan is.
En waarom moet iedereen alles maar uit laten zoeken. Als die vrouw tevreden is met deze situatie: waarom vind jij het dan raar dat zij die behoefte niet voelt?
maandag 8 september 2025 om 09:34
Is het met de jongste ook zo? Of zie je die wel vertrekken? In de tegenwoordige tijd met de woningnood, is 27 niet per se raar om nog thuis te wonen. Is de vader ook in het leven van de mannen?
Punt is denk ik wel, als je vrouw de wil niet heeft om de situatie te veranderen, zal het niet veranderen. Je kan een man van 37 niet ineens in een woning stoppen. Er is sowieso een plan nodig, want het is een gegeven dat er iets niet gaat zoals het normaal gaat. Dan zal je scherp moeten hebben wat er aan de hand is en wat er nodig is om hem naar een eigen woning te begeleiden. Alleen begint dat wel met je vrouw, zij moet daartoe bereid zijn. Jij bent niet zn vader en kan dat niet doen. Als je vrouw niet wil, moet jij je conclusies trekken.
Punt is denk ik wel, als je vrouw de wil niet heeft om de situatie te veranderen, zal het niet veranderen. Je kan een man van 37 niet ineens in een woning stoppen. Er is sowieso een plan nodig, want het is een gegeven dat er iets niet gaat zoals het normaal gaat. Dan zal je scherp moeten hebben wat er aan de hand is en wat er nodig is om hem naar een eigen woning te begeleiden. Alleen begint dat wel met je vrouw, zij moet daartoe bereid zijn. Jij bent niet zn vader en kan dat niet doen. Als je vrouw niet wil, moet jij je conclusies trekken.
maandag 8 september 2025 om 09:39
Er wordt nogal wat ingevuld over deze moeder en haar zoon(s).
Het lijkt erop dat TO niet zo'n ster is in zijn behoeften en wensen bespreken, noch om goed te horen wat er speelt van de andere zijde.
@Tymo; als ik jou was zou ik een afspraak maken bij het Algemeen Maatschappelijk Werk (AMW) van jouw gemeente. De maatschappelijk werker kan dan samen met jou kijken op welke manier je ondersteund kan worden. Ze kunnen ook partnerrelatiegesprekken voeren.
Het lijkt erop dat TO niet zo'n ster is in zijn behoeften en wensen bespreken, noch om goed te horen wat er speelt van de andere zijde.
@Tymo; als ik jou was zou ik een afspraak maken bij het Algemeen Maatschappelijk Werk (AMW) van jouw gemeente. De maatschappelijk werker kan dan samen met jou kijken op welke manier je ondersteund kan worden. Ze kunnen ook partnerrelatiegesprekken voeren.
•
maandag 8 september 2025 om 09:39
Het idee om meer vragen te stellen en geen oplossingen aan te dragen vind ik heel goed. Maar ik denk niet dat iemand die op z’n 37e nog thuis woont iets kan met dit soort vragen.
Ik zou veeeeel laagdrempeliger beginnen met gewoon interesse in zoons baan en leven. En bij partner in hoe haar leven met haar zoons is geweest toen ze klein waren.
Maar dat allemaal alleen als TO er echt iets mee wil. Zelf lijkt het mij beter om dit bij moeder en zoon te laten en apart te gaan wonen
Het is zoals het is
maandag 8 september 2025 om 09:39
Wat is de exacte situatie? Hoe zit het qua eigendom van het huis? Is één van jullie destijds bij de ander ingetrokken? Je hebt het over 'ons' huis, dus ik neem aan dat jullie beiden eigenaar/huurder zijn?tymo66 schreef: ↑08-09-2025 03:01Wat fijn dat je reageert!. Je raakt waarschijnlijk een slordig punt van mij/ons: we hebben dat weinig besproken. Mijn vrouw zegt altijd en ook destijds "je moet mijn kinderen accepteren". Natuurlijk denk ik dan altijd, dat wil ik ook graag en vind ik meer dan logisch. Alleen ging ik er stiekem vanuit (mijn verwachtingen) dat zij langzaamaan het huis uit gaan, het waren al grote kinderen. Ikzelf heb geen kinderen, uit mijn vorige huwelijk geen kinderen, mijn vorige vrouw is jong overleden. Ik wist wel dat de oudste vreemd was in de zin dat hij altijd thuis was bij haar. Eerlijk gezegd ben ik conflict vermijdend, had ik destijds strenger moeten zijn, strenger naar mezelf, en niet gaan samenwonen/trouwen. Het broeit natuurlijk al jaren bij mij, en nu begint het over te koken omdat de situatie niks veranderd.
Hoe kijkt je vrouw verder tegen de situatie aan? Je moet haar kinderen accepteren, maar juist bij om kinderen geven kan ook de wens horen ze op weg te helpen naar zelfstandigheid als dat binnen hun mogelijkheden valt. Voeren jullie nooit het gesprek over wat zij als het beste voor haar zoon ziet?
Jij en je vrouw hebben ook niet het eeuwige leven, dus ook als zoon een dusdanige hulpvraag heeft dat zelfstandig wonen geen optie is, is het verstandig om tijdig te gaan nadenken over oplossingen voor in de toekomst. Juist als zoon moeite heeft met veranderingen en dergelijke is het wenselijk om te voorkomen dat hij stel op sprong ergens begeleid moet gaan wonen als bijvoorbeeld zijn moeder onverwachts overlijdt.
maandag 8 september 2025 om 09:40
En waarmee is to geholpen door dat nu als verwijt te horen? De situatie is zoals die nu is, wat is helpend voor de toekomst?Pioen00 schreef: ↑08-09-2025 08:53Hij heeft een grote fout gemaakt en ziet dat nu ook wel in. In liefde gaan samenwonen prima. Zomaar andermans kinderen in huis nemen niet zomaar en dat zie je keer op keer. Natuurlijk zijn er situaties waar het goed gaat maar het is tegenwoordig zelden in het belang van de kinderen of de stiefouder in kwestie.
Er wordt van te voren niet goed over nagedacht, grenzen gesteld en duidelijke regels afgesproken.
maandag 8 september 2025 om 10:06
maandag 8 september 2025 om 10:20
Maakt het uit of het autisme is of niet?Jules schreef: ↑08-09-2025 06:09Wat opvalt omdat het voor mij herkenbaar is is dat je schrijft dat hij weining gemotiveerd is, geen vrienden en hobbies, heeft nu (37) wel werk. Je moet hem stimuleren iets te ondernemen zodat hij mensen kan ontmoeten waar hij dus zelf eigenlijk geen behoefte aan heeft. Hij geeft ook aan dat jij het niet snapt. Hij laat het toe dat zijn moeder hem beschermt. Het is wel haar zoon maar geen kind meer he.
Zou het een vorm van autisme kunnen zijn. Het ongemotiveerde, de passieve houding, veilig op je plek blijven en weining behoefte hebben aan contact past wel in dit plaatje.
Heb een zoon van 33 en heb ik op kamers moeten zetten omdat ik hier ook tegenop zag. Of het een goede zet is geweest weet ik niet, hij woont nog steeds tussen de studenten omdat het systeem hier fucked up is.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
