Zorgen en angst waarom stiefzoon niet uit huis gaat

tymo66 zondag 7 september 2025 om 21:30

Na vele jaren zelf een oplossing zoeken, krijg ik nu veel behoefte om mijn probleem te delen, als man van 59 jaar, steun te vinden en advies te krijgen. Sinds 9 jaar ben ik getrouwd met een zeer lieve vrouw die twee zonen heeft. 10 jaar geleden zijn we gaan samenwonen, samen huis gekocht, na zo'n 3 jaar lat relatie. Zonen ook mee gekomen en we wonen nu dus 10 jaar samen. De oudste zoon in inmiddels 37 jaar en woont nog altijd alleen hier bij ons boven. De jongste zoon is 26 en woont ook hier nog boven. Ik erger me al 10 jaar aan de oudste zoon, dat er niks gebeurt, geen vrienden, geen hobbies, heeft nu wel werk. Maar huis vinden is natuurlijk moeilijk, maar zeker als je zelf helemaal niks doet. Gek wordt ik er van, en bij vakanties thuis speelt dit zich steeds op. Wordt steeds onverschilleger naar mijn vrouw. Zij beschermt haar zonen tot het uiterste. Ik ben boos, verdrietig en bang, vind het ook voor hem uiteindelijk zo zonde, feitelijk is hij een rustige aardige jongen, maar iets in mij zegt dat hij ook dominant is, hij neemt in iedergeval de boel niet serieus. Maar ik kan niet, kan niet geven, omdat mijn boosheid er steeds tussen zit. En normale zaken aandragen: hem stimuleren bij een vereniging te gaan, vrijwillegerswerk doen, op vakantie gaan, om mensen te ontmoeten, wordt als 'je snapt het niet' uitgelegd, dus praten we langs elkaar heen, zo ben ik natuurlijk begonnen, normaal bespreekbaar te maken.
Speel nu regelmatig met de gedachte om alleen verder te gaan, mogen zij in ons grote huis blijven wonen. Mijn angst zit ook in het feit: stel dat hij straks het huis uitgaat, dan ben ik misschien wel schuldig, als zoonlief iets overkomt???
Heel moelijke gevoelens allemaal. Slaap er al jaren slecht van.
Wie heeft hier ervaring mee?

canis-felis maandag 8 september 2025 om 10:21

Pioen00 schreef: ↑
08-09-2025 08:53
Hij heeft een grote fout gemaakt en ziet dat nu ook wel in. In liefde gaan samenwonen prima. Zomaar andermans kinderen in huis nemen niet zomaar en dat zie je keer op keer. Natuurlijk zijn er situaties waar het goed gaat maar het is tegenwoordig zelden in het belang van de kinderen of de stiefouder in kwestie.
Er wordt van te voren niet goed over nagedacht, grenzen gesteld en duidelijke regels afgesproken.

En vanaf het begin al zich ergeren aan de volwassen(!) zoon en zich bemoeien met diens leven. Dat gaat natuurlijk niet werken.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

Fantasy maandag 8 september 2025 om 10:22

Solomio schreef: ↑
08-09-2025 10:20
Maakt het uit of het autisme is of niet?

Natuurlijk niet, want dat verandert niets aan de situatie.

TO, je kunt het gesprek aangaan, maar ik denk niet dat de zonen dan ineens het licht zien en op zoek gaan naar eigen woonruimte. En je vrouw is daar ook niet happig op. Ik denk dat het het beste is om gewoon te gaan latten.

I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...

Solomio maandag 8 september 2025 om 10:24

Fantasy schreef: ↑
08-09-2025 10:22
Natuurlijk niet, want dat verandert niets aan de situatie.

TO, je kunt het gesprek aangaan, maar ik denk niet dat de zonen dan ineens het licht zien en op zoek gaan naar eigen woonruimte. En je vrouw is daar ook niet happig op. Ik denk dat het het beste is om gewoon te gaan latten.

Dabedoelik.

Maar, punt is: als de zoon een diagnose autisme zou hebben, waren de reacties heel anders.

Terwijl dat verder echt totaal niet uitmaakt.

When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.

David Dunning

canis-felis maandag 8 september 2025 om 10:25

Frizz schreef: ↑
08-09-2025 09:39
Er wordt nogal wat ingevuld over deze moeder en haar zoon(s).
Het lijkt erop dat TO niet zo'n ster is in zijn behoeften en wensen bespreken, noch om goed te horen wat er speelt van de andere zijde.

@Tymo; als ik jou was zou ik een afspraak maken bij het Algemeen Maatschappelijk Werk (AMW) van jouw gemeente. De maatschappelijk werker kan dan samen met jou kijken op welke manier je ondersteund kan worden. Ze kunnen ook partnerrelatiegesprekken voeren.

Die indruk deel ik. Goed verwoord.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

Gryla maandag 8 september 2025 om 10:29

jorchugh_jor schreef: ↑
08-09-2025 08:54
‘Geen hobbies’: dus ook niet gamen? ‘Geen vrienden’: ook online geen contacten?

Betaalt hij wel kostgeld? Helpt hij mee in het huishouden?

Dit vraag ik me ook af, TO. Draait hij mee in jullie huishouden? Doet hij boodschappen, kookt hij, tuinwerk, vuilnis buiten enz. Heeft hij een eigen bankrekening enzo? Hij is oud genoeg om dat te doen. En sowieso bijdragen vanuit zijn inkomsten nu hij werk heeft.

En in hoeverre drukt hij op jullie relatie, als in: gaat hij mee op vakantie? Of kunnen jullie niet weg, want zoon kan niet alleen thuis? Hebben jullie samen hobby’s buiten de deur zonder zoon? Of is hij er altijd bij? Dat zou ik ook héél vervelend vinden.

Verder is het inderdaad tijd om met moeder te praten. Hoe ziet zij haar zoon en zijn toekomst? Ze heeft niet het eeuwige leven, zoals er al meer opmerkten. En van zijn bijdrage aan/in het huishouden? Ik vind: samen wonen, samen leven. Iedereen draagt bij wat hij kan.

gryla wijzigde dit bericht op 08-09-2025 10:31
Reden: Zoon heeft werk

2.82% gewijzigd

canis-felis maandag 8 september 2025 om 10:29

Youk79 schreef: ↑
08-09-2025 09:39
Het idee om meer vragen te stellen en geen oplossingen aan te dragen vind ik heel goed. Maar ik denk niet dat iemand die op z’n 37e nog thuis woont iets kan met dit soort vragen.
Ik zou veeeeel laagdrempeliger beginnen met gewoon interesse in zoons baan en leven. En bij partner in hoe haar leven met haar zoons is geweest toen ze klein waren.

Maar dat allemaal alleen als TO er echt iets mee wil. Zelf lijkt het mij beter om dit bij moeder en zoon te laten en apart te gaan wonen

Eens. Ik denk dat het moeilijk is om het patroon in de onderlinge verhoudingen nu, na tien jaar, nog wezenlijk te veranderen. Ook omdat het TO veel te hoog lijkt te zitten.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

Pioen00 maandag 8 september 2025 om 10:32

canis-felis schreef: ↑
08-09-2025 10:21
En vanaf het begin al zich ergeren aan de volwassen(!) zoon en zich bemoeien met diens leven. Dat gaat natuurlijk niet werken.

We maken allemaal wel eens beslissingen die niet goed uitpakken, ook deels door je persoonlijkheid.
Nu is het tijd voor TO om zijn probleem ook haar probleem te maken, ik neem aan dat zij ook zijn welbevinden hoog op haar lijstje heeft staan.
Nogmaals, het hoeft niet morgen allemaal, maar er moet wel perspectief komen. Voor alle betrokkenen.

Gryla maandag 8 september 2025 om 10:33

canis-felis schreef: ↑
08-09-2025 10:29
Eens. Ik denk dat het moeilijk is om het patroon in de onderlinge verhoudingen nu, na tien jaar, nog wezenlijk te veranderen. Ook omdat het TO veel te hoog lijkt te zitten.

Tuurlijk kan dat wel. Kwestie van aankaarten. 40 is echt een mooie leeftijd om op jezelf te wonen, en 30 ook. En anders kan TO zijn standpunt of insteek veranderen. Iemand moet bewegen, anders blijft het zoals het was.

Wombat maandag 8 september 2025 om 10:35

Het maakt wel uit of de zoons werkelijk niet in staat zijn of gewoon niet zoveel zin hebben om op zichzelf te gaan wonen. Idem voor moeder: vindt ze het wel gezellig zo, of ziet ze dat de kinderen het niet aankunnen, of weet ze zelf ook niet goed hoe dat proces te ondersteunen?

Dat weten we allemaal niet op basis van de OP.

Als je niet de ouder bent dan is je beweegruimte om het initiatief te nemen om iets te veranderen hoe dan ook beperkt.

En stap 1 lijkt toch wel echt om in werkelijk contact te staan met elkaar, zonder oordelen in gesprek te gaan.

Fantasy maandag 8 september 2025 om 10:37

Solomio schreef: ↑
08-09-2025 10:24
Dabedoelik.

Maar, punt is: als de zoon een diagnose autisme zou hebben, waren de reacties heel anders.

Terwijl dat verder echt totaal niet uitmaakt.

Viva forum. Nederland is bevolkt door autisten, narcisten en borderliners.

I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...

canis-felis maandag 8 september 2025 om 10:40

Gryla schreef: ↑
08-09-2025 10:33
Tuurlijk kan dat wel. Kwestie van aankaarten. 40 is echt een mooie leeftijd om op jezelf te wonen, en 30 ook. En anders kan TO zijn standpunt of insteek veranderen. Iemand moet bewegen, anders blijft het zoals het was.

Schrijf ik dat het niet kan?

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

Solomio maandag 8 september 2025 om 10:40

Wombat schreef: ↑
08-09-2025 10:35
Het maakt wel uit of de zoons werkelijk niet in staat zijn of gewoon niet zoveel zin hebben om op zichzelf te gaan wonen. Idem voor moeder: vindt ze het wel gezellig zo, of ziet ze dat de kinderen het niet aankunnen, of weet ze zelf ook niet goed hoe dat proces te ondersteunen?

Dat weten we allemaal niet op basis van de OP.

Als je niet de ouder bent dan is je beweegruimte om het initiatief te nemen om iets te veranderen hoe dan ook beperkt.

En stap 1 lijkt toch wel echt om in werkelijk contact te staan met elkaar, zonder oordelen in gesprek te gaan.

En hoe denk je dat onderscheid te kunnen vaststellen?

Ik denk dat niet kunnen en niet willen een grote overlap hebben.

When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.

David Dunning

MissNuada maandag 8 september 2025 om 10:45

Wombat schreef: ↑
08-09-2025 10:35
Het maakt wel uit of de zoons werkelijk niet in staat zijn of gewoon niet zoveel zin hebben om op zichzelf te gaan wonen. Idem voor moeder: vindt ze het wel gezellig zo, of ziet ze dat de kinderen het niet aankunnen, of weet ze zelf ook niet goed hoe dat proces te ondersteunen?

Dat weten we allemaal niet op basis van de OP.

Als je niet de ouder bent dan is je beweegruimte om het initiatief te nemen om iets te veranderen hoe dan ook beperkt.

En stap 1 lijkt toch wel echt om in werkelijk contact te staan met elkaar, zonder oordelen in gesprek te gaan.

Inderdaad. Als iemand extra ondersteuning nodig heeft om op zichzelf te kunnen wonen dan moet dat wel besproken en belicht worden, er is meer mogelijk qua hulp en ondersteuning als er aantoonbaar iets aan de hand is met deze mannen.

Dus snap niets van dat gelul dat niets zo uitmaken, het zou wel uitmaken om die ondersteuning te kunnen regelen (als moeder en zoons dat ook wel zouden willen) bij instanties/zorgverstrekkers.

En Solo, jij en jouw zoons hebben door een diagnose ook hulp kunnen krijgen van instanties, toch?

Het maakt wel uit.

missnuada wijzigde dit bericht op 08-09-2025 10:50

29.30% gewijzigd

Charlotta maandag 8 september 2025 om 10:45

Solomio schreef: ↑
08-09-2025 10:40
En hoe denk je dat onderscheid te kunnen vaststellen?

Ik denk dat niet kunnen en niet willen een grote overlap hebben.

Een diagnose kan daar toch bij helpen? Met een diagnose gaan er ook deuren naar hulpverlening open. Als iemand er 'gewoon geen zin in heeft' dan is er weinig dat je kan doen.

In mijn omgeving speelt een soortgelijke situatie nu bij een veel jonger iemand, een jongvolwassene. Deze persoon zit in een traject voor diagnostiek voor ASS. Op dit moment 'hopen' de ouders feitelijk dat er wat uit komt, zodat er (hopelijk) gerichte begeleiding kan komen. Zonder diagnose wordt deze persoon gewoon weer naar huis gestuurd en mogen de ouders zelf bedenken wat er moet gebeuren.

Solomio maandag 8 september 2025 om 10:48

Charlotta schreef: ↑
08-09-2025 10:45
Een diagnose kan daar toch bij helpen? Met een diagnose gaan er ook deuren naar hulpverlening open. Als iemand er 'gewoon geen zin in heeft' dan is er weinig dat je kan doen.

In mijn omgeving speelt een soortgelijke situatie nu bij een veel jonger iemand, een jongvolwassene. Deze persoon zit in een traject voor diagnostiek voor ASS. Op dit moment 'hopen' de ouders feitelijk dat er wat uit komt, zodat er (hopelijk) gerichte begeleiding kan komen. Zonder diagnose wordt deze persoon gewoon weer naar huis gestuurd en mogen de ouders zelf bedenken wat er moet gebeuren.

Een diagnose kan geen onderscheid maken tussen niet kunnen en niet willen.

Een diagnose maakt idd hulpverlening mogelijk, maar als alleen TO daar behoefte aan heeft gaat dat natuurlijk niet helpen.

TO moet voor zichzelf nagaan wat hij kan en wil. Los van wat de rest van het gezin kan en wil.

When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.

David Dunning

Fantasy maandag 8 september 2025 om 10:54

Solomio schreef: ↑
08-09-2025 10:48
Een diagnose kan geen onderscheid maken tussen niet kunnen en niet willen.

Een diagnose maakt idd hulpverlening mogelijk, maar als alleen TO daar behoefte aan heeft gaat dat natuurlijk niet helpen.

TO moet voor zichzelf nagaan wat hij kan en wil. Los van wat de rest van het gezin kan en wil.

Pcies. Het gaat hier om wat TO voelt en wil. En dan, stel er komt een diagnose en stel, het blijkt zo te zijn dat zoon begeleid wonen nodig heeft. Dat hele proces duurt zomaar een paar jaar. Ik zou daar geen zin in hebben. Bovendien is er nog een inwonende volwassene in beeld.

I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...

MissNuada maandag 8 september 2025 om 11:00

Als hij niet weet waarom ze nog thuis wonen en of er wel of niet extra ondersteuning nodig kan zijn, kan hij ook geen geïnformeerde keuze maken mbt zijn relatie.
Er kunnen geen goede eerlijke open gesprekken plaatsvinden, geen oplossing gerichte acties besproken worden.

Ik snap echt niet waarom dit uitzoeken en vanuit daar beslissingen kunnen nemen, zogenaamd niet belangrijk is.

missnuada wijzigde dit bericht op 08-09-2025 11:01

0.00% gewijzigd

Wombat maandag 8 september 2025 om 11:00

Solomio schreef: ↑
08-09-2025 10:40
En hoe denk je dat onderscheid te kunnen vaststellen?

Ik denk dat niet kunnen en niet willen een grote overlap hebben.

Je houdt wel van het gestrekte been he?

Maar dat heb ik al een paar keer gezegd, ook in wat je net quote, door samen in gesprek te gaan. Uit de OP klinkt het alsof dat maar erg weinig is gebeurd in de afgelopen jaren, omdat het snel in oordelen, frustraties uiten, verwijten en misschien ook ruzie verzandt.

Willen en kunnen hangt in zoverre samen dat als je niet kunt, je gauw ook niet wilt.
Het kan ook zijn dat ze het prima kunnen maar geen zin hebben om er moeite voor te doen.
En het kan ook zijn dat ze het nú nog niet kunnen, maar wel met de juiste ondersteuning. Dat ze een zetje nodig hebben en dan meer blijken te kunnen dan ze ooit dachten.

En zo niet dan is een vorm van begeleid wonen zoeken ook niet onverstandig, dat zal op een moment toch moeten als de zoons het écht niet zelf kunnen.

Maar stap 1 is dus de wensen, mogelijkheden en behoeften in kaart brengen. TO klinkt alsof hij geen idee daarvan heeft.

MissNuada maandag 8 september 2025 om 11:05

Wombat schreef: ↑
08-09-2025 11:00
Je houdt wel van het gestrekte been he?

Maar dat heb ik al een paar keer gezegd, ook in wat je net quote, door samen in gesprek te gaan. Uit de OP klinkt het alsof dat maar erg weinig is gebeurd in de afgelopen jaren, omdat het snel in oordelen, frustraties uiten, verwijten en misschien ook ruzie verzandt.

Willen en kunnen hangt in zoverre samen dat als je niet kunt, je gauw ook niet wilt.
Het kan ook zijn dat ze het prima kunnen maar geen zin hebben om er moeite voor te doen.
En het kan ook zijn dat ze het nú nog niet kunnen, maar wel met de juiste ondersteuning. Dat ze een zetje nodig hebben en dan meer blijken te kunnen dan ze ooit dachten.

En zo niet dan is een vorm van begeleid wonen zoeken ook niet onverstandig, dat zal op een moment toch moeten als de zoons het écht niet zelf kunnen.

Maar stap 1 is dus de wensen, mogelijkheden en behoeften in kaart brengen. TO klinkt alsof hij geen idee daarvan heeft.

En dat van iemand waarbij haar kinderen door al die ondersteuning dus wel op zich zelf kunnen wonen.
TO's partner weet misschien ook helemaal niet waar ze eventueel ondersteuning kan vragen voor haar volwassen kinderen...

Waarom dat opperen aan TO zo'n weerstand oproept bij aantal is heel erg bijzonder.
Maar goed, TO is ook niet meer gezien na de eerste pagina.

missnuada wijzigde dit bericht op 08-09-2025 11:18

0.44% gewijzigd

apiejapie maandag 8 september 2025 om 11:16

Voor mij zou het in mijn hart zeker wel uitmaken of een volwassen kind niet op zichzelf kan wonen vanwege een beperking/aandoening/vul-maar-in of omdat Hotel Mama wel fijn en makkelijk is. Ik heb een dochter met trauma waar ik bepaald gedrag van accepteer wat ik bij zoon niet zou kunnen accepteren. Omdat ik begrip heb voor wat er onder dat gedrag ligt. En daarin zou een diagnose bij to misschien wel voor begrip kunnen zorgen (niet dat dat de reden van diagnosticeren zal moeten zijn!) en kan hij misschien anders naar de situatie kijken dan wanneer hij het beeld heeft dat zoon het wel prima vindt.
Een diagnose kan in mijn ogen veel meer betekenen dan een labeltje plakken, het kan ook voor begrip en hulp zorgen.
Maar of er überhaupt spraken is van een eventuele diagnose is speculeren. Maar dat het niks uitmaakt, nou nee

Solomio maandag 8 september 2025 om 11:22

MissNuada schreef: ↑
08-09-2025 11:05
En dat van iemand waarbij haar kinderen door al die ondersteuning dus wel op zich zelf kunnen wonen.
TO's partner weet misschien ook helemaal niet waar ze eventueel ondersteuning kan vragen voor haar volwassen kinderen...

Waarom dat opperen aan TO zo'n weerstand oproept bij aantal is heel erg bijzonder.
Maar goed, TO is ook niet meer gezien na de eerste pagina.

Wat heeft dat ermee te maken?

When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.

David Dunning

Charlotte717 maandag 8 september 2025 om 11:37

Wat vervelend voor jou, TO. Je kan in deze situatie niet veel doen, vrees ik, behalve duidelijk communiceren naar je vrouw dat je deze situatie niet meer trekt. Het zou kunnen dat ze hier geen weet van heeft. Of toch niet dat bij haar weggaan langzaamaan een optie begint te worden

Veritas vos liberabit

bijtie maandag 8 september 2025 om 11:47

apiejapie schreef: ↑
08-09-2025 11:16
Voor mij zou het in mijn hart zeker wel uitmaken of een volwassen kind niet op zichzelf kan wonen vanwege een beperking/aandoening/vul-maar-in of omdat Hotel Mama wel fijn en makkelijk is. Ik heb een dochter met trauma waar ik bepaald gedrag van accepteer wat ik bij zoon niet zou kunnen accepteren. Omdat ik begrip heb voor wat er onder dat gedrag ligt. En daarin zou een diagnose bij to misschien wel voor begrip kunnen zorgen (niet dat dat de reden van diagnosticeren zal moeten zijn!) en kan hij misschien anders naar de situatie kijken dan wanneer hij het beeld heeft dat zoon het wel prima vindt.
Een diagnose kan in mijn ogen veel meer betekenen dan een labeltje plakken, het kan ook voor begrip en hulp zorgen.
Maar of er überhaupt spraken is van een eventuele diagnose is speculeren. Maar dat het niks uitmaakt, nou nee

Diagnoses zijn niet verklarend, het is alleen een classificatie van (probleem)gedrag.

De groep mensen met autisme diagnose is tegenwoordig wel zo heterogeen, er valt amper iets zinnigs over het individu met deze diagnose te zeggen.

Plus als je het fenomeen van (zelf)stigma en de slechte behandelprognoses in de overweging meeneemt pakt zo'n diagnose niet per se goed uit voor een individu. Tenzij het kind wellicht zelf een hulpvraag heeft.

Je eigen mentale houding als (stief)ouder kan je echter aanpassen, bijvoorbeeld leren je focus te verleggen van problemen naar acceptatie, leren je invloed te nuanceren, andere perspectieven in te nemen. Dat kan ook de situatie helpen verlichten.

tymo66 maandag 8 september 2025 om 11:51

libe schreef: ↑
08-09-2025 07:12
Ik snap je vrouw, maar ik snap jou ook. En ergens snap ik zoon ook wel. Het is ook lastig om aan alle verwachtingen in de maatschappij te voldoen.
Het enige wat jullie kunnen doen is een team vormen om hem z.s.m te helpen aan werk en een (huur)woning. Desnoods met hulp van instanties en uitzendbureaus. Als jullie geen team kunnen vormen zit er voor jou niks anders op dan je biezen te pakken.

Dank voor je reactie, een team vormen, ik ga dat proberen bij een systeemtherapeut, wel heel eng, want ik val haar wijze van opvoeden indirect aan.

tymo66 maandag 8 september 2025 om 11:53

apiejapie schreef: ↑
08-09-2025 07:25
Ik snap vrouw eerlijk gezegd niet. Met wat er nu in de openingspost staat, heb ik de indruk dat vrouw haar zoon klein houdt. Soms moet je als ouder je kind ook uit de comfortzone trekken om de leefwereld te vergroten. Dat is onderdeel van de opvoeding in mijn ogen. Je kind beschermen en je kind geven wat het nodig heeft is niet per se altijd doen wat het kind als veilig ervaart. Voor mij klinkt het alsof vrouw van to er zo naar kijkt. Maar ik ken natuurlijk haar verhaal en haar zoon niet.

Eerlijk gezegd, is dit ook mijn mening, ze houdt haar kind klein en dit is ook precies een stukje boosheid bij mij. Ik ben anders opgevoed, waar dit wel de norm is: verantwoordelijkheid nemen.

Actieve topics