Kinderen
alle pijlers
Wil ik een kind?
maandag 22 september 2025 om 17:57
Hee! Ik heb een dilemma en ik kreeg van een vriendin dit forum getipt.
Ik ben 31 en ben getrouwd. Je ziet het niet aan me want ik ben vrij sociaal en een warm enthousiast persoon maar ik ben 6 jaar geleden afgekeurd te werken omdat ik een psychose kreeg na heel veel jaren aan stress. De diagnose ging van bipolair naar ‘je bent gewoon kwetsbaar’.
Ik heb heel m’n leven gedaan wat anderen willen dus ben niet sterk in: wat wil ik nou?
Ik ben dus echt met alles een twijfelkont: waar wil ik wonen (voordat ik echt settelde met m’n man duurde ook wel 7 jaar).
En nu beginnen bijna al mn vriendinnen baby’s te werpen (met liefde te ontvangen ook natuurlijk). En na jaren denken dat het niet bij me paste door m’n kwetsbaarheid.
Komt opeens de gedachte: Wat als het wel voor mij is?
Ik ben al jaren stabiel, maar heb wel moeite met op gang komen. Ik vind veel dingen zwaar; de was, het huishouden, bootschappen. Ik ervaar alles sterker en meer en groter en ben enorm gevoelig en ook niet goed in het managen van m’n emoties (kleine dingen kunnen me enorm raken) Waar ik bang voor ben is dat een kind en baby me alleen maar triggert in me onzeker en niet vaardig voelen.
Of overdenk ik dit te veel?
Komt er een soort oer ‘weten’ omhoog als je een kind krijgt waardoor dingen wel loslopen. Want ik geloof ook heel sterk dat liefde en aandacht het belangrijkst is; en laat ik daar nu enorm veel van hebben.
Ah en tot slot m’n man is zo stabiel als het maar kan. Alleen is het enige wat hij zegt: ‘jij moet het bepalen’ en ‘het komt wel goed’. Beide voelen niet echt geruststellend. En we wonen groot en landelijk, stabiel plekje.
Mijn vraag is dus: hoe groot moet ik het maken, 1 kindje (we willen er dan ook maar 1 en geen tweede).
Je mag alles zeggen; van mensen met een psychose moeten zich niet voort planten tot ga er voor.
Maar wees vooral eerlijk.
Liefs,
Lotte
Ik ben 31 en ben getrouwd. Je ziet het niet aan me want ik ben vrij sociaal en een warm enthousiast persoon maar ik ben 6 jaar geleden afgekeurd te werken omdat ik een psychose kreeg na heel veel jaren aan stress. De diagnose ging van bipolair naar ‘je bent gewoon kwetsbaar’.
Ik heb heel m’n leven gedaan wat anderen willen dus ben niet sterk in: wat wil ik nou?
Ik ben dus echt met alles een twijfelkont: waar wil ik wonen (voordat ik echt settelde met m’n man duurde ook wel 7 jaar).
En nu beginnen bijna al mn vriendinnen baby’s te werpen (met liefde te ontvangen ook natuurlijk). En na jaren denken dat het niet bij me paste door m’n kwetsbaarheid.
Komt opeens de gedachte: Wat als het wel voor mij is?
Ik ben al jaren stabiel, maar heb wel moeite met op gang komen. Ik vind veel dingen zwaar; de was, het huishouden, bootschappen. Ik ervaar alles sterker en meer en groter en ben enorm gevoelig en ook niet goed in het managen van m’n emoties (kleine dingen kunnen me enorm raken) Waar ik bang voor ben is dat een kind en baby me alleen maar triggert in me onzeker en niet vaardig voelen.
Of overdenk ik dit te veel?
Komt er een soort oer ‘weten’ omhoog als je een kind krijgt waardoor dingen wel loslopen. Want ik geloof ook heel sterk dat liefde en aandacht het belangrijkst is; en laat ik daar nu enorm veel van hebben.
Ah en tot slot m’n man is zo stabiel als het maar kan. Alleen is het enige wat hij zegt: ‘jij moet het bepalen’ en ‘het komt wel goed’. Beide voelen niet echt geruststellend. En we wonen groot en landelijk, stabiel plekje.
Mijn vraag is dus: hoe groot moet ik het maken, 1 kindje (we willen er dan ook maar 1 en geen tweede).
Je mag alles zeggen; van mensen met een psychose moeten zich niet voort planten tot ga er voor.
Maar wees vooral eerlijk.
Liefs,
Lotte
dinsdag 23 september 2025 om 17:32
Ik schrik een beetje van dit topic! Zoveel negatieve ervaringen van moeders die doen alsof het krijgen van een kind een complete aardverschuiving teweeg brengt en alsof je als moeder over bovenmenselijke krachten en inzichten moet beschikken… het gaat om een kind krijgen, hè, iets heel natuurlijks en meestal gaat het gewoon goed.
Het belangrijkste lijkt mij in jouw geval, TO, een stabiele partner en die heb je. Daarnaast kan je zelf waarschijnlijk prima inschatten of je dingen een beetje los kunt laten, baby’s brengen best wat chaos met zich mee, maar het zijn kleine dingen die meestal echt wel loslopen. Oudere kinderen hebben wel structuur nodig maar het blijft redelijk overzichtelijk, je hoeft geen raket naar de maan te begeleiden of zo, gewoon alledaagse dingen die wat planning vereisen, maar echt, zo complex als het hier wordt geschetst, is het allemaal niet.
Ja, dingen kunnen anders lopen maar dat geldt voor vrijwel alles in het leven, dus of jij een gezond en stabiel kind krijgt, kan niemand je vertellen. Je kunt je denk ik ook niet voorbereiden op zware tegenslag, en gelukkig maar, anders kreeg nooit meer iemand een kind. Alle ouders hebben op een dag de gok gewaagd, op hoop van zegen, en daarna kun je alleen maar hard je ogen dichtknijpen en hopen dat je het juiste hebt gedaan (en niet je eigen leven hebt verwoest, want mensen die aan kinderen beginnen hebben meestal een redelijk gelukkig leven, waarom zouden ze anders kinderen krijgen?)
In mijn ervaring ‘weet’ je het zodra de baby is geboren: dit is het, beter wordt het niet! Wat nergens op slaat, natuurlijk volgen er diepte- én hoogtepunten en wordt alles op zeker moment normaal, maar dat oergevoel kun je alleen ervaren door het te dóen, niet door erover te filosoferen en te tobben en te twijfelen. Maar ja, dat is dus tevens de fuik: je komt er alleen achter als je daadwerkelijk een kind krijgt. Of je kiest ervoor om geen kind te krijgen, ook een prima besluit, maar dan zul je dus nooit weten of je het juiste hebt gedaan.
Ik denk: de vraag stellen (wil ik een kind?) is hem beantwoorden.
Dat je ooit een psychose hebt gehad, zegt niets over de toekomst (denk ik). En je hebt een stabiele partner. Die bovendien open staat voor het ouderschap. Ik zou het niet te ingewikkeld maken en (vreselijke uitdrukking maar hier wel van toepassing) luisteren naar je gevoel.
Het belangrijkste lijkt mij in jouw geval, TO, een stabiele partner en die heb je. Daarnaast kan je zelf waarschijnlijk prima inschatten of je dingen een beetje los kunt laten, baby’s brengen best wat chaos met zich mee, maar het zijn kleine dingen die meestal echt wel loslopen. Oudere kinderen hebben wel structuur nodig maar het blijft redelijk overzichtelijk, je hoeft geen raket naar de maan te begeleiden of zo, gewoon alledaagse dingen die wat planning vereisen, maar echt, zo complex als het hier wordt geschetst, is het allemaal niet.
Ja, dingen kunnen anders lopen maar dat geldt voor vrijwel alles in het leven, dus of jij een gezond en stabiel kind krijgt, kan niemand je vertellen. Je kunt je denk ik ook niet voorbereiden op zware tegenslag, en gelukkig maar, anders kreeg nooit meer iemand een kind. Alle ouders hebben op een dag de gok gewaagd, op hoop van zegen, en daarna kun je alleen maar hard je ogen dichtknijpen en hopen dat je het juiste hebt gedaan (en niet je eigen leven hebt verwoest, want mensen die aan kinderen beginnen hebben meestal een redelijk gelukkig leven, waarom zouden ze anders kinderen krijgen?)
In mijn ervaring ‘weet’ je het zodra de baby is geboren: dit is het, beter wordt het niet! Wat nergens op slaat, natuurlijk volgen er diepte- én hoogtepunten en wordt alles op zeker moment normaal, maar dat oergevoel kun je alleen ervaren door het te dóen, niet door erover te filosoferen en te tobben en te twijfelen. Maar ja, dat is dus tevens de fuik: je komt er alleen achter als je daadwerkelijk een kind krijgt. Of je kiest ervoor om geen kind te krijgen, ook een prima besluit, maar dan zul je dus nooit weten of je het juiste hebt gedaan.
Ik denk: de vraag stellen (wil ik een kind?) is hem beantwoorden.
Dat je ooit een psychose hebt gehad, zegt niets over de toekomst (denk ik). En je hebt een stabiele partner. Die bovendien open staat voor het ouderschap. Ik zou het niet te ingewikkeld maken en (vreselijke uitdrukking maar hier wel van toepassing) luisteren naar je gevoel.
dinsdag 23 september 2025 om 17:35
Hebben wij dezelfde kinderen? Bovenstaande was bij ons van toepassing. Een van de redenen waarom ik niet structureel op Kareltje van de buren wil passen. Soms heb je genoeg aan je eigen kinderen, ook al ben je zelf gezondgranny71 schreef: ↑23-09-2025 17:26
Peuters die totaal niet luisteren, zich steeds op de grond gooien in een zoveelste driftbui.
Kleuters die ieder virusje oppakken en onverwacht naar huis gestuurd worden. Kleuters die geen zin hebben om braaf stil te zitten en extra aandacht nodig hebben.
Basisschool kinderen die buiten willen spelen maar niet binnen de afgesproken grenzen blijven waardoor je constant mee moet naar buiten.
Jouw voorbeelden zijn net zo realistisch als mijn voorbeelden.
dinsdag 23 september 2025 om 17:38
dinsdag 23 september 2025 om 17:39
Ik denk dat hier de kern zit; in hoeverre gaat het leven van het kind beïnvloed worden door de psychische problematiek van TO. Ik vond de OP daarover niet duidelijk, daarom heb ik TO ook gevraagd hoe het nou precies zit met die psychose en of ze nu wel of geen diagnose heeft.Vivalafete25 schreef: ↑23-09-2025 16:44Nou, dat vind ik nogal een stelling. Het ligt ook maar aan waar je lat ligt. Stel dat 1 ouder de stabiliteit zelve is en alles qua zorg kan opvangen, dan nog kan het hebben van een ouder met bepaalde problematiek zijn sporen achterlaten. Waarbij is niet zeg dat dat bij TS zo is. Kwetsbaarheid is nogal een breed begrip namelijk.
Als KOPP neig ik toch erg naar "niet doen".
Ze is afgekeurd na die psychose, maar uit niets wat ze schrijft blijkt dat het haar nog een keer overkomen is. Dus waarom is ze dan afgekeurd? Ik kan er geen chocola van maken.
Mocht het zo zijn dat ze een ernstige psychische beperking heeft (bv. bipolair, chronisch depressief, schizofreen), dan zou ik het afraden om aan een kind te beginnen. Niet omdat TO geen liefde voor haar kind zou hebben en het met alle goede intenties op zou willen voeden, maar omdat de ernstige psychische problemen inderdaad vaak sporen achterlaten bij een kind.
I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...
dinsdag 23 september 2025 om 17:41
Ik heb meer "geluk" gehad wat mijn eigen kinderen betreft.
Het kind dat ik hier beschreef is mijn achterneefje.
Maar zelfs met mijn eigen kinderen en een goed functionerend lichaam/geest was het op sommige momenten gewoon heel zwaar.
Zeker toen ik het alleen moest doen na de scheiding.
dinsdag 23 september 2025 om 17:42
To, vanuit eigen ervaring zou ik er niet aan beginnen. Het ouderschap heeft me flink overvallen en vond het erg pittig. Ook als je gewoon gezond bent en een partner hebt die een volwaardige ouder is. Een beetje pokon, of beetje liefde en aandacht is niet genoeg. Tuurlijk, je kinderen zullen heus wel de 1.60 halen en van je houden. Maar jullie situatie klinkt voor mij als een recept voor overspannenheid. Ofwel van jou, ofwel van je partner. En dat is dan nog als je een 'normaal' kind krijgt zonder al teveel moeilijkheden.
dinsdag 23 september 2025 om 17:54
Ik vind dat je er iets te makkelijk over denkt. Zowel een eerder doorgemaakte psychose alsook een bipolaire stoornis vergroot de kans op een postpartum psychose. Komt niet vaak voor, maar als het gebeurt dan is dat heel ernstig.Claire45 schreef: ↑23-09-2025 17:32Ik schrik een beetje van dit topic! Zoveel negatieve ervaringen van moeders die doen alsof het krijgen van een kind een complete aardverschuiving teweeg brengt en alsof je als moeder over bovenmenselijke krachten en inzichten moet beschikken… het gaat om een kind krijgen, hè, iets heel natuurlijks en meestal gaat het gewoon goed.
Het belangrijkste lijkt mij in jouw geval, TO, een stabiele partner en die heb je. Daarnaast kan je zelf waarschijnlijk prima inschatten of je dingen een beetje los kunt laten, baby’s brengen best wat chaos met zich mee, maar het zijn kleine dingen die meestal echt wel loslopen. Oudere kinderen hebben wel structuur nodig maar het blijft redelijk overzichtelijk, je hoeft geen raket naar de maan te begeleiden of zo, gewoon alledaagse dingen die wat planning vereisen, maar echt, zo complex als het hier wordt geschetst, is het allemaal niet.
Ja, dingen kunnen anders lopen maar dat geldt voor vrijwel alles in het leven, dus of jij een gezond en stabiel kind krijgt, kan niemand je vertellen. Je kunt je denk ik ook niet voorbereiden op zware tegenslag, en gelukkig maar, anders kreeg nooit meer iemand een kind. Alle ouders hebben op een dag de gok gewaagd, op hoop van zegen, en daarna kun je alleen maar hard je ogen dichtknijpen en hopen dat je het juiste hebt gedaan (en niet je eigen leven hebt verwoest, want mensen die aan kinderen beginnen hebben meestal een redelijk gelukkig leven, waarom zouden ze anders kinderen krijgen?)
In mijn ervaring ‘weet’ je het zodra de baby is geboren: dit is het, beter wordt het niet! Wat nergens op slaat, natuurlijk volgen er diepte- én hoogtepunten en wordt alles op zeker moment normaal, maar dat oergevoel kun je alleen ervaren door het te dóen, niet door erover te filosoferen en te tobben en te twijfelen. Maar ja, dat is dus tevens de fuik: je komt er alleen achter als je daadwerkelijk een kind krijgt. Of je kiest ervoor om geen kind te krijgen, ook een prima besluit, maar dan zul je dus nooit weten of je het juiste hebt gedaan.
Ik denk: de vraag stellen (wil ik een kind?) is hem beantwoorden.
Dat je ooit een psychose hebt gehad, zegt niets over de toekomst (denk ik). En je hebt een stabiele partner. Die bovendien open staat voor het ouderschap. Ik zou het niet te ingewikkeld maken en (vreselijke uitdrukking maar hier wel van toepassing) luisteren naar je gevoel.
Verder: lees je eens in over KOPP kinderen. Je schetst het allemaal veel te rooskleurig.
I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...
dinsdag 23 september 2025 om 17:54
Hier een ontzettend makkelijk kind. Weinig huilen, luisterde goed, kon al heel vroeg goed praten, geen lichamelijke problemen. Alleen slecht slapen en vaak wakker ‘s nachts. Ik was stabiel, had alles goed voor elkaar samen met man, financieel top, eigen huis, mentaal prima. Zwangerschap ging ook prima. Maar meteen na de bevalling ging het bergafwaarts. Ontzettende postnatale depressie, gedachten over hoe ik mijn kind kon laten verdwijnen, uit het raam gooien, dat we een ongeluk kregen en ze er niet meer was. Die gedachtes gaven me rust, want mijn hoofd was 1 grote chaos. Mijn hele leven stond voor mijn gevoel op zijn kop en werd nooit meer hetzelfde. Daarbij nog slaapgebrek, ik ben 1,5 jaar echt depressief geweest. Het ging langzaam beter, maar het was een hele zware periode. En de reden dat het er maar bij 1 is gebleven. Je weet gewoon echt niet hoe je gaat reageren op de komst van een kind. En als TO nu al zegt dat ze alles zwaar vind, tja…ik vraag me dan wel echt af hoe dat gaat zijn met zoiets onvoorspelbaars als een baby.granny71 schreef: ↑23-09-2025 17:41Ik heb meer "geluk" gehad wat mijn eigen kinderen betreft.
Het kind dat ik hier beschreef is mijn achterneefje.
Maar zelfs met mijn eigen kinderen en een goed functionerend lichaam/geest was het op sommige momenten gewoon heel zwaar.
Zeker toen ik het alleen moest doen na de scheiding.
dinsdag 23 september 2025 om 17:57
Claire45 schreef: ↑23-09-2025 17:32Ik schrik een beetje van dit topic! Zoveel negatieve ervaringen van moeders die doen alsof het krijgen van een kind een complete aardverschuiving teweeg brengt en alsof je als moeder over bovenmenselijke krachten en inzichten moet beschikken… het gaat om een kind krijgen, hè, iets heel natuurlijks en meestal gaat het gewoon goed. ‘’
Nou, als iemand niet kan werken door psychische problematiek en psychosegevoelig is, zou ik kinderen toch echt niet aanraden. Ikzelf ben mentaal snel overprikkeld, maar heb geen diagnoses. Maar na het krijgen van mijn kinderen heb ik toch een hele zware pnd gehad en was ik ook heel bang om een psychose te krijgen. Zeker als TO bijvoorbeeld medicatie moet afbouwen en hormonen na de bevalling is een recept voor drama..
Daarbij ben ikzelf een KOPP kind en dat is echt vreselijk geweest voor mij.
dinsdag 23 september 2025 om 18:06
Het schrijnende is vaak dat ouders met psychische problemen ook kinderen krijgen die op een of andere manier extra gevoelig zijn. Althans, dat is wel mijn indruk. Geen idee of dat ooit onderzocht is. Maar dan heb je een labiele moeder met een kind dat daar snel van in de stress schiet. Niet handig, want dan krijg je zo'n versterkend effect.
dinsdag 23 september 2025 om 18:07
Haha, over veelposters gesproken. Oh, en ik wilde je staffen voor op de man maar iemand was me al voor.NomenNescio schreef: ↑23-09-2025 17:38Ok, als veelposter op dit topic die kennelijk een drang voelt om to te overtuigen toch vooral aan kinderen te beginnen, vertel je dan ook even gewoon eerlijk jouw eigen achtergrond en dat van je kinderen erbij? Dan heeft to denk ik een wat breder concept van wat jij verstaat onder niet zo moeilijk doen en moet allemaal kunnen en liefde alleen is genoeg.
Onze harten bleven branden door de liefdesvlam
dinsdag 23 september 2025 om 18:15
Claire45 schreef: ↑23-09-2025 17:32Ik schrik een beetje van dit topic! Zoveel negatieve ervaringen van moeders die doen alsof het krijgen van een kind een complete aardverschuiving teweeg brengt en alsof je als moeder over bovenmenselijke krachten en inzichten moet beschikken… het gaat om een kind krijgen, hè, iets heel natuurlijks en meestal gaat het gewoon goed.
Het belangrijkste lijkt mij in jouw geval, TO, een stabiele partner en die heb je. Daarnaast kan je zelf waarschijnlijk prima inschatten of je dingen een beetje los kunt laten, baby’s brengen best wat chaos met zich mee, maar het zijn kleine dingen die meestal echt wel loslopen. Oudere kinderen hebben wel structuur nodig maar het blijft redelijk overzichtelijk, je hoeft geen raket naar de maan te begeleiden of zo, gewoon alledaagse dingen die wat planning vereisen, maar echt, zo complex als het hier wordt geschetst, is het allemaal niet.
Ja, dingen kunnen anders lopen maar dat geldt voor vrijwel alles in het leven, dus of jij een gezond en stabiel kind krijgt, kan niemand je vertellen. Je kunt je denk ik ook niet voorbereiden op zware tegenslag, en gelukkig maar, anders kreeg nooit meer iemand een kind. Alle ouders hebben op een dag de gok gewaagd, op hoop van zegen, en daarna kun je alleen maar hard je ogen dichtknijpen en hopen dat je het juiste hebt gedaan (en niet je eigen leven hebt verwoest, want mensen die aan kinderen beginnen hebben meestal een redelijk gelukkig leven, waarom zouden ze anders kinderen krijgen?)
In mijn ervaring ‘weet’ je het zodra de baby is geboren: dit is het, beter wordt het niet! Wat nergens op slaat, natuurlijk volgen er diepte- én hoogtepunten en wordt alles op zeker moment normaal, maar dat oergevoel kun je alleen ervaren door het te dóen, niet door erover te filosoferen en te tobben en te twijfelen. Maar ja, dat is dus tevens de fuik: je komt er alleen achter als je daadwerkelijk een kind krijgt. Of je kiest ervoor om geen kind te krijgen, ook een prima besluit, maar dan zul je dus nooit weten of je het juiste hebt gedaan.
Ik denk: de vraag stellen (wil ik een kind?) is hem beantwoorden.
Dat je ooit een psychose hebt gehad, zegt niets over de toekomst (denk ik). En je hebt een stabiele partner. Die bovendien open staat voor het ouderschap. Ik zou het niet te ingewikkeld maken en (vreselijke uitdrukking maar hier wel van toepassing) luisteren naar je gevoel.
Maar dat is ook echt zo. Een kind krijgen zet je hele wereld op zijn kop. Soms positief, soms negatief. Het is zo'n ontzettende ingrijpende verandering, het is met niks anders te vergelijken.
Ikken meerder mensen die zeggen dat als ze de keuze weer zouden kunnen maken, dat ze dan niet voor kinderen hadden gekozen. Google er ook maar eens op. Laatst was er ook een topic over dit onderwerp.
De keuze om het niet te ingewikkeld te maken ligt niet alleen aan jezelf, maar ook aan wat voor kind je hebt. Je hebt niet alles zelf in de hand.
Bij twijfel, niet doen. Beter spijt dat je niet voor een kind bent gegaan, dan spijt dat je er wel aan bent begonnen.
dinsdag 23 september 2025 om 18:21
Absoluut waar.daffy schreef: ↑23-09-2025 16:37Niet doen. Je brengt een nieuw wezen in de wereld die je mogelijk opzadelt met psychische problematiek die blijkbaar zo heftig is dat je niet zelfstandig kunt functioneren. Dat zou voor mij al geen optie zijn.
Qua zwaarte van het moederschap is het misschien goed om eerst weer eens te gaan werken, want hoewel ik zelf geen kinderen heb, weet ik uit betrouwbare bronnen wel dat kinderen meer energie kosten dan een baan. Maar heel eerlijk klinkt het niet alsof je stabiel en belastbaar genoeg bent als ouder, hoeveel liefde je ook te geven hebt.
dinsdag 23 september 2025 om 18:22
dinsdag 23 september 2025 om 18:22
Vind je het op de man als je als poster beweert dat kinderen opvoeden niks meer vraagt dan wat liefde. Terwijl lezers die ook maar een beetje bekend zijn met deze forummer, weten dat haar kinderen en zijzelf bepaald niet zijn gevrijwaard van (mentale) problemen? Als dit haar mening is, daarin is ze helemaal vrij. Maar vertel dan ook het eerlijke verhaal.Lady*Voldemort schreef: ↑23-09-2025 18:07Haha, over veelposters gesproken. Oh, en ik wilde je staffen voor op de man maar iemand was me al voor.
dinsdag 23 september 2025 om 18:22
Ik heb dat anders ervaren. Terwijl ik de meest chaotische persoon (ADHD) ter wereld ben en ik mezelf nooit heb beschouwd als een ‘echte moeder’, juist niet eigenlijk.NomenNescio schreef: ↑23-09-2025 17:42To, vanuit eigen ervaring zou ik er niet aan beginnen. Het ouderschap heeft me flink overvallen en vond het erg pittig. Ook als je gewoon gezond bent en een partner hebt die een volwaardige ouder is. Een beetje pokon, of beetje liefde en aandacht is niet genoeg. Tuurlijk, je kinderen zullen heus wel de 1.60 halen en van je houden. Maar jullie situatie klinkt voor mij als een recept voor overspannenheid. Ofwel van jou, ofwel van je partner. En dat is dan nog als je een 'normaal' kind krijgt zonder al teveel moeilijkheden.
Ik ben van nature nul verzorgend en heb nul geduld voor getrut. Maar door mijn kind heb ik ontdekt dat ik juist enorm veel voordeel heb van mijn losse, ongestructureerde aanpak zonder hoge verwachtingen van mezelf: het zal wel goed komen. Dat vertrouwen had ik nooit verwacht maar het werd me door het moederschap gewoon in de schoot geworpen. Ik kán dat! Dat was (en is) echt een enorme openbaring, maar ik denk dat het gewoon instinct is. Je hoeft er niet over na te denken, het ís er gewoon.
dinsdag 23 september 2025 om 18:23
Graag gedaan.Lady*Voldemort schreef: ↑23-09-2025 18:07Haha, over veelposters gesproken. Oh, en ik wilde je staffen voor op de man maar iemand was me al voor.
I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...
dinsdag 23 september 2025 om 18:28
Ik dacht ook altijd dat het het belangrijkst was dat een kind maar genoeg liefde en aandacht krijgt.Ginevra schreef: ↑23-09-2025 10:54"Want ik geloof ook heel sterk dat liefde en aandacht het belangrijkst is"
Daar twijfel ik over. Ik denk dat het heel fijn is voor een kind om veel liefde en aandacht te krijgen, maar ik denk dat stabiliteit en veiligheid minstens zo belangrijk zijn.
Ik heb een paar keer in de praktijk gezien wat het betekent als een moeder dat niet heeft.
Even realistisch: hoeveel kan je man ondersteunen? Fijn als hij de stabiele factor is, maar wat als hij 45 uur per week weg is en jij zit thuis te wanhopen met een huilbaby? Wat heb je aan netwerk in de buurt?
En dat is natuurlijk het allerbelangrijkst.
Maar als je als ouder je kind niet naar een feestje kunt laten gaan omdat je geen kadootje kunt kopen, als je nooit eens ergens naar toe kunt gaan, naar een pretpark of zwembad omdat het geld er niet is, als je kinderen altijd oude kleren dragen en hun vriendjes en leeftijdgenootjes wel leuke kleren, dan raakt je dat als ouder.
Als jouw kind op die manier buiten de boot valt, is dat heel erg, zowel voor kinderen als voor ouders.
dinsdag 23 september 2025 om 18:34
Ik ben het helemaal met jou eens. Vooral de laatste zin vind ik goed verwoord.Suus schreef: ↑23-09-2025 18:15Maar dat is ook echt zo. Een kind krijgen zet je hele wereld op zijn kop. Soms positief, soms negatief. Het is zo'n ontzettende ingrijpende verandering, het is met niks anders te vergelijken.
Ikken meerder mensen die zeggen dat als ze de keuze weer zouden kunnen maken, dat ze dan niet voor kinderen hadden gekozen. Google er ook maar eens op. Laatst was er ook een topic over dit onderwerp.
De keuze om het niet te ingewikkeld te maken ligt niet alleen aan jezelf, maar ook aan wat voor kind je hebt. Je hebt niet alles zelf in de hand.
Bij twijfel, niet doen. Beter spijt dat je niet voor een kind bent gegaan, dan spijt dat je er wel aan bent begonnen.
dinsdag 23 september 2025 om 18:41
Maar lees jij wel het uitgangspunt van to? Die schrijft niet dat ze 'los is zonder hoge verwachtingen'. Die omschrijft zichzelf bijna als tegenovergesteld. Ik denk zelf ook helemaal niet dat ouderschap een enorm zorgzaam type nodig heeft. Ik denk dat er vele stijlen in ouderschap zijn. Maar het leven aankunnen, onder druk/prikkels met slaapgebrek functioneren en met emoties kunnen omgaan lijken me wel belangrijke eigenschappen. En dan zeg ik toch echt nog steeds nee.Claire45 schreef: ↑23-09-2025 18:22Ik heb dat anders ervaren. Terwijl ik de meest chaotische persoon (ADHD) ter wereld ben en ik mezelf nooit heb beschouwd als een ‘echte moeder’, juist niet eigenlijk.
Ik ben van nature nul verzorgend en heb nul geduld voor getrut. Maar door mijn kind heb ik ontdekt dat ik juist enorm veel voordeel heb van mijn losse, ongestructureerde aanpak zonder hoge verwachtingen van mezelf: het zal wel goed komen. Dat vertrouwen had ik nooit verwacht maar het werd me door het moederschap gewoon in de schoot geworpen. Ik kán dat! Dat was (en is) echt een enorme openbaring, maar ik denk dat het gewoon instinct is. Je hoeft er niet over na te denken, het ís er gewoon.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
