Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Wat ontzettend naar dat je zo kopje onder was Olle. Het is fijn om je weer even te zien, maar voel je alsjeblieft niet verplicht.
Als het voor jou beter is om afstand te houden, doe dat dan.

Olle, wat fijn om even iets van je te lezen. Voel je nooit verplicht iets van je te laten horen, maar ik mis je als je er niet bent.

Avo, hoe is het nu? Ben je de nacht en de dag een beetje doorgekomen? Is het gelukt zonder (al te veel) straf?

Ik had me helemaal niet gerealiseerd (maar wat fijn), dat er ook nog een schoonvader is. Snap wel dat dat het moeilijker maakt om eventueel bij hun te blijven. Je weet nog geen datum toch? Anders kan je kijken of er toevallig iemand op vakantie is ook in die tijd. Of misschien een andere mogelijkheid: kunnen man en kids een weekje op een vakantiepark in de buurt bivakkeren? Het valt vast niet precies in een vakantie, maar dat ze van daaruit naar school gaan en voor de rest met man lekker leuke dingen doen, zwemmen, enz. Hebben zij ook iets extra's, en hoef jij je minder schuldig te voelen dat je er niet voor ze bent (dat vind ik niet, ik vermoed dat jij dat zou vinden).

Als het allemaal geen optie is snap ik dat ook, ik opper gewoon alles wat er in me opkomt en jij mag alles afwijzen

Lieve Olle, wat fijn om je even te lezen. En wat naar dat je kopje onder bent gegaan. Gek is dat he, dat het ene moment je het gevoel kan hebben alles op de rit te hebben en het andere moment alles ophoudt? Begin je weer te klimmen? Of is het nog steeds donker?

Avo, heb je beste vriendinnetjes die begrijpen zonder praten, waar je stil kan zijn zonder verwijt? Is het een idee als je zo iemand hebt, om samen een huisje in de buurt te huren? Twee slaapkamers, ze kan haar eigen gang gaan, maar wel in de buurt?

Dat zou mijn oplossing zijn. Maar dan is het wel handig zo'n vriendschap te hebben...

Of kinderen juist een weekje naar opa en oma, en thuis met man? Hij is veilig, toch?

Jullie denken lief mee!
Man& kinderen eruit zetten wil ik niet. Gedoe met sporten, schoolspullen, speelgoed, clubjes en afspraken.
Bovendien voelt het heel naar om hen te vragen weg te gaan omdat ik niet wil zorgen.

Huisje huren is nu de overweging. Kosten zijn al hoog door coach/hapto, dus dat vind ik heel moeilijk. Het alleen zijn is twijfel handig.
Vriendin vragen is te groot, teveel overlast.
Ik wil wel afspraken vooruit plannen met vriendinnen om te wandelen of savonds even een bakkie te doen of te sporten. Gewoon, dat ik niet verzuip alleen.
Dat voelt -zeker als k het niet uitleg en ze dus makkelijk nee kunnen zeggen- als niet teveel.

Kinderen een week naar opa en oma.
De goede opa en oma wonen net te ver voor clubjes, school, vrienden etc. Daarnaast zouden kinderen dat raar en niet echt chill vinden in een schoolweek denk ik.
Mijn ouders zou makkelijker zijn, dichterbij. Maar geen haar op mn hoofd die daaraan denkt.
Zolang en zoveel alleen met de kinderen is geen optie.

Op iemands huis passen ga ik zeker even checken.

Jullie zijn lief.
Net voor het eerst een beetje met man over gehad. We praten dus echt niet over dit soort dingen...

Ik ga erover nadenken, maar dit is voor mij veel te groot om te vragen.
Een keer afspreken in die week is moeilijk maar durf ik wel denk ik.

Avo: Ik denk dat ik ook voor een huisje ergens in de buurt zou gaan in combinatie met veel vooruitgeplande afspraken. Desnoods elke dag een, privé of met een zorgverlener. Zodat je geen enkele dag de hele dag bent.

Wat mooi geschreven naar Selune trouwens!

Ik zit de laatste weken niet goed in mijn vel, veel aan het piekeren, waarvan ik merk dat dit me echt niet beter laat voelen of misschien is dit juist wel de oorzaak, maar ik kom niet goed uit die spiraal. Het werk vraagt veel energie en ik voel me daar vaak ook niet voldoen. Ik had vanmiddag iets daarover tegen een collega gezegd die ik niet vaak zie en zij kon het moeilijk geloven dat ik het niet goed zou doen, want * en * is voor iedereen moeilijk. Klopt, maar ik voel me momenteel echt te kort schieten.

Mijn rooster is ook niet fijn en ik ben op dinsdags al uitgeput, dus ik wil dat in de 2e periode anders. Collega die daarover gaat is vanaf eind deze week voor een aantal weken tijdelijk ziek thuis en haar taken zijn overgedragen, dus ik dacht: ik geef dit alvast bij haar aan met de vraag of zij het nog doorgeeft aan haar tijdelijke vervangers of dat ik het rechtstreeks met hen moet bespreken. Krijg ik terug dat ik het t.z.t. bespreekbaar moet maken (oké) met nog een opmerking erbij alsof ik geen recht heb om iets aan mijn rooster te willen veranderen. Daar ben ik dus erg over gevallen, want ik sta volledig in mijn recht plus dat iets lijkt mij altijd anders kan als daar een goede reden voor is. Ik heb nog niet gereageerd trouwens omdat ze het toch niet meer leest.

Zeg ik dat tegen man, komt hij weer meteen met 'vind je het nog wel leuk' blablabla. Elke keer als ik iets vertel wat ik niet leuk vind of waar ik me aan erger op het werk komt hij daarmee. Hij noemt het zelfs klagen. Dus in plaats van dat hij gewoon naar me luistert, zit ik dan weer in een discussie over het verschil tussen de definitie van klagen en je ergens aan ergeren of niet leuk vinden. Jezus, ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt, maar ik moet blijkbaar eerst afwegen of het wel positief genoeg is.

Bottom line, ik voel me nergens echt gehoord en dat is precies de rode draad waarvan het einde zoek is. Wat kan ik meer doen dan dingen aangeven, erover praten? Wat als dat niet genoeg is?

@advo in hoeverre weet je man van je kliniek opname en wat er daarna verwacht gaat worden ? Want iedereen roept hier goede ideeën maar man moet ergens wel onderdeel zijn in je herstel/in je veilige haven thuis en ik weet dat ik makkelijk praten heb met een man zoals de mijne maar juist doordat hij in je plan zit kan je thuis dadelijk beter los laten en dat is wel belangrijk in de kliniek voor de focus.

@diva kan je niet na bedrijfsarts en bij hem neerleggen waarom een bepaald rooster belangrijk is. Als het zwart op wit staat kunnen je collega's er niet meer op heen.

Wat naar dat je je zo niet gehoord voelt Diva. En ook al zou het klagen zijn: soms helpt klagen ook om het even uit je systeem te krijgen. Zolang het maar niet consistent iedere dag hetzelfde riedeltje is waar je geen acties op onderneemt. En dat doe jij wel, ook als er niet naar geluisterd wordt.

Ik vind individuele therapie heftig, maar relatietherapie gewoon bijna niet te doen geloof ik....

Het moeten uitspreken hoe ik dingen zie (hel) en dan ook nog over man met man erbij (onveilig) en dan ook nog horen hoe hij mij en mijn gedrag ervaart (schuld) en dan proberen overeind te blijven staan (vermijding en dat willen tackelen) en dan nog alles moeten processen (totale botsing) en dan is het uur om, wordt er aangeraden thuis niet op door te gaan maar dat voor therapie laten, en nu geen idee hoe ik me dan nog verhoudt tot man, onveiligheid want hij weet nu hoe ik me voel en ik mag het niet goedmaken en eigenlijk moet ik dat sowieso niet willen want overlevingsstrategie maar hoe moet ik me dan in hemelsnaam gedragen?

O, en boosheid. Die borrelt ook op. Maar mag er eigenlijk niet zijn.

Aan het eind dissocieerde ik ook nog eens, wat heel gênant was want het was 2e keer bij deze therapeut en het lukte me echt niet meer om te praten. De tranen bleven stromen maar zonder geluid. En ik zat volledig op slot.

Volgens mij is weglopen en scheiden makkelijker

Oh dat lijkt me ook echt de hel Lucy.. Zo alles wat je geleerd hebt NIET te doen. Wat zal dat rete onveilig voelen.
Kudo's dat je het toch doet, dat je het aangaat. Hoe heftig en ongemakkelijk ook nu, jullie leren dingen bespreekbaar te maken met elkaar, en hoe je daarop kan reageren.
Hopelijk opent de manier van hoe je dingen uit, en hoe je daarop kan reageren wat deurtjes, zodat jullie elkaar straks ook weer begrijpen en ontmoeten, in plaats van alleen de irritatie en boosheid.
Maar weglopen en scheiden is, zeker voor jou als pleaser en vermijder, zeker makkelijker denk ik. Dus je investeert nu niet alleen in je relatie, maar ook heel erg in jezelf. Oefenen met hoe communiceer ik nou effectief, eerlijk, en op zo'n manier dat de ander graag wil luisteren.
(heb ik ook nog heeeeel veel in te leren. Maar echt heeeeel veel)

Friet, man weet van de opname, en we hebben het gisteren een kwartiertje gehad over de nazorg: dat gz psych niet meer hoeft, dat ik het ga fixen met coach, hapto, poh. Dat dat teringdure zaak wordt. Dat ik daarom twijfel aan een huisje. En omdat alleen zijn misschien niet handig is.
Man is dan heel erg 'gewoon doen, dat geld boeit niet. Doen wat je nodig hebt'. En 'wij redden het thuis wel' en ook 'maar we kunnen je ook thuis met rust laten' (en snapt dan niet dat ik vervoglens me op zit te vreten omdat 'mijn' klusjes gewoon blijven liggen en zich opstapelen en ik me verantwoordelijk ga voelen voor weekboodschappen (maar dan doe ik die toch, als jij de lijst maakt. En dat bedoel ik dus), de viezige onopgeruimde bende, dat de kinderen lang op schermen zitten etc. Hij is een schat, en houdt de boel prima gaande, iedereen krijgt te eten, er wordt gestofzuigd, er zijn schone kleren. Maar er liggen ook 700 lege flessen, de toiletten en badkamer worden niet gedaan, de kinderkamers niet opgeruimd, stoffen is overbodig, de schone was ligt in stapels naast de wasmachine te wachten tot het opgeruimd wordt, de koelkast staat vol bedorven restjes, de planten zijn op sterven na dood... Allerlei dat soort dingen.
En als ik er niet ben, dat niet zie, dan heb ik daar geen last van. Als ik thuis ben gaat het vreten dat ik het niet regel/doe/bijhoudt/lui/vadsig/walgelijk etc. )
Zijn insteek op na de opname: doe wat jij denkt dat goed is, wij regelen het hier wel. Ik kan niets voor je doen he?
En dat snap ik. Want ik praat dus weinig met hem. Ja, over de kinderen. Over werk. Over de buren. De prijs van de boodschappen. Dat rare wicht op de sportschool.
Maar niet over dingen die ertoe doen.
Gister dus een beetje. En dat is voor mij moeilijk, en hij weet niet goed wat te zeggen of hoe te reageren.
Maar goed, hij weet dus dat ik het ingewikkeld vind erna. Hij zegt of denkt niets over wel of niet alleen (weet wel van afgelopen december en dat ik toen niet alleen kon zijn), heeft zoiets van ga er lekker tussenuit, regel het lekker.
Hij weet nu dat ik er heel heel erg tegenop zie. Maar vertaalt dat als 'ja het lijkt me ook best spannend'.
Nouja, zo staat het er in dus.
Hij is superlief, supersupportive, geeft me carte blanche.
Maar er is emotioneel een grote afstand wat dit betreft.
(en dat maakt het misschien wel juist zo veilig).

Diva:
Wat rot dat je er nu alweer tegenaan loopt echt uitgeput te zijn.
Het zou fijn zijn als de tijdelijke roostermaker rekening met je wensen/voorkeur kan houden. Is dat ook normaal bij jullie?
Bij ons op werk kan je wel voorkeuren en dagen dag je echt geen kinderopvang hebt doorgeven, maar dat moet wel uitkomen dan qua bezetting.
Ik dacht dat dat binnen onderwijs en zorg ook zo was?
Heb je je man al gezegd dat je gewoon even wilt klagen?
En weet je ook waarom hij denkt dat jij het niet leuk vindt?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik me ook vaak afvraag waarom je dit werk zo graag wilt doen en of het bij je past.
Het kost je zoveel dat ik vaak hoor dat je uitgeput bent, het niet red, je vindt dat je het niet goed doet, je moeilijke klassen hebt, en dit jaar niet genoeg ondersteuning.
Nou snap ik dat ik de leuke dingen niet hoor, en dat er vast een supertoffe kant aan zit waar je energie van krijgt. Maar ik hoor m niet terug. Ik hoor en zie vooral iemand die zich overbelast voelt, en ongelukkig omdat ze het niet goed denkt te doen. Eigenlijk al heel lang.
Kan het zijn dat je man dit thuis ook ziet/hoort?

Wij klagen thuis ook allebei wel geregeld over ons werk. Als het druk is, dingen niet goed lopen. Ik voel me ook vaak onzeker en falen, en dat weet mijn man.
Maar over het algemeen hebben we ook wel veel positieve verhalen.
Ik hoor mijn man ook geregeld enthousiast vertellen hoe tof xxx was, over die ene klant die zo enthousiast is, over hoe hij dit en dat aangevlogen heeft, en of dat goed werkte of niet.
Is dat er bij jou ook?

Het is fijn om bij je partner helemaal jezelf te kunnen zijn. Maar ik probeer ook nog wel steeds om mijn partner de leuke versie van mij te geven.
De versie die ik ook opzet naar vrienden, een avondje weg, etc.
Niet dat hij thuis altijd maar het sacherijnige dooie wijf zit.
Is dat bij jullie ook nog? Of trekt je werk je zo leeg dat je thuis echt nergens meer energie voor hebt?
Dan raad ik je wel echt aan om te kijken naar je werk prive balans.

Weet je avo, ik merk dat er dingen gezegd worden die ik snap. Maar ik voel me zo ongezien.

Dat hij het daar heeft over dat vrijheid voor hem enorm belangrijk is. Maar dat hij niet ziet dat die vrijheid mij 18 jaar beknot heeft. Omdat ik me constant heb aangepast. Mijn baan heb aangepast zodat hij de baan kon doen die hij leuk vond. Maar ook elke zondag de hele dag fietsen, ook toen de kinderen heel klein waren. Alle vrijheid om voor het werk constant naar het buitenland te gaan, terwijl hij wist dat ik mij niet zeker voelde in mijn rol als moeder, en het normaal was dat ik dat allemaal opving. Ben gaan wonen waar hij graag wilde omdat een compromis niet mogelijk was. Nu in een huis woon die tornt aan mijn financiële vrijheid, omdat dit huis hem een gevoel van vrijheid geeft. En daar geen serieus gesprek over te voeren valt, want: zijn vrijheid.

En de discussie van van de week, over dat zijn "ik ga nooit bij je weg" (en hoe deze bij mij binnen kwam) door hem wordt opgevat als een beknotting van zijn vrijheid, want dan mag hij niet alles zeggen (terwijl dat niet de insteek was waarom ik het met hem besprak).

Zijn vrijheid staat boven mijn vrijheid. En dat is mijn eigen schuld. Ik heb zijn vrijheid ook altijd boven mijn vrijheid gesteld. Maar nu ik langzaam ook een beetje ruimte in wil nemen, verwijt hij mij dat dat ten koste gaat van zijn vrijheid.

En ik haal dit straks weer weg, want het is niet eerlijk. Het zijn mijn eigen keuzes geweest. Ik verander, hij heeft er niet om gevraagd. Hoe heeft hij ooit rekening kunnen houden met grenzen als ik die grenzen zelf niet eens zag of voelde? Het verleden valt niet te veranderen en hoe ik ermee om ben gegaan ook niet.

En eigenlijk heb ik het hem nooit verweten. Maar nadat hij vandaag heeft gezegd in die sessie ben ik zo ontzettend boos op zijn "mijn vrijheid". En dat hij totaal niet ziet wat zijn vrijheid voor mij heeft betekend.

En toen ik boos werd ging ik dissocieren.

Want boos mag niet en is gevaarlijk.

En nu ben ik alleen maar aan het raaskallen over mijzelf. Sorry...

Wat zou het fijn zijn als je niet alleen carte blanche krijgt in wat je nodig hebt, maar man ook knopen voor je door zou hakken he? Zou voelen dat het te groot en zwaar is, en dat je niet alleen toestemming en "maak je niet druk over het geld, doe wat nodig is" krijgt, maar een "ik boek, en bel ma of zij en ik zo ag en toe bij je kunnen inchecken" (ik noem maar wat).

Ik probeer mee te denken op het schoonmaakstuk, maar dat is lastig. Als hij het niet ziet, ziet hij het niet. En het is voor jou een te grote stap om daar ook nog hulp op te moeten vragen ..

Je zou enorm welkom zijn op mijn zolder, maar dat is te ver van poh en coach en hapto vermoed ik, en nouja... iets met vermoorden.

Kun je van tevoren een signaleringsplan maken voor in je huisje? Afgestemd met bepaalde personen en desnoods een safeword dat als dat komt, iemand meteen komt/contact opneemt? Iets dat alleen zijn minder gevaarlijk maakt, maar ook haalbaar?