Kind van gescheiden ouders?

Ocherrum schreef: ↑

26-09-2025 08:56

En ik voel me dan toch gedwongen (stom) om mezelf te verdedigen: ik zie zijn kinderen wel, omdat ik dat met zijn ex (jaja!) afspreek. Maar ik vind het niet zo eerlijk dat het dan altijd uit haar tijd moet komen en ik trek die emotionele chantage 'ze missen je' van mijn ex dan erg slecht. Maar goed, ik app ze nu direct met datums maar pubers zijn niet echt van het antwoorden, merk ik. Misschien er eens een gifje tegenaan gooien

Wat fijn dat je zijn kinderen, die jou missen, toch nog ziet en je daarvoor inzet! Ik denk dat je nog werk hebt aan loslaten van dat dingen 'eerlijk' moeten zijn en vooral in de relatie met je ex. Door daaraan vast te houden blijf je daar heel veel emoties en spanning bij hebben, zonde van jou, zonde voor je kinderen.

Zijn kinderen missen jou, hun moeder vindt het (ook) belangrijk om daar gehoor aan te geven en dus wil zij dat met jou regelen. Meer is het niet, betrek de 'eerlijkheid' over haar tijd/zijn tijd daar niet in. Het gaat om de tijd van die kinderen zelf.

En die emotionele chantage van je ex mag je (leren) laten waar die hoort: bij hem. Als jij los gaat laten dat jij van hem erkenning wil (waarom? waarvoor?) dan vallen dit soort dingen ook weg en kun je het eindelijk bij hem gaan laten. Ondanks dat dingen ook tijd nodig hebben mag je hier best een prio aan geven, om te onderzoeken waarom jij nog steeds erkenning wil van je ex en hoe je gewoon voor jezelf mag gaan staan (en dus jezelf die erkenning mag geven) zonder afhankelijk te zijn van je ex.

TO als hij geen hulp wil kun je nog wel hulp voor jezelf inschakelen. Ik snap dat dat lastig is en voelt als oneerlijk want waarom moet jij hulp zoeken? Hij is toch weggegaan en en nieuwe relatie gestart?! Maar dit gaat niet vanzelf over, ik weet dat uit ervaring. Ik heb het na een aantal jaar touch gedaan en dat heeft mij en de kinderen veel opgeleverd. Blijven hangen in boosheid en verdriet gaat je nergens brengen.

Ik sla even een paar pagina's over dus mogelijk dat ik iets herhaal wat al gezegd is.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was. Daardoor zijn we geëmigreerd van Duitsland naar Nederland. Mijn vader is in Duitsland blijven wonen met een reistijd van 6-8u enkele rit. Dat maakt de situatie wel anders omdat er dus zeer weinig contactmomenten waren. In de eerste 2j na de scheiding hadden mijn ouders meer boosheid vooral vanuit mijn moeder (mijn vader was zeer vaak vreemdgegaan). Hij sliep dan in hotels etc.

Toen de eerste boosheid weg was kon hij gewoon bij ons in huis overnachten en hadden ze goed contact. Ik vond het ook heel fijn dat ze bij ons door 1 deur konden. Dus diploma uitreikingen etc waren geen probleem mbt mijn ouders. Mijn verdere familie (grootouders etc) vonden dat wel heel ingewikkeld en wilden dan pertinent niet komen. Dat vond ik wel altijd erg lastig omdat je ze toch beiden lief hebt. Ondertussen leeft alleen mijn moeder nog en is er op dat gebied geen probleem meer. Zij had ook oprecht verdriet toen hij overleed. Ze konden elkaar ook altijd bellen als er vragen etc waren. Dus waardeloze echtgenoten, goede ouders.

Dus wat ik je mee wil geven. De contactmomenten die je benoemd zijn meer dan prima. Dat jij boosheid hebt naar jouw ex toe om hoe de relatie beëindigd is, is ook prima! Persoonlijk vind ik het niet netjes van hem (en zijn vriendin), om jou te dwingen tot contact waar je niet achter staat. Dus wat je kunt doen is afwegen of je dat "modern family" life wil voor je kind. Aan de andere kant, je bent wel uit elkaar. Als hij gezellig thee met je had willen drinken, dan had ie misschien eerder na moeten denken? (ervanuit gaan dat jullie scheiding vergelijkbaar is qua oorzaak met die van mijn ouders).

Als je voor het 1e kiest, dan kan je ook overwegen dat je het nu niet wil maar mogelijk in de toekomst wel. Mijn moeder kon dat de eerste paar jaar ook niet.

Sterkte!

Ocherrum schreef: ↑

25-09-2025 11:11

Het is niet de bedoeling dat ik er elke week zit ofzo maar voorbeeld: ons kind had eindvoorstelling maar die werd drie keer gehouden. Mijn ex wilde dat we samen naar één voorstelling zouden gaan, en ik wilde dat niet en uiteindelijk zijn we elk naar een andere voorstelling gegaan. Daar werd ook het argument 'beter voor het kind' gebruikt maar kon ik toen pareren met 'zo is er twee keer publiek voor hem'. Dat ik geen behoefte heb om een uur naast mijn ex in een zaal te zitten, wil er niet in.

Zijn kinderen willen graag contact houden met mij en ik met hen, maar mijn ex komt niet verder dan dat ik maar bij hen moet komen eten als oplossing. Alle andere oplossingen moet ik maar regelen.

Heel eerlijk gezegd ben ik het in beide gevallen eens met jouw ex. Ik kan me goed voorstellen dat je niet met zijn allen uitgebreid uit eten wil maar en uurtje samen bij de voorstelling van je kind lijkt mij niet teveel gevraagd.

En als jij zijn kinderen wil blijven zien, dan regel je toch iets met ze?