Stap voor stap: kleine plannen, grootse toekomst

Oei, das een pijnlijke, dat eenzaam zijn in gezelschap veel pijnlijker is dan eenzaam zijn in je eentje.



Dan denk ik: waarom voel ik me nu achter de PC zo fijn, terwijl andere mensen op zomeravonden wijntjes drinken op het terras?

(okay, vanavond regen, maar het idee)

De 'vrienden' die ik hier heb zijn geen ECHTE vrienden, zijn tijdvulling. Ik heb niet zo snel een 100% klik met iemand. Of 90%, ook goed. Ik heb wel goede vrienden, maar die wonen ver weg en daar fiets ik niet even heen.



Propje, goed dat je 9e dag erop zit! Fijn dat je een echtgenoot hebt. Tenminste, ik hoop dat je een fijne relatie hebt... en dat je man je steunt.



Ben niet zo goed in relaties... tot op heden. Velen vinden mij een 'leuke meid' maar zijn niet in staat me echt te snappen, door me heen te prikken zegmaar. Ik word pas verliefd als iemand op dezelfde golflengte zit, op bepaalde momenten dezelfde humor heeft, etc. etc. Ik word niet zo vaak verliefd.



Iris, je komt best wijs over. En optimistisch. Volgens mij heb je veel geleerd in de afgelopen jaren. Heb je een leuk sociaal leven? Niet iedereen begrijpt dingen als 'psychische ziekte'. Maar je lijkt me een gezellig persoon, hoe ik je meemaak op het forum.

Ja, Digi, tijd om te stoppen!



Ik vond vroegah (14 ofzo) alcohol niet eens lekker. Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik echt niet veel gedronken. Toen ik op mijn 19e ging studeren ging het wel steeds beter. (Zoals iemand later eens zei: jij was altijd zo extreem dronken)

Ik viel nooit van mijn fiets ofzo... t ging altijd net goed allemaal. Vind het achteraf nog wel grappig: als ik op de WC zat en de muren gingen draaien was het even genoeg... ging dat gevoel over dan nam ik weer een biertje.



t Begon wat ongezonder te worden toen ik slecht ging slapen en dan 's nachts wel eens een paar biertjes nam om weer in slaap te komen. En toen ik helemaal niet meer sliep sommige nachten werd dat natuurlijk steeds meer.

Heb ook eens een baan gehad in een tijd dat ik heel slecht sliep... nam ik iedere keer dat ik wakker werd een glas wijn... sliep weer even in.... tot ik weer wakker werd.... enz. En dan iedere ochtend om 9 uur op kantoor... soms gewoon dronken dus. k Had gewoon toen al slaapmedicatie moeten hebben, maargoed, wist ik veel.



Overigens heb ik ook tijden weinig tot niks gedronken. Dat kan ik ook prima.... maar t is dus wel een zwakke plek, die drank. Met name als ik me niet kan ontspannen is t erg verleidelijk.

Ha, iedereen naar bed?



Ik ga ook zo. Er staan nu al dingen in dit topic die ik nooit hardop aan iemand verteld heb. Raar hoor.

Maar even niet bij nadenken dat in principe de hele wereld het hier kan lezen.



Welterusten!!

Heb ook van die dagen gehad... (wel knap trouwens dat je het in huis kunt hebben en toch laten staan)



Maar: een nieuwe dag, nieuwe kansen!



Vroeg opstaan is in ieder geval niet gelukt. Ik sliep wel heel lang en lekker. Ben nog steeds moe eigenlijk. Ik wil straks even gaan zwemmen, kijken of ik daar een beetje van opknap en dan de rest van de dag weer actief ben.

Hallo,

Lekker voor de wekker wakker geworden en al veel gedaan vandaag, vooral huishoudelijk k*t klussen die normaal veels te lang blijven liggen.Wel lekker dat het gedaan is inmiddels.

Ik ben gelukkig getrouwd inderdaad met een hele lieve echtgenoot. Ik was ook zo iemand die niet goed in relaties was hoor, maar je moet inderdaad gewoon de juiste tegenkomen en om te weten of dat de goede is moet je misschien ook wel eerst een paar foute tegenkomen . Dat is voor mij ook een reden om voor 'de gezondheid' te kiezen., Ik heb natuurlijk veel narigheid meegemaakt maar er is nog zoveel over wat wel de moeite waard is. En thuis op de bank hangend met een kater zorgt er in ieder geval voor dat ik nergens initiatief voor ontwikkel (en ik denk dat dit ook de bedoeling was). Ik ben mijn eigen grootste vijand, ik begrijp dat dat bij jullie nog ingrijpender is, ik ben zo neurotisch als de pest maar het lijkt me erg moeilijk om echt een psychische aandoening te hebben. Ik kom waarschijnlijk weg met 'trekken van' zoals ze in de psychiatrie zeggen.

Ik heb altijd een beetje moeite met die 'stempels'. Je bent 'ziek' of 'gezond' en niets er tussen in? En je hebt aandoening A of B of C of D en dan zou je precies in dat plaatje passen? Zou lekker makkelijk zijn!



Je bent altijd in de eerste plaats een mens, met een karakter, met een geschiedenis, etc. En als je vroeg of laat iets mankeert krijg je evt een 'stempel' van de psychiatrie.



Bij mij was dat 'stempel' manisch depressief. Maar geen 2 manisch depressieven zijn hetzelfde natuurlijk. Ze moeten het beestje alleen wel een naam kunnen geven. (en veel dingen kloppen ook wel met het ziektebeeld, bij mij. Ik ontken het ook niet meer).



Wat ik wil aangeven is dat de grens tussen 'ziek' en 'gezond' helemaal niet zo duidelijk is. Jij hoeft niet te denken dat jouw problemen minder belangrijk zijn dan de onze, omdat er bij jou geen ziekte is vastgesteld.



Wat goed dat je k*tklussen gedaan hebt! Ik heb nog niet veel huishoudelijks gedaan vandaag. Ga straks denk ik even van die Glorix-doekjes halen, daarmee is schoonmaken soms nog een klein beetje leuk



Het zwemmen heeft me goed gedaan. Ik kon wel merken dat ik een tijd niet geweest was.



Overigens nog niets van mijn sollicitatie gehoord. Stiekem wel fijn, kan ik nog even mijn eigen tijd indelen

Daar heb je helemaal gelijk in Moonlight, er zijn zat mensen die helemaal geen psychische 'aandoening' hebben en toch erg weinig van hun leven maken en genoeg mensen die wel een stoornis hebben die er alles uithalen wat er inzit. Ken je Stephen Fry? Die heeft een prachtige documentaire gemaakt over zijn manische depressiviteit. Als ik maar 1 % zou kunnen van wat die man kan!

Lekker zwemmen, is lang geleden voor mij, maar knap er ook altijd van op. Spannend hoor die sollicitatie!

En waar jij op reageert is nou precies het deel van de psychiatrie waar ik tegen ben, heb teveel meegemaakt als secretaresse dat de behandelend co-assistent het even niet meer wist en dan maar zei; nou zet dat dan maar in de DSM van de client en hup iemand had alweer een etiket.

Ik kan daar ook slecht tegen. "Ze dachten eerst dat het borderline was maar nu heb ik dit en dat ook en dat hoort daar helemaal niet bij. Dus nu weten ze het niet!" Dat soort geneuzel.



De naam Stephen Fry zegt me wel iets... maar ik ken de documentaire niet. Er zijn trouwens veel voorbeelden van mensen met manisch depressiviteit die heel succesvol zijn. Ik ken dat wel een beetje: op het moment dat het er echt op aankomt kun je heel veel voor elkaar krijgen. Maar soms komt er daarna een enorme dip.

Ik zal eens gaan zoeken naar die documentaire.



Heb je geen zin om nu te gaan zwemmen? Misschien vind je het eng in verband met de kilo's... maar daar moet je je eigenlijk niets van aantrekken.

Stil hier!



Ik heb een ontzettend duf hoofd vandaag. Weet niet wat het is, gisteren was ik ook al duf / moe. Ben na het eten 's avonds zelfs in slaap gevallen, dik een uur geslapen en moet moeite weer uit bed gegaan. Dat gebeurt me eigenlijk nooit zomaar... overdag slapen alleen met medicijnen of drank. Was wel heel lekker, ik voelde me zo rustig!



Vannacht duurde het wel even voor ik sliep. Was er vroeg in gegaan, maar na een tijdje liggen weer klaarwakker...



Vandaag met mijn administratie aan de slag gegaan. Ik ben eigenlijk bang van mijn administratie... het staat in een doos en ik ben bang dat het bijt als ik er te dichtbij kom. Maar ben ermee begonnen! Het schiet nog niet echt op maar het feit dat ik het durf aan te raken en te bekijken is al heel wat.



Bij de sollicitatie ben ik het niet geworden. Vind het wel jammer maar niet zo heel erg. Het vervelendst vind ik het voor het beeld naar de buitenwereld: de afgelopen dagen kon ik zeggen dat ik een sollicitatie had lopen, blabla. Nu gaat dat verhaal niet meer op. Hoewel die administratie eigenlijk prioriteit heeft, ik hik daar al zo lang tegenaan.



Hoe is t met jullie?

Dag allemaal,



Hier gaat het goed, saaie dagen wel, regenachtig weer hier. Wat kleine voorbereidingen voor de verhuizing, wat dozen verzamelt. Heerlijk uitgeslapen, ik mocht wat langer blijven liggen van mezelf. Met de regen op het raam, gezellig!



Hoe is het met jullie? Prop ik hoop dat je inmiddels op 10/11 dagen zit?



Administratie moonlight, goed dat je begonnen bent. Betaal je rekeningen wel op tijd of gaat alles in de doos meteen? Ik vind administratie leuk. Als er post komt is mijn dag weer goed. Het verbaast je dan misschien ook niet, dat ik vroeger postbode wilde worden echt

Fijn dat je de afwijzing voor je sollicitatie niet zo erg vind. Ga je nog op andere vacatures reageren?



Even inhaken op jullie etiketjes dialoog... Diagnoses zijn maar vreemde dingen. Ze kunnen handig zijn ook voor de persoon zelf, om te herkennen wat valkuilen zijn, hoe de ziekte in mekaar zit, om anderen te informeren, om erkenning te voelen. Maar vaak worden ze ook overgewaardeerd en nooit meer losgelaten, gebruikt als excuus, gebruikt als ernstgraadmeter 'ik heb A, B, C en D, wat heb jij?' en soms zelfs tussen cliënten om te pochen.

Vaak zijn ze niet ergens op gebaseerd zoals interviews of testen, natte vinger werk, zoals jij al zegt moonlight. Maar de cliënt neemt het dan soms bloedserieus, veel te serieus naar mijn mening soms. En nu met de DBC's (diagnose behandel combinaties) moet zonder meer iedereen al een diagnose krijgen ook al is het nog niet duidelijk, wel een diagnose alvast.



Toen ik voor het eerst opgenomen werd wist ik niets van dit alles en vond al die termen best schokkend eigenlijk. Dan rijst ook de vraag 'wat heb ik eigenlijk?'. Een jaar later had ik nog steeds niets, vond dat wel vervelend, iedereen had 'iets'. Altijd zo geheimzinnig met dat dossier waar ze elke dag inschrijven. Daar werd ik retenieuwschierig van, het gaat wel over MIJ dat dikke pak papier. Vreselijk vond ik dat. Bah!



Nog steeds, dat geheimzinnige gedoe. Geen dossiers meer over mij. Je hebt wel het recht ze in te zien, maar het is heel duidelijk dat ze dat liever niet hebben.



Nu boeit het me niet meer, heb ik eindelijk een stempel, wil ik er vanaf. Ik ken mijn valkuilen. De nadelen van een diagnose accepteren en meedragen vaak: je accepteert dat je er niet meer vanaf komt, zo zie ik dat. Je gaat er van uit dat het niet meer over gaat. Schizofrenie geneest niet. Hebben jullie een idee wat voor beeld deze term vaak oproept? De vooroordelen die zijn misselijkmakend. Verder voegt zo'n term ook niets toe, de kennis van de meeste mensen over welke psychiatrische ziekte dan ook is doorgaan nihil of ernstig foutief.

Tuurlijk kan het goed gaan. Ik bedoel niet dat je als je eenmaal een diagnose hebt, dat je niet meer fijn kunt leven. Maar toch wordt er vaak eerst naar de diagnose gekeken en dan pas naar de persoon. Dus Iris wil studeren, maar ze heeft deze diagnose, dus dat kan niet. Want dat kan bijna nooit. Nou en denk ik dan. Ik kom niet uit je studieboek gewandeld.



Wie wil dat nou omarmen? Waarom zou ik dat doen, omdat toevallig de onderzoeker deze conclusie trok.



Het gaat niet om de diagnose, het gaat om mij, en om wat ik doe. En ik omarm die diagnose niet. En ik laat me niet vertellen aan de hand van die diagnose, wat ik zou kunnen, moeten of willen.

Ik leef naar mijn ervaringen.



Ben niet gek...

Lijkt me inderdaad vervelend om het stempel 'schizofreen' te krijgen. Dat je de ziekte hebt is al erg genoeg natuurlijk. Maar het beeld dat mensen erbij hebben is toch vaak dat je meerdere personen denkt te zijn?

Worden veel flauwe grappen over gemaakt.



Wat betreft mijn administratie: meestal maak ik post wel open en weet ik wel wat echt prioriteit heeft. Dus betalingen doe ik binnen de termijn of net iets te laat.

Maar een heleboel gooi ik ook in die doos van: dat ga ik nog wel eens bekijken. Zo stond ik laatst in een winkel en deed mijn pinpas het niet meer. Dan moet ik echt diep nadenken: zou het kunnen dat ze onlangs een nieuwe opgestuurd hebben? Thuis die doos doorspitten... oja, ik heb een nieuwe (een oranje). En er ligt een rekening van de tandarts in de doos.. niemand maakt er een probleem van dat ik die nog niet gedeclareerd heb en dan kan het zomaar zijn dat een hele tijd blijft liggen.



Het is niet mijn hobby dus.

Oja, ik wilde nog iets vragen: Wanneer ga je verhuizen Iris? En ga je ver weg van waar je nu woont?



Dapper hoor!

Oké, nou dan doe je het nog aardig met je post. Misschien geeft het toch wel een fijn gevoel als je alles hebt geordend straks.



Ik ga begin augustus verhuizen, 80 km verder



Spannend wel...

Mensen denken inderdaad direct aan meerdere persoonlijkheden. Ik denk door het idee van stemmen horen, alleen die stemmen komen niet van andere persoonlijkheden. Die diagnose heet DIS.



Zo´n tshirt met op voorzijde ´ik heb schizofrenie´ en op achterzijde ´ik ook´ wekt natuurlijk de verkeerde indruk, naast dat het zonder meer smakeloos is zoiets te dragen.

Maar ik hoor geen stemmen thank god, dat is zoals ik het bij anderen zie, vaak ontzettend invaliderend. Bah echt heel naar.

Ik heb alleen in psychoses stemmen gehoord dat was incidenteel en in het kader van wanen (eigenlijk andersom de waan is vaak een verklaring achteraf).

Zeker spannend!



Wanneer ga je dan weer studeren? Ik dacht gelezen te hebben dat je daar nog even mee zou wachten.

Wat zijn je plannen voor de tussentijd?

In november weer studeren ja... In de tussentijd, ga ik oefenen voor zover het niet allemaal supersnel gaat, om alleen te zijn. Ik ga van het moeilijkste uit, dus dat het niet meevalt. Dan heb ik nog wat maanden om het voor elkaar te krijgen, dat ik me goed voel daar.

Woon jij mooi? Heb je eigenlijk een relatie, of had je dat al verteld...

Daar ben ik dus ook het meest bang voor: het wakker worden en dan alleen zijn...



Momenteel woon ik bij mijn ouders (nee dat had ik nog niet verteld). Meestal zeg ik dat ik bij mijn ouders logeer, maar het is inmiddels een lange logeerpartij. Ik heb van mijn 19e t/m 22e (bijna 23e) op mezelf gewoond en daarna een paar keer een periode. Ging meestal om kamers die ik tijdelijk kon huren. De ene keer ging het goed, de andere keer minder. Soms kon het alleen zijn me echt aanvliegen.

Mijn laatste woning was eigenlijk ideaal voor mij (dacht ik): een etage bij iemand in huis, dus niet helemaal alleen. Fietsafstand van mijn ouders dus kon altijd daarheen als het even niet ging. En gewoon een prettige ruimte. Helaas bleek de huisbaas niet helemaal jofel te zijn en heb ik uiteindelijk meer bij mijn ouders gezeten dan bij hem... Op een gegeven moment de kamer weer opgezegd. Vanaf toen was het een soort bewuste keuze om even hier te blijven. Ik was het verhuizen zat, wilde wat reizen.

Het heeft zijn voor- en nadelen om 'thuis' te wonen. Ik vind het best eng om het huis weer uit te gaan want er komt een moment dat je wakker word en denkt: kut... ik ben alleen.



Niet om jou te ontmoedigen hoor! Vind je heel dapper.



En of ik mooi woon: ja eigenlijk wel. We hebben een grote tuin hier. Het is in het dorp waar ik ook opgegroeid ben. Ken veel mensen hier maar daardoor heb ik het ook spaans benauwd in dit dorp. Er wordt zoveel geluld, geroddeld... Je kunt niet naar de supermarkt of je komt een bekende tegen. Wat dat betreft wil ik heel graag weg.



Nee, geen relatie. Ook even niet op zoek. De laatste 'poging tot' relatie heeft er nogal in gehakt... Ik was er echt ziek van. Blij dat ik nu weer mijn eigen richting kan bepalen.



En jij, relatie of single?

Hoi, hoi,

Yes dag 10 zat er gisteren alweer op, en 1 kg afgevallen, dus dat gaat lekker, weer voor de wekker wakker. Gisteren kwam de buurvrouw even langs en die dronk een paar wijntjes maar geen moeite gehad met het niet meedrinken. Nou drinkt echtgenoot ook af en toe een biertje of wijntje en eigenlijk ben ik daar ook niet mee bezig, dus raar dat ik dat van de buurvrouw zo opmerkelijk van mezelf vond.

Ah de administratie! Ik heb alles keurig op orde maar donder alles daarna alles in een la, 1 keer in het half jaar moet dan alles in ordners worden opgeborgen, wat een ramp! Maar zo lekker als het weer gebeurd is, mmh, misschien ga ik dat morgen eens doen.

Ja IrisH, ik heb mensen echt zo opgelucht gezien met een diagnose, mensen die hun hele leven zichzelf maar niet begrepen of de omgeving die hen niet begreep, zoveel verdriet en geisoleerdheid. En dan is een diagnose een echte opluchting, je weet welke medicijnen mogelijk kunnen helpen, ze kunnen lotgenoten zoeken enz.

Ik heb mensen ook wel horen dwepen met een diagnose hoor, ook in mijn omgeving. Maar dat zijn vaak minder heftige dingen. Moet erbij zeggen dat dit ook het soort mensen zijn dat met astma tussen rokers gaat staan en dan verwijtend gaan hoesten, ken je dat?

Helaas wordt schizofrenie zo verkeerd neergezet in de media, een enkele keer gebeurt er een geweldmisdrijf waar iemand met die aandoening de dader is, of is in een film of serie iemand met schizofrenie de dader is van iets. Dit geeft mensen een geheel verkeerd beeld. Het is helaas zo dat het relatief juist weinig voorkomt dat er door zo iemand een geweldmisdrijf wordt gepleegd. Helaas is niet zo goed uitgedrukt maar ik hoop dat je me begrijpt

Nou ik ga een druk weekend tegemoet maar ga zeker nog even checken of jullie er zijn.

Gefeliciteerd met je 10e dag! En met je gewichtsverlies. Super!

Hey moonlight,



Oké duidelijk. Ja een dorp, vreselijk. Ik vind het dus ook helemaal niet fijn hier rond te lopen, zoveel bekenden die ik kan tegenkomen.

Maar je woont dus mooi, leuk, ik zit hier ook mooi, mijn ouders hebben een groot huis, grote tuin is ook fijn he? Veel privacy. Ja dan is zo'n kamer niets. Alleen ben ik het wel zat hier, misschien ook omdat ik weinig (niets) doe. Mijn ouders zijn schatten, maar ik wil niet getrouwd met ze zijn, zo voelt het nu wel. Teveel druk op die relatie, 24 uur per dag, 7 dagen per week bij elkaar.

Ja ik vind het heel eng uit huis gaan. Hier voel ik me vertrouwd en veilig en dan straks alleen, ik ben heel benieuwd. Gek is, ik heb heel lang niet bij mijn ouders kunnen zijn langer dan 1 dag. 2 jaar op kamers gewoond, kon het niet uitstaan hier. En nu, omgekeerde wereld.



Prop je bent echt goed bezig, applaus! En dat je niet drinkt terwijl de buurvrouw wel drinkt, is echt knap.

quote:Propje39 schreef op 23 juli 2009 @ 17:35:

Ik heb mensen ook wel horen dwepen met een diagnose hoor, ook in mijn omgeving. Maar dat zijn vaak minder heftige dingen. Moet erbij zeggen dat dit ook het soort mensen zijn dat met astma tussen rokers gaat staan en dan verwijtend gaan hoesten, ken je dat? ja dat type mensen ken ik wel... die neem ik niet zo serieus

Helaas wordt schizofrenie zo verkeerd neergezet in de media, een enkele keer gebeurt er een geweldmisdrijf waar iemand met die aandoening de dader is, of is in een film of serie iemand met schizofrenie de dader is van iets. Dit geeft mensen een geheel verkeerd beeld. Het is helaas zo dat het relatief juist weinig voorkomt dat er door zo iemand een geweldmisdrijf wordt gepleegd. Helaas is niet zo goed uitgedrukt maar ik hoop dat je me begrijpt ik begrijp het en je legt het heel goed uit hoor! vaak staan psychotici bekend als 'gevaarlijk' terwijl dat echt niet standaard is.Nou fijne avond nog. Digi als je nog binnenrolt hier; hoe is het daar, slaat die antibiotica eindelijk aan?

Oja ik was nog wat vergeten moonlight.. Ik heb geen relatie en ook nooit gehad. Lijkt me wel wat in de toekomst maar voorlopig, nee, helemaal geen behoefte aan. Ga eerst met mezelf leren leven.

Ik was overigens voor een deel wel blij met mijn diagnose. Ik las de folder over manisch depressiviteit en vond het meeste wel erg herkenbaar.

Daarbij had ik het idee: Mooi, jullie hebben nu een diagnose. Is het gedoe nu klaar? (ik stond niet echt open voor behandeling in die tijd).



Verstandig dat je eerst jezelf wilt leren kennen Iris, voordat je een relatie zoekt. De eerste tijd dat ik zo instabiel was, had ik dat ook: ik dacht, ik moet eerst mijn eigen boontjes doppen, daarna is er ruimte voor een partner. Een relatie kan ook zo scheef groeien, als je afhankelijk wordt van je vriend.

Toch heb ik gemerkt dat ik eigenlijk steeds op zoek ben naar iemand die mij kan 'redden'. Die alles al voor elkaar heeft: leuk leven, geen problemen, stevig in de schoenen. En dat ik dan ook dat leventje in stap.... en dan leven we nog lang en gelukkig.



Zo ben ik een tijdje actief geweest op een datingsite. Ik zocht eigenlijk alleen mannen in Amsterdam. Puur omdat ik zelf graag in A'dam wil wonen maar tot op heden de stap niet heb durven zetten er alleen heen te verhuizen. Verkeerde insteek he...



Ja, mijn ouders en ik zitten elkaar ook wel eens in de weg. Bovendien wonen mijn broers ook (parttime) hier. Het is best wel eens druk dus.