Ouders

Heya zondag 12 oktober 2025 om 11:33

Ik ben mij steeds meer bewust van dat de communicatie met mijn ouders, vooral mijn vader mijn energie vreet en mij negatief en onzeker maakt. Ik kom uit een gezin waarbij ik als jongste eigenlijk altijd de verantwoordelijkheid droeg,..praktische zaken en emotioneel. De andere broers waren nooit betrokken en ze vonden het ook ok als zij gewoon hun eigen ding deden.
Ouders hadden vroeger vaak ruzie en ik was de troostpaal van mijn moeder.

Ik ben nu 36 en voel alsof ik emotioneel een achterstand heb.. in de zin dat als ik dingen voor mijzelf doe ik me bijna schuldig voel.
Ze verwachtten dat ik hun elke dag bel, ik help met zaken die spelen (of dan zeggen ze, doe maar niet hoor..het hoeft niet), alles deel etc.

Als ik langsga, irriteer ik mij vooral aan mijn vader.
Hij heeft het altijd over grote onderwerpen, politiek, actualiteit, etc.. wil altijd discussie uitlokken om dan te bewijzen dat hij gelijk heeft, altijd eenrichtingsverkeer, arrogantie, en kan heftig reageren als je niet mee eens bent. Hij vind andermans kinderen altijd veel slimmer en beter. Ik kan mij niet herinneren dat hij ooit complimenten gaf en trots was. Ook heeft hij nooit troost gegeven bij verdriet. Emotioneel onbeschikbaar heb ik nu geleerd dat dat het is.

Hij heeft ook een idee dat kids er zijn voor hun ouders..contact moet van kids komen.. waar nodig moeten zij helpen of dat nu taken zijn of geld.

Mijn moeder is compleet tegenovergestelde
Altijd bezorgd, altijd benieuwd en nieuwsgierig, altijd troosten, kan niet slapen als ik niet aangeef laat thuis te zijn gekomen.
Maar tegelijkertijd ook iemand die moeilijk positief is en beetje angstig is altijd.
Als ik gedrag van vader bespreek, zegt ze, hij is nu eenmaal zo maar bedoelt het goed...

Ik weet niet zo goed hoe ik met dit contact om moet gaan.

Herkennen jullie zo'n moeizaam contact met jullie ouders?
En hoe gaan jullie ermee om?

bijtie maandag 13 oktober 2025 om 13:03

Sommige ouders gebruiken hun kind als een soort bliksemafleider voor de problemen van zichzelf en in hun relatie.

De vraag is, wil je tot hun dood (misschien zelfs langer, want het patroon zit ook in jou) als boksbal en steunpilaar gebruikt worden, of ga je stappen zetten om los te komen?

Je hebt zo te lezen aardig wat gemist van je ouders wat betreft liefde, steun en gezien worden. Ook dat verdient je tijd en aandacht om een plek te krijgen, zodat je je eigen liefdesleven kan opbouwen als je dat wil.

Het is wel zwaar werk en ik denk niet dat een mens zoiets zonder hulp allemaal kan, dus misschien eens kijken naar psychotherapie.

evelien2010 maandag 13 oktober 2025 om 13:08

Begin eens om concreet jouw wensen aan te geven mbt contact. Dus niets van hun verwachten maar zelf initiatief nemen. Waarom zeg jij niet dat je niet dagelijks wilt of kunt bellen? Dat het teveel is. Wees concreet (ik bel je donderdag of kom zondag langs). Is dat te moeilijk dan hou je het vaag met ik ben te druk deze week (en volgende week weer).

En wat wil je dagelijks bespreken?

Echt verandering zit in jezelf niet in jouw ouders.

Mbt jouw vader niet ingaan op zijn onderwerpen. Hou het neutraal (ja ja, oh ja? Goh zeg etc). En verander van onderwerp als hij begint te zeuren of boos is. Bedenk vooraf neutrale onderwerpen (de vakantie, het weer, een klus in huis, jouw hobby etc).

evelien2010 maandag 13 oktober 2025 om 13:16

Ik heb ook iemand in mijn omgeving die regelmatig in onaangename gesprekken kan belanden (of enorm zeuren). Ik gebruik de buurman Piet techniek. Iedere keer als het gesprek de verkeerde kant opgaat vraag ik hoe het gaat met buurman Piet (maar daar kan je ieder onderwerp voor gebruiken). Gaat het gesprek weer de verkeerde kant op dan stuur ik het iedere keer terug op variaties daarvan of ik herhaal mijn vraag (maar je vertelde net over buurman Piet). Dus uitgebreid zeuren en klagen kap ik direct af met een ander vast onderwerp. Hier heeft inhoudelijk het probleem bespreken ook geen zin net als bij jouw vader. Ik reageer met een neutraal woord (oh ja) en dan begin ik dus over wat anders.

Zou dat iets zijn?

Heya maandag 13 oktober 2025 om 14:07

PaulP schreef: ↑
13-10-2025 13:02
Ms heb ik het fout, maar het komt op mij ook een beetje over als dat je heel erg op je ouders gericht ben en dat je je leven zowat 100% met heen deelt.
Er is maar één iemand naar wie je je dient te verantwoorden in je leven en dat ben jezelf. Dus beperkt het contact en deel verder niets of zo min mogelijk. en laat ze verder maar. Zoals eerder gezegd, ze gaan toch niet meer veranderen.
Dus...Get a life girl! (positief en aanmoedigend bedoeld).

Ja dat klopt ook.. omdat ik eigenlijk zo ben opgevoed en vanaf kinds af aan zo'n rol had om veel verantwoordelijkheid op te nemen etc.. ik wist eigenlijk nooit beter.

Heya maandag 13 oktober 2025 om 14:10

evelien2010 schreef: ↑
13-10-2025 13:16
Ik heb ook iemand in mijn omgeving die regelmatig in onaangename gesprekken kan belanden (of enorm zeuren). Ik gebruik de buurman Piet techniek. Iedere keer als het gesprek de verkeerde kant opgaat vraag ik hoe het gaat met buurman Piet (maar daar kan je ieder onderwerp voor gebruiken). Gaat het gesprek weer de verkeerde kant op dan stuur ik het iedere keer terug op variaties daarvan of ik herhaal mijn vraag (maar je vertelde net over buurman Piet). Dus uitgebreid zeuren en klagen kap ik direct af met een ander vast onderwerp. Hier heeft inhoudelijk het probleem bespreken ook geen zin net als bij jouw vader. Ik reageer met een neutraal woord (oh ja) en dan begin ik dus over wat anders.

Zou dat iets zijn?

Heb ik echt geprobeerd....hij gaat maar door. Ik ben nu eergister boos weggegaan en de deur dichtgetrokken dat hij niet te genieten is en altijd gelijk wil hebben en niet over simpele alledaagse dingen kan hebben. Dat ik het zat ben omdat ik gewoon langs wil komen zonder gedoe en hij mij onrustig maakt.

Zelfs neutrale onderwerpen heeft hij altijd een sterke mening en wil hij laten zien hoeveel hij wel niet weet. Dan moet ik het alleen maar aanhoren.

Dus ik hou het nu daarbij. Hij neemt zelf toch nooit contact op. Dus ik bel hem ook niet. We spraken elkaar alleen als ik langsging of als hij iets wilde of een vraag had.

Heya maandag 13 oktober 2025 om 14:16

blijfgewoonbianca schreef: ↑
12-10-2025 12:37
Waarom laat je je vader niet gewoon kletsen ? Dan geef je hem toch gewoon gelijk ipv een discussie aan te gaan ?
Spreek eens ergens anders af ( lunchen, theater , museum , etc ) ipv daar thuis en meteen aan een klus gezet worden.
Kun je met je broers geen taken verdelen ?

Nee die broers doen niks, nooit gedaan en hebben ook geen contact meer met hen of mij. Die broers denken dat ik het juist getroffen heb, omdat ouders mij aandacht geven en vanuit jaloezie gunden ze mij nooit iets goeds. Toen ze partners kregen werd dit alleen maar sterker. Ik heb het idee dat zij ook patronen herhalen en een partner hebben die dat nog sterker maakt.
Maar goed, zij moeten het zelf weten.

Zij hebben nooit verantwoordelijkheid voor taken genomen richting ouders, ookal was ik de jongste en moest ik me juist niet bemoeien met hun ruzies onderling of grote mensen taken. Broers waren altijd alleen met relaties en leuke dingen bezig, vakanties en ouders vroegen hun ook niet, omdat ze toch altijd nee zeiden of idd mannen waren speelt ook wellicht mee. Ik heb dat wel gemist om te kunnen doen..

Als ik dat tegen mijn ouders uitspreek zeggen ze... Dan ga je dat toch ook doen, we houden je niet tegen.
Of dan zeggen ze we hebben jullie niet geslagen, we waren niet verslaafd, we hebben gedaan wat we konden.

Ik heb eerder een therapeut hiervoor opgezocht...toen heb ik dit alles ook verteld.

Toen was de eerste stap... Vrede hebben dat broers geen contact met mij hebben. Dat is gelukt.

Tweede stap was iets loskomen van ouders. Ik heb toen aan mijn moeder aangegeven dat niet normaal is om zovaak te bellen. Dan zegt ze meteen ok, hoeft niet hoor.. stuur maar een appje ipv bellen, dan weet ik dat je ok bent. Dan voel ik mij weer schuldig.. dat ik denk, ze leeft ook niet eeuwig ofzo :s..

Het feit dat ik alleen ben, helpt waarschijnlijk ook niet mee. Mijn moeder zegt letterlijk als je iemand zou hebben, zou ik niet zo vaak contact zoeken.... Ben zelf ook vrij introvert, dus geen grote vriendengroep (ben erg gezet op rust, weinig prikkels, meer lezen, sport).
Mijn moeder of vader hebben alleen mekaar. Mijn moeder heeft behoefte aan sociaal contact en zou dat ook willen.. mijn vader totaal niet. Hij stimuleert dat ook niet voor haar. Ook voor kinderen heeft hij nooit echt vriendschap gestimuleerd..
Soms denk ik dat zijn eigen kids ook meer een last waren, tenzij het een voordeel of mooi uitstraling voor hemzelf had.

evelien2010 maandag 13 oktober 2025 om 14:55

Goed dat jij een grens hebt aangegeven naar je ouders. Je bent geen praatpaal he? Jij hoeft niet eindelijk te luisteren naar vervelende gesprekken. En ook niet dagelijks je te verantwoorden dat het goed met je gaat (aan je moeder). Dus niet meer dagelijks bellen of appen. Doe dit op vaste momenten wanneer het jou uitkomt.

Jouw broers hebben het best verstandig gedaan. Die kozen voor zichzelf en daarna voor hun gezin. Jij kiest er uiteindelijk zelf voor om verantwoordelijk te zijn voor jouw ouders. Probeer die schuldgevoelens los te laten. En ook hun onderlinge problemen of relatie of eenzaamheid van je moeder. Dat is aan henzelf. Jij bent geen dagbesteding, geen klaagmuur en ook geen klussendienst of gezelschapsdame.

Ga je meer richten op je eigen leven.

Itsnojoke maandag 13 oktober 2025 om 15:09

Heya schreef: ↑
13-10-2025 14:16

Tweede stap was iets loskomen van ouders. Ik heb toen aan mijn moeder aangegeven dat niet normaal is om zovaak te bellen. Dan zegt ze meteen ok, hoeft niet hoor.. stuur maar een appje ipv bellen, dan weet ik dat je ok bent. Dan voel ik mij weer schuldig.. dat ik denk, ze leeft ook niet eeuwig ofzo :s..

Dat is een mooi begin. Maar toch nog wat tips:
Je hebt aangegeven dat het niet normaal is om elke dag te bellen. Zij gaat er met die uitspraak vandoor door te zeggen dat het ook appen mag zijn. Wat gebeurt hier: het zijn nog steeds háár regels waar jij je aan dient te conformeren. Doe het anders. Niet zeggen: elke dag bellen is niet normaal. Maar zeggen: ik bel voortaan één keer per week. Dan geef je zélf aan wat jouw regels zijn. Dan bepaal jij de grens. Je bekrachtigd die grens vervolgens door jezelf eraan te houden, en door niet op te nemen als ze tussendoor zelf belt. Dan ben JIJ degene die bepaalt hoe je behandeld wil worden.

Je moeder speelt handig in op je schuldgevoel. Trap daar niet in. Het is absoluut heel normaal en gezond om grenzen aan te geven. Hoe zij omgaat met haar onrust, mag ze vervolgens zelf gaan ontdekken. En jij leert vanzelf om je schuldgevoel te accepteren voor wat het is, zonder ernaar te handelen. Moet je eens opletten hoe snel dat minder wordt.

Itsnojoke maandag 13 oktober 2025 om 15:14

evelien2010 schreef: ↑
13-10-2025 14:55
Goed dat jij een grens hebt aangegeven naar je ouders.

Maar ze heeft geen grens aangegeven. Ze heeft gezegd dat ze elke dag bellen niet normaal vindt. Dat is geen grens aangeven. Zeker bij mensen zoals to's ouders moet je heel duidelijk zijn. Een grens aangeven zou zijn: mam, ik bel je voortaan eens per week.

Als dit niet goed genoeg werkt, vul je die grens aan met: ik wil niet tussendoor gebeld worden, dus dan neem ik niet op.

Heya maandag 13 oktober 2025 om 15:47

Ja.. ik moet zelf ook duidelijker zijn met grenzen. Ze appte nu, hoi schat, hoe gaat het? En als tweede vraag, ben je thuis?
Ze wil altijd weten of ik thuis ben en daarmee haar bezorgdheid uiten. Ik had geantwoord, waarom? Je hoeft dat niet te weten ben oud genoeg.
Hierna heb ik whatsapp verwijderd... Dan gaat ze gelijk een sms sturen waarom ik dat doe. Dus weer geherinstalleerd, tenslotte gebruik ik whatsapp niet alleen voor haar.
Ik heb de telefoonnummers van beide ouders ook verwijderd. Dus zij kunnen nu alleen wat sturen.. ik stuur niks.

Ik weet echt niet wat ik hiermee moet..

PaulP maandag 13 oktober 2025 om 15:53

Heya schreef: ↑
13-10-2025 15:47
Ja.. ik moet zelf ook duidelijker zijn met grenzen. Ze appte nu, hoi schat, hoe gaat het? En als tweede vraag, ben je thuis?
Ze wil altijd weten of ik thuis ben en daarmee haar bezorgdheid uiten. Ik had geantwoord, waarom? Je hoeft dat niet te weten ben oud genoeg.
Hierna heb ik whatsapp verwijderd... Dan gaat ze gelijk een sms sturen waarom ik dat doe. Dus weer geherinstalleerd, tenslotte gebruik ik whatsapp niet alleen voor haar.
Ik heb de telefoonnummers van beide ouders ook verwijderd. Dus zij kunnen nu alleen wat sturen.. ik stuur niks.

Ik weet echt niet wat ik hiermee moet..

Vooral duidelijk zijn.
SMS dat je haar vanavond belt. En dan spreek je vanavond af dat jij haar 2 of 3 keer per week belt en zij niet, tenzij er iets ernstigs aan de hand is of gebeurd is, wat niet kan wachten. Dat je geclaimd en geleefd voelt en je nu toch eindelijk wel eens een eigen en vrij leven wil leiden.

meisje85 maandag 13 oktober 2025 om 15:57

Ik denk dat het helpt als je je eigen boosheid weghoudt uit je reacties. Je hoeft überhaupt niet te reageren, laat staan direct. Je kan ook zeggen: "mam, ik heb erover nagedacht, ik vind het niet nodig om je telkens te laten weten waar ik ben". En durf het zelf ook te zien voor wat het is: een moeder die haar ruim volwassen dochter steeds vraagt of ze thuis is, is niet bezorgd. Die heeft misschien controledrang of ziet jou als een manier om haar eigen leven nut te geven of wat dan ook, maar telkens willen weten of je 30+ dochter thuis is, heeft echt niks met bezorgdheid te maken.

Wombat maandag 13 oktober 2025 om 16:01

Wil je dan dat je ouders uit jouw verwijderen van Whatsapp opmaken dat jij geen contact wilt hebben? Dat is nogal veelgevraagd, dat snappen ze toch nooit? En wat helpt telefoonnummer verwijderen, kon je jezelf niet bedwingen om steeds contact met ze op te nemen? Daar helpt het voor, niet voor iets anders.
Dat doen mensen met exen, niet met ouders.
Waarom moet het allemaal zo indirect?

Het begint met wat Itsnojoke zegt. Geef je grenzen aan: we hebben 1 keer in de week contact.

Als je dat onder de knie hebt kan je het ook eens over de inhoud gaan hebben (heel goed overigens dat je bent weggelopen hoor.), maar start hier eerst eens mee want dat lijkt al moeilijk genoeg.

Heya maandag 13 oktober 2025 om 16:30

Nou jongens.. mijn bom is nogal ontploft. Ik heb een heel verhaal geappt naar vader en moeder. Dat zij vanaf kinds af aan mijn grote mensen taken hebben gegeven en daar ik nu de prijs voor betaal en eens wil richten op eigen behoeften. Dat zij mijn broers altijd vrij hebben gelaten en mij niet. Dat zij als ouders fysiek altijd waren maar emotioneel niet. Dat ik niet meer dag contact wil en niet normaal is. En dat ik meer rust heb bij minder contact, dat ik alles alleen heb gedaan en kan... En tenzij spoed ze niet hoeven te bellen.

Zo'n afspraak van 1 keer in de week heb ik op dit moment geen zin in.. dan nog voelt het als aanpassen. Voor mij hoeft er helemaal niks

,,.....

heya wijzigde dit bericht op 13-10-2025 16:39

11.24% gewijzigd

Heya maandag 13 oktober 2025 om 16:37

Ik heb die woede al eens vaker geuit richting mijn moeder..mijn vader niet.

Ze nemen het toch niet serieus uiteindelijk. Wordt eens tijd dat ik zelf harder wordt..

Heya maandag 13 oktober 2025 om 16:52

Ik wil jullie hun reacties niet onthouden.

Vader: Ok, ik heb niks te zeggen. Goedendag.

Moeder: Ok, genoeg. Niet normaal. Vast slecht geslapen.

Totale ontkenning altijd en nooit sorry zeggen. Zelfde als bij mijn broers altijd.

Het maakt me gewoon nog bozer.....

meisje85 maandag 13 oktober 2025 om 16:59

Maar Heya, even pas op de plaats. Je vertelt nu iets dat zij 30+ jaar niet hebben gehoord of door gehad en überhaupt liever niet willen horen. Je zegt eigenlijk: jullie hebben alles verkeerd gedaan. Dan kan je niet verwachten dat ze, zeker met het patroon indachtig, op zo'n app reageren met: "sorry schat, je hebt gelijk, laten we het erover hebben". Dat is in een ideale wereld hoe het gaat, maar in een ideale wereld had je sowieso een andere relatie met je ouders gehad. Je zal zelf iets moeten doen, want met boze en verwijtende apps sturen, los je niks op. Het is slechts een voortzetting van het patroon dat er al is: jij bent het kind en je bent soms lief en meewerkend, soms boos en recalcitrant. Die dynamiek kan je veranderen, maar daar heb je wel hulp bij nodig en het begint bij jezelf, want je ouders verander je niet.

mientje81 maandag 13 oktober 2025 om 17:07

Ik denk dat je je energie beter kan steken in je eigen grenzen leren. Je kan je grenzen aangeven aan je ouders, maar grenzen stel je uiteindelijk voor jezelf.
Nu vertel jij ze wat jij nodig hebt van ze, op een boze manier. Hierna voel je je schuldig. Zij kunnen je blijkbaar niet geven wat je nodig hebt.
Je zou beter langzaamaan nieuwe regels kunnen opstellen, zonder deze te vertellen. Bijvoorbeeld heel geleidelijk aan minder vaak komen. De bezoekjes geleidelijk inkorten. Bijvoorbeeld wanneer het niet zo gezellig is, zonder boosheid, minder lang te blijven.
Korter reageren op appjes en er steeds iets langer over doen om te reageren.
Zij zullen niet zo gauw veranderen omdat ze het wel best vinden zo. Als je verandering wil, zul je dat zelf moeten vormgeven.

Itsnojoke maandag 13 oktober 2025 om 17:20

Lees je de adviezen eigenlijk wel?

Itsnojoke maandag 13 oktober 2025 om 17:21

Heya schreef: ↑
13-10-2025 16:37
Ik heb die woede al eens vaker geuit richting mijn moeder..mijn vader niet.

Ze nemen het toch niet serieus uiteindelijk. Wordt eens tijd dat ik zelf harder wordt..

Harder worden is niet nodig. Duidelijker worden wel. En daar heb je geen woede voor nodig.

Heya maandag 13 oktober 2025 om 17:31

Klopt... Ik zal het duidelijker en rustiger aangeven in vervolg..maar dit kon ik gewoon niet meer inhouden.

Ik weet niet of ik mij comfortabel voel bij een keer in de week..vandaar dat ik dat niet communiceer nu.

Op dit moment ben ik gewoon boos en verdrietig en wil ik eigenlijk niks..en rouw il meer dat ik dus in feite geen familie heb waar ik emotioneel terecht kan en dat ik mijzelf zolang heb weggecijferd.

Itsnojoke maandag 13 oktober 2025 om 17:37

Dat is ook ontzettend rot, en daar mag je verdriet van hebben. Het is ook heel verdrietig. Ik zou hier hulp bij zoeken, een fijne therapeut die je kan helpen om dit allemaal te ontrafelen.

Heya maandag 13 oktober 2025 om 18:00

Itsnojoke schreef: ↑
13-10-2025 17:37
Dat is ook ontzettend rot, en daar mag je verdriet van hebben. Het is ook heel verdrietig. Ik zou hier hulp bij zoeken, een fijne therapeut die je kan helpen om dit allemaal te ontrafelen.

Dank je wel..

en ook de rest die hebben gereageerd...

evelien2010 maandag 13 oktober 2025 om 18:18

Ieder mens is loyaal aan zijn ouders. Zo zijn we gemaakt. Daarvan loskomen is heel moeilijk. Want het is toch familie. Je blijft elkaar vaak tegenkomen via familie of hoort via anderen weer informatie. Vrienden kan je veel makkelijker uit je leven verbannen. Maar dat wil niet zeggen dat verandering vanuit jou niet mogelijk is. De eerste stappen heb je gezet. Nu moeten ze doorkrijgen dat jij niet slecht hebt geslapen of een opstandig kind bent. Dat doe je door zelf rustig te blijven en grenzen aan te geven in het contact. Jij bepaalt of en wanneer je contact wilt. Je hoeft niet te laten weten waar je bent en wat je doet. Hoeft niet direct te reageren of gesprekken aan te horen.

Ga daarnaast meer investeren in je eigen leven. Op die manier heb je ook minder tijd voor continu gedoe met je ouders. En maak je nieuwe dingen mee, ontmoet je andere mensen of leer je nieuwe vaardigheden. En heb je dus minder behoefte aan je ouders en dat contact.

Heya maandag 13 oktober 2025 om 21:18

evelien2010 schreef: ↑
13-10-2025 18:18
Ieder mens is loyaal aan zijn ouders. Zo zijn we gemaakt. Daarvan loskomen is heel moeilijk. Want het is toch familie. Je blijft elkaar vaak tegenkomen via familie of hoort via anderen weer informatie. Vrienden kan je veel makkelijker uit je leven verbannen. Maar dat wil niet zeggen dat verandering vanuit jou niet mogelijk is. De eerste stappen heb je gezet. Nu moeten ze doorkrijgen dat jij niet slecht hebt geslapen of een opstandig kind bent. Dat doe je door zelf rustig te blijven en grenzen aan te geven in het contact. Jij bepaalt of en wanneer je contact wilt. Je hoeft niet te laten weten waar je bent en wat je doet. Hoeft niet direct te reageren of gesprekken aan te horen.

Ga daarnaast meer investeren in je eigen leven. Op die manier heb je ook minder tijd voor continu gedoe met je ouders. En maak je nieuwe dingen mee, ontmoet je andere mensen of leer je nieuwe vaardigheden. En heb je dus minder behoefte aan je ouders en dat contact.

Ja...dank je. Ik ga ermee aan de slag.

Actieve topics